ROZDZIAŁ 39.

         Wieczorem, będąc już po pracy, ponownie zawitał w progi mieszkania Sui i Yoshiego. Akurat został sam w domu z Yoshim i z dziećmi. To jest z jego córeczką Maki i z własnym synkiem Naokim. Sui akurat została wezwana do swojej pracy, znaczy chcieli wszystko wyjaśnić przez telefon, ale nie dało się, więc pofatygowała się do pracy. Naoki był bardzo zainteresowany swoją dwumiesięczną kuzynką, ale nie mógł uwierzyć, że on kiedyś też wyglądał, jak ziemniak. Fajnie było patrzeć na Maki, ale… tata za długo jego zdaniem na nią patrzył i w ogóle bardziej się nią interesował. Trzymał ją na rękach, bawił się z nią, karmił i w ogóle robił wiele fajnych rzeczy. To nie fair.

         Natomiast Saso mając dziewczynkę na rękach, żałował, że nie miał przy sobie Naokiego od urodzenia. Udał się do kuchni, gdzie urzędował Yoshi, zmywając naczynia, na których jeszcze nie dawno była jakaś słodka przekąska dla Naokiego. Maki wskazała na lodówkę, mrucząc władczo na tą stronę. Na drzwiach lodówki były powieszone zdjęcia. Rozpoznał w nich niemal wszystkich.

- To jest twój tatuś – powiedział, wskazując na fotografie Yoshiego z Sui. – a to mamusia… to babcia, dziadek – wskazał na rodziców Sui, nie poznał ich osobiście, ale Noriko mu ich pokazywała na zdjęciach. Nie była z nimi w dobrych kontaktach. Sui nawet mówiła, że nie powiedziała im o swojej ciąży, o tym, że w ogóle ma dziecko. Cóż, dla niego to nawet lepiej. – a to… to jest ciocia Noriko.

- Ciężko ci idzie wypowiedzenie jej imienia – stwierdził Yoshi. ­– a tak propos… mówiłeś kiedyś Naokiemu? Wiesz… kto jest jego mamą? – Sasori skrzywił się lekko na to pytanie.

- Nie… poczekam, aż podrośnie. Teraz by to było, jak walenie grochem o ścianę.

- Może i racja, ale powinien mieć świadomość, że ma w ogóle matkę.

- Cieszyłbyś się z posiadania matki, która cię porzuciła, jak byłeś mały?

- Nie wiem – ciężko się postawić w sytuacji drugiego człowieka. - dobra, nie gadajmy o tym… chyba czas na kąpiel.

- A co? Śmierdzę? – zaśmiał się.

- Nie zmieniaj tematu, tylko oddawaj mi córkę – burknął, odbierając mu swoją piękność.

         No kurde, zawsze chciał mieć córkę… zawsze mu się marzyło, by być dla niej najwspanialszym facetem na świecie i, by mu powiedziała, że w przyszłości chce wyjść za kogoś takiego, jak on. Jednak ma syna i naprawdę się z tego cieszy. Nie oddałby go za żadne skarby świata. Gdy został sam w kuchni, spojrzał na odchodne na fotografie Noriko, wysunął ją spod magnezów.

- Nawet nie wiesz, jak wielki popełniłaś błąd – powiedział do siebie. Może i wróciła po niego, a on swoim kłamstwem więcej ją do Naokiego nie dopuścił, ale zrobił to dla większego dobra.

- Tatusiu, tatusiu! – zawołał Naoki i dobił do nóg Sasoriego. – Kiedy iciemy do domu? Co to, co to maś? – zapytał i chciał złapać za zdjęcie.

- Uważaj, bo pognieciesz – ukucnął przed nim i pokazał mu zdjęcie. Bez żadnego sława.

- Kto to? – lubił oglądać zdjęcia, ale akurat tej pani nie znał, a wydaje się miła. Bo się uśmiecha.

- Taka pani… - jakoś ciężko mu przechodziło przez gardło powiedzieć prawdę. – Co? Ładna? – uśmiechnął się.

- Mhm, badzio! – przytaknął głową. – Wieś kto teś jest łatny? – zapytał, wzbudzając ciekawość.

- Kto? – zaciekawił się.

- Miyuki! – stwierdził od razu. Poczochrał mu w odpowiedzi włosy.

         Wtedy usłyszał wołanie Yoshiego z łazienki. Nie wszystko sobie dobrze przemyślał, bo obawiał się mycia głowy dziewczynki. Wiadomo, jak szampon wpadnie jej do oczu to będzie wrzask. Sasori nie miał okazji zajmować się Naokim, jak był taki mały, ale aby miał świadomość, że takim dzieciom wystarczy myć głowę mydłem, a nie szamponem. Naoki też towarzyszył mężczyzną w łazience i zauważył w ciele Maki coś niepokojącego, a raczej brak czegoś, co on ma. Przerwał więc ich dyskusje na temat… jakiś tam. To bez znaczenia!

- Dlaciego Maki nie ma siusiaka? – musiał kiedyś o to zapytać, po prostu musiał… Sasori westchnął ciężko, to trudny temat. Yoshi natomiast tłumił w sobie śmiech.

- Gdybyś miał żonę to wyręczyłaby cię w odpowiedzi – rzekł rozbawiony. Sasori zgromił go wzrokiem, ma trochę racji…

- Dziewczynki i chłopczyki mają w sobie pewne różnice w budowie ciał Naoki – chłopiec przekręcił głowę w bok w geście niezrozumienia. – wiesz chłopcy mają siusiaki – doszło do niego, jak głupio brzmi to słowo w jego ustach. To zdanie też głupio zabrzmiało. – a dziewczynki nie. Dziewczynki mają piersi, a chłopcy nie.

- Ale to rośnie z wiekiem – wtrącił Yoshi. – albo i nie…

- Nie komplikuj – zrugał go Saso.

- Tooo… - zaczął Naoki. – cim dziecinki siusiają? – coraz bardziej go to ciekawiło, za co mają trzymać, skoro nic tam nie mają? Może one nie robią siusiu?

- Mają tam niewielką… dziurkę w ich… pipce… - nie wiedział, jak nazwać przyrodzenie kobiet w nie wulgarny i nie jakiś dorosły sposób… wagina to trudne słowo.

- Dziecinki mają pipkę? – powtórzył.

- Tak…

- Chyba tego nie zrozumiał – wtrącił Yoshi. – spróbujmy w ten sposób… Naoki co masz w majtkach?

- Siusiaka! – zawołał dumnie.

- A twój tata? – zapytał, a Naoki się zamyślił, NO EJ!

- Siusiaka – długo się zastanawiał…

- A co ma Maki?

- Pipę! - mruknął z zadowoleniem. – Pipa, pipaa, pipa – powtarzał to słowo, jak jakiś tekst piosenki.

- Naoki, nie powtarzaj tego słowa. To nie ładnie – upomniał go Sasori. Chłopiec wtulił się mu do pleców, kiedy ten kucał przy wannie. Lubił się przytulać do taty i tata również to lubił. – Jesteś zmęczony?

- Y-y – przekręcił głową.

- Widać strasznie jest do ciebie przywiązany – uśmiechnął się Yoshi, przebierając swoją córeczkę w piżamkę.

- A jak? To moja kochana przylepa – stwierdził i pociągnął zaśmianego syna na swoje kolana.

- Ej tato…? – szykuje się kolejne pytanie. Yoshi już nie mógł się doczekać. Sasori mruknął w zapytaniu. – A dziecinki jobią kupę? – mężczyźni zaśmiali się lekko, to jest zagadka. Chociaż żonaty facet nie ma wątpliwości.

- Podobno tak.

         Ta rozmowa była bardzo zabawna, właśnie dlatego przy dzieciach da się pośmiać. Bo zadają jawnie takie pytania, choć przyzna, że czasem są niewygodne. Ucałował synka w głowę i wziął go na ręce, kiedy wstawał, by wyjść z łazienki. Zamierzał już się zbierać, ale Yoshi go przekonał, by nie zostawiał go samego. Świeżo upieczony tatuś, dokonał chwilowej wymiany dzieci. Saso uśpi Maki, a on zajmie uwagę Naokiego. Nie było trudne namówić do tego Sasoriego.

         Bawił się z chłopcem w budowanie wieży z kwadratowych klocków, robili to na przemian, a ten który zwali wieże – przegrywa. Fajna ta zabawa, Naokiemu się podobała, bo wujek ciągle przegrywał. Rany, nawet przy czwartym piętrze potrafi wszystko zawalić. Wtedy do mieszkania wróciła ciocia Sui, przywitała się z czułym uśmiechem.

- Yoshi, rozmawiałeś z Sasorim? – zapytała od razu, siadając przy nich na klęczkach.

- Nie… ale Sui myślę, że to nie jest dobry pomysł… - wygłosił swoje zdanie. – Zostaw to tak, jak jest. Czas sam wszystko rozwiąże.

- Sam wiesz, jak mnie męczy ta niesprawiedliwość, co do własnej siostry – skrzywiła się.

- Wybacz, ale to już wina twojej siostry, że tak się zachowała. Ma to na co zasłużyła.

- Jak możesz – burknęła niezadowolona z wypowiedzi męża.

         Wtedy z pokoju Maki wyszedł Sasori. Przywitał się z Sui i od razu zarządził powrót do domu. Naoki w ogóle nie marudził, chciał już wracać do domu, zobaczyć, jak wygląda jego pokój, podobno ma w pokoju podświetlone akwarium z rybkami – prezent od wujka Hidana, więc chciał już iść. Sui zdobyła się na większą odwagę, niż jej mąż i zatrzymała Sasoriego.

- Noriko będzie u mnie przez święta – wyrzuciła z siebie. – pomyślałam, że może… Naoki…

- Nie wysilaj się. Nic z tego. Nie chcę jej widzieć, ani żeby on jej widział.

- Nie bądź egoistą. Mimo błędów przeszłości, ma prawo spotkać się z swoim synem.

- Ja jakoś nie miałem prawa go poznać przez pierwsze dziewięć miesięcy jego życia – szepnął bez krzty poczucia winy. – uszanujcie moje zdanie i nie mówcie jej o nas.

- Możesz nam wierzyć, nie powiemy – zarzekał się Yoshi.

- Zaczekaj. Zachowaj się dojrzalej od niej – przekonywała go Sui. – to chyba lepiej dla Naokiego, by poznał swoją mamę – po tych słowach zrozumiał, że Yoshi też chciał wejść na ten temat.

- Racja, byłoby lepiej, ale gdyby jego matka nie porzuciła go w taki kurewski sposób – pilnował się, by Naoki go nie usłyszał, ale na szczęście siedział sobie grzecznie w przedpokoju i starał się samodzielnie ubrać. – jak sobie to wyobrażasz?

- Teraz będzie inaczej… naprawi wszystko.

- Skąd ta pewność? – dopytał, ale jakoś głębiej go to nie obchodziło, bo odpowiedź jest jedna, nie. Zapadło milczenie.

- Noriko już nie może zajść w ciąże – wtrącił Yoshi z odpowiedzią. Trochę to zaskoczyło Sasoriego. nie jest mściwy, ale dobrze jej tak.

- Otrzymała swoją karmę – stwierdził całkowicie obojętnie Sasori.

         Nie wiedział czego się po nim spodziewa Sui? Że zapomni o całej krzywdzie, którą niegdyś wyrządziła jemu i Naokiemu? Może i w pewnym momencie wróciła po Naokiego, ale nadal miała przeświadczenie, że dziecko jest zabawką. Można je zabrać, a potem wyrzucić. Nie zasługuje na poznanie takiego świetnego dziecka. Przykre, że nie może zajść w ciąże, ale przynajmniej już żadnego własnego potomka nie skrzywdzi.

         W przedpokoju pomógł się ubrać Naokiemu, a do samego progu towarzyszył im jedynie Yoshi. Zapewnił Sasoriego, że nic nie powiedzą Noriko, a on sam porozmawia jeszcze z Sui. Nie dziwił się takiego potraktowania szwagierki, sam miałby do niej żal do końca życia.

         Święta zbliżały się wielkimi krokami, już za cztery dni Sasori spędzi drugie święta wspólnie ze swoją pociechą. Już sobie załatwił w pracy wolne na te gwiazdkowe dni. Przebrał go z zabrudzonego jogurtem ubranka, jeszcze chyba za wcześnie, by jadł coś bez żadnego nadzoru. Wziął chłopca na ręce, od razu otulił ojca wokół szyi z uśmiechem. Przeniósł go do salonu, sadzając na kanapie.

- Puszczę ci jakąś bajkę, dobrze? – poczochrał mu głowę i zabrał ze stołu biały pilot.

- A tata? – Sasori obdarzył syna czułym uśmiechem.

- Tatuś musi trochę posprzątać w domu – skrzywił się lekko na samo to wyobrażenie. Jak był sam to dbał o porządek, ale teraz ten syf robi się niemal codziennie nie wiadomo skąd. – jak skończę to oglądniemy razem.

- Dobzie! – zawołał radośnie Naoki. Rodzic przełączył kilka kanałów, aż w końcu trafił na jakąś pełnometrażową bajkę, w okresie świątecznym nie było o nie ciężko.

- Masz, dinozaury. Chcesz oglądać? – przytaknął wesoło, klaszcząc w ręce. No niemądry tata, on by nie chciał bajki o dinozaurach? On kocha dinozaury!

         Złapał go za główkę i pochyliwszy się, cmoknął syna w czoło. Wyszedł do pokoju małego – to pierwszy punkt obowiązków, za który zamierza się zabrać i chyba najcięższy. Od razu na wstępie przywitała go porozrzucana po podłodze pułapka klocków lego. Starał się na żaden klocek nie nadepnąć, było to ciężkie zadanie, no ale dał radę. Jednak to było pierwszą rzeczą, jaką usprzątał. Potem zaścielał jego szerokie i duże łóżko. On sam ma chyba niewiele szersze. Potem zabrał się za układanie w szafie. Otworzył drzwiczki, a połowa zawartości wylądowała na podłodze. Były to głównie zabawki, na które Naoki jest jeszcze za mały. Ale Hidan tego nie rozumie. W czasie układania ubrań dziecka usłyszał dzwonek do drzwi. Cholera jasna, któremu się nudzi?

- Tatusiu!

- Idę – mruknął do dziecka, przechodząc właśnie przez salon. Zerknął przez wizjer i z ciężkim westchnięciem odblokował zamek, otwierając drzwi.

- Cześć Saso, patrz co mam? Rękawice bokserskie! – pochwalił się.

- Serio? – sarknął, wpuszczając go do środka. Wymachiwał mu nimi przed oczami już na początku, więc ciężko mu było je nie zauważyć.

- Taa, zgadnij gdzie idę? – zadał kolejne pytanie, lecz teraz czekał na odpowiedź. gdzie on może iść w bokserskich rękawicach…? Chyba ma go za idiotę.

- No nie wiem… na kręgle? – zgadywał nie szczędząc na nim sarkazmu.

- Nie debilu! Idę na trening! Rozkwaszę kilka gęb – zamachnął się, niechcący zrzucając z półki kolegi pudełko, gdzie trzymał między innymi klucze.

- Hidan… nie za często do mnie przychodzisz?

- Pojebało? – prychnął wyniośle, a Sasori przykucnął, by podnieść zrzucony przedmiot. – Nie przychodzę do ciebie. Tylko do mojego chrześniaka! Gdzie on jest? – zaczął się teatralnie rozglądać.

- On nie jest twoim chrześniakiem – burknął Sasori. Nie wie nawet czy Naoki był chrzczony.

- Tuuu! – zawołał radośnie chłopczyk, stojąc na kanapie i spierając się chwiejnie o oparcie.

- No weź, nie tak z zaskoczenia – powiedział do niego oburzony. Niech się cieszy, że go „wystraszył”. – dostanę zawału! – Sasori uśmiechnął się. Mógłby, a on by mu nie pomógł. – Co oglądasz?

- Tata mi pucił bajki! – odpowiedział, przytulając się do Hidana. Spojrzał na telewizor, leciała Barbie… zaraz, kurwa co?! Barbie?! Wytrzeszczył oczy.

- Co ty mu puszczasz?! W ciula sobie lecisz?! – warknął do Sasoriego.

- Jak mu puszczałem to leciały dinozaury… pewnie się skończyły – wzruszył ramionami. Nie ma wpływu na program telewizyjny, dlaczego to jego oskarża?

- Robisz z niego ciotę! Chcesz żeby wyrosnął na ciebie? – zapytał z pretensją. Na pewno nie chce, nikt nie chce.

- Nie będę miał nic przeciwko – stwierdził. No bo, co z nim niby nie tak?

- Jashinie! Biedne dziecko… - usiadł sobie koło małego i przełączył bajki na jakieś atomówki, czy ki chuj to było. – Naoki, nigdy nie słuchaj swojego starego!

- Hidan! – oburzył się Sasori, co ten debil mu insynuuje.

- Dobzie wujku – przytaknął z uśmiechem.

- Naoki! – on się załamie… dlaczego nie ma normalnych kolegów…?

- Piona, ulubieńcu! – wystawił do chłopca rękę, oczywiście z radością to przybił. Skaranie boskie, ale… aby mały jest zadowolony z posiadania takiego wujka.

- Przestań go szpuntować przeciwko mnie – bąknął. – po co w ogóle przylazłeś?

- Ach, właśnie – odwrócił się do dziecka, będąc z nim twarzą w twarz. – Naoki, co chcesz ode mnie dostać pod choinkę?

- Od Mikołaja – poprawił Akasuna i rozpoczął z kolegą wojnę na spojrzenia. No bo, pojebało go, Mikołaj?!          Faszeruje go jakimiś gównianymi mitami, Sasori natomiast uważał, że należy mu się trochę tej dziecięcej nie wiedzy i wiary w to, co magiczne. Hidan popukał się w czoło, a Sasori zmroził go wzrokiem co oznaczało albo się dostosujesz albo wypierdalaj. Westchnął ciężko, co oznaczało kapitulacje.

- Taa, od Mikołaja… jakie chcesz prezenty? Możesz mi powiedzieć o wszystkim, co sobie życzysz.

- Wszysztko? – upewnił się, a Hidan mu przytaknął. Sasori stał niedaleko ze założonymi rękami.

- Helikoptel! – wykrzyknął radośnie.

- Helikopter? Tylko tyle? – Saso uniósł brew do góry. Chyba nie zamierza mu nakupować w chuj zabawek? Gdzie on to wszystko schowa? Jeszcze jakieś dwa tygodnie po świętach, Naoki ma urodziny… kolejne zabawki. – No weź, dawaj dalej.

- Hidan! Przestań mi go rozpuszczać – zgromił go. Jak mu da wszystko, to on ze swoimi prezentami dla dziecka wyjdzie dosyć blado… jak zawsze. Wszystko przez Hidana. Głupek. – I tak większość pójdzie do szafy, szkoda pieniędzy.

- To moje pieniądze, więc się odwal z łaski swojej – powiedział. No jaki głupi Saso, tylko by mu się do wszystkiego wpierdalał. Nakazał Naokiemu kontynuować, nawet proponował mu kilka pierdół, które widział w sklepie, jak pistolet na strzałki lub kulki. Tarcze z rzutkami i takie tam.

- Misia, duziego – otworzył wysoko ramiona, by pokazać ogrom zabawki. – klólika! Ciekoladowego – chyba mu się pomyliły święta… teraz to raczej nie znajdzie nic z Wielkanocy. Chyba, że pojedzie do firmy z czekoladkami… tak, to jest myśl. – i, i autko! Ziebym ni jeźcił!

- Niby gdzie? – burknął Sasori. Mają za małe mieszkanie na to, no i szkoda mu mebli i miejsca w piwnicy. – Nie wolisz, by Mikołaj ci przyniósł jakąś kurtkę albo butki? Zniszczyły się.

- Nie – zaprzeczył główką. – butki ty mi kupiś, tatusiu! – ręce opadają… i tak, i tak na jedno wyjdzie. Hidan zostawił Naokiego i podszedł do Saso. Był oburzony jego propozycją.

- Porąbało cię? Chcesz mu ciuchy kupować na gwiazdkę?!

- Stul się. Nie kupuje mu ciuchów… tylko coś innego.

- No ja myślę! – zawołał władczo. Kto kupuje ciuchy pod choinkę? Chyba tacy, co nie kochają dzieci. Albo biedaki, a Saso był w końcu lekarzem, musiał mieć szmal. – To co mu kupujesz?

- Nie musisz wiedzieć – stwierdził obojętnie. Nie powie mu, wyśmieje go i wyzwie od leszczy… wystarczy, że on wie, że ten prezent spodoba się synkowi. – Masz mu kupić JEDNĄ zabawkę, jak chcesz.

- Co? – zaśmiał się mu w twarz. Zajebisty Wujek Hidan ma dać tylko jedną zabawkę? Pojebany jakiś czy co? – Jaja se robisz?

- Jedną – powtórzył tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Inaczej oddam resztę dla dzieci ze szpitala.

         Hidan zmrużył oczy, jebany drań. Nie będzie sponsorował jakichś chorych frajerów, on nie taki człowiek, nie z takim sercem. Zgodził się, i tak jego zabawka będzie najlepsza, no i na urodzinach się wykaże. Pożegnał się z małym, obiecując mu najzajebistszy prezent świata, bo oczywiście taki fajny dzieciak na niego zasłużył. Wziął go na ręce i mocno przytulił.

- Kocham cię, wujku – powiedział z uśmiechem.

- No wiem. Ja ciebie też – stwierdził, odstawiając go na kanapę. Sasori podszedł go jeszcze asekurować na tej kanapie. Poczochrał syna po głowie, taki mały, a potrafi nawet umilić dzień takiemu Hidanowi. Dobry dzieciak. – Ej, Rudy, a ty co chcesz? – jakoś to pytanie go zbytnio nie zszokowało.

- I tak nie oddam ci Naokiego, nawet na weekend – mruknął z uśmiechem, pomagając usadowić się synowi. No hej, wiadomo, że Hidan chciałby coś w zamian.

- Więc się pier… albo nie! Nie będę taki miły! Po prostu spierdalaj – fuknął i wyszedł z domu, trzaskając drzwiami.

- Taa, wesołych świąt.

         Czekała przed samochodem na Sasoriego. Mieli spotkać się przed cmentarzem, bo Akasuna miał prosto z pracy zajrzeć na groby rodziców, a potem spędzić święta u babci. Fajnie, że co rok spędza święta w rodzinnym gronie. Ona też spędza oczywiście, jednak tak na pół… raz u mamy, raz u taty. Chociaż chyba woli je spędzać w ten sposób, niż bez żadnego z nich.

         Po kilkunastu minutach zauważyła wysiadającego z autobusu, wraz z siostrą, swojego pracodawcę. Posłała im ciepły uśmiech, zwracając na siebie uwagę. W tym dniu panował straszny ziąb, śnieg prószył z nieba, a chodnik był bardzo śliski – dla Miyuki to był największy problem, gdyż miała na sobie dość niekorzystne buty. Kiedy podeszli okazało się, że Matsuri zebrała choroba, gardło bolało ją tak mocno, że nie mogła nawet mówić. To musi być okropne. Naoki natomiast spał w foteliku, w ciepłym samochodzie.

- Było jechać od razu do domu, Mats – skrzywił się Sasori, pełniąc rolę oparcia dla osłabionej siostry.

- Daj mi spokój, to tylko chwila na dworze… zimnym dworze – odparła chrypliwie. Ależ była uparta! Sasori był wyczulony na niedbalstwo o własne zdrowie, więc miał ochotę wprost roznieść swoją siostrę.

- Może… - wtrąciła Miyuki do rozmowy. – Matsuri posiedzi w ciepłym samochodzie, razem z Naokim… i tak śpi, a jednak jest bardzo zimno, by go ciągać po cmentarzu.

- Masz racje… to poczekasz jeszcze. Pójdę sam i szybko wrócę.

- Mogę pójść z panem – zgłosiła się. Nie chciała zostać sama z Matsuri, ona jej nie lubi…

         Nie wiedziała za bardzo, jak uargumentować swoją decyzję, jednak Sasori tego nie wymagał. Zgodził się, w końcu nie każe jej czekać w własnym samochodzie, w którym schroniła się jego rodzina. Matsuri weszła do samochodu i tam postanowiła poczekać na brata. Miyuki przekroczyła wraz z Sasorim cmentarz i się zaczęło… już na początku zdążyła ujechać nogą i się wypieprzyć na ziemię, a Sasori niemal też by przez nią upadł.

- Miyuki, co ty wyprawiasz? – warknął głupim pytaniem. Przecież nie kontroluje tego czy się wypierniczy.

- No nie wiem, chyba upadłam! – sarknęła. Nadąsał się. – Pomoże mi pan wstać?

- Pan ci nie pomoże – powiedział zaczepnie, zagryzła wargi w złości i z dumą chciała sama wstać. Sasori stał naprzeciwko niej i przyglądał się jej staraniom z niemałym rozbawieniem. W końcu jednak podał rękę, jemu też jest zimno, nie będzie czekać na nią w nieskończoność. Przechwyciła jego rękę i ją podciągnął.

- Dziękuję… Sasori – dodała, niech się cieszy.

- Proszę – po chwili ponownie się zachwiała, ale tym razem zdążył ją podtrzymać. – Uważaj niezdaro.

- Nie jestem niezdarą – fuknęła i dumnym krokiem go wyminęła, ale wtedy znowu ujechała. Byłby piękny orzeł, ale Sasori złapał ją z tyłu pod pachami. Była tym zażenowana, a w dodatku spotkanie z nim wzrokiem, przyprawiło ją o rumieńce.

- Nie, wcale – sarknął, podnosząc ją do góry. – Spowalniasz mnie Miyuki…

- Przepraszam no… - burknęła. Poszła dalej, a Sasori złapał ją za pas, prowadząc do przodu.

         Nie sprzeciwiła się z trzech powodów po pierwsze, szli szybko, po drugie, tak było jej cieplej, a po trzecie, przytulał ją. Nie jest głupia, nawet wykorzystała sytuacje i również otuliła Sasoriego. Gdy byli w odpowiedniej alejce zaczęło się przepychanie przez nagrobki. Tutaj Sasori musiał o wiele bardziej uważać na Miyuki, bo jak się wyjebie, to może uderzyć głową o kamienną płytę, dlatego o wiele mocniej ściskał jej rękę. Niewielki gest, a bardzo ją ucieszył, mógł ją trzymać za rękę cały dzień.

         Niestety to się skończyło, kiedy dotarli na miejsce, a dokładniej w tym momencie o coś się potknęła, ale tym razem utrzymała równowagę. Klaskałby, ale to nie miejsce na to.

- Wow – mruknęła, ciesząc się z tego, co dokonała. – to przynajmniej już wiem, że twoi rodzice za mną nie przepadają – oznajmiła pogodnie, a on przewrócił oczami.

- Mamo, tato to jest Miyuki – przedstawił dziewczynę. – opiekuję się waszym wnukiem… ją też strzeżcie… i tak nic nie robicie tam na górze, przydalibyście się do czegoś – burknął żartobliwie.

- Widzę, że twoja mama ma urodziny wtedy, co ja – mruknęła po chwili ciszy.

- Masz urodziny siódmego czerwca? – przytaknęła. – Dlaczego się nie pochwaliłaś? Wtedy…

- Zaczęłam u ciebie pracować – uśmiechnęła się. – następnym razem oczekuje jednak prezentu. Tylko spróbuj zapomnieć – pogroziła mu palcem.

- Nie zapomnę – uśmiechnęła się, a Sasori dodał. – to w końcu Dzień Seksu – mina Miyuki zrzedła. Nie taki prezent ma na myśli, on to wszystko musi podciągać do tematu seksu! – możemy świętować razem – zażartował.

- Hej, hej! Uspokój się, twoi rodzice słuchają – upomniała go, a on się skrzywił. Ma racje… to dlatego, że są tacy cisi. Zapomniał o tym. – zboczony facet – prychnęła.

         Nie skomentował tej obelgi, przecież on tylko żartował. Cóż, odchrząknął i zabrał się za zapalanie zniczy nad nagrobkami rodziców. Przyklęknął przed nimi, przez wiatr ciężko było mu zapalić zapałkę. Miyuki nachyliła się lekko do niego, aby zakryć stronę, z której wieje wiatr.

- Pomóc ci? – wraz z tym pytaniem ponownie się zachwiała i runęła do przodu. Sasori w jednej chwili rzucił wszystko i złapał jej ciało, ale przez to sam wylądował na ziemi, a ona na jego ciele. – cholera… wybacz…

- To nic – odrzekł, wpatrując się w jej śnieżnobiałą twarz. Dopiero po chwili ona także spotkała się z jego wzrokiem. Byli bardzo blisko siebie, sytuacja, aż prosiła się o zbliżenie. – Miyuki…

- Tak? – zapytała, zerkając z pragnieniem na jego usta.

- Moi rodzice patrzą – wraz z tą uwagą, wybudziła się z letargu i podniosła z niego. Dobra… trochę krępująco wyszło. Trochę bardzo. – zboczona baba – prychnął równie dumnie, jak ona.

         Trafił swój na swego. Gdy wstał wytrzepał się za śniegu, a dopiero potem jej pomógł. Buty, które mała na sobie… nienawidził ich. Polecił Miyuki złapać go pod ramię, aby się już nie przewracała. Zrobiła tak, a potem oboje zapadli w ciszę, by pogrążyć się w modlitwie za zmarłych i chwili rozmowy z nimi. Miyuki w myślach chwaliła ich z posiadania takiego wspaniałego syna i wnuczka. Taka szkoda, że nie mogą go poznać, a Naoki ich. Pewnie byli przyjemniejsi, niż staruszka Chiyo.

- Tęsknisz za nimi? – zapytała Miyuki, przerywając ciszę, która pomiędzy nimi panowała. Wtuliła się łagodniej w jego ramię, którym ją przytrzymywał. Zerknął na nią chwilę.

- Podobno ludzie potrafią żyć sami. Bez rodziców, taka na przykład jest Matsuri. Jak można tęsknić za kimś, kogo się nie zna lub ledwie pamięta?

- Jak zmarli miał pan… - obliczała w pamięci.

- Dziewięć lat – wyprzedził ją. – gdy doszła do mnie wiadomość o i ich śmierci, załamałem się i straciłem część wspomnień, jakie z nimi miałem.

- Czyli… wracając do pytania, tęskni pan?

- Tak… brak mi ich. Ja nie umiem żyć sam. Robię dobrą minę do złej gry – skrzywił się sam do siebie. Jest strasznie słabym facetem. Najpierw usilnie szukał przyjaciół, potem, aż nazbyt angażował się w związki z kobietami, a na koniec, wziął pod pieczę dziecko i nikt nie zdołałby go powstrzymać. Wszystko, byle tylko nie zostać sam.

- Po co kryć się z uczuciami?

- Nigdy nie chciałem pokazać przy siostrze, że za nimi tęsknie… by nie czuła żalu, że ich nawet nie pamięta. Zresztą użalanie się nad sobą nie pasuje do mężczyzny – mruknął z humorem.

- Oj tam użalanie, to jest zwykła rzecz. Nie można wszystkiego w sobie dusić, trzeba rozmawiać – oświadczyła z przekonaniem. – Rodzice muszą być z ciebie dumni. Masz pracę, niedługo skończysz szkołę.

- Tak, moja mama na pewno będzie dumna… w dzieciństwie zapytałem jej, kim chciałaby bym był, kiedy dorosnę. Odpowiedziała, że lekarzem – uśmiechnął się na to wspomnienie.

- Jakie to kochane... maminsynek z ciebie – zaśmiała się, na co Sasori się skrzywił. Mięczak, słabeusz, maminsynek… okropne ma o nim zdanie. – pewnie mama z dumą patrzy na ciebie z góry.

- Raczej z dołu… - poprawił, a ona uniosła w zdziwieniu brew. – dla mnie była bardzo miła, ale nie dla innych. Miała spore wymagania w kwestii ich charakterów.

- Mnie by polubiła? – zapytała nieśmiało.

- Ciebie…? – spojrzał na nią z ciepłym uśmiechem. Jak można o coś pytać jednocześnie się zawstydzając? Toż to urocze. – Pokochałaby cię – stwierdził. Mama kochała wszystkie jego koleżanki. Czasami przyprowadzał do domu jakąś koleżankę, by mama tradycyjnie upiekła babeczki.

- Serio? – jej policzki jeszcze bardziej się zaczerwieniły. Szkoda, że nie żyją… - Jak zmarli? – nie czuła się pewnie zadając to pytanie. Mógł na nie, nie odpowiadać, zrobi jak uważa, a jej nic to nie szkodzi. Z wyjątkiem tego, że się na nią pogniewa. – Nie musisz odpowia…

- W porządku. Zmarli w katastrofie lotniczej… wracali na święta do domu. Musieli wtedy być przez pół roku za granicą w pracy – sam nie wiedział, dlaczego jej o tym mówi, ale czuł się przy tym lżej. Miyuki wzmocniła uścisk na jego ramieniu, dodając tym otuchy.

- Teraz zawsze masz kogoś przy sobie. Przyjaciół… – mruknął na zgodę. – Naokiego…

- O tak. Moje oczko w głowie – powiedział z uśmiechem. – wracajmy już może się obudził.

- Jasne… - zgodziła się i szła u jego boku wolnym, ostrożnym krokiem. W głowie przetwarzała sobie rozmowę z mężczyzną i… naprawdę jest cudowną osobą. Byłby wspaniałym partnerem w związku. – ale wiesz… masz… ma pan jeszcze mnie – spojrzała na niego, wyczekując reakcji.

- To raczej Naoki ma ciebie.

         Nie takiej odpowiedzi oczekiwała, ale nie chciała się wyjawić. On nie wykazuje jakiegokolwiek zainteresowania nią, a to jednak trochę boli. Myślała, że daje sobie z nim spokój, ale ostatnimi czasy pokazał jej swoją ciepłą stronę, która ją po prostu oczarowała. Przestała być na niego obojętna… rzadko, a właściwie można powiedzieć, że wcale się nie sprzeczają, jak to bywało na początku.

         Drogę powrotną udało się przejść bez żadnych bliskich spotkań z podłożem, na dworze pizgało tak mocno, że ciężko było nawet oddychać. Czemu ten Sasori nie przyjechał samochodem?

- Może was podwiozę do domu? – zapytała. Matsuri nie wyglądała najlepiej, zawieje dziewczynę jeszcze bardziej i nabawi się zapalenia. Naokiego też może zawiać.

- Ty… znaczy nie dzięki. Wezwę taksówkę – skrzywiła się. Dlaczego faceci tak reagują na prowadzącą samochód kobietę? Sprawcami różnych ulicznych karamboli są głównie mężczyźni.

- Masz – podała mu kluczyki do swojego pojazdu. – z tego zimna i tak mi zesztywniały ręce.

         Nie było to prawdą, ale tak mogła go przekonać, by wpakował swój tyłek do samochodu, bez zbędnych dyskusji. Miyuki przeszła na miejsce pasażera, a Naoki nie krył radości, że niania jedzie razem z nimi! Oczywiście Sasori jej wszystko poprzestawiał, siedzenie, lusterka… niech głupek widzi, jak ona się dla niego poświęca!

         W domu prywatnym, państwa Uchiha toczyło się drobne zamieszanie. Wszystko przez święta, jak  co roku Mikoto bardzo dbała, aby domownicy mogli czuć tą świąteczną, rodzinną atmosferę, jednak nim do tego dojdzie, zaganiała wszystkich domowników do pracy. Ona pichciła w kuchni różne domowe wypieki, a chłopaki zajęli się strojeniem domu. Oczywiście musieli zacząć od sprzątania swoich pokoju. Mogło by się zdawać, że Itachi ma najłatwiej, bo towarzyszyła mu Sheeiren, ale ona jedynie się przyglądała, robiąc mu jakby inspekcje.

- Skończyłem – odetchnął.

- A zaścielić łóżko? – upomniała, karcącym tonem.

- Potem to zrobię…

- Teraz – ta stanowczość go frustrowała.

         Posłusznie podszedł do łóżka i powoli z wielką ostrożnością zaczął ściągać z niego pościel. Shee nie była idiotką, by nie widzieć w tym zachowaniu nic podejrzanego. Podeszła do niego z założonymi rękami, a ten posłał jej urzekający uśmiech, na który się już niestety uodporniła. Zerknęła na łóżko, a Itachiemu mimowolnie zrobiło się gorąco, wiedziała, że coś ukrywa!

- Pomogę ci.

- Nie – wzięła do rąk poduszkę, a pod nią ukazał się najnowszy numer playboy’a. Bingo. – musisz…

- Co to jest? – warknęła ostro,, więc wszelakie głupie odpowiedzi odpadają.

­- To… to jest Sasuke, chowam mu przed rodzicami. Wiesz… mama by się go uczepiła – zaśmiał się nerwowo, nie powie przecież, że to jego, bo lubi sobie popatrzeć…

- Co z tego masz? – jest z nim wystarczająco długo, by wiedzieć, że nie robi czegoś bezinteresownie dla brata.

- No… dobry uczynek…? Tak, wiesz, chcę ładny prezent pod choinkę – zaśmiał się drapiąc po głowie.

- Może będziesz zadowolony… z chusteczek i lubrykatu, zboczeńcu – trzepnęła go w łeb rulonem gazety, a następnie popchnęła na materac. – jak ci nie wstyd, panie Uchiha?

- Oj wstyd mi, pani Imai – pociągnął ją do siebie, a wtedy zadzwoniła jego komórka. Właściwie był to tylko sms, ale postanowił odczytać. – och… wiadomość od Deidary…

- Pieprzysz? – mruknęła z niedowierzeniem. – Co ci napisał?

- Wesołych świąt – odczytał zaskoczony. nigdy nie posądzał Deidary o robienie miłych rzeczy.

- Macie świąteczny rozejm?

- Nie wiem, najwyraźniej tak. Odpiszę mu – nie będzie chamem.

- Zadzwoń do niego – poradziła Shee. No skoro napisał, to można zadzwonić. – daj głośno-mówiący – jak poprosiła, tak uczynił. Nastały ze trzy sygnały dzwoniącego.

- Emm… słucham? – odbiorca wydawał się lekko zdezorientowany.

- Hej, Deidara. Chcę ci powiedzieć wesołych świąt – mruknął uprzejmie Itachi.

- Kto mówi? – zapytał zaaferowany tym telefonem.

- Itachi, baranie – syknął w stronę telefonu.

- Uchiha?! Jak śmiesz bez czyścić mój telefon swoim numerem?! – warknął wielce oburzony. Ostatnim razem, gdy do niego dzwonił, nie zablokował ponownie tego kontaktu. Tyle przegrać…

- Nie rób spiny. Już się rozłączam, dzięki za sms’a…

- Jakiego sms’a? Wtf? Nic ci nie posyłałem.

- Tego o treści wesołych świąt…

- Chyba pomyliłeś numery, krecie! – w tle zdało się usłyszeć nagły chichot, Hidana…? – Hidan czy ty…?! Chuju, zajebie cię! – warczał do towarzysza. Ależ z niego nerwus.

         Nie czekając dłużej na odzew w telefonie, rozłączył się. Mawiają, że w święta cuda się zdarzają, jednak czasami można się na tym ostro przejechać. Razem z dziewczyną posłał swoje łóżko w nowe na krycia. Uśmiechnęli się do siebie wymownie, zgadzając obustronnie, że mogliby sobie trochę pobaraszkować. Wpił się subtelnie w wargi Shee i kładł na jej ciało lekki nacisk, aby ułożyła się na łóżku. Lecz nim zaczęli cokolwiek ze sobą robić…

- Itachi, Sasuke! Złazić na dół! Przystroicie dach lampkami! ­– donośny krzyk Mikoto wszystko przerwał.

         Miyuki chodziła sobie po salonie, spoglądając na różne rzeczy i zdjęcia, które znajdowały się na komodzie w salonie rodzinnego domu Sasoriego. gdy dojechali na miejsce zaprosił ją na gorącą herbatę, to ją rozgrzeje. Nie dała się długo przekonywać. Aktualnie zajmował się swoją chorą siostrą, Naoki leżał na brzuchu na dywanie i oglądał kreskówki w telewizji. Nią samą zajęła się pani Chiyo. Staruszka wręczyła jej kubek gorącej cieczy i zaczęła opowiadać o zdjęciach, które znajdowały się w ramkach. Między innymi było tam zdjęcie jej szefa, kiedy miał… no pewnie sześć lat, był razem z mamą na zdjęciu. Takie urocze.

- Pan Sasori był naprawdę słodki.

- Właśnie, był – powtórzyła Chiyo, a wtedy po pomieszczeniu rozniósł się dźwięk telefonu stacjonarnego. – w trzeciej szufladzie jest cały album z jego zdjęciami – szepnęła konspiracyjnie i udała się do kuchni, odebrać słuchawkę.

         Miyuki przez chwilę zastanawiała się czy aby na pewno może… czy aby na pewno powinna. Jednak ciekawość wzięła górę. Wyjęła z trzeciej szuflady album ze zdjęciami i wraz z nim przetransportowała się na wersalkę. Chciała, by przyłączył się do niej Naoki, ale oglądał kanał, na którym puścili maraton jego ulubionej kreskówki Misia Bernarda.

         Tymczasem w innej części domu, Sasori pilnował, by Matsuri wykonała wszystkie rutynowe czynności lecznicze.
- Połknij to i wypij wszystko – nakazał leżącej w łóżku siostrze i podał tabletkę wraz z kubkiem herbaty.

- Dzięki – zakaszlała mocno.

- Gdzieś ty się tak urządziła…? – zapytał, sprawdzając jej jeszcze czoło. Mats wzruszyła jedynie ramionami. – Słyszałem od Nagato, że wykorzystujesz śmierć rodziców na szkolne korzyści – zaczął karcąco.

- Nie ja… ale zdarzyły się takie głupie wtrącenia znajomych – wytłumaczyła osłabiona. – ale to się już nie powtórzy. Dopilnowałam tego – uśmiechnęła się, zaciskając pięść.

- Zamieniasz się w Tysona, Mats – przewrócił oczami. – Jak twój chłopak sobie…

- Zerwałam z nim. To idiota – orzekła i położyła się, okrywając kołdrą. – z siebie może robić debila, ale ze mnie nie będzie – Sasori poprawił szczelniej jej nakrycie. – Miyuki dalej jest w domu? – skrzywiła się wraz z zadaniem tego pytania.

- Tak, w salonie – odpowiedział, a ona westchnęła w urażeniu. – zrobiła ci coś, że jej nie lubisz?

­- Strasznie się rządzi. Wszystkich poucza, to denerwujące! Wtedy w parku, w ogóle nie dopuszczała do mnie Naokiego, jakbym miała go zamordować.

- Źle to interpretujesz.

- Nie prawda…

- Mats, Naoki był za mały na zjeżdżanie z wielkich zjeżdżalni. Bałby się – wyjaśnił, znał szczegóły z tamtego wypadu. Miyuki powiedziała, o co Matsuri może być na nią zła. – wykonywała tylko swoją pracę.

- Mi akurat mogła sobie oszczędzić matkowania – bąknęła do poduszki. Sasori skrzywił się, więc tu ją boli? – tobie też rozkazuje. Jakbyście byli razem… jesteście? – dopytała, bo cisza była niepokojąca.

- Nie – odetchnęła na tą odpowiedź. – ale nie wtrącaj się w kwestii moich partnerek. Ja się do ciebie nie wtrącam.

- Wiem… ja po prostu… no, mam nadzieję, że ty i Noriko jeszcze do siebie wrócicie.

- Nie ma takiej opcji – zastrzegł z definitywną stanowczością. - Nie pamiętasz już, jak mnie potraktowała, albo co gorsza, jak porzuciła Naokiego? Nie mogę jej tego wybaczyć.

- Słyszałam, jak w szpitalu gadaliście z Deidarą, że podobno wróciła – i od tego momentu zapałała na nowo sympatią do niej. Samym zerwaniem jest przecież winien Sasori, bo wolał spędzać czas z kumplami. Nie znała szczegółów jej ponownej wizyty u Saso, ale pewnie chciała to wszystko naprawić, na pewno.

- Ta, żeby odebrać Naokiego.

         Wiedział, że Matsuri lubiła Noriko, w końcu od kiedy ją przedstawił, załapały ze sobą dobry kontakt. Pomagała jej w lekcjach, zabierała na zakupy lub inne takie, no i dała dzięki niej bardzo częsty kontakt z Sasorim. Jednak, gdy wtajemniczył ją w całą sytuacje, nabrała do tego trochę więcej pokory, w shipowaniu ich domniemanego związku. Lecz nadal utrzymywała swoją awersje do Miyuki. jak zobaczy kandydatkę na bratową to niezwłocznie mu o tym powie!

         Wziął ze stolika szklankę i zostawiając Matsuri samą w pokoju, by przespała wypocenie gorączki, udał się do kuchni. W pomieszczeni była babcia i rozmawiała bardzo głośno przez telefon. Pewnie rozmawia ze swoim bratem, który też nadal żyje, ale on aby nikomu nie przeszkadza swoją egzystencją. Ich rozmowa go nie obchodziła dopóki nie weszli na jego temat. Głupia baba, nie wie, że stoi za nią, ale jej rozmowę pewnie słychać na dworze.

- O właśnie! Wygrałam i pojedziemy razem na ryby!

- Co? O co ci chodzi siostrzyczko? – nawet wujka mógł usłyszeć przez słuchawkę. Jak w jego domu starców to wytrzymują?

- Sasori nie jest homosiem! – żyłka na skroni obgadywanego zapulsowała. – przyprowadził do domu dziewczynę!

- Babcia! – warknął rozzłoszczony.  Chiyo obejrzała się wystraszona, ale pierwsze co, to wzięła do rąk gazetę i pacnęła Nią łeb wnuka.

- Ty smarkaczu! Ja ci dam straszyć babcię! – oburzyła się staruszka.

- A ja wam dam, takie spekulacje na mój temat sobie urządzać! Stare pryki… jeszcze niestety macie własne życie! – no serio, skandal. – Jeszcze po tobie babciu mogłem się tego spodziewać, ale wujek?!

- To nie wujek, to pomyłka – wytłumaczył głos ze słuchawki, dość nieporadna wymówka. – siostrzyczko, uwierzył? – dopytał, super. Rodzina ma go za kretyna… i do tego geja.

- Oj, wnuczku. Przecież ciągle tylko spotykasz się z Deidarą, wujek miał prawo podejrzewać. Ja cię broniłam!

- Jak mógłbym być gejem, mając dziecko? – zapytał retorycznie, ale mu odpowiedziała…

- Czytaliśmy, że samotni ojcowie odczuwają awersje do kobiet i zmieniają tak orientacje – boże, co te stare pierdoły czytają… z nimi jak z dziećmi.

- Nie jestem gejem, a Miyuki nie jest moją dziewczyną. To tylko opiekunka Naokiego.

- To kwestia czasu – prychnęła Chiyo. – pracodawcy nie patrzą w taki sposób na TYLKO pracownicę.

- Bo ty się na tym znasz – mówiła, jakby ktoś kiedyś patrzył na nią z żądzą. To śmieszne. Eee… czy on właśnie jakoby przyznał, że patrzy z żądzą na Miyuki…? Musi się bardziej kontrolować. – Gdzie ona w ogóle jest?

­- W pokoju gościnnym ogląda twoje zdjęcia.

- Aha… że co?! Moje zdjęcia?! – tak go to przeraziło, że nie czekając na potwierdzenie zerwał się z miejsca. Chiyo uśmiechnęła się złośliwie. Dziewczyna i tak, kiedyś by obejrzała te zdjęcia.

- To co? Rybki? – zapytała do słuchawki.

- No nie wiem siostrzyczko… Sasori wydawał się strasznie zacięty, gdy sprostował wiadomość o dziewczynie. Wydawał się bardzo aseksualny – wypowiedział się staruszek.

         Wparował natychmiast do pokoju i od razu zrejestrował wzrokiem sylwetkę siedzącej na wersalce i z uśmiechem przeglądającej album, Miyuki. Mau wybudził się z drzemki i od razu czując specyficzny zapach szpitalnych chemikaliów rozpoznał w nich Sasoriego. natychmiast wyszedł ze swojego kojca, aby pokazać ulubionemu panu, jak się cieszy na jego widok, ale ten wpierw podszedł do tej dziewczyny i wyrwał jej przedmiot z rąk. Wyglądał na niezadowolonego, znowu go zezłościła, natychmiast na nią szczeknął.

- Hej…! – zawołała oburzona tym nagłym odbiorem, ale widząc Saso, odchrząknęła. – Jeszcze nie skończyłam – wraz z tym zdaniem, odetchnął z ulgą.

- Całe szczęście – ten album to jego prywatna skarbnica wstydu i przypału. Usiadł obok niej. – już więcej nie zobaczysz.

- Widziałam wystarczająco, by dojrzeć podobieństwo Naokiego do pana ­ uśmiechnęła się, patrząc czule na Naokiego. Po chwili odwróciła się do mężczyzny. – Byłeś rozkosznym i ślicznym dzieckiem.

- Tyle to ja wiem – odparł nieskromnie.

- Tak – jej uśmiech się jeszcze bardziej rozszerzył. – szczególnie podobało mi się zdjęcie w brodziku – Sasori wytrzeszczył oczy. – musiał pan uwielbiać swoje skarpetki z kucykami – zaśmiała się. Na zdjęciu był golutki, jedynie miał te śmieszne skarpetki. Był wtedy dzieckiem…!

- Widziałaś…?!

- Twojego pyrtusia? O tak – przytaknęła tłumiąc chichot. Na twarzy Sasoriego można, by jajka smażyć. To takie żenujące! Opadł ociężale na oparcie, przetarł twarz dłońmi. – Teraz czuje, że jesteśmy kwita.

- W czym?

- W naszych roznegliżowanych widokach – szepnęła.

- Och… niemniej chcę sprostować, że teraz mi urósł – i różnice widać znaczniej, niż jej powiększenie biustu od czasu dzieciństwa. Musiał to dodać chodzi o jego dumę.

- Spokojnie – wie przecież! – mały, ale wariat. Na pewno – stwierdziła uszczypliwie.

- Bo nie dostaniesz świątecznej premii – zagroził, chociaż i tak już przelał jej kwotę na konto.

         Wzruszyła ramionami, aż tak jej na premii nie zależy. Chociaż w tym miesiącu naprawdę sporo wydała na prezenty dla rodziny. Oczywiście „swoim” chłopakom też coś kupiła, ale ich prezenty znajdują się w ich domu. Nic wielkiego, zestaw do lepienia plasteliną dla Naosia i kilka przedmiotów lekarskich dla Sasoriego. Po chwili nie chciała już dłużej nadużywać gościnności i zaczęła się zbierać do wyjścia. W momencie, kiedy powiedziała o tym Naokiemu, ten starał się ją zatrzymać. A to obejrzą razem bajkę, a to się pobawią – naprawdę nie chciał, żeby już poszła. Sasori jednak wtrącił, z wyjaśnieniem, że przecież po świętach się z nią zobaczy.

         Jedynie pies jawnie i szczerze cieszył się z jej wyjścia… no bywa. Sasori za to odprowadził ją, aż do samochodu, żeby przypadkiem się nie przewróciła po drodze. Jeszcze przed tym, gdy wsiadła do samochodu wyciągnął z kieszeni eleganckie pudełko i wręczył go dziewczynie.

- Proszę. Dzięki, że u mnie pracujesz – otworzyła ciekawa pudełko, a w nim był ładny srebrny naszyjnik z zawieszką w kształcie otwieranego serduszka. – wiem, że to taki typowy prezent, ale nie miałem innego pomysłu.

- Nie, jest idealny. Zawsze chciałam to mieć, ale nikt mi nie kupił – zaśmiała się delikatnie. – Podoba mi się, dziękuję - uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek, obejmując przyjaźnie. Naprawdę dobrze się czuła w jego uścisku, mogłaby tak z nim stać cały czas.

         Szkoda, że Sasori zawsze odbiera ich czułe chwile jako żart, albo w ogóle nie chce dać się ponieść. Trzyma dystans po prostu, a mimowolnie jej zauroczenie się tylko powiększało.

OD AUTORKI

Coraz to dłuższe mi te rozdziały wychodzą :/ Jak kiedyś pilnowałam, by notka miała 6-7 stron, tak teraz mają 8-9 :/ Niby fajnie, ale może ktoś z was też należy do leniwych osób i woli krótsze rozdziały czytać? Powiedzcie to postaram się to zmienić :)

Co by tu napisać... chyba niedługo zacznę czytać nowe blogi, bo przez szkołę za rzadko dodajecie notki xD heh, ja to w sumie zatęskniłam trochę za szkołą :P Muszę się zapisać na jakieś studia xD a potem narzekać, jak mi się nie chcę i w ogóle, jaka byłam głupia dzisiejszego dnia xD

Tradycyjnie dziękuję wam za każdy wkład w tego bloga :D Za niedługo wybije roczek od prowadzenia tej historii xD Wytrzymacie ze mną? xD 

No i jeszcze jedna sprawa, od następnego tygodnie, rozdziały będą pojawiać się nie w soboty, a w poniedziałki o osiemnastej ^^ i nie, nie od tego poniedziałku tylko następnego xD

SPOILER

(...) został pociągnięty mocno do tyłu przez… Yoshiego, ale nie zdążył się z nim nawet przywitać, bo natychmiast zadał mu pytanie.

- Jest z tobą Naoki?!

- Ta, cześć Yoshi, też miło cię widzieć – sarknął Sasori. Nie może się najpierw kulturalnie przywitać? Tylko od razu jakieś agresywne szarpnięcia i głośne pytania.

- Jest tu z tobą? – powtórzył zdenerwowany.

- No… a co? – burknął.

- Yoshi, Sui cię szuka… - Sasori obejrzał się do tyłu i ujrzał tam osobę, której nie chciał widzieć. Noriko… na pewno go poznała, choć widać, że nie była zadowolona z tego spotkania. – Sasori. Heh, jaki ten świat mały.

DATA

22.09.2014