ROZDZIAŁ 44.

- Ostatnio się trochę zaniedbaliśmy – zaśmiał się Sasori.

         Godzina była już późna, ale to im nie przeszkadzało. Nie widzieli się już dwa tygodnie, niby nie powinna istnieć tego typu tęsknota między facetami, ale są przyjaciółmi już połowę swojego życia. Nigdy nie powinno się zaniedbywać tak wielkich więzi, przyjaciółmi jest się na zawsze. Nie to, że spotykają się codziennie, nawet oni mają siebie dość. Inaczej się odbiera argument nie mogę, bo mi się nie chcę, a inaczej nie mogę, bo nie mam czasu. Dla przyjaźni, jak u Deidary i Sasoriego, ta druga alternatywa była o wiele bardziej skandaliczna. Tak więc dzisiejszej nocy nadrabiali, jutro mieli wolne od pracy, dzięki jakiemuś świętu narodowemu. Grzech nie wykorzystać takiej okazji.

         Naoki smacznie spał w swoim pokoju. Miyuki go zabrała dzisiejszego dnia do domu kultury, gdzie było pełno zabaw dla dzieci, bo wybierała się tam z matką i bratankiem, a jako, że propozycja była zaproponowana w przeddzień to nie chciała robić Sasoriemu problemów, tylko wzięła go ze sobą. Ufał jej, dlatego nie miał nic przeciwko temu, właściwie bardzo szybko obdarzył ją tym zaufaniem. Pracuje dla niego niecały rok. Jednak dobrze mu z nią i nie wyobrażałby sobie zmiany niani dla Naokiego. Chłopiec zresztą też nie. W każdym razie, jego syna zapewne choćby się waliło i paliło, nikt nie obudzi do rana. Wtedy dopiero mu opowie o swoim dniu w domu pełnym rozrywek.

- A co tam u Niani? – zapytał Deidara z chytrym uśmieszkiem. Lubił Miyuki, była bardzo pozytywna i podchodziła do wszystkiego z dużym dystansem, a nawet potrafiła się odgryźć. I co najważniejsze, nie dała się sprowokować Hidanowi. Dziwi się przyjacielowi, że jeszcze nie podbija do dziewczyny.

- W porządku.

- I…?

- I… nie wiem, jej się zapytaj, bo skąd ja mam wiedzieć? Nie rozmawiam z nią za często, a jak już to nie o sprawach osobistych – wytłumaczył dobitnie. Po co mu to wiedzieć, czasem zapyta, ale jakoś nie jest skłonna mu o sobie opowiadać. Zazwyczaj woli słuchać o Naokim. – W ogóle, dlaczego o nią pytasz?

- Jestem ciekawy.

- Też mi nowość… czego?

- Kiedy się hajtniecie – wyszczerzył się Deidara.

- Bawisz się w swatkę? Własną dziewczyną się zajmuj, a nie mo… Miyuki – poprawił się szybko z tego przejęzyczenia. Deidara parsknął wymownym śmiechem. Tu go ma. – przestań już.

- Nic ci nie robię.

- Robisz. Wkurwiasz mnie.

- Bardzo? – uśmiechnął się bezczelnie. – Czym niby?

- Wałkowaniem tego tematu – syknął w jego stronę. Po prostu się go uczepił, ja jakaś rzep. – Nie przypominam sobie bym pozwolił ci się wpieprzać w moje życie.

- Jeżeli to wpieprzanie ci nie szkodzi to nie potrzebuje twojego pozwolenia – stwierdził nic sobie nie robiąc z potępiającego spojrzenia Saso. – Umów się z nią.

- Dojebałeś po prostu – skwitował z kpiną. – Nie zamierzam się z nią umawiać.

- Ale ty jesteś… co ci w niej nie pasuje? Wy już razem i tak zachowujecie się jak narzeczeni…

- Dei, skończ pierdolić…

- Kłócicie się jak dobre stare małżeństwo. Zresztą miałbyś akceptacje syna.

- I właśnie dlatego – przerwał mu ostrym tonem. – nie chcę, aby jak coś spieprzę w związku z nią, to ona go zostawiła, jak to było w przypadku Noriko…

- Stary, Noriko to przeszłość, a Miyuki nie jest do niej ani trochę podobna. Kto wie, może stanie się dla Nao prawdziwą mamą, a nie tylko nianią.

- Zmieńmy temat…

- No weź nie pociąga cię ona? Chociaż trochę? – spojrzał na niego wyczekująco. Oczywiście, że nie odpuści! Dziwne, że przyjaciel zawsze rezygnuję z dziewczyn, u których ma aprobatę kumpli.

- Pociąga, ale… nie w ten sposób… no wiesz… - niestety Deidara go nie ogarniał, uniósł brew do góry. – no jezu, wolałbym coś bez zobowiązującego.

         Po tym stwierdzeniu udało się jakoś zmienić temat. Chociaż Sasori tak głębiej to przemyślał jeszcze raz, no nie wiedziałby za co miałby coś do niej czuć, prawie w ogóle ze sobą nie rozmawiają. Jak już to zwykle tematem jest Naoki, albo… on. Od paru miesięcy to jest rzadkość, by mówiła o sobie. Może to prawda, że się w nim zakochała… jednak wolałby, żeby tak nie było. Docenia to, że kocha Naokiego, ale gdyby to była prawda to on nie może odwzajemnić jej miłości. Z jego sposobem myślenia nigdy nie znajdzie sobie kobiety, tak myślał Deidara. Przyjaciel obrał sobie za punkt zaczepienia to, że ma już syna to po kiego mu baba, gdyby potrafił przetrwać swoją samotność to pozwoliłby mu na to, ale ten się zakopuje w pracy, nadgodzinach i nawet nie zajmuje się należnie dzieckiem, to znaczy niby ma wszystko co chce, ale najbardziej Naokiemu brak rodzica, brak ojca. Przecież to chłopiec, chcę spędzać czas w męskim gronie, gronie taty.

- Hidana ostatnio tu nie było? – zapytał Deidara.

- Na szczęście nie, czemu pytasz?

- Od kilku dni unika spotkań ze mną, a kupiłem nową grę, którą się przechodzi na dwóch. Umawialiśmy się, że jak ją będę miał to będziemy w nią ciupać – wyżalił się.

- Często się spotykacie z Hidanem…

- No nie narzekam. Zawsze sobie znajdziemy jakieś zajęcie.

- Fajnie -  burknął Sasori, wypijając duszkiem ostatek piwa. – co to za gra? Może ja z tobą zagram?

- Nie… wolę z Hidanem – z Saso by się zajebiście grało, gdyby nie ten mały śmierdziel przy nim nie latał.

- Bo? W czym ten debil jest ode mnie lepszy?

- No weź, o co ci chodzi?

- Jesteś moim przyjacielem, a nie Hidana – bąknął z zazdrością. Nie dość, że syna mu odbiera to jeszcze przyjaciela chce. Tak nie można!

- Nie traktuj mnie przedmiotowo – oburzył się w końcu parskając śmiechem. ­– Wyluzuj, dla mnie jesteś jedynym najlepszym przyjacielem… kocham cię – uśmiechnął się czarująco.

- Spadaj – bąknął.

         Kolejna godzina mijała, a ich tematy się w ogóle nie kończyły. Czy gadają o sobie, czy obgadują nieobecnych, zawsze jest o czym gadać. W ich towarzystwie się to nie zmienia. Dochodziła pierwsza, a oni ani myśleli o zakończeniu spotkania. Jednak zostało im ono przerwane, gdyż rozbrzmiał telefon Sasoriego. Tak późno? Musiało się coś stać. Jeszcze numer był zastrzeżony.

- Jak ktoś sobie jaja robi to mnie popamięta – skomentował surowo i odebrał komórkę. – Słucham? – Dei zamilknął na czas rozmowy. – Tak, to ja… - Sasori potwierdził swoją tożsamość i zaczął słuchać uważnie swojego rozmówcy. – Co zrobiła…? Upiła się…? – uniósł brew w niedowierzeniu. – Dobrze. Rozumiem. Gdzie to jest? Okej, zaraz tam będę. Do widzenia – rozłączył się, a potem spojrzał błagalnie na kumpla. – Musisz zostać z Naokim.

- Egh – warknął, jak skazaniec. – co się stało? Siostra ci się upiła? – zakpił.

- Nie… podobno Miyuki…

         To stwierdzenie go zamurowało, chyba pierwszy raz w całym swoim życiu odebrało mu mowę. Wiedział, że ona pije, w końcu niegdyś się z Saso upiła, ale… jakoś nie posądzał jej o picie w barach. Sasori koniec końców pozostawił blondyna w domu, aby miał na oku Naokiego, gdyby się obudził, a sam ruszył w stronę baru, gdzie była dziewczyna. Było to trochę daleko na piechotę, a on za dużo wypił, by jechać samochodem, ale też za mało by utracić trzeźwą świadomość. Po jakiś dziesięciu minutach drogi doszło do niego, że mógł zamówić taksówkę, ależ z niego idiota. Idiota do kwadratu, bo portfel zostawił w domu, a to co znalazł w kieszeniach starczy mu jedynie na kurs w jedną stronę.

         Po kolejnych minutach był już prawie na miejscu, przyspieszył więc do środka, na dworze było chłodno, w końcu luty, ale śniegu nie było. Posypał w styczniu i koniec. Na szczęście bo na lodzie na bank, by się wyjebał, a spożyte trzy piwa, by mu w tym pomogły.

- Co za kretynka – warknął do siebie, podbiegając do drzwi. – potrącę ci to z wypłaty.

         Otworzył mocno drzwi i wszedł do środka. Zignorował wstrętny zapach papierosów, cygar, alkoholi, które uderzyły w jego nozdrza. Doprawdy, to nie było miejsce, do którego mogłaby pasować Miyuki. Co ona tu w ogóle szukała? Nie wykazała się intelektem. Rozglądnął się po pomieszczeniu, szukając dziewczyny. Znalazł! Siedziała przy barze, a właściwie leżała na swoich rękach, założonych na blacie baru i ze znudzeniem ignorowała jakiegoś pijaka, co się do niej zalecał. Źle się poczuł, widząc ją w tym miejscu. Potrzebował się dowiedzieć co ją do tego kroku doprowadziło. Ruszył do niej.

- Hej śliczna, może pomóc ci w zaprzestaniu się smucić? – powiedział typ, siedzący obok niej, a jego ręka spoczęła na biodrze Miyuki, na co drgnęła z obrzydzeniem. – Na smutek najlepszy jest seks – stwierdził, a ona spojrzała na niego z drwiną i niesmakiem.

- Pocieszenie od ciebie by nie zdziałało. Zabieraj łapy zboczeńcu – dosyć chwiejnie, ale odtrąciła jego rękę z siebie. – nie potrzebuje pocieszenia, potrzebuje zapomnieć…

- Mogę ci zagwarantować, że rano zniknę i o mnie zapomniesz. Co ty na to, śliczna? – zapytał i chciał odgarnąć jej włosy za ucho, ale ponownie go odtrąciła.

- Odchrzań się, durniu…

- Bezczelna dziwka! – warknął, szarpiąc ją za ramię do siebie. – Już ja cię nauczę pokory! – podniósł na nią rękę i przymierzał się do spoliczkowania, a Miyuki pisnęła i odwróciła wzrok. W ostatniej chwili Sasori złapał mężczyznę za nadgarstek, uniemożliwiając dalsze czyny.

- Zostaw panią dobrze ci radzę – syknął w jego stronę. Spojrzenie musiał mieć niebywale stanowcze, bo mężczyzna się dostosował. Miyuki jednak pozostała w bezruchu, jakby w dalszym ciągu czekała na uderzenie. Sasori potrząsnął ją za ramiona. – Miyuki, wszystko dobrze? – drgnęła na jego głos i spojrzała na twarz rozmówcy.

- Pan Sasori…? – wydukała z siebie, jakby nie spodziewała się go tu zobaczyć. – Przyszedł pan? – może faktycznie nie spodziewała. Przytaknął jej ruchem głowy, ale następnego pytania już nie zdążył zadać, gdyż objęła mocno jego szyję. Nie bardzo znał powód, więc czuł się bardzo nieswojo.

- Przepraszam, to ja do ciebie dzwoniłem – wtrącił barman, a Sasori musiał się siłować aby odczepić od siebie dziewczynę.

- Miyuki, puszczaj mnie… - warczał delikatnie. – co się w ogóle stało? – po tym pytaniu dopiero poluzowała uścisk. Sasori pogonił wzrokiem poprzedniego typa, zwalniając sobie krzesło. Zapowiada się słuchanie opowieści i zabawę w psychologa.

         Zamiast jednak opowiedzieć swoją historię rozpłakała się do ramienia Saso. Jak on nienawidził nie znać przyczyny smutku bliskiej mu osoby… to znaczy… no dobra, w jakiś tam sposób Miyuki stała się jedną z takich osób. Nie wie dokładnie kiedy to wydarzenie miało miejsce, ale też nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Spojrzał na barmana jakby szukał w nim ratunku, poniekąd tak było, bo pewnie musiał słuchać jej gadania i teraz mu przybliży jakoś sytuację.

         Okazało się, że matka Miyuki ma za złe dziewczynie, że zerwała ze swoim niedawnym chłopakiem. Dla tej kobiety liczył się status i pieniądz, które mógł jej zapewnić. Miyuki jest osobą, która bardzo mocno bierze do siebie zdanie bliskich jej osób, a jej mama nie szczędziła jej swoich czarnych scenariuszy na temat jej życia. Zapowiedziała, że córka będzie równie nieszczęśliwa co ona z ojcem Miyuki, jeśli oczywiście nie wróci do swojego byłego. Najwyraźniej mamuśka nie wie, jak ten idealny eks ją traktował. W każdym razie dziewczyna nasłuchała się dzisiaj mocnej krytyki ze strony własnej matki.

         Spojrzał na twarz Miyuki, opartej o jego tors. Nie płakała, po prostu leżała na nim z sennością wymalowaną na twarzy. Było mu jej żal.

- Jednego nie rozumiem… dlaczego do mnie zadzwoniliście?

- No… podała nam ten numer. Jej telefon się rozładował, a twój numer pamiętała – westchnął ciężko, dlaczego jego? Dlaczego nie ojca, przyjaciółki, brata?

- Miyuki – odsunął ją od siebie, jęknęła zdegustowana, było jej tak dobrze. – gdzie mam cię zawieźć?

- Jedźmy do ciebie – uśmiechnęła się wygłaszając decyzję.

- Co? – uniósł brew, po co do niego? Zresztą jej pobyt tam jest wykluczony! Dziewczyna nachyliła się do niego, obejmując jedną rękę jego szyję, a drugą kładąc na udzie, niebezpiecznie blisko jego krocza.

- Sasori… - ta ręka przy kroczu… co chwila spuszczał na nią wzrok, ta sytuacja go kłopotała. – kochajmy się dzisiaj – szepnęła do niego, a on był tak oszołomiony tą propozycją, że nie mógł wydusić z siebie słowa. Zatem dziewczyna przystąpiła do działania i wpiła się w jego wargi. Wytrzeszczył oczy i siedział w kompletnym bezruchu przez dobre kilka sekund. Dopiero po chwili ją od siebie odepchnął.

- Nie, przestań. Nie możemy… – oznajmił, na co ta zaśmiała się rozkosznie.

- Możemy, a nawet chcemy – stwierdziła i ponownie się nachyliła, ale tym razem zareagował. – daj spokój, chyba nie powiesz, że już zapomniałeś o tym, co było między nami.

- Co ty pieprzysz…? – Miyuki uśmiechnęła się i cmoknęła go w usta, nim zdążył się oddalić.

- Całowaliśmy się, nie? Fajnie by było to dokończyć – ta jej śmiałość była… niefajna, zdecydowanie wolał ją jako nieśmiałą, prostą dziewczynę.

- Może kiedy indziej – oparł się tej propozycji, powinien dostać medal. W końcu proponuje mu coś fajnego, niezobowiązujący seks.  ­– Barman…!

- Teraz – bąknęła, jak małe dziecko. – chcę cię natychmiast, Sasori.

- Przestań… – warknął, odsuwając jej ręce ze swojego ciała. Takie zabawy go nie bawiły, jak chciała się pieprzyć to dostała propozycje od tamtego faceta. - nie bądź desperatką, kobieto!

- Co w tym desperackiego? – szamotała się z ściśniętymi przez niego nadgarstkami. – Przecież się już znamy, niemal rok – po tym głupim argumencie lekko zluzował uścisk, a przez to się zachwiała i byłaby spadła z krzesła, ale złapał ją w pasie, dla asekuracji. Był przez to niesamowicie blisko niej, czując pozostałości jej perfum.  – będzie warto, będziesz moim pierwszym – stwierdziła, śmiejąc się rozkosznie. Ta laska nie przestanie go zaskakiwać, wcale mu nie wygląda na dziewicę, a tu proszę… otrząsnął się, nie może o niej znaczy o tym myśleć. Nie! Niech trzyma cnotę dla kogoś innego…

- Wyjdźmy stąd lepiej.

- Będziemy się kochać? – zapytała wesoło, nie szczędząc na dotykaniu go. Z trudem ją uspokajał z tym macaniem, co za głupia baba. Niech się odczepi.

- Ta, jak chcesz – rzekł obojętnie, chciał po prostu aby stąd wyszła, niech sobie myśli co chce. – hej, można tu zadzwonić po taksówkę? – zwrócił się do barmana, ten od razu podał mu telefon.

- Jeszcze musisz zapłacić za dziewczynę rachunek.

         Wraz z tą informacją natychmiast zakończył połączenie. Zerknął na nią surowo, ale ta jak gdyby nigdy nic bawiła się jego ręką, do której ramienia była przytulona. Westchnął ciężko i poprosił o rachunek, oby mu starczyło… w tej prośbie Bóg go wysłuchał, ale na taryfę go nie będzie stać. Na domiar złego po morderczym wyjściu z lokalu okazało się, że Miyuki nie jest w stanie iść o własnych siłach stale potrzebuje podparcia, które nie wypieprzy się wraz z nią. Starał się ją podtrzymać, ale skutek był jeden i taki sam, przewróciła się na trawę czy tam chodnik śmiejąc się rozkosznie ze swojej niezdarności.

- O losie, co ja ci zrobiłem… - jęknął do siebie. Z irytacji zmierzwił sobie włosy i ukucnął przy dziewczynie. – Miyuki, wejdź mi na plecy. Zaniosę cię – powiedział niechętnie, no bo… jego biedne plecy. Jednak tak powinni dojść szybciej, a jemu zależy na czasie.

- No nie wiem – mruknęła, teraz zgrywa zawstydzoną?! Było pomyśleć wcześniej! Nie będzie się dogadywał z jakąś głupią pijaczką! – daj mi buzi to wejdę – zaszantażowała go. No przesadziła…

- Miyuki nie wkurwiaj mnie – warknął. – pomagam ci z dobrej woli, wcale nie muszę tego robić, więc wchodź na plecy albo cię tu zostawię!

- Więc zostanę – powiedziała dumnie i odwróciła wzrok. Nawet siedząc się chwiała. Sasori prychnął na jej żałosny obraz, nie zamierzał jej ulegać! Wstał z ziemi i ruszył w stronę swojego mieszkania. – Zostanę tutaj! Co się może stać ślicznej i słodkiej dziewicy porzuconej w nocy na chodniku…! – niby specjalnie to powiedziała, ale kuźwa zadziałało… przecież nie wybaczy sobie jakby ją tu jakiś psychol zgwałcił… z westchnięciem zawrócił.

- Wygrałaś… - ukucnął naprzeciwko niej, ta z uśmiechem przymknęła oczy wystawiając do niego dziubek, ale została cmoknięta w policzek. – Teraz właź na plecy.

         Naburmuszyła się, następnym razem musi precyzować rozkazy. Wspięła się na plecy Akasuny, ciesząc się całą sobą z tej bliskości. Saso, musiał się nieźle spiąć, aby wstać z ziemi. Jaka ona była ciężka, chyba umrze po drodze do domu. W dodatku ona zamiast się go trzymać, to żwawo gestykulowała rękoma, opowiadając o ich przyszłości. Ile chce mieć jeszcze dzieci, jakiej płci i jakie imiona, nic jej nie odpowiadał, bo nie widział takiej potrzeby, no to odpowiedziała mu, że z samym Naokim też będzie fajnie.

         Po kilku minutach chyba znudziło ją gadanie do samej siebie, bo się wreszcie zamknęła. Spojrzał na jej twarz, położoną na jego ramieniu, zdaje się, że usnęła. Jak dobrze, gdy nie gada i nie kręci się na jego plecach o wiele łatwiej mu iść. Łatwiej, ale wcale nie lżej…

- Kuźwa… przeklęta grubaska… zobaczysz, jaki ci przygotuje opieprz gdy się obudzisz – stękał z wyczerpania, co chwila ją na sobie poprawiając. – jezu… co ty żresz, grubasko… zobaczysz, zostawię ci rachunek za mojego reumatologa… głupia kobieta, po cholerę ci pomagam…

- Naoki… idź umyj ząbki, jak przyjdzie tatuś to przeczyta ci bajkę… - zaczęła majaczyć przez sen, ale Sasori się na to uśmiechnął, nawet we śnie dba o jego syna… to takie miłe i zapewne to jest ten powód jego pomocy. Może jednak zapędził się z tym reumatologiem, wcale nie jest taka ciężka. – co za kretyn! Znowu się spóźnia!

- O kim mówisz? – zaczął z nią rozmawiać. Był ciekaw kto ją tak wkurza.

- Ten kretyn Sasori! – spojrzał na jej śpiącą twarz z rozdrażnieniem. – Znowu nie przeczyta dziecku książki…! Sasori, ty głupi, głupi głupku! Znowu nieświadomie robisz przykrość dziecku…! Obyś dostał sraczki w tym szpitalu!

         Co za…! Czy on powiedział, że nie jest taka ciężka? Kłamał! Pewnie wchodząc na wagę, ją psuje! Przeklęta grubaska, śmie obrażać szefa we śnie? Obetnie jej wypłatę! Zobaczymy kto się wtedy będzie śmiał. Myśli, że on pracuje tylko dla siebie? Skądś musi czerpać pieniądze, aby jej płacić. Niewdzięcznica! W ogóle, nadal mówi „głupi głupek”? Co za śmieszny dzieciak! Był tak skupiony na tej wiązance obraźliwych myśli, że potknął się o krawężnik i tylko cudem utrzymał równowagę, oczywiście kosztem swojej stopy.

- Och kurwa…! – syknął. – Jasny gwint!

- Co się stało…

- Zamknij się, to wszystko twoja wina – warknął rozzłoszczony bólem nogi, ale zignorował to. Jeszcze kilka kroków i będzie pod swoim blokiem.

         I tak było, przemierzenie kilkunastu schodków też nie było proste. Wyczyn godny olimpijczyka… dziewczyna na jego plecach się rozbudziła, ale nadal chciała do łóżka… z nim. Nawet gdyby się prawdomównie zgodził, to nie miałby siły jej zadowolić… na serio, nie sądził, że będzie tak ciężko. Ostatnim razem, kiedy ją nosił była niczym piórko. Albo ona przytyła, albo poważnie pomyśli nad zapisaniem się na siłownie. Otworzył drzwi do swojego mieszkania, od razu umieszczając Miyuki na pobliskiej komodzie, w której znajdowały się buty. Musiał odpocząć. Jego plecy tego potrzebowały. Z westchnięciem oparł się o ścianę, był taki spocony, że wszystko się do niego lepiło, a w szczególności ta przeniesiona tu cholera…

- Saso, jesteś…cie – poprawił się Deidara, uśmiechając głupio. – długo was nie było i zaczynałem się martwić – o siebie oczywiście, musiałby tu ze smarkaczem siedzieć. – jednak widzę, że niepotrzebnie – spojrzał na Sasoriego, cały spocony i zmachany… no oczywiste dlaczego.

- Cześć Deidara – przywitała się Miyuki, uniósł do niej podbródek w tym geście.

- Nieźle go sponiewierałaś – zaśmiał się znacząco.

- Nie robiliśmy tego o czym myślisz – sprecyzował Sasori. – musia…

- Ale będziemy! Obiecałeś mi! – przerwała mu Miyuki łapiąc za rękę.

- Co ja słyszę - zaśmiał się Deidara. – nie wydam ci kumpla, jeśli go nie kochasz.

- Mogę go koch… - dalsza część zdania została jej uniemożliwiona. Sasori przytkał jej ręką usta. Douhito uśmiechnął się do siebie, wiedział, że się w nim zabujała. Teraz tylko niech ten palant się z tym oswoi.

- Przymknij się, głupia! Naoki śpi! – warknął na nią, przez co spojrzała na niego z pretensją. Nie musiał na nią krzyczeć… blondyn natomiast spojrzał na przyjaciela z kpiną, sam się wydziera i to nawet głośniej od dziewczyny. – musiałem ją targać na plecach z knajpy, na przedmieściach do domu, bo nie chce wracać do siebie.

- Nie musisz mi się tłumaczyć – odrzekł Deidara, zakładając na siebie adidasy.

- Gdzie idziesz?

- No do domu – stwierdził oczywistą oczywistość.

- Zostawisz mnie samego? – w głosie Akasuny słychać było nutę żalu. Dobra, to nie była nuta, co ten Dei sobie myśli? Ma tu zostać, do cholery!

- Kochanie, ja się nie bawię w żadne trójkąciki – parsknął pod nosem, ale jego rozmówcy bynajmniej nie było do śmiechu. – no hej, chyba się nie boisz? Daj się ponieść stary!

- Jesteś beznadziejnym przyjacielem wiesz?

- Czyżby? Bo pozwalam ci się pieprzyć z atrakcyjną nianią? – wskazał na Miyuki za nimi.

- Tak… właśnie tak! – odpowiedział Sasori. Ech ten kumpel, nic nie rozumie, stereotypowy blondyn! Przecież jak zaliczy dziewczynę to… to… no wiele rzeczy może się stać!

- Sasori, ona tego chce, buja się w tobie i jest na ciebie napalona. Więc korzystaj, narka! – rzucił na koniec w obydwie strony i wyszedł z mieszkania.

         Właściciel wpatrywał się przez chwilę w zamknięte drzwi mieszkania. On zwariuje… zablokował górny zamek i przeniósł wzrok na Miyuki. Bawiła się swoimi włosami nie zwracając najmniejszej uwagi na otoczenie. Słowa przyjaciela działały na Sasoriego, jak viagra. Zaczął na nią patrzeć w ten sposób, który chciał za wszelką cenę od siebie odrzucić. Nie postąpi fair wykorzystując dziewczynę jedynie w celu cielesnej przyjemności, jeszcze by sobie coś wyobraziła. Dei gada, że się w nim buja, ale tylko on tak twierdzi… w każdym razie powstrzyma się, chociaż wygląda teraz bardzo uroczo, słodko i niewinnie… POWSTRZYMA SIĘ!

         Podszedł do niej lecz dopiero będąc obok go zauważyła. Nic się nie odzywała, to dobrze, jak dla niego mogłaby być taka cały czas. Złapał ją jedną ręką w talii, a drugą pod udem, a ta od razu oplotła ręce wokół szyi swojego szefa. W taki sposób ją przeniósł do swojej sypialni. Czuł na sobie jej spojrzenie, pełne uwodzicielskich, kusicielskich, kokietujących sygnałów, jednak je ignorował.

         Ułożył dziewczynę delikatnie na łóżku, jak planował i zgodnie z dalszym planem miał się oddalić, ale Miyuki złapała go jeszcze za rękę i mocno szarpnęła. Gdyby nie zatrzymał się ręką przy jej twarzy, dobiłby do niej łbem. Co za wariatka! Konsekwencje to dla niej obce słowo chyba. Objęła łapczywie jego szyję będąc niesamowicie blisko niego. Czuł na sobie jej oddech, ta bliskość go tak zaskoczyła, że nie zwrócił uwagi na zapach.

- Sasori – załkała lekko. Zaczął szczerze nienawidzić, gdy ona płacze w jego obecności, jest jej wtedy naprawdę żal. – chcę być z tobą tak blisko, jak teraz już zawsze – jęknęła dziewczyna półprzytomnie. Spojrzał na nią trochę zaskoczony tym wyznaniem. Ile ona wypiła?

- Będzie ci trochę niewygodnie – stwierdził, luzując jej uścisk na sobie. Zerknęła na mężczyznę spod przymrużonych powiek.

- Myślisz, że byłabym przy tobie szczęśliwa? – zapytała sennie, trochę go tym pytaniem zdekoncentrowała, co miał odpowiedzieć…? W końcu zdecydował nic nie odpowiadać.

- Śmierdzisz alkoholem, kobieto… - odsunął się w końcu od niej, przysłaniając sobie nos. – śpij dobrze – dopowiedział i zamierzał wyjść z pokoju i zostawić ją sam na sam ze swoimi snami.

- Yhmm… gorąco mi… - jęknęła i powędrowała swoimi rękoma do dekoltu, rozpinając tam guziki.

- Nie! – zawołał wystraszony i ponownie się do niej nachylił, blokując ruchy dłoni. – co za idiotka… może trochę szacunku dla siebie, głupia?! – rozumiał, że gorąco, ale no… - Przestań mnie już kusić…

- Sasori – zatrzymała go, kiedy się z niej podnosił. Nie zwracała uwagi, jak nieładnie do niej mówił. – byłabym lepsza, niż Noriko – oznajmiła, patrząc na niego tym samym ciepłym wzrokiem, tyko, że lekko spowijał go sen. Mężczyzna patrzył na nią zdezorientowany.

         Po cholerę mu to mówiła? I dlaczego się do niej porównuje? Ostatnie czego się spodziewał to usłyszenie takiego tekstu i niejakie wywyższanie się ponad Noriko. W końcu uśmiechnął się do niej lekko.

- Wiem – odgarnął kosmyk włosów z czoła dziewczyny. - Już dawno ją przewyższyłaś – odpowiedział, na co tym razem ona się uśmiechnęła, przymykając swoje oczy. Powinien ją zostawić, powinien odejść, powinien… ale nie mógł, był popychany przez jakąś nieznaną mu siłę, która po wpatrywaniu się za niego w lekko rozchylone malinowe wargi Miyuki, nakazały mu ją w następnej chwili pocałować. Uległ pokusie i zaczął się wolno do niej nachylać.

         Potem wszystko potoczyło się szybko… w sekundzie Miyuki się naciągnęła, a w drugiej ominęła twarz Akasuny i uniosła się podtrzymując jego ramienia, aby zwymiotować za jego plecami. Dosłownie…

         Następnego dnia rankiem, kiedy słońce przedarło się przez żaluzje, zaczynało dokuczać leżącej na łóżku dziewczynie. Odwróciła się tyłem do okna, aby blask nie piekł jej oczu, uniosła powoli swoje powieki, w dalszym ciągu odczuwała zmęczenie, więc zamierzała leżeć, jednak te rozstawienie mebli i ogólnie meble… owszem pokój był jej znajomy, ale nie był jej. Poderwała się wystraszona do góry, przez co dostąpiła nieznośnego bólu głowy. Skrzywiła się natychmiast zaciskając swoich skroni. Ból był nieznośny, a przez te nagłą zmianę pozycji, w jej żołądku zaczęło się przewracać i ponownie ją naciągnęło, jednak w porę zatkała swoje usta, ale oczy i tak zaczęły jej się szklić.

- Nawet nie waż się wymiotować w łóżku – syknął na nią męski głos. Spojrzała w tamtą stronę i zobaczyła Sasoriego, który trzymał w ręku szklankę wody z rozpuszczającej się w niej aspiryną. Nie wiele myśląc zabrała szklankę i zaczęła w siebie wszystko wlewać. Czuła jakby od roku nie miała wody w ustach. – Wolniej, bo się zakrztusisz – zastrzegł surowo.

         W nocy prawie nie spał, przez kolejne obowiązki. Miyuki narobiła mu dość sporo syfu przez swój nocny wypadek, wszystko musiał wymienić, a także trochę przewietrzyć w pokoju. Te czynności zajęły mu sporo czasu, bo słońce zaczęło wschodzić. Doprawdy, czy ona myśli, że nie ma co w nocy robić, tylko zajmować się kolejnym dzieckiem… wkurzające.  Gdy ona żłopała swój napój, Sasori z westchnięciem usiadł na łóżku naprzeciwko niej.

- Dlaczego tutaj jestem? – zapytała, mierzwiąc sobie głowę. Nie mogła sobie nic przypomnieć z wczoraj, a wszelakie tego typu próby owocowały bólem głowy.

- Nie pamiętasz? – w sumie to się jakoś nie dziwił. Narobiła takiego cyrku, że sam by nie chciał pamiętać. Miyuki zaczęła się zastanawiać, ale to wywołało jedynie ból. Ze wspomnień nic, więc się rozejrzała. Jest w domu Sasoriego. W jego sypialni… łóżku… o jasna cholera…!

- Nie – jęknęła głośno. – czy my…? No wiesz…? – Sasori przewrócił oczami, a ona tylko o jednym. Zaraz da jej nauczkę!

- Tak – zbliżył się do niej, a ona odsunęła. – Byłaś strasznie napalona.

- Boże, nie – zakryła oczy dłońmi. – to był… mój… a ja nie pamiętam – była bliska szlochu. Nie tak chciała przeżyć swój pierwszy seks i nawet nie wie czy właśnie tym kimś, kto by ją rozdziewiczył byłby Sasori.

- Wiem, że byłaś dziewicą – odgarniał jej włosy z twarzy, ale pacnęła go dłonią. Nie chciała, by jej dotykał. Wykorzystał okazje, gdy była pijana, powinien ją uszanować i odtrącić. – starałem się być delikatny.

- Niech się pan odsunie – uciekała przed jego wzrokiem. – wykorzystałeś mnie.

- Miyuki ty mi się oddałaś i ci się podobało – uśmiechnął się złośliwie, słuchała go, trzymając się za twarz ze wstydu. – Pamiętasz? Krzyczałaś bym nie przestawał, bym pchał mocniej… zdzierałaś ze mnie ubranie z narastającą żądzą… czułaś niedosyt namiętnych pocałunków nie tylko na ustach, ale i szyi, ramionach – dotknął jej ramienia, ale go odtrąciła. Z trudem powstrzymywał parsknięcie śmiechem. – na piersiach, brzuchu… i…

- Przestań... przestań, przestań, przestań! – w końcu pękła i się rozpłakała. Sasori uśmiechnął się triumfalnie, czego nie widziała i się wyprostował. – Nic nie pamiętam! Nic! Kompletnie! – wtedy została uderzona puchatą poduszką.

- Uspokój się, do niczego nie doszło! Tyle mnie znasz, a posądzasz o takie rzeczy? – oburzył się. – Nic się nie stało, ale w lokalu było kilku mężczyzn, którzy bez problemu by cię brutalnie wyrżnęło – opieprzał ją porządnie, ktoś musiał ją uświadomić w tym, co zrobiła. Chyba on nadaje się do wychowywania, ale dorosłych osób. – Nie wiesz o tym? Jesteś taka głupia? O moje dziecko potrafisz zadbać, a o siebie nie?!

- Nie krzycz na mnie! Byłam w dołku, nie myślałam o konsekwencjach! – płakała żarliwie.

- Miyuki – zaczął łapiąc ją za ręce, by oderwać od twarzy.

- Nie! Proszę, niech mnie pan zostawi! – odtrąciła go, ale to go tylko bardziej nakręciło. Oderwał jej ręce od twarzy, ale widząc jej zapłakane oczy, odebrało mu mowę. Chociaż jej wzrok uciekł, gdzieś w bok. Pociągnął ją do siebie, aby wtuliła się do jego torsu.

- Nie chcę cię już widzieć w takich miejscach – syknął z troską w jej stronę.

         Przytaknęła, zaciskając ręce na jego koszuli. Z każdą chwilą zaczęła doceniać jego towarzystwo. Dosyć brutalnie ją opieprzył, ale niestety słusznie. Była tym zażenowana, jednak Sasori jej nie oceniał. Nie wracał już do tego tematu. Poszła do łazienki wziąć prysznic i się przebrać, okazało się, że Akasuna wyprał ręcznie jej ciuchy i wysuszył suszarką w nocy. Znowu narobiła mu problemu.

         Sasori w czasie, gdy ona siedziała w łazience poszedł do pokoju syna. Była dopiero dziewiąta, ale jak na jego wiek, powinien wszystkich w domu denerwować swoją energią. Podszedł do łóżka i zaczął go budzić z pytaniem co chciałby na śniadanie. Obudził się strasznie otępiały.

- A Miyuki? – przetarł zaspane oczy. Sasori zdziwił się, to… on wie, że tu jest? – Pośła jusz?

- Nie… jest w łazience. Ale zaraz będzie wracać do domu, wiesz? – powiedział do chłopca, a ta pierwsza informacja go uradowała.

- Pszywitam się! – oznajmił i odgarnął spod kołdry.  Sasori go jednak zatrzymał.

- Ale tylko przywitasz, nie zatrzymujesz jej, jasne? Przyjdzie do ciebie w poniedziałek – no z tego nie był zadowolony, Jakie to nie fair… nie posłucha taty!

         Po chwili usłyszeli otwierane drzwi z łazienki, Naoki natychmiast wybiegł z pokoju wprost dobijając do nóg swojej niani. Sasori mimowolnie uśmiechnął się na ten widok. Żadna dziewczyna nie wywołuje w Nao takiej euforii, co Miyuki, jaka szkoda, że on tego nie podziela. Żadnych głębszych uczuć ona w nim nie wywołuje, jest mu bliska, ale jako przyjaciółka. Nie chcę stracić jej przyjaźni, przez głos w kroczu.

- Miyuki źjesz z nami siadanie?

- Naoki! – upomniał go tata. Nie przejął się nim, przecież będzie fajnie!

- Nie Naoki, źle się czuję i będę już wracać do domu. W poniedziałek, jak chcesz to przyjdę wcześniej i zjemy sobie coś razem, dobrze? – uśmiechnęła się. Powinna dzisiaj pracować, ale w jej stanie się do tego kompletnie nie nadawała. No i Sasori tak oschło upomniał dziecko… dosyć mu narobiła kłopotów.

- Ja chcę dzisiaj – fochnął się.

- Naoki, zachowuj się. Masz jak wrócić, czy cię odwieźć?

- Bratowa ma po mnie przyjechać – oznajmiła. – To trzymaj się Naoki – ukucnęła przed chłopcem. – i nie gniewaj na mnie, bo będzie mi przykro – zrobiła minę zbitego psa.

- Okej… - burknął, ale ukochał swoją nianię.

- Idź się umyj – nakazał Sasori. – zaraz do ciebie przyjdę – dodał i poszedł odprowadzić Miyuki do drzwi.

­- Jeszcze raz za wszystko przepraszam i dziękuję – włożyła na nogi swoje kozaki, a przy płaszczyku pomógł jej Sasori. Była mu wdzięczna, bo każdy najmniejszy ruch, doprowadzał jej mięśnie do okropnego bólu. Stanęła przed nim. – Udanego weekendu…

- Taa…. Hej, głowa do góry cycki do przodu. Jutro będzie gorzej, kumpelo – szturchnął ją lekko w ramię, na co się skrzywiła i dotknęła w to miejsce. Głupek… wiedział, że ją boli.

- Chyba już nie chcę być pana kumpelą – stwierdziła z przekąsem.

- Wracamy do relacji szef-pracownica?

- Nie… - spojrzał na nią niezrozumiale. – może posuniemy się trochę dalej? – zapytała, ale jeszcze bardziej go tą propozycją zdziwiła. – Przyjaciele? – wystawiła do niego rękę.

- Ach, o tym mówisz… - szepnął do siebie. – Hm, a co będę miał z przyjaźni z tobą?

- Straszny jesteś – bąknęła. Przyjaźń jest bezinteresowna przecież. – może… MOŻE będę się do pana zwracać po imieniu? – zaproponowała.

- Ale dużo – sarknął, lecz kiedy w naburmuszeniu chciała wycofać rękę, złapał ją i uścisnął. – zgoda.

- Nie pożałujesz… Sasori – mrugnęła do niego z lekkim uśmiechem.

- Masz strasznie podpuchnięte oczy… fatalnie wyglądasz – stwierdził. – Płacz ci nie pasuje, staraj się już nie beczeć.

- Jasne, postaram się… - stali tak przez chwilę w całkowitym milczeniu, patrząc na siebie, aż ktoś nie zapukał do drzwi. Miyuki usunęła się z drogi, zostając zasłonięta drzwiami dla wchodzącego gościa.

- Cześć Sasori – przywitał się jakiś kobiecy głos, Miyuki była tym taka zdziwiona, że chciała wyjrzeć przez drzwi. – pamiętasz mnie?

- … Kaoru? – wraz z jej uśmiechem, zniknęła jego niepewność. – Co ty tu robisz, mała? – no nie ukrywał, że fajnie było ją znowu zobaczyć. Świetna z niej dziewczyna.

- No jak to? Dzisiaj są walentynki – powiadomiła, wchodząc do środka. – stęskniłam się za tobą – cisnęła drzwiami, w celu zamknięcia i objęła Sasoriego, wpijając się w jego usta. Miyuki na ten widok ścisnęło w sercu. To ją zabolało… kim w ogóle była ta dziewczyna?!

- Kaoru, przestań – złapał ją za ramiona i wycofał do tyłu.

- Ekhm…! – chrząknęła Miyuki, zwracając na siebie uwagę. Już się jej ta laska nie podobała… gdzie Sasori podział oczy? Jest… jest… na pewno nie jest w jego typie, o!

- Och… Hideo mi mówił, że nie masz dziewczyny… - wypowiedziała skrępowana, gdyby wiedziała to w życiu by tego nie zrobiła. Teraz Sasori wie, skąd to zainteresowanie Hideo, jego osobą.

- To nie jest moja dziewczyna… - odrzekł, spoglądając na Miyuki. Była… zła? – to moja opiekunka.

- Serio? ­Nie jesteś za duży na opiekunki? – zaśmiała się złośliwie.

- Nie dla mnie… och, zamknij się – burknął w jej stronę, jaja sobie z niego śmie robić. – Miyuki to jest Kaoru, Kaoru to Miyuki, opiekunka mojego syna – sprecyzował.

- I przyjaciółka rodziny – dodała z uśmiechem. – a ty skąd znasz SASORIEGO – położyła nacisk na jego imię, by zauważyła, że są dla siebie bliscy. – Kaoru?

- Z wspólnej imprezy – odpowiedziała od niechcenia. – a gdzie twój syn… jak się nazywał? – Miyuki prychnęła na to pytanie. Bezczelna, nie zna imienia chłopca, a udaje zainteresowanie. Sasori spojrzał na nią dziwnie.

- Naoki… jest w łazience – powiedział. – Miyuki, nie musisz już iść?

- Nie, czemu? – zapytała głupio, mrożąc wzrokiem oddalająco się postać Kaoru. Dopiero czując na sobie spojrzenie Sasoriego, zaczęła trzeźwo myśleć. – Faktycznie… Yoko czeka… - skrzywiła się.

- Do poniedziałku – powiedział i otworzył jej drzwi.

- Okej… nie poganiaj mnie – burknęła dumnie i wolno wyszła przez drzwi.

Od autorki:

Tadam XD Jak widzicie okazałam się trollem, a Wy wpadliście w moją pułapkę - buahahahaha XD ale nie mówcie, że się nie podobało xD Uwielbiam jak oni razem albo osobno są nawaleni. amen xD

Cóż jezcze mogę rzec? W tym tygodniu postaram się nadrobić Wasze blogi :3

Dziękuję za każdy komentarz, każde wyświetlenie - JU AR OSOM ♥

Sry, że tak krótko - kolacja mnie woła XD

Spoiler: 

 – Taka jestem dumna, że aż bym cię pocałowała.

- Tak bez zobowiązania?

- Bez – przytaknęła.

- A co z twoim zakazem? – przypomniał.

- Odwołuje – Miyuki zaśmiała się.

- Gdyby nie Kaoru to bym ci pozwolił.

- Jej tu nie ma – zażartowała. Sasori uśmiechnął się lekko.

- Więc na co czekasz?

                Spojrzała na niego trochę zaskoczona, bo przecież nie powinien się tak zachować. Pewnie ją głupio prowokuje… ale postanowiła skorzystać z okazji. Czy ją odtrąci czy nie, to wyjdzie jako niezobowiązujący żart. Objęła ramieniu jego szyję, a drugą rękę położyła na jego torsie. Nie dał żadnej oznaki sprzeciwu, ale wiedziała, że jest zaskoczony. Połączyła jego usta ze swoimi i tak z nim trwała.

Data:

27.10.2014