ROZDZIAŁ 56-1.

                W domu rodzinnym Miyuki czekał na nią ojciec wraz ze swoim synem, który był mocno przewrażliwiony na punkcie jej nieobecności. Głównie dlatego, że wczorajszego dnia razem z Hidanem poszedł do pubu, aby dać nauczkę młokosowi, który śmiał bić dziewczynę. I która, nawiasem mówiąc, mogła być jego siostrą. Czekając na palanta zastanawiał się, co by zrobił gdyby faktycznie jego siostrzyczka była krzywdzona. Chyba by go zabił. Nie no… Nie chyba, a na pewno. Potem Hidan mu pokazał tego szmaciarza, a jemu szczena opadła. Nie dość, że gnój najwyraźniej zdradzał jego siostrę z kumpelą Hidana, to jeszcze okazał się damskim bokserem! Yoshi, gdy tylko zrozumiał, że faktycznie ten zbieg okoliczności ma coś wspólnego z siostrą Yosuke, od razu zaczął go uspokajać i powstrzymywać. Oczywiście nie pomogło. Wywlókł szmatę na dwór i tam sobie z nim wszystko powyjaśniał, mocnymi kopniakami i falą uderzeń z pięści. Hidan właściwie tylko stał z boku i przyglądał się tej furii gniewu. Nie chciał być na miejscu typa. Yoshi jako jedyny próbował go powstrzymać, za co dostał mocno w żebra. Nawet obawiał się, że ma złamane. Mimo to jakoś go odwlókł od poszkodowanego. Nawet sprawdził mu puls, aby przekonać się, czy jeszcze żyje. Na szczęście tak. Yoshi, jako jedyny w grupie, zachował trzeźwość umysłu i nie pozwolił Yosuke zabić kolesia i zmarnować sobie życia. Dopiero pytanie „Jaki dajesz przykład swoim dzieciom?” pomogło. Typ dostał nauczkę, ale Yosuke obawiał się, że może będzie szukał zemsty i naśle jakiegoś swojego kumpla na Miyuki? Kto wie?

                Niedługo potem Miyuki jednak wróciła do domu i to w szampańskim nastroju. Nie mogła przestać się uśmiechać na wspomnienie tej upojnej nocy. Była szczęśliwa i chyba nic nie mogło zepsuć jej nastroju. Gdy zamknęła drzwi w przedpokoju od razu stawił się Akaishi. Z jednej strony cieszył się, że wróciła cała i zdrowa do domu, a z drugiej był zły, bo zaczął odchodzić od zmysłów przy tym Yosuke.

- Daj spokój, tato. Nie pierwszy raz nie ma mnie całą noc w domu. – Spojrzała w lustro i trochę przylizała swoje nastroszone włosy, nie przestając się przy tym uśmiechać.

- Wolę jednak, abyś w pogotowiu miała telefon. Po co ci on, skoro go stale gubisz?

- To zdarzyło się zaledwie drugi raz. Wróciłam do domu, jestem cała i zdrowa. Po co rozmyślasz nad czarnymi scenariuszami? – burknęła. Nie cierpiała tej nadopiekuńczości.

- Bo się martwię, Miyuki.

- Nie jestem już dzieckiem. – Wydęła usta.

- Moim jesteś. I to się nie zmieni – zadeklarował Akaishi. Nie mógł się tak po prostu nie martwić o jedyną córeczkę. Tym bardziej, jeżeli wychodziła sama na imprezę. No, z koleżankami, ale co koleżanki jej pomogą, jak zostaną napadnięte? Z chłopakiem nie było takich obaw, bo ten pewnie by ją obronił.

- W porządku, przepraszam. Następnym razem będę bardziej ogarnięta.

- Mi, możemy pogadać? – wtrącił Yosuke, którego dopiero teraz zauważyła. – W cztery oczy.

                Poszli na górę, do pokoju dziewczyny. Miyuki westchnęła. Pogadanka z bratem zwykle była bardziej upierdliwa. Może dla świętego spokoju powinna mu powiedzieć, że spędziła noc z Sasorim? Nie, żartowała sobie, chciała go żywego. Po wejściu do pokoju położyła się z uśmiechem na swoim łóżku. Yosuke przyglądał jej się trochę dziwnie. W ten sposób nie zachowywała się osoba na kacu. Czyżby nadal była pijana? Długo ją trzymało…

- Miyuki, muszę ci coś powiedzieć.

- To mów, ja cię słucham – stwierdziła, choć w dalszym ciągu miała zamknięte oczy.

- Wiem o wszystkim.

Na to zdanie dopiero otworzyła oczy i na niego spojrzała. Czyżby się domyślił? Nie mógł! Przecież to Yosuke! Uniosła się do pozycji pół siedzącej.

- O… o czym? – zapytała dla niepoznaki.

- O tym, co ci zrobił.

Nadal nie była pewna, co miał na myśli, ale chyba jednak TO.

– Dlaczego nie powiedziałaś? Mi albo tacie.

- Nie muszę wam o wszystkim mówić – burknęła. Cóż za pomysł, aby opowiadać im o seksie? - Ja ciebie nie pytam o takie rzeczy, ani Yoko, ani tym bardziej taty.

- Akurat my nie mieliśmy takiej sytuacji – powiedział. On trochę w sumie miał, był bity, ale nie przez Yoko!

Miyuki spojrzała na niego spod byka. Co on myślał? Że ona nie wiedziała ciągle co to seks?

- Masz mnie za idiotkę Yosuke? – burknęła. - Skoro nie mieliście z tym styczności, to skąd się wzięli Takeda i Laya? Albo ty i ja?

 Yosuke patrzył na nią niezrozumiale.

- O czym ty mówisz?!

- A ty?!

- O tym, że wiem wszystko. Że twój eks cię bił, a na dodatek zdradzał z kumpelą znajomego z treningów… Miya jej chyba było. – Zastanowił się moment.

- Aha… - Miyuki plasnęła się w czoło. Jeszcze Hidan maczał w tym wszystkim palce. Wspaniale! – Ale już nie jesteśmy razem. Stare dzieje.

- Oszalałaś? Wpierdol mu się należał!

- Nie. I tak już złożyłam na niego doniesienie. Sasori mnie przekonał. – Uśmiechnęła się na wzmiankę o jego imieniu, ale ogarnęła się, zauważając jak się jej przygląda. – Tobie nie mogłam powiedzieć, bo pewnie byś go zabił.

- No wiele do tego nie brakowało.

                Miyuki spojrzała na brata z niemym pytaniem w oczach, a potem sama się wszystkiego domyśliła. Miała niezwykłą ochotę udusić Hidana za wciągnięcie w to Yosuke. Całe szczęście, że był tam jeszcze ktoś, kto go w porę odciągnął. Na koniec zadzwonili dla tego kolesia po karetkę. Dziewczyna obawiała się, co stałoby się z jej bratem, gdyby Keichiro się obudził i zdecydował go pozwać. Yosuke wzruszył ramionami. Cały on, zero odpowiedzialności.

- To ja już… Czekaj, czekaj… O czym myślałaś, że mówię?

- No… - Kurwa, kurwa, kurwa, musiał wrócić do tego tematu. – Wiesz… O niczym takim…

- To nie było nic, to było jakbyś uprawiała… - Zamarł, a Miyuki momentalnie zakryła twarz rękami. – Nie… Nie... No  kurwa, nie! Miyuki coś ty zrobiła?! – Złapał ją za ramiona i zaczął potrząsać.

- Puszczaj mnie, Yosuke! – Odtrąciła go nadąsana. - Ty zacząłeś o wiele wcześniej!

- No i co z tego? Ja byłem głupi, a ty jesteś mądrą dziewczyną! Dlaczego to zrobiłaś?!

- Z miłości – oznajmiła i na jej policzkach pojawiły się rumieńce. Była szczęśliwa, że to z nim zrobiła.

- Obustronnej? – dopytał.

Powinna być tego pewna, gdyby pojawiło się dziecko, to ojciec miał wziąć odpowiedzialność! Seks to nie zabawa… No, może czasem, ale to nie zabawa, którą się praktykuje przed ślubem, bez jakiegokolwiek myślenia! Miyuki zagryzła wargi, przez co wiedział, że to tylko siostra darzy go uczuciem. Westchnął ciężko.

- On jeszcze mi tego nie powiedział, ale podobam mu się i mnie szanuje.

- Dlatego cię wykorzystał?

- Nie wykorzystał mnie, Yosuke! Sama mu się oddałam… Było całkiem przyjemnie…

- Nie chcę o tym słuchać. Powiedz tylko czy się zabezpieczaliście?

- Tak… Chyba.  Nie no na pewno. Tak.

- Kim on jest?

 Tego pytania bała się najbardziej. Nie mogła mu powiedzieć, że to Sasori. Nie wiadomo jakby zareagował.

– Miyuki! – krzyknął tak, że aż podskoczyła przestraszona. – Znam go? ZNAM?!

- Nie, nie znasz! – skłamała. I tak to kupił, więc teraz tylko musiała kogoś wymyślić. Albo i nie. – Nie powiem ci, kto to!

- Nie?!

- Nie! – Zawołała stanowczo.

- W porządku. – Ten ton… - No to może powiesz tacie…!  

Skierował się do drzwi, a Miyuki jak oparzona zerwała się z łóżka, zatrzymując go przed wyjściem. Yosuke zawsze skarżył, ZAWSZE. Dlatego była pewna, że mu powie.

- Nie! Nic mu nie mów! Zgoda, powiem ci…

- Zatem zamieniam się w słuch.

                Dochodziła już trzecia rano. Wszyscy w mieszkaniu byli pogrążeni w objęciach  Morfeusza. Niewiele później młodszy z domowników się obudził. W wieku trzech latek zdarzały się takie kilkurazowe pobudki w ciągu jednej nocy. Chłopiec podniósł się do siadu, by poprawić sobie kołderkę, która powinna opadać na jego stópki. Rozglądnął się po swoim pokoju. Delikatna poświata księżyca oświetlała część pokoju Naokiego przez nie zasłonięte okno. Pewnie tata zapomniał… Maluch mimowolnie spojrzał w tamtym kierunku. Drzewa za oknem przybrały dość mroczny wygląd, nieprzyjemny i ciut straszliwy. W rogu okna zauważył cień, zupełnie jakby ktoś na niego patrzył, widać było tylko jedna czwartą jego twarzy, groźne oko, a rysy twarzy wskazywały na zadziorny uśmiech. W dodatku miał staromodny kapelusz, który dodawał mu grozy. Nawet na chwilę się nie poruszył, ale patrzył groźnie w jego stronę. Oczy Naokiego zaszkliły się ze strachu.

- Tato… - szepnął. Przerażenie nie pozwalało mu na nic więcej. Wątpił, żeby go usłyszał, ale miał ogromną nadzieję. Jego oddech stał się ciężki, starał się tego nie robić w nadziei, że postać sobie pójdzie. Słychać było jedynie stukanie deszczu w okno. Nagle zagrzmiało, a błysk przedarł się przez granatowe niebo. Chłopiec pisnął głośno, chowając się skulony pod kołdrą. – Proszę, niech ten pan sobie idzie… Proszę, proszę, proszę – szeptał do siebie i powtarzał jak mantrę. Pod pościelą cały dygotał, ale i nie potrafił się przełamać, by wołać tatę.

                Po paru minutach zebrał w sobie odwagę i szybkim ruchem zdjął z siebie kołdrę, by sprawdzić czy ten ktoś był jeszcze za oknem. Nie było, więc odetchnął z ulgą, ale nie zamierzał już tam dzisiaj spać. Chciał do taty, a droga w ciemnościach także była przerażająca. Ale trudno, będzie z tatą, a tata go obroni, powtarzał sobie. Na niebie ponownie rozbłysnął piorun, a Nao w tym samym czasie przyuważył w rogu pokoju wysoką postać z kapeluszem na głowie. Nie była stuprocentowo widoczna, ale wystarczająco by go przerazić. Policzki chłopca zostawały nawilżone spływającymi z oczu łzami, nie mógł ich powstrzymać, a z buzi, mimo ciągłego otwierania i zamykania jej, nie wydobywały się żadne dźwięki. Dopiero po chwili, gdy z półki spadła jakaś książka i cichym trzaskiem wytrąciła go z amoku, zaczął się rozpaczliwie wydzierać, okrywając się ściśle kołdrą.

- Tato! Tatusiu! Tato! Przyjdź tu, proszę! Tatusiu!

                Uporczywe wołania obudziły Sasoriego. Gwałtownie uniósł z poduszki głowę, a gdy słuch się wyostrzył, poderwał całe swoje ciało. Czym prędzej pobiegł do pokój wołającego go syna i natychmiast zaświecił w pomieszczeniu światło.

- Naoki, co się stało? – Podszedł do łóżka i usiadł na brzegu, ściągając z syna pierzynę.

- Tatusiu! – Zawołał chłopiec przez łzy i przytulił się do ojca. – Strasznie się bałem! – Zawył, a czerwonowłosy usadowił go na swoich kolanach, otulając rękoma.

- No już, spokojnie. – Uciszał go, widząc jaki miał niespokojny oddech. – Burzy się tak bałeś? – zapytał. Naoki nigdy nie bał się burzy, więc byłoby to zastanawiające. Ten jednak pokręcił dziko główką.

- Nie, nie! Widziałem za oknem złego, złego pana! A potem, a potem był tutaj w… w…

- Ćśśś, uspokój się…

- Bałem się, tatusiu!

- Już dobrze, tata jest przy tobie – mruknął, kołysząc go na kolanach. Wyjął jedną chusteczkę z pudełka leżącego na półce i wytarł jego zapłakaną twarz, a potem wysmarkał nosek. – Nie musisz się bać.

- Nie chcę tu spać – stwierdził, przytulając się do szyi Sasoriego i nadal cicho szlochając.

- Nie płacz Naoki, nie ma po co – szepnął do dziecka. Zegarek wskazywał trzecią dwadzieścia pięć. Westchnął ciężko, wstał i zaczął chodzić z nim na rękach po pokoju. - Jak ten pan wglądał?

                Na pewno dziecku się coś przywidziało, bo jaki idiota wdrapałby się do okna na drugim piętrze, gdzieś tak na środku budynku. I to jeszcze w bloku mieszkalnym, a nie domu prywatnym. Z opisu doszedł do wniosku, że kwiat na oknie i firanka musiały mu wytworzyć taki obraz. Spuścił rolety. Gdyby nie zapomniał tego zrobić, nie byłoby tej całej akcji. Potem podeszli do domniemanego nieproszonego gościa. Okazał się nim być duży misio, któremu sam dodał akcesoriów godnych dziennikarza, czyli między innymi kapelusza.

- Widzisz, nikogo tu nie było, to tylko twoja wyobraźnia – uświadomił go, cmokając w czoło. – A kto zrzucił książkę z półki? – zapytał z pretensją, kucając i zabierając przedmiot z podłogi.

- Pan Misio – naskarżył Naoki.

- Pan Misio? Dostanie po dupie – stwierdził, a chłopiec się zaśmiał. Odłożył książkę na półkę i zaczął rozweselać syna, robiąc mu samoloty poprzez obracanie się z nim wokół własnej osi. -  To teraz lecisz do łóżka.

- Nie chcę! – zawołał, ale jego zdanie nie było brane pod uwagę, bo Sasori ułożył syna w łóżku i począł przykrywać kołdrą. – Nie chcę spać – mruknął, siadając na łóżku.

- A wiesz, która godzina?  Na polu jeszcze ciemno – stwierdził Akasuna, pchając go lekko na poduszkę. On też się jakoś rozbudził, ale za cztery godziny musiał wstawać do pracy. Powinien być wypoczęty.

- Przeczytasz mi bajkę? – zapytał chłopiec, a Sasori westchnął ciężko.

- Naoki... Nie teraz. Śpij już. – Pochylił się nad nim i cmoknął w czoło.

- Ale jak znowu ktoś tu przyjdzie…? – powiedział, trzymając kurczowo rękę ojca. Tłumaczenia o winie jego wyobraźni niewiele się zdały. W końcu mu przerwał. – Mogę spać u ciebie…? Tylko dzisiaj, proszę.

- Taa, a jutro też tak będzie. Śpisz tutaj. Ja poczekam aż zaśniesz – oznajmił.

                Nie chodziło o to, że nie chciał, aby mały spał u niego, tylko musiał mu pokazać, że nie było się czego bać w pokoju. Dziecko posłusznie przymknęło oczy, w dalszym ciągu trzymając tatę za rękę. Po kilku minutach siedzenia Saso spojrzał leniwie na twarz Nao. Wyglądał tak bezbronnie. Czas mknął  do przodu. Nadal pamiętał jak miał te dziewięć miesięcy. Wstał wolno z łóżka, kierując się cicho do wyjścia.

- Tato… Zostań ze mną – jęknął bliski płaczu.

- Nie idę, zgaszę tylko światło. – Było tak blisko. Po gaszeniu wrócił do dziecka, zegar wskazywał pięć po czwartej. Westchnął ciężko. – Przesuń się – nakazał, kładąc się z nim w łóżku.

- Dobranoc – mruknął szczęśliwy Naoki przytulając się do ciała ojca.

                Mężczyzna objął go ramieniem. Na początku wpatrywał się w jego buzię, a po chwili i sam przymknął oczy i nawet nie wiedział gdy zasnął.

                Jak co dzień, punkt dziewiąta, Miyuki zjawiła się pod mieszkaniem i zadzwoniła dzwonkiem. Splotła dłonie i uniosła je do góry, w celu rozciągnięcia się, a tym samym wybudzenia z resztki snu. Zadzwoniła drugi raz. Dziwne, że Sasori nie otwierał. Zwykle robił to niemal od razu i pożegnawszy się z synem, a czasami z nią, wychodził do pracy. Zapukała kilka razy, a nawet przysłuchała się odgłosom z wnętrza, ale nic. Może pomyliła dni i na dzisiaj mieli jakiś wyjazd…? Nie, niemożliwe. Zapamiętałaby. Postanowiła otworzyć drzwi. Miała klucze od domu, więc… Chyba mogła.

                W domu panowała cisza. Miyuki zdjęła w przedpokoju buty i poszła przeszukać inne pokoje. Najpierw poszła do sypialni podopiecznego, co okazało się strzałem w dziesiątkę. Na łóżku zobaczyła dwóch bliskich jej sercu mężczyzn. Uśmiechnęła się na ten rozkoszny widok, ale musiała obudzić, chociaż starszego z nich, bo Naoki miał jeszcze czas. Usiadła na skraju łóżka i zanim coś zrobiła, wpatrywała się w jego śpiącą twarz. Chciałaby się codziennie budzić koło niego i widzieć jego spokojną twarz.

- Um… Sasori... – Potrząsnęła nim lekko. – Czas się obudzić… Spóźnisz się do pracy. – Mężczyzna nic sobie z tego nie zrobił, jedynie się bardziej skulił. – No, ej… - Westchnęła ciężko. Pochyliła się i zaczęła go lekko klepać w policzek. – Sasori, wstajemy – mówiła cicho,  a on zaczął się budzić i złapał za rękę dziewczyny.

- Co robisz… - zaczął, podnosząc się do pozycji siedzącej. - …tutaj?

- Nikt nie otwierał, więc… - Mężczyzna przetarł senne oczy, ale jedną ręką nadal ją trzymał. Pewnie nawet nie zauważył. – Więc weszłam, używając klucza. Przepraszam, wiem, że to nie w porządku…

- Nie przejmuj się. – Westchnął. – Która w ogóle godzina?

 Dziewczyna przyłożyła mu przed nos trzymaną rękę, na której miała założony zegarek. Nie przejął się tym, że ją ujmował. Widoczna godzina przyprawiła go jednak o wytrzeszcz.

- Kurwa! – Zrzucił z siebie kołdrę i bez słowa wybiegł do swojej sypialni.

                Miyuki spojrzała na ciągle śpiące dziecko z uśmiechem, poprawiła mu okrycie i cicho wyszła z pokoju. Udała się do kuchni przygotować dla niego śniadanie. Chciała go gdzieś wyciągnąć na dwór i pokazać mu przedszkole, do którego będzie chodził, ale wolała poczekać, aż się obudzi. Po chwili do pomieszczenia wszedł Sasori.

- Zostaw, ja mu zrobię śniadanie – powiedział, wyjmując jej z rąk kuchenne przybory.

- To nie problem. Wypij herbatę i idź do pracy. – Uśmiechnęła się łagodnie, wycofując rękę, by nie odebrał jej serka. Zrobił, jak powiedziała. Nie zamierzał się przecież kłócił o taką pierdołę.

- Właściwie… Myślałem w nocy trochę o nas.

 Miyuki spojrzała na niego zaciekawiona. Śniadanie mogło poczekać. Skupiła całą swoją uwagę na wypowiedzi Sasoriego.

– Co byś powiedziała na związek na próbę? Dajmy na to… Miesiąc.

- Próbę? Dla sprawdzenia czy by nam wyszło? – Ona była tego pewna i nie potrzebowała próby, ale widać Sasori nie miał do tego pewności. Nie zaiskrzyło między nimi, nie ze wzajemnością.

- Tak, chcę tylko, abyśmy się najpierw bliżej poznali, jak to powinno być między parą. Chyba zaczęliśmy związek od dupy strony… - Nieładnie się wypowiedział, ale taka prawda.

- Nie gadaj. – Miyuki się uśmiechnęła. – Mi się podobało.

- Słyszałem. – Upił łyk herbaty. Takiego jęczenia się nie udaje. Nie, gdy jest to pierwszy raz. – Miyuki, chodzi mi tylko o to, aby Naoki nie zrobił sobie niepotrzebnych nadziei.

- Czyli… - Ułożyła sobie to wszystko jeszcze raz w głowie. – Ta próba ma się odbywać w tajemnicy? – Nie bardzo jej to przypadało do gustu.

- Tylko jakiś czas.

- Miesiąc – wypomniała, nie chciała tak pogrywać. Wspólna noc, no okej… Ale związek? Jest dziewczyną, chciała się chwalić swoim chłopakiem.

- Niekoniecznie… To może być nawet kwestia kilku dni.

                Zamyśliła się chwilę. Czekała tyle czasu… Dodatkowy miesiąc chyba nie zrobiłby różnicy. Sasori czekał cierpliwie na odpowiedź, która po chwili nadeszła. Zgodziła się na taki układ, najwyżej mogła nasłać na niego brata. Mężczyzna wziął dziewczynę w objęcia i ucałował jej czoło. Gdy się odsunął, skrzyżowali spojrzenia, które lekko uciekały im na usta. Dali ponieść się swoim pragnieniom i złączyli w czułym pocałunku. Miyuki trzymała go delikatnie za ramiona, powoli posuwając się nimi do góry i obejmując chłopaka za szyję. Sasori również się bardzo wczuł, przesuwając dłonie z bioder na jej pupę. Do przyzwoitości doprowadził ich dźwięk otwieranego pokoju Naokiego. Miyuki wróciła szybko do przygotowywania śniadania, a Sasori picia herbaty. Jak gdyby nigdy nic.

- Dzień dobry – powiedział Naoki, wchodząc do kuchni. Zobaczywszy swoją opiekunkę, natychmiast do niej podbiegł i zaczął przytulać. – Miyuki, dzisiaj spałem z tatą – oznajmił wesoło.

- No właśnie, dlaczego? Bałeś się burzy? – zapytała, a on wytłumaczył jej wszystko, krzywiąc się na samo wspomnienie. Uśmiechnęła się z troską, przytulając go do siebie na pocieszenie. Dała mu talerzyk z jedzeniem i kazała usiąść przy stole. Lubił gdy opiekunka traktowała go jak dorosłego i dawała mu jakieś obowiązki, czy to było noszenie talerzyka, czy zmywanie po sobie.

- Ja już będę wychodził do pracy. Trzymaj się, Nao – zwrócił się do syna, nachylając i cmokając go w policzek.

- Paaa – przeciągał samogłoskę, obejmując szyję taty. On jeszcze skinął głową na dziewczynę, a ta wyszła posłusznie za nim. Akcja sprzed chwili wydawała się jej nawet całkiem śmieszna.

                Gdy byli w przedpokoju Sasori upewnił się, że nie było opcji, aby Naoki ich zobaczył i wtedy przystąpił do delikatnego wpicia w wargi Miyuki. Tak na pożegnanie. Wtedy mu powiedziała, że to ukrywanie się jest nawet podniecające. Tak się nawet zastanawiali, kiedy kumple Sasoriego się połapią, że ze sobą chodzą. Saso się zaśmiał.

- Może zrobimy zakłady? Stawiam, że pierwszy skapnie się Deidara.

- Pfff, śmieszne. Przecież to blondyn – stwierdziła z politowaniem. – Hidan ma większe szanse, bo często tu bywa.

- Racja… Okej, idę już, bo się jeszcze bardziej spóźnię. Do potem.

- Eee… - jęknęła, zatrzymując go jeszcze na chwilkę. – M-mogę…? – Nie czekając na odpowiedź wyciągnęła do jego szyi ręce, poprawiając zagnieciony kołnierz koszuli. Drgnął lekko pod wpływem jej dotyku. Do nozdrzy wdarł się zapach jej wiśniowych perfum. Naciągnął się niezauważalnie.

- Dziękuję – rzekł, kiedy już się wycofała.

- Nie ma za co – odrzekła ciepło i kiedy mężczyzna otwierał drzwi, ona skierowała się do kuchni.

- Ach, wiesz – zaczął, doprowadzając do jej półobrotu. – Ładnie pachniesz – dokończył i wyszedł, obdarzając ją tak cudownym dla niej uśmiechem.

                Usta dziewczyny wykrzywiły się w dumny uśmiech, uniosła splątane ze sobą ręce niby w rozciągnięciu, ale też radości. Ucałowała Naokiego w czoło i z dobrym humorem powróciła do opiekowania się nim.

                Pod wieczór Yahiko wybierał się do Konan.  Miał trochę męczący tydzień i liczył, że przyszła żona poprawi mu humor. Hehehe. A poważnie, to szedł do niej pokazać swoje zainteresowanie przygotowaniami do ślubu, choć był, jak to Konan określiła, zbędny. Kuzynka Yahiko zajmowała się organizowaniem imprez, między innymi ślubów, więc w ramach prezentu ślubnego miała za zadanie dopiąć wszystko na ostatni guzik. Konan jedynie służyła jej pomocą przy wyborze różnych drobiazgów. Miały podobny gust, więc wszystko szło bez problemów. Pod koniec wakacji musieli spiąć tyłki i jechać zapraszać gości. Zastanawiał się, jakie dostanie prezenty ślubne i ile szmalu… Hmm, powinien jeszcze zorganizować podróż poślubną, ale z tym nie powinno być problemu. A jeśli, to od czego był Nagato? Był w końcu siostrzeńcem żony szefa Yahiko. Rodzinie nie można było odmówić.

                Wszedł do bloku i wspiął się po schodach na czwarte piętro. Osiemnaście, dziewiętnaście, dwadzieścia… Gdy miał dobry humor zwracał uwagę na drobiazgi. Liczył stopnie, pilnował, by nie nadepnąć na linie na chodniku i różne takie. Będąc przed drzwiami zapukał w nie. Potem dugi raz. Trzeci…

- Tato, otwórz te jebane drzwi, do cholery!

Usłyszał potężny krzyk ze środka. Przełknął ślinę.

- Kazałaś mi nie wychodzić z pokoju! – odkrzyknął Jiraya. Rozpoznał go po głosie. On też otworzył drzwi, uśmiechając się uprzejmie do przyszłego zięcia.

- Dobry. Ja do Konan.

- Niestety nie wpuszczę cię, Yahiko – powiedział poważnie. Yahiko się zdziwił. Czyżby coś zrobił i dlatego Konan była zagniewana? W takim razie musi to wyjaśnić!

- Tato! – wrzasnęła Konan zrozpaczona. – Gdzie położyłeś telefon stacjonarny?! Wszystko na mojej głowie, już sobie z tym nie radzę!

Chłopak usłyszał, jak dziewczyna płacze.

- Dlaczego? – zapytał zaraz po nieudanej próbie wpakowania się do mieszkania.

- Ponieważ chcę abyś ożenił się z moją córką i zabrał tą jędze z domu – odrzekł, a chłopak nic z tego nie rozumiał. Dlaczego Konan ryczała w pokoju, a jego przyszły teść nawet nie zamierzał go wpuścić? To chore!

- Ale co się stało? Co jej jest?

- Ma PMS – odpowiedział poważnie Jiraya. Yahiko stał na chwilę bez ruchu. Co to takiego mogło być? Jakaś choroba?

- Co…?

- Zespół napięcia przedmiesiączkowego – wytłumaczył rzetelnie. Faceci powinni się trzymać razem, pomagać sobie i w ogóle. Córce też pomagał, bo takim zachowaniem, jakim teraz emanowała, to by go wystraszyła. – Co tak stoisz? Wiej!

- Ale gdzie mam pójść? – Głupie pytanie, ale serio, nie wiedział co ze sobą zrobić.

- Masz. – Wyciągnął banknot z kieszeni i dał chłopakowi. – Zabaw się.

- Za dziesięć złotych?

- Świerszczyki wcale nie są drogie. – Chociaż… Niektóre… - To nara!

Jiraya zamknął drzwi mieszkania, a Yahiko nawet o centymetr się nie ruszył. Zastanawiał się co to miało być. Po usłyszeniu kolejnych wrzasków zza drzwi, postanowił jednak skorzystać z rady Jirayi i sobie pójść. Nic tu po nim,  tylko gdzie by tu pójść…? Miał dychę… Nie wiedział po co mu ją dał, ale okej. Nie będzie wybrzydzał.

                Kolejnego dnia Sasori przyszedł wcześniej z pracy o czym ani Naoki, ani Miyuki nie wiedzieli. Pojechał tam jedynie wziąć sobie tygodniowy urlop. Wakacje zaczęły się pełną parą. On sam pozdawał już wszystkie egzaminy. Nie był jednak na imprezie podyplomowej. Mieli do niego przyjść koledzy, więc wtedy planował się wyluzować na całego. Zaczynał się czas, gdy mógł w pełni zająć się Naokim i Miyuki. Po przywitaniu się z nimi postanowił wyciągnąć obydwoje na spacer po parku. Taki piękny dzień, szkoda go było nie wykorzystać. Żadne z nich nie miało nic przeciwko.

                Przechadzali się więc po parku, a Naoki zainteresował się dokarmianiem łabędzi w pobliskim stawie. Sasori wcześniej mu kupił bułkę w pobliskim sklepie, więc miał zabawę. Sam usiadł sobie na trawniku i zachęcił Miyuki do zrobienia tego samego. Niektóre gesty nie były dla Naokiego jednoznaczne z przyzwoleniem na nazywanie Miyuki mamą, dlatego nie obawiał się jej objąć czy złapać za rękę. Miyuki lubiła te chwile. Siedziała przy nim, opierając głowę o jego ramię i trzymając jego dłoń, której palce gładziły wierzch jej dłoni. Zwróciła oczy na jego twarz, a on obserwował czujnie Naokiego, uśmiechając się do siebie, kiedy chłopiec się cieszył iż dorzucił tak daleko, że uderzył łabędzia w łeb. Chuligan mały. Miyuki spojrzała na Naokiego.

- Sasori… - zwrócił ku niej wzrok. – Kochałeś Noriko?

- Co to za pytanie? – Chyba najbardziej w tej chwili nie spodziewał się tematu Noriko. I chyba nie bardzo mu on przypadł do gustu. Doprawdy, nie mogła mówić o czymś innym?

- Normalne. Im szybciej się pogada na temat swoich byłych tym lepiej. Dobrze też o tym porozmawiać, powiedzieć sobie czego się obawiamy od partnera lub czego oczekujemy w związku.

- Zajeżdża jakąś psychoanalizą.

- Może trochę, ale hej! Będę prowadzić takie rozmowy w radiu. – Uśmiechnęła się. – To może ja zacznę, bo widzę, że się trochę wahasz. No to tak… Moim pierwszym chłopakiem był Banri, chodziliśmy razem dwa lata, był… uroczy. Taki śliczny chłopiec. Ta cecha mnie tak oczarowała, że nie zauważyłam jaki z niego był mięczak.

- Przypominam, że mnie też tak nazywałaś.

- No tak, ale ty w sumie na wszystko znajdziesz sposób. On nie był taki umiejętny. – Zastanowiła się chwilę. – Kiedyś spacerowaliśmy po zmroku w parku i napadło nas dwóch większych kolesiów.

- Pewnie nie wyszedł z tego cało.

- Oj, wyszedł… Uciekł i zostawił mnie całkiem samą.

- Nie… - rzekł z niedowierzaniem. Miyuki ze śmiechem przyrzekała, że tak było. – Nic ci nie zrobili?

- O dziwo nie, bo byli tacy zszokowani, że mój facet uciekł, że zamiast mnie napaść to pocieszali i kazali znaleźć innego faceta. W dodatku odprowadzili mnie do domu, bo ktoś mnie mógł jeszcze napaść.

- Tato, pobawimy się? - zapytał Naoki, podchodząc do dorosłych.

- Jasne, w co się chcesz bawić?

                Wstał z trawnika na równe nogi i pomógł też to uczynić Miyuki. Następnie bawili się razem w berka i trochę wydurniali się. Żałowali tylko, że nie zabrali ze sobą piłki. Wtedy chłopaki mogliby sobie pograć. Miyuki wpadła na pomysł, aby przeszli się na niedaleki stadion. Tam, za drobną opłatą, można było wypożyczyć sprzęt sportowy. Kiedy byli jednak na miejscu Naoki chciał zagrać w ping ponga! Co tam, że nie umiał! Sasori więc zapłacił za paletki i piłeczkę i rozpoczęli granie, ale cóż, Naokiemu to zbytnio nie wychodziło, a nie lubił przegrywać. Po kilku przepuszczonych uderzeniach pieprznął paletką o stół i się rozryczał. Sasori wzniósł oczy do nieba i westchnął ciężko. Wiedział, że tak będzie. Kolejne minuty upłynęły na pocieszaniu dziecka.

- Naoś, a może będziesz nam sędziował? – zapytała Miyuki. – Zagram z twoim tatą i go pokonam.

- Miyuki przestań go oszukiwać. Nie pokonasz mnie.

- Ja cię nie pokonam? – Śmieszne.

                Sasori wziął Naokiego na ręce, a właściwie tylko na jedną, bo w drugiej trzymał paletkę. Był pewny wygranej i w sumie szło mu lepiej. Miyuki dawno nie grała i przypomniała sobie, jaka była i jest w tym beznadziejna. Taki fail. Naokiemu o wiele bardziej się teraz podobała gra, gdy jego zadaniem było jedynie trzymanie paletki, a tata go we wszystkim nakierowywał. Po chwili jednak już mu się to znudziło i nie chciał dłużej z nimi grać. Ukradkiem chciał dołączyć do tych chłopaków co grali w piłkę, ale byli starsi i ich metody grania nie były przyjazne dla dziecka. Nie byli nawet skłonni się dostosować. Nie wszyscy byli jak klasa Matsuri. Naokiemu chciało się płakać z tego powodu. Nie chcieli się z nim bawić! Chciał nawet aby tata im tak rozkazał. On jednak wziął chłopca na kolana i oglądał z nim i z Miyuki jak grają w piłkę. Dopiero po chwili, gdy zobaczył, że ona bawi się swoim telefonem, zrozumiał, że się nudzi.

- Wracając do naszej rozmowy – powiedział, zdobywając jej uwagę. – To czy tamto wydarzenie nie zmusiło cię do zerwania z nim?

- Wiesz… Myślałam o tym. Ale przeprosił mnie, a ja w sumie nie mogłam się nie śmiać na wspomnienie. Do tej pory chce mi się z tego śmiać. Banri… Potrafił mnie rozśmieszyć.

- Na pewno widziałaś w nim chłopaka, a nie przyjaciela?

- Już sama nie wiem… Chyba tak, bo układaliśmy nawet swoje przyszłe życie.

- Ciekawe. Mieszkaliście w przyczepie? – zaśmiał się Sasori, a Miyuki go szturchnęła.

- Nie nabijaj się, akurat pieniędzy mu nie brakowało. Pochodził z bogatej rodziny!

- Dlatego zyskał aprobatę twojej mamy – zgadywał i trafił w dziesiątkę. – Miałaś bogacza, a nawet o niego nie walczyłaś. – Pokręcił głową z politowaniem.

- Pieniądze szczęścia nie dają! – prychnęła Miyuki.

-  Może i racja, ale chyba lepiej płakać w luksusowym mercedesie, niż w jakimś polonezie – stwierdził. Naoki zasnął mu na rękach, więc postanowili już wrócić do domu.

                Miyuki całą drogę opowiadała o różnych przypałach z chłopakami i na szczęście było tego dużo. Bała się jeszcze raz zapytać o Noriko, była ciekawa tej historii, aczkolwiek…  Czuła niechęć Sasoriego do tego tematu. W domu ułożyła Naokiego do łóżka w czasie, gdy Sasori przygotowywał herbatę. Było popołudnie, więc chłopczyk odbywał niejako drzemkę. Cóż, słońce odbierało trochę energii. Nawet ona miała dość tego dnia. Wróciła do salonu i usiadła sobie na kanapie, a po chwili dołączył do niej Sasori.

- To…

- To… - Powtórzył za nią Sasori, mając nadzieję na wykorzystanie czasu na mizianie się.

- To jak to było z tobą i Noriko? – Zbyt piękne, by było prawdziwe. Skrzywił się. – No ja tobie powiedziałam. Ufajmy sobie, Sasori. – Spojrzała na niego takim wzrokiem, któremu się nie odmawia. Westchnął ciężko.

- Z Noriko… Hm… To była miłość od pierwszego wejrzenia – powiedział Sasori. Powiedział to jednak w taki mimo wszystko tęskny sposób. Miyuki już wiedziała, że nie chciała tego słuchać, ale teraz nie wypadało się wycofać. – Dlatego jej odejście, jej późniejsze zachowanie tak mnie kurewsko zabolało.

- Ile byliście razem?

- Trochę ponad siedem miesięcy – odpowiedział, co trochę ją załamało. Oni się znają rok, a nic do niej nie poczuł. Ich tam nie łączyła miłość od pierwszego wejrzenia, ale cóż, Saso na tym dobrze nie wyszedł.

- Dlaczego zerwaliście?

- Można powiedzieć, że przez to iż posiadam kumpli.

Miyuki uniosła brew w geście niezrozumienia.

 – Na początku wydawał mi się to zryty powód, ale teraz myślę, że faktycznie coś w tym było. Przekładałem przyjaźń ponad nią. Co według ciebie jest priorytetem? Partner czy przyjaźń?

- Obie wartości są ważne. Ale chyba partner…

Sasori uśmiechnął się pod nosem.

- Noriko też tak sądziła. Ja postawiłem na przyjaźń i ją zaniedbywałem… Chociaż nie. może po prostu nie poświęcałem jej tyle uwagi, ile oczekiwała. Byłem okropnym chłopakiem.

- Na pewno przesadzasz - Miyuki starała się go pocieszyć.

- Ignorowałem albo traktowałem jak żart, gdy Hidan ją obrażał.

- Przynajmniej teraz wiesz, jak być lepszym partnerem. – Uniosła kciuki w górę doszukując się pozytywów. Uśmiechnął się ciepło i wziął do rąk kubek kawy. – Nadal ją kochasz, co? – zatrzymał się chwilę przed kubkiem, dopiero po chwili nabierając łyk.

- Nie. Już nie.

- Nie kochasz czy chcesz nie kochać?

- Chcę się zakochać w tobie, Miyuki.

                Na to wyrażenie nie mogła zareagować niczym innym tylko pocałunkiem. Sasori odstawił ostrożnie kubek na stolik i wtedy w pełni zaczął odwzajemniać pieszczotę. Było bardzo przyjemnie i oboje czuli narastające wzajemne pragnienie. Sasori naparł na nią ciałem tak, że położyła się na kanapie. Osuwał się z jej ust na szyję, a ręka wsunęła się pod jej bluzkę, ale wtedy Miyuki zareagowała.

- Nie możemy. W każdej chwili może wejść przecież Naoki.

- Wiem. – Wycofał rękę. – Całowanie wystarczy – powiedział z uśmiechem i wtedy do ich uszu dotarł dźwięk wymiotowania…

                Około drugiej rano Kana się przebudziła. Kolejny raz była sama w pokoju i kolejny raz nawiedziła ją ciążowa zachcianka. Chciała zjeść coś, czego normalnie się wyrzekała, by dbać o swoją linię. Hamburgery, wielkie i tuczące hamburgery – pragnęła ich bardziej, niż załatwienia potrzeby w łazience. Ale i tak się tam udała. Przy okazji zmieniła swoją koszule nocną na luźną sukienkę, w której była cały dzień, tak jak i poprzedni. Będąc w ciąży nie dbała zbytnio o swój wygląd. I tak zawsze wyglądała jak hipopotam. Westchnęła ciężko i zeszła po schodach na dół. Pomimo tego, iż w domu stale ktoś był, to czuła się samotnie. Chciała wrócić do siebie, do brata i znajomych z bloku. Ubrała swoje baletki i chwyciła za klamkę drzwi, które zostały pchnięte z drugiej strony. Wszedł przez nie Itachi.

- Cześć, Kana. Dokąd się wybierasz o tej porze?

 On właśnie wrócił z pracy. jednak dziewczyna nie wydawała się zainteresowana jego spędzaniem czasu poza domem.

- Jestem głodna, idę  coś zjeść.

- W domu nie ma jedzenia? – zapytał z uśmiechem.

- Żebym potem musiała słuchać zrzędzenia twojej matki, bo jedzenie się kończy? Kuszące, ale nie – odpowiedziała na własne pytanie, aby nie było nieporozumień. – Zresztą mam zachciankę na coś bardziej wyszukanego.

- Na co? – Skoro wyszukanego, to musiał być to jakiś kawior albo owoce morza…

- Hamburger… Albo hamburgery.

Itachi uśmiechnął się do niej czule. Chciała wyjść przez drzwi, ale zagrodził jej drogę.

- Idź do łóżka, kupię ci.

- Wolę jeść od razu po przygotowaniu.

- W porządku. Znam dobrą do tego knajpkę. Przejedźmy się.

                Na początku nie chciała się zgodzić, ale tak prosił, a ona była za miękka do takich rzeczy, przynajmniej będąc w ciążowym stadium. Itachi chciał też przy okazji z nią w końcu normalnie porozmawiać, poznać się bliżej. W końcu byli małżeństwem. Powinni jakoś poprawić swoje relacje. Zabrał ją do całodobowej knajpy, gdzie znalazło się też kilku innych klientów. Polecił Kanie wybrać co sobie zażyczy, na co ta zapytała jedynie czy za nią zapłaci. Niby rozkaz, ale zapytała.  Oczywiście że płacił, więc nie krępowała się z jednym hamburgerem. Wszystko na obrazku wyglądało tak smakowicie. Usiedli przy stoliku i oczekiwali na zamówienie. Itachi tylko na kubek gorącej kawy, ale zawsze.

- Mogę cię o coś zapytać?

- Skoro musisz. – Wzruszyła ramionami. On płacił, on wymagał. Itachi chwilę się zastanawiał, jak sklecić to pytanie.

- Właściwie, jak sobie wyobrażasz nasze małżeństwo? Zamierzasz zostawić to wszystko tak jak jest czy może coś zmienić? – Chyba udało mu się w pewnym stopniu określić problem.

- A coś ci nie pasuje w tym stanie rzeczy jaki jest?

- Serio pytasz? – Był zdziwiony tym pytaniem. – Nie znamy się za dobrze, a nawet nie sypiamy ze sobą jak przystało na przykładne małżeństwo.

- Kto ci tego broni?

- Niby nikt, ale chyba powinniśmy się poznać, a nie żyć w takim małżeństwie jak teraz. Inaczej. Za parę lat, albo nawet miesięcy, mogę mieć kogoś na boku i cię z nią zdradzać. Co wtedy zrobisz?

- Nic. – Wzruszyła ramionami. – Będę zbyt zajęta swoimi zdradami. – Uśmiechnęła się złośliwie, a potem do stolika podszedł kelner z tacą pełną tuczących pyszności.

- Nasze dziecko ucierpi na wzajemnych zdradach rodziców. Dla jego dobra może lepiej się poznajmy. Masz do mnie jakieś pytania? – zapytał.

Kana zastanawiała się, przeżuwając w ustach rozkosz. W końcu połknęła.

- Nie no, chyba nie. Nie wiem o co pytać. – Chyba w ogóle nie brała na poważnie tej rozmowy. Itachi westchnął ciężko.

- To może ja zacznę. Opowiedz mi coś o sobie. Skąd pochodzisz? Jakie masz wykształcenie? Ogólnie jaka jesteś?

- Nie taka za jaką mnie uważasz – zaczęła z pełną buzią.

Poczekał cierpliwie, aż przełknie to, co miała w buzi i zaczęła swoją  historię. Sprostowała, że tak naprawdę nie była taką słodką, głupiutką dziewczynką. Tak na nią wpływała ciąża. Tak na serio była bardzo nerwową osobą i na pewno nie dawała sobie w kaszę dmuchać. Cóż, domyślał się tego po tym, jak odparowywała ataki Sasuke albo jego mamy. Nie chciał, aby udawała. Znaczy, fajnie by było, jakby się powstrzymywała z niegrzecznością przy rodzicach, ale w innym razie, proszę bardzo. Kana była także bardzo mądra, zdała egzaminy w szkole średniej na poziomie osiemdziesięciu-dziewięćdziesięciu procent. Ale nie była zbytnio ambitna, nie kusiły ją studia. Niemniej zarabiała zajmując się aktorstwem, jakieś niewielkie role w teatrze – w końcu była amatorką o ładnej buzi, byle coś zarobić. A wcześniej to zdobyła zawód wizażu i masażu w szkołach policealnych.

- Na kurs masażu zapisałam się razem z moją jedyna i najlepszą przyjaciółką. Teraz niestety już byłą…

- Dlaczego? Pokłóciłyście się?

- Nie, to raczej przez mojego brata. Przegiął trochę pałę i, no, wyprowadziła się, urywając kontakt.

- Trochę to nieuczciwe. Brat ci zagrzebał przyjaźń.

- Nie mogę się jej dziwić. Sama bym tak zrobiła. Może tylko bym nie urywała kontaktu z przyjaciółką. Byłyśmy sobie przecież bardzo bliskie… - Skrzywiła się na samo wspomnienie. – Racja, to było takie kurewsko niesprawiedliwe. – Itachi spojrzał na nią i nie wiedział co powiedzieć. – Dobra, to teraz twoja kolej.

- Więc jednak chcesz coś o mnie wiedzieć.

- Nie musisz odpowiadać – rzekła obojętnie i ponownie wgryzła się w bułkę.

Itachi jednak jej opowiedział. Zaczął od wykształcenia, w końcu studiowanie prawa to wielki wyczyn. Jednak nie dla niej. Sama by mogła to studiować, ale sześć lat nauki… Nie chciało jej się. Ale pochwaliła go za pracę policjanta, to fajny zawód. Może kiedyś zamknąłby w kiciu Shotę. Zapytana za co powiedziała, że on i jej brat to… chuligani. Nie powiedziała wszystkich ich grzeszków, bo jeszcze faktycznie by ich wsadził. Dla brata mimo wszystko nie chciała losu za kratkami. Następnie poprosiła, aby Itachi kontynuował. Cóż, był jej przeciwieństwem, bo spokojny z niego człowiek i nie szukał konfliktów. No chyba, że z Deidarą. Zaznaczył, że się nie przyjaźnią, nawet ciężko im szło wzajemne tolerowanie się. Kana jakoś tego nie zauważyła, odważyła się nawet stwierdzić, że był przystojny.

- Polemizowałbym, z Deidary jest jakiś transwestyta.

- Transwestyta? Bo co? Bo ma długie włosy? Ty też masz – odpowiedziała, maczając swoje frytki w ketchupie. -  Chyba, że sobie dopinasz.

- Nie dopinam. Jednak ja nie wyglądam jak kobieta.

- Zazdrościsz mu gładkiej cery? – To nie były uszczypliwe pytania, po prostu nie rozumiała tej awersji. – Wiesz, że są kremy przeciw zmarszczkom? Nie boisz się, że nasza córka je odziedziczy? - dotknęła swojego brzucha. Itachi odziedziczył je po ojcu i może lepiej, by na tym się skończyło. – Ja bym się bała.

- Wolisz aby się okazała dziewczynką czy chłopcem? – zmienił temat.

- Dla dziewczynki mam już imię.

- Jakie?

- Yukari. Dla chłopca ty możesz wymyślić albo damy po twoim ojcu.

- Fugaku? – dopytał, co ją zbiło z tropu.

- Tak ma na imię? – Itachi skinął głową. – To nie. nie możemy go tak nazwać. Wymyśl coś innego.

Dochodziła już czwarta rano, a im naprawdę dobrze się rozmawiało. Trochę się poznali, trochę pogadali o głupotach. Było przyjemnie, ale musieli wracać do domu. Za kilka godzin musieli ponownie obudzić się do życia. Itachi wraz z kolegami umówił się na takie domowe  spotkanie. Musieli jakoś utrwalać spotkania. Kana zamyśliła się na moment, gdy ściągała w domu swoje obuwie.

- Czyli chcesz, abyśmy się poznawali bliżej, tak? – Itachi skinął na nią głową. – W porządku. Poznaj mnie ze swoimi kolegami. – Uniósł brew do góry. To chyba nie był dobry pomysł. Tym bardziej w jej stanie.

- Wolałbym nie…

- Sam chciałaś się poznać. Twoi kumple chyba mnie wtajemniczą w twoje prawdziwe oblicze – orzekła, bo miała na myśli w szczególności Deidarę. Itachi opisał się zbyt różowo, na bank miał wady. – Chyba nie masz nic do ukrycia?

- Nie. ale ty chyba nie wiesz o co prosisz.

- Proszę? – Zaśmiała się pod nosem. – Źle mnie zrozumiałeś, kochanie. To nie prośba to żądanie.

- Teraz będziesz mi rozkazywać? – Uśmiechnął się sądząc, że to żart.

- Witaj w związku małżeńskim. Przypomnę się. – Wystawiła do niego rękę,  uśmiechając się dumie. – Kana Uchicha.

- Uchiha – poprawił ją.

- Kurwa. No i spierdoliłam całą grozę wypowiedzi – burknęła spuszczając rękę, ale zdołał ją jeszcze  przy końcu złapać i uścisnąć.

- Nie lubię, gdy kobieta przeklina – powiedział z uśmiechem.

- Nie obchodzi mnie to. Przywyknij, mężu.

 Od autorki

Dzisiaj króciutko (mowa o moim posłowie) Oto i rozdział, uprzedzam, że często rozdziały będą dzielone, bo mam za dużo pomysłów, aby zmieścić się w setce xD  W każdym razie chcę powiedzieć Dziękuję za czytanie, ostatnio pisanie i czytanie blogów ciężko idzie za co wielkie przepraszam :<  niestety nic z tym nie mogę zrobić... wracając, podziwiam każdego kto jeszcze mnie czyta :P

Data

26.01.2015

Jak pamiętacie nie będzie to rozdział, tylko druga część losów SasoNori!