ROZDZIAŁ 36.

            W sobotę lało, a co gorsza na niedziele także zapowiadali deszcz. Nie był to zbyt ładny weekend, ale akurat Miyuki nie za bardzo zwracała na to uwagę. Była w szkole, na uniwerku, rozpoczynając swoją naukę jako przyszłej dziennikarki. To była jej pasja, lubiła pisać różnorakie artykuły w gazetach, ale zajęcie dziennikarza łączy się też z podróżowaniem i zbieraniem materiałów, a to też ją kręciło. W sumie studia jej się podobały, ale to nie było to samo co szkoła średnia, nikt nie chciał utworzyć jakiejś większej więzi między sobą. Jak wcześniej można było znaleźć sobie przyjaciół, tak teraz nie jest to za bardzo możliwe. Na studiach jest całkiem inna atmosfera.

            Po zajęciach nie miałaby nawet siły na wyjście. Przez zajęcia zaoczne nauka trwa od rana do wieczora.  Tylko na pozór wydawało się to bardzo korzystne, bo jak się pracuje w tygodniu to nie ma się ochoty. Na szczęście w swojej pracy może sobie pozwolić na naukę. Sasori nawet czasami jej w czymś pomaga, to wspaniałe, że jest taki obeznany w innych dziedzinach, niż biologia. Natomiast wcześniejszą akcję z tym… z tym filmem, puścili w niepamięć. Właściwie to ona puściła, przecież nie będzie mu wypominać w jaki sposób się zadowala. To nie jest jej sprawa. Kiedy szła korytarzem do wyjścia, patrzyła na innych ludzi, akurat w ten dzień były jakieś zajęcia w szkole muzycznej, która jest połączona z jej uniwersytetem, dlatego miała całkiem niezły widok na ludzi z jakimiś instrumentami. Trąbki, flety, perkusja, gitary… mmm, no wszystko. Zostałaby na tej próbie, ale… nie, nie chce jej się. Wtem zadzwonił jej telefon, dźwięki miała wyłączone, ale poczuła po wibracjach. Wyjęła przedmiot z kieszeni i w jednej chwili do kogoś dobiła.

- Oj, sorry…

- Nie, to ja przepraszam – ukłoniła się z skruchą i wyminęła chłopaka, by odebrać telefon. – Halo? Cześć… no, kogo zobaczyłaś? – zapytała z uśmiechem, ale wraz z odpowiedzią znikł z jej twarzy. – A co on tam robi? Coś mu się stało? – zapytała z troską. – Z kim? – zmarszczyła czoło. – Prześlij mi sms’em adres. Dzięki, pa.

            Wraz z rozłączeniem się, chłopak stojący za nią, na którego niechcący wpadła, zamierzał do niej zagadać, jednak Miyuki od razu skierowała się do swojego samochodu. Nie wiedziała, że czegoś od niej chce, w sumie to nawet na niego nie zwróciła większej uwagi, dlatego niestety pozostawiła go samego sobie. Nie miała też teraz głowy do innych rzeczy. Teraz chciała być jak najszybciej w całkowicie innym miejscu.

            Pobliski szpital, to właśnie było to miejsce, dotarła tam w niecałą godzinę. Wiadomo, korki. Zgodnie z instrukcjami od swojej przyjaciółki udała się na siódmy poziom budynku, na którym mieścił się oddział kardiologiczny. W kącie windy stała w milczeniu, z wzrokiem wbitym w platformę. Przez chwile zastanawiała się co ona w ogóle robi, jak ma w ogóle zareagować na to co zastanie. Wyszła z windy i przeszła się po korytarzu, odciągała chwilę, kiedy stanie pod drzwiami pokoju numer siedemset trzynaście. Drzwi były w połowie otwarte, postąpiła krok do przodu i zobaczyła cztery łóżka, a przy jednym z nich Banriego z inną dziewczyną.

- Jak się czujesz? – zapytał ciepło dziewczynę. Nie widzieli Miyuki.

- Tak sobie, ostatnimi czasy strasznie mi słabo – ujęła dłoń Banriego i trzymając się patrzyli sobie głęboko w oczy. Było jej strasznie przykro to widzieć, też się tak razem zachowywali. To był ich gest!

- Biedna jesteś – zaczesał jej włosy do tyłu w jednej chwili się nachylając i składając na ustach dziewczyny czuły pocałunek.

- Panienko! Przepraszam! – warknęła za stojącą w progu drzwi szatynką jakaś pielęgniarka wjeżdżająca stolikiem z lekami dla pacjentów. Przeprosiła ją.

- Miyuki! – zawołał Banri, lekko się przestraszył na jej widok. To znaczy mocno. – Co ty… co ty tu… Ile widziałaś? – zmienił pytanie, co nie spodobało się jego partnerce. Szturchnęła go w udo.

- Umm – postąpiła kolejnych kroków do przodu, aby nie stać już na przejściu. – przyjaciółka mi powiedziała, że tu jesteś… z jakąś dziewczyną. Kto to jest?

- To…

- Joyi, jego teraźniejsza dziewczyna – wtrąciła stanowczym głosem.

- Joyi! – burknął Banri. Nie chciał narobić przykrości Miyuki. byli razem już niemal dwa lata, a po drugie jej brat jest bokserem! Dla niego to miało znaczenie. – Proszę, nie wtrącaj się… Miyuki, bo… ja chciałem ci powiedzieć… chciałem to zakończyć, ciebie i mnie, ja…

- Pięć minut spotkania. Tyle wystarczyło, by zerwać i zachować się w porządku – stwierdziła, może i jej uczucie do niego się wypaliło, ale takie traktowanie bolało. – Właściwie to dobrze się stało – oznajmiła z pogardą, chciała się trochę zemścić, a jednocześnie nie wyjść na jakąś męczenniczkę. – również kogoś poznałam i w czasie, gdy mnie zaniedbywałeś bardzo się do siebie zbliżyliśmy.

- Zbliżyliście? Masz na myśli…? – dopytał, a ona przytaknęła. Jak to Miyuki miała na myśli jedynie jakiś pocałunek, albo zbliżenie bardziej duchowe… ale Banri pomyślał o czymś innym. Jakoś go to zabolało, no kochał Joyi, ale…. Ale Miyuki też, w jakimś tam stopniu. No i byli rok w bardzo szczęśliwym związku, a jemu nigdy się nie oddała. Źle się z tą wiadomością poczuł. Nie postępował lepiej, jednak no. Zdrada ukuła jego dumę. – Z kim?

- Nie ważne, nie znasz go.

- Znam wszystkich twoich znajomych… no chyba, że to jakiś przypadkowy – zdobył się na odwagę. Joyi patrzyła na niego krzywo, co go to obchodzi?

- Gdybyś choć trochę się mną interesował przez wakacje, to może byś go poznał. Zresztą po cholerę robisz mi wyrzuty, skoro sam się liżesz z niedawno poznaną laską.

- My już kiedyś byliśmy razem – wtrąciła na nowo dziewczyna. – a spotykamy się od pół roku – w tym momencie Banri się zakłopotał. Miyuki spojrzała na niego w szoku, jak to pół roku…?

- Pół roku?! – warknęła Miyuki i w gniewie zbliżyła się do chłopaka. – Pół roku miałeś czasu, żeby ze mną zerwać, a ty wolałeś grać na dwa fronty? Właściwie jeden, bo tylko ja wyszłam na idiotkę! – w tym momencie przez wrzaski do pomieszczenia wszedł szef oddziału Oone z krzywą miną, która zmieniła się w zaskoczoną, gdy zobaczył w centrum kłótni swoją chrześniaczkę.

- Ty też mnie zdradziłaś z tym palantem!

- Ale się powstrzymywałam z szacunku do ciebie!

- Wskakując mu do łóżka? – zapytał cicho, patrząc w podłogę, jak jakieś obrażone dziecko.

- Jakie łóżko…? Och! – w jednej chwili do niej dotarło. – Ty chamie! Wypraszam sobie! – zacisnęła swoje zatoki w uspokojeniu. - Nie miałam okazji się z tobą spotkać, a ty mnie oszukujesz sześć miesięcy!

- Chciałem z tobą zerwać Miyuki, gdybyś zauważyła znaki… - nie mogła go słuchać i przywaliła chłopakowi w pysk. Ona go kochała do czasu pocałunku z Sasorim, wtedy się to wypaliło. Nastąpił reset danych i zaczęła jakby z pustym kontem. Natomiast on, po prostu bawił się jej uczuciami. Oczy się jej zaszkliły, ale potrafiły jedynie obdarzać chłopaka pogardą.

- Hej! Załatwiajcie swoje sprawy poza szpitalem – upomniał Oone, lecz nikt go nie słuchał.

­- Nie bij mojego faceta wywłoko! – warknęła Joyi i zaczęła się szarpać z Miyuki.

            Może i słaba, ale na to siłę ma. Banri chciał złapać jedną z dziewczyn, ale został tak mocno odepchnięty, że poleciał na półkę i zwalił z niej jakieś fiolki z lekami. Oone przewrócił oczami, dupa a nie chłop… gdyby był dwoma osobami, rozdzielił, by je, ale gdy złapał jedną to druga nie chciała przerwać i na odwrót. W końcu zjawił się ktoś do pomocy i odciągnął do tyłu jego chrześniaczkę, lecz ta chciała się wyszarpać i ponownie dać tamtej w mordę. Podrapała ją! Suka.

- Miyuki, uspokój się! – zawołał gwałtownie, a dźwięk akurat tego głosu natychmiastowo ją wybudził z tej żądzy mordu. Obejrzała się w tył i widząc jego rozgniewany wyraz twarzy zrobiło jej się bardzo głupio.

- Sasori…

- Każdemu człowiekowi musisz sprawiać kłopoty? – zapytał retorycznie, trzymając ją w dalszym ciągu blisko siebie.

- Wyprowadź ją do mojego gabinetu i tam czekajcie – polecił Oone.

            Tak, jak nakazał zrobił, pociągnął Miyuki do wyjścia, była mu całkowicie uległa, więc nie musiał używać siły. Rozpoznał osoby, które były zaangażowane w te aferę, więc raczej się nie dziwił takiej reakcji u Miyuki, w końcu dowiedziała się o oszukańczej grze, którą prowadził ten… ten jej. Ale jakoś nie przeżyła tego w sposób jaki myślał, nie płakała, była tylko milcząca, a przed chwilą jak widać agresywna.

            Przed samymi drzwiami do pomieszczenia, usłyszeli za sobą wołania w stronę Miyuki. skrzywiła się na dźwięk głosu Banriego. Ten to ma tupet, żeby się jeszcze do niej odzywać. Odepchnął Sasoriego i złapał Miyuki za przedramię, chcąc odciągnąć ją na bok. Cóż, wybaczy mu to popchnięcie, jest w szpitalu, w którym na co dzień pracuje – nie przystoi mu się bić z tym durniem.

- Puść mnie – wyszarpała się z jego uścisku. – Nie chcę cię widzieć, zostaw mnie!

- To… nie wiem, zamknij oczy, bo ja chcę porozmawiać – bąknął jak pięcioletnie dziecko. Sasori stał oddalony, ale widział i słyszał wszystko. Banriemu nie podobało się zmrużone spojrzenie, którym go obdarowywał.

- Ale ja nie chcę z tobą rozmawiać.

- Miyuki, proszę daj mi to wszystko ci wytłumaczyć – wyrywała się z każdego dotyku, którym ją obdarzał, krzywiąc się kwaśno.

- Nie chce, daj mi spokój – Sasori postanowił zareagować.

- Miyuki… - zaczął Banri, ale tamten koleś go pociągnął w tył, a dziewczynę pociągnął do siebie. Bez oporów przylgnęła do torsu pracodawcy.

- Chyba słyszałeś, że ona nie chce z tobą gadać. Odczep się od niej – syknął.

- A-­Ale…!

- Idziemy – zaprowadził w końcu Miyuki do gabinetu i tam zostawił ich już w spokoju.

            W gabinecie usiadła posłusznie na wskazany fotel i przez chwilę tkwili w nieznośnej ciszy. Sasori w końcu po przyjrzeniu się jej twarzy zorientował się, że ma na niej kilka śladów zadrapania. Ruszył więc do szklanej gablotki, skąd pozwolił sobie wyjąć kilka środków, które posłużyły mu się jako odkażające. Postawił je na biurku i pierwsze co, to nalał trochę gazy na watę. Przyłożył jej do policzka, co ją wyrwało z tego amoku, w którym jakiś czas się znajdowała. Syknęła.

- Boli…

- Trzeba było uważać – odrzekł lekko. Gdy kolejny raz usiłował jej przyłożyć gazę, uciekła mu głową. – chyba nie chcesz ryzykować zakażeniem od tamtej drugiej.

- Nie chcę… uważa mnie pan za kłopot? – zapytała, z całej tej sytuacji to akurat jego stwierdzenie ją bardzo zabolało. Nie chciała, aby tak myślał.

- Nie… - odkleił świeży plaster i nałożył delikatnie na jej rany. – chociaż… czasami – uśmiechnął się złośliwie, a ona się nachmurzyła. Kompletnie nie potrafi rozmawiać z kobietami.

- Co tutaj robisz?

- Przechodziłem korytarzem, usłyszałem krzyki i musiałem rozdzielać bijące się dziewczyny – odpowiedział, choć niezupełnie o taką odpowiedź chodziło Miyuki. Następnie ponownie przyłożył do niej środek odkażający, syknęła boleśnie. – Co ten twój były w niej widzi?

- Nie wiem… zaraz – zatrzymała jego rękę. – wiedział pan, że to mój chłopak? Wiedziałeś o całej tej sytuacji? I nic mi pan nie powiedział?

- Na jakiej podstawie byś mi uwierzyła? – zapytał retorycznie. – Zresztą wolałem byś się sama dowiedziała, albo kto inny ci powiedział.

- Co za różnica…

- Nie przeze mnie teraz się smucisz.

            Popatrzyła na niego szczerze tym zszokowana, martwił się o nią? Nie chciał by była smutna? Poczuła nagłe motyle w swoim brzuchu, albo była głodna. Jedno z dwóch. Dalsza rozmowa została przerwana, wejściem Oone do pomieszczenia. Miyuki kolejny raz była zaskoczona, że szefem na praktykach Sasoriego był właśnie jej wujek, a więc to on jest tym durnym ciulem… ani on, ani ona nie wspomnieli nic o tym, że się w ogóle znają, że ona pracuje dla Saso. Jak się dowiedziała on został wezwany tutaj przy okazji. Był w szpitalu, bo komuś tam się urodziło dziecko. Ciekawe, nigdy nie widziała u niego jakiejś ciężarnej znajomej.

            Po ostatniej akcji ratowniczej Sasori zyskał spory respekt wśród lekarzy, dlatego w nagrodę dostał propozycję awansu na oddziale pogotowia. Tam, gdzie jest praktykantem w chwili obecnej, to na tyle dobre, że uczestniczy w operacjach i stamtąd niewiele potrzeba by móc być w dziedzinie kardiologii. Tylko jedna rzecz mu w przyjęciu posady przeszkadza. Praca tam może nawet trwać cały dzień, a on nie może tak nadużywać czasu Miyuki, też ma życie. No i, co ważniejsze rzadziej, by widział Naokiego, a nie chciał go i siebie na to narażać.

            W następny dzień, spotkali się w czwórkę – Sasori, Deidara, Itachi i Nagato. Choć raz Hidan nie dojebał się do spotkania. Siedzieli w barze, przy piwie, tak o, aby się wyluzować. Dziecko Akasuny zostało u prababci sam, na noc – spodobało mu się towarzystwo Matsuri i jej znajomych, którzy u niej nocowali, bo się umówili na robienie jakiejś wspólnej pracy do szkoły. Cóż, babcia była obecna, więc się nie martwił.

            Nagato zagadał do Sasoriego i zapytał czy Mats chwaliła się swoim wychowawcą. Oczywiście, że to zrobiła, kobiety mają to we krwi, że chwalą się każdą rzeczą, a wbrew wszystkiemu jego siostra była dziewczyną. Opowiadał mu o jej głupawych próbach na wagary. Raz jej kolega, by pomóc w tym, aby zerwała się z lekcji, wciskał mu kit, że niby jej tata zmarł i idzie na pogrzeb. Zna historie jej rodziny – wie o tym, że jej rodzice od dawna nie żyją. Wszystko spoko, ale że Matsuri pozwala kumplom żartować czy tam wykorzystywać zmarłych rodziców… musi z nią o tym pogadać. Deidara im nie przerywał rozmowy, ale zaczynał się nudzić. Nie ma do kogo gęby otworzyć. Następnym razem muszą dobrać się w parzystą liczbę osób.

- Deidara, a u ciebie co tam? – zaczął Itachi, przełamał się, aby do niego zagadać pierwszy. Niech się ta dziewczynka ucieszy. On jednak zupełnie go zignorował. Westchnął cicho i z powrotem spojrzał na swój kufel. – Nie to nie – burknął do siebie. Sasori szturchnął łokciem siedzącego obok Deidarę.

- Hej, może im przedstawisz swoją propozycję? – spojrzał na niego nierozumiejącym wzrokiem. Ale i tak wszyscy skupili wzrok na Deidarze. Tak na marginesie, to chujowo sobie usiedli. Miał obok siebie Saso, ale naprzeciwko ten brzydki ryj Uchihy. – No ten wyjazd.

- Aaa… Nagato, na majówkę jedziemy pod namioty, piszesz się?

- Jasne.

- Spoko. Mam nadzieje, że wtedy twój bachor nie zachoruje i nie pokrzyżuje nam planów – zwrócił się do Sasoriego.

- Naoki nie jest bachorem, nie mów tak na niego – burknął. – no, a ty Itachi się piszesz?

- Akasuna! – warknął ostrzegawczo Deidara. Chyba oczywiste, że Uchiha nigdy nie był zapraszany na ten wypad. Co on sobie myśli? Nie można zapraszać byle kogo na takie zajebiste spotkania!

- No skoro dostałem zaproszenie to nie odmówię – uśmiechnął się delikatnie, tak na złość Deidarze. Czego się nie robi by spieprzyć mu humor, sama przyjemność.

- Nie dostałeś zaproszenia!

- Dei, daj spokój – Sasori przewrócił oczami. – Itachi też jest naszym kumplem.

- Chyba twoim – warknął. – zadawanie się z tym śmieciem mnie upokarza.

- Dla mnie też patrzenie na ciebie nie jest jakimś zaszczytem – sarknął Itachi. – ehh… pomyśleć, że na świecie co chwila rodzi się frajer twojego pokroju.

- Weź, chlapnij sobie jeszcze jedno piwo, bo jak na klauna, masz za mało czerwony nos – stwierdził złośliwie, a jednocześnie zirytowany faktem, iż musi się do niego odzywać.

- Chłopaki, przestańcie – westchnął Nagato. – Sasori weź im coś powiedz… - mruknął do kolegi z przeciwka, ale nic się nie odezwał. – Saso… - ten spoglądał na jakąś blondynę przy barze, jak wszyscy zauważyli, flirtował z nią na odległość, a to uśmiechy, a to puszczanie oczek. Tej się to jawnie podobało.

- Akasuna! – zawołał Dei, wytrącając go z amoku.

- Kurwa… nie drzyj mordy.

- Widzimy, że masz branie – wypowiedział się Itachi.

- Tak… - przytaknął, a potem wziął kufel do ust i odpił ostatnie łyki swojego piwa. – dlatego zostawiam was, panowie – dodał i wyjął z kieszeni równowartość swojego zamówienia.

- Co?! Zostawisz mnie z tym pedałem – wskazał podbródkiem na Itachiego. – dla jakiejś laski?!

- Twoje oburzenie też nie jest jakoś specjalnie heteroseksualne, Dei – sarknął Uchiha mocząc usta w złocistym alkoholu. Kolega, do którego się zwrócił zmierzył go wzrokiem.

- Coś insynuujesz? Że niby nie jestem męski? – warknął na niego.

- Skąd – zakpił, jego wygląd wystarczająco o tym mówi. – sugerowanie tego byłoby poniżej mojego poziomu, proszę pani – uśmiechnął się wraz z ostatnim słowem.

- Zaraz mu wpierdolę – wstał agresywnie od stolika, ale Sasori przytrzymał. – puszczaj mnie, ten skurwiel sam się pcha do gipsu!

- Wyluzuj – uspokajał go Akasuna, Itachi natomiast siedział spokojnie na tyłku. Nie łatwo było go sprowokować. Co innego Deidara, jego nawet ten stoicyzm wkurwiał.

- Spierdalaj – odtrącił przyjaciela, ale jednak usiadł z powrotem na miejsce. Sasori przewrócił oczami, ta duma. Spojrzał jeszcze w kierunku baru, dziewczyna nadal wydawała się chętna i na niego czekała, z drugiej strony był przyjaciel, bardzo wkurwiony przyjaciel.

- No to nara – machnął im, a Dei’a klepnął w plecy. Następnie podszedł do dziewczyny, szepnął jej jednoznaczną propozycje do ucha, a ona z uśmiechem mu przytaknęła i złapała jego ramię, zostając przeprowadzona w kierunku wyjścia.

            Przy stoliku zaległa cisza. Nikt się do siebie nie odzywał, tylko pili swoje piwo. Nagato westchnął ciężko, ci dwoje potrafią zepsuć imprezę. Cóż, jako wychowawca rozwiązywał kilka razy problemy uczniów, więc może z nimi też da radę? Zastanowił się co o nich wie… za co oni się w ogóle nienawidzą? Ehh… to takie dziecinne. On ma przed sobą dorosłych kolesi? Nie ogarnia ich.

- Nic nie powiecie…?

- Czekam na wspomniany wpierdol – sarknął Itachi. – ale chyba Deidarze zabrakło odwagi.

- Ty jej chyba masz za dużo.

­- Za co wy się tak nie lubicie? – wtrącił Nagato, mogąc zacząć swoje metody wychowawcze.

- Za całokształt ­- odpowiedzieli zgodnie, piorunując się spojrzeniami. Jeszcze jeden drugiego przedrzeźnia, niesłychane.

- Itachi, uczysz się przecież na prawnika. Postaw jakieś dokładniejsze argumenty – jęknął Nagato. Przynajmniej od niego spodziewał się trochę dojrzałości i chęci do poprawy stosunków między ich koleżeństwem.

- Ponoć większość prawników to homoseksualiści – skomentował Deidara, wymownie patrząc na Uchihę.

- Tak, wszyscy kazali cię pozdrowić – zripostował skutecznie.

- Powinniście iść do kabaretu – stwierdził Nagato, starając się nie roześmiać z ostatniej riposty. – ale weźcie powiedzcie sobie chociaż jedną miłą rzecz – poprosił. Znowu zapadła niezręczna cisza. – No dalej! – warknięcia w ogóle na nich nie działały. Westchnął. – Ja się poddaje… Dei, a jak wam idzie budowa drogi głównej? To mi zaoszczędzi czasu w jeździe do pracy.

- Szybko, jestem tam jakby zarządcą. Do końca tygodnia się z chłopakami uwiniemy. Grupa ze mną na czele jest szybka.

- Pewnie zawsze jesteś szybki, co Deidara? – ponownie wtrącił Itachi z ponownie kpiącym tonem.

- Tylko czasami – odpowiedział jakoś dziwnie uprzejmie. Czyżby nie zrozumiał podtekstu? – niekiedy wolę się rozkoszować chwilą… jeśli wiesz o co mi chodzi – zakończył bezczelnie.

- Nie. Pojęcia nie mam o co ci chodzi – sarknął Itachi.

- Jakoś mnie to nie dziwi – zripostował jego głupawą odpowiedź.

            Nagato westchnął, kiedy ci ponownie skoczyli sobie do gardeł. Wziął ostatnie hausty piwa i zapłacił za siebie, zostawiając ich samych bez żadnego słowa. Chłopacy spojrzeli ze zdziwieniem na wychodzącego z lokalu Nagato, potem spojrzeli na siebie i… skrzywili się. Ani myślą siedzieć przy stoliku w swoim, towarzystwie. To wręcz hańbiące. Wypili swoje nektary bogów i od razu za nie zapłacili, odchodząc każdy w swoją stronę. Bez żadnego pożegnania, jak znają swoje szczęście to jeszcze się kiedyś na siebie natkną.

            Rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Ten czyn trochę zdziwił Akaishiego, było już trochę za późno na gości, a Miyuki chyba nie zapomniała kluczy od mieszkania. Zresztą widząc zapalone światło w domu powinna po prostu wejść. Zamknął czytaną przez siebie książkę i skierował się do drzwi, widok Banriego w progu szczerze go zaskoczył. Dawno go nie widział, a jeśli już to na pewno nie o tak późnej porze. Przywitał się z nim miło, najwyraźniej Miyuki mu nic nie wspominała o ich zerwaniu.

- Jest może Miyuki?

- Nie, jeszcze nie wróciła do domu – spojrzał na zegarek. Była dwudziesta pierwsza. – godzinę temu skończyła zajęcia na uczelni, a potem chyba się wybierała do Yoko i Yosuke, więc pewnie tam ją znajdziesz… wiesz gdzie mieszkają, prawda? W tym domu za nami – tłumaczył.

- Wiem, wiem… ale… pana syn niespecjalnie za mną przepada… - odrzekł zlękniony. Akaishi się uśmiechnął.

- Yosuke nie ma w domu.

- Na pewno? – upewnił się, a gdy mu przytaknięto zdecydował się tam pójść.

            Tymczasem właśnie w wspomnianym domu Miyuki siedziała przy ladzie w kuchni, wraz z Yoko i przeglądały różne katalogi z perfumami. W tajemnicy, Miyuki opowiedziała bratowej całą sytuacje z Banrim, jednak doszła do wniosku, że w ogóle nie czuje się zraniona… chyba już od jakiegoś czasu przestało jej zależeć. Przez całe wakacje spotkania z chłopakiem były rzadkie. Po prostu ta miłość się wypaliła.

- To możesz się teraz umówić ze swoim szefem – powiedziała Yoko. – wcześniej chłopak cię powstrzymywał, a teraz niby co? Nie ma przeciw wskazań.

- Żartujesz sobie? – burknęła, ale na jej twarzy pojawił się nieśmiały uśmiech. – Jest moim szefem… tak nie można… zresztą, co jeśli odmówi?

- A co? Zrani cię to? Zakochałaś się w nim? – spojrzała na nią podejrzliwie.

- Nie, no skąd – naburmuszyła się. – ale wiesz, to może wpłynąć na nasze relacje w pracy. Zwolni mnie czy coś…

- Nie zwolni, ten chłopczyk mu na to nie pozwoli. Wierz mi, dzieci potrafią być zawzięte, więc niczym nie ryzykujesz, nie to nie, a jak się zgodzi to jeszcze posmakujesz jego ust – wzięła łyk swojego waniliowego cappuccino. – o właśnie, opowiedz mu o pocałunku, w końcu on to zaczął.

- W sumie racja – stwierdziła, a wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi.

- Takeda otwórz drzwi. To pewnie tatuś – poleciła oglądającemu bajkę, synkowi. - niech weźmie konsekwencje swoich czynów – mrugnęła do dziewczyny, a potem do kuchni wszedł Takeda z Banrim.

- Chłopak cioci przyszedł – powiadomił chłopiec.

- Co tu robisz? – zapytała obojętnie Miyuki ponownie przeglądając katalog.

- Przyszedłem cię przeprosić i wszystko wyjaśnić…

- Zostawię was samych – odrzekła Yoko i wyszła z pomieszczenia do swojego dziecka.

            Banri usiadł na krześle obok Miyuki i zaczął z nią wszystko wyjaśniać. Początkowo w ogóle ją to nie interesowało, skoro wrócił do swojej byłej dziewczyny, przez którą tak cierpiał to jego sprawa. On jednak na początku nie miał zamiaru do niej wracać, ale gdy się dowiedział. Że jest ciężko chora to coś w nim pękło i się przełamał. Dawne uczucia powróciły, ale zapewniał, że nie chciał jej zranić. Koniec końców i tak zaproponowała mu zapomnienie o sprawie, przecież i tak zbytnio się tym wszystkim nie przejęła, a wspólne półtora roku było bardzo mile wspominane.

- To może zostaniemy przyjaciółmi? – zaproponował, zmierzając wraz z nią do wyjścia.

- Nie. Muszę sobie od ciebie odpocząć – odpowiedziała, mrugając do niego żartobliwie. – no i twoja dziewczyna, mnie za bardzo wkurza.

- Taa… ten facet w szpitalu…

- To mój pracodawca – odpowiedziała. – i przyjaciel… albo po prostu znajomy ­– wtem drzwi domu się otworzyły, niechcący uderzając Banriego w ramię.

- Oj sorry – powiedział Yosuke dopiero co, patrząc na swoją ofiarę. – Och, Mop w moim domu… podłogi czyste? – zaśmiał się. – Co robicie?

- Banri wychodzi – oznajmiła Miyuki i szarpnęła go za ramię. – i już go raczej nie zobaczysz.

- Znając moje szczęście to pewnie zobaczę – skrzywił się, ale nic mu nie odpowiedzieli.

            Miyuki otworzyła szerzej drzwi wyjściowe i gestem ręki wyprosiła Banriiego z domu, powiedzieli sobie tylko pożegnalne cześć i zamknęła za nim drzwi. Yosuke patrzył na te scenę z lekkim zdziwieniem, co takie suche to pożegnanie? Siostra uśmiechnęła się wymijając brata, a wtedy do niego dotarł rezultat tego wszystkiego.

- Zerwaliście?!

            Rankiem o godzinie ósmej wykonywał wszystkie wymagane czynności, do codziennego życia. Wstał z łóżka, załączył ekspres do kawy, poszedł wziąć prysznic i się ubrać, potem nalał sobie kawy i rozkoszował jej smakiem samotnie będąc w kuchni. Niedługo Matsuri powinna przyprowadzić Naokiego i potem jechać do szkoły, przynajmmniej tak się umówili.

            Po chwili usłyszał szczęk drzwi ze swojej sypialni, a potem zamykające się drzwi od łazienki, jego twarz nadal pozostawała obojętna. Po prostu moczył usta w kawie, nie jest to zdrowe, ale jemu na pewno potrzebne. Wtem po mieszkaniu rozległ się dzwonek do drzwi, kurde, trochę za wcześnie. Poszedł do przedpokoju i otworzył drzwi, ale… to nie była Matsuri.

- Eee… co tu robisz Miyuki…? – spojrzał jeszcze raz na zegarek.

- Przyjechałam autobusem, bo coś się z samochodem stało – skrzywiła się. Dopiero go dostała, a już jakieś części silnika wymagają wymiany. – dlatego jestem wcześnie, to problem?

- Nie… ale Naokiego jeszcze nie ma. Siostra ma się niedługo z nim zjawić…

- Ach – weszła do środka. – zaczekam, no i korzystając z okazji, chciałabym o czymś pogadać – pomógł jej zdjąć skórzaną beżową kurtkę, którą na sobie miała. – dziękuję.

- O czym chcesz rozmawiać?

- No cóż… pamiętasz ten dzień, a właściwie noc, kiedy… za dużo wypiliśmy? – masakra! Była bardzo odważną osobą, ale cała osoba Sasoriego ją onieśmielała. To było frustrujące, całą noc myślała nad tym dialogiem, który poprowadzą, aż bolał ją brzuch. Podejrzewała się o zauroczenie, ale nie przyjęła tego do swojej świadomości.

- Tak… - odpowiedział niepewnie. – znaczy tylko urywki.

- Ja w sumie też, ale – przełknęła ślinę, by dodać odwagi. – pamiętam… pamiętam pocałunek – wyrzuciła z siebie.

- Sasori – wtrącił, jakiś nieznany kobiecy głos. Blondynka w gęstych kręconych włosach, podeszła do mężczyzny, ale ten nic nie powiedział. Czuł skrępowanie, że Miyuki ją widzi. – ja już muszę wyjść, dzięki za cudowną noc – mruknęła i złożyła na jego ustach namiętnego całusa. – zadzwoń – dodała, po czym uśmiechnęła do dziewczyny i wyszła z mieszkania zamykając za sobą drzwi.

            Miyuki stała tak i nie wiedziała co powiedzieć. Ona chce się z nim umówić, a on sobie już z jakąś dziwką odbębnił numerek. Poczuła się zażenowana sobą, że dała się ponieść postanowieniem. Głupia Yoko, niepotrzebnie ją zachęca. W ogóle jakiś ten Sasori niewyżyty, jak nie robi TEGO to robi TO… ona chyba nie dojrzała do jego preferowanych zajęć. Lepiej sobie odpuści, najwyraźniej nie jest w jej typie.

- Mówiłaś o pocałowaniu mnie… - zaczął Sasori, przypominając. Chciał, aby dokończyła.

- Ja? Nie, to pan mnie pocałował.

- Ja? – zapytał kpiąco. – Chyba ty.

- Ph! Bezczelność, to nie prawda! Zresztą niech pan się nie wypowiada, skoro nic nie pamięta – upomniała go, jeszcze jej będzie zmieniał wspomnienia, aby to ona na jakąś łatwą wyszła. – chciałam powiedzieć, że nie życzę sobie, by to się powtórzyło – powiedziała dumnie.

- Czyli przypomniałaś mi o tym pocałunku, by mi powiedzieć, że nie życzysz sobie powtórki – założył ręce na piersiach. To byłoby idiotyczne z jej strony. – chyba powinnaś puścić to w niepamięć.

- No tak… - zmieszała się, co za idiotka z niej. – bo ja… ja uważam, że… że beznadziejnie całujesz.

- Beznadziejnie? – powtórzył z kpiną. Chciał się roześmiać prosto w jej twarz, co za herezja.

- Tak, przykro mi – poklepała go po ramieniu. – jako kumpela powinnam ci powiedzieć, żebyś poćwiczył… ale oczywiście z kimś innym – zapewniała go w swoim braku zainteresowania co do niego, ale nie do końca to była prawda. Kierowała nią złość na to, że spędził noc z inną.

- Nikt oprócz ciebie nie narzekał – wzruszył ramionami.

- No TAKIE kobiety, jak ta przed chwilą nie mają wysokich wymagań – odparła nim zdążyła ugryźć się w język. Nie wiedziała, dlaczego ciągnęła tą rozmowę. Była po prostu zła.

- Mówisz, jakbyś była zazdrosna.

- Tak, chciałby pan – prychnęła. Jednak jej gadanie w ogóle go nie przekonało.

- Lepiej byś się we mnie nie zakochała.

- Spokojnie, nie zapowiada się na to – stwierdziła stanowczo. Najwyraźniej Sasori zadowala się byle kim, a ona bynajmniej nie jest byle kim! Sasori już jej nie rozumiał, sama chciała, aby poszukał sobie kogoś do zaspokojenia „uciech cielesnych”. Niech teraz nie narzeka.

- Co do pocałunku to postaram się już więcej tego nie robić – puścił do niej oczko. – Szkoda, bo pamiętam, jak przez mgłę, ale ty całkiem nieźle całowałaś – trochę umniejszył komplement.

- Naprawdę? – zarumieniła się i uśmiechnęła nieśmiało. Jejku, jakie to było miłe, że mu się podobało! Ona mu tak podle powiedziała, a on ją docenił.

- Pewnie… kumpelo – szturchnął ją pięścią w ramię, jak to robią „kumple”. Skrzywiła się, masując obolałą część. – uważaj – pociągnął ją do siebie, gdy drzwi zaczęły się  otwierać.

- Oto ja! – krzyknął Naoki, wchodząc do mieszkania.

- Oto ty – powtórzył po nim Sasori i wziął na ręce.

- Doktorek! Więc tu mieszkasz – rozległ się głos Daisuke, który przyszedł z Matsuri, spojrzał na nią z pretensją.

- Nie patrz tak, nalegał by przyjść ze mną…

- Doktorku, wiesz, że mieszkam całkiem niedaleko? Fajowo, możesz mi dawać korki z biologii, bo mi nie idzie. W zamian mogę się zająć Naokim, gdy będziesz randkował, albo wiesz… bunga-bunga.

- Ja jestem opiekunką Naosia – naburmuszyła się Miyuki, nie pozwoli odebrać sobie posady! – a pan Akasuna wolny czas ma poświęcać dziecku, prawda Naoś? – mruknęła z uśmiechem, zabierając chłopca szefowi. – Chodź, opowiedz mi, jak było u babci – udała się z nim do pokoju.

- Widzę doktorku, że masz nad sobą twardą rękę – wyszczerzył się.

- Ukróć ją, braciszku. Nie może ci niczego zabraniać – skrzywiła się Matsuri.

- Przestań, żartowała tylko. Poczekajcie pięć minut na dole, odwiozę was do szkoły – zawiadomił i pozbył się tak chłopaka, ale Matsuri poczekała w mieszkaniu. – chciałaś czegoś Matsuri? – zapytał podchodząc do syna.

- No tak. Pomalowałam się – wskazała na swoją twarz. – Podoba ci się?

- Ładnie wyglądasz Matsuri – uśmiechnęła się Miyuki, ale na jej przytaknięcie nie zwróciła zbytniej uwagi.

- Bądź grzeczny, mistrzu. Nie kładź go za wcześnie spać, jak wrócę w coś się pobawimy – zwrócił się do Miyuki i ucałował syna w czoło.

- Pa, pa tato – mruknął Naoki. Wtedy Matsuri chrząknęła, zwracając na siebie uwagę brata. Westchnął ciężko, dlaczego jego pyta, on się na tym nie zna.

- Ujdzie. Raczej nikogo tym nie przestraszysz – orzekł, na  co trzepnęła go w ramię. Miyuki niechcący parsknęła śmiechem. Cóż, o niebo lepsza odpowiedź, niż ta Yosuke. 

DATA

30.08.2014 <- może być wcześniej, bo mam sobotę pod znakiem zapytania.

OD AUTORKI

Witajcie kochani :D Dzisiaj krótko, bo przyjechała moja przyjaciółka z za granicy i właściwie to jestem cała jej xD dziękuję wam bardzo za to, że jesteście :D ;* uwielbiam was :D Mam nadzieje, że rozdział się Wam podoba :D

Nie wiem co jeszcze napisać xD Trzymajcie się zdrowo i korzystajcie z ostatniego tygodnia wakacji! :P Pozdrawiam gorąco!

SPOILER

- (...) Mogę cię przytulić?

- Myślę, że powinieneś – zaśmiała się i pozwoliła objąć w talii, a sama objęła mu szyję.

            Dla takiego gestu warto było to zrobić. Nie chciała go puszczać, w chwili, gdy rozluźnił ucisk na jej talii poczuła nutę zawodu. Również pozwoliła, aby jej dłonie zsunęły się po ciele Sasoriego, skutkując nieznaczną odległością. Patrzyli na siebie w milczeniu (...) Pchany jakąś dziwną siła, albo spożytym alkoholem zdecydował się nachylić do jej ust. Pozwoliła mu na tą bliskość i przymknęła oczy.