ROZDZIAŁ 33-2.

            Zgodnie z obietnicą, Sasori zawoził Miyuki na komisariat policji, jedyną niechętną kwestią była obecność Naokiego, ale niestety, nie mógł go zostawić w domu. Otworzył drzwi samochodu, wypuszczając z niego dziewczynę, ciągle utykała na swojej nodze, więc ciężko jej szło samotne poruszanie się. Naoki od razu zarządził wyścigi w „kto pierwszy na szczycie schodów”, ale dostał za to opieprz od taty i całkowity zakaz oddalania się od niego. Cały czas miał go trzymać za rękę. Miyuki złapała się poręczy i z zbolałą miną wchodziła po jednym stopniu. Sasori szedł obok niej, obawiał się, że ona zaraz upadnie czy coś, patrzył na nią i, aż jego bolało.

- Naoki, nie oddalaj się, jasne? Bo cię jakaś pani albo pan zabierze – nastraszył chłopca i to skutecznie, bo się usłuchał. Wtedy puścił jego rękę i objął Miyuki. Wzdrygnęła się nieco.

- Co robisz?

- Prowadzę cię, skoro boli cię noga, w ogóle nie powinnaś na niej stawać – zaznaczył, w końcu jest lekarzem i zna się na tego typu urazach. Nie sądził, aby miała jakiś trwały ból, przyłoży sobie białko i będzie dobrze.

- To nic takiego – również objęła go w pasie i skorzystała z pomocniczego oparcia.

- Wiem lepiej. Naoki nie oddalaj się.

- Nie oddalam – bąknął zakładając ręce, traktuje go, jak dziecko. Wtem gdzieś z tyłu usłyszał warknięcia jakiegoś pana, którego prowadzili dwaj policjanci, mając pałki w gotowości. Patrzył na nich uważnie, robią mu krzywdę, niedobrzy policjanci! – tato, co lobią ci policianci?

- Pracują, chodź do mnie i to już!

- Oni biją pana patikami! – zawołał z przerażeniem, a wtedy Sasori dotarł z Miyuki na szczyt schodów. – Pucie, pucie pana! – zawołał i zaczął zbiegać na dół ze stopni.

- Naoki! – zbiegł za nim i zatrzymał go w połowie, biorąc na ręce. – Prosiłem byś się nie oddalał.

- Ale tego pana biją! Dlaciego go biją? Policjanci powinni być dobzi… tatusiu – tak się przejął tą sytuacją, że się rozpłakał. Sasori westchnął ciężko.

- Najwyraźniej nie zachowywał się w porządku. Nie płacz…

            Podszedł do Miyuki i chwile odczekali, aż chłopiec się uspokoi. Musieli mu wytłumaczyć, dlaczego bili mężczyznę, ale on już przez te sytuacje nie lubi stróżów prawa. Miyuki źle się czuła przez te wzbudzenie w nim awersji, gdyby nie ona i jej uszkodzona noga, obeszłoby się bez odprowadzania jej do budynku. Sasori jednak nie chciał tego słuchać. Wtajemniczy Uchihę w te sytuacje i sam będzie się starał o powrotną sympatię Naokiego.

- Już się uspokoiłeś? – Naoki przytaknął głową bez żadnego słowa. – Możemy już iść? Dobrze – poczochrał jego włosy i otworzył towarzyszom drzwi.

- Dziwnie się czuję – mruknęła trzymając Naokiego za rączkę. Po płaskiej powierzchni o wiele lepiej się chodziło.

- Pierwszy raz na komisariacie?

- Pierwszy raz od lat w miejscu publicznym bez makijażu – sprecyzowała. Była na komisariacie nie raz… Yosuke czasem za bardzo szalał. Sasori spojrzał dokładniej na jej twarz.

- Ty się malujesz?

- No tak. Nie widzi pan różnicy? – wskazała na swoją twarz.

- Nie widzę, wyglądasz tak samo – wzruszył ramionami i podszedł do jakiegoś policjanta, aby go skierował do Itachiego.

            Miyuki natomiast stała otępiała na korytarzu, jak to nie widzi różnicy…? Ona sądzi, że bez tych swoich podkreśleń, wygląda sto razy gorzej, więc on ją tak widzi cały czas, straszne! Musi zmienić swój sposób malowania się. Sasori nawet nie pomyślał, by sprawić jej komplement, że jest śliczna. Chyba sama o tym wie.

            Przy jednym z biurek w dużej sali, głównej komendy, siedział Itachi i przyjmował zeznania od jakiegoś kolesia. Chyba sąsiedzi go bardzo nie lubią, skoro uprzykrzają mu życie, ale jakoś się nie dziwi. Po rozmowie z nim wnioskuje, że bardzo dumny gość, lubiący patrzeć na wszystkich z wyższością. Na szczęście od dalszej rozmowy uratował go telefon.

- Proszę tu podpisać – wskazał na papiery, które mu podał, a potem spojrzał na telefon i z niemałym szokiem odebrał. – Deidara? Ty dzwonisz do mnie? Czy ja śnię…?

 - Zamknij się, mam sprawę.

- Oczywiście – westchnął. On to nigdy do niego by nie zadzwonił, aby pogadać. – nie wiedziałem, że masz mój numer – sarknął.

- Mam, żeby wiedzieć od kogo  mam nie odbierać – logiczne przecież. – jest tam Saso i Miyuki?

- Nie… znaczy się, właśnie ich widzę. Podchodzą, pewnie chodzi o…

- Zamknij mordę, nie mów, że ja dzwonię.

- Dlaczego? – zapytał, a jego goście właśnie usiedli naprzeciw niego.

- Przymknij się i słuchaj – warknął rozmówca. ­– znalazłeś te jej torebkę?

- Skąd wiesz, że… - odsunął słuchawkę od ucha, a Sasori spojrzał na niego dziwnie. – Tak…

- Tatusiu – odezwał się Naoki, zwracając na siebie uwagę dorosłych. – mogę poczymać? – wskazał na leżący na biurku pistolet.

- Nie.

- Dlaciemu?

- Bo nie – zakazał surowiej. W ogóle co to za pomysł, jeszcze by kogoś zastrzelił i pewnie ofiarami byliby policjanci, a potem uwolniłby więźniów. – nie wolno.

- W domu masz dużo pistoletów Naoki – wtrąciła Miyuki.

- Ja chcie ten – bąknął, w domu ma zabawkowe, one nie strzelają. Znaczy wujek Hidan mu kiedyś kupił naboje, ale tata je schował… bo niechcący mu strzelił między nogi… z dość bliska. Wujek się śmiał… dlaczego tata nie mógł? – Poszę, poszę, poszę.

- Powiedziałem – warknął ostro, a on z naburmuszeniem założył ręce na piersiach.

- Może…

- Miyuki – upomniał ją Sasori, co ona taka uległa się stała… - nie, znaczy nie.

- Dobra, okej – Itachi rozłączył się. – Cześć, co was do mnie sprowadza? – zapytał przyjaciół.

- A jak myślisz? – sarknął Akasuna.

­- Chcie pif pafa – wskazał na pistolet na biurku.

- Naoki przestań powiedziałem ci coś – upomniał go rodzic, a ten się nadąsał jeszcze bardziej.

- Cóż, co do torebki to… - Itachi z uśmiechem przeznaczonym dla Naokiego wziął spluwę do rąk i wyjął z niej naboje. – nie znalazłem jeszcze tego złodziejaszka – skłamał nie patrząc im w oczy, podał Naokiemu broń. – uważaj, bo to cięższe od zabawek – Saso zmrużył na niego oczy.

- Wszyscy przeciwko mnie – burknął cicho, widząc jak chłopiec dostaje broń do rąk.

- Jak to nie znaleźliście?! – upomniała Miyuki, jedyna była przejęta głównym wątkiem tej wizyty. – I co ja mam teraz zrobić?

- Cóż… - Itachi wyjął z szuflady dokumenty z jej zeznaniem. – po pierwsze, podpisz tu wszystko dla formalności. Dzięki temu nie tylko ja jestem zobligowany do poszukiwań, a każdy patrol. Skontaktuje się z tobą, gdy znajdziemy – Naoki w czasie wywodu Itachiego zaczął celować pistoletem w różne rzeczy.  Strzelanie z spust było naprawdę trudne. Sam przedmiot trzymał w dwóch rękach.

- Umziesz śybko, dupku – powiedział do swojego taty, celując mu w głowę. Miyuki wytrzeszczyła oczy, słysząc ostatnie brzydkie słowo.

- Coś ty powiedział? Koniec tego! Oddaj pistolet – wyciągnął do niego rękę.

- Nie – kręcił głową przecząco, przyciskając do siebie broń. – Tak mówią na filmach – Itachi uśmiechnął się do siebie, a Saso posłał mu groźne spojrzenie z groźną myślą „nie śmiej się!”

- Naoki nie wolno mówić tak brzydko na tatusia – upomniała Miyuki.

- Psiepasiam…

- Oddaj pistolet – Akasuna pozostał nieugięty, ale chłopiec nie chciał tego zrobić. – Natychmiast! – z oporem odłożył broń na biurko i  zaczął sobie okrążać miejsce, gdzie byli, szukając czegoś fajnego.

- Wracając do tematu – Itachi zwrócił się do Miyuki. – to co ci powiedziałem, możemy jedynie dokonać jako policjanci. Przykro mi… ale jako osoba proponuję byś dzisiaj zanocowała u Saso, skoro nie masz gdzie spać, a do jutra na pewno znajdziemy twoje rzeczy.

- Dlaczego u mnie? – bąknął Sasori. Nie żeby miał coś przeciw, ale przydałaby się jakaś konsultacja planów.

- Bo już wczoraj u ciebie spała, to chyba z kolejnym nie będzie problemów.

- Skąd wiesz, że u mnie spała? – złapał go za słówko. Itachi przeklął w myślach, tak to jest, gdy Dei mu na szybko mówi swój plan… nie zdążył zbyt dokładnie określić taktyki.

- Dzwoniłeś do mnie dość późno z meldunkiem o kradzieży, a dzisiaj przywiozłeś na komisariat. Pomyślałem, że użyczyłeś jej łóżka… znaczy noclegu! – poprawił się szybko.

- Hidan do ciebie dzwonił – zgadywał załamany. Pewnie opowiedział mu o jego nieistniejącej, namiętnej nocy z dziewczyną. Pewnie ubarwił sytuacje… chciałby to usłyszeć.

- Nie – zaprzeczyła Miyuki. Oni jawnie podejrzewają ich o romans! Jak się zgodzi to będzie jakby potwierdzenie tych herezji. - Poradzę sobie sama. Pojadę do domu, wezwę ślusarza, jakoś to będzie.

- Za co pojedziesz? Czym wezwiesz? -  pytał Itachi, trochę to bezczelne, ale nie taki był plan. Ona wszystko psuje!

- Ja ją zawiozę, pożyczę telefon i zapłacę – odezwał się Sasori. On też wszystko psuje! – miło, że się tak o nią troszczysz – stwierdził z przekąsem. – Możemy iść?

- Tak… gdzie jest Naoki…? – zapytała rozglądając się wokół, mężczyźni poczynili to samo.

- Nosz kurwa mać – syknął Sasori. Co za dzieciak, mówił mu, że ma się nie oddalać! – zostań tu Miyuki.

- Pomogę go szukać..

- Nie – zakazał stanowczo. – nie nadwyrężaj nogi.

            Zostawił ją z Itachim, a sam zaczął szukać po całej komendzie. Pod biurkami też, bo kto wie. Po zapytaniu jednego człowieka o chłopca, dowiedział się, że nie ma go w pomieszczeniu. Porządnie się wkurzył, co za skandal, widzą samotne dwu i pół letnie dziecko i nic, normalna rzecz. Idioci!

            Wyszedł z sali do jednego z pomieszczeń i na szczęście tam wypatrzył syna. Był z jakimiś dwoma policjantami,, którzy zapoznawali go ze swoim składem broni. Przewrócił oczami i wszedł do gabinetu. Na ścianach były doczepione karabiny, pistolety i inne rzeczy. Przywitał się skinięciem głowy z władzą, która tam była. Na krześle siedział jakiś chłopak z zakutymi za pomocą kajdanek, rękami. Najwyraźniej na coś czekał, rozprawę czy coś. Żeby jego dziecko przebywało w tym samym pomieszczeniu z przestępcą.

- A to, a to, a to? Jak się naziwa? – zapytał pana policjanta, wskazując na broń.

- To jest karabin maszynowy Colt M3A1 – powiedział przyjaźnie mężczyzna.

- Colt M4A1, durniu – wtrącił siedzący chłopak. – przed wstąpieniem do psów byś się nauczył, jak się nazywają twoje spluwy… pojeb – dodał cicho, żeby mały nie usłyszał. Chociaż potrafił się okiełznać.

- Naoki – zawołał do syna, na co natychmiast zareagował. – chodź do mnie. Wracamy już.

- Nieee – jęknął, dobrze się tu bawił. Poznał fajnego kolegę… tylko zakuli go i posadzili na krześle. – tato, a kupiś mi Heklela?

- Co…?

- Heckler. Ten pistolet co ten pies ma na biurku – wytłumaczył i wskazał podbródkiem na przedmiot.

- Aha, nie. Idziemy już – wziął go na ręce.

- Mogę siobie wsiąć AWM? – Saso spojrzał na niego dziwnie. Poznał jakieś nowe słowa i pewnie prędko ich nie zapomni. Musi się chyba nauczyć nazw pistoletów…

- Przykro mi młody, ale wszystkie bronie zostają tutaj, ale możesz nas odwiedzać – uśmiechnął się policjant.

- No ja tam bym wolał, aby tu nigdy nie musiał przychodzić – Sasori uśmiechnął się krzywo, a wtem rozbrzmiał sygnał jego telefonu. Odstawił syna na chwilę na ziem i odebrał. ­– słucham…? – wziął Naokiego pod rękę i jednocześnie rozmawiając przez telefon, wyszedł z nim.

- Do wicienia – Naoki pomachał jeszcze Hiroyi na pożegnanie.

- Ta, trzymaj się, mały.

            Kiedy dotarł do miejsca, w którym czekała Miyuki, Sasori od razu wyszedł z prośbą i jednocześnie propozycją. Zadzwonił do niego szef, w szpitalu jest dosyć poważna akcja, bo trafiło tam kilkanaście osób poważnie rannych w wypadku autobusowym i niezwłocznie powinien się tam wstawić. Co za tym idzie zaproponował jej kolejny nocleg u siebie w domu, a jutro ją już na sto pięćdziesiąt procent odwiezie do domu. Cóż mogła zrobić w takiej sytuacji…?

- Dobrze, zgoda.

- Dzięki, jesteś Aniołem – aż ją w podzięce uścisnął, co ją zaskoczyło. – życie mi ratujesz… i poszkodowanym również.

- Tak, pójdę do nieba – uśmiechnęła się ciepło.

            Kilka godzin później był nadal w pracy, pacjenci stale potrzebowali natychmiastowej opieki i to nie były jedynie przypadki kardiologiczne. Pod asystą bardziej doświadczonych lekarzy zmagał się z różnymi operacjami i według nich wszystkich całkiem nieźle sobie radził. Nie byli w szpitalu, znaczy się byli, ale stamtąd transportowali się na miejsce wypadku, a tym miejscem była autostrada i nie tylko autobus uległ kolizji. Sasori na powrót wcielił się w ratownika medycznego i pomagał jedynie przy niewielkich urazach, znaczy takie miał zadanie, ale różni chirurdzy nakazali mu im asystować. Z obserwacji bardzo wiele się uczył, choć zapewne operacja krwiaku śródczaszkowego mu się nie przyda na kardiologii, ale miło się było sprawdzić w czymś o czym się nie ma zupełnego pojęcia.

            Wykonał z neurochirurgiem dość szybką operację - zrobienie niewielkiej dziury w głowie i odessaniu krwi, w celu obniżenia ciśnienia w mózgu, w innym przypadku, by umarł. Tylko w sytuacji zagrożenia życia można wykonywać operacje niekoniecznie na salach operacyjnych. Gdy już skończyli Sasori mógł odejść do innych potrzebujących. Podszedł do niego szef i wypytał o samopoczucie. Był jego asystentem, powinien się od niego uczyć, ale dawał sobie radę w pomocy przy innych dziedzinach medycyny.

- Przepraszam, panowie! – zawołała z rozpaczą jedna kobieta z już obandażowanymi ranami. – Mój syn się w ogóle nie rusza, błagam pomóżcie.

- Zajmij się tym, Akasuna – odesłał go, a sam szedł do innych potrzebujących ludzi.

- Tak – przytaknął i pobiegł za kobietą.

            Przywołał do siebie jednego ratownika, którym jak się okazało, był Hideo. Jak za starych czasów… ale nie czas na wspomnienia, medyk nie może sobie pozwolić na bezczynność. Oboje podeszli do sprawy bardzo profesjonalnie. Uklękli przy chłopcu, nazywającym się Toshiaki i mającym zaledwie siedem lat. Sasori wyjął słuchawki i nasłuchiwał oddechu chłopca.

- Wygląda na to, że oddech po lewej zanika – powiedział, odkładając na bok słuchawki.

- Odma płucna? – zgadywał.

- Tak, przygotuj dren piersiowy – nakazał, a Hideo bezzwłocznie wypakował z torby przedmioty.

- Co to jest? – zapytał klęczący naprzeciw nich mężczyzna trzymając w objęciu zrozpaczoną żonę.

- Żeby przeprowadzić drenaż klatki piersiowej, musimy umieścić rurkę w klatce piersiowej państwa syna, aby pozbyć się nagromadzonego powietrza – wytłumaczył spokojnym głosem, nie przerywając czynności. Przeciął nożyczkami materiał bluzki chłopca. – Inaczej serce przestanie bić.

- Do klatki piersiowej? Ale Toshiaki nigdy nie zranił sobie klatki -  zaszlochała kobieta.

- Przepraszam, ale nie mam czasu na wyjaśnianie szczegółów – zaczął zakładać sterylne rękawice. – jeśli będę zwlekać to zrobi się niebezpiecznie – wyjmował kilka opatrunków z torby.

- Polewam klatkę – powiadomił Hideo i napuścił na klatkę piersiową chłopca, czerwony płyn, który ułatwiał medykom nacinanie naskórka.

- Co to?! Co to jest?! – wołała zdenerwowana kobieta. Bardzo się bała o swojego syna, a mąż nie bardzo zaradzał jej nerwowym wtrąceniom.

- To są niezbędne czynności. Spokojnie – powiadomił Hideo. – mógłbyś bardziej przejmować się otoczeniem.

- Powiedziałem, że nie mam czasu.

            Może stwierdzenie Saso było chłodne, pozbawione apatii, ale priorytetem nie było gadanie, uspokajanie i tłumaczenie wszystkiego małżeństwu, tylko ratowanie życia ich dziecka. Niestety nie w ten sposób zrozumiała to obserwująca kobieta. Wymaga się od lekarzy choć drobnego przejęcia się życiem dla niej bliskiej osoby. Hideo też sztywno przyjął tą odpowiedź, gdy pracowali razem parę lat temu w ratownictwie to zwracał więcej uwagi na takie detale, jak relacje z pacjentami lub ich bliskimi.

            Akasuna co jakiś czas nakazywał Hideo wstrzykiwanie lidokainy, mającej na celu znieczulenie pacjenta. Następnie naciął skórę na około centymetr i wykonał tam po kolei wszystkie potrzebne czynności. Dobrze, że przez wakacje nie zapominał nauki, którą czerpał z praktyk w roku szkolnym. Po wszczepieniu rurki, naszył igłą poszczególne części, Hideo związywał nićmi materiał. Przecinali kilka punktów i takie tam rutynowe czynności. Na razie powinno być wszystko dobrze. Kiedy zaczęli wszystko wkładać na powrót do torby, podszedł do nich kardiochirurg Oone, szef Sasoriego.

- Streśćcie wszystko co robiliście.

- Tak. Wykryliśmy u chłopca odmę płucną, na wzgląd zagrożenia życia przeprowadziliśmy operacje drenażu klatki piersiowej. Przeprowadziliśmy rurkę w drugą przestrzeń międzyżebrową…

- Wszystko przeszło pomyślnie? – przerwał. Widział, że wszystko jest na swoim miejscu, więc nie musi mu tego dokładnie określać. Sasori przytaknął głową. – Dobrze. Przetransportujcie go do szpitala.

- Do szpitala? Dlaczego?! Przecież już z nim dobrze! – zawołała matka dziecka. – Już go przecież wystarczająco ponacinaliście!

- Kochanie, uspokój się… - rzekł delikatnie jej mąż, podtrzymując ją, by nie przeszkadzała im w pracy.

- Zrobiliśmy to, tylko po to, aby umożliwić oddychanie – odpowiedział Hideo. Oone przyglądał się chwilę pacjentowi, a potem podniósł papierowe nakrycie z chłopaka.

- Sasori – przywołał chłopaka do siebie. – tu jest za dużo krwi.

            Od razu wspólnie przystąpili do szukania przyczyny. Hideo przyglądał się z boku ich działaniom, a kobieta zaczęła się denerwować przez tą napiętą atmosferę. Oone spojrzał na czytnik rytmu serca, ciśnienie pozostawało na jednym miejscu. Sasori sprawdzał chłopakowi oddech.

- Coś nie tak z VPC -  czyli z przedwczesnym skurczem serca. Stwierdził mężczyzna, a potem zaglądnął w miejsce, gdzie wcześniej przeprowadzili rurkę. – Sasori krwotok nie ustaje.

- Nie czuję pulsu – wtrącił Hideo. Wszyscy patrzyli na Akasunę, czekając na jego wskazówki. – zatrzymanie akcji serca – dodał, aby w końcu się wybudził. Nie ma czasu!

- Przygotuję torakotomię – powiadomił natychmiast.

- Zostawiam was, zajmijcie się tym – odparł Oone i ich zostawił. To nie był tylko jeden poszkodowany.

            Sasori natychmiast zaczął otwierać ścianę klatki piersiowej, umożliwiając sobie dostęp do serca. Po chwili zaczął uważnie penetrować wnętrze wzrokiem, jednak nigdzie nie widział źródła krwawienia. Poprosił Hideo o pęsetę naczyniową i zablokował nią aortę. Kiedy było już to na miejscu, dotknął dłońmi serca wykonując mu masaż.

- Sprawdź źrenice – zwrócił się do Hideo, który posłusznie wykonał nakaz.

- Nie ma reakcji na światło – nic nie odpowiedział, nie zaprzestawał masować narządu w nadziei, że w końcu stan chłopca się poprawi.

            Rodzice Toshiakiego, stali oddaleni od miejsca, w którym się znajdowali ratownicy. Ojciec chłopca odciągnął zrozpaczoną matkę i pocieszał ją w swoich ramionach, ale też uważnie ich obserwował. Poprzez każdą reakcje ratowników na komendę Sasoriego, odgadywał mniej-więcej co się dzieję z jego synem. Po chwili podszedł do nich Hideo i zaczął wypytywać o choroby, problemy z sercem czy coś. Potem zawrócił do Sasoriego i nim zaczął dołączył do nich Oone, któremu Sasori przybliżył sytuację, nie zaprzestając masażu serca.

- Chłopak jakieś trzy lata temu nie przeszedł pomyślnie badania EKG – przekazał Hideo.

- Tak myślałem… puls nie wzrasta – oznajmił Saso spoglądając na czytnik. – najwidoczniej to choroba wrodzona.

- Jak na jego wiek jego serce jest za słabe – wypowiedział się Oone. – to może być kardiomiopatia… - westchnął ciężko, szkoda, że Sasori musiał trafić tak wcześnie na akurat ten przypadek. Sprawdził chłopaka, czy reaguje na którykolwiek z bodźców, lecz zero odzewu. Zwrócił się do Hideo. – Przyprowadź jego rodziców.

- Tak… - ruszył się z miejsca. Sasori z wzrokiem wbitym w serce, nieustannie go masował.

            Oone podszedł do rodziny chłopca. Miał większe doświadczenie w takich wypowiedziach, no i póki co wolał je zaoszczędzić takim młodym osobom. Ojciec chłopca słuchał lekarza z bardzo smutnym milczeniem, cierpiał, ale wewnętrznie. To było widać gołym okiem, jednak matka chłopca w ogóle nie pozostawała w spokoju.

- Przestajecie?! Co to znaczy przestajecie go ratować?! – zawołała rozpaczliwie. – To wasz obowiązek go ratować! Obowiązek…! – ostatnie słowo z siebie wyrzuciła, jednocześnie nie mogąc powstrzymać swoich łez.

- Państwa syn, Toshiaki. Już od jakiegoś czasu miał poszerzoną kardiomiopatię, więc nawet jeśli byśmy kontynuowali jego serce i tak by ponownie nie zabiło. Przykro mi… - wytłumaczył Oone. Kobieta wyminęła go w milczeniu i uklękła naprzeciw Sasoriego, spojrzała czule na swojego syna, a potem na masażystę jego serca.

- Co się stanie, jeśli pan przerwie? – Akasuna się zmieszał, patrzył po obecnych, jakby szukał ratunku od tej sytuacji. – Przecież Toshiaki nadal jest przytomny! Pan doskonale o tym wie! – z każdym słowem łzy lały się z jej oczu. – Dlaczego, więc chcesz przerwać?! – przełknął bezgłośnie ślinę i zdobył się na odwagę, by spojrzeć kobiecie w oczy.

- Bardzo mi przykro, ale odzyskanie go jest niemożliwe… nawet jeśli nadal będę to robić – stwierdził, wskazując wymownie na swoje ręce, ciągle ściskające serce chłopca. Westchnął ciężko. – to będę jedynie przedłużał jego ból. Proszę pozwolić mi skończyć – kobieta zaczęła kręcić głową.

- Nie, nie, nie, nie, NIE! Zamierzasz tak sobie siedzieć, patrzeć na niego i pozwolić mu umrzeć?! Masuj go dalej! – na krzyki zareagował Hideo, odciągając kobietę, ale ta ze łzami go odtrąciła. Wtedy wkroczył jej mąż i objął ją mocno. – On nie może przestać! – łkała wprost w tors męża. – Błagam proszę nie przestawać, błagam! – wołała do Saso, a on ze spuszczonym wzrokiem w dalszym ciągu wykonywał masaż serca. – Błagam… proszę…

- Rozumiem – odezwał się ojciec chłopca. Sasori spojrzał mu w oczy, skrywał, tłumił w sobie ogromny ból. Skinął na ratownika głową. – proszę… proszę przestać.

- Naprawdę mi przykro…

            Po komunikacie o zaprzestaniu działań, wyjął wolno ręce z wnętrza chłopca. Jego rodzice wraz z pojawieniem się prostej linii na czytniku poddali się emocjom i zaczęli płakać nad dzieckiem. Sasori zdjął z dłoni zakrwawione rękawice, był zły na siebie, bo nie udało mu się uratować chłopca, a także… że musiał prosić jego rodziców, aby pozwolili umrzeć własnemu dziecku. Oone pozwolił Sasoriemu wrócić już do domu, ale nie chciał. Wciąż może ocalić jednak komuś życie. Hideo zdecydował się zamknąć klatkę piersiową chłopca, chociaż tyle mógł jeszcze zrobić.

            Miyuki wykąpała Naokiego i zaprowadziła go do pokoju. Dochodziła już dwudziesta pierwsza, a Sasoriego w dalszym ciągu nie było. Chociaż była świadoma, że tak będzie, w końcu to masowy wypadek. Gdy kilka razy była u swojej cioci, której mąż jest  lekarzem w pobliskim szpitalu, również zdarzały się dni, kiedy po prostu nie mógł wcześniej wrócić. Uśmiechnęła się do Naokiego i zgodnie z jego wyborem, zaczęła czytać mu książkę. Chciał poczekać na tatę i zachęcić go do wspólnego czytania, razem z Miyuki, ale go ciągle i ciągle nie było. W końcu musiał ulec prośbom opiekunki. Jutro okrzyczy tatę.

- Miyuki… - przerwał dziewczynie czytanie, ściskając nieśmiało objętego misia. – jak się obucie to jecie bęciesz?

- Raczej tak – skinęła głową. – obiecuję nie wychodzić póki się nie obudzisz.

- To… nie chcie się obucić – stwierdził z zacięciem.

- Musisz, bo będzie mi bardzo, bardzo, bardzo smutno – powiedziała z ręką na sercu. – tatusiowi też.

- Yy – przekręcił głową. – tata lubi, kiedy śpię.

- Pewnie tylko w nocy – uśmiechnęła się, odgarniając mu na bok grzywkę.

            Ponownie podjęła się czytania opowiadania, a po kilku stronach zauważyła, że jej podopieczny już smacznie śpi. Nachyliła się nad nim, kładąc czułego całusa na jego mięciutkim policzku. Wyszła z pokoju i usadowiła się na kanapie w salonie. Spojrzała na zegarek wyświetlający się w telewizorze, zbliżała się dwudziesta druga. Włączyła sobie kanał z serialem, aby nie zasnąć. Chciała poczekać na Sasoriego.

            Po kilku minutach już się pojawił. Zamek w drzwiach i zaszczękał, po chwili otwierając drzwi, w progu których pojawił się właściciel mieszkania. Miyuki uśmiechnęła się do siebie i wstała z kanapy. Sasori wszedł do salonu i niemal na nią nie wpadł. Prawie zapomniał, że ona jest u niego w domu i zajmuje dzieckiem.

- Nie śpisz jeszcze? – zapytał, a ona prychnęła.

- Jest dwudziesta druga – poinformowała. Dzisiaj całkowicie stracił poczucie czasu. ­– Jak w pracy? – zamilkł jeszcze bardziej na to pytanie. Pomógł wielu poszkodowanym dzisiaj osobom, ale to nie wynagrodziło mu śmierci tej jednej. – Coś się stało? – upewniła się, nachylając się w dół, aby spotkać z jego wzrokiem.

- Nie, nic… - odpowiedział w końcu, ale wcale nie było to wiarygodne stwierdzenie. – Chcesz czegoś ode mnie?

- Chciałam, znaczy byłam z Naosiem w sklepie, no i robiłam zakupy i… - wyciągnęła zza kanapy prostokątny pakunek. – proszę – Sasori niepewnie odebrał przedmiot, w środku torby było wino. – pomyślałam, że kupię to w ramach podziękowania za nocleg i w ogóle towarzystwo.

­- Skąd miałaś pieniądze?

- No… - kupowała za jego kasę… - potrącisz mi z wypłaty – uśmiechnęła się niepewnie. Sasori spojrzał na butelkę, spore to wino. Nie tylko w pojemności, ale i procentach.

- Właściwie potrzebuję dzisiaj alkoholu i towarzystwa. Pijesz? – zwrócił się do niej z pytaniem.

- Jak pan naleje – uśmiechnęła się.

- Żaden pan. Usiądź, przyniosę kieliszki.

            Posłusznie zawróciła na kanapę, a po chwili dołączył do niej Sasori. Koniecznie musiał się napić, chciał w ten sposób zapomnieć o dzisiejszej sytuacji, albo przynajmniej załagodzić rozterki zagnieżdżone w jego sercu. Po nalaniu pierwszego kieliszka wypił go za jednym razem. Miyuki spojrzała na niego zdziwiona tym zachowaniem, najwyraźniej coś bardzo mocno go męczyło. Nalewał sobie następny kieliszek, a ona bacznie go obserwowała.

­­- Co? – mruknął, lejąc sobie wino.

- Nic – odpowiedziała i również wypiła wszystko co miała u siebie. – Nalej mi, bo wypijesz wszystko sam.

            Skrzywił się na taką reakcje, nie chciał, aby ona także się szybko upiła, dlatego zwolnił już tępa. Podjął z nią rozmowę na temat jej nogi, na temat Naokiego i ogólnego samopoczucia. Musiało być z nim źle, skoro pyta o JEJ samopoczucie. Na przemian rozmawiali, oglądali i popijali wino, nie trudno odgadnąć, że przed północą byli już wstawieni w dwie godziny wypili całe wino, a potem Sasori wyciągnął jeszcze jakieś czerwone, które ma od chuj wie kiedy – jak to określił. Rozmawiali o wszystkim, o swoich życiach, jacy to byli w szkolnych czasach, a każdy wzajemnie zamieniał się w świetnego słuchowca.

- A jaki byłeś z… z wfu? – zapytała robiąc przerwę na oddech. Upiła łyk czerwonego wina, kręciło jej się w głowie, ale nadal podtrzymywała, że jest trzeźwa. Była świadoma swoich poczynań.

- A jak sądzisz?

- Sądzę… że… - zaśmiała się. – byłeś ofermą! – zawołała parskając śmiechem. Sasori  za to zaśmiał się z niej. mimo, że go obrażała to była przy tym bardzo urocza.

- Byłem ofermą z wyboru. Nie chciało mi się ćwiczyć… i nie cierpiałem nauczyciela – nikt go nie cierpiał… prócz reszty jego klasy.

- Ooou – Miyuki pogładziła mu ramię ręką w pocieszeniu. – dotykał cię?

- Wal się – odtrącił jej dłoń, a ona zaczęła się nabijać… po chwili on także. – jesteś głupia. A ty jaka byłaś z wfu? Pewnie szału nie było, dupy nie urywało, a cycki nie latały – rzekł, ale oboje zaśmiali się z tego stwierdzenia.

- Moje na pewno nie – wypięła się dumnie i zaniosła śmiechem. – Wracając. Nie chcę się przechwalać, ale byłam zajebista z wfu – chciała odgarnąć sobie włosy w triumfie, ale nie wyszło jej i uderzyła się w twarz. Sasori parsknął śmiechem, a ona mu zawtórowała.

- Masz skłonności masochistyczne, czy co?

- Och, zamknij się – burknęła zaśmiana. – chociaż coś w tym jest, czasem trenuje z bratem! Więc jestem bardzo wyymna.. wygmasty…

- Wygimasty.. – zaśmiali się wspólnie z swoich słownych potknięć. – wy-gi-mna-sty-ko-wa-ny.

- No! – przyznała racje, oboje nawet nie zauważyli męskiej odmiany słowa. – Potrafię nawet zrobić szpagat!

- Z nogami w pionie czy poziomie?

- I w tym i w tym!

- Niemożliwe – zawołał. – nie umiesz w pionie.

­- Ja? Ja nie umiem? Potrzymaj – podała Sasoiemu kieliszek, a potem dość chwiejnie wstała z kanapy. – odsuń nogi – zabrał je na kanapę, a kieliszki odstawił na półkę umieszczoną za kanapą. Miyuki rozstawiła jedną nogę do przodu, a drugą do tyłu i z wolna schodziła w dół, aż zupełnie zetknęła się z podłogą. – Ha! Widzisz leszczu! I co teraz… - przełknęła ślinę, bo suchość w gardle odebrała jej mowę. – i co teraz powiesz?!

- Powiem…! – zapowiedział, a potem się do niej nachylił. – Że pewnie jesteś niesamowita w łóżku i… chciałbym się z tobą przespać.

- Aha – zbliżyła twarz do Sasoriego tak, że dzieliły ich tylko centymetry. – no to ja też – po chwili oboje parsknęli głupim śmiechem. Sasori oparł się o kanapę, starając uspokoić swoje rozbawienie. ­– Sasori… - Miyuki spoważniała. – nie mogę wstać.

- Więc siedź – zapadła  cisza, a po chwili kolejny raz po pomieszczeniu rozniósł się wesoły gwar. W końcu wstał na nogi i pomógł biednej dziewczynie wstać i na powrót usiąść na kanapie.

- Ej… ej Akasuna – szturchnęła mu ramię. Jęknął rozmasowując sobie obolałe miejsce.

- Czego Kazama? – również ją walnął, a co! Spojrzała z politowaniem na to draśnięcie i oczywiście zaśmiała się.

- Słabeusz – stwierdziła. – wracając, nie masz czasem tak, że stajesz przed lustrem, patrzysz na siebie i zastanawiasz się po co żyjesz? – zapytała tchnięta filozoficznymi tematami.

- Kiedyś miałem – przyznał.

- I jak sobie na to odpowiedziałeś?

- Przyznałem przed sobą, że przecież nie stać mnie na trumnę, by umierać – razem parsknęli śmiechem. No to jest odpowiedź! Może niezbyt głęboka, ale to nieważne.

- Jesteś – zaśmiała się. – po postu głupim głupkiem!

- Głupi głupek? Coś ci wyzwiska zalatują dziecinadą – zabrał z półki kieliszki wina i podał jeden Miyuki. – Pij kobieto! – nakazał z uśmiechem.

            Wypiła więc cały kieliszek, więc Sasori też musiał. Nie będzie przecież gorszy. Miyuki wzięła do rąk butelkę i polała sobie i Sasoriemu, ale przy jego kieliszku nie trafiła, lała jakieś trzy centymetry przed pełnoprawnym pojemnikiem. Saso ze śmiechem ją upomniał, co kurwa ma zlizywać wino ze stołu? Sam sobie nalał i chwilę oglądali telewizję, póki Miyuki się nie odezwała. Uprzednio odstawiła kieliszek na półkę.

- Sasori – ujęła jego dłoń w obie swoje. Trochę go zakłopotał ten czuły dotyk. – powiedz mi teraz co się stało.

- Nie wiem o czym ty mówisz -  chciał wysunąć się z jej uścisku, ale mu na to nie pozwoliła. Ścisnęła bardziej jego dłoń oraz nieco się zbliżyła. Od początku planowała o tym porozmawiać i nie wycofa się.

- Widzę, że coś cię gnębi – odgarnęła mu wpadający w oko włos. – proszę, powiedz mi.

            Na początku próbował, jednak zmienić temat, ale w końcu się przełamał i zaczął wygadywać. Nie tylko opowiedział o sytuacji, ale i odczuciach oraz refleksji na ten temat. Naprawdę chciał uratować tego dzieciaka, ale nie zdołał i to nie przez swój błąd… jednak prośba rodziców chłopca o pozwolenie na zaprzestanie działań ratowniczym to było za wiele.

- Skoro musiał umrzeć to wolałbym żeby zrobił to samoczynnie… żeby nie wiem, wykrwawił się, albo przestał oddychać… nie wiesz jak ciężko przechodziło mi przez gardło powiedzieć „proszę pozwolić mi skończyć”.

- Rozumiem, a przynajmniej staram się pojąć twój ból.

-­ Ale nie możesz – ze złości wychylił do ust całą zawartość wina, a potem, wyswobadzając się z uścisku nalał sobie kolejnego. – ja bym nie miał tyle odwagi… gdyby to było moje dziecko nie pozwoliłbym przestać – Miyuki odstawiła na półkę kieliszek i przytuliła się do ramienia Saso.

            Nic nie mówiła, wystarczy, że była. To Sasori najbardziej doceniał, dziewczyna wiedziała, kiedy po prostu się zamknąć i nie wypowiadać pełnych litości wyrazów współczucia. Zerknął na lewo, na przyklejoną do niego dziewczynę, naprawdę zrobiło mu się dzięki niej o wiele lżej.

- Wolałem kiedy się śmiałaś – powiedział i zrzucił ją ze swojego ramienia, ale nie skończyło to się tak, jak planował. Miyuki zsunęła się z jego ramienia i niemal wylądowała na podłodze, ale Saso w ostatniej chwili ją złapał. – Przepraszam.

- No wiesz co! Ja cię tu wspieram, dodaje otuchy, a ty m tu takie coś! – fuknęła. – Nie dość już uszkodzeń nabyłam pod twoim dachem?

- Przecież cię złapałem.

- Szkoda, że z nogą mi nie zdołałeś pomóc…

- Chciałem, ale wyrzuciłaś mnie z łazienki – odparł, ale trochę późno przemyślał, co jej wypomniał. O dziwo zaczęła się śmiać.

-­ Muszę mieć mocny głos, bo bardzo szybko zwiałeś – wtedy dołączył do niej śmiechem. Całe szczęście, że nabrała do tego dystansu, chociaż po pijaku. – hej… a wyobrażasz sobie mnie teraz nago? – zachichotała.

- Wolę cię w ubraniu… wtedy mi nie stoi – parsknęli gromkim śmiechem.

            Na nowo zapanowała wesoła atmosfera, którą oboje uwielbiali. Wino zaczynało się kończyć, co zwiastowało koniec imprezy. Dochodziła trzecia rano, więc najwyższa pora. Oboje spowolnili tempo w piciu, byle to jednak przedłużyć. W telewizji leciała reklama rurek z nadzieniem czekoladowym, które leżały na ich stole. W reklamie po obu końcach rurki była para, kobieta i mężczyzna. I na zawołanie zaczęli chrupać przysmak dając sobie na koniec buziaka.

- Ooo! – mruknęła Miyuki, wyrywając Saso kieliszek i odstawiając wraz z swoim na stolik, a potem zabrała rurkę. – zróbmy to samo! – poprosiła, a Saso spojrzał na nią z politowaniem. – No dajesz, będzie śmiesznie – włożyła do ust smakołyk i czekała na jego krok, ale nic nie zrobił.

            Zawiedziona spuściła wzrok w dół, a wtedy Sasori wyjął jej z ust rurkę. Chciała go za to okrzyczeć, ale w tej samej chwili, nachylił się do niej lekko przekręcając głowę w bok. Z przymkniętymi oczami wpił się w jej miękkie, malinowe wargi. Miyuki była tym zaskoczona, ale ten gest był tak przyjemny, że go odwzajemniła. Przymknęła oczy. Sasori łaknął delikatnie jej ust, rozchylał jej wargi w trakcie przekręcania głowy na drugi bok. Nie wciskał jej języka do ust, pocałunek był bardzo subtelnie wykonany. Otwierał oczy, wycofując się do tyłu. Ona również otworzyła, w dalszym ciągu nie dowierzając temu co się stało, a raczej temu w jaki sposób zareagowała.

             Spojrzała na Sasoriego, a on uśmiechnął się delikatnie, zjadając rurkę, którą jeszcze niedawno miała w ustach Miyuki. Następnie wziął do rąk kieliszek wina i w jednej chwili Miyuki szarpnęła nim w swoją stronę, natychmiast, składając na ustach Sasoriego całusa. Bez większego namysłu oddawał jej tą namiętność. Oboje dali się ponieść chwili i całowali z niezwykłą zachłannością. W jednej chwili Sasori zapomniał o trzymanym przez siebie winie i przez to, iż niechcący je przechylił, oblał całą swoją bluzkę. Odtrącił od siebie Miyuki.

- Kurwa mać – syknął odstawiając na stół pusty kieliszek. Miyuki za to parsknęła śmiechem. – śmieszne…

- A… - ponownie parsknęła śmiechem. – a tytuł miss mokrego podkoszulka… zdobywa… Sasori!

- Ba dum tss! – dodał i oboje się  zaśmiali. Akasuna złapał końce bluzki i zdjął ją przez głowę.

- Mm… striptiz – zaśmiała się. – szkoda, że nie mam co ci włożyć w spodnie – tym razem i on się zaśmiał. – Spać mi się chcę, a tobie?

- Też… ale nie chcę mi się iść po nakrycie…

­- A mi do łóżka.

- To co robimy?

- Łączymy się w bólu i nadziei? – odpowiedziała pytaniem, na co zaśmiali się do wtóru. ­- Albo…

- Albo…? – powtórzył Sasori widząc, jak dziewczyna przybliża się do niego na czworaka i z wolna znajduje się nad nim.

- Śpimy razem – nachyliła się kusząco nad jego ustami. – ja będę twoim nakryciem – złapał ją pewnym aczkolwiek delikatnym ruchem za pupę. – a ty moim materacem – zsunęła się w dół kładąc głowę na jego torsie.

- Może być… - odrzekł z uśmiechem i pocałował ją we włosy.­­ ­- Dobranoc.

            Nie odpowiedziała już, ale go usłyszała, po czym w tempie natychmiastowym zmorzył ją sen.

            W salonie zastał widok swojego taty, na którym znowu leżała Miyuki. Niewiarygodne! Woli spać z jego tatą, niż z nim! To trochę obrzydliwe, ale podobno dorośli już tak mają. Wujek Hidan też woli spać z kobietami, bo jako u osoby dorosłej jest to zamiennik pluszowego misia – zrozumiał to. Tata Naokiego miał ręce położone na tyłku Miyuki, a ona leżała na jego torsie z bardzo przyjemną miną. Nie chcąc zbudzić niani, zaczął stukać w głowę ojca. Krzywił się, mamrotając coś przez sen.

- Tato… tato… tato!

- Ehh… nie drzyj mordy, Dei… - powiedział niemrawym głosem. 

- To ja tato… - wtem się zbudzał z wolna ze snu, a w tym czasie dokonywała tego także Miyuki. Spojrzał przed siebie, mrużąc oczy.

- Miyuki…? – zapytał niepewnie. Spotkała się z jego oczyma. – Dlaczego na mnie leżysz? – zareagowała, jakby dopiero co ogarniała sytuacje w jakiej się znajduje. W głowie ją porządnie łomotało.

- A dlaczego trzymasz mi ręce na pupie? – poprzez to pytanie od razu je z nich zdjął, jak oparzony.

- Nie trzymam – zaprzeczył, na co głupawo skrzywiła usta w uśmiechu i podniosła się z jego ciała. Kompletnie nic nie pamiętała z wczoraj.

- Tato – zaczął Naoki z pretensją. – znowu spaliście razem!

­- Naoki, nie teraz, a po drugie to ciszej, proszę cię…

- Ja ćałem śpać z mamą – burknął.

- Naoki, potem. Idź się pobaw do pokoju – poprosił, co z naburmuszeniem zrobił. W głowie mu huczało przez butelki spożytego wczoraj alkoholu. Z wolna wracały do niego wspomnienia.

- Nazwał mnie mamą…

- Co?

-­ Naoki… nazwał mnie mamą – powiadomiła dziewczyna. Nawet tego nie zauważył, ale i tak musi z nim porozmawiać. – Gdzie pana koszulka? Dlaczego ją pan zdjął? Czy my…? – zareagowała nerwowo.

- Uspokój się – nic nie pamiętał, ale starał się myśleć racjonalnie. – Przecież ty jesteś w ubraniu – a chyba nie trzeba jej tłumaczyć, że przy stosunku najlepiej być nagim.

- No tak – odetchnęła z ulgą. – chociaż raz – spojrzał na nią i lekko się zaśmiał. zrugała o wzrokiem, a ten pochwycił swoją bluzkę.

- Jedna zagadka rozwiązana – wskazał na plamę. – Zdjąłem, bo oblałem się winem.

- A tak ogólnie pamiętasz coś z wczoraj?

- Pamiętam… że kupiłaś wino… i je wypiliśmy razem…

            Siedzieli w ciszy i skupieniu starając sobie coś przypomnieć. Nagle do Miyuki doszło wspomnienie pocałunku Sasoriego, a do niego jej pocałunek. Wspomniał jak zachłannie i namiętnie nawilżała jego wargi, natomiast ona przypomniała sobie ten delikatny i subtelny całus. Spojrzeli na siebie, nie dając po sobie poznać tej sytuacji, to było krępujące o tym mówić…!

- Pamiętam… - zaczął niepewnie Sasori. – jak zrobiłaś szpagat… a ty?

- Ja… nic nie pamiętam – odrzekła, chciała przyznać do czego doszło, ale w czasie, gdy spotkała się z jego                      spojrzeniem po prostu spanikowała. – wezwie pan dla mnie taksówkę? Chcę już wrócić do domu.

- Jasne…

            Odeszła więc do łazienki, a Sasori zaczął wykręcać na komórce numer po taryfę, jednak w tym czasie rozbrzmiał dźwięk dzwonka do drzwi. Był to Itachi, trochę się zdziwił, że kumpel pół nagi, ale nie wnikał. Z uśmiechem na ustach wręczył Sasoriemu torbę Miyuki. Zawołał ją.

- Przestań się tak gapić – upomniał go Sasori. – oblałem bluzkę, więc zdjąłem.

- Ależ ja nic nie mówię – obronił się.

            Kiedy pojawiła się Miyuki, urwali temat. Posprawdzała całą zawartość torby, a gdy to zrobiła, ucieszyła się na głos, że ma teraz za co wrócić do domu. Uchiha wtrącił w dyskusję, bo przecież nie ma najmniejszego problemu z odwiezieniem jej do domu.

DATA

9.08.2014

OD AUTORKI

Na prośbę ermentiss xo wstawiam rozdział dzisiaj xD mam dobry humor, bo jestem po spotkaniu z przyjaciółką i akurat jem pyszny placek mojej kochanej mamy ♥ więc w idealnym czasie mnie poprosiła o coś takiego xD

Może w nieodpowiednim czasie o to pytam, ale... czy nie za szybko dodaje notki? Może chcecie bym dodawała je co dwa, trzy tygodnie albo co miesiąc? Naprawdę, to do was chcę się dostosowywać, więc mówcie szczerze ;)

Wybaczcie, że tak późno wam odpisałam na komentarze. Odpowiedzi powinny być w środę, ale strasznie mi to ociężale szło :/

 a ten rozdział, no nigdy tak dobrze mi się nie pisało pijackiej rozmowy i medycznego wątku (a medyczny wątek pisany mniej  więcej na podstawie dramy Code Blue 2 :P) w sumie przed drugim fragmentem chciałam coś dodać, ale notka już miała osiem stron,m więc dość :P

Tradycyjnie dziękuję Wam za każdy wkład w tego bloga :D śmiejcie się, śmiech to zdrowie, a ja kocham, jak ktokolwiek to robi :D ;* Jesteście najlepsi! ;*