ROZDZIAŁ 34.

            Wieczorem przywołał do siebie swojego syna, a znajdował się w łazience. Był już wystarczająco duży, by rozpocząć przygodę z myciem zębów. W końcu jego jama ustna już była wypełniona zdrowymi kłami. No i nie uśmiecha mu się iść z nim w przyszłości do dentysty. Nigdy! Gdy był w sklepie, w oczy rzuciła szczoteczka do zębów dla dzieci, więc skorzystał z okazji. Począł tłumaczyć chłopcu, jak ważna jest higiena jamy ustnej, co się stanie, gdy nie będzie mył zębów, pożółkną, od cukierków pojawi mu się próchnica i będzie musiał iść do dentysty, a są nimi ludzie, którzy wyrywają zęby! Nawet dzieciom! Straszne! Jednak nie był za bardzo przekonany.

- Mycie ząbków jest fajne…  ja też myję, Miyuki pewnie też i wujek Dei…

- Wujek Hidan też? – westchnął cicho Sasori. Też mu sobie wybrał wzór naśladowania. Jeszcze jego syn będzie miał potomstwo szybciej, niż zdąży dorobić mu rodzeństwa.

­- Taa, Hidan też myje – skinął głową. A przynajmniej ma nadzieje, że myje.

- A babcia?

- Babcia… - o zgrozo, dlaczego to dziecko musi być takie ciekawskie. – nie, babcia jest za stara… - Chiyo by mogła się ułożyć w grobie, wszystkie kwestie mu bardziej komplikuje.

- Dlaciemu nie myje? Ziemby jej wypatną – stwierdził.

- Babci… już dawno wypadły zęby. Bo nie myła – dodał, żeby go wystraszyć.

- Kamieś! – rzucił oskarżycielsko. – Babcia ma zięby!

- Tak, wiem… ale to są sztuczne zęby – westchnął ciężko. – Słuchaj, zęby z wiekiem ludziom wypadają, albo się bardzo psują, więc na przykład babcia potrzebowała założyć sobie protezę. Czyli te zęby, które teraz ma.

- Tesz chcie plotezie!

- Jeszcze masz na to czas…

- Po cio myć zięby, jak i tak wypatną? – założył ręce na klatce piersiowej. Tata coś kombinuje, nie może mu ufać.

- Naoki przestań ciągle pytać, tylko je umyj! A jak chcesz to w tej chwili idziemy do dentysty i wyrwie ci wszystkie zęby, a to strasznie, strasznie boli! – krzyknął tracąc już cierpliwość. – Za to mycie zębów nie boli – uspokoił się i wyjął z kubka małą szczoteczkę dla niego. – Patrz, kupiłem ci fajną szczoteczkę… niebieską! – zwabił go do siebie, pokazując przedmiot. – Będziesz mył?

- Dobzia – przytaknął, podchodząc do zlewu. – Ale chcie cielwoną! – zawołał i wyjął z kubka drugi patyczek.

- Nie, nie, nie. Oddaj to – nakazał, gdy Naoki zaciskał do siebie przedmiot. – To jest moja szczoteczka, oddaj natychmiast – burknął, lecz chłopak mocno się zaparł.

- Ja chcie tą!

- Ale ona jest moja. Jest na niej pełno moich zarazków – wytłumaczył.

- Kamieś! Myjeś zięby ciodzienie, nie maś ziaraźków!

- Nie będę się z tobą dogadywał. Oddawaj, bo dostaniesz po dupie – zagroził i ukląkł przed nim, łapiąc go za ramiona. Wyciągnął do góry rękę, w której trzymał czerwoną szczoteczkę. W momencie, gdy Saso złapał go za nadgarstek, maluch odrzucił przedmiot do przodu tak, że odbił się od ściany i trafił wprost do muszli klozetowej. – Naoki! – warknął, gromiąc go gniewnym wzrokiem.

- Pszeplaszam… - powiedział smutno i objął swojego tatę. Sasori musiał się niesamowicie powstrzymywać przed wybuchem. -­ Wiesz cio? – spojrzał w rozgniewane oczy taty. – Niebieśka jest fajna. Umyjemy ziąbki!

            Młody rodzic wraz z wyminięciem swojego syna, złapał się z nerwów za swoje zatoki. Ciągle i ciągle powtarzał sobie w myślach, aby się uspokoić. Po chwili wrócił już do dziecka i krok po kroku zaczął mu tłumaczyć jak się myje zęby. Pokazał jego pastę do zębów, ale znowu zaczął wybrzydzać, że chcę taką pastę, jak ma tatuś! Widział jej reklamę, po niej ma się tak mocne zęby jak bóbr! Sasori splajtował, no cóż najwyżej to wypluje, a wypluje na pewno, przecież jest za bardzo miętowa. Naokiemu bardzo się spodobał kolor pasty – był taki, krystalicznie niebieski! Nakazał mu włożyć szczoteczkę do ust i rozsmarować pastę na ząbkach. O dziwo nic nie narzekał na poziom mięty w paście.

­- Smaruj w górę i dół albo prawo i lewo – nakazał, nalewając mu wody do kubeczka, potem przed nim ukucnął. – Bardzo ładnie… pamiętaj żeby  nie połykać.

- Mm! – kiwnął w zgodzie główką i mył ząbki. Fajne to mycie zębów, dlaczego dopiero teraz to robi? W ogóle pasta jest taka dobra i ładnie pachnie. Teraz będzie mu fajnie buzia pachniała! Musi też sprawdzić, czy naprawdę da się po niej jeść drewno. Ciekawe jak smakuje? Bo chrupanie go brzmi jak chrupki!

- Dobra, wystarczy. Teraz weź do ust wodę, ale jej nie połykaj – z wolna przekazywał mu wszystkie wskazówki. – teraz wypukaj usta. Głowa do góry i rób w ustach bańki, jak nie raz podczas picia oranżady – wykonał to polecenie z niemałą uciechą. Tata mu nigdy na to nie pozwala, bo się niby udusi. Co za nonsens! – Dobrze, teraz wypluj – wypluł… na twarz taty. Nie wiedział dlaczego, ale zrobił, jak kazał. – Naoki!!!

- Miałem wypuć… - obronił się..

- Ale nie na mnie tylko do umywalki! – przetarł twarz ręcznikiem, a potem przetarł buzię syna. – Do łóżka.

- Mam kopoty? – zapytał z nutą niepewności.

- Jak w tej chwili nie pójdziesz do łóżka to będziesz miał – powiedział do niego, przenosząc swoją szczoteczkę z kibla do kosza na śmieci.

            Posłusznie i lekko naburmuszony opuścił łazienkę. Sasori skorzystał z okazji i i wziął szybki prysznic. Jakoś chciał odwlec jak najdłużej tą poważną rozmowę z synem. Nie mógł pozwolić na to, aby sytuacja z ostatnio ponownie się powtórzyła, ale jak nie dzisiaj to jutro może z nim pogadać… dla niego także to nie był zbytni o wygodny temat.

- Tato…! – zawołał Naoki zza drzwi. Sasori z westchnięciem zakręcił wodę, by lepiej go słyszeć.

- Jeszcze nie jesteś w łóżku?!

- Nie…! – odpowiedział na to retoryczne pytanie. Sasori westchnął i wyszedł spod prysznica, przecierając ciało ręcznikiem i wydobywając z szafki, ubrania potrzebne do snu.

- Więc na co czekasz?!

- Mogę śpać z tobą?! – wiedział, że on coś jeszcze wymyśli…

- Możesz…

            Po chwili wyszedł już z łazienki i skierował się do swojej sypialni, gdzie na łóżku rozgościł się Naoki. Uśmiechnął się na widok taty i poklepał samodzielnie przez niego przyszykowane, miejsce obok. Wraz z zajęciem siedzenia, chłopiec wyłożył spod kołdry ukrytą książkę, ale przed otwarciem jej, powstrzymał go Sasori.

- Poczekaj…. Pogadajmy najpierw.

- Nie. Pocitajmy! – odparł i ponownie otworzył książkę, ale tata nie dość, że ją zamknął to jeszcze schował za siebie! Swoją drogą, marna ta kryjówka. – Daj mi!

- Potem.

- Psieplaszam, że cię opułem – spuścił głowę.

- Nie o to mi chodzi… Naoki, nie nazywaj Miyuki mamą…

- Dlaciego? – zaciekawił się. Przecież każdy ma mamę, dzieci w piaskownicy tak nazywają swoje nianie.

- Bo… - wypuścił z siebie powietrze. – bo ona nie jest twoją mamą.

- Dlaciego?

- Bo cię nie urodziła… po prostu nie mów tak do niej, jak będziesz większy to o tym porozmawiamy, w porządku?

            Uff! Nie było tak źle. Usiadł przy dziecku, objął go ramieniem i zaczął czytać jego ulubioną czytankę. Czytał mu z intonacją głosową, dzięki czemu bardzo dużo się śmiał. Uwielbia dni jak ten, gdy może ze spokojem usiąść na tyłku. Cały tydzień miał wolny, potem ponownie wróci na swoją pracę pielęgniarza. To oznacza też tabun nauki, który na niego spadnie. Tyle szczęścia, że to ostatni rok. Zerknął na dziecko, które usnęło wtulone w jego brzuch. Zabrał telefon z półki i po chwili wgapiania się w ekran, zaczął pisać smsy.

Saso: Siema. Mam jutro wolne.

Robisz coś koło 4 po południu?

                        Dei: wpadaj ;d

Saso: Naoki się ucieszy.

                        Dei: ehh… ;/

Saso: :*

                        Dei: spierdalaj

            W samo południe Nagato rozpoczynał ostatnią godzinę nauki w szkole średniej. Nie znalazł pracy w żadnym liceum, więc już przyjął ofertę Konan na technikum… w sumie… nie było tragedii. Uczniowie rzecz jasna nie chcieli się uczyć, ale ich żarciki były o wiele, wiele dojrzalsze. No przynajmniej u niektórych. Dostał nawet swoich wychowanków. Wśród całej klasy była mała siostra Sasoriego, ale nie wykazywała się jakąś zdumiewającą wiedzą, jak brat. To było jasne, że ją przetestuje i odpyta. Nawet ona to wiedziała, a jednak się nie nauczyła. Ale była bardzo lubiana w klasie. Jeden z uczniów był bardzo bystry. Niejaki Daisuke, udzielał mądrych odpowiedzi, tworzył inteligentne żarty, miał wszystkie podręczniki… ciekawe co z nim jest nie tak.

            Aktualnie prowadził lekcje z trzecią klasą. Była to bardzo cicha, skupiona na nauce grupa. W końcu profil mat-fiz. Tłumaczył im wszystkim lekcje z dziedziny geometrii. Wszystkie te funkcje liniowe, ale bardzo szybko chwytali w tym o co biega.

- Może przed następnym zadaniem się trochę rozluźnimy? – zapytał retorycznie. - Hah, wiecie dlaczego prosta jest bogata? - uczniowie leniwie spojrzeli na swojego profesora, któremu drżały kąciki ust przez chęć parsknięcia śmiechem. Milczeli, sygnalizując niewiadomą - Bo ma wiele środków! - zaśmiał się serdecznie, a rekcja uczniów była różna. Jedni patrzyli na niego z uniesioną brwią, inni zachichotali z grzeczności, ale jeszcze inni plasnęli w czoło. - Środków! Rozumiecie? Hehe. Pieniężnych! Hahaha... ech, nieważne...

            Jakoś niespecjalnie przypadał klasie suchy humor nauczyciela. Dla nich facet po prostu usilnie starał się być  fajny, ale akurat w tej grupie sobie przegrał początkowym testem w ramach powtórzenia wiadomości. Są z mat-fizy, ale mają też życie, w wakacje ostatnie o czym myśleli to nauka. Nagato nie widział w tym nic złego, przecież klasówka nie była na ocenę. Znaczy się, oni myśleli, że jest – musieli tak myśleć! Inaczej by się do tego nie przyłożyli. W każdym razie ma opinie surowego nauczyciela. Nawet jego wychowankowie nadali mu pseudo. Z profesora Nagato Uzumaki stał się profesorem Nagato Uzurpatorem.

            Bardzo nie śmieszne.

            Kiedy w końcu rozbrzmiał dzwonek. Dziewiętnastolatkowie na szybko zaznaczyli swoje zadania, a potem ruszyli w stronę wyjścia. Jednak kulturę zachowali, powiedzieli do widzenia. Nagato musiał odnieść jeszcze dziennik do pokoju nauczycielskiego, a potem ma wolne po południe. Jedno w byciu nauczycielem jest najzajebistsze, mało godzin pracy, wolne weekendy, wakacje i inne święta. Tego reszta może mu pozazdrościć. Gdy tak sobie szedł do celu zobaczył, że przed drzwiami stoi Konan i najwyraźniej na niego czeka.

- Nagato! I jak? – zaczęła rozpromieniona. – Jak ci się podoba moje technikum?

- Obleci – mruknął.

- No ej, trochę więcej entuzjazmu. Popytałam kilku uczniów o ciebie – założyła ręce na piersiach. – jesteś nienormalny, skoro robisz im na dzień dobry testy sprawdzające.

- Nie były na ocenę – burknął. – poczekaj na mnie, zaniosę tylko dziennik.

- Mogę… mogę wejść z tobą? – zapytała, a on spojrzał na nią  z uniesioną brwią. – Ojej no, nigdy nie byłam w pokoju nauczycielskim! Co innego u dyrektora, ale no właśnie,  to co innego.

- Serio nie byłaś? – zaprosił ją do środka.

- A wy byliście z paczką? W czasach szkolnych?

- Noo… - nachylił się do niej. – gdy były plotki o testach to się czasem wkradaliśmy, by zwędzić materiały… czasami nie tylko, by napisać lepiej, ale dla samej adrenaliny.

- Tak czułam. Wasza paczka dzieli się na inteligentnych i nie – uśmiechnęła się, a Nagato włożył zeszyt do półki. – o wiele lepiej, niż na korytarzu.

- Możemy iść – oznajmił. Trochę szybkie to zwiedzanie, no ale trudno. Przytaknęła i ruszyła za nim.

            Tymczasem korytarzem do pokoju nauczycielskiego zmierzała Matsuri, wraz ze swoim chłopakiem Kisekim. Chłopak skończył już lekcje, a ona też chciała już wracać, ale na wagary nie pójdzie, bo jeszcze babcia jej na wycieczkę nie puści, do higienistki też nie, bo ta raczej dzwoni po opiekuna. Powiadomiłaby brata, ale nikłe szansę… Kiseki za to miał genialny pomysł i podszył się pod doktora, pisząc usprawiedliwienie-zwolnienie. Przy schodach już ją zostawił samej sobie. A ona na progu od pokoju nauczycielskiego niemal wpadła na swojego wychowawcę.

- O, profesor! – uśmiechnęła się. – Jak dobrze, że jeszcze profesora złapałam – zwracała się do niego per profesor, bo jakoś głupio jej mówić do niego pan, zważywszy, że gdy wpadał do Saso, gdy jeszcze z nią mieszkał, mówili sobie na ty. Właściwie to zwykle było grzecznościowe „cześć”.

- Masz do mnie jakiś interes Mats? – zapytał. Konan jedynie mu się przyglądała i oceniała, jak się zachowuje jako  nauczyciel.

- Tak. Mam zwolnienie z lekcji – przekazała karteczkę nauczycielowi. – Twoja dziewczyna? – zagadała zerkając na Konan.

­- Nie, koleżanka – wtrąciła dziewczyna. ­- Nagato idź jej to zwolnienie napisz, a ja tu poczekam.

- Matsuri – Nagato zwrócił się z uśmiechem do uczennicy. – ktoś ci to pisał?

- Nie – odparła stanowczo.

- Co Nagato poznałeś pismo jakiegoś ucznia?

- Nie o to chodzi…

- No to ją zwolnij, widać, że dziewczyna źle się czuje – wstawiła się za nią Konan.

- No nie wiem, z tego co tu pisze, masz stłuczoną prawą rękę, która jest powiązaniem z ostrym bólem brzucha – odczytał, a ona patrzyła na niego z zmarszczonym ze zdziwienia czołem. – W dodatku nie widzisz i…

­- Pokaż to! – wyrwała z jego rąk kartkę i zaczęła czytać na głos. – Panie Nagato – już na wstępie się załamało, to miało  być usprawiedliwienie, a nie list! – proszę zwolnić Matsuri Akasunę z trzech ostatnich lekcji. Ma stłuczoną rękę, która jest efektem ostrego bólu brzucha… - co za kretyn! – w dodatku przez środki znieczulające nie widzi i ma zaćmienie… umysłowe – zagryzła z wściekłości wargi. – z poważaniem… doktor – przez ten podpis załamała się jeszcze bardziej. Z jakim debilem się ona spotyka.

- Może z tym zaćmieniem umysłowym jest trochę prawdy – zamyślił się. – nadal chcesz to zwolnienie?

- Obejdzie się – bąknęła i oddaliła się. Zrobiła z siebie idiotkę! Zabije tego tępaka!

- Skądś kojarzę jej nazwisko… - zastanowiła się na głos Konan.

- To siostra Sasoriego – powiadomił ją Nagato. – ale nie podzieliła inteligencji brata… no mniejsza, przyszłaś do mnie w jakimś konkretnym celu? – zapytał kierując z nią kroki do wyjścia ze szkoły.

- No w sumie… chodzi o Yahiko… planuje coś?

- Znaczy? Chodzi ci o weekend?

- Niee… a co? Chce mnie gdzieś zabrać? – mimowolnie się ucieszyła.

- Raczej nie… ale mówił, że jedzie do swoich rodziców – zaczęła się zastanawiać dlaczego jej ze sobą nie weźmie? Była już u niego, ale nie w czasie obecności rodziców, a chyba powinna ich poznać! Najwyższy czas przecież!

- No, a… mówił ci coś, że chce mi się oświadczył?

- Nie. nic o tym nie wiem.

- Kłamczuch ­– mruknęła, szturchając go w ramię. – Yahiko ci mówi wszystko, no weź! Nie daj się prosić.

- Ale ja naprawdę nic nie wiem… - odrzekł szczerze. – Może Yahiko stracił zainteresowanie małżeństwem…? – zastanowił się na głos. Za co Konan zgromiła go wzrokiem.

- Zachowaj te suche żarty dla swoich uczniów – warknęła agresywnie. – spadam. Dzięki za nic!

- O co ci chodzi – bąknął. – ty i Yahiko jesteście porąbani… jak nie jeden się napala na ślub to druga – westchnął, ale ona i tak mu nie odpowiedziała. – Zsynchronizujcie okresy – dodał cicho.

            Popołudniem Miyuki postanowiła wykorzystać wolne dni, na czytanie książek. To wydało się jej o wiele przyjemniejsze, gdy w domu była całkowicie sama. Ta cisza… ten spokój… nie no, jednak jej to przeszkadza, nie ma do kogo się odezwać. Najbardziej posiedziałaby sobie w mieszkaniu Akasuny. Jakoś tam było o wiele, wiele przyjemniej. Z okna w salonie dało się usłyszeć wesołe głosy dzieci, bawiących się w ogrodzie, a ona uwielbiała dzieci. Takiego Naokiego po prostu nie da się nie lubić.

            Zeszła z piętra na parter domu z książką w ręce. Mieszkała w domu prywatnym, niby to był szpan, ale jej jakoś pasuje blokowe mieszkanie… nie jest takie duże, ale o wiele lepiej można się w nim przemieszczać. Z tyłu domu miała ogród, ale nie w nim spędzała czas. Usadowiła się na fotelu w salonie. Nogi zwisały jej na podłokietniku, a ona przesuwała wzrokiem po kolejnych słowach czytanej lektury. Po jakiejś chwili niby czytała, ale też mimowolnie zaczęła sobie przypominać wczorajszy, a może nawet dzisiejszy pocałunek. Usta Sasoriego były takie delikatne i miękkie. To był… to był taki wspaniały pocałunek… dawno, a może raczej nigdy jej tak bosko nie pocałowano. Nawet Banri… opuszkami palców przejechała po swoich wargach, przyłapując się na uśmiechu.

- Miyuki. wróciliśmy już! – zawołał głos jej taty, który wraz z gośćmi wszedł do domu. Pokręciła głową, aby wyzbyć się choć na chwilę wspomnień. Wstała z fotela i ruszyła do przedpokoju.

- Cześć wam – uśmiechnęła się do rodziny.

- Cześć ciociu – przywitał się z nią między innymi siedmioletni bratanek, Takeda. Jak na dziecko był bardzo poważny styl bycia. No smutne dziecko… powinien się bawić, uśmiechać.

- Jak się bawiłeś? – ukucnęła przed nim.

- W porządku – odrzekł spokojnie. – pomogę ci dziadku – zgłosił się i pomagał zebrać torbę do pokoju dziadka, z tymi cięższymi pomagał mu Yosuke.

- A tobie Miyuki, jak minął weekend? – uśmiechnęła się jej bratowa, Yoko.

- Bardzo… przyjemnie – odpowiedziała nieśmiało. Jej tata i bratowa spojrzeli na nią lekko zdziwieni. Yoko wiedziała co takie uśmiechy i zachowania oznaczają.

- Chyba powinienem częściej wyjeżdżać – zaśmiał się Akaishi, on najwyraźniej się niczego nie domyślał. – Zrobię nam wszystkim kawy – zapowiedział i zostawił dziewczęta same. Yoko od razu pociągnęła Miyuki w róg pokoju i zaczęła wywiad cichym szeptem.

- Mówiłaś, że Banri wyjechał na weekend.

- No tak… to prawda – odpowiedziała Miyuki nie rozumiejąc kobiety  i tego konspiracyjnego szeptu.

- Więc… nie spotkałaś się z chłopakiem przez weekend? – teraz to ona była zaskoczona.

- Nie, dlaczego?

- No jak to? Te uśmiechy i nieśmiałość na samo wspomnienie – wypominała, a Miyuki z zawstydzenia bawiła się kosmykiem włosów. – bawienie się właśnie włosami i rozmarzone spojrzenie. Nie jestem głupia, kochanie. Stałaś się kobietą, prawda?

- Słucham…? – nie bardzo nadążała.

- No… - nachyliła się do niej i szepnęła jeszcze ciszej. – uprawiałaś seks.

- Jezu, nie! – pisnęła zażenowana taką interpretacją.

- Uspokój się – zaśmiała się z niej. To było urocze, że Miyuki jest taką cnotką. Nagle zauważyła schodzącego z piętra męża z synem. Takeda schodził za nim z założonymi rękoma, jakby pilnował przed czymś ojca. W samochodzie mąż sobie zażartował, że spenetruje pokój siostry, czy nie ma w nim jakiś golasów… czyżby nie żartował? – Yosuke zabierz nasze torby do naszego domu.

- Potem. Nie pali się.

- Kochanie – zatrzymała męża nim do końca ją zignorował. – teraz – rzekła z uśmiechem, ale była w nim bardzo surowa nuta. – inaczej się pogniewamy – mruknęła i pogładziła swój brzuch.

- Hm? Jesteś w ciąży? – wtrąciła Miyuki. Yoko przytaknęła z uśmiechem. – O rany, gratulacje! – uścisnęła bratową.

- Hej, hej! Mi też pogratuluj, też się do tego przyczyniłem! – oburzył się, jego wkładu to nikt nie chce docenić, a bez niego nigdy by nie zaszła w ciąże. Nigdy, jej wagina akceptuje tylko jego plemniki.

- Jasne, jasne braciszku – objęła go. – który to miesiąc?

            Yoko nim udzieliła odpowiedzi, pogoniła Yosuke do domu z torbami. Takeda za to poszedł do dziadka, nigdy z nim się nie nudzi, zawsze ma dla niego zajęcie do jakiejś pomocy. Miyuki została zmuszona przez dziewczynę do opowiedzenia wszystkiego, bo przecież nie odmówi kobiecie w ciąży. Z westchnięciem ruszyła z nią do swojego pokoju. Tam mogły bezpiecznie porozmawiać. W pomieszczeniu od razu zaczęła mówić, ale oczywiście nie wszystko. Opowiedziała o napadzie, przenocowaniu u szefa  jego opiece nad nią w czasie burzy. Yoko uśmiechała się słuchając tej historii, była bardzo słodka. Potem opowiedziała jej o kolejnej nocy, a właściwie tylko, że upiła się winem.

- Yosuke nie szkolił cię w piciu? – zaśmiała się Yoko. Dla niej cały ten stosunek jej męża do siostry był chory. Dlatego przed wieloma rzeczami go powstrzymywała.

- Nie. nie uczy mnie pożytecznych rzeczy – fuknęła z rozbawieniem. – ale… co do tamtej nocy… pamiętam jedno – zarumieniła się na samo wspomnienie. Yoko natychmiast zamieniła się w słuch. – pocałował mnie.

- O boże, o boże, o boże – kobieta zaczęła się ekscytować.

- A ja to odwzajemniłam.

- No i prawidłowo nie?

- Nie – powiedziała stanowczo.  – po pierwsze mam chłopaka, po drugie Sasori jest moim szefem, a po trzecie… podobało mi się to. Yoko, to chore.

- Kochanie – odgarnęła włosy Miyuki za ucho. – ty i Banri do siebie od początku nie pasowaliście. Mówiłam ci to już. Potrzebujesz prawdziwego mężczyzny, który będzie ci z całą pewnością udowadniał miłość. Mo… znaczy Banri ci zaledwie przytaknie na wyznanie. Zresztą to szef powinien czuć się głupio… a teraz mi opowiedz, jak cię pocałował? – zachęciła ją klepiąc miejsce przy łóżku naprzeciwko siebie.

- Jesteś niesamowita – westchnęła z uśmiechem i zmierzwiła sobie włosy. – no dobra – usiadła przy niej. – ani słowa Yosuke!

- Jakby mnie słuchał – burknęła. – obiecuje. Opowiadaj.

- To było niesamowite. Chciałam abyśmy wykonali te scenkę z reklamy rurek…

- Te z buziaczkiem? Awww, jak słodko – Yoko ujęła dłońmi swoją twarz.

- Sądziłam, że nie będzie chciał tego robić, więc zrezygnowana spuściłam wzrok, a wtedy wyjął mi z ust rurkę i popłynął wprost na mnie. Nie zdołałabym się nawet odsunąć – Yoko zdawała się wraz z nią przeżywać tą opowieść. – wpił się w moje usta idealnie operując pieszczotą, ręką się podtrzymał mojego ramienia, a ja się mu bardzo łatwo oddałam.

- Jaki rodzaj pocałunku to był?

- To był bardzo czuły, subtelny całus. Nie wpychał mi języka do buzi, jednak rozchylaniem warg mnie do tego kusił.

- Miyuki… zaczynasz chyba odczuwać zauroczenie do swojego szefa. Już widzę wasze love story – zaświergotała Yoko, a w zamian Miyuki pacnęła ją delikatnie poduszką.

- Przestań. Jakoś nie odczułam tego w taki mocny sposób.

- Ale pewnie byś się z nim przespała – uśmiechnęła się złośliwie, wywołując wypieki na twarzy Mi.

- Nie prawda! Dobrze, że on nic nie pamięta…

- … pamiętam, że wziąłem sobie łyk wina, a ona się na mnie rzuciła. To się zaczęliśmy całować – opowiedział bardzo zwięźle Sasori i wyjął z pudełka kawałek zamówionej pizzy. Ugryzł, musząc sobie pomóc palcami przy ciągnącym się serze.

­­- Aha... z językiem? - dopytał Deidara.

- Taa.

- Super. Prześpisz się z nią? – ugryzł swój kawałek pizzy.

- Nie… ona i tak nic nie pamięta. Tak jest lepiej – powiedział i zerknął przez ramię na syna, który bawił się wesoło z dwoma dziewczynami.

            Deidara opowiedział mu oczywiście, że pieprzył swoją współlokatorkę, która okazała się biseksualna… a Hidan mówił, że lesba. W każdym razie ciekawie wygląda ich „związek”. Tayuya nadal jest ze swoją dziewczyną, a w nocy, gdy ta wychodzi, Dei się z nią bzyka. Pierdolony farciarz, zazdrości mu.

- Nie przeszkadza ci to? – zapytał szeptem, wskazując wymownie na dziewczyny.

- W ogóle – wzruszył ramionami. – dla mnie to nawet lepiej – uśmiechnął się jednostronnie i nachylił do kumpla. – Ona załatwia z Tayuyią wszystkie te rzeczy typu spacery, kino, knajpy, więc ja mam czas dla siebie, a potem w nocy ja zbieram laury i ją dymam.

- To chore jest, wiesz? – zarzucił.

- Zazdrościsz? – żachnął Dei.

- Jak skurwysyn – przyznał Sasori.

            To nie sprawiedliwe, że jego takie rzeczy nie spotykają. Chciałby tak sobie bez zobowiązań uprawiać seks z Miyuki. Znaczy nie! Nie z Miyuki… niekoniecznie z nią. Cholera, o czym on myśli… jednak musiał przyznać, że po tym weekendzie z nią, miał na nią niesamowitą ochotę. Następnym razem nie będzie zważał na co wypada, a co nie, tylko skorzysta w pełni z okazji. Choć taka pewnie się już nie powtórzy. Westchnął ciężko i oddalił się do ubikacji. Posłał uśmiech Naokiemu, który kolorował sobie wraz z dziewczynami.

            Deidara wyszedł sobie na balkon, poczuł ochotę sobie zakurzyć. Po kolejnym zaciągnięciu się papierosem, ktoś zaczął wchodzić przez drzwi. Spodziewał się Sasoriego, ale weszła jego młodsza, wkurzająca wersja. Uśmiechnął się do Dei’a, jednak ten nie zwracał na niego jakiejś większej uwagi.

- Cześć wujku!

- Cześć… - mruknął, jakby zmęczony rozmową z nim.

- Co robisz? Co masz w buzi?

- Papierosa.

- Daś mi tesz? – poprosił. Może jak będzie robił to co wujek to go polubi?

- Jesteś za mały.

- Ale ja chcie – burknął tupiąc nogą.

- Gówno mnie to obchodzi – odrzekł nie zwracając uwagi na jego foch. Jeszcze mu tu będzie bachor pyszczył. Saso by go zajebał, gdyby poczęstował mu fajką syna. Nawet gdyby miał z piętnaście lat. Zresztą fajki kosztują, nie częstuje nimi byle kogo.

            Naoki jednak nie zaprzestał na towarzyszeniu wujkowi, stawał na palcach, aby zdołać spojrzeć na widok za murkiem odgradzającym balkon. Deidara wypalił peta i od razu otworzył butelkę przyniesionego wcześniej piwa. Upijając sobie łyk, mimowolnie zerknął na chłopca, który skakał w górę, byle zobaczyć widok. Jakie to było wkurzające. Jak Sasori to wytrzymuje…

- Chcesz drabinę? – sarknął w jego stronę, ale nie załapał żartu. Wpatrywał się w wujka dziwnie, a potem wrócił do skakania lub stania na palcach. – Eh… jakiś ty wkurwiający – powiedział i odłożył na parapet piwo. – chodź – zawołał, po czym wziął chłopca na ręce. Chyba właśnie on był tym najbardziej zaskoczony.

- Ale wysioko! – zawołał, patrząc w dół. Tak to jest mieszkać na siódmym piętrze. Jednak widok faktycznie był boski, widział stąd park no i resztę miasta.

- Co ty nie powiesz – burknął i odpił sobie łyk piwa.

- Mogę się napić? – Naoki wskazał na butelkę. Tata mu nie pozwala, więc może wujek da mu skosztować napoju dla dorosłych. No i zawsze chciał się napić z takiej szklanej butelki.

- Daj zapalić, daj się napić, co to kurwa? Dzień dziecka się skończył – stwierdził i się napił. Naoki spuścił wzrok, ze smutkiem. – nie powiesz nic tacie? – no chyba lepiej żeby spróbował teraz przy nim, niż potem przy obcych.

            Sasori wyszedł z łazienki i wkroczył do kuchnio-salonu, ale przy stoliku gdzie wcześniej był jego syn, były tylko dziewczyny. Zaczął szukać go rozbieganym wzrokiem.

- Masz fajnego syna, Sasori – zagadała Tayuya. – chętnie bym go sobie wzięła – zażartowała.

- Spoko, będę go tobą straszyć – również zażartował. – propos, gdzie Naoki?

- Poszedł na balkon, do Deidary – odpowiedziała mu Lili.

            Teraz to go dopiero przestraszyły, Naoki sam z Dei’em kilka metrów nad ziemią… kolega nie jest jakiś niepoczytalny, ale lepiej dmuchać na zimne. Zawołał imię Dei’a, kierując się na balkon. Douhito od razu po usłyszeniu głosu kumpla, odsunął piwo od małego Akasuny. Chłopiec był zawiedziony, było tak blisko! Po chwili w drzwiach balkonowych pojawił się Sasori.

- Dei! – zawołał przerażony. ­– Zostaw mi syna! On ci nic nie zrobił! – Deidara spojrzał na niego jak na debila. Co on odpierdala za cyrk. – Spokojnie… nie zrzucaj go! – teraz zrozumiał i zaśmiał się na to podejrzenie.

- Wyluzuj – z uśmiechem nachylił dzieciaka lekko nad przepaścią. – nauczę go latać – Naoki złapał mocno wujka. Tak na wszelki wypadek, ale wiedział, że robi sobie jaja. Inaczej już dawno by go puścił.

- Pojeb! Oddawaj go – Sasori natychmiast odebrał dziecko z rąk Deidary. – Jesteś nieobliczalny.

- Nic mi nie jest, tato – uspokoił Naoki.

- Całe szczęście. Przestraszyłem się durniu – zwrócił się do przyjaciela.

- Bardzo mi przykro – sarknął Dei. - Saso, jedźmy, w któryś weekend pod namioty z naszą paczką – zaproponował. – ostatnio mi kumpel z roboty polecił fajną miejscówkę.

- Nie jadę bez Naokiego.

- Przecież wiem – burknął. – weź go ze sobą, możesz nawet zabrać Miyuki.

- Serio? Chcesz żeby Naoki jechał? – dopytał, zdziwiony.

- Jasne… jest szansa, że zje go niedźwiedź –­ Naoki jęknął przestraszony.

- Ja nie chcie być źjedziony prześ niedziedzia – wtrącił przejęty, a Sasori zaczął go uspokajać i posłał Deidarze głupie spojrzenie z wymownym puknięciem w czoło.

- Oj żartowałem, tam nie ma niedźwiedzi… a jak będzie, to Hidan się w obronie na niego rzuci i to jego zje – wzruszył ramionami. Sasoriemu taka opcja o wiele bardziej przypadła do gustu.

­- Wujek Hidan będzie? – zapytał Naoki.

- A znasz sposób, żeby nie jechał? – zapytał retorycznie Deidara.

- Tatusiu, jeciemy!

DATA

16.08.2014

OD AUTORKI

Dzisiaj krótko ode mnie xD rozdział wcześniej na prośbę Wakako ;* i w sumie z nieba spadła mi jej prośba, bo jutrzejszy termin byłby pod znakiem zapytania, idę jutro o 13:30 do dentysty, więc mogę tego nie przeżyć xD a przynajmniej na pewno będę cierpieć, bo to usuwanie chirurgiczne... :/ :/

Dziękuję wam pięknie za każdy wasz wkład w tego bloga :D

JESTEŚCIE NAJLEPSI :D