ROZDZIAŁ 35.

            Dom mieścił się w ładnej i spokojnej okolicy, był jednopiętrowy z poddaszem, a za nim rozpościerał się zadbany, pełen roślin ogród. Miejscówka idealna do mieszkania. Mowa o domostwie należącym do ojca Miyuki, jak i jej samej. Akaishi był właśnie na dworze i opłukiwał samochód. Specjalnie wstał wcześnie rano, aby zrobić te rzeczy,  które są dla niego najcięższymi czynnościami. Miyuki w tym czasie robiła jeszcze coś w domu, przed wyjściem do swojej pracy.

            Już z daleka zdążył zauważyć wybierającego się do niego syna, wraz z ciągniętą przez niego żoną. Otarł ręce o przydrożną szmatkę, i westchnął sam sobie. Albo coś się stało albo czegoś od niego chcą, no nie może się doczekać… Yosuke zbliżył się do ojca i zaczął gadkę na roztopienie pierwszych lodów.

- Witaj tato. Widzę, że będzie dzisiaj padać – Akaishi spojrzał w niebo.

- O czym ty mówisz? Przecież świeci słońce.

- Wiem, ale tata myje samochód – odpowiedział zaczepnie, jak to zwykle miał w zwyczaju. – dlaczego myjesz auto sam? Jeszcze dysk ci wypadnie! Było do mnie zadzwonić!

- Jak widzisz, czuję się świetnie. Myję, bo zamierzam oddać samochód Miyuki – oznajmił z uśmiechem, a Yosuke tak się zszokował, że z trudem utrzymał równowagę.

- To bardzo miłe, tato – odparła Yoko. – na pewno to będzie bezpieczniejsze, niż podróże autobusem – i na pewno napaść się już nie powtórzy. Miyuki będzie bezpieczniejsza.

- O czym ty mówisz kobieto?! – zawołał Yosuke, oburzony reakcją żony. – Moja siostrzyczka za kierownicą? No weź tato! Ona pewnie nie wie, gdzie znajduję się sprzęgło!

- Przestań wymyślać Yosuke – warknęła Yoko. – Przecież zdała prawo jazdy.

- Kiedy to było… - zaledwie rok temu. – wiecie jakie niebezpieczeństwa czyhają na drogach! Czy tylko ja martwię się o Mi? To przecież…!

- Och, ucisz się – machnęła na niego ręką. – To na bank bezpieczniejsze, niż włóczenie się po przystankach pełnych rabusi i gwałcicieli – swoje słowa zwróciła w szczególności do męża.

- Poza tym – wtrącił rodzic i teść. – ja już słabo widzę, więc i tak nie mogę jeździć samochodem…

- Kupię ci okulary!

- Yosuke, do cholery – warknęła Yoko. – Dorośnij, zaczynasz mieć tendencje do robienia sztucznych problemów!

- Te problemy nie są sztuczne! – oburzył się. Co ta żona taka… jest w ciąży, a myśli tak, jak w czasie okresu. Czyli w ogóle. – Tato, pogadaj z nią, błagam!

- Co się znowu stało? – zapytał i zaprosił ich do środka.

            To małżeństwo mimo, że jest w nim szczera miłość to za chiny ludowe nie mogą się dogadać. Albo Miyuki, albo Akaishi pełnili rolę ich prywatnych terapeutów. Głównie to niestety Yosuke był winien kłótni, miał zbyt swobodne podejście do swojego związku. Małżeństwo nie polega na tym, by tylko małżonka zajmowała się domem i dzieckiem, a on tylko boks, treningi i wyjście z chłopakami na piwo.

            Gdy rozmowa zaczęła się toczyć w niewygodnym dla Yosuke kierunku, postanowił zostawić ich samych, a sam poszedł do pokoju siostry. Ona na pewno go zrozumie. Kilka razy była świadkiem jak pomagał sprzątać dom, co dostał w zamian? Tam brudno, to krzywo, tu źle, tam niedobrze – po cholerę pomagać, jak ona go skrytykuje i zacznie sprzątać po swojemu. Baby. Zamierzał na chwilę odpłynąć wspomnieniami z siostrą, jak to było fajnie, gdy byli mali. Wszedł do niej bez pukania – nigdy nie pukali – jednak to, co zobaczył mu się nie spodobało.

- Cześć Yosuke – mruknęła Miyuki. Siedziała na łóżku wśród rozłożonych wielu kosmetyków i aktualnie odkręcała fiolkę z tuszem do rzęs. – Co tam, znowu się kłócisz z żoną?

- Mi, co ty robisz? – zapytał ignorując jej pytania.

- Maluję się…?

- No tak, ale po co? Nigdy tego nie robiłaś – oświadczył, a ona się załamała. Nawet brat nigdy tego nie zauważył… a ona się dziwiła Sasoriemu.

- Malowałam się – burknęła. – ale najwyraźniej zbyt delikatnie…

- I po co to zmieniać? – Yosuke nie rozumiał, on nigdy niczego nie rozumie. – Nie potrzebujesz się malować, jesteś śliczna! – to miłe, ale nie potrzebuje usłyszeć takiego komplementu od brata.

- Yoko też jest śliczna, a się maluje.

- Ale ona… ona tego potrzebuje… ale nie mów jej o tym…. – zabezpieczył się. Tak na serio to swoją żonę uwielbia i bez tapety, ale nie chce, by siostrzyczka się malowała.

- Taa… ja chcę po prostu wyglądać atrakcyjnie – oznajmiła Miyuki i muskała tuszem rzęsy przyciemniając je i wydłużając.

- To przez tego Mopa! Co on ci nagadał?!

- Yosuke uspokój się… nic mi Banri nie powiedział, to moja własna decyzja.

            Trochę ją zachowanie brata denerwowało. Nie jest jej ojcem, aby mówić jej co może, a czego nie może robić. pakowała wszystko do kosmetyczki, a ten pytał ja dziecko co to jest, do czego to jest, jaki to daje efekt – i zawsze nie widać różnicy. W końcu wraz nim zeszła na dół i zamierzała od razu wyjść, ale pociągnął ją do ojca. Wierzył, że jego opiernicz o wiele bardziej do niej dotrze. Miyuki cóż… trochę się obawiała reakcji taty, ojcowie nie lubią makijażu u swoich córek.

- Tato, przemów swojej córce do rozumu ­– powiedział i wskazał na Miyuki. Akaishi spojrzał na córkę i trochę nie rozumiał o co znowu chodzi Yosuke. – niech wraca na górę i wy szpachluje z siebie te tapetę!

- O czym ty mówisz, wygląda pięknie – powiedziała Yoko. – teraz o wiele lepiej widać, że masz cudne oczy.

- Wygląda jak p…

- Jak piękna kobieta, Yosuke – warknęła.

- Nie – zaprzeczył infantylnie. Yoko obiecała sobie, że jak powie słowo prostytutka to mu przypierdoli. – wygląda, jak pajac! – Miyuki zgromiła spojrzeniem brata.

- Nie prawda, w ogóle cię nie przypomina – zripostowała mu żona. – przestań się wtrącać do siostry. Zajmij się swoimi problemami.

- Ja nie mam problemów!

- O co wam poszło tym razem? – Miyuki przewróciła oczami.

- Yosuke mi w ogóle nie pomaga w domu – naskarżyła Yoko. – ciągle tylko treningi, wyjazdy na mecze bokserskie, a w domu jaki to on zmęczony i nie ma na nic siły.

- Dosyć tego! Mam was dość, siadać! – rozkazał wszystkim Akaishi, nawet Miyuki się dostosowała. W sumie do niej też miał sprawę, prezent. – Yoko, wiesz dobrze, że twój mąż pracuje jako bokser i trener, musi niestety być w  takim trybie życia… bo do innego się nie nadaje – po stwierdzeniu tego faktu, chłopakowi zrzedła mina. Jak ojciec mógł tak powiedzieć, on też ma uczucia! – Yosuke, mimo wszystko chyba możesz poświęcić dwie godziny dziennie na zajmowanie się domowymi sprawami.

- Ale tato, ja się zajmuje sprawami w domu. Czasami nawet tymi najcięższymi! – obronił się. Miyuki słuchała uważnie tego wykładu. To po tacie odziedziczyła tą skłonność do pouczania ludzi.

- Phi! – prychnęła Yoko. – Niby co ciężkiego robisz?

- No na przykład rozmawiam przez telefon z twoją matką! – odparł, ale trochę za późno pomyślał zanim coś powiedział. Przy kobietach nigdy nie marudzi się na ich rodziny NIGDY. Zapadła wymowna cisza. – To znaczy… bo… przecież wiesz, że mnie nie cierpi, a każesz mi z nią rozmawiać…! – starał się ułagodzić sytuacje.

- Zastanów się dlaczego cię nie cierpi, Sherloku. Zrobiłeś jej siedemnastoletniej córce dziecko!

- Och, wybacz skarbie! Nie wydawałaś się temu przeciwna! – idiotyzm, gdy kobieta jest w ciąży to jej gratulują, a chłopaka ewentualnie o to obwiniają. Co to ma znaczyć, świecie?!

- Wiesz co? Nie będę o tym rozmawiać. Nie uważam poczęcia Takedy za błąd – założyła ręce na piersi.

- Ja też nie!

- Yosuke – wtrąciła Miyuki. – przestań obwiniać o wszystko żonę. Znajdźcie sobie rozwiązanie, które was obu zadowoli. Pójdę już, autobus mi ucieknie.

            Stwierdziła i ruszyła do przedpokoju ubrać buty. Naprawdę, jej brat czasem jest taki tępy i dumny. teraz, nieważne co, ale powinien się z nią we wszystkim zgadzać, w końcu jest w ciąży. Spojrzała na siebie w lustrze, ostatni raz szczotkując włosy. Jej tam podoba się ten makijaż, nie jest jakiś cholernie mocny… niemniej przez gadanie Yosuke jakoś zapadła w kompleks… jeszcze się skompromituje w oczach Sasoriego. Od ostatniego razu zaczęła zwracać dużą uwagę na to, co o niej myśli.

- Miyuki – zawołał jeszcze jej tata. – mam coś dla ciebie – wystawił jej brzęczący przedmiot.

- Kluczyki?

- Tak, oddaje ci mój samochód. Ja i tak mam za dużą wadę wzroku, by prowadzić. Będziesz mogła bezpiecznie się przetransportować z domu do pracy, do szkoły.

- Ooooch – uśmiechnęła się do taty. – a prawdziwy powód? Nie chcesz, żebym się przeniosła do akademika? – zgadywała chytrze.

- Ech… tu mnie masz – uśmiechnął się. – trochę by mi cię brakowało. Weekendy w szkole, w tygodniu do pracy. przynajmniej rankiem chcę cię tu widzieć. I wiedzieć, że noce spędzasz w domu.

- Jestem duża. I w odróżnieniu od brata, rozsądna – zapewniła i odebrała kluczyki. – dzięki, kocham cię tatusiu – objęła go ciepło. – Ej, a tak w ogóle – zatrzymała go jeszcze, kiedy otworzyła drzwi. – jak wyglądam?

- Hm… - zastanowił się. – twojemu szefowi się spodoba – Miyuki uśmiechnęła się wdzięcznie, a dopiero krok po przejściu przez próg dotarło do niej, co powiedział jej tata. Odwróciła się do niego.

- To…!

- Oczywiście – sarknął i wrócił do małżeńskiego problemu syna.

            Kiedy Sasori wrócił do domu znowu było już porządnie późno. Wściekał się na samego siebie, bo w pracy poproszono o asystę położnego przy porodzie, a on głupi się zgłosił, a to nie trwało kilka minut tylko kilka godzin. Nie chciał, aby Miyuki znowu wracała o tak późnej porze. Jeszcze na parkingu, w miejscu, gdzie normalnie mógł się wcisnąć, stanął jakiś debil no po prostu debil. Szerzej się chyba nie dało… idiota! Kto takim ludziom daje prawo jazdy? Powinni tego kogoś zamknąć. Cóż, trochę dalej… bardzo dalej, zobaczył miejsce dla siebie. No nie miał wyboru. Zaparkował tam z krzywą miną.

            Następnie już biegiem ruszył do swojego mieszkania, osadzonym na drugim piętrze bloku mieszkalnego. Denerwował się, na pewno już autobus uciekł dziewczynie, pewnie ta odchodzi od zmysłów, ale nie chce zadzwonić. Nie dość, że rano musiał wyjść wcześniej do pracy oraz jednocześnie zaryzykować i chociaż na chwilę zostawić Naokiego z Hidanem, to jeszcze wraca późno. Otworzył drzwi mieszkania.

- Miyuki – zawołał, nie za głośno, by nie budzić syna, ale słyszalnie. – Miyuki!

- Zaraz wyjdę, jestem w toalecie – odpowiedziała i usłyszał wodne odgłosy. najwyraźniej jego obecność wstrzymuje dziewczynę od dalszego wydalania.

- Miyuki, wybacz, że tak długo musiałaś czekać, ja cię odwiozę z powrotem do domu. Pójdę do sąsiada, aby na chwilę u mnie posiedział i…

- Spokojnie, ja… wycwaniłam się i przyjechałam samochodem – odrzekła dumnie.

- Ty prowadzisz? – zapytał czekając na nią pod drzwiami łazienki.

- No tak – otworzyła drzwi. – nie chwaliłam się? Tatuś dał mi srebrną skodę - oznajmiła dumnie, a Saso zaśmiał się lekko.

- Jeśli prowadzisz tak, jak parkujesz to… - zatrzymał się w pół zdania, kiedy to na nią w końcu spojrzał. Od razu zauważył zmianę na jej twarzy. Podkreślone oczy, cienie pasujące do koloru oczu, cera wyglądająca wręcz nieskazitelnie. W sumie ładnie wygląda bez makijażu, ale ta drobna zmiana dodała jej jeszcze więcej seksapilu. – Malowałaś się ­- stwierdził.

- Mm – przytaknęła dumnie z lekką nieśmiałością. – Podoba się panu? – lekko się zaczerwieniła przy tym pytaniu. On także czuł przez to zmieszanie.

- Nie wiem… - odpowiedział w końcu. Nie bardzo wiedział czy przystoi mu mówić jej komplementy. Choć korciło go, by powiedzieć jej, że pięknie i kolejny raz zasmakować jej warg. Zetrzeć z nich ten różany błyszczyk. A potem spędzić z nią jedną, lecz niezwykle upojną noc. Czuł ogarniające go napalenie. – chyba… chyba muszę się przyzwyczaić.

- Och… - nie to chciała usłyszeć. – rozumiem… - błagała w myślach, by dostrzegł jej zawód i wysilił się na komplement. Jemu nie zamierza tłumaczyć, jak powinien się zachować. Tym bardziej, że to względem niej. To on zaczął to wszystko przez ten pocałunek, niech zrobi pierwszy krok. – co do akademika… nie musisz ze mną tam iść, będę mieszkać w domu – Sasori spojrzał na nią dziwnie. O co jej chodzi? – Nie ważne. Pójdę już…

- Miyuki – zatrzymał ją, ale ogarnęło nim zawahanie w chwili spotkania  z jej wzrokiem. – ehh… jedź ostrożnie.

            Była zawiedziona, nie takiej gadaniny oczekiwała. Ależ z tego Sasoriego osioł a ona głupia sądziła… nie ważne, zrobiła z siebie idiotkę. Wyszła z mieszkania twardym krokiem z dość oschłym pożegnaniem, jednak Sasori nie zwrócił na to większej uwagi. Zamknął górny zamek i oparł się czołem o drzwi, westchnął ciężko i ruszył do salonu. Po drodze zdjął z siebie bluzę, a w kroczu zaczęło mu buzować. W takiej chwili przydałaby się kobieta, a jednej się pozbył. Jest idiotą…

- Nie, to jej wina. Przychodzi do pracy w fajnych łaszkach, umalowana i mnie kusi – burknął pretensjonalnie. – tak, to jej wina – usprawiedliwił się, ale nacisk w spodniach w ogóle nie zelżał.

            Przeklął cicho i udał się do swojej sypialni. To chore, ale musiał sobie zrobić dobrze, wziął z półki płytę z porno, które niegdyś dostał od Hidana no i oczywiście papier i mydło w płynie. Czuł się, jak nastolatek, nie zdarzyło mu się za często w ten sposób zaspokajać popędu. Ryzykowne, ale tylko w salonie miał telewizor i odtwarzacz dvd. Oby Naoki się nie obudził, bo Saso będzie się smażył w piekle. Załączył film i rozpiął spodnie wkładając do nich nawilżoną rękę. Od razu na scenie pojawił się mężczyzna i kobieta, bardzo ładna kobieta.

- Oh, Katio… bycie opiekunką musi być takie męczące – Sasori zaczął się po tym dialogu krztusić własną śliną.

- Dzisiaj to z panem się zabawię, w bardziej rozkoszną zabawę, niż z pana dzieckiem.

            Wyłączył, no oczywiście, że wyłączył! Nie będzie się przy takiej fabule masturbował! Ten Hidan… zajebie gnoja, niech tylko do niego przyjdzie! Spodoba mu się – mówił,  dojdziesz nawet dwa razy – zapewniał. Sasori wytarł ręce o papier, miał dość. Położył się brzuchem na kanapie i tak leżał, póki nie zasnął.

            Akurat tego samego wieczoru o godzinie dwudziestej w domu Uchiha rozpoczynała się jedno z rodzinnych spotkań. do gospodarza domu przyjechał jego ojciec z matką wraz z Obito, który ich tu przywiózł. Do wujka trzeba przyjechać, w końcu ma urodziny tylko raz w roku, a kontakty rodzinne trzeba utrzymywać. Zresztą z Itachim zawsze się zagaduje, więc nie ma mowy o takim zjawisku, jak nuda. Wziął go niemal od razu pod swoje skrzydła, ale naturalnie najpierw posiedział z wujkiem i ciocią, póki Mikoto nie przyniesie wszystkiego, co ma w planach przynieść na stół i raz na dobre usiądzie przy gościach.

- Itachi – zaczął Fugaku. – idź do mamy i zapytaj czy jej w czymś nie pomóc? – skrzywił się na tą prośbę. Mama nigdy nie jest zadowolona, gdy ktoś jej się krząta w kuchni. Zwykłe pytania o pomoc odbiera, jako poganianie.

- Ale… w kuchni są ostre rzeczy… - noże, tasaki, szkło, dużo szkła… ojciec wysyła go na misje samobójczą!

­- Itachi, dorośnij – zaśmiał się do towarzystwa.

            Taa, łatwo powiedzieć, to niech sam idzie. Oczywiście tego nie zrobi, bo wie jakie są konsekwencje. Westchnął ciężko i wyszedł z salonu, przechodząc przez przedpokój zauważył, że właśnie do domu wraca jego młodszy brat… i to nie sam. Od jakiegoś czasu z jego braciszka zrobiła się straszna dziwka chociaż nie, dziwką za to płacą, więc chyba określenie kurwa pasuje. Tylko seks mu w głowie. Dziwi się, że jakieś panienki są takie chętne, by wskoczyć mu do łóżka. Itachi przyglądał mu się z założonymi rękoma. Sasuke nie zwracając na niego większej uwagi, poprowadził swoją jednonocną partnerkę w kierunku schodów do góry, gdzie mieścił się jego pokój, ale na drodze stanął mu brat.

- Dokąd to? – zapytał surowo.

- Nie twoja sprawa – zlekceważył go, ale ten się nie poddał.

- Moja, moja. Też tu mieszkam.

- Do mojego pokoju, zadowolony?

- Bardzo – uśmiechnął się delikatnie. – Kto to jest? – wskazał na uwieszoną na ramieniu brata dziewczynę.

- Co cię to obchodzi? Przepuść nas – warknął.

- Babcia i dziadek przyjechali. Idź się przywitaj i… ładnie by było, gdybyś przedstawił też swoją dziewczynę – pouczył, ale Sasuke przewrócił jedynie oczami.

- Później. Zejdź nam z drogi – odtrącił go na bok i skierował w swoim kierunku.

            Itachi westchnął ciężko. Same problemy z tym dzieciakiem. Trudno, on się potem będzie z tego tłumaczył. Starszy brat zostawił to, co miało przed chwilą miejsce i udał się do kuchni. Mikoto dokrajała na talerz wszystko, co pełniło rolę przegryzki po spożywaniu alkoholu. Ku zdziwieniu chłopaka nie krzyczała na niego, a przyjęła oferowaną przez niego pomoc.

- Nalej wrzątku do szklanek na tacy – poleciła, wskazując ręką na obiekty wypełnione albo ziarenkami kawy, albo torebkami herbaty. – i potem zadzwoń po Sasuke, żeby natychmiast wrócił do domu.

- Nie muszę po niego dzwonić. Już jest w domu…

- To dobrze – uśmiechnęła się Mikoto.

            Biedna mama, a ma taki dobry humor… jeszcze nie wie… wziął tacę do ręki, a ona talerze i razem udali się do pokoju gościnnego. Trochę to noszenie mu zajęło, bo pełne szklanki wrzątku, gdyby się oblał…

- A gdzie jest Sasuke? – i nastąpiło pytanie wieczoru.

- Sasuke? Chyba jeszcze nie wrócił, kochanie  - odparł Fugaku. – eh ta młodzież.

- Itachi, powiedziałeś, że Sasuke jest w domu…

- Bo to prawda, mamo. Jest w swoim pokoju – odpowiedział. – powiedział, że potem zejdzie się przywitać.

- O nie. żadne potem! Co ten gówniarz sobie myśli? – zapytała retorycznie i ostrym krokiem wyszła z pokoju. Itachi jeszcze zatrzymał matkę na pół piętrze.

- Czekaj mamo, bo… on nie jest sam…

            Te słowa jeszcze bardziej ją rozzłościły. Nie mógł tego przegapić, gdyby lubił Deidarę to, by nagrał całą tą sytuacje na komórce i mu go pokazał. No, ale się nie lubią. Mikoto zamierzała wejść bez zapowiedzi do pokoju, ale młodszy syn się wycwanił i zamknął drzwi na klucz.

- Sasuke! Natychmiast otwórz te drzwi!

- Kurwa… - doszło zza drzwi to ciche syknięcie.

- Ja ci dam „kurwę” – warknęła Mikoto. Była straszna, gdy się wściekała. Itachi odetchnął z ulgą, że nie jest w skórze brata. Po paru sekundach drzwi się otworzyły, a Mikoto bezceremonialnie wtargnęła do pokoju. Obecna tam dziewczyna na szybko zapinała guziki w koszuli.

- Mamo…

- Milcz! Ubierz swoją koszulkę i wynoś się na dół do babci i dziadka! A ty młoda damo ubierz się i proszę wyjść z mojego domu – zwróciła się do niej grzecznie aczkolwiek stanowczo. – To nie burdel, nie zamierzam tego tolerować Sasuke.

- Wstydziłbyś się w czasie wizyty gości robić takie rzeczy – wtrącił Itachi.

- Zamknij pysk – warknął Sasuke.

- Uspokój się – skarciła go Mikoto. – twój brat ma rację. Natychmiast idź do babci i dziadka i przeproś za swoje naganne zachowanie – wskazała na drzwi przez które posłusznie wyszedł. – Itachi pokaż koleżance Sasuke, gdzie są drzwi – nakazała.

            Wszyscy dostosowali się do jej rozkazów, Itachi pokazał dziewczynie drzwi, ona przez nie wyszła, a Sasuke przeprosił dziadków za swoje zachowanie i siedział grzecznie w pokoju gościnnym, dopóki Mikoto nie pozwoliła mu wrócić do pokoju. Bez szlabanu też się nie obeszło. Może przymknąć oko na zachowanie syna – sprowadzanie dziewczyn do domu – ale tylko wtedy, gdy nie ma w domu gości. Zdaje się, że Sasuke zapomniał, jak powinno się zachowywać. W dodatku nie podoba jej się, jak traktuje dziewczęta. Musi z nim o tym porozmawiać, skoro gadanie Fugaku nic nie daje.

            Rankiem Sasori spał w najlepsze na kanapie, nawet się nie przebudził, aby przejść do sypialni, do łózka. Musiał być mocno wyczerpany i nie dziwota. Jak ta ciężarna wczoraj wrzeszczała… dźwiękoszczelne słuchawki winny znajdować się w takich pomieszczeniach. Zawsze się zastanawiał, jak bardzo porody bolą…? Jakoś nie sądzi, by to było takie ostre… chociaż kobiety są bardzo odporne na ból, choć są kobietami. Nie chciałby być kobietą. Mają w życiu łatwo, mają władze i cycki, ale to by go nie przekonało.

- Sasori – zawołał go melodyjny głos i lekko potrząsnął. Skrzywił się na dźwięk tej pobudki i otworzył oczy. Przed sobą zobaczył swoją pracownicę, siedziała przy nim na skraju kanapy. Uniósł się na łokciach do pozycji siedzącej.

- Miyuki – przetarł zaspane oczy. – co jest? Gdzie Naoki?

- Hidan go zabrał na dwór, pograć w piłkę.

- Słucham? Puściłaś go samego z Hidanem? – momentalnie się rozbudził i spiął, chciał na nią nawrzeszczeć i wyjść po dziecko, zanim się nabawi jakiś szowinistycznych nawyków, ale ona go zatrzymała.

- Tak, bo chciałam skorzystać z okazji i z tobą porozmawiać – w zapytaniu uniósł brew do góry. – przypomniałam coś sobie… z tamtej nocy…

- Przypomniałaś… a co? – dopytał niepewnie. Miyuki uśmiechnęła się i w jednej chwili wpiła w usta Sasoriego. Nie zastanawiając się nad niczym oddawał te pieszczotę. Położyła się na jego ciele i intensywnie roznamiętniała pocałunek. W momencie, gdy Sasori okalał jej szyję ssącymi pocałunkami, ta przymknęła z przyjemnością oczy.

- Teraz już wiesz? – jęknęła rozkosznie. – Chcę dokończyć to, co wtedy zaczęłam…

- Nie mam nic przeciwko – odrzekł Sasori.

            Nie będzie się przecież oszukiwał, bo pragnienie ma podobne, jak nie większe. Miyuki od razu zabrała się do rzeczy i powędrowała ręką do jego spodni. Najpierw jednak się zabawiała jego popędem i ocierała subtelnie ręką przy jego męskości. On za to nie zamierzał się w to bawić. Rozpinał jej bluzkę, jakby ta chwila była snem i miał się za  chwilę obudzić. Przerzucił ją na drugą stronę, aby to on mógł być na górze i… spadł na podłogę.

                        Puk, puk, puk!

            Obudził się... nosz kurwa, cholera mać! Westchnął ciężko, leżąc samotnie na podłodze, że też nie mógł myśleć trzeźwo, oczywiste, że Miyuki nie zwróciłaby się do niego po imieniu i nie zostawiła Naokiego z Hidanem. Diabeł tkwi w szczegółach… ale co on, by dał za takie coś w realnym świecie. Pukanie znowu zabrzmiało w mieszkaniu. Wstał z podłogi, schował te jednoznaczne rzeczy do pobliskiej półki i poszedł sprawdzić kogo to do niego niesie. Otworzył drzwi, a w progu zastał Deidarę.

- Och, mój kochanek. O tak wczesnej porze? – zaprosił go do środka.

- Dochodzi dziesiąta, a ja muszę pogadać. Póki nie pracujesz – wszedł do środka, a Sasori ziewnął męczeńsko. Dziesiąta? Już? Nie do wiary… - widzę, że się cieszysz na mój widok – uśmiechnął się cwaniacko. Saso nie ogarniał. – Spocznij generale – zasalutował rozbawiony.

- Co ty pierdolisz?

- O wzwodzie, pierdoło – oznajmił i z rozbawieniem złapał go za krocze, oczywiście ten odruchowo wycofał się miednicą. To dla nich normalne, że się straszą takimi nagłymi chwytami, ale taka reakcja jest samoczynna. – idź zwal sobie w kiblu. Dzisiaj ci nie pomogę, głowa mnie boli.

- Nigdy mi nie pomagasz – zawołał i z fochem udał się do łazienki.

- Tak mi przykro – sarknął.

            Po kilku minutach Sasori przypomniał sobie, że przecież ma syna. Skoro dochodzi już dziesiąta to powinien szaleć po mieszkaniu, a on sobie spał w najlepsze. Na pozór powinien korzystać ze spokoju i pogadać z Deidarą, ale wolał jednak to sprawdzić. No, ale nie zdążył, bo wtem chłopiec do niego wyszedł.

- Hej tato – przytulił się do jego nóg, a Saso wziął go na ręce. – tu mnie boli – wskazał na swoje gardło.

- Słyszę, że masz zachrypnięty głos – przystawił mu rękę do czoła. – i gorączkę…

            Bez zbędnego gadania, postanowił się zająć dzieckiem. Zaproponował Deidarze, aby poczekał, albo mu towarzyszył i gadał, co ma do powiedzenia. W międzyczasie jeszcze wziął sobie urlop na żądanie w pracy, a do szkoły dzisiaj nie pójdzie, jeden dzień… nic mu się nie stanie. W dodatku to dopiero październik, raczej nic mega ważnego go nie ominie. Następnie jeszcze zadzwonił do Miyuki, by odwołać jej dzisiejszą pracę.

            Po kilkunastu minutach Naoki leżał przykryty pod kołdrą. Musiał wypocić z siebie tą całą gorączkę, niemal od razu zasnął. Co do gardła, to jeszcze się zobaczy, najpierw zbije gorączkę.

- Idź z nim do lekarza – polecił Deidara.

- Jak się obudzi. To pewnie angina… poradzę sobie domowymi sposobami.

- Oby nie było tak, jak ostatnio – sarknął. Sasori się na to skrzywił, że też on mu to wypomina. – sorry, nie chciałem – dodał, umiał dostrzec kiedy przesadza z żartami.

- O czym chciałeś pogadać?

- Chciałem powiedzieć, że nasz wypad będzie na majówkę, przyszłego roku. Nie ma innych wolnych terminów.

- Jaki wypad? – zapytał, a Deidara, aż się poprzez nie najeżył.

- No ten pod namioty, durna pało!

            Jak on go wkurza swoją sklerozą! Kiedy nie jest informowany to zgrywa wielkie oburzenie, a gdy jest to wylatuje mu to z głowy… nie ma sensu go informować i niech się ta mała dziewczynka burzy! W dodatku nie był tym za bardzo przejęty, tylko zajmował się chorym dzieciakiem. Dobra no, rozumiał to… nawet z nim został i jako tako pomógł przyjacielowi.

            Kilka dni później, Miyuki już wróciła do pracy, chociaż na krótszy dystans. Sasori poszedł tylko na praktyki szkolne, a nie do pracy. Naokiego jeszcze męczyła choroba, ale był u lekarza i ma już określone antybiotyki i dokładną kurację leczniczą. Koło południa pozwoliła mu przenieść się z łóżka w pokoju, na kanapę do salonu. Oczywiście przeniosła mu poduszkę i kołdrę, nie mógł się dodatkowo przeziębić. Chciał obejrzeć bajkę, bo już mu się w swoim pokoju nudziło.

            Chyba najtrudniejsze w tym wszystkim było szukanie odpowiedniej bajki, bo Naoki ciągle, albo zmieniał zdanie, albo po prostu mówił nie. Na szczęście ma w sobie bardzo dużo cierpliwości i nie pieprznęła tym wszystkim. W końcu wybrał bajkę, „Goofy na wakacjach”, jednak okazało się, że w środku pudełka nie ma płyty.

- Cześć wszystkim… - zawołał Sasori. – Naoki ktoś do ciebie… - skrzywił się, zapowiadając Hidana.

- Wujek…! – przez swój krzyk zaczął mocno kaszleć.

- Nao, co tam ulubieńcu? – zmierzwił mu włosy. – Patrz co dla ciebie mam! – wyjął zza pleców pudełko z torem wyścigowym. – Zdrowiej szybko to się pobawimy.

- Bomba! – zakaszlał, ale to nic. Chciał pokazać wujkowi swoje zadowolenie, bo jeszcze przestanie mu kupować zabawki. – A tata tesz się będzie bafić?

- Będzie – Hidan zadecydował za niego. – skopiemy twojemu staruszkowi dupę – przybił sobie z małym żółwika. – nabierz sił, kolego. Cześć Miya, masz okres? – zapytał, patrząc na jej tył, a ona ze strachem zaczęła patrzeć na swoje spodnie.

- On kłamie ­ - powiadomił Sasori obojętnie.

- Widzę, że nie tylko ja patrzyłem na jej tyłek – zaśmiał się Hidan, a Saso wbrew sobie się zarumienił.

- Zamknij się – burknął zakańczając temat. – co robicie?

- Naoś chciał obejrzeć bajkę i padło na Goofy na Wakacjach – oznajmiła Miyuki.

- Oglądałem to? – Hidan zwrócił się do Naokiego.

- Na pewno, przecież główna rola należy do twojego kreskówkowego odpowiednika – sarknęła Miyuki. wiadomo Goofy, jak Hidan, co ruszy to spieprzy no i jest głupi. – tak czy siak w pudełku nie było płyty, więc może będzie w odtwarzaczu.

- Możliwe… - odrzekł, ostatnio oglądali… on oglądał… - Nie, czekaj!!! – wydarł się podbiegając do dziewczyny, ale się spóźnił.

            Na ekranie telewizora zaczęła się bardzo gorąca scena oglądanego wcześniej porno. Sasori wyrwał dziewczynie pilot i natychmiast wyłączył film. W jednej chwili oblało go gorąco. Miyuki także stała w bezruchu cała czerwona, a Hidan parsknął śmiechem. Naoki patrzył na nich ze zdziwieniem, oglądał obrazek na pudełku i nie zobaczył co się stało w telewizji, ale musiało być coś fajnego. Mają komiczne miny. Miyuki cała w purpurze spojrzała na Sasoriego, nie miała go za faceta, który fapie sobie przed jakimiś tanimi porno. To jest… to żałosne i obleśne – bardzo spadł w jej oczach. Potem on spojrzał na Miyuki i po spotkaniu ze sobą spojrzeń natychmiast się od siebie odwrócili. Patrzyła na niego jak na zboczeńca – nie dziwota, ale nie chciał, aby ktokolwiek tak na niego patrzył.

- Jednak oglądałeś – zaśmiał się Hidan. – Zboczuś – śmiał się dalej, a Saso popadał w coraz większe zażenowanie. – jak ci się podobało?

- Hidan, zamknij mordę! – warknął ostro.

- Ja już pójdę… - wtrąciła nieśmiało Miyuki i oddaliła się do przedpokoju.

- Ja przepraszam, że…

- Weź, stary – burknął Hidan. – przecież to normalne, że facet się masturbuje. Szczególnie rudy facet – zaśmiał się lekko. – Jak jej się to nie podoba to niech rozłoży nogi i ci da, a nie!

- Hidan! – zawołał wściekle. – Zamknij ten, kurwa, ryj – warknął na tyle cicho, aby Naoki nie usłyszał. – Przepraszam za niego.

­-  Nie, ma racje… z tym, że to normalne… chyba – dopowiedziała. – ale chowaj na drugi raz swoje… filmy… to obrzydliwe – skrzywiła się. – znajdź sobie kogoś, jeżeli brak panu uciech cielesnych… -­ tym razem to Sasori się skrzywił. Jest trochę bezczelna skoro mu to mówi.

- To moja sprawa.

- Więc się z tym tak nie obnoś – nie wie dlaczego się z nim o to kłóci. Po prostu… nie spodobało jej się to.

- Może Hidan nie tylko co do tamtego miał racje – syknął i wtedy ugryzł się w język. To było niemoralne z jego strony. Zaproponował jej jednorazowy seks, to staje się irytujące, jak ona na niego działa. – Wybacz – zamknął oczy wraz z nabraniem oddechu.

- Ja też przepraszam…

- Lepiej już wyjdź.

            Nigdy tak bardzo się nie cieszył z jej wyjścia. To była żenująca sytuacja… rozmowa  też.  Wrócił do pokoju, gdzie Hidan wraz z Naokim już oglądali pożądaną bajkę. On najwyraźniej umie szukać.

- Gdzie płyta? – Hidan podniósł ją w dłoni z uśmiechem na ustach. – Dawaj…

- Gdybyś się nie wycofał po przyznaniu mi racji, to byś teraz ruchał.

- Zamknij pysk.

DATA

23.08.2014

OD AUTORKI

Witajcie Kochani ;* Jak wam mijają wakacje? Jeszcze dwa tygodnie do ich końca, ale ten czas zapieprza :/ W każdym razie muszę Wam się pochwalić, że w ciągu pisania tych wszystkich rozdziałów teraz, jestem z nich cholernie zadowolona :P oby ta reakcja została ze mną jak najdłużej xD cóż, do mojego posłowa dodałam nowy odnośnik xD robię to, bo bardzo mi się spodobało, jak Ahiru się niecierpliwiła <3

SPOILER
(jak chcecie odczytać to sobie zaznaczcie xD)

- O czym chcesz rozmawiać?

- No cóż… pamiętasz ten dzień, a właściwie noc, kiedy… za dużo wypiliśmy? – masakra! Była bardzo odważną osobą, ale cała osoba Sasoriego ją onieśmielała. To było frustrujące, całą noc myślała nad tym dialogiem, który poprowadzą, aż bolał ją brzuch. Podejrzewała się o zauroczenie, ale nie przyjęła tego do swojej świadomości.

- Tak… - odpowiedział niepewnie. – znaczy tylko urywki.

- Ja w sumie też, ale – przełknęła ślinę, by dodać odwagi. – pamiętam… pamiętam pocałunek – wyrzuciła z siebie.

- Sasori – wtrącił, jakiś nieznany kobiecy głos. Blondynka w gęstych kręconych włosach, podeszła do mężczyzny, ale ten nic nie powiedział. Czuł skrępowanie, że Miyuki ją widzi. – ja już muszę wyjść, dzięki za cudowną noc – mruknęła i złożyła na jego ustach namiętnego całusa. – zadzwoń – dodała, po czym uśmiechnęła do dziewczyny i wyszła z mieszkania zamykając za sobą drzwi.