ROZDZIAŁ 31.

            Weekend minął niebywale męcząco. Całą sobotę Hidan postanowił spędzić z Naokim, nie miałby nic przeciwko, gdyby to spędzanie czasu odbywało się w domu, ale nie… jest tyle atrakcji w mieście, gdzie szli pieszo. Strasznie go po tym bolały nogi… miał nadzieję, że Naoki zacznie zrzędzić, ale ten problem zostawał rozwiązany, bo Hidan nie robił problemów z noszeniem chłopca na barana, a jeszcze jego własny syn mu dokuczał, że on go nie bierze na ręce, nie jest taki silny, jak wujkowie i zdarzyło się wiele innych wątów. Natomiast niedziela minęła na świętowaniu ślubu Kisame, z którego dosyć wcześnie się zdołał urwać.

            Tak przynajmniej sądził, ale dotarcie do domu, wykąpanie Naokiego, przebranie do piżamy, przeczytanie mu bajki, zajęło dosyć sporo czasu, a potem sam się ogarnął, orzeźwił i dochodziła już druga w nocy. Naprawdę, najgorszy weekend jaki przeżył… a zapewne będą jeszcze gorsze. W swojej sypialni pierwsze co zrobił Sasori, to walnął się na łóżko, był tak bardzo padnięty, że nawet nie miał siły się przykryć. Jego oczy zupełnie same się zamknęły, a w myśl przychodziły mu same przyjemne chwilę. Wspomniał też ostatnią kłótnie z Hidanem i ciągle obijał mu się dialog „w takim razie się z nią ożeń!” „może i tak zrobię!” zastanawiał się dlaczego tak w ogóle powiedział, dlaczego tak usilnie bronił jej posady… zdecydowanie za bardzo się do niej przyzwyczaił. Tak propos, ciekaw był jak się czuje po zerwaniu z chłopakiem, miał nadzieje, że nie cierpi…

- Tatusiu… - rozbrzmiał szept dziecka. Sasori nie miał jednak siły otworzyć oczu, wysilił się na pytające mruknięcie. – śpisz? – zadał pytanie, nie będzie rozmawiał z kimś kto śpi. Logiczne. – Tato… ej… tatusiu…

- Co? – burknął podnosząc się lekko na wspartych rękach. Chłopiec klęczał na ziemi oparty o łóżko taty.

- Śpisz? – Sasori westchnął ciężko i przetarł swoje zaspane oczy.

- Nie, nie śpię… co się stało Naoki?

- Miałem źły sen… - odpowiedział ze smutkiem. To nie był jakiś straszny koszmar, ale po prostu jakieś niefajne wspomnienie go nawiedziło. Sasori spojrzał z troską na syna.

- Chcesz spać ze mną?

            To rozwiązanie bardzo ucieszyło Naokiego. Natychmiast wspiął się na łóżko rodzica, z jego drobną pomocą i wskoczył pod kołdrę, tuż obok niego. Wtulił się swoim drobnym ciałem w tatę, a Sasori otulił chłopca ciepłą kołdrą. Patrzył chwile na twarz dziecka, zamknął oczy od razu, gdy się położył na poduszce, Naokiego okalał błogi spokój wywołany obecnością ojca. Sasori ujął w dłoń rączkę syna i wraz z nim zasnął snem głębokim.

            Przed południem Deidara robił zakupy w pobliskim supermarkecie, trzeba sobie co nie co nakupować, bo jego matka wyjeżdża na miesiąc do jakiegoś sanatorium do… no nie wie gdzie… daleko w każdym razie. Oczywiście, że nie będzie tęsknił! Wreszcie święty spokój i wolna chata. Nie zamierza przeznaczyć tego czasu na domówki, ale może sobie w końcu poleniuchować, albo bez krępacji zaprosić Saso i jego gnojka. On ma pokój bardziej wyposażony technologicznie, niż cały dom Akasuny.

            Jak na faceta bardzo lekko i sprawnie szło mu kupowanie produktów, a wszystko dlatego, że lubował sobie czasami coś samemu upichcić. Wychował się pod czujnym okiem matki, ojciec się z nią rozwiódł dobre kilka lat temu – twierdził, że mama ma paranoje i jest histeryczką, wszystko musi być tak jak ona chcę. Na początku może i miał do niego żal, ale z wiekiem zaczynał go rozumieć. Też ledwo wytrzymywał. Dobrze się z tatą dogadywał, do osiemnastego roku życia co dwa tygodnie spędzał z nim weekend, ale po osiągnięciu pełnoletności trochę się to urwało, znaczy teraz z obu stron jak wychodzi spotkanie to ma się do siebie jakiś interes, ale bynajmniej nie przeszkadza to nikomu. Wracając! Matka Dei’a nauczyła chłopaka gotować, dużo z nim spędzała czasu w kuchni… teraz jego koledzy się przez to z niego nabijają.

- Yo… Dei…? – odwrócił się za siebie, skąd usłyszał wołanie swojego imienia.

- Hidan? – mruknął zaskoczony, nie tak bardzo tym, że go spotkał w sklepie, tylko tym, że przywitał się z nim po imieniu, a nie jakimś wyzwiskiem. – Od kiedy tak ładnie się ze mną witasz… chcesz czegoś?

- Ja Hidan, miałbym czegoś chcieć od takiego biedaka? – prychnął prześmiewczo. – Nie chcę ryzykować liściem od jakiejś niuni – wzruszył ramionami. – co tu robisz?

- Zakupy, a co innego się robi w markecie.

- Ja tu przyszedłem, bo przy lodówkach jest fajny chłód – odrzekł beznamiętnie Hidan. No tak, na dworze było cholernie gorąco, wszystkiego się odechciewało. – Idziesz do chłopaka?

- Nie.

- Co jest? Pokłóciliście się? Pewnie chodzi o tą no… no, tą Miyę. Zazdrosny jesteś.

- Nie, dzisiaj moja matka wyjeżdża na miesiąc i mam zamiar sobie poleniuchować w domu.

- Deidara sam w domu – zaśmiał się. – to się szykują imprezy!

- Nie! Znaczy… możecie wbijać, ale żadnego chlania do rana i takie tam. Chcę odpocząć w domu, pooglądać kilka filmów albo pograć sobie do rana albo coś sobie poczytać…

- Pochodzić nago po domu…

- T… co? – ożywił się Deidara, nie kumał tej propozycji kolegi. Nie jest nudystą do cholery!

- No, a co się robi w pustym domu, jak nie chodzi na golasa? – zapytał głupio. – Każdy tak robi.

- Powątpiam. Myślisz, że Sasori chodził po domu nago, jak mieszkał sam?

- Och, ja jestem przekonany, że to robił – stwierdził pewny siebie. – No co Dei, chyba nie wstydzisz się własnego ciała – uśmiechnął się do niego. Miał fajne ciało, gdyby był kobietą to by grzmocił co dzień.

- Daj mi spokój – burknął. – nie będę z gołą dupą paradował po mieszkaniu! – oburzył się, przecież takie coś to… to śmieszne jest. Gdy wypowiedział to zdanie, zorientował się, że jakaś babka obok nich im się przysłuchuje i jest bardzo tym zniesmaczona. Zawstydził się. – Ech… zmieńmy temat.

- Okej… myślisz, że twój Plastuś jest w domu?

- Hm – zerknął na wyświetlacz telefonu. – nie, jest w robocie.

- Kurwa… no to masz dziś szczęście.

- O nie…

- Spędzisz dzień z Hidanem – oświadczył ten niebywały zaszczyt. – poszedłbym do Nao, ale tam jest Miya.

- Miyuki – poprawił. – skoro to jest twój powód, to już tam nigdy nie pójdziesz… Saso i ona mają się ku sobie.

- Popierasz to?

- Czemu nie, w końcu Saso przestał marudzić, że nie ma nikogo do opieki nad dzieciakiem, a i nie zawraca dupy z zajęciem się nim czy coś. A laska jest spoko.

- Nie jest! Widziałeś jak się rządzi? Namówię Saso by ją zwolnił – Deidara skrzywił się na te informację. Wszystko spierdoli, siwy debil.

- Och tak, namawiaj to się z nią ożeni.

            Nie spodobało mu się takie rozwiązanie. Saso jest głupi, więc pewnie, by to zrobił. Jemu nie potrzeba długich znajomości, Noriko jest na to najlepszym dowodem, najpierw jej zaproponował wspólne mieszkanie po kilku tygodniach znajomości, a po kilku miesiącach bycia z nią, zrobił jej dziecko… a gdyby ona chciała ślubu to, by się idiota nawet nie zawahał. Podobno on jest z nich wszystkich najgłupszy, proszę! On po prostu myśli w bardzo wygodny dla siebie sposób. Jednak wracając do Miyi… no zobaczy się jeszcze, skoro Naoki ją lubi to nie może być dla niego taka surowa.

            Gdy Deidara skończył robić zakupy, udał się wraz z nim do jego mieszkania, najlepszym w jego chacie była winda i zajebisty widok z balkonu w jego mieszkaniu. Z jego znajomych tylko on i Itachi mieli fajne domy, do których nie wstyd przychodzić. Chociaż jego własna chata jest najlepsza.

- Właź – rzucił Dei do kolegi i ruszył do środka. – mamo, jesteś jeszcze?

- Mówiłeś, że Jun nie ma – mruknął Hidan.

- Nie mów do mojej mamy po imieniu!

 - Ona nigdy nie miała nic przeciwko – wzruszył ramionami.

 - Ale ja mam i kolejny raz zabraniam ci tak do niej mówić!

 - Sam widzisz, jak to zabranianie ci NIE wychodzi – odrzekł dobitnie.

 - Słuchaj no…!

            W tej chwili drzwi od pokoju matki Deidary się otworzyły, normalnie zareagowaliby obojętnie, ale nie wyszła z nich stara Douhito, tylko jakaś niezła laska. Oniemieli natychmiast zaczynając ją lustrować wzrokiem, musieli przyznać, że bardzo ładna z niej dziewczyna. Czarne botki, czarne getry idealnie podkreślające jej nogi, czarna bluzka, a na nią zarzucona flanelowa czarno-czerwona koszula z zakasanymi rękawami – zdecydowanie chłopięcy styl. W dodatku rozpuszczone, różowe włosy z zawiązaną na czole opaską, no cud, miód i maliny. Na twarzy Hidana od razu pojawił się perwersyjny uśmiech.

            Ruchałby, bezapelacyjnie. I w sumie i tak ją posiądzie, jednak przed dalszym krokiem powstrzymał go Deidara wypychając do tyłu. Jego dom, więc on ma prawo do tej laski.

 - Cześć… eee, kim jesteś? – no tak, nie przywitał się zbyt przekonująco. No, ale dziewczyna w jego mieszkaniu… takie coś nie bierze się z niczego.

 - Zajebisty głos – pochwaliła na wstępie. – Nazywam się Tayuya Satomi.

 - Deidara Douhito… co tutaj robisz?

- Twoja matka ci o mnie nie wspomniała? – zdziwił się tym pytaniem. No chyba żadnej opiekunki mu nie załatwiła… oby nie! – Dałam ogłoszenie w gazecie, że poszukuje jakiegoś lokum na miesiąc. Zamierzam studiować w mieście, akademiki są od października, a ja chcę trochę poznać okolice.

- Mogę cię oprowadzić po mieście – Hidan popchnął Deidare w bok tak, że poleciał na ścianę. – taka piękność nie powinna chodzić sama po mieście – powiedział szlachetnie.

- Nie dzięki… jesteś…?

- TADAshi Hidan, podziękujesz jak skończymy… a przy tobie mogę KOŃCZYĆ wiele razy.

- Hidan! – warknął Deidara. – Powiedziała „nie, dzięki” nie bądź namolny. W ogóle oprowadzając ją, obaj byście się zgubili! Ja to chętnie uczynię – uśmiechnął się do tymczasowej współlokatorki.

- Proszę cię, Deidara! Panienka nie jest stąd, oszczędź jej wstydu, prowadzenia się z tobą. Widać, że dziewczyna ma o wiele lepszy gust. Mną byś się mogła chwalić na studenckich imprezach.

- Ta, dopóki nie padnie pytanie „gdzie studiujesz?”… bo on nigdzie nie studiował, nawet nie pracuje.

- A po chuj mi to? Jestem obrzydliwie bogaty, mogę jej kupić co sobie zapragnie! Tayuyio, kochanie, którego byś wolała? – wiedział, że argument o forsie jest nie do odrzucenia. Każda leci na zielone.

- Dalej mowa o oprowadzaniu? Nie, dzięki.

- Teraz mowa, który miałby u ciebie większe szansę? – Deidara plasnął się w czoło, o czym ten debil mówi? Nie mówi się tak otwarcie, że się leci na laskę! Nigdy!

- Cóż… Deidara miałby większe szansę… - wspomniana osoba zaśmiała się zwycięsko, a Hidan nie mógł znieść porażki. Zamknął się w sobie. - … ale mam dziewczynę.

            Po tym dodatku wypowiedzi Deidara osłupiał, natomiast Hidan zaczął rżeć z kolegi. Teraz wszystko stało się jasne, a on już zaczął wątpić w swoją atrakcyjność. No cóż, szkoda, że lesba, ale bywa i tak.

            Jakiś czas później Deidara miał już dość towarzystwa Hidana, ma tupet, żeby przychodzić w gości i jeszcze naśmiewać się z gospodarza domu. Bez obiekcji zaczął wywalać go z domu. Tayuya siedziała cały czas w pokoju jego matki, więc nie była świadkiem rozlegającej się szarpaniny, ale na pewno ją słyszała. Po zatrzaśnięciu drzwi przed głupawym ryjem Hidana, skierował się do kuchni. Zaczynał się robić głodny, w pewnej chwili weszła też Tayuya.

- Masz coś zimnego do picia? – zapytała podchodząc do lady.

- Taa – stwierdził i od razu wyjął z szafki szklankę i z lodówki zimną oranżadę.

- Nie masz piwa?

- Mam, ale to moje – burknął, nie musi być dla niej miły, skoro do niczego między nimi nie dojdzie.

- Jasne… twoja matka wspominała, że masz zmienne humorki, jak baba w ciąży.

- Wcale, że nie mam – warknął i męczył się z zakrętką w butelce. – Co jest, kurwa? Zamarzło?

- Pokaż.

- Nie, dam radę – jeszcze dziewczyna da radę i co? Wiocha. Zacisnął mocno pięść wokół nakrętki i kręcił w prawo, lecz ani drgnęło. Zabrał z wieszaka jakąś szmatkę i nałożył na korek, a potem zaczął kręcić.

- Może polej gorącą wodą – zaproponowała. Lecz był zbyt dumny, by się zniżyć do takich nowatorskich czynów. Wtem gaz się rozprysł w środku, co oznaczało, że otworzył. – Och, brawo.

- Mówiłem, że dam radę.

- Racja, sorry. Często chodzisz na siłownię?

- W ogóle, pracuję na budowie, a studiuje inżynierię budowlaną. Żebyś mnie nie brała za kogoś pokroju Hidana.

- Spoko, ja będę studiować psychologię.

- Wow, ludzie studiujący psychologię to ludzie mający ze sobą jakiś problem – uśmiechnął się krzywo.

- Mam problem, jestem przecież biseksualna.

- Bi?

- No - potwierdziła, a Deidara się w duchu ucieszył. Czyli jednak nie wybrała go tylko dlatego, że wygląda jak baba! Znaczy nie żeby się przyznawał, że tak wygląda.

- Interesujące… jesteś fajna, ładna, mądra, więc jakim cudem moja matka się na ciebie zgodziła?

- Stwierdziła, że prowadzałeś się z gorszymi i, że mną się na pewno nie zainteresujesz.

            Deidara natychmiast zmrużył oczy, ech ta baba, ciekawe jakie opinie o nim przedstawiła osobom, z którymi prowadziła dyskusję. W ogóle on nie uważa, że któraś z jego byłych zaliczała się do gorszych… znaczy nie było ich zbyt wiele, bo jakoś nie chciał się za bardzo bawić w związki, ale dobrze wszystkie wspominał. No i niby dlaczego jego matka była taka pewna, że Tayuya go nie zainteresuję? Nie zna go? przecież jest zajebista w każdym calu.

            Jak co dzień opiekowała się Naokim w mieszkaniu Akasuny, jednak dzisiaj nie było tak, jak zawsze. Przed paroma godzinami zawitał w progi Hidan. Nie mogła go wyrzucić z domu, bo i jakim prawem, by to zrobiła. Zresztą jej podopieczny był bardzo uszczęśliwiony wizytą swojego wujka. Bardzo dużo jej o nim opowiadał, głównie o zabawkach, które mu kupił. Ona nie widziała go w takim dobrym świetle, czuła się bacznie osaczona jego wzrokiem… no, ale dała mu szansę. Może przy pierwszym spotkaniu po prostu źle zareagował na zmiany, które się dokonały w czasie jego nieobecności.

            Rozmawiała z Akasuną i trochę jej opowiedział o zażyłości, jaka łączy Hidana z jego synem. Musiała przyznać, że to nawet całkiem słodkie, gdyby tylko zachowywał się bardziej odpowiedzialnie…

            Chłopaki bawili się sami w pokoju Naokiego, a Miyuki poszła szykować małemu kolacje. Nic wielkiego, jedynie bułka z serkiem i herbata, nigdy nie był zbytnio głodny wieczorami, więc nie przygotowywała mu nic wytworniejszego. Jej bratanek, mimo, że też jest szczupłej postury to miał ogromny apetyt. Zawsze mu tego zazdrościła, ona musiała uważać na to co je, by wyglądać tak, jak wygląda. Słysząc wesoły śmiech z pokoju podopiecznego, wolała im nie przerywać wspólnych chwil, dlatego wyciągnęła ze swojej torby zabraną książkę i zasiadła na fotelu delektując się lekturze. Najsłynniejszy miłosny szekspirowski dramat „Romeo i Julia”, uwielbiała tą historię i zawsze z chęcią do niej wracała.

- Dajesz, dajesz! Kopnij mocno Naolinho! – zawołał Hidan podbiegając do salonu. Miyuki spojrzała na niego zaciekawiona, odwracając wzrok od literek w książce. Wtedy z korytarza prowadzącego do sypialń i łazienki, niczym z procy wyskoczyła piłka, którą na całe szczęście pochwycił Hidan. – Jeee! Zajebiście mały zwycięzco!

- Wiciałeś wujku?! Wiciałeś! – wołał zachwycony i wszedł do salonu. – Mocno było, pawda?

- A jakże, musiałeś mieć zajebistego nauczyciela – odrzekł nieskromnie i zmierzwił mu włosy. – Dobra, teraz postrzelasz gole, a ja będę stał pod ścianą.

- Okej!

- Hej, hej! Stop! – wtrąciła Miyuki i podeszła do nich. Hidan już zdążył o niej zapomnieć. - Oszalałeś? – burknęła w jego stronę. – W piłkę się nie gra w domu.

- Dlaciemu? – zapytał Naoki zawiedziony tym zakazem.

- Bo może się coś stłuc, słonko – ukucnęła przed nim i odgarnęła mu włosy z oczu. – jak chcecie grać to wyjdziemy na podwórko.

- Oszalałaś? – wtrącił Hidan tym samym oburzonym tonem, co ona na początku. – Jest straszny upał, bycie na dworze nas obu zabije… no, Naokiego trochę szybciej.

- Nie chcie być zabity – obruszył się chłopiec.

- To wymyślcie sobie inne zajęcie, bezpieczniejsze, niż gra w piłkę – oświadczyła stanowczo Miyuki.

- Weź jak się coś stłucze to posprzątasz, a ja zapłacę za to Akasunie. Łap Naoki – rzucił do niego piłkę, ale to dziewczyna ją złapała. Skrzywił się na ten refleks.

- Ja nie jestem sprzątaczką. W domu się nie gra w piłkę i koniec kropka.

- Wyluzuj Miya, a co niby mamy robić? Czytać głupie książki, jak ty? – prychnął Hidan.

- Miyuki – poprawił Naoki, patrząc na wujka. Zbył go machnięciem ręki.

- Naoki lubi czytanie książek. Tobie też nie zaszkodzi trochę mądrości, które wypływają nawet z bajek dla dzieci – mruknęła z uśmiechem i podała piłkę Naokiemu. – Schowaj to, proszę.

- Zostań – zatrzymał Naokiego. – nie słuchaj bab, bo źle na tym wyjdziesz – powiedział do niego. – wracając do tych twoich książek – zabrał leżącą na kanapie, lekturę dziewczyny. – ciekawe co jest mądrego w Romanie i Julii? – bąknął retorycznie. Czytał te książkę już dawno.

- To ROMEO i Julia!

- Pieprzyć tytuł. Historia dupy nie urywała. Naoki gramy, a twoja niania zajmie się przyswajaniem mądrości. Przyda jej się to – Miyuki poczerwieniała ze złości, on twierdzi, że jest głupia!

- Powiedziałam, że nie będziecie grać w piłkę w domu. Ile razy trzeba ci cokolwiek powtarzać?

- Wiesz co? Zaraz Saso wraca, więc wyjdź najlepiej. Chcemy pograć, nie Naoki?

- Mowy nie ma…!

- Miyuki poszę, poszę, chcie zaglać, poszę – jęczał Naoki.

- Kochanie, nie wolno grać w domu. Jeszcze coś rozbijecie i tatuś będzie na ciebie zły, a tego chyba nie chcesz? – powiedziała do niego ciepło, a on z niezadowoleniem jej przytaknął.

- Ej, przestań go straszyć – wtrącił Hidan.

- Ja go nie straszę, tylko mówię, jakie mogą wyniknąć konsekwencje – oznajmiła.

- Nic się nie stanie, weź wyluzuj. Zresztą Saso nie posiada żadnych kosztownych rzeczy - wzruszył ramionami. Zdawał się nie zauważać telewizora, odtwarzaczy, wazonów, okien i tym podobne.

- Przykro mi, ale dopóki nie wyjdę z tego mieszkania, nie masz wolnej ręki.

- O to chodzi. Spoko – mruknął i w jednej chwili złapał Miyuki za ramię i zaczął ciągnąć w stronę wyjścia. Strasznie się miotła i krzyczała w oburzeniu. – wyjdziesz na chwilę, a ja z Naokim sobie pogramy.

- Puszczaj mnie – starała się wyswobodzić, ale mężczyzna miał okrutnie mocny ścisk. – to boli, no!

- Wujku, nie lób… - wtrącił Naoki, bardzo chciał zagrać w piłkę, ale nie chciał, aby Miyuki się na niego za to gniewała. Był między młotem, a kowadłem. – nie chcie już glać….

- Widzisz Miya, przez ciebie nauczył się kłamać – powiedział do niej, ale i tak otworzył drzwi. – spoko Naoki, twoja niania tylko wyjdzie i stanie na czatach, gdyby twój stary wrócił – uspokoił chłopca i w jednej chwili wypchnął dziewczynę za drzwi.

- H-Hej! – zawróciła, ale drzwi zatrzasnęły jej się przed nosem. - Hidan, otwieraj! Inaczej dzwonię po… - zamilkła wyczuwając, że nie ma w kieszeni swojego telefonu. – cholera – przeklęła cicho. – otwórzcie mi!

            Waliła otwartą dłonią w drzwi, ale szybko dała sobie spokój i oparta o drzwi zsunęła się z nich na podłogę. Z mieszkania dochodziły dźwięki kopania piłki o ścianę, dopingujące krzyki Hidana i słodki śmiech Naokiego miała nadzieje, że chłopiec w żaden sposób się do niej zraził… chociaż słysząc jego radość zaczyna w to wątpić. Ale musi być konsekwentna, nie może grać w piłkę domu!

- Głupi, nieodpowiedzialny idiota! – mruczała pod nosem.

- Mam nadzieję, że nie o mnie mowa – powiedział Sasori stojąc nad nią już od chwili. Dziewczyna wzdrygnęła się na dźwięk jego głosu i natychmiast wstała na równe nogi.

- Pan Akasuna… już po pracy?

- Jak widać… dlaczego nie jesteś w środku?

- Bo… pana przyjaciel mnie wyrzucił.

- Dei? Dlaczego miałby to zrobić?

- Nie, mam na myśli Hidana – oznajmiła, a on natychmiast zmrużył oczy. Cholerny Hidan. Wtem usłyszeli nagły trzask dochodzący z mieszkania, coś się rozbiło, wiedziała, że tak będzie. Podeszła do drzwi i zaczęła ostro w nie walić. – Koniec tego, otwieraj!

- Próbowałaś po prostu przekręcić gałkę?

- Masz mnie za idiotkę? – burknęła. Przecież nie będzie się niepotrzebnie siłować z drzwiami. Logiczne.

- Ciebie nie, ale – wysunął rękę do gałki i prostym ruchem otworzył drzwi. – jego owszem – wyminął zastygłą w ruchu dziewczynę i wszedł do środka.

            Miyuki stała tam i była szczerze zdziwiona tym, że nie zamknięto drzwi na zamek. Albo z niego jest taki dureń, albo ona jest tak cholernie naiwna i głupia, że Hidan to zobaczył. W końcu weszła do środka, akurat na rozpoczęcie tej reprymendy, którą Sasori głównie kierował do kolegi, na podłodze leżał przewrócony kwiat z rozbitej doniczki. Podeszła do Naokiego i wzięła zapłakane dziecko na ręce. Przestraszył się, gdy coś się rozbiło i chciał to zacząć zbierać, by tata nie wiedział i nie był na niego zły. Niestety nie wyszło.

- Hidan, chcesz mi zdemolować mieszkanie? Jak chcieliście grać to było wyjść na dwór.

- Oj tam, to tylko brzydki kwiatek. W męskim mieszkaniu w ogóle nie powinno być roślin – mruknął lekko.

- Nie pytałem cię o zdanie. Przestań mi rujnować mieszkanie i buntować syna, do cholery!

- Graliśmy tylko w piłkę – wzruszył ramionami. U niego w domu nie takie rzeczy się robi. Znaczy się, nie ma z kim grać w piłkę u siebie, ale nie miałby nic przeciwko temu.

- Do ciebie to chyba trzeba młotkiem – warknął. – zostawmy to… jakim prawem wyrzucasz Miyuki z domu? – Hidan spojrzał obojętnie na dziewczynę, która sadzała jego ulubieńca na kanapę i kierowała się do kuchni po śmietkę.

- Ona nauczyła Nao kłamać – naskarżył, a ta natychmiast się odwróciła. Sasori spojrzał na nią, w ogóle nie uwierzył koledze.

- Nie prawda!

- Owszem i dlatego musiałaś wyjść. Nie pozwolę, by niewinny Nao tak wcześnie stał się niegodziwcem!

- Och, co ty pieprzysz! - warknęła, na co Saso spojrzał na nią krzywo. – wyrzuciłeś mnie, bo nie pozwoliłam wam grać w piłkę w domu!

- Wcale nie, drzwi były otwarte – tak, specjalnie to zrobił, hehe… no dobra, zapomniał ich zamknąć. Jednak chwilowo prowadzi w tej kłótni. – stałaś na czatach, póki Saso nie przyszedł.

- To nie tak! Panie Akasuna to nie tak!

- Tak było, stary – powiedział pełen przekonania Hidan. Chyba nie uwierzy opiekunce, to by oznaczało, że się w niej zakochał! Tylko w takim stanie odwraca się od kumpli.

- Wiecie co? Nieważne, to tylko „brzydki kwiatek” – powtórzył za Hidanem, a ten uśmiechnął się zwycięsko. – ważne, że nic się nikomu nie stało. Hidan, jak mnie nie ma, to słuchaj się Miyuki.

- Co? Czemu?

- Bo ja tak mówię, to moje mieszkanie i mój syn. Koniec dyskusji.

            Po oznajmieniu swojej decyzji sam udał się do kuchni po przybory do sprzątania. Naturalnie Miyuki chciała mu w tym pomóc, ale odprawił ją już do domu. Pożegnała się więc z Naokim i wyszła. Hidana już było ciężej się pozbyć, więc pozwolił mu jeszcze na chwilę zostać. Przy okazji dowiedział się o współlokatorce Dei’a… jak on mógł mu nie powiedzieć, no skandal…

- Panie Akasuna – zawołał przełożony Sasoriego, wzywając go do siebie. Rozmawiał z jakimś mężczyzną, którego Sasori od razu rozpoznał. Często go widywał przypadkiem w szpitalu lub w okolicznych sklepach. Pamiętał, jak od niego niegdyś dostał czekoladę w ramach przeprosin za jakiś incydent z córką. Posłusznie podszedł do towarzystwa. ­

­­- Dzień dobry – przywitał się z mężczyzną.

- Cześć, chłopcze – uśmiechnął się. No, jego przyjaciel na pewno ma wielkie oparcie w tym chłopaku, ponoć jest bardzo sumienny i pracowity.

- Znacie się? – zauważył Oone.

- Tak, więc lepiej zważaj na kogo wrzeszczysz, przyjacielu – mruknął z odrobiną groźby.

- Nie wrzeszczę – obruszył się. Nie, wcale… pomyślał Sasori sarkastycznie. – ja mam po prostu taki głos Akaishi. Panie Akasuna, ten oto człowiek był niegdyś wspaniałym chirurgiem.

- Naprawdę? Aż tak dobrze się z panem nie znam.

- Jak zechcesz to mieszkam niedaleko, możesz wpaść na kawę.

- Z przyjemnością.

- Kawa…? – wtrącił Oone. – Zabraniam przy twojej wadzie serca.

- Przepraszam, że przerywam… ale miał pan do mnie sprawę.

- Ach, tak… na resztę dnia masz już wolne. Możesz wracać do domu – oświadczył, sam miał plany, które nie są odbywane w szpitalu, więc Sasori nie jest mu dzisiaj potrzebny.

            Przytaknął jedynie głową i pożegnał się z mężczyznami. Nie będzie wybrzydzał, skoro może wrócić na całe po południe do domu. Musiał przyznać, że, aż mu głupio wracać o takiej porze. W tej wakacyjnej pracy nie ma czegoś takiego jak zmiany godzin, ma je tylko jedne. No przynajmniej nie było problemów, aby Miyuki dostosowała się do godzin. Ostatnio Hidan przestał go nakłaniać do zwolnienia jej, niby dobrze, ale zaczął też strasznie jej dokuczać, a ona zamiast zachować się jak dorosła, to oddaje mu tym samym. Niby dobrze, że jest nieugięta, ale on się czuję  jakby zamiast jednego, miał trójkę dzieci. Dajmy na przykład wczoraj…

            O czternastej po południu wrócił ze swojej uczelni do domu. Poprawiał dzisiaj niezdany w czerwcu egzamin. Stare dzieje! Tym razem mu się udało. Zawsze poprawki są łatwiejsze, niż pierwowzory egzaminów. W mieszkaniu oczywiście zastał trójkę głosów. Ten Hidan zrobił się strasznie namolny, to się robi denerwujące. Jest w jego domu częściej, niż on sam. Usłyszał, jak Miyuki wychodzi, razem z Naokim z pokoju. Udał się w tamtą stronę i od razu został zauważony przez swojego synka.

- Tatuś! – w momencie gdy podbiegł uniósł go na swoich rękach. – Aje fanie, zie juś jesteś!

- Jak panu poszło? Zdałeś? – zapytała Miyuki, a Sasori przytaknął ruchem głowy, a następnie okręcił się wokół własnej osi, by wzbudzić w Naokim frajdę.

            Akurat w czasie obrotu, z łazienki wychodził Hidan. Miyuki złośliwie postanowiła jakby niechcący trzasnąć drzwiami, w skutek czego Hidan dostał nimi w nos. I to akurat w momencie, kiedy Saso był do towarzystwa tyłem. Tak jej przykro… Hidan się oduczy klepania ją w tyłek. Potrafi się odgryźć

- Jejku, gratulacje! – podeszła bliżej szefa, by zbiec z miejsca wypadku. Sasori odstawił Naokiego na ziemię. – Mogę pana uściskać? – zapytała.

- Skoro chcesz – czy wygląda na idiotę, aby odmówić? Objęła go ciepło. Obojgu było bardzo przyjemnie w tej pozycji, gdyby nie osoby trzecie to pewnie, by jeszcze stygli w objęciu.

- Ja teś! Ja teś! Ja teś! – wołał Naoki, też chciał tulić dwie bardzo bliskie mu osoby!

- Cholera mać – syknął Hidan, wychodząc z łazienki i trzymając bolącą głowę. – Sasori! Miya mnie uderzyła! – naskarżył jak mały chłopiec, a Saso zmrużył oczy.

- Hidan – zaczął karcąco. – przestań ściemniać, bo Miyuki cały czas stoi przy mnie i nie ma opcji, by cię uderzyła – stwierdził wstawiając się za opiekunką. Starał się w ich sporach oceniać sprawiedliwie, a logika Hidana stanowczo wybiegała poza racjonalne możliwości.

- Ale…!

- Po prostu się uspokój – syknął do kolegi. – Naoki, masz ochotę pójść na spacer? – Hidan spojrzał wkurwiony na Miyuki, wredne babsko, przez nią będzie miał guza.

- Mhm, mhm, mhm! Chcie!

- Saso masz – Hidan wręczył prostokątne opakowanie kumplowi. Kiedy to Miya poszła pomagać ubierać ulubieńca. – zobaczyłem to i pomyślałem, że ci się spodoba.

­- … to bomba?

- A co ja kurwa jestem? Bin Laden? – fuknął Hidan – Otwórz to – Sasori niepewnym ruchem zdarł papier.

- Porno? Dajesz mi film porno?

- Taa, nie ruchasz. Tobie bardziej się przyda – poklepał go w ramiię. – Spodoba ci się.

            Wracał do domu z pracy, jak to zwykle było w wieczornych godzinach. Po otwarciu drzwi, od razu zobaczył na podłodze buty Hidana. oczywiście nie ustawił ich gdzieś z boku, a na środku przedpokoju. Przewrócił oczami i przesunął stopą obuwie. Zamknął delikatnie drzwi i rozebrał się ze swoichbutów i kurtki.

            Tymczasem w pokoju Naokiego zebrała się właśnie cała trójca i budowała poszczególne elementy serii Lego z klocków, dokładnie według narysowanej instrukcji. Jedynie Naoki budował według własnego widzi-mi-się. Po chwili jednak podniósł się i ruszył zrobić siusiu. Sam się załatwia w nocniku, bo jest przecież dużym chłopcem!

- Hidan, podaj ten czerwony kwadratowy klocek – Miyuki wskazała palcem na przedmiot obok niego, ale ten w ogóle na to nie zareagował. – podaj mi no, leży obok ciebie – zmrużyła gniewnie oczy i zaczęła też gniewniej mówić, ale Hidan wydawał się być tym niewzruszony. – No głuchy jesteś? Mówię podaj! – wtedy przez drzwi do pokoju wszedł Sasori. Hidan od razu podniósł wzrok na Miyuki. Saso stał za nią, więc nie zauważyła jego obecności.

- Podać ci czerwonego klocka? – od razu wziął go do ręki. – Widzę, że jest ci on potrzebny – oznajmił uprzejmie.

- No przecież siedzę przed tobą i wyczekuje, aż ruszysz łaskawie dupsko i mi podasz, ty imbecylu jeden ty!

- Miyuki – zawołał Sasori, wzburzony tym zachowaniem. Dziewczyna odskoczyła przestraszona.

- Pa-Pan Akasuna!

- Przestań krzyczeć na bogu winnego Hidana – obronił kolegę. Żeby nie było, że tego nie robi. – on nie czyta w myślach, jak coś chciałaś to powinnaś poprosić.

- Ale panie Akasuna, ja, ja….

- No bardzo nieładnie się zachowała – stwierdził Hidan, a ona zgromiła go wzrokiem, specjalnie ją wkurza. - powinnaś mnie przeprosić – uśmiechnął się perfidnie.

- Nie zesraj się, od kiedy ty się niby obrażasz za prawdę? – wtrącił Sasori unosząc brew, jednak przepraszanie  Hidana jest zbyt dużą karą, a jakoś nie sądził, by Miyuki wybuchła bez powodu.

            Był też dzień kiedy na kolację zamówili sobie pizzę, a Sasori zaprosił na nią Miyuki, akurat we wtorki ma autobus znacznie później, niż kończy pracę. Nie pozwoli jej siedzieć bez celu dwie godziny na przystanku, skoro może siedzieć u niego. On tam lubi jej towarzystwo, już dawno przestało mu przeszkadzać jej gadulstwo. Naoki oglądał razem z Hidanem Kung Fu Pandę, a on z Miyuki siedzieli w kuchni i rozmawiali.

            Opowiadała mu wtedy o szkole do której ją przyjęli, a potem o planach wynajęcia akademika, by mieć bliżej zarówno do szkoły jak i pracy. Ich temat zakończył się umówieniem, że może jej w tym, w któryś weerkend pomóc. zgodziła się ochoczo, jej chłopaka w ogóle nie interesowała jej edukacja. Spojrzał na nią niepewnie, chciał z nią o tym porozmawiać, ale na szczęście został przed tym uratowany, dzięki dzwonku do drzwi.

- PIZZA! – zawołali z entuzjazmem jego syn i kolega.

            Poszedł odebrać pudełko i zapłacić za przesyłkę. Apetyczny zapach ciasta rozniósł się po mieszkaniu, wzmagając apetyt obecnych osób. Od razu skierował się do kuchni, gdzie Miyuki już naszykowała talerzyki. Pozwolił jej czynić honory i ona odkrajała kawałki, bo przy otrzymaniu przesyłki okazało się, że nie jest pokrojone. Odkroiła kawałek dla Naokiego, ciągnący się ser wprawił go o częstszą produkcję śliny w jamie ustnej. Jeden z kawałków niestety ześlizgnął się z jej rąk i wylądował na podłodze, do góry dnem.

- Cholera, przepraszam!

- Nie szkodzi, nic nie poczułem – mruknął… no bo chyba nie gada do pizzy. – pizza… ona nie ma uczuć – oznajmił dodając otuchy. Zaśmiała się lekko i podniosła kawałek z ziemi. Dmuchnęła i odłożyła go na talerz.

- Chyba nie zamierzasz tego zjeść.

- Nie, podłoga jest zbyt brudna – stwierdziła, a Sasori mimowolnie na nią spojrzał. Faktycznie, trochę syf.

- Yo, ale się grzebiecie. Dawać mój kawałek – zawołał Hidan, wchodząc do kuchni.

- To ja zaniosę Naokiemu – Akasuna zabrał talerzyk i wyszedł.

- Masz na stole – powiedziała Miyuki, wskazując jego kawałki, spojrzał na nie podejrzliwie.

- Naplułaś tam? – zapytał.

- Dobry pomysł, ale nie – uśmiechnęła się sztucznie. Hidan był jeszcze bardziej podejrzliwy przez te jej uprzejmość. Ostatecznie odłożył talerz na stół i podszedł do kawałka leżącego na ladzie.

- Ten jest twój?

- Nie, kosza na śmieci – odpowiedziała zgodnie z prawdą, ale ten odebrał to jako sarkazm. Wziął talerz do rąk i zamierzał wyjść. – hej…!

- Teraz ten kawałek należy do mnie!

- Ale…!

- Nie dziękuj, już dawno powinnaś się ograniczać w jedzeniu – zaśmiał się, a ona ze złości naburmuszyła swoje policzki.

- Nie jestem gruba!

- Nie, oczywiście – żachnął z przejęciem. – chodź potem do Nao, pytał o ciebie… kanapa jest wolna, może się zmieścisz – parsknął śmiechem. Dojebał jej, a ona z satysfakcją dla niego się zezłościła.

- Dobra! Żryj to sobie, smacznego – warknęła, jak chce jeść pizzę odpadkami to proszę bardzo.

            Sasori wszedł do kuchni, wymijając dziwnie zadowolonego Hidana. w pomieszczeniu Miyuki lekko zezłoszczona wyładowywała się na krojeniu nożem kolejnych kawałków. Ni stąd ni zowąd zerknął na pizzę, która spadła na podłogę – nie było jej tam. Kawałki Hidana na stole… spojrzał na kumpla, zajadającego posiłek i wszystko do niego dotarło.

- Nic pan nie widział – powiedziała do niego Miyuki. Cóż, miała w ręku ostry nóż, a dla Hidana nie będzie ryzykował życia. Podszedł luźnym krokiem do lodówki.

- Nie wiem o co ci chodzi ­– odrzekł obojętnie. Dziewczyna jedynie uśmiechnęła się zwycięsko.

            Taa, podobno Hidan po tej pizzy przechodził ostre rozwolnienie. Podobno, bo na szczęście nie korzystał z jego toalety. Cóż, było jeszcze więcej zatargów między nimi i nadal są, ale nie pałają do siebie stuprocentową nienawiścią. to najważniejsze. Dla Naokiego, bo on i tak ma na to wyjebane.

DATA

19.07.2014

OD AUTORKI

Proszę Was bardzo, oto kolejny rozdział :D Masakra, mam teraz taki niedomiar ochoty na pisanie, że się bardzo cieszę, że jednak mam napisane rozdziały na resztę wakacji :P 

Mam nadzieję, że spodoba się Wam ten rozdział, fajnie mi się go pisało ;) Sprawdzałam dwa razy, więc chyba błędów nie ma :P no, ale jak to bywa - gdy jest się pewnym to jest na odwrót :P W ogóle... coś mnie zbiera... w  lecie... w takie upały... :< życzcie mi zdrowia, nie chcę zachorować... :<

Teraz tak, JESTEŚCIE WSPANIALI bardzo Wam dziękuję za te komentarze, za te wyświetlenia za wszystko :* :* :) Pozdrawiam wa ciepło ;)