ROZDZIAŁ 43.

- Wróciłem – zawołał chrypliwie od progu.

            Nikt nie odpowiedział, w mieszkaniu panowała cisza, a on był tak bardzo zmęczony. Czuł gorąco, był cały spocony, a na podwórku wcale nie było tak ciepło. Był koniec stycznia. Zamykając drzwi natknął się na przyczepioną do niej jaskrawą kartkę, „wyszliśmy na spacer”. Nawet świetnie się składa, na moment się zdrzemnie, jest taki słaby, samo dojście na kanapę to był dla niego wyczyn. Położy się tylko na chwilę… musi zająć się Naokim… była dopiero siedemnasta… chyba od razu, po kontakcie z miękkim podłożem, zasnął.

            Po kilku minutach do domu w szampańskich nastrojach wkroczył Naoki wraz z Miyuki. Byli lekko mokrzy od zabawy na śniegu, ale to nie psuło im zabawy. Ukucnęła obok niego i zdjęła z niego kurtkę, szalik i inne części garderoby. Z uśmiechem wspominał chwile jak to rzucił w nią śnieżną kulką, a ona się przez to poślizgnęła na chodniku. Śmieszne było, ale tyłek ją nadal boli.

- Fajnie było – mruknął przytulając ją do siebie, odwzajemniła ten gest.

- No, musimy to powtórzyć – zawołała radośnie, następnie poczęła zdejmować swoje zimowe odzienie.

- Możemy? – dopytał podejrzliwie, nie chciał jednak poczuć zawodu, że następnego razu nie będzie, a dość często to mu się zdarzało. No, bo kiedy tata spełni te wszystkie złożone obietnice?

- Dopóki na dworze jest śnieg to nie widzę problemu – zaśmiała się rozkosznie i odwiesiła kurtkę na wieszak. Doszły nowe ubrania, to znaczy, że Akasuna już wrócił, uśmiechnęła się do podopiecznego. – ale masz czerwony nos – złapała go za niego, na co odrzucił jej dłoń i naburmuszył się. – chcesz coś ciepłego do picia?

- Tak – przytaknął ruchem głowy. – zlobisz mi kakao?

- Kakao? – a to mały kapryśnik. Tylko czy mają w domu odpowiednie produkty do tegoż napoju.

- Mhm, wczolaj w bajce widziałem, jak mama lobiła dzieciom kakao po zabawie na podwólku – oznajmił z uśmiechem. Miyuki zmierzwiła jego czarną czuprynę, która tak świetnie komponowały się z jego brązowymi tęczówkami.

- Dobrze, idź do łazienki i umyj rączki, dobra? – przytaknął jej wesoło i odbiegł w nakazaną stronę.

            Miyuki natomiast, najpierw chciała się zobaczyć z pracodawcą, poinformować, że wrócili, jak mały spędził dzień i inne takie. Ujrzała go śpiącego na kanapie. Oparła się łokciami na oparcie kanapy i zmierzyła go ciepłym wzrokiem. Ten widok ją rozczulił, takie duże dziecko, mimowolnie uśmiechnęła się do siebie.

- Umyłem! – zawołał wesoło. – Ooo tata wlócił.

- Tak, ale dajmy twojemu tatusiowi pospać, okej? – wyszeptała i wzięła chłopca na ręce. – Zrobimy kakao.

- Taaa…! -  zaczął z krzykiem, jednak przystawiła mu rękę do ust i nakazała mówić szeptem, by nie wzbudzić ojca. – Taaak – dodał szeptem.

            Dziewczyna usadowiła go na ladzie i kazała się nie ruszać, był posłuszny, ale i tak bacznie go obserwowała, pokracznie szukając odpowiednich produktów do przygotowania kakao. Po kilku minutach, zabrali się za przyrządzanie, by się nie nudził wyręczała się nim w łatwych sposobach, jak dodanie cukru, czy tam szklanki mleka. Po wszystkim pomogła mu zejść na ziemię i nakazała usiąść na fotelu w salonie.

- Proszę paniczu – wyszeptała z uśmiechem, wręczając mu kubek. Napój ochłodziła na tyle, by było do picia, więc śmiało go zostawiła z naczyniem w ręku. W kuchni jeszcze ustalili, jaką to bajkę chciałby obejrzeć, dlatego ściszyła dość regulator i włączyła mu ją.

            Spojrzała na Sasoriego, który nadal spał, ale coś jej się w nim nie podobało, był jakiś mokry… ukucnęła przed kanapą i przystawiła mu jedną rękę do czoła, a drugą sobie. Czoło mężczyzny było bardziej gorące. Udała się do pokoju swojego podopiecznego i zabrała stamtąd kołdrę i poduszkę. Mały się oburzył. To jego kołdra! W dodatku ulubiona, jest na niej wyszyty Olaf z Krainy Lodu… dostał go na urodziny od cioci Matsuri… wreszcie mu kupiła coś fajnego. No, ale dobra… kocha tatę, więc mu pożyczy.

- Tata dalej śpi? – spytał Naoki, wdrapując się na fotel, jak podczas wspinaczki górskiej. – Co on będzie w nocy jobił? – przekręcił oczami, cytując wieczne słowa swojego rodziciela.

- Twój tatuś chyba jest chory – odpowiedziała mu, ponownie sprawdzając mężczyźnie czoło. Trzylatek zaśmiał się serdecznie, na co uniosła jedną brew z dezorientacji.

- Tata nie chojuje, on leczy chojych – odpowiedział, no przecież, jak lekarz może chorować. To głupie.

- Mówi się choruje, choRRRy – poprawiła go. – musimy cię poprawić w wymowie - usiadła na kanapie, a właściwie na nogach mężczyzny, który przez to się obudził, lekko sycząc. – Jezus Maria, przepraszam!

- To… nic – odrzekł, kaszląc sucho. Z trudem podniósł się do siadu. – wróciliście już?

- Tak, Miyuki zablała mnie dzisiaj do pajku. Biliśmy się śniegiem!

- Śnieżkami – poprawiła z uśmiechem.

- Tatusiu, pójdziemy jutlo lazem? – zapytał szarpiąc go dziecinnie za rękaw bluzy. Uśmiechnął się, lecz potem znowu ogarnął go mocny kaszel, Miyuki odsunęła chłopca w tył.

- Tatuś jest chory – powtórzyła ofukana. – macie termometr? Udowodnię ci – bąknęła, jakby kłóciła się z jakimś wykładowcą. Chłopiec odbiegł do innego pomieszczenia. – ej, nie obrażaj się – spojrzała na Sasoriego, który wyglądał jak tysiąc nieszczęść. Zero zainteresowania co się wokół niego dzieję, sięgnęła do jego ciepłego czoła, na co już drgnął.

- Co robisz? – mruknął jakby dopiero co wydobyty ze snu.

- Ma pan gorączkę – oznajmiła zatroskana. – połóż się, prześpij… ja się wszystkim zajmę.

- Nie, już skończyłaś pracę.

- Wezmę nadgodziny.

- Nie zapłacę ci za nie – odparł. Skrzywiła się, ale i uśmiechnęła po chwili.

- Poczucie humoru już ci wraca – stwierdziła. - zostanę skoro tak pozytywnie na ciebie działam.

- Miyuki, mam! – zawołał Naoki z radością, wręczając dziewczynie termometr.

- Super, dziękuję – odebrała przedmiot od chłopca i wystawiła w kierunku Sasoriego.. – Masz, wsadź sobie… pod pachę – dodała patrząc na niego władczo.

            Oczywiście na początku protestował, ale był tak osłabiony, zmęczony, że szybko zmiękł. Z ociągnięciem podciągnął sobie koszule w górę i włożył pod pachę termometr, Miyuki zostawiła go na chwile samego, by zaparzyć ciepłej herbaty. A Naoki oglądał niewzruszony bajkę. Sasori położył jedno wolne ramię na oparcie kanapy, a na ramieniu swoją głowę. Niby na chwilę przymknął oczy, a już zapadł w sen.

            Po kilku minutach do pomieszczenia weszła Miyuki, położyła kubek na stół i usiadła obok pracodawcy. Drżał z zimna, więc okryła go szczelnie kołdrą. Po chwili można już było sprawdzić temperaturę.

- Um… proszę pana – szturchnęła go lekko w ramię. – panie Akasuna…

- Tato! – wydarł się Naoki, aż jego opiekunka podskoczyła ze strachu. Skarciła go wzrokiem, uciszając nałożywszy palec na usta. Potem zwróciła się czule do Saso, odgarniając mu grzywkę z twarzy. Nie reagował nawet, gdy lekko nim wstrząsała, czy klepała po policzku, znaczy na to reagował pomrukami. Westchnęła ciężko.

- Dobra… - zerknęła na małego, który grzecznie popijał kakao, oglądając bajkę. Złapała za koniec koszulki Sasoriego, podciągając ją ku górze. Zarumieniła się, pierwszy raz będzie, jakby macać faceta, dużo ryzykuje, oby się nie obudził. Wsadziła mu tam rękę i na oślep szukała termometru.

- Co robisz? – zapytał szeptem, wzrok miał nieobecny, a Miyuki odsunęła się od niego, jak oparzona. Serce waliło jej, jakby została przyłapana na gorącym uczynku. No trochę tak było.

- Nic… - odpowiedziała głupio, klepiąc się po policzkach, by nie zobaczył rumieńców. – Da mi pan termometr? – nie zastanawiając się jej reakcją, nieprzytomnie podał jej przedmiot. – Trzydzieści dziewięć stopni.

- Wracaj już do domu… - rzekł, zanosząc się kaszlem. Miyuki poprawiła na nim kołdrę. Wyglądał tak uroczo, gdy był bezsilny, siedział z opartą na ramieniu głową, siląc się by nie zasnął.

- Mam zostawić Naokiego? Pan się dzisiaj do niczego nie nadaje – zaśmiała się, podając mu gorącą herbatę. Chwycił kubek dwoma rękami.

- Nie chcę byś wracała do domu tak późno – stwierdził.

- Och, będzie się pan martwił? – zapytała słodko, pilnując by wszystko wypił.

- Jak zawsze – odrzekł półprzytomnie.

            Uśmiechnęła się do siebie, to wyznanie było całkiem słodkie, nie wyszła jednak. To by było nieodpowiedzialne. W łazience zadzwoniła do ojca i wyjaśniła mu sytuację, nawet gdyby jej zabronił, zostałaby, ale tego nie zrobił. Znał Sasoriego i nie miał żadnych obiekcji, by mu nie ufać, a nawet go polubił. Po zakończeniu połączenia, zerknęła na godzinę. Była osiemnasta. Wróciła do chłopaków i z uśmiechem dołączyła do oglądania bajki, razem z nimi. Poprosiła Sasoriego, aby się położył i spróbował zasnąć. Na jego widok zaciskało jej się serce. Teraz, kiedy zrozumiała, jakie uczucia do niego żywi jej troska o niego stała się o wiele większa.

            Mogła być blisko niego i czule dotykać… to sprawiało jej przyjemność. Kiedy zasnął snem głębokim nie mogła się powstrzymać od patrzenia na niego. Jego delikatne rysy twarzy naprawdę jej się podobały, na pozór dziewczęca buzia, ale dzięki sile swojego spojrzenia potrafi obalić te czcze gadaninę. Biedny, pewnie przeziębił się na tej wycieczce. Aby zabawę wspomina dobrze.

- Psik! – kichnął nagle i niestety wszystko prysło na siedzącą obok niego Miyuki. jęknęła z obrzydzeniem.

- Fuj…! Panie Akasuna! Fuj… zarazi mnie pan!

- Nie kazałem ci przy mnie siedzieć – mamrotał ochryple.

- Czyli teraz to moja wina? – oburzyła się. – Przeprosiłbyś, a nie.

- A ty byś powiedziała „na zdrowie”, a nie – odpyskował… jak dzieciak jakiś.

            Pierwsze co zrobiła to wygoniła Sasoriego do pokoju pod ciepłą kołdrę. Naoki chciał pomóc, ale niewiele mógł na razie zrobić. Miyuki nakazała mu się umyć i przebrać, potem przyjdzie mu pomóc. Dumny niczym paw, oznajmił, że nie potrzebuje pomocy i skierował do łazienki. Jak dziecku nakazała Saso iść do pokoju, nie będzie rozpylał w pomieszczeniu zarazków. Niech idzie być chorym gdzie indziej.

- Ostrożnie – mruknęła, odsuwając mu kołdrę. Był w amoku, nie kontaktował, chciał jedynie się przespać i pozbyć ogarniającej go migreny. Opatuliła go narzutą, uśmiechając się troskliwie.

            Potem poszła sprawdzić, jak sobie radzi jej podopieczny… nijak. Stał w samych majtkach w salonie oglądając bajkę i tarmosząc w dłoni bluzkę. Przekręciła głową z uśmiechem i wzięła się za przebranie chłopca, następnie poszła do kuchni, zrobić coś do jedzenia dla małego.

- Tata nie będzie z nami jadł? – zapytał trzylatek, jedząc z jednego talerza z opiekunką. Bardzo fajnie mu się z nią gotowało jajecznice, tata mu nie pozwala nawet czasem wchodzić do kuchni.

- Mówiłam ci, że jest chory niedowiarku – pacnęła go łyżką po nosie. – zostanę u was na noc, cieszysz się?

- Tak! – wyszczerzył się. – Będziesz śpała ze mną? – dopytał. – Boję się potwolów…

- Kurczę… ja też… - mruknęła udając załamanie. – Masz jakąś broń na nie?

- Wołam tatę… potwojy…

- PotwoRy, powiedz RRR – wymusiła.

- Jyyy.

- Rrr, jak robią lwy Grrrrr.

- Lrrr – powtórzył, no perfekcyjnie nie wyszło, ale lepszy rydz, niż nic.

- Zmieszczę się u ciebie w łóżku? – upewniła się na co kiwnął energicznie głową. – Dobra, ale będziesz mnie bronił jakby co.

- Dlaczego ja? – naburmuszył się, zakładając ręce na piersiach.

- Jesteś facetem w końcu!

            Chłopiec z niemałym lękiem zgodził się na ten kompromis. Dokończyli jeść, Naoki dopijał ostatek mleka w szklance, w czasie gdy Miyuki zmywała naczynia. Wlewał w siebie ciecz jak do garnka, potem obtarł buzię rękawem i specjalnie, potężnie beknął.

- Naoki! – upomniała go, ale ten zaśmiewał się do łez. - Nie wolno tak robić, to niegrzeczne - zrugała go. – kto cię tak brzydko nauczył?

- Wujek Hidan – odpowiedział wyszczerzony. – ostatnio wy bekał alfabet! Wujek jest fajny!

            Dziewczyna patrzyła z niedowierzeniem na tą fascynację, chociaż… jej koledzy też lubili bekać, pierdzieć czy oglądać blizny i to nawet przy niej! Mieli po dziesięć lat, ale sorry no! Dobra… wtedy nie miała nic przeciwko temu, ale teraz ma, nie rozumie tego, jak taki miły chłopczyk znalazł wspólny język z Hidanem, przecież oni są tacy różni… jednak kiedyś Sasori jej opowiadał swoje podejrzenia, dlaczego Hidan tak mu lubi syna. Brak możliwości potomstwa, a Naoki to jedyna osoba, która jawnie zachwyca się Hidanem, a nawet jemu może tego brakować. Docenienia.

- Dobra, idź do łóżka, a ja zaraz przyjdę. Zajrzę do twojego taty – powiadomiła, popychając go lekko do pokoju. Zgodził się i najpierw zapalając światło, czmychnął do pokoju.

            Uśmiechnęła się do siebie i z lekką krępacją weszła do sypialni. Sasori nadal głęboko spał z objawami, które miał na początku, jego czoło, aż wrzało. Bez namysłu poszła do łazienki, zamaczając jakiś ręcznik wodą, w celu zrobienia mu zimnego okładu. Przyłożyła mu wilgotny materiał do głowy, na co się lekko wzdrygnął i rozbudził. Nieprzytomnie przeleciał wzrokiem po Miyuki.

- Spokojnie, to tylko zimny okład. Zbijemy gorączkę – przytaknął bez słowa, bacznie obserwując jej twarz. Nie obchodziło go, co robi, ważna była jej obecność. Mrużył oczy ze zmęczenia, ale przewrót ręcznika na zimną stronę ponownie go ożywił. – Zaparzę herbaty i poszukam coś na gorączkę – oznajmiła, a on uniósł się na łokciach, zanosząc kaszlem.

- Wszystko jest w łazience za lustrem…

            Przytaknęła i najpierw poszła zrobić herbatę. W czajniku była jeszcze gorąca woda, więc zrobiła herbaty, wlała sok cytrynowy i zaniosła z powrotem do sypialni. Sasori od razu wraz z jej wejściem zakaszlał sucho.

- Dobra, dobra. Niech pan nie udaje, wiem, że jesteś chory – uśmiechnęła się i podała mu szklankę.

- Przejrzałaś mnie – odparł słabo. – za dobrze się opiekujesz… i dla mnie robisz to za darmo.

- Tak, dla ciebie wszystko… - szepnęła niesłyszalnie. – Pójdę po lekarstwa, nie wypij wszystkiego.

            W apteczce znalazła potrzebne lekarstwa, które przekazała Sasoriemu do połknięcia, znalazła też maść, którą należy wcierać w tors pacjenta. To pomaga na taki kaszel, który męczy jej szefa, dlatego postanowiła wykorzystać. Z jego szafki wydobyła szalik, którym owinie mu szyję, aby go nie przewiało.

- Będziesz musiała mi pomóc – jego głos z każdą chwilą stawał się coraz gorszy.

- W czym? – pokazał jej pojemnik z maścią, a następnie zaczął kasłać na swój nadgarstek.

- Sam w siebie tego nie wetrę.

            Gdy w końcu przetworzyła w głowie jego słowa, zrobiło jej się ciepło. Na policzkach pojawiły się rumieńce, które na bank doskonale widział. Miyuki odetchnęła głęboko, odwracają wzrok na bok. Chciała go dotykać, ale miała na myśli ręce… to dla niej za dużo. W końcu po uporczywym kaszlu Akasuny, nakazała mu się położyć, a nawet pomogła mu się ułożyć. Niepewnie sięgnęła mu do koszuli i zaczęła rozpinać guziki. Boże, jaki wstyd…! Odkręciła pojemnik z maścią i zatopiła w niej rękę. Przymknęła oczy i kolejny raz odetchnęła, a Sasori zaczął się niecierpliwić.

- Po prostu to zrób – zakasłał przez ten gniew w głosie. – Rozumiałbym, gdybym coś tam miał, ale zapewniam cię, że nie mam. I gdybyś była facetem to też, by było dziwne.

- Po prostu bliskość mnie zawstydza… daj mi chwilę – nakazała stanowczo, a on złapał ją za nadgarstek i podciągnął do swojego torsu. W końcu zetknęła się z jego ciałem.

- Ja też się głupio czuję – swoim usilnym uśmiechem dodał jej otuchy.

            Pocierała mu tors, a jego zaczęło to skutecznie grzać przez obcy dotyk. W dalszym ciągu ujmował jej dłoń, a ona nie miała nic przeciwko temu. Z każdą mijającą chwilą przestała czuć skrępowanie w smarowaniu jego torsu, ale w takich chwilach wszystko się kończy. Tak było i tym razem, Sasori zatrzymał jej ruchy. Owinęła mu szalik wokół szyi i w końcu podała lekarstwo na gorączkę. Herbata już ostygła, więc posłusznie wypił ją za jednym razem. Została przy nim, dopóki nie zasnął.

            Rozmawiała z nim na temat wspomnień z wycieczki, on sam za dużo się nie wypowiedział, jedynie ona. Przy jej melodyjnym głosie nawet ciężko mu powiedzieć, kiedy zasnął. Miyuki z uśmiechem przejechała mu ręką po policzku… a opuszkami palców po ustach. To głupie, ale nie mogła się powstrzymać tylko nachyliła i wpiła w jego wargi. Jednostronny pocałunek, ale naprawdę go pragnęła. Otworzyła oczy oddalając się od niego, a potem już wyszła z sypialni i zamknęła za sobą drzwi. Poszła do Naokiego, jednak w dalszym ciągu było za wcześnie na sen, więc postanowiła urządzić z nim jakieś rekreacyjne zabawy.

            Rankiem została obudzona przez Naokiego, jak to zwykle bywa, te małe dzieciaki budzą się już o świcie, są lepsze niż budziki. Zwlekła się z dość szerokiego łóżka trzylatka, nawet całkiem fajny pomysł, chłopiec nie miał obaw, że spadnie, no i nie potrzeba było kupować jakiegoś kojca, starczy na dłużej. Przeprowadziła chłopca do łazienki, gdzie oddawał się fizjologiczną czynnością na nocniku. Zostawiła go na chwile i zajrzała do sypialni Sasoriego, w dalszym ciągu spał, ale trochę jakby spokojniej. Uśmiechnęła się do siebie i opuszkami palców odgarnęła jego grzywkę. Wyglądał tak ładnie, jego twarz wydała jej się taka kusząca. Przyłapała się na stanowczo za bliskim wpatrywaniu i ustawiła do pionu.

            Wróciła do podopiecznego i pomogła mu umyć rączki. Po pół godzinie, której spędzili razem w kuchni, on – jedząc sobie pożywne śniadanie, ona – przygotowując gorący rosołek, dzięki któremu Sasoriemu powinno się poprawić, udali się razem do sypialni gospodarza.

            Naoki bardzo chciał jakkolwiek pomóc tacie w powrocie do zdrowia, dlatego ucieszył się, że Miyuki wzięła go pod uwagę co do współpracy. Weszli cicho do pokoju, Miyuki postawiła tacę z miską parującego rosołu na półkę, pomogła Naokiemu wdrapać się na łóżko taty, lekko chichocząc z jego prób.

- Co telaz? – zapytał czyniąc Miyuki szefem planu. Dziewczyna przyjęła myślicielską pozę. Tak, jak na kreskówkach, które czasem z nim ogląda.

- Musisz obudzić tatę… - zaczęła, a chłopiec już chciał to zrobić po swojemu i… chyba na niego skoczyć, ale go powstrzymała, szarpiąc do siebie. Nie chciała wnikać co chłopak chciał zrobić, po prostu nie… - hej, obudź go łagodnie… przytul czy coś.

            Skinął główką i na czworakach człapał do swojego taty cichym, słodkim głosikiem prosił go, by się obudził. Przytulił mocno Sasoriego, dopóki się porządnie nie wybudził.

- Dobrze Naoki… już wstaje, puść mnie – posłusznie wykonał polecenie, a mężczyzna będąc w dalszym ciągu osłabiony, uniósł się do pozycji siedzącej. Do jego boku przylepił się syn, chciał się jeszcze poprzytulać. Akasuna objął dziecko ramieniem, rozglądnął się po pokoju w końcu zatrzymując się na Miyuki. – co ty…

- Nadzoruje – mruknęła z uśmiechem. – był pan tak zmarnowany, że musiałam zostać.

- Byłaś tu całą noc? – dopytał, trochę to upokarzające, że ją do tego zmusił swoim stanem zdrowia. Odkrył z siebie kołdrę i chciał wstać z łóżka, ale dziewczyna natychmiast do niego podeszła, blokując dalszy tor ruchu.

- Niech pan się nie rusza. Jest pan osłabiony, jeszcze mi tu zemdleje – na nowo go okryła.

- Zjesz losołek! – zawołał wesoło Naoki. – Musisz wyzdlowieć, tatusiu – przytulił się do taty dopychając go z niebywałą łatwością do oparcia.

- Naoki, uważaj… usiądź – nakazał lekko wskazując na miejsce obok siebie. – nie jestem głodny…

- No wie pan co. Napracowałam się przy nim, no i trzeba zjeść póki gorące – nakazała stawiając mu tace na kolanach, wraz z ciepłą zupą. Spojrzała na niego stanowczo. W końcu odpuścił i z ciężkim westchnięciem wziął do ręki łyżkę. Oparł leniwie policzek o otwartą dłoń i dłubał w misce z jedzeniem, nie zważając na obserwujących go towarzyszy.

- Tatusiu, nie baw się jedzeniem – skarcił go Naoki, podniósł na niego wzrok.

- Nie bawię… nie mam siły jeść – stwierdził. Miyuki dość niepewnie wzięła z jego ręki łyżkę, a z tacki miskę i usiadła blisko niego.

- Mimo wszystko musi pan coś zjeść, nakarmię pana – oznajmiła i napełniła łyżkę, zupą.

            W pierwszej chwili nie chciał się na to zgodzić, ale potem do próśb Miyuki dołączył Naoki, którego ta sytuacja bawiła. Tata musi być karmiony, jaka dzidzia. Miyuki podmuchała w parującą porcję, a potem ostrożnie przysunęła do ust Akasuny. Cholera, głupio się czuł w tym momencie. Zmieszany, skrępowany, zawstydzony…

- Proszę otworzyć buzię – nakazała. – AAA – pociągnęła samogłoskę, jakby zwracała się do dziecka. Naoki zaśmiał się radośnie, a Sasori spuścił wzrok w dół i odwrócił głowę lekko w bok. Było mu tak głupio. Miyuki ten gest trochę wystraszył, za bardzo się chyba spoufala. Robi z niego jakąś ofiarę… - Przepraszam – szepnęła i z powrotem włożyła łyżkę do miski, a miskę odłożyła na tackę. Spojrzał na nią, była jakaś taka smutna. Pewnie dlatego, że nie zjadł.

- Mogę ja? – zawołał Naoki i do nich podszedł. Zabrał od Miyuki łyżkę. – Tatusiu powiedz AAAAAA! – otworzył usta, pokazując jak ma zrobić. Chciał go upomnieć, ale wtedy wsadził mu ten sztuciec prawie do samego gardła.

- Nie…! – zawołała, ale było już za późno. Gorąca potrawa wylądowała w ustach Akasuny, a on cierpiał podwójnie. Nie dość, że go to paliło to jeszcze niemal udławił się łyżką. Zaczął ostro kasłać, dziewczyna zaczęła go klepać po plecach. – Nic się panu nie stało? -  zapytała z troską, napotykając w końcu jego spojrzenie, zatopiła się w nich, a na jej policzku zagościł rumieniec. Naoki trochę się przestraszył takich reakcji ze strony dorosłych i zaczął szlochać, zwracając tym na siebie uwagę ojca. Miyuki odwróciła się w przeciwną stronę, zakrywając piekące policzki.

- Hej, Naoki. Co się stało? – zawołał do chłopca, przyciągając go do siebie za rękę.

- Tatusiu! Przeplasam! Nie chciałem! Przeplaszam! – zaczął wyć, ale Saso odsunąwszy tackę z nóg, wziął go na swoje kolana i przytulił.

- Hej no, przecież nic się nie stało.

            Mimo tych zapewnień nadal się tym przejmował. Miyuki patrzyła z rozkoszą na ten obrazek, jej ciało wypełniło przyjemne ciepło. Zastanawiała się nad tym wszystkim… jakby wyglądało jej życie z Sasorim? Jeżeli codziennie miałaby przed sobą takie pełne miłości chwile, byłaby najszczęśliwszą kobietą na świecie. Patrząc na Sasoriego chciałaby go pocałować, obserwowała jego usta, które rozciągały się w uśmiechu do syna. Wczoraj ich dotyk był taki miękki, delikatny…

- Co jest? Jestem brudny? – zapytał w końcu, przecierając wierzchem dłoni usta, taki niewielki gest, a był dla niej taki pociągający. Potrząsnęła głową, odganiając myśli.

- Nie – stwierdziła, a potem w mig się poprawiła. – to znaczy już nie, przetarł pan to ręką – uśmiechnęła się. Chwyciła łyżkę. – proszę otworzyć buzię – mruknęła stanowczo.

            Mężczyzna się zarumienił, co wprawiło ją w lekki uśmiech, ale szybko dostosował się do zalecenia. Odetchnął głęboko po porcji, więc zaczęła dmuchać w parę, wtedy już jak normalny człowiek pożywiał się jedzeniem. Wzrok zalegał mu albo na jedzeniu albo na Naokim, a jej… na jego twarzy, teraz miała idealną okazję do podziwiania go.

- Tato, a Miyuki ze mną spała – pociągał wyrazy, jakby śpiewał piosenkę. Był z tego dumny, fajnie się śpi z dziewczyną, teraz rozumie wujka Hidana. dlaczego tak lubi spać z poznanymi paniami. Teraz będzie się bardziej wysilać, by mu w tym pomagać. No i zawsze to tata spał z Miyukl, teraz go przewyższył trzy do dwóch dla Naokiego!

- Szczęściarz – stwierdziła z uśmiechem, szczypiąc go w nos.

- Naoki, idź się przebierz, dobrze? Muszę porozmawiać z Miyuki – powiedział do niego, a dziecko posłusznie wykonało polecenie. Gdy drzwi sypialni się zamknęły chciał już zacząć, jednak zakaszlał sucho.

- Już dobrze? – poklepała go lekko w plecy. – Jak się czujesz… pan… jak się pa…

- W porządku. Dziękuję za opiekę i przepraszam za wszystko – mruknęła zdziwiona, za co przeprasza? – Musiałaś tu nocować, to pewnie nie spodoba się twojemu tacie…

- Czy ja wiem… nie miał nic przeciwko, gdy wytłumaczyłam mu powód.

- No to twój brat.

- Ostatnio… sobie trochę po wypominaliśmy i chwilowo pewnie mój los go nie obchodzi…

- Aha… - nie powiedział nic więcej, nie nadawał się do pocieszania, choć są w idealnym ku temu miejscu, łóżku. – jeszcze opuściłaś przeze mnie zajęcia w szkole.

- … chyba zasługuje na podwyżkę, no nie? – uśmiechnęła się, a po chwili usłyszała dźwięk telefonu gdzieś z głębi mieszkania. Przeprosiła swojego szefa i wyszła do kuchni, tam zostawiła na stole telefon. Wyświetlacz telefonu pokazał zdjęcie mężczyzny, z którym nie chciała rozmawiać. Westchnęła ciężko i odliczyła pięć wolnych sekund, jeżeli się wyłączy to trudno. Niestety się nie wyłączył… odliczała jeszcze raz. – Nie dzwoń do mnie, proszę – niestety nawet po kilku sekundach ciszy, jej telefon ponownie rozbrzmiał.

- Nie odbierzesz? – mruknął Sasori, odnosząc do zlewu naczynia. Na jego głos tak się wzdrygnęła, że omyłkowo odebrała połączenie, nie mając wyjścia przystawiła telefon do ucha.

- Cześć Yosuke… - westchnęła ciężko i odłożyła telefon z powrotem na stół, odliczając na palcach dziesięć sekund, potem ponownie złapała za telefon. – Skończyłeś już? Nie jestem dzieckiem, wiem co robię…! Tak… tak… pamiętam, ale to nie ma nic do rzeczy… nie ważne gdzie spalam… nie! Nie z nim, przecież zerwaliśmy… och, po prostu zostaw go w spokoju… u kumpeli spałam… nie znasz jej… normalnie!  Nie znasz wszystkich moich znajomych… och, proszę! Nawet tata mnie nie pytał tyle co ty… tak, serio. Dobra, wiesz co kończę już, pogadamy potem – wyłączyła się i prychnęła w akcie udręki.

- Jednak się martwił – mruknął Sasori.

- To nie wróży nic dobrego… jak się pan czuje? – zmieniła temat, lustrując go wzrokiem. – Dobrze pan wygląda.

- I dobrze się czuję – usiadł obok niej na krześle i spojrzał w oczy. – jak mogę ci się odwdzięczyć? – na to pytanie zamrugała kilka razy. Co on by dla niej mógł zrobić…? Teraz, jedyne co by chciała to z nim być. Przyłapując się na przydługim patrzeniu w jego usta, natychmiast odwróciła wzrok.

- Nic nie musi pan robić.

- Może przejdziesz w końcu na Ty, zamiast mówić do mnie ciągle pan – uśmiechnął się delikatnie.

- Nie… tak jest dobrze. Nie chcę się spoufalać za bardzo…

- Miyuki nie…

- Trochę już późno. Lepiej już pójdę – przerwała lekko zdenerwowana i zaczęła zbierać swoje rzeczy.

- Coś się stało…?

- Nie! Znaczy się… co to za pomysł? – zaśmiała się lekko. W bliskim kontakcie z nim jej umysł zaczynał szaleć. Potrzebowała teraz trochę spokoju, aby poukładać sobie wszystkie myśli w głowie. Poszła do salonu, aby pożegnać się jeszcze z Naokim, ten jeszcze kazał sobie obiecać, że powtórzą jeszcze kiedyś wspólne nocowanie. – Mam taką nadzieje – mruknęła cicho. – no to trzymaj się urwisie, bądź grzeczny.

- Paa – odpowiedział, przytulając się do niej mocno.

- Ouch… bo mnie udusisz – zawołała z żartobliwą pretensją. Ten się jedynie zaśmiał, no faktycznie zabawne… odwróciła się, postępując krok do przodu, ale wtedy uderzyła w ciało Sasoriego, który podtrzymał ją przed upadkiem. – Przepraszam… - wydukała zatapiając się w jego oczach.

- Nie szkodzi. W ogóle to chyba przeze mnie nie poszłaś dzisiaj do szkoły.

- Ach… nie narzekam – odpowiedziała cicho, odsuwając się od niego zmieszana. Akasuna jednak z jej tonu nie był przekonany, że nie ma żalu o ten dzień. – to… to do poniedziałku.

            W prywatnym domie na przedmieściach, odbywało się wielkie kucie jednego z mieszkańców, tak to bywało w czasie sesji, że trzeba się zabrać za tą naukę bardziej poważnie. Tak więc siedział w swoim pokoju zawalony książkami, a tymczasem Sasuke siedział sobie w salonie razem z swoim przyjacielem, Naruto. Grali razem na xboxie w jedną z tych gier, w których trzeba się trochę wysilić fizycznie. W grze jeździli na niby nartach, a przy tym strasznie głośno się zachowywali. rodziców nie było, więc nie miał kto ich opieprzyć.

            Itachi westchnął ciężko, gdy usłyszał kolejny wrzask dochodzący z salonu. Pieprzone gnojki, zemści się na Sasuke, gdy ten będzie pisał maturę! Jeszcze trzy miesiące, a on jest człowiekiem pamiętliwym. Zabrał gruby plik kartek z biurka i wyszedł z pokoju. Schodząc po schodach oczywiście usłyszał, jak Sasuke tłucze się ze swoim kumplem. Postanowił poczekać, aż się uspokoją.

­ Pieprzony kanciarz – burknął Naruto odpychając od siebie roześmianego Sasuke.

- Jak chcesz ze mną grać to się naucz przegrywać – oświadczył dumnie. Uchiha są najlepsi i tyle.

- Cześć Naruto – przywitał się Itachi, przerywając ich dyskusje.

­- Yo Itachi – wyszczerzył się Naruto, a Sasuke skrzywił.

- Czego tu?

- Przyszedłem wam coś pokazać – wyciągnął na rękach napisanych jakieś kilkadziesiąt kartek z rozpisanymi formułkami, zagadnieniami i w ogóle wszystkim. – to są materiały, których muszę się nauczyć na sesje z JEDNYCH zajęć.

- Wow, dużo tego – stwierdził Naruto. Studia to ciężka rzecz… może jeszcze przemyśli swój pobyt tam.

- No właśnie, a ja muszę się tego nauczyć na pamięć. Wiecie to jest trudniejsze, jeżeli słyszę ze swojego pokoju, jak się wydzieracie – posłał im te delikatną aluzję. Może i Naruto był lekko zakłopotany, ale nie Sasuke. On miał na to wyjebane.

- Więc ucz się gdzie indziej, gdzie jest cicho. Biblioteka, cmentarz, cokolwiek – mruknął zaczepnie. – nie obchodzi mnie, że nauka ci nie wchodzi do głowy.

- To lepiej, aby zaczęło cię to obchodzić – nie miał za bardzo argumentu, dlaczego by miało go to obchodzić, a Sasuke dobrze o tym wiedział. Uśmiechał się cwaniacko. – to zarówno mój dom, jak i twój. Szanujmy się – przynajmniej na czas egzaminów mógłby być rozejm.

- To wszystko?  Bo chcemy z Naruto grać – odrzekł Sasuke z zupełną obojętnością.

- Jak ja cię nienawidzę…  idźcie do kina czy gdzieś.

- Nie mam szmalu na kino – Itachi zmarszczył w gniewie czoło i wydobył z kieszeni swój portfel. Sasuke uśmiechnął się zwycięsko. Wreszcie zaczął mówić jego językiem.

- Ile?

- No wiesz… kino, popcorn, cola… będzie z jakieś pięć dych – Itachi wyjął wypowiedzianą sumę i wręczył Sasuke. – w porządku… o ile mam zniknąć na marne dwie godziny – zaczął nieprzychylnie. – poszedłbym do klubu i masz mnie z głowy na cały dzień… to tylko stówa – Itachi zbeształ go wzrokiem, ale dał tyle kasy, ile zażądał. – Miło się z tobą robi intere… och! Byłbym zapomniał – zawołał teatralnie. – chciałby zaprosić też Naruto.

­- Przeginasz Sasuke – Itachi zmrużył na niego oczy.

- Nie sądzę – uśmiechnął się niewinnie. Itachi wygrzebał z portfela kolejne sto pięćdziesiąt i wcisnął je w łapy Sasuke.

- Masz i spieprzaj.

- Spoko. Idziemy Naruto – zawołał do kolegi.

            Westchnął ciężko. Udało się, trochę go to kosztowało, ale tak to już bywa. Taki pech, gdy niestety ma się bystrego brata. W czasie, gdy wstąpił na pierwsze stopnie schodów, usłyszał za sobą dziewczęcy głos, który mijał się w drzwiach z chłopakami. Uśmiechnął się na widok Shee, swojej dziewczyny. Jej naturalnie nie wyrzuci. Właściwie to przyda mu się przerwa na drobną przyjemność. Chata wolna…

            Już odbębniał drugą godzinę w sali treningowej, wbrew wszystkim zakwasom, które przeżywał co ranek i tym morderczym ćwiczeniom, spodobało mu się trenowanie kick boksingu. Miał osobistego trenera, Yoshiego, który okazał się być równym gościem. Też lubił kobiety. Znaczy się tylko je podziwiać, bo miał żonę, ale da się przełknąć. Czasem razem się jarają tym, gdy opowiada mu, gdzie w swojej pracy zdarza mu się dotknąć swojej klientki. Szacun, mógłby pracować jako instruktor, ale podobno nie ma preferencji.

- Dawaj, dawaj! – wołał w stronę Hidana, który robił pompki. Nie obchodziło go, że pocił się jak świnia. Nacisnął mu stopą na plecy i zaczął przyciskać. – dziewięćdziesiąt cztery… dziewięćdziesiąt pięć…

- Przyjebie ci, jak skończę – warknął chrapliwie. Był wykończony.

- Mniej gadania, więcej robienia – zaśmiał się i przycisnął go jeszcze bardziej. – ile to już było? Nieważne, jeden… dwa… trzy…

- Yoshi! – zawołał do trenera Hidana, jego znajomy. Uśmiechnął się i machnął mu ręką.

- Dobra Hidan, przerwa – mruknął, a ten z ulgą opadł na materac. – zaraz wracam.

            Oddychał ciężko przez usta, chyba musi też od czasu do czasu ćwiczyć w domu. Ma treningi dwa razy w tygodniu po cztery godziny i najwidoczniej to mało. Poszukał wzrokiem swojego trenera i zobaczył go, gadającego po przyjacielsku z tym cwelem, Yosuke. Dlaczego kumpluje się z takim frajerem? On od pierwszego spotkania go znielubił. Potrącił go i jeszcze zwalił na niego winę, kretyn. Ma taką ochotę obić mu ryj za ta zniewagę!

- Wróciłem – oznajmił, podbiegający do niego Yoshi. – wiem, że się cieszysz.

- Chcę się sparować! – oświadczył z pełnym przekonaniem. – Chcę na ring i obić komuś mordę.

- Teraz…? – dopytał, zerknął na zegarek. w sumie…

- No już trenuję od trzech czterech miesięcy. Czuje się gotowy – zaręczył. Yoshi nie był zbytnio przekonany, nie brak mu chęci i temperamentu, ale rozumu owszem. – No weź!

- Ech… dobra, niech ci będzie… ale kogo by ci tu dać na przeciwnika? – rozglądnął się po sali, wyszukując jakiegoś amatora na równi z Hidanem.

- Już sobie kogoś wybrałem. Ten osiłek tam się nada – wskazał podbródkiem na Yosuke.

- Pojebało cię? – zaśmiał się w odpowiedzi. – Ty trenujesz cztery miesiące, a on osiem lat. Ty jesteś amatorem, a on zawodowcem. Położy cię jednym palcem.

- Prędzej mu go złamie. Ja nie potrzebuje tyle czasu, by nauczyć się bić – wzruszył ramionami i ruszył do przodu, by wyzwać tego frajera. Yoshi stanął mu jednak na drodze.

- Jesteś chyba jakiś nienormalny, skoro sądzisz, że pobijesz boksera – burknął starając się przemówić mu do rozsądku. – masz coś pomiędzy tymi uszami w ogóle?

- Zobaczysz na co mnie stać – popchnął go w tył. Yoshi nie był taki barczysty i duży jak Hidan czy Yosuke, nie był mięśniakiem, więc pchnięcie go nie było jakimś wielkim wyczynem. – Hej! – zawołał w stronę Yosuke. – Osiłku! – Yoshi plasnął się w czoło, co za idiota… jednak nie mógł zostawić go samego.

- Mówisz do mnie? – Yosuke zmrużył oczy.

- Nie, do tego za tobą – sarknął bezczelnie. – do ciebie durniu!

- Hidan… - wtrącił cicho Yoshi.

- Wyzywam cię na ring, śmieciu! – warknął wskazując na Yosuke palcem.

- Śmieszne. Nie biję się z takimi amatorami, szkoda czasu – stwierdził, odpijając sobie łyk wody.

- Boisz się? Masz pietra? – uśmiechnął się cwaniacko.  To zakuło Yosuke, tak się trafia w dumę boksera.

- Hidan, daj spokój… zapytajmy kogoś innego. Nie wypływaj tak szybko na głęboką wodę…

­- Lepiej słuchaj się swojego trenera, skoro nie potrafisz myśleć samodzielnie – doradził Yosuke. Chociaż szczerze mówiąc ten pyszałek go denerwował i wpieprzenie mu byłoby nad wyraz przyjemne.

- Taki jesteś kozak? Zobaczysz, jak cię urządzę, twoja stara cię nie pozna i wygoni na kanapę – zaczął prowokować, ale Yoshi zaczął odpychać do tyłu tego idiotę. – twoje dzieci na dobre stracą szacunek do ciebie! – czcze gadanie, wzruszył jedynie ramionami. – jak spotkam na ulicy twojego brata to obije mu mordę, a siostrę brutalnie przelecę!

- Przesadziłeś skurwysynie – warknął ostro i twardym krokiem do niego podchodził. Dopiero na gadanie o siostrze zareagował…?

- Nie, nie Yosuke. Odpuść – powstrzymywał go Yoshi, zaraz to jemu się dostanie… i to zupełnie za nic.

- Zmieniłeś zdanie? – zapytał prowokacyjnie Hidan.

- Masz pięć minut, by posadzić na ringu swoje dupsko – warknął ostro. – rozkwaszę cię na kwaśne jabłko – zacisnął rękę na butelce zupełnie je zgniatając. Następnie rzucił nią w bark Hidana. Uśmiechnął się zwycięsko i udał na ring.

- Ech… - westchnął Yoshi i zwrócił się do Yosuke. – nie zabij go…

            Posłał mu tylko zrażone spojrzenie i także udał się na ring. Gwizdnięciem zawołał jakiegoś chłopaka do pomocy, który wsunął mu na dłonie, rękawice bokserskie. Yoshi uczynił to samo dla Hidana, jednocześnie radząc mu go przeprosić i wycofać się z walki, póki mu życie miłe. Ale najwyraźniej miał je gdzieś… od razu po uderzeniu w dzwonek rozpoczynający rundę pierwszą, żądni swojej krwi przeciwnicy ruszyli na siebie. W tych kilku sekundach nastąpił nokaut. Hidan zaatakował pięścią w Yosuke, co bardzo łatwo uniknął, a w zamian przyłożył mu mocno w brzuch, a potem wykorzystując jego nachylenie poprawił mu twarz…

Od autorki:

Hahaha, nie uwierzycie... skasowałam niechcący rozdział ^^" XD Kopie miałam na pendrive <ok> to mnie uspokoiło, ale...! Pendrive jest u przyjaciółki <ok> myślałam, że w tym momencie wykonam na sobie seppuku czy coś... przyjaciółka na studiach, a nie w domu... myślałam, że mnie zabijecie... aż sobie przypomniałam, że wysyłam czasem pliki mail'em do samej siebie (tak na wypadek nagłego spier*olenia się mojego kochanego laptopa - przezorny zawsze ubezpieczony XD) I TAK OTO ODZYSKAŁAM ROZDZIAŁ XD i spoilera, tym razem nie zapomnę :P

Poprawiałam to... bardzo szybko, więc są błędy - takie oczojebne xD

Cóż, z ośmiu notek do przodu, spadłam do pięciu, także albo się wezmę do roboty albo będzie przerwa :P ja tam uważam, że się wam w pełni należy xD DZIĘKUJĘ ZA KAŻDEGO CZYTELNIKA, KTÓRY SIĘ UŚMIECHA DO MONITORA :D nawet nie wiecie, jak głupio wyglądacie :P ale to dobrze, uwielbiam was wariaty ;*

Spoiler:

- Jedźmy do ciebie – uśmiechnęła się wygłaszając decyzję.

- Co? – uniósł brew, po co do niego? Zresztą jej pobyt tam jest wykluczony! Dziewczyna nachyliła się do niego, obejmując jedną rękę jego szyję, a drugą kładąc na udzie, niebezpiecznie blisko jego krocza.

- Sasori… - ta ręka przy kroczu… co chwila spuszczał na nią wzrok, ta sytuacja go kłopotała. – kochajmy się dzisiaj – szepnęła do niego, a on był tak oszołomiony tą propozycją, że nie mógł wydusić z siebie słowa. Zatem dziewczyna przystąpiła do działania i wpiła się w jego wargi. Wytrzeszczył oczy i siedział w kompletnym bezruchu przez dobre kilka sekund. Dopiero po chwili ją od siebie odepchnął.

- Nie, przestań. Nie możemy… – oznajmił, na co ta zaśmiała się rozkosznie.

- Możemy, a nawet chcemy – stwierdziła i ponownie się nachyliła, ale tym razem zareagował. – daj spokój, chyba nie powiesz, że już zapomniałeś o tym, co było między nami.

Data:

20.10.2014