ROZDZIAŁ 38.

         Zgodnie z ustaleniem, Miyuki zabrała Naokiego do siebie na weekend. Sasori wraz z kolegami mają robić remont pokoju dziecka i salonu, dziwi się, że zapewnili ją, że jeden weekend im wystarczy, ale w razie czego zawsze przygarnie chłopca na dłużej. Około osiemnastej w piątek, zabrała go od ojca i zamierzała z nim spędzić cały wieczór na mieście, a dopiero wieczorem wrócić z nim do domu. Nie bardzo podobał mu się ten plan, chciał od razu jechać do niej do domu. Zobaczyć, jak ona mieszka, jakie ma łóżko i zapytać czy będzie z nią spał. Zawsze spała z tatą, ale teraz taty nie ma, więc może teraz mu się uda.

         No, ale po kilku godzinach spędzonych bardzo fajnie z nianią, zapomniał o spaniu u niej. Miyuki zabrała go do takiego centrum rozrywki dla dzieci. Dzisiaj miał być jakiś pokaz magii. Naoki usiadł sobie na ławce wśród innych dzieci, a Miyuki stała z tyłu. Był bardzo wystraszony i zawstydzony obecnością innych dzieci. Za rok musi przypilnować, aby Sasori zapisał syna do przedszkola, miał iść w tym roku, ale wyleciało mu z głowy… może od drugiego półrocze też będzie można zapisać go do szkoły. Nie to, żeby miała dość opieki nad nim, ale musi się zająć swoją nauką. Przynajmniej do popołudnia przydałoby się jej wolne. pogrążyła się w swoich przemyśleniach w czasie, kiedy magik robił sztuczkę z wyciąganiem królika z lewego kapelusza. Uśmiechnęła się, wspominając jak kiedyś na jej piątych urodzinach też był magik… ale jeszcze przed występem razem z Yosuke przetestowali jego wszystkie magiczne atrybuty, więc w czasie występu żadna z jego sztuczek nie wypaliła. Oczywiście nie przyznali się do winy, jednak byli bardzo niesfornymi dziećmi.

- Cześć – przywitał się jakiś chłopak niedaleko niej. Spojrzała na niego starając przypomnieć jego twarz. – nie, nie znasz mnie. Nie osobiście – stwierdził i wystawił do niej rękę. - nazywam się Isei. Chodzimy do tej samej szkoły.

- Och – uścisnęła jego dłoń z uśmiechem. – Miyuki… skąd wiesz, że chodzimy do jednej szkoły?

- Cóż, pewnego dnia, kiedy miałem próbę na koncert… wpadła na mnie, albo ja wpadłem na bardzo śliczną dziewczynę… ty nią byłaś – Miyuki się zarumieniła, słysząc ten komplement.

- Dziękuję – boże, czuła się taka skrępowana tym wyznaniem. – mówiłeś o koncercie. Na czym grasz?

- Na skrzypcach, za godzinę daje tu mini pokaz. Mam nadzieję, że zostaniesz.

- Umm, niestety nie. Jestem tu z jednym z maluchów i zaraz jedziemy do mojego brata. Jest bokserem.

- A to jestem jakiś nachalny, że mnie straszysz swoim bratem? – zaśmiał się.

- Jak na razie zachowujesz się w porządku – klepnęła go po ramieniu. Jako, że temat się zakończył przekierowała spojrzenie z powrotem na Naokiego, zarywał do jakiejś dziewczynki. Uśmiechnęła się do siebie.

- Bratanek?

- Co? – zapytała wybita z tropu.

- Dziecko, z którym przyszłaś.

- Ach, nie. To synek mojego… przyjaciela – sama nie do końca wiedziała co chciała powiedzieć…i dlaczego nie powiedziała, że przyjaciel jest jej szefem? Jej język coraz niebezpieczniej wyrywa się spod kontroli.

- Cierpisz na friendzone? – zaśmiał się, a ona tylko zagryzła wargi. – Żartowałem.

- Wiem… zabawny ten żart…

         Chwilę zastanowiła się nad tym głębiej czy w ogóle taka opcja byłaby możliwa, to znaczy… czy ona wygląda na zakochaną w swoim szefie? Musi coś w tym być skoro obcy koleś wysnuwa takie wnioski… no, ale trudno niech tkwi w błędzie, głupek! Nie ma mowy, by zakochała się w kimś, kto zadowala się jakimiś dziwkami! Ten Sasori… w ogóle o siebie nie dba! Niedługo nabawi się jakiegoś syfa i tyle z tego będzie!

-  Czy tak trudno facetom jest obejść się bez seksu? – powiedziała cicho do siebie, no, ale to nie zmienia faktu, że powiedziała to na głos. Stojący obok niej Iseo uśmiechnął się, hamując rozbawienie tym pytaniem.

- Widzisz…

- Nie – zakryła mu usta dłonią. – proszę, udawaj, że tego nie słyszałeś – ściągnął z siebie jej dłoń. Speszyła się przez jego wzrok.

- Będę coś z tego miał? Dasz się zaprosić kiedyś na kawę?

- Niee – odparła nieśmiało i wyrwała swoją rękę z jego dłoni.

         Po pomieszczeniu rozniosły się oklaski dla magika. Miyuki do tego dołączyła, a po chwili, kiedy towarzystwo się rozpraszało, podeszła do Naokiego i z uśmiechem zapytała czy mu się podobało. Podobało się, a dziewczynka, przy której siedział była głupia. Wolała nie wnikać dlaczego. Spojrzeniem pożegnała się z Iseim i ruszyła do wyjścia.

         Niedługo potem dotarli do domu Miyuki. Naoki był pod wrażeniem tej zielonej okolicy, było tu tak ładnie. Wyjęła z bagażnika niewielką torbę, w której były rzeczy Naosia, a potem wraz z nim udała się do domu. Od razu od progu krzyknęła, dając znak swojemu tacie o ich obecności. Akaishi nie miał nic przeciwko pobytu malucha u nich, a nawet bardzo chciał go poznać. W końcu Miyuki ciągle go wychwala. Naoki wszedł do domu nieśmiałym krokiem. Duży ten przedpokój… zauważył, że są schody na wyższe piętro i od razu zechciał tam sobie pójść, ale tata mu mówił, że ma się nie oddalać od Miyuki, bo jak się o tym dowie to odda go wujkowi Deidarze, straszne! Przy tacie wujek stara się być dla niego miły, ale bez taty… brr. Dlatego wolał poczekać. Gdy Miyuki pomagała mu zdjąć kurtkę, chłopiec zauważył za nią jakiegoś pana… patrzył na niego zaciekawiony, miał bardzo miły uśmiech. Już jakoś go polubił.

- Ten młodzieniec nazywa się Naoki? – odezwał się w końcu i przykucnął przed nim. – Witaj chłopczyku, jestem Akaishi. Tata Miyuki – spojrzał na niego niepewnie, to Miyuki też ma tatusia?

- Dzień dobry - uścisnął rękę pana. Zauważył, że ma na nich jakieś czerwone plamy. – Ma pan ała – powiedział.

- Jesteś bardzo bystry Naoki – mruknął i zmierzwił mu włosy. Miyuki uśmiechnęła się do nich. – Czym się zajmuje twój tata? – chłopiec jednak wzruszył ramionami.

- Lemotuje dom! – mruknął wesoło. –  jeśt lekaziem! – nie wie co to znaczy, ale nim jest.

- Lekarzem – powtórzył z podziwem. – leczy ludzi z chorób, tak?

- Napawdę? – a to tego nie wiedział. Akaishi przytaknął.

- Tak, twój tata jest bohaterem – powiedział, a Naoki był pod wielkim wrażeniem jego słów. Poczochrał malca po głowie i zwrócił do córki. – Jedliście już?

- Oczywiście… teraz jest bardziej pora kąpieli i spania, nie Naoś?

- Chcie ziobacić twój pokój, obieciałaś pokaziać mi twoje łóźko – burknął łapiąc ją za rękę.

- Jasne, już idziemy. Nie masz nic przeciwko, prawda tatusiu? – pokazała mu język.

- Wierzę, że ten młody człowiek nie zrobi nic nieprzyzwoitego – odpowiedział i oddalił się do salonu.

         Wspięli się razem na szczyt schodów, a potem Miyuiki zaprosiła go do swojego pokoju, nie był duży, umiejscowiony na takim  poddaszu. Z jej pokoju było wejście do dużej, ładnej łazienki, a w samym pokoju miała kącik, gdzie było mnóstwo książek, biurko, na którym był laptop i dużo kartek. Szafa była wbudowana w ścianę, a łóżko było duże, na niskim podłożu i było na nim mnóstwo pluszaków. Jednak Naokiego najbardziej zainteresowała szklana zagroda na podłodze w środku której kicały malutkie króliczki!

- Kolićki! – zawołał i natychmiast przy nich ukucnął, aby obserwować ich życie. Miyuki uśmiechnęła się do niego i położyła torbę z jego rzeczami na swoje łóżku. – Jakie fajne!

- Wiem, ale strasznie często robią kupki – małe, ale to nic nie zmienia… miała tych króliczków chyba pięć, ale takich malutkich, że mieściły się w ręce. – Chcesz jakiegoś potrzymać? – zapytała.

- Mm! – pewnie, że chciał.  Miyuki dała mu do rąk białe zwierzątko.

         Wyglądał z tym tak uroczo, że musiała mu zrobić telefonem zdjęcie. Niedługo powinna zadzwonić do Sasoriego, a póki co wyśle mu to słodkie zdjęcie. Następnie zostawiła go samego i poszła mu szykować kąpiel w wannie. Naoki był zaskoczony, że zostawiła go samego z zwierzątkiem, choćby na te parę sekund. Jednak to się powtórzyło, gdy się wykąpał, wtedy niania była w łazience, a on mógł się pobawić z króliczkami.

         Przed piątą rano Naoki się przebudził i nie mógł zasnąć. Obudziła się w nim tęsknota za tatą… dzwonił do niego przed paroma godzinami, ale rozmowa to nie to samo, chciał ukochać tatę. Miyuki zeszła z nim do kuchni i zrobiła herbatki, starała się sprawić, by Naoki zapomniał o rozterkach, żeby nie musiała dzwonić do Sasoriego. W końcu było późno. Niestety chłopiec mimo wszelkich starań chciał się rozpłakać. U Miyuki było bardzo fajnie, ale brakowało tu taty… nie chciał wracać do domu tylko, żeby tata tutaj przyjechał.

- Dobrze. Nie płacz już Naoki. Zadzwonię do tatusia, okej? – mruknęła do dziecka, które wtulała do siebie. Wyjęczał zgodę i z zaszklonymi oczami patrzył na jej poczynania. – Ale najpierw wydmuchaj nosek, nie pogadasz z tatą takimi smarkami – pomogła mu się wysmarkać, a następnie zabrała swój telefon i wykręciła numer. Po jakiś czterech sygnałach odebrał.

- Co się stało? Coś z Naokim? – pytał podenerwowany Sasori.

- Spokojnie, nic mu nie jest. Męczy go bezsenność, bo za panem tęskni. Porozmawiałbyś z nim?

- Jasne – odetchnął z ulgą. – daj mi go – posłusznie przekazała telefon Naokiemu.

- Tatusiu jesteś?

         Uśmiechnęła się słysząc w końcu jego rozpromieniony głosik. Łączy go z tatą bardzo silna więź. Po jakimś czasie zebrało jej się na ziewnięcie, mimo wszystko była zmęczona, a przecież za kilka godzin jedzie do szkoły. Cóż, nie sądziła, że tak się  pokomplikuje obecność chłopca u niej w domu… po jakimś czasie, do kuchni wszedł Akaishi, jednak Miyuki od razu przystawiła palec do swoich ust, nakazując ciszę. Więc szeptem spytał o co chodzi, a gdy Miyuki przybliżyła mu sytuacje, kiwnął głową w zrozumieniu. Chociaż Miyuki mogła nie dzwonić do jego ojca… mógł nadal sądzić, że zobaczy go dopiero w poniedziałek, a nie, że na zawołanie może sobie z nim porozmawiać, no ale nie wtrąca się.

- Miyuki – Naoki podał jej urządzenie. – Maś.

- Dzięki – od razu się wyłączyła, zamykając klapkę. – To co? Pójdziesz teraz spać? – chłopiec przekręcił głową. Nie chciał spać, dalej myślami był przy tacie. On też za nim tęskni, pewnie jest smutny… nie chciał, by tata się smucił.

- To może pójdziesz ze mną do garażu? Pomożesz mi naprawiać samochód – zaproponował, a to malec przyjął z wielką ochotą. Miyuki natomiast skrzywiła się na ten pomysł. To niebezpieczne! – Więc chodź.

- Ale – chciała ich zatrzymać, ale rozbrzmiał dźwięk telefonu. – bądźcie ostrożni – zawołała i zabrała do ręki telefon. Sasori? Po co dzwoni? – Tak?

- Dlaczego się rozłączasz? – burknął wzburzony.

- No bo… nie wiem – odpowiedziała speszona. – chciałeś ze mną rozmawiać?

- Ta… to trochę głupie, ale jak następnym razem nie będzie mógł zasnąć to może mu zaśpiewaj.

- Zaśpiewać? Ale ja nie umiem…

- Umiesz.  Raz cię na tym przyłapałem – wytrzeszczyła oczy.

- Jaki wstyd – uderzyła się w czoło, gdy wchodziła już na schody. – może do pana zadzwonię i sam zaśpiewasz?

- Ja nie śpiewam…

- To skąd wiesz, że to zadziała? – zapytała z pretensją, a jak ją wyśmieję? Nawet krytyka dziecka potrafi zaboleć. Na co on  ją naraża? – czekała na odpowiedź już od dłuższej chwili. Już myślała, że zasnął.

- Jak byłem mały i nie mogłem zasnąć to mi mama śpiewała. Może na Naokiego też to zadziała.

- To może niech pana mama…

- Moi rodzice nie żyją – po tej informacji nastała krępująca cisza.

- Och… oboje? – głupie pytanie, ale chciała usilnie zapełnić te ciszę.

- Taa… właściwie to wszystko co chciałem powiedzieć. Dobranoc.

- Dobranoc… ach,  Sasori – przejęzyczyła się mówiąc mu po imieniu. – przykro mi… - musiała to dodać, pewnie wyszło trochę litościwie, ale lepiej coś powiedzieć, niż milczeć.

         Sasori nic nie odpowiedział, po prostu się wyłączył.

         W sobotnie południe Kakuzu zasiadł sobie wygodnie na kanapie i zabrał się za czytanie kolejnej książki z serii powieści grozy, ostatnio miał takiego nerwa na swojego współlokatora, że z psychopatyczną przyjemnościom, by go zabił. Wczoraj wracając od Sasoriego, był wkurwiony, że to nie jemu dał pod opiekę Naokiego, a swojej laluni! I tak dzięki temu nie zarucha, bo jest rudy! – tak powiedział. Kakuzu się tam nawet cieszył, nie zamierza wycierać dupy jakiemuś dzieciakowi. Wysłał w nocy Hdana na dziwki, chyba go to uspokoiło, bo… w sumie nie wie czy jest w domu. Jest cisza, wspaniała cisza.

- Jesteś jakiś pojebany! – i wykrakał… doszedł go jakiś kobiecy głos z pokoju Hidana. – Jak ty potrafisz wkurwić człowieka, nie do wiary po prostu! – głos stał się głośniejszy, a z pokoju wyszła czarnowłosa laska.

- Powinnaś mi dogadzać, a nie wybrzydzać – stwierdził lekko Hidan, wychodząc za nią z pokoju. – skarbie wybacz, ale jak na kurwę zachowujesz się nieprofesjonalnie.

- Moje usługi mają pewne ograniczenia, a już na pewno nie będę cię zadowalać po godzinach – warknęła, Hidan spojrzał na zegarek dziwiąc się tej wczesnej porze. Albo późnej. Była dwunasta.

- Zadowoliłabyś, gdybym skoczył do banku po większą gotówkę – złapał ją mocno za podbródek i brutalnie pocałował. – Wszystko utrudniacie nie przyjmując kart kredytowych.

- Wypierdalaj – syknęła, odtrącając jego rękę.

- Daj spokój, przecież wiesz, że lubię na ostro – objął ją ramieniem i prowadził w stronę wyjścia. Przewróciła oczami. – pokazałbym ci, że Jashin istnieje i chwilowy ból zamieniłby się w ekstazę. W tym przypadku namiętną ekstazę – przejechał palcem po jej wardze, po czym zatopił się w nich w naprawdę mokrym pocałunku. Odepchnęła go.

- Całujesz jak jaszczurka – obtarła się rękawem. – powinieneś się leczyć… poprzez eutanazje – warknęła i zamierzała iść dalej. – och, twój współlokator. Powinni mu dać medal za wytrzymywanie z takim durniem.

- Medal? – zadrwił Kakuzu. – Pomnik od razu. Nie będę sobie umniejszał zasług – spojrzał uważniej na dziewczynę. - Hidan nie za często sprowadzasz tą samą dziwkę do domu? W całym mieście skończyły się kurwy? – zapytał, wracając wzrokiem do lektury.

- Sama do mnie zagadała – chwycił ją wokół pasa, zmierzając ręką na jej krocze. Właściwie to była prawda, ale dziewczyna zrobiła to nie wiedząc z kim będzie miała tą nieprzyjemność.

- Byłam tą pomyłką bardzo rozczarowana, kurwa, odwal się – wbiła paznokcie w jego rękę.

- Popierdolona jesteś?! – warknął z bolesnym sykiem.

- Jeden wart drugiego – westchnął Kakuzu.

         Następnie dosyć miło się pożegnali, obelgi poleciały i szczere chęci, aby nie doszło do kolejnego spotkania, ale pewnie dojdzie. Hidan po powrocie do salonu poszedł się wykąpać i ogarnąć swój pokojowy burdel… nie no, żartuję, poszedł się tylko wykąpać. Po jakimś czasie oczywiście dosiadł się do Kakuzu i od razu zaczął go irytować… chociaż jeszcze nic nie powiedział.

- Czego? -  warknął, bo Hidan stale się mu przyglądał.

- Nareszcie zapytałeś – westchnął. – czemu ten rudy przychlast oddał Nao tej niewydymce? Mam do niego większe prawo! Saso zna się z nią kilka miesięcy, a ze mną kilka lat!

- Pewnie dlatego – burknął obojętnie, czytając książkę.

- Co dlatego? – zmrużył oczy.

- Brak ci kobiecej aparatury.

- Znaczy? – Kakuzu westchnął z irytacji.

- Jesteś głupi, brzydki, wkurwiający, nieodpowiedzialny i dajesz zły przykład. A teraz wypierdalaj, chcę czytać.

- Jesteś taki jak Miya! Trzeba czytać, bo z tego czerpie się wiedzę – przedrzeźnił jej gadkę. – Jestem zajebistym wujkiem dla Nao, co by mu szkodziło!

- Jak chcesz się nim kiedykolwiek zająć, to bądź miły dla Saso.

- Mam się podlizywać? – to nawet brzmiało śmiesznie i niewykonalnie, mimo to Kakuzu przytaknął. – Jebać to, i tak mi kiedyś go da – rzekł pewny siebie. – Jednak to nie zmienia faktu, że mi się nudzi…

- NIE obchodzi mnie to.

         Jeszcze chwilę udało mu się być twardy, ale ten debil nie dał za wygraną. Musiał wyciągnąć najcięższą artylerię, która zawsze okazywała się skuteczna w ich współlokatorskich relacjach. Zakład.

         Z samego południa chłopaki powrócili do robienia remontu w pokoju małego Akasuny. Początkowo niezbyt chcieli pomagać Sasoriemu, ale wczoraj przy remontowaniu salonu była taka zajebista atmosfera, że teraz obyło się bez marudzenia. Pracę wykonywali w czwórkę – Sasori, Yahiko, Deidara i Itachi. Nagato też miał pomóc, ale na wieść o obecności dwóch ostatnich w tym samym domu to wolał nie. Jeszcze nie otrząsnął się po ostatnim. Jednak Sasori wiedział, jak sobie z nimi radzić. Dał Deidarze władzę. To on jakby zaprojektował nowy wygląd ścian w pokoju, więc każdego mógł sobie opierdalać, a Itachi był na tyle dorosły, aby sobie z tym radzić z korzyścią dla siebie.

- Nie tak debilu! – warknął Dei kolejny raz doczepiając się do pracy Itachiego. – Nie widzisz, że jest krzywo?! Przyłóż tą tapetę pod dobrym kątem, ofiaro! – jak on go wkurzał, jak on go wkurwiał! Zniszczy cały efekt pracy!

- Jest dobrze…

- Nie jest dobrze, kurwa mać!  - zdenerwował się, aż dwaj pozostali przerwało pracę, aby na nich spojrzeć. W jednym z rogu pokoju, gdzie Dei ustalił, że będzie umieszczone łóżko Nao, mieli nakleić tapetę z bohaterami z bajki „gdzie jest nemo”, ogólnie cały pokój był robiony w klimatach oceanu. Dei naprawdę się postarał. – Wszystko mi spieprzysz!

- Więc pokaż mi, jak mam robić, skoro zrobisz lepiej – zaproponował i posłusznie ustąpił mu miejsca. Deidara z dumą przejął jego pracę.

- Widzisz, durniu? Musisz wolno zaczynać od góry ściany i wolno ściągać rulon na dół – mówił skupiając się na pracy, a Itachi popijał z tyłu piwo, nie słuchając go z jakimś wielkim zaangażowaniem.

- Aha – odpowiedział tylko.

- Nic nie potrafisz zrobić Uchiha! Jesteś taki ułomny – burknął, starając się nie zrobić jakiś podciągnięć w papierze.

- Po prostu nie interesuje się takimi robótkami – przewrócił oczami, choć nie ukrywał, że Deidarze zajebiście wychodzą takie czynności. Dobry jest w tym co robi. Jemu też, by mógł urządzić pokój dla dziecka… ale nikłe szanse, że to zrobi.

 - No tak, nie dziwię się. Praca fizyczna cię widocznie przerasta – zripostował. Wtem usłyszeli dźwięk dzwonka od drzwi.

- Otworzę – powiadomił Sasori i przekazał Itachiemu puszkę z białą farbą, by wykonał z szablonu bąbelki na ścianie. – zastąp mnie Itachi.

         Wyszedł z pokoju i skierował się do przedpokoju, aż miło było przechodzić teraz przez salon, był koloru ciemno fioletowego, a jedna ze ścian była biała. Właśnie ta obok, której się przechodziło do przedpokoju. Na tej ścianie była namalowana jasno brązowym kolorem pantera, leżąca na jakiejś gałęzi. Jak on się cieszy, że jego przyjacielem jest Deidara, inaczej musiałby się wszystkim zająć sam, a jest zbyt leniwy, by dokonać takich efektów. W końcu gdy dotarł do drzwi, przekręcił gałkę, ciągnąc ją do siebie.

- Hidan…?

- Siema Saso. Przyszedłem do ciebie.

- Właśnie widzę… ale po co? – zamknął za nim drzwi. – Naokiego jeszcze nie ma. Remontujemy z chłopakami jego pokój.

- Luz, pomogę wam – wzruszył ramionami, a Sasori uniósł z niedowierzeniem brew.

- Ty? – omal go nie wyśmiał. – Jako pierwszy powiedziałeś, że nie zamierzasz nam pomagać.

- No tak, ale za bardzo mi się nudzi – skrzywił się, nienawidził się nudzić. – masz z tym problem?

         Jedyne co zrobił to westchnął i zaprosił go do środka. Na widok salonu, aż zagwizdał z wrażenia. Deidara zawsze był dobry w jakimś takim majsterkowaniu, czy dekorowaniu wnętrz, oby tylko pokoju Nao nie spierdolił, bo mu wpierdoli. Po wejściu do pomieszczenia uznał, że obejdzie się bez użycia siły. Chociaż jedno mu nie pasowało…

- Czemu ryby, a nie dinozaury? – zwrócił się do Sasoriego. Powinien wiedzieć, że jego syn o wiele, wiele bardziej lubi dinozaury… no, ale Nemo też lubi, więc nie jest to jakaś krzywdząca koncepcja.

- Pytania kieruj do Deidary – wzruszył ramionami i odszedł do dalszej pracy.

         Hidan oczywiście nie miał zamiaru o to pytać Dei’a, chciał tylko uświadomić Saso, że jego syn woli dinozaury. Podszedł najpierw do skrzynki z butelkami piwa i poczęstował się jednym, a dopiero potem ruszył do „szefa” tego przedsięwzięcia i klepnął go mocno w plecy. Rypnął w nie potężnie, na co wszyscy obecni lekko się zaśmiali.

- No Dei… no! – tak wyraził swoją pochwałę, co do jego pracy. Wymowne, wie.

- Naprawdę? Dzięki! – sarknął krzywo. – To, że tobie się podoba nic dla mnie nie znaczy – szturchnął go w ramię z uśmiechem. Hidan zmarszczył czoło, rozejrzał się po pomieszczeniu.

- Ach! – zaciągnął się zapachem. -  Czuć w tym pokoju kobiecą rękę – odpił piwo, tylko kątem oka wyczekując reakcji kolegi.

- To odór z farby – nie dał się jednak sprowokować, choć to chichotanie Uchihy go wkurwiało. Hidan podszedł do Itachiego, który najwyraźniej zajmował się tapetowaniem.

- Wow, niezła robota Itachi! Ależ równiutko – zachwycił się, jemu klejenie nigdy nie szło, kleił zwykle plakaty na ścianie, zawsze było krzywo.

- Dzięki – mruknął Itachi, a Deidara się na zawołanie wkurzył.

- Ty gówno zrobiłeś! -  warknął na Uchihę, nie szukał poklasku, ale tej mendzie nie daruje przypisanie sobie jego zasług! – To moja zasługa, ty nawet palcem nie kiwnąłeś!

- To nie prawda – odrzekł z uśmiechem i takim stoickim spokojem, że Dei się poważnie wpienił.

- Prawda, ty kłamliwy skurczysynie! Robiłeś to tak ułomnie, że musiałem przejąć twoje obowiązki! Wiedziałem, że tak będzie! Jesteś zbędnym beztalenciem! – obelgi z ust kolegi spływały po nim jak woda. Naprawdę, po co on się tak wysila…?

- Wyluzuj Dei – wtrącił Hidan i chciał rozwiązać ten spór. – ej, chłopaki – zawołał do Saso i Yahiko. – kto zajmował się tapetowaniem?

­- Itachi.

- Chyba Itachi… nie patrzyłem – Saso, wzruszył ramionami i wrócił do pracy. Deidarze zapulsowała żyłka na skroni. Zdrajcy! To prawda, że rude jest fałszywe!

- I co kłamiesz Dei? – zapytał Hidan z dziecięcą lekkością.

- Zamknij się! – warknął na niego. A potem wszedł na drabinę, bo to on zajmował się malunkiem sufitu. – Hidan podaj mi te puszkę – rozkazał. Hidan spojrzał na puszkę z farbą z drugiego końca pokoju.

- Dziękuję, ale dobrze mi tu, gdzie stoję – mruknął uprzejmie. Już mu się ode chciało pomagać, nie wystarcza im, że mają zaszczyt go gościć?

- Hidan, kurwa, pomagasz albo wypierdalaj! – warknął Douhito. Wszyscy się go musieli słuchać, niesłychane.

- Dobra – skapitulował i poszedł po te puszkę. – co ty byś beze mnie zrobił…?

- Pewnie poprosiłby o pomoc Itachiego – zaśmiał się Yahiko. W końcu to Uchiha stał najbliżej.

- Nigdy – odparował z pogardą Deidara.

         Uwijali się z tymi wszystkimi pracami bardzo szybko, tylko Sasori i Douhito zajmowali się malowaniem jakiś abstrakcyjnych szczególików dla efektu, a pozostali malowali coś na jeden kolor. Oczywiście w tym samym czasie również gadali o wszystkim i niczym. Sypali w siebie nawet kawałami, ale Hidan był w ich opowiadaniu mistrzem i po prostu nie mogli się skupić na tym co ważne, tylko zwijali boki ze śmiechu. W końcu Sasori nakazał im zmienić temat, bo się zaraz posika. W dodatku piwo jest moczopędne, wszystkim grozi popuszczenie w majtki.

- Hej…

- Powiedziałem dość kawałów – przerwał Sasori, Hidanowi.

- Ja nie o tym… serio – zapewnił wszystkich. – ostatnio założyłem się o coś z Kakuzu i nie potrafię tego zrobić. Wy wszyscy jesteście prawie poi studiach, więc pewnie będziecie wiedzieć.

- Nie wierzę… - Saso, aż wybałuszył w szoku oczy.

- Hidan prosi nas o pomoc czy się przesłyszałem? – sarknął Itachi.

- Nie dość, że ślepy to jeszcze głuchy – dociął Deidara, przewracając oczami.

- O co chodzi, Hidan? – zapytał Yahiko.

- Jak przewrócić wzrokiem kartkę w książce? – zamilkli na moment, patrząc na siebie dziwnie.

- Się nie da… - stwierdził Sasori.

- Wszystko się da – odparł ostentacyjnie Hidan.

- Nie da się – potwierdził Yahiko.

- Kurwa, nie mów tak! – złapał agresywnie za koszulkę Yahiko, przybliżając go groźnie do siebie. – Na pewno się da!
- Poczekaj – fuknął odtrącając go do siebie. – zapytam książki – sarknął.

- No kaman! Może odpowiedzieć mi ktoś, kto nie jest rudy? – zapytał retorycznie. Nie chce słyszeć, że się nie da, tylko, jak to zrobić. – Blondynka też niech siedzi cicho – powiedział do Deidary, który już chciał coś powiedzieć. Tak więc Itachi musiał mu to wytłumaczyć. – tylko mi nie pierdol, że się nie da!

- Och, da się – stwierdził Itachi. – to co chcesz zrobić, wykonuje się za pomocą siły umysłu. Jednak nie napalaj się, bo na świecie nie zidentyfikowano osoby, która potrafiłaby posługiwać się telekinezą.
- Czyli, że…

- Czyli, że zrobiono cię w chuja – mruknął Deidara.

         Potem nastąpiło włączenie ciekawości chłopaków i saldo pytań o co poszło i o co był zakład. Hidan w ogóle nie krył się z opowiedzeniem tej historii, ale była ona taka bardzo w jego stylu. Musiał trochę pomarudzić na Kakuzu, bo jak ten cwel może powiedzieć, że go wkurwia?! Wszyscy sądzili, że zakład pójdzie o „od tej pory sam płacisz wszystkie rachunki”, a tu się okazuje, że ma mu znaleźć jakieś zajęcie, które go zajmie na kilka godzin, aby nie siedział w domu. Jak fajnie! Sasori też na tym skorzysta, oby Kakuzu mu znalazł coś bardzo czasochłonnego.

- Może będziesz musiał napełnić wodą dziurawą butelkę – zaśmiał się Yahiko.

- Albo szukać złota w kopalni węgla – zastanowił się z sarkazmem Sasori.

- Widzę, że źle wam z wszystkimi zębami – warknął, odpijając łyk piwa.

         No sorry, ale ciężko się było nie śmiać. Skoro dla Hidana wydawało się możliwe przewrócenie kartki wzrokiem to jaki ma problem z takimi zadaniami. Kolejnym ich tematem było to, jak się spodoba pokój Naokiemu. Dei od razu zapowiedział, że nie ręczy za siebie, jak gnojek zacznie wybrzydzać, Hidan oczywiście od razu zareagował, bo co zrobi ta blondyneczka?! Niech go tylko tknie! Zresztą pokój może mu się nie spodobać, bo nie ma dinozaurów. Itachiego te dinozaury zaczęły irytować, on sam jest dinozaur! Zresztą miałby koszmary, gdyby w nocy budził się obok paszczy dinozaura… a to nijak się podobało Sasoriemu.

         Potem Hidan wypytał o ten ich letni wypad pod namioty, na który naturalnie jedzie, a jeszcze skoro ma z nimi jechać Naoki to będzie arcyzajebiście! Deidara polemizowałby, ale od razu kazano mu zamknąć ryja. Już snuł plany, co będzie robił z Naokim, a wtedy Sasori się wtrącił. Nie ma tak, że Nao spędzi więcej czasu z głupim wujkiem, a nie fajnym tatą.

- Jesteście pojebani… - westchnął Deidara musząc kolejny raz wysłuchiwać głupich kolegów. Dobrze przynajmniej, że całkiem szybko im szło to malowanie ścian. Chociaż… nie rozumiał, jak mogli się kłócić o spędzanie czasu ze smarkaczem. W ogóle powinni go zostawić, pewnie przez niego ich wypad się skróci. Jak zwykle. ­– Weźcie się do roboty, a nie… Hidan podaj mi puszkę z białą farbą! – nakazał, kolega zazwyczaj pełnił funkcje przynieś, podaj, idź stąd.

- Ech… którą? – dopytał będąc przy puszkach.

- Tą, podpisaną biała – warknął, odpowiadając na to głupie pytanie.

- Nie krzycz na mnie – odparł leniwie i  zaczął kopać w puszki, by je okręcić.

- No to nie pytaj o takie durne rzeczy! Czytać nie umiesz?!

- Powiedziałbyś dokładnie, którą puszkę ci podać. Tylko dodajesz roboty – stwierdził zmęczony.

- Kurwa. Tam jest, z boku!

- Nie jestem zbokiem! – odkrzyknął. Nie był zły, ale chciał się po wydurniać.

- Ja pierdolę – Dei zaczął tracić cierpliwość, a pozostali tylko chichotali. No, z wyjątkiem Saso.

- Ja ci podam – zabrał metalowe pudełko i wręczył go siedzącemu na drabinie przyjacielowi. – Hidan weź maluj tam tą jednokolorową ścianę – tak zrobił, ale robił to bardzo nieudolnie.

- Saso, weź każ mu spieprzać, bo wszystko zepsuje! – syknął Deidara, biorąc od kumpla puszkę.

- Idę, idę – idź tam, idź tu, niech się zdecydują. – Hidan idź stąd, źle to robisz – burknął odbierając mu pędzel. – to nie kredka… - pokazał mu, jak to się robi. W górę i w dół, a nie na boki czy okrężnym ruchem.

- Sorry, dawno się nie masturbowałem. Wyszedłem z wprawy – odparł w obronie. Saso nie chciał tego komentować, ale Hidan nie dał sobie zakończyć tematu. – Saso, jak widzę, jak ci to  dobrze idzie to stwierdzam, że masz przejebane… co ile się bzykasz?

- Nie twoja sprawa – warknął mając już dość tego gadania.

- Jaki nerwus. Pewnie już długo nie – stwierdził. – Taki los rudych osób.

- Ja tam nie narzekam – wtrącił Yahiko, nie chciał iść  do jednego worka.

- Saso jest bardziej rudy, niż Yahiko – zawyrokował Deidara.

- Odezwał się ten, co bzyka na umiar – sarknął Itachi.

- Dei, by bzykał częściej, niż ja – stanął w jego obronie Hidan. Jej… zaszczyt. – gdyby pozwalał się dosiąść kolesiom – no oczywiście musiał to powiedzieć. – wracając, Saso może zostaniesz jedynym rudym w naszej paczce?

- Nie - bąknął.

- Zastanów się Saso, masz idealne kwalifikacje – namawiał go Deidara. I to ma być przyjaciel?!

- A Nagato? – nadąsał się.

- Nagato pieprzy pięć razy w tygodniu, po kilka godzin – wstawił się za przyjacielem Yahiko. W końcu po coś jest nauczycielem. Dlaczego Dei się tak nie zachowuje? Mimowolnie spojrzał na niego z pretensją.

- Życie rudego ciężkie jest, a pocieszeniem ręka jest – mruknął Itachi.

- Jak Yoda brzmisz ty – zaśmiał się Hidan. – zrymujmy to bardziej.

- Nie, do roboty! – zarządził Sasori.

- Dobra – Hidan posłusznie splajtował, ale po chwili zaczął uśmiechać się do siebie. – Ej Dei i w ogóle wszyscy, słuchajcie – ponownie odwrócił uwagę kompanów od pracy. – życie rudego to nie bajka, pociesza go tylko ręczna śmietanka – trudno był przepuścić ten rym mimo uszu. Zaśmiali się.

- Rudość to problem iście niemiecki, bo przecież rudy nie zedrze z dziewczyny kiecki – zarymował Deidara, a wszyscy naraz parsknęli śmiechem, nawet ci o wspomnianym kolorze włosów.

- Nie znajdzie rudy przyjaciół wielu, a kochankę znajdzie tylko w burdelu – na Hidana i Deidarę tak podziałał alkohol, zamieniając ich w poetów za dychę.

- Nie no, kobieta go kocha, ale to jego mama… - można powiedzieć, że Deidara starał się zlitować nad mentalnością swoich kolegów.

- Która rudego rodziła sama – dokończył Hidan i przybił sobie piąteczkę z Deidarą. Są zajebiści!

- Ciężkie jest rudego życie – stwierdził Yahiko. – pociesza go tylko alkoholu picie – dla wiarygodności odpił sobie łyk piwa ze smutną miną. Chłopacy zaśmiali się z niego, jaki dystans do siebie!

- Ku rozpaczy całego narodu, rudy przegranym jest już za młodu – dodał Sasori, nie będzie gorszy. Potrafi się z siebie śmiać, a raczej przy takich kumplach musiał się tego nauczyć.

         Jak na końcówkę listopada było dosyć słonecznie i w miarę ciepło, lecz wiejący wiatr był fałszywy. Jednak mimo to spędzali czas na dworze w ogrodzie za domem, gdzie był umiejscowiony niewielki plac zabaw, w którym bawił się Naoki razem z Takedą. Yoko wraz z Yosuke naturalnie przyszli poznać podopiecznego Miyuki, a Takeda był nim wprost zachwycony i od razu zaczął go traktować, jak młodszego braciszka. Niedługo będzie miał młodsze rodzeństwo, ale siostrzyczkę… co mu się nie bardzo podobało. Koledzy w szkole, którzy mają siostrzyczki narzekają.

         Dorośli zasiedli na tarasie przy domu i stamtąd obserwowali poczynania dzieci i urządzili sobie grilla, skoro mają gościa to mogą sobie pozwolić na drobne urozmaicenie. Naoki oczywiście zdobył także ich sympatię, wesoły chłopiec. Chociaż zdarza mu się przemienić w urwisa. Na przykład znaleźli z Takedą jakiegoś bezdomnego kota. Takeda oczywiście zaczął się z nim milutko bawić, a Naoki złapał za węża ogrodowego i spryskał zwierzę, które z sykiem uciekło na drzewo. Oboje dzieciaków zaczęło się śmiać, aż ich brzuchy rozbolały. Tylko Yoko zachowała powagę w tej sytuacji, była czuła wobec zwierzątek. Kazała Yosuke wspiąć się na drzewo i przynieść jej zwierzątko. Osuszy je w domu.

- Ja teź chcie, teź chcie! – zawołał Naoki i chciał wleź na drzewo, ale Yosuke go powstrzymał.

- Nie, nie, nie koleś. Kot się ciebie boi.

         Naburmuszył się na tą wiadomość. Pan Yosuke zaczął wdrapywać się na drzewo. To łatwe, zamierzał się nie usłuchać i dokładnie kroczyć za bratem jego niani, ale Takeda odwiódł go od tego pomysłu, bo zrobi sobie kuku. Jak  można sobie zrobić krzywdę wspinając na drzewo? Trzeba by było być jakąś mega ofermą! Yosuke zobaczył kota, ale gdy wyciągnął po niego rękę, ten syknął i go podrapał. Jebał to, nie będzie pomagał takiemu niewdzięcznikowi, zresztą… nieźle go skurwiel podrapał. Krew mu spływała po całej ręce.

- Mój tata umie to wylecić – powiedział Naoki.

- Mój też – powiadomił z uśmiechem. – ale mi potrzeba kobiecej ręki – swoje słowa skierował do Yoko.

- Chodź mężu, bo się wykrwawisz.

         Zaprowadziła go do środka domu, natomiast Naoki podszedł razem z Takedą do Akaishiego, który nakładał na grilla szaszłyki, tak pięknie pachniało, że aż ogarnął ich głód i silny ślinotok.

- Dziadku, kiedy będziemy jeść? – zapytał Takeda.

- Poczekamy jeszcze na Miyuki, zaraz skończy zajęcia – oznajmił patrząc na zegarek. – Idźcie się jeszcze na chwilę pobawić w piaskownicy.

- Okej – westchnął Takeda i ruszył w ową stronę. – Chodź Naoki!

- Ziaraź! – odkrzyknął chłopczyk.  – Ciatku – zwrócił się do Akaishiego, Takeda też tak na niego mówi,  więc nie widział problemu. Spojrzał na niego z uśmiechem i pytaniem. – ja teś dośtanę?

- Oczywiście! Możesz sobie nawet wybrać… tylko nie mów innym, wybierzesz jako jedyny – dopowiedział, by dodać temu przywilejowi fajności. Naoki klasnął z radości w dłonie i wybrał naturalnie największy przysmak za grillu, czuł się taki ważny. Lubi się tak czuć. – a jak ci się spało z Miyuki? nie kopała? – zaśmiał się.

- Y-y – przekręcił przecząco głową. – lubię śpać z Miyuki. tata śpał z nią dwa razy! – powiedział z naburmuszoną miną.

- Tata…? Twój tata? – dopytał Akaishi bardzo zdziwiony tą informacją. Miyuki sypia ze swoim szefem? Tak szybko stała się kobietą? Nie był z tego za bardzo zadowolony. – Kiedy u was spała?

- Naoki chodź! – zawołał Takeda.

- Idę! – odkrzyknął i pobiegł do kolegi, całkowicie ignorując dziadka.

         Akaishi patrzył na dzieciaki, jednocześnie zastanawiając się nad niedawno przekazaną wiadomością. Takie dzieci na pewno nie kłamią, jeszcze nie potrafią robić tego tak lekko. Miyuki jest dorosła, w wielu rzeczach ojciec jej pozwala, szanuje jej wybory, ale… niedawno zerwała z chłopakiem. Jak takie postępowanie o niej świadczy. Chyba, że zdradziła Banriego… nie, jego córeczka taka nie jest… z szefem zna się jakieś pół roku. Podobno. Chociaż chyba to za szybko dla niej… w innym przypadku po prostu nie zna swojej córki.

         Westchnął ciężko, a wtedy dopiero co pojawiająca się Miyuki, cmoknęła go w policzek na powitanie. Specjalnie spieszyła się, by wrócić do domu, aby zwolnić tatę z zabawy z Naokim, a tu się okazuje, że świetnie się bawią. Tata grilluje, a jej bratanek świetnie się dogaduje z młodszym kolegą. Uśmiechnęła się do nich.

- Wiesz, Naoki powiedział mi bardzo ciekawą rzecz…

- Och, jaką? – zapytała, jakby nie miała nic do ukrycia.

- Powiedział… - uciął widząc wychodzącego do nich syna. Chciał o tym pogadać z Mi, ale wolał jej oszczędzić reprymendy od brata. – potem ci powiem.

- Dobra… to ja pójdę się przywitać z moim kochanym chłopakiem – mruknęła wesoło.

- Czy to o mnie mowa? – zawołał skromnie Yosuke.

- Naoś! – odpowiedź Miyuki nadeszła od razu.

         Oburzył się żartobliwie wobec zachowania siostry. No jednak nie będzie zazdrosny o małego chłopca, to głupie. Yoko przyniosła z domu bluzy dla chłopców. Bluza Takedy była dla Naokiego o wiele za duża, ale znacznie cieplejsza. Yosuke natomiast wyręczył ojca z grillowania, bo nie potrafił się jakoś skupić na tym, co robi. Próbował gadać z nim na ten temat, ale bezskutecznie. Dopiero, gdy Miyuki podeszła do nich wraz z Yoko, zauważyła skaleczoną rękę brata. Po historii z kotem była wstrząśnięta. Biedny zwierzak. Ale, aby darmowa kąpiel.

- Ciatku, ciatku! – zawołał Naoki. Akaishi natychmiast obejrzał się z uśmiechem na dzieci.

- Dziadku? Dlaczego Naoki tak do ciebie mówi? – zauważyła Miyuki.

- Pewnie przechwycił ten zwrot od Takedy albo ma chęć wejść do naszej rodziny – mrugnęła do niej Yoko.

- Zastanów się co ty pieprzysz, kobieto – obruszył się Yosuke.

- No ciebie, misiaczku – stwierdziła czule i cmoknęła męża w policzek.

- Ciatek! Choć do piachu! – zawołał Naoki, a dorośli natychmiast wybuchli śmiechem, wyłapując dwuznaczność.

­- A to łobuz – stwierdził Akaishi, a jego mimika drgała w krzywym uśmiechu.

- Tato. Niech tata nie bierze tych słów za bardzo do siebie – zaśmiała się lekko Yoko.

- A co?! Niech się tata przyzwyczaja – powiedział głośno Yosuke. Na czarny humor się mu zebrało…

- Żeby potem nie był zdziwiony – dodała Miyuki. nawet ona…

         Co za niewdzięczne dzieci, do grobu go wpędzają. Miyuki skorzystała z okazji i podeszła do brata,  który sobie gawędził z małżonką. Miała mu coś ważnego i niezbyt przyjemnego do powiedzenia.

- Yosuke, nie zgadniesz kogo dziś spotkałam – zaczęła zakładając ręce na piersiach.

- Kogo? – zapytał.

- Banriego – odpowiedziała, bez żadnych gierek. Jej brat jednak zdawał się być tym w ogóle nieprzejęty. – możesz mi powiedzieć, dlaczego go pobiłeś?!

- Co?! – zawołała zaskoczona Yoko, odsuwając się od męża.

- Nie jesteśmy już razem, ale to nie daje ci prawa spuszczać mu wpiernicz – powiedziała Miyuki.

- Yosuke! – warknęła jego małżonka. – Co to ma znaczyć?! Nie dość ci walk na macie?! Musisz się jeszcze narażać wobec publicznych osób? W publicznych miejscach?!

- Ale jakie tam narażać? To tylko Mop ­– wzruszył ramionami.

- Ale możesz znowu mieć sprawę w sądzie za robienie takich problemów!

- Nie będę miał – odrzekł pewny siebie. Doprawdy, to proste myślenie tak denerwowało Yoko. – zresztą Mi, zrobiłem to dla ciebie! Jakieś dwa dni po waszym zerwaniu zobaczyłem go z jakąś laską… ale brzydszą od ciebie – zapewnił. Dziewczyny lubią słuchać takich rzeczy. – wiesz, tak świeżo po zerwaniu już się umawia z inną? Po pierwsze to brak szacunku dla ciebie…

- Yosuke – Miyuki zakryła twarz dłońmi w załamaniu.

- … a po drugie to oznacza, że cię zdradzał i to było powodem waszego zerwania! Nie kryj go, bo przyznał się, że cię zdradzał! W dodatku powiedział, że ty też go zdradziłaś – zastygła w bezruchu i wytrzeszczyła zakryte dłońmi oczy. Oby nie powiedział mu o swoich podejrzeniach z kim…!

- Ja…? – zapytała niepewnie.

- No właśnie! Śmiał cię oczerniać. Musiałem mu wjebać – mruknął i wrócił do grillowania. Miyuki odetchnęła, ale nie Yoko. Z tych nerwów, aż źle się poczuła.

- Yosuke… przynieś mi krzesło – zaczęła ciężko oddychać. Od razu zerwał się po krzesło, a Miyuki pomogła jej wpierw ustać, a potem usiąść.

- Przynieść ci wody? Poduszkę? Zawieźć do szpitala? – złapała go za kołnierz i zbliżyła do siebie.

- Jeżeli jeszcze raz kogokolwiek pobijesz sam tam wylądujesz! – zapowiedziała z groźbą. – Yosuke masz dziecko, drugie w drodze… jak pójdziesz siedzieć za swoją nieodpowiedzialność to uprzedzam, że się wyprowadzę do mamusi!

- Spokojnie Yoko. Banri nie wniesie oskarżenia. Poprosiłam go o to – zapewniła Miyuki.

- No widzisz koteczku, nie histeryzuj. Dzięki siostrzyczko.

- Mimo to, zabraniam ci się z kimś bić, choćby w mojej obronie!

- Ojej no, podziękowałabyś mi, a nie. Broniłem twojej dumy, należy mi się uścisk – otworzył na nią ramiona.

- Pff, spierdalaj – burknęła i pokazała mu język.

- Spiedalaj – obejrzała się natychmiast za siebie, słysząc głosik Naokiego.

- Nie, nie, nie! – ukucnęła naprzeciwko niego i złapała za ramiona. – Nie mów tak! Tak nie wolno!

         Miyuki zaczęła mocno panikować, jak to wygląda? Nauczyła go przeklinać! Sasori ją zabije! Yosuke z tego powodu zaczął chichotać. Niestosowne, ale śmieszne. Im bardziej Miyuki zakazywała chłopcu używać tego słowa to on bardziej chciał go używać. Miyuki myślała, że się zaraz popłaczę przez to, ale Yoko przywołała do siebie chłopca i zastąpiła jego uwagę na coś innego. Akurat dziecko w jej brzuchu ją kopało, tak więc zapytała czy chciałby dotknąć. Chciał. Nie wiedział za bardzo co się dzieje, ale podszedł do nich Takeda i powiedział, że tam jest jego siostrzyczka. Był skołowany, ta pani zjadła dziecko?! Dlaczego to zrobiła?!

         Wtedy do rozmowy wtrącił dziadek tłumacząc mniej więcej o co kaman. Przypominał mu tatę, tata też tak tłumaczy różne rzeczy. Dziadek jest super. W ogóle fajna sprawa z tą ciążą, czyli on też był w brzuchu mamy? Nie, on nie ma mamy, więc pewnie był w brzuchu taty. Ciekawe.

         Rankiem, dnia następnego, Miyuki zeszła na dół do kuchni zrobić śniadanie dla każdego z mieszkańców tego domu. Naoki pozostał na górze w jej pokoju i grał sobie w jedną z gierek, w którą wczoraj wieczorem zapoznał go Takeda. Zadziwiające, że nawet niespełna trzyletni chłopiec może tak się zafascynować grami. No, ale przynajmniej przespał dzisiaj całą noc, nie musiała mu śpiewać.

         Wczorajsze spotkanie w gronie rodzinnym przeciągnęło się, aż do pierwszej w nocy, a chłopcy i tak byli zdruzgotani faktem, że muszą już kończyć. Takeda pożegnał się z Naokim, bo teraz już pewnie wybył do zerówki. Przed wyjściem pytał nawet Miyuki, czy jeszcze kiedyś Nao ich odwiedzi. Yoko z przekonaniem powiedziała, że tak. Ten entuzjazm Yoko i to jej swatanie zmusza ją do myśli, w których dzieli z nim swoją przyszłość. Uśmiechnęła się do siebie.

- Kto słodzi pięć łyżeczek cukru, Miyuki? – zapytał Akaishi, przyglądając się córce od pewnego czasu.

- Co…? Jezus Maria – zawołała przerywając czynność. – zapomniałam się – wylała napój do zlewu.

- Jesteś dzisiaj strasznie roztargniona. Czy to dlatego, że niedługo przyjedzie twój szef? – zapytał. No nie dość, że zachowuje się jak wariatka to ładnie ubrała i wymalowała. Tylko głupiec pozostałby obojętny.

- Nie! – zawołała ciut za głośno. – To znaczy – chrząknęła. – nie. Skąd taki pomysł?

- Bo wyglądasz i zachowujesz się bardzo rozpromieniona – orzekł. Miyuki spojrzała na siebie… chyba faktycznie przesadziła… może ściągnie z siebie tą spódniczkę i zostanie w samych legginsach? Bluzka jest zwykła… jest i koniec! – Mi, Naoki mi wczoraj powiedział, że spałaś z jego tatą dwa razy.

         Miyuki wytrzeszczyła oczy i zakryła sobie twarz w zdenerwowaniu i zażenowaniu. Najpierw zaczęła zaprzeczać, potem lamentowała nad swoim losem, a dopiero na końcu powiedziała prawdę. Prawie prawdę. Powiedział tylko o przyczynie wspólnego spania – burzy i uśnięcia na kanapie przy filmie. Akaishi nic nie mówił, ale odetchnął na wieść, że jego córka nie zawiodła go w tej kwestii. Jest dorosła, ale stanowczo za młoda by rozchylać przed kimś nogi. Przed kimś, kogo on nawet nie zna, ani nikt z rodziny. Wtem po mieszkaniu rozniósł się dzwonek do drzwi. Akaishi został sam w kuchni, a Miyuki poszła otworzyć. W drzwiach stał Sasori.

- Cześć.

- Hej, niech pan wejdzie – zaprosiła go do mieszkania, a właściwie musiała go wciągnąć do środka. - Naoś! Tata przyszedł! – zawołała w stronę schodów i patrzyła tam, wyczekując pojawienia się chłopca. Sasori chwile lustrował ją wzrokiem.

- To dla ciebie – oderwał jej uwagę, wyciągając zza pleców niewielki bukiecik kwiatów. – w ramach podziękowania.

- Och… - przyjęła kwiaty, no bo jakby śmiała ich nie wziąć. – ale nie musiałeś – naciągnęła się ich zapachem.

- To mogę je zabrać z powrotem – wzruszył ramionami i wyciągnął po nie ręce, ale Miyuki natychmiast je wycofała.

- Nie! Nie możesz – burknęła oburzona, co to w ogóle było? Głupek. Spojrzała na bukiet i uśmiechnęła się do siebie. Dawno nie dostała kwiatów, a to takie miłe uczucie. Sasori spojrzał na nią ciepło.

- Ładnie wyglądasz – ponownie oderwał jej uwagę tym komplementem. Spojrzała na niego lekko zaskoczona, czy on musi tak nagle jej słodzić? Zarumieniła się. – Masz… całkiem ładny dom. Chyba praca nie jest ci potrzebna.

- To dom mojego taty, a nie mój.  Ja jestem biedną studentką, która chce chociaż sama zarabiać na czesne dla siebie.

- Mi studia zafundowali rodzice – odpowiedział. To była prawda, jego rodzice założyli specjalne konto bankowe, gdzie dostęp miał Sasori, by wykorzystać te pieniądze na studia.

- Masz fajnych rodziców, skoro tak się o ciebie troszczą… może kiedyś ich w końcu poznam? – uśmiechnęła się.

- To… raczej niemożliwe – odparł delikatnie.- chyba, że jesteś medium.

- Nie, dlacze… och… Oooch – plasnęła się mocno w czoło. Cholera, zapomniała, że nie żyją. Jaka ona głupia…!

- Tatusiu! – zawołał schodzący powoli po jednym schodku Naoki. – Tato! – będąc na dole wpadł w ramiona kucającego taty. Tak się stęsknił! Mimo, że to był tylko weekend. – Neśtępnym jaziem jeciemy jaziem – zapowiedział.

- Jasne, zrobimy, jak chcesz – uścisnął go. Chciał to usłyszeć, to takie miłe, gdy masz przy sobie osobę, która chce z tobą spędzać cały swój czas.

- Tato, tato, a Miyuki ma kóliczki! – zawołał, odrywając się od niego. – pokazie ci! Pokazie! – złapał go za rękę i zaczął ciągnąć na górę.

- Nie, Naoki. Idziemy już…

- Bo tu ziośtanę! – zagroził, więc Saso nie miał większego wyboru.

- Niech pan wejdzie w butach.

         Sasori jednak ściągnął. Zawsze ściągał buty, tak się po prostu wyuczył. Miyuki przez chwilę nie wiedziała czy ma za nimi iść czy czekać, ale postanowiła jednak iść. Wtedy zatrzymał ją Akaishi i polecił, aby zaproponowała swojemu szefowi jakąś kawę czy coś, tak z grzeczności. Świetny pomysł! Będąc już na górze, zobaczyła przez drzwi, kucających przed zagrodą dla króliczków chłopaków.

- Nie, nie ruszaj – zatrzymał syna, gdy chciał zabrać zwierzątko do rąk.

- Spokojnie, już je zabierał do rąk – wtrąciła zezwalając chłopcu na ten czyn. Zrobił więc to, co chciał, a następnie przekazał białego futrzaka w ręce Sasoriego.

- Wicisz tato? Wicisz jaki fajny? Kupiś mi takiego?

- Ta, już lecę do sklepu – sarknął, fajny był, ale jego sytuacja nie pozwala mu na posiadanie jakiegokolwiek zwierzątka. Naoki się ucieszył, no bo tata się przecież zgodził. Dał mu buzi w policzek i ukochał bardzo mocno.

- Śtęśkniłem się – mruknął mu do ramienia.

- Ja też – poklepał syna po plecach. Miyuki uśmiechnęła się na ten czuły obrazek. – Cholera! Zsikał się na mnie! – po tym warknięciu Naoki zaczął się nabijać, Miyuki też, ale pozorowała oburzenie.

- A to niedobry królik – mówiła odprowadzając Sasoriego do łazienki. Patrzył na nią spod przymrużonych powiek. Niech nie zapomina kto jej płaci! Odkręciła mu kurek z wodą. – Proszę… - wzięła oddech. – może zostanie pan na kawie…? Naoki jeszcze nie jadł śniadania.

- Może innym razem. Mam inne plany – oznajmił i wziął sobie coś do wytarcia, ale… było to jakieś szorstkie, z ciekawości rozwinął materiał. Czarna, koronkowa bielizna… Miyuki natychmiast wyrwała mu ją z rąk i schowała za plecy.

- Niech pan to zostawi! – zaczerwieniła się. Jaki wstyd, jaki wstyd.

- Przepraszam – również się delikatnie zawstydził, a następnie chrząknął. – Były… czyste…? – musiał zapytać. – Albo nieważne – chyba najlepiej umyć ręce jeszcze raz.

- Tak je pan wytarmosił, że teraz na pewno są brudne – fuknęła w dalszym ciągu zarumieniona. Przecież nie przyzna się, że ma jakąś brudną bieliznę, co on, niepoważny jest, że o to pyta?

- Powiedziałbym, że ci odkupię, ale to byłoby dziwne…

- I tak nie znasz mojego rozmiaru – z nim to potrafiła rozmawiać o rzeczach w nieprzyzwoitym tle. W jego towarzystwie czuła się naprawdę swobodnie. Sasori także, lubił z nią żartować i nawet nie musiał się powstrzymywać.

- Jesteś pewna? – uśmiechnął się złośliwie. Mimowolnie objęła się rękoma zakrywając swój biust.

- Mam nadzieję – Sasori zaśmiał się delikatnie, jest urocza. – a… co to za inne plany? Dziewczyna? – zapytała pociesznie, ale tak zakrywała swoje przejęcie.

- Jakby – uśmiechnął się złośliwie i wyminął ją. – Naoki zwijamy się już. Zaraz muszę jechać do pracy – skrzywił się patrząc na zegarek.

- Pracy? To… nie mam dzisiaj wolnego?

­- Masz. Naoki zostanie u swojej cioci. Urodziła im się córka i nas zapraszali.

- Matsuri była w ciąży?! – zawołała w szoku.

- Nie, głupia – burknął. – to była… moja niedoszła szwagierka – sprecyzował.

- Niedoszła? A… to z Noriko też się pan spotyka?

- Zadajesz za dużo pytań, co cię to obchodzi? – syknął zakańczając te dyskusję. Widać temat jego eks nadal pozostaje tematem tabu między nimi. – Naoki idziemy już, chodź – wyciągnął rękę do syna.

- Spiedalaj – burknął do taty wgapiając się uparcie w króliczki. Miyuki wytrzeszczyła oczy.

- Coś ty powiedział? – podszedł do chłopca i pociągnął mocno do siebie. – Jeszcze raz tak powiesz, a dostaniesz! Ostrzegam cię!

- Panie Akasuna, ja przepraszam, że to usłyszałeś… ja…

- Nie przejmuj się, pewnie Hidan go tego nauczył – skrzywił się. – to nie twoja wina. Muszę pogadać z tym kretynem.

- Tak! To na pewno wina Hidana – przytaknęła. – taki z niego dzieciak – skrzywiła się.

         Po chwili zeszli na dół. Sasori ubrał sobie buty, a Miyuki ubierała Naokiego. Potem przypomniała sobie o torbie z jego rzeczami. Zostały na górze, czym prędzej pobiegła po to na górę. Wstyd się przyznać, ale niezupełnie go spakowała, więc pobyt w pokoju jej trochę zajął. Ech, jest taka niezorganizowana… wstyd jej. Wreszcie po kilku minutach zeszła na dół po schodach, a tam zastała wesoło rozmawiającego z Sasorim jej ojca. Dziwiła ją ta lekkość z jaką rozmawiają.

- Proszę – podała torbę Sasoriemu.

- No to teraz już wiesz chłopcze, gdzie dokładnie mieszkam. Liczę, że wpadniesz czasem na kawę ze swoją pociechą – uśmiechnął się do wtulonego w nogę rodzica Naokiego.

- Hm? A to znacie się? – zapytała Miyuki. Sasori kiwnął głową. – Skąd?

- Mi, pamiętasz, jak kiedyś zwichnąłem sobie tą rękę? Poszłaś ze mną do szpitala, a tam pastwiłaś się nad jednym z ratowników medycznych – przybliżył jej tą sytuację, a ona zaczęła szukać tego wydarzenia w pamięci.

- Coś mi świta – Sasori jej się przyglądał, rozbawiony tą chwilą. – Ach! Chodzi o tego młodego chłopaka? – Akaishi przytaknął, spojrzała na Saso i oddała uśmiech. – To był debil.

- Miyuki… - mruknął ostrzegawczo jej tata, powstrzymując się od parsknięcia. Sasori jednak skrzywił się na to wrażenie, które w niej wtedy wywołał.

- No sorry, ale to prawda! Potrącił mnie i nawet nie przeprosił, a potem zgrywał ważnego, jakby nikt inny nie dał rady ci pomóc. zadufany w sobie, arogancki dupek…

- Wtedy… - odezwał się Sasori. – wtedy miałem lekkie problemy osobiste – odrzekł. Miyuki spojrzała na niego dziwnie.

- Nie mówię o panu – zmarszczyła czoło.

- O nim, o nim – mruknął Akaishi z rozbawieniem.

- Co…? – momentalnie ogarnęło ją ciepło. JAKI WSTYD! – Ja…

- W każdym razie – Sasori zabrał głos, w którym ją zagłuszył. – Przepraszam za wtedy, na pewno nie chciałem nic zrobić, co by cię uraziło – zapewnił patrząc jej w oczy. – Do widzenia.

- Pa Miyuki! pa ciatku! – zawołał Naoki nim zamknęli drzwi. Zza nich dało się jeszcze usłyszeć nawoływania Sasoriego, by nie nazywał taty Miyuki dziadkiem. W domu dziewczyna stała w kompletnym bezruchu. Dopiero głośne parsknięcie śmiechem jej ojca, ją obudziło.

- Nie śmiej się! – oburzyła się, a potem z fochem ruszyła do swojego pokoju. W połowie drogi wróciła po bukiet kwiatów, który otrzymała od Sasoriego.

OD AUTORKI

Dzisiaj będzie krótko, po pierwsze, to mnie też ten tydzień minął dosyć ciężko - chyba dostałam jakiejś jesiennej depresji - w każdym razie po weekendzie napiszę wszystkim, u których zalegam piękne i długaśne komentarze, obiecuje i przepraszam :) 

Po drugie mam prośbę, ostatnio jakoś nie wyrabiam z dodawaniem  notek w soboty :/ więc pytanie, czy chcielibyście by notki były w jakiś inny dzień? czy mają być w soboty i kropka :P

No i na koniec dziękuję bardzo za... za w sumie wszystko, mam nadzieję, że się pośmialiście, a ja z coraz to nowym rozdziałem się polepszam, ma nie pogarszam xD 
Pozdrawiam Kochani :*

 SPOILER

- Tatusiu, tatusiu! – zawołał Naoki i dobił do nóg Sasoriego. – Kiedy iciemy do domu? Co to, co to maś? – zapytał i chciał złapać za zdjęcie.

- Uważaj, bo pognieciesz – ukucnął przed nim i pokazał mu zdjęcie. Bez żadnego sława.

- Kto to? – lubił oglądać zdjęcia, ale akurat tej pani nie znał, a wydaje się miła. Bo się uśmiecha.

- Taka pani… - jakoś ciężko mu przechodziło przez gardło powiedzieć prawdę. – Co? Ładna? – uśmiechnął się.

- Mhm, badzio! – przytaknął głową. – Wieś kto teś jest łatny? – zapytał, wzbudzając ciekawość.

- Kto? – zaciekawił się.

- Miyuki! – stwierdził od razu. Poczochrał mu w odpowiedzi włosy.

DATA

wstępnie: 13.09.2014