ROZDZIAŁ 30.

            Mijał kolejny dzień, w którym ciężko było nawet znaleźć przerwę na oddech. Przy swoim nowym szefie miał naprawdę sporo roboty, wszędzie go odsyłał po niemalże każdym zakamarku szpitala, nie miał nawet przerwy na siku. Przecież nie ma, aż tylu pacjentów, którzy potrzebują bezzwłocznej pomocy… znaczy okej każda pomoc dla pacjenta powinna być od razu... ech, po prostu trudno mu się dostosować do takiego szybkiego rytmu pracy… czasy ratownictwa, gdzie liczyła się każda sekunda, minęły a na pielęgniarstwie zwolnił tempa.

            Po kilku godzinach już można było odetchnąć, jego przełożony dyżurował wraz z nim po korytarzu, mówiąc szczerze to nie bardzo chciał jego towarzystwa… ten facet to kawał chama. Stale tylko umniejszał zasługi Sasoriego, w takim sensie, że gdy był zadowolony z tego co zrobił to traktował to jako błahostkę, a najmniejszy błąd, ostro go rugał. Może się trochę nad sobą użala, ale brakuje mu choćby krzty docenienia. Chyba tęskni za Hideo, przy nim czuł się, jak jakiś super bohater z super mocami. Westchnął cicho, a potem udał się posłusznie za szefem do jednego z pokoi, w którym siedziała dziewczyna chora na arytmię.

- Jak się pani czuję? – zaczął mężczyzna.

- Kręci mi się w głowie, a tak to już jest w porządku… doktorze, kiedy będę mogła stąd wyjść? – pacjentka wyglądała na młodą, nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat. Oone, bo tak nazywał się doktor prowadzący, przejrzał wzrokiem jej wyniki badań. Sasori jedynie przyglądał się jego pracy.

- Wypuściliśmy panią już dwa razy i zawsze pani wracała po kilku dniach. Chyba pani nie chce tu wracać, prawda? – dziewczyna zrobiła nadąsaną minę.

- Nie bardzo…

- Dlatego dokonamy wszelkich starań, by temu zapobiec – stwierdził. – zrobimy pani jeszcze raz EKG. Panie Akasuna zajmiesz się pacjentką, a potem dostarczysz mi wyniki do gabinetu.

- Dobrze… - przytaknął i podszedł do łóżka pacjentki.

- Skoro kręci jej się w głowie to nie każ pani chodzić i skorzystaj z wózka – pouczył go i w końcu wyszedł.

            Trochę się zakłopotał, zapomniał o zawrotach głowy… no cóż, dzisiaj to mu kompletnie nic nie wychodziło. Najwidoczniej tak musiało być, musiał zapomnieć. W ogóle nie współpracujesz, mózgu! Poszedł szybko na korytarz po środek transportu, nie bardzo potrafił tym sterować, ale do tej pory nikogo z niego nie zrzucił, więc nie jest najgorzej.

- Straszny jest co? – zapytała z uśmiechem, ale on tylko uniósł brew w niemym pytaniu. – Twój szef, uśmiecha się czasem?

- Do mnie nie – odpowiedział, a ona się zaśmiała. Nie żartował.

- Nie przejmuj się, do mnie też nie – pocieszyła go, oddał jej uśmiech. – Masz dwadzieścia pięć lat?

- Dwadzieścia cztery, a co? – stanął przed jej łóżkiem z założonymi rękoma.

- Blisko byłam – mruknęła ucieszona. – wybacz, lubię odgadywać rzeczy w ludziach… waga to pewnie osiemdziesiąt kilo, a wzrost… no, metr siedemdziesiąt sześć?

- Mniej więcej… - jest chudszy! - koledzy mnie pocieszają, że chociaż mieszczę się w wzrostowych kategoriach na modelkę – dziewczyna zaśmiała się melodyjnie. – hmm… dziewiętnaście lat… - pomógł jej wstać z łóżka i przeprowadził na wózek. – metr siedemdziesiąt… i… sześćdzie…

- Cicho! Nie tak głośno – zaczęła panikować żartobliwie. – mam metr siedemdziesiąt dwa – poprawiła go.

- To jak się umówimy, nie będziesz mogła zakładać szpilek – zapowiedział, no co? Ładna, miła, zabawna no idealna dla niego. Chętnie by się z nią umówił, jak wyjdzie ze szpitala.

- Nie, jak mogłeś mi to powiedzieć… nie chciałam ci dawać kosza… - mruknęła słabo, a ten się uśmiechnął… jakoś się z tym pogodzi.

- Hej Joyi, kochanie. Jestem już – zawołał chłopak, który wszedł do pomieszczenia. Nachylił się nad dziewczyną i wymierzył jej całusa. Psia krew! Ma faceta… oby mu o tym incydencie nie wspomniała. No cóż, dał im chwilę, w końcu wyrywał mu laskę, coś mu się należy… chociaż nie wiedział co ona w nim widziała. Wygląda jak bożyszcz dwunastolatek.

- Nareszcie przyszedłeś.

- Tęskniłaś? – „tęskniłaś” boże skończcie, bo się mu już rzygać chcę od tej cukierkowej atmosfery. I tak już długo wytrzymuje tą rozmowę! Kilka sekund, ale bardzo długich sekund.

- Jak zawsze, ale teraz mnie zabierają na badania – mrugnęła w stronę Sasoriego, a wtedy chłopak się obejrzał i posłał uśmiech.

            To nie był zwyczajny uśmiech, tylko taki, mówiący „nie jesteś dla mnie żadną konkurencją” to go obrażało! Ma go za byle kogo? Nie stracił swojej mocy co do podrywania, znaczy się, może i osłabł, ale to tylko dlatego, że nie robi tego regularnie! Po chwili pozwolił mu łaskawie zawieźć dziewczynę do celu. Dokładnie tak powiedział, co on jest… nawigacja GPS?! Nie lubił go, chętnie by mu wpieprzył, ale lekarzowi nie wypada ranić ludzi.

            Badania minęły dosyć szybko i bez żadnych problemów. No, ale z tego co zdołał wywnioskować nie były zbyt dobre. Biedna dziewczyna… oby ten jej koleś ją wspierał. Kiedy weszli do pokoju, natychmiast zerwał się do jej pomocy. Dobra chyba jednak dobrze wybrała… podszedł do łóżka, aby zmienić jej kartę.

- Jak zareagowała Miyuki? – to pytanie wytrąciło go ze skupienia, a raczej wypowiedziane imię. Obejrzał się na parę, a chłopak zagryzał wargi ze zdenerwowania. – Banri…?

- C-Co? – zaśmiał się zakłopotany, a tym razem to dziewczyna się skrzywiła.

- Zerwałeś z Miyuki, prawda? – Sasori przysłuchiwał się tej rozmowie, ale nie dawał tego po sobie poznać. – Banri! – chłopak, aż skoczył. Gra na dwa fronty… ale czy mają na myśli jego Miyuki? Nie, niemożliwe, ona na pewno ma lepszy gust! Miyuki to popularne imię, każda je nosi, na pewno.

- Wybacz Joyi… nie miałem okazji, ona pracuje… czasem do późna…

- Ta jasne – prychnęła dziewczyna, a Saso zaczął zmierzać do wyjścia.

- Serio mówię, ma pracę jako opiekunka do dziecka – i zatrzymał się na progu… to zbieg okoliczności, na pewno… ale mimo swoich zapewnień nie wierzył w to. – w dodatku jej brat jest bokserem… boję się go…

- Banri, proszę cię. Zachowuj się, jak mężczyzna!

- Akasuna Sasori! – ryknął jakiś twardy głos z boku. To go wybudziło z stania jak słup, spojrzał w bok i zobaczył szefa. Kurwa…

            Kilka godzin później, wszyscy zaczęli już czuć ulgę na zbliżający się weekend. Jeszcze trwały wakacje, ale trudno było je odczuć, kiedy i tak trzeba było iść do pracy. Propos pracy, jeden z chłopaków w znanej nam paczce postanowił  wyrwać się z pracy, tak na zawsze. Mowa oczywiście o Hidanie. Mimo, że miał dosyć fajną posadę to nie chciał jej wykonywać do końca wakacji. Zresztą w ten weekend żeni się ten frajer Kisame. Już po nim. Tak się zastanawiał, kto będzie następny… nikomu tego nie życzył, broń Jashinie, ale w sumie te imprezy weselne są zajebiste. Znaczy zawsze imprezy z nim są zajebiste, ach tak trudno być Hidanem. Wracając kto się jeszcze zapowiada na hajtnięcie? Obito, Itachi, Yahiko… pewnie Nagato tylko jeszcze laski nie ma… no, a reszcie nie daje szans na coś takiego. Znaczy może Saso, bo on to jedynie błędne decyzje podejmuje, więc pewnie się ożeni, ale po niedługim czasie rozwiedzie, bo jego żona wytrzeźwieje, hehehe.

            Wzruszył ramionami w celu rozruszania stawów, podróż do miasta była naprawdę męcząca. Pocieszał go fakt, że jeszcze przejażdżka autobusem i dotrze do fajnego Akasuny. Jak to przystało na fajnego wujka, ma dla niego bardzo, bardzo fajny prezent. Wszedł z torbą do autokaru, który niedawno nadjechał i od razu zrzucił bagaż na podłogę i przystanął przed wyjściem, podtrzymując się poręczy. Rozejrzał się po środku, rzadko jeździ takim gównianym środkiem transportu. Ostatni raz był chyba za czasów szkoły. Nagle zobaczył, że z przodu siedzi znana mu osoba, długie blond włosy związane w pól-kucyka… trochę dziwne, bo przednie siedzenia zajmują frajerzy… ach no tak, to przecież Deidara. Uśmiechnął się do siebie i przemieścił, wraz z bagażem do przodu. Mocnym ruchem walnął przyjaciela w ramię, że aż się wzdrygnął.

- Cześć szmato! – zawołał na cały autokar, a wtedy się przekonał, że osobą, do której się zwrócił nie jest Deidara, a jakaś laska. Zrobiło mu się trochę głupio, bo całkiem niezła z niej była sztuka.

- Co proszę?! – warknęła wstając z siedzenia i będąc na równi z jego wzrokiem. Była naprawdę wkurzona.

- Sorry, myśla… - nie zdążył się wytłumaczyć, bo dziewczyna wymierzyła mu siarczysty policzek. Zapiekło go i automatycznie przyłożył tam sobie zimną dłoń. Co za szmata! – No kurwa, pomyliłem cię z facetem!

- Debil! – warknęła i postanowiła dumnie wysiąść z pojazdu. W ogóle nie była podobna do faceta, co ten idiota pieprzył?!

- Ech, baby… - wzruszył ramionami i wrócił na tyły autobusu. Przecież z przodu nie siądzie. To mu zepsuje wizerunek.

            Tymczasem, do mieszkania Akasuny wybierała się jeszcze dwójka chłopaków, z czego jeden był właścicielem i współmieszkańcem ów mieszkania. Deidara zahaczył o swojego przyjaciela w czasie powrotu z pracy, no właściwie to Sasori na niego czekał przed miejscem roboty. Chciało mu się z nim pogadać… wyżalić się, bo w pracy mu ostatnimi czasy jest bardzo ciężko. Wiedział, że jego szef jest bardzo surowy, ale czasem to przechodzi ludzkie pojęcie. Przez takie traktowanie na serio wątpi w swoje medyczne zdolności, wiedzę i w ogóle wszystko, to straszne. Po cholerę się tyle uczy, skoro jest w tym, aż tak beznadziejny.

- Sasori – przerwał wywód kumpla. – chcesz maść? Na ból dupy – dokończył, a adresat pytania się skrzywił, on w ogóle nie bierze na poważnie jego problemów.

- Nieważne… - westchnął ciężko. – najwyraźniej muszę sobie znaleźć lepszego przyjaciela.

- Powodzenia – odpowiedział, nigdy nie znajdzie lepszego od niego.

- Mógłbyś mi coś do cholery doradzić albo powiedzieć coś pocieszającego…

- Stary, ale co ja mogę powiedzieć? Za bardzo bierzesz to do siebie i tyle. Każdy szef to kawał skurwysyna – wzruszył ramionami. – pogadaj z Miyuki, ona cię pocieszy, a może nawet pozwoli ci się wygrzmocić.

- Zaczynasz gadać, jak Hidan. Nie mam zamiaru z nią gadać o czymkolwiek. Powiedz mi po prostu, że będę dobrym lekarzem – naprawdę nie wymagał dużo. Potrzebował czasem takiej ciut sentymentalnej gadki, w której będzie dopingowany.

- Czemu? – zapytał, zerkając na niego z zainteresowaniem.

- Bo jesteś moim najlepszym kumplem i przyda mi się otucha z twojej strony.

- Ja nie o tym, czemu nie chcesz gadać z nianią?

            Sasori obrzucił go jedynie pretensjonalnym spojrzeniem, gadali o nim, no! Najwyraźniej jego samopoczucie nie bardzo go interesuje. Ze strony Deidary to nie było tak, na pewno on nie jest typem kolesia, który nadaje się do prowadzenia ckliwych gadek, a po drugie przyjaciel zwyczajnie potrzebuję kobiety, robi się strasznie… no robi się ciotą. Ma Miyuki pod ręką, a nie korzysta… co z tego, że ma faceta? A on ma przyjaciół, mogą bez problemu znaleźć gnojka i obić mu mordę.

- Dobra, będziesz zajebistym lekarzem, a twój szef chuja wie – powiedział w końcu, aby zakończyć milczenie przyjaciela. – a jeśli będziesz do dupy to i tak będę się u ciebie leczył.

- Czy to było takie trudne? – mruknął.

- Nawet sobie nie wyobrażasz. No, a teraz gadaj – Sasori skrzywił się na ten nakaz.

- Odpieprz się – mruknął i ruszył w dalszą drogę.

- No weź, powie… do czegoś pomiędzy wami doszło? – wypalił, no bo co innego mogło się stać.

- Nie…

- Więc...? – Deidara stanął naprzeciwko niego, blokując mu dalszą drogę. Wzmocnił w sobie wyczekujące spojrzenie, aż w końcu Sasori westchnął ciężko. To oznaczało, że zwyciężył. Uśmiechnął się niewidocznie. – No dalej, wyrzuć to z siebie.

- Dobra, ale chodźmy dalej, a nie stójmy w miejscu.

            Wtedy to zaczął mu opowiadać jaka dziewczyna jest co do niego bezczelna, że się mu we wszystko wtrąca i po prostu nie lubi tego. Jednak nie mógł jej zwolnić, bo Naoki bardzo się do niej przyzwyczaił, no i mimo, że jej wtrącenia są wkurzające to dają efekty. Dziecko stało się bardziej samodzielne i to ono szuka okazji do jakiejś pomocy, ale przecież nie może jej przyznać racji… Deidara trochę nie nadążał za głupim tokiem myślenia kumpla względem Miyuki, lecz wiedział jedno. Leci na nią.

- No i ostatnio mi powiedziała, że jestem mięczakiem – burknął.

- Trochę jesteś. Trochę bardzo – skwitował Deidara.

- Wcale nie.

- Jesteś – Sasori chciał pociągnąć te kłótnie, bo nie jest mięczakiem, ale wtedy ktoś na niego wpadł. Jakiś dość sporawy pasażer wychodzący z autobusu. Zepchnął go na chodnik, a sam utrzymał równowagę.

- Kurwa mać, patrz jak leziesz, baranie! – warknął Sasori.

- Nie drzyj mordy Akasuna – zawołał z wyższością, znajomy głos.

- Hidan siema, kurwo – przybił z nim uścisk Deidara. – Już wróciłeś?

- No… a właśnie Dei, chuju jebany – warknął na niego, obaj rozmówcy byli tym zaskoczeni. Sasori przyglądał się ich rozmowie, otrzepując swoje gacie z ulicznego brudu, w którym miał zaszczyt się wytarzać. – przez ciebie straciłem szansę na przespanie się z całkiem niezłą dupą!

- Przeze mnie…?

            Oboje z rozmówców nie bardzo ogarniało do czego pił Hidan. W końcu wytłumaczył im co ma na myśli i opowiedział o sytuacji z początku jazdy autokarem. Sasori nie mógł się nie roześmiać, ale Dei skutecznie go zmiażdżył swoim spojrzeniem. Zmieniając temat, z ciekawości go zapytał dokąd się wybiera, ale odpowiedź ani trochę go nie ucieszyła.

- Jak to gdzie? Do Naokiego!

- Cze-Czekaj… nie możesz…

- Ja nie mogę? Weź, co ty pieprzysz? – Deidara na to pytanie mimowolnie się zaśmiał. jeszcze nic… jeszcze nic. Sasori spojrzał na niego, jak na palanta.

- Sorry Hidan, ale zatrudniłem dla Naokiego opiekunkę i…

- Co?! Kiedy? Jaka ona jest?

- Kurwa, uspokój się. Nie chcę byś ją zraził swoim zachowaniem. Naoki ją bardzo lubi, ona nie może zrezygnować z tej posady. Więc błagam, nie waż się jej podrywać! – zaklinał, wolał dmuchać na zimne, bo szczerze wątpił, by  odwlókł Hidana od dalszych odwiedzin jego syna.

- Jest taka zajebista? – przetarł sobie podbródek. – Duże ma cycki?

- Wystarczające – odpowiedział, mimo swojego oburzenia na to pytanie.

- Jaki ma kolor oczu? – z kolei to pytanie niebywale zaskoczyło obojga.

- Szary… ale co to ma do rze…

- Czyli ma małe cycki, skoro patrzysz jej w oczy – podsumował, on wie jak działają aparaty zmysłowe facetów. Sasori go nie oszuka.

- On na nią leci, więc jakby ją już zaklepał – dodał Deidara.

- Nie prawda!

- Zaklepałeś ją stary – powtórzył z gniewnym spojrzeniem.

- Ale…

- Saso, kurwa, zaklepałeś! Zaklepałeś ją, nie rozumiesz?! – już wymowniej nie mógł tego powiedzieć. Mieli między sobą męską umowę, nie tykają dziewczyn, które im się podobają. Tylko tak może jej zapewnić stuprocentową nietykalność, skoro tak bardzo tego chce. Człowiek mu pomaga, a wtedy budzi się w nim ta głupia, uczciwa strona. – Zmieńmy temat, albo jeszcze wróćmy… Hidan, przecież w przodzie autobusu siedzą frajerzy!

- No przecież wiem – stwierdził.

- I nic ci nie pasowało? Nie jestem frajerem! – odpowiedział na swoje pytanie. Nie zamierza słuchać jak go obraża, matoł pieprzony.

- Och Dei… - powiedział poruszony jego wierzeniami. Klepnął go w ramię, w geście pocieszenia i ruszył do przodu. Deidara spojrzał na niego spod przymrużonych powiek.

- O co ci… ouch – Sasori zarzucił ramię na przyjaciela i pociągnął go do przodu. Nie potrzebuje ich pieprzonego współczucia, nie jest frajerem! – Chyba zetnę włosy…

- Przeeestań – mruknął pogodnie jego kumpel.

- Nie, serio – strącił z siebie jego rękę. – wszyscy mnie mylą z babą, najpierw ten twój zryty kumpel, teraz nasz zryty kumpel. Na pewno jeszcze wiele osób… nawet ty się kiedyś pomyliłeś.

- To było dawno i nieprawda… daj spokój Dei, przejmujesz się ICH zdaniem?

- Niech się obetnie, może mu jaja urosną – zaśmiał się Hidan, ale tamci nie podzielali jego humoru. – wiecie, jak obetnie te kudły stanie się bardziej mężczyzną…

- Nie ma to, jak wyjaśniać własną obelgę, Hidan – Saso przewrócił oczami. - ja tam lubię te blond kudły. Wiesz, że wolę długie i rozpuszczone włosy – nie ważne, że u dziewczyn. – jak się zetniesz to z nami koniec – może ten argument zadziała.

- Obcinaj Dei, zasponsoruje ci fryzjera.

- Nie mów mu co ma robić!

- Odezwał się – warknął Hidan, mierząc się z Saso wzrokiem.

- Okej, chyba za bardzo mi zależy na chłopaku – mrugnął do Sasoriego i wyminął tą dwójkę. Akasuna spojrzał zwycięsko na Hidana.

- Co się cieszysz? On by ci pozwolił się przefarbować lub ogolić na łyso.

- Ta na pewno – sarknął.

- Dei, Saso myśli nad farbą lub zgoleniem się! – zawołał w stronę kolegi.

- Nareszcie. Już dawno powinien to zrobić – stwierdził, a wtedy Hidan klepnął Akasunę mocno w plecy i dołączył do Deidary.

- Co za sukinsyny – syknął cicho w stronę kolegów.

            To był takie niesprawiedliwe, on się stawia za Deidarą, dopinguje go i takie tam, ale rzadko to zostaje odwzajemnione. Zawsze chciał mieć takiego przyjaciela jak Dei, do wyłupiania się i mającego bardzo wiele dystansu do siebie, ale chciałby jeszcze mieć z jego strony większe oparcie… chyba wymaga zbyt wiele. Czy to źle, że chciałby sobie czasem na głos ponarzekać i aby wypłynęła z tego poważna konwersacja? Może powinien z tym pójść do którejś z przyjaciółek?

- W ogóle o czym gadaliście, jak Saso na mnie wpadł?

- To ty na mnie wpadłeś! – warknął na Hidana. – Nie pamiętamy już…

- O tym, że niania Nao nazwała Saso mięczakiem – przypomniał Deidara, a Saso jak nigdy zapragnął mu dokopać. – nie pamiętasz?

- No, no… nadrobiła brak cycków – mruknął Hidan. – Saso jest mięczakiem, i co z tego?

- Nie jestem mięczakiem! – warknął głośno.

- Wow! Powiedz jeszcze, że nie jesteś rudy i niski – sarknął w stronę tego agresora. – jesteś miękki i zawsze byłeś. Znaczy może od pojawienia się Nao, zrobiłeś się ciapą do potęgi, ale to da się rozwiązać.

- Pff, niby jak? – dopytał Deidara.

- Może mi go oddać.

- Po moim trupie! – Sasori od razu zmiótł jego chory plan z powierzchni jego mikroskopijnego umysłu. Jednak wtedy narodził się nowy. – Chociaż nie, nawet wtedy go nie dostaniesz! – no i znowu.

            Nadąsał się lekko, on mu nigdy na nic nie pozwala, zawsze musi wszystko zepsuć, przecież nic by mu nie zrobił. Nie udowadnia mu na każdym kroku, jak bardzo go lubi, znaczy jego syna? Cóż, może dogada się z tą niańką Naokiego, choć zaczął w to wątpić, kiedy się dowiedział, że to z nią miał nieprzyjemność rozmawiać przez telefon. Miał jej się pozbyć! Nigdy go nie słucha.

            Miyuki siedziała w pokoju swojego podopiecznego i wraz z nim bawiła się jedną ze starych zabawek, które trzymał w szafie. Nawet nie wiedział, że ma taką fajną zabawkę, jak stawianie domino. Tyle zabawy daje taka prosta rzecz, w dodatku układali to wspólnie według prostych wzorów, a dziewczyna pozwoliła mu to burzyć, przez co obrazek zmieniał kolor. Jego niania jest taka wspaniała, on by nie pozwolił, aby kto inny burzył jego robotę.

            Po chwili dziewczyna musiała przerwać pomaganie w budowie, bo z jej komórki dochodził dźwięk sygnału dzwoniącego kontaktu, spojrzała na wyświetlacz, gdzie zawidniało zdjęcie chłopaka o ciemnobrązowych włosach pokręconych w loczki. Uśmiechnęła się do siebie, widząc uśmiech swojego chłopaka choćby na zdjęciu jej serce naprawdę się radowało. Odebrała od razu.

- Hej Słonko – zawołała do słuchawki.

- Cześć… słuchaj możemy się dzisiaj spotkać…?

- Jasne… coś się stało? – nie podobał jej się jego ton. Był taki wymuszony.

- Porozmawiamy później, ok?

- Jak wolisz… wiesz, strasznie się za tobą stęskniłam już. Nie widzieliśmy się od wtorku – burknęła do słuchawki, ale nie doczekała się odzewu. – Co porabiasz? – trochę na siłę ciągnęła te rozmowę. Zależało jej na rozmowie.

- Czekam na autobus… spotkamy się tam gdzie zawsze?

- Może być. Ja jestem jeszcze w pracy… - w tym momencie drzwi pokoju się otworzyły, a w nich stanął Sasori.

- Czy Naoki… - zamilkł widząc, że rozmawia przez telefon, a Naoki nie jest w łóżku. – Naoki, chodź, masz gościa – szepnął do dziecka, a ono natychmiast do niego podbiegło.

- Dobra, za niedługo powinnam się zbierać… poczekam na ciebie… tylko mnie nie wystaw – zaśmiała się do telefonu. Sasori przepuścił dziecko przez drzwi i zamknął je zostając jeszcze chwile w środku. – kocham cię, pa – zakończyła i wyłączyła telefon. – zaraz to wszystko posprzątam – włożyła telefon do kieszeni i zaczęła zbierać tabliczki domino.

- Miyuki… - ukucnął przy niej. – masz rodzeństwo prawda? – zapytał, a ona już przytaknęła podejrzliwie. – Twój brat… - miał nadzieję, że go poprawi, powie, że nie ma brata tylko siostry, ale niestety nic takiego nie miało miejsca. Westchnął cicho. – czy on… jest bokserem? – tylko tym pytaniem mógł się upewnić w prawdziwość swoich podejrzeń z rana.

- O mój Boże! Yosuke u pana był?! – przeraziła się nie na żarty. – Przepraszam za niego! Nic panu nie zrobił? – przybliżyła się do szefa i poczęła sprawdzać mu twarz. On był w szoku, jak to jemu…? Za co? – Mówiłam mu, żeby nie ważył się czegokolwiek panu zrobić! Zabiję go, jak wrócę do domu! – zapewniała zlękniona, w końcu złapał ją za jej chłodne ręce, wstrzymując od dalszych dotykowych badań.

- Uspokój się – odsunął od siebie dłonie, lecz ich nie puścił. – nie spotkałem go nawet, po prostu… tak…tak słyszałem – odpowiedział w końcu, a jej kamień spadł z serca. Wyciągnęła dłonie z uścisku i objęła mu szyję

- Jezu, co za ulga – zacisnęła mocniej ręce wokół jego szyi. Takiej reakcji się nie spodziewał… ale musiał przyznać, że jakoś miło mu się zrobiło. – tak się cieszę, że jest pan cały, ale – odsunęła się od niego i od razu szturchnęła mocno w ramię. Zaskamlał lekko. – proszę mnie tak nie straszyć, no!

- To twoja wina, wymyślasz jakieś głupie historię – bąknął rozmasowując sobie ramię. Silna jest. – Za co by mi miał twój brat natłuc… - bąknął, a ona się upomniała w myślach. Ach ta niewiedza.

- Racja, przepraszam… boli? – złapała jego ramienia, będąc cała zatroskana. – ooo, masz mięśnie.

- Wow – sarknął. Dopiero teraz to zauważyła? Jego ciało to nie tylko skóra i kości, no wyprasza sobie. – poradziłbym sobie z twoim bratem?

- Nie, zabiłby cię – stwierdziła lekko, a potem się zaczęła poprawiać. – znaczy… na pewno nie jednym uderzeniem… - zaśmiała się zakłopotana, też mu pocieszenie. – dobra, pozbieram to i wychodzę się spotkać z chłopakiem.

- Twój chłopak… - liczył na jej wtrącenie i zapowiedź jego imienia, ale nic z tego. Wyczekujące spojrzenie też mu niewiele dało.  – jak miał na imię? – zapytał jasno, już otwierała usta, ale od razu je zamknęła.

- Co powiesz na wymianę informacji? Ja ci powiem  imię chłopaka, a ty mi imię mamy Naosia?

- Noriko – odpowiedział od razu, a uśmiech z jej twarzy momentalnie znikł. Nie sądziła, że jej powie, zwykle stronił się od wszelakich rozmów na temat swojej byłej. Zresztą bądźmy szczerzy, wystarczyło, aby powiedział „nie to nie”, a od raz by mu wszystko wygadała. Lubiła swojego szefa, więc każde zainteresowanie jej osobą ją cieszyło i miała nadzieję, że kiedyś się na nią otworzy. – teraz twoja kolej.

- Tak… eee… um, Banri – odpowiedziała w końcu, a on spojrzał na nią spode łba.

- Jesteś pewna? – po pierwsze to miał nadzieję, że nie, bo to mu się zgodzi w stu procentach z wydarzeniami ze szpitala, a po drugie jej odpowiedź wydawała się niepewna.

- Tak! Mogę ci nawet pokazać jego zdjęcie…

- Nie musisz. Czy wy… nie jesteście przypadkiem pokłóceni? – dopytał. Nie chciał, aby ona cierpiała przez tego lalusia, naprawdę nie warto, a on chce się z nią spotkać, by definitywnie z nią zerwać.

- Dosyć często się kłóciliśmy, ale ostatnio spędzaliśmy ze sobą mniej czasu i ta przerwa chyba dobrze na nam obojgu zadziałała – taa, tylko chyba całkiem inaczej ją przeżywali. – zresztą, która para się nie kłóci? Niektórzy kłócą się nawet, by się potem godzić – uśmiechnęła się zadziornie, a on spuścił wzrok. Powiedzieć jej czy nie powiedzieć… tak go to nurtowało, ale to nie w jego stylu się wtrącać.

            Postanowił postępować według swoich zasad i niech się dzieję wola Boga. Pomógł jej pozbierać wszystkie porozrzucane po ziemi tabliczki, a następnie uprzedził przed Hidanem. Miyuki nie bardzo rozumiała, dlaczego tak nieuprzejmie wyraża się na temat własnego przyjaciela. Fakt, rozmawiała z nim przez telefon, ale przez telefon, jak przez internet. Kozak w necie, dupa w świecie. Jak dla niej przesadzał, ale wymusił na niej obietnicę, że nie da się sprowokować i w ogóle nie przejmie jego docinkami.

- Tęskniłeś za wujkiem, ulubieńcu?

- Pewnie – zawołał i przytulił jeszcze raz wujka. Deidara przewrócił oczami, przyglądając się tym głupkom. Co ten Sasori tak długo gada z tą Miyuki? – Maś coś dla mnie, wujku? Maś coś dla mnie? Daj mi, daj mi, daj mi! – prosił Naoki, wujek zawsze mu coś fajnego przynosił. I zwykle potem razem się tym bawili.

- Oczywiście, że mam! Ja miałbym nie mieć? – zapytał retorycznie Hidan.

- Dzień dobry – mruknął kobiecy głos, wkraczający do salonu. Hidan natychmiast spojrzał w tamtą stronę i zaczął rozbierać dziewczynę wilczym wzrokiem.

- Cześć – odpowiedział Deidara. W tej chwili nastało też pełne podziwu gwizdnięcie Hidana, dziewczyna miała na sobie krótkie szorty, które eksponowały jej zajebiste nogi. Wtem stojący obok niej Sasori rzucił mu wściekłe spojrzenie. Nie wolno mu na nią gwizdać!

- Helloł – zaczął kusząco. – nazywam się TADAshi Hidan – zawsze tak się przedstawia ładnym kobietom. Podszedł bliżej niej. – jestem twoim – ujął delikatnie jej gładką dłoń. – spełnieniem.

- Heh – zachichotała i wysunęła dłoń z jego rąk. – nie sądzę – Deidara zaśmiał się kpiąco.

- Coś ci nie wyszło, Hidan.

- Trudno, i tak jest zaklepana – stwierdził, a ona się trochę zdziwiła, potem dotarło do niej, że pewnie chodzi o to, że ma chłopaka. – ale ma zajebiste nogi – powiedział patrząc na wspomnianą część ciała, a jego koledzy mimowolnie też postanowili spojrzeć.

- No racja – przyznał Dei i uśmiechnął się złowieszczo. – Saso, podobają ci się? – zgromił go wzrokiem, niech go nie pyta o takie rzeczy! Łajza niedorobiona!

- Dobra trochę mi nieswojo – zaśmiała się Miyuki. – ale dziękuję za komplement – wyminęła ich. – Naoki, pożegna… - niepostrzeżenie ktoś klepnął ją w pupę, przez co nawet nie dokończyła zdania. Nie sądziła, że coś takiego się wydarzy. Była tym wysoce zniesmaczona.

- Hidan! – warknął Sasori, tego się obawiał. Chociaż nie, nie pomyślał, że to w ogóle zrobi!

- Ale siadło! – zarechotał dumny z siebie i dźwięku jaki wydało spotkanie jego dłoni z jej zgrabną pupą.

- Stary… - westchnął Dei i wolał się oddalić i sam poczęstować zimnym piwem. Miyuki odwróciła się na pięcie i bez obiekcji strzeliła Hidana w twarz.

- Kurwa mać – skrzywił się, przykładając dłoń do policzka. Dwa razy już dostał i to w ten sam policzek! W dodatku… och, jebana! Ma siłę…

- Uch, ale siadło! – zacytowała go z równie wielką euforią.

- Ty mała…! Sasori! Weź coś jej kurwa powiedz!

- Jej? Masz to na co zasłużyłeś – stwierdził apatycznie i posłał Miyuki lekki uśmiech.

- Kurwa, mięczaku, niech sobie ten dzieciak nie pozwala!

- Grzeczniej! – upomniała Hidana. – Tutaj jest małe dziecko, więc bez wulgaryzmów – prychnął ze śmiechem.

- Co, kurwa? Nie no, ja pierdole, coś ty zatrudnił? Gada jak moja stara – spojrzał na nią groźnie. Już jej nie lubił, za to wspomniane podobieństwo.

- Ja już pójdę – Miyuki przewróciła i wycofała się do podopiecznego. – Naoki daj buźki – mruknęła i cmoknęła go w policzek.

- Saso ona ma jakieś pedofilskie skłonności – szepnął mu Hidan, a ten popukał się wymownie w czoło.

- Po bajeczce tata cię wykąpie i pójdziesz spać, dobrze? – uśmiechnęła się do dziecka, a on przytaknął jej słowom.

- Chwila, chwila, chwila! Jest dopiero siódma – wieczorem. – pójdzie spać, gdy będzie chciał. Nie mów mu co ma robić – Hidan nie mógł patrzeć na jej matkowanie. – Weź coś powiedz, mięczaku!

- Nic jej nie powiem. Naoki ma iść wcześnie spać to dobre dla jego organizmu…

- Teraz to jest dobre, a wcześniej nie było konieczne. No weź byleś takim fajnym tatą! Lepszym od mojego!

- Bo pozwalałem mu na wszystko? Daj spokój trochę dyscypliny się mu przyda.

- Dyscypliny? To nie wojsko, do cholery! – trochę się dziwił, że Hidan tak się upiera przy swoim, ale przecież od zawsze nie lubił zmian. Deidara wszedł do salonu z puszką piwa i stanął sobie obok Miyuki, co za dzieci, mogą się kłócić jak ona wyjdzie, ale nie po co… - Nao nie narzekał wcześniej!

- Teraz też nie narzeka – burknął Saso. – to mu wychodzi na dobre, pomaga w domu albo…

- Po co pomaga? To dom, a nie obóz pracy – w takiej sprawie się z nim nie dogada. To co innego, jeśli od kołyski ma się pod sobą służących. – weź ją zwolnij – wskazał na Miyuki. – nie lubię jej – nie lubił jej. Ojej!

- Nie musisz jej lubić, ważne, że Naoki ją lubi.

- Nie lubi jej. Jestem o tym przekonany!

- Więc zapytaj – wtrąciła w końcu dziewczyna i wycofała się do chłopca. _ Naoki, lubisz mnie?

- Badzo! – odpowiedział natychmiast i powrócił do oglądania telewizji.

- To fajny dzieciak, pewnie nie chciał ci narobić przykrości – stwierdził dumnie Hidan.

- Naoś, chcesz żebym dalej się tobą opiekowała? – zwróciła się ponownie do chłopczyka, a Sasori wysunął się lekko wprzód, co nie umknęło uwadze Deidary. Akasunie nie spodobało się to pytanie, a co jak ten odpowie „nie”? Znowu straci dobrą opiekunkę i znowu przez Hidana.

- Tak. Psiciesz juto? – zapytał, a Hidan się zezłościł tą zgodą. Dlaczego ulubieńcu, dlaczego?

- Przyjdę po weekendzie, będziesz grzeczny, prawda? – przytaknął jej ruchem głowy. Miyuki zmierzwiła mu włosy i odeszła z powrotem do mężczyzn. – I co? – zwróciła się z uśmiechem do Hidana, a ten zgromił jej postać wzrokiem. Głupia opiekunka!

- Zwolnij ją! – rozkazał Sasoriemu, a wszyscy tam zebrani westchnęli. Dei poklepał dziewczynę lekko w plecy i dodał otuchy mówiąc, że on tak zawsze.

- Nie zwolnię jej, póki się dobrze zajmuje Naokim…

- Ale nie słuchaj się jej we wszystkim!

- Będę się słuchał! – warknął, tracąc już cierpliwość do kumpla.

- To nie jest jego matka!

- Ale byłaby dla niego dobrą matką!

- W takim razie się z nią ożeń!

- Może i tak zrobię! – zawołał, a wtedy nastąpiła cisza, w czasie której doszło do niego, co powiedział. Hidan nie wytrzymał i parsknął śmiechem. Natomiast Miyuki wpatrywała się w niego z niedowierzeniem. - … znaczy się… nie o to mi chodziło…

- Mogłeś tak od razu – śmiał się Hidan.

- Ostra wtopa – skomentował Deidara. Wcale mu nie pomagali, jego zażenowanie tylko wzrastało i wzrastało, w końcu Miyuki się zaśmiała lekko.

- To dowód, że w gniewie mówi się bardzo głupie rzeczy – rozładowała te mocne napięcie w pokoju. – to ja się będę już zbierać, jestem już spóźniona – ruszyła do przedpokoju.

- Odprowadzę cię… - powiedział Sasori.

- Nie musisz, znam drogę.

- Nalegam – musiał jej wszystko przecież wytłumaczyć.

- Panie Akasuna – zaczęła, gdy była pewna, że nikt nie podsłuchuje. – wszystko w porządku, jestem świadoma, że to był jakiś słowny, wypowiedziany w złości impuls – uśmiechnęła się. – niezmiernie się cieszę, że tak ci zależy na mnie, jako niani dla Naokiego… dostanę jakąś podwyżkę?

- Podobno jesteś już spóźniona – otworzył jej drzwi, zgrabnie unikając tematu. Posłał jej lekki uśmiech, a ta się nachmurzyła w żarcie. – Trzymaj się. Ach i… na jednym facecie świat się nie kończy – dodał to w ramach otuchy w przyszłej chwili.

- Wybacz, nie zamierzałam cierpieć, bo nie chcesz się ze mną ożenić – założyła ręce na piersiach, mam faceta, nie pamiętasz?

- Jestem pewny, że do pięt mi nie dorasta – był pewien w stu procentach.

- Ohoho, zdziwiłby się pan. Jest wyższy – stwierdziła, zdejmując z niego ten pewny siebie uśmiech.

- Do widzenia Miyuki – burknął.

- Do widzenia, pa Naoki i cześć wam – zawołała w stronę salonu.

- Narka Miya – spośród wszystkich pożegnań to głos Hidana był najgłośniejszy. Pomylił jej imię, ale po chwili zawahania wolała dać sobie z tym spokój. Spieszyła się.

            Kiedy Miyuki dotarła w umówione miejsce, gdzie mieściła się kawiarnia, która serwowała najlepsze mrożone desery, jej chłopaka jeszcze tam nie było. A ona się bała, że to jemu każe czekać, głupia – przecież to już jest tradycja, że na niego czeka. Żeby nie siedzieć przy pustym stole, zamówiła sobie  mrożone latte. Uwielbiała miejsce, w którym się znajdowała, była na drugim piętrze budynku, a za oknem rozpościerał się widok ogromnego parku. Musi namówić Sasoriego by się tam wybrali z Naokim, jest tam tyle atrakcji, zwłaszcza przez wakacje. Są tam dmuchane zamki, zjeżdżalnie, można karmić kaczki, łabędzie, na pewno się im spodoba. Nagle przyłapała się w myślach, dosyć często zdarza się, że właśnie rodzinka Akasuna jest jej myślowym epicentrum. W dodatku te dzisiejsze słowa Sasoriego… wie, wie to było wypowiedziane w celu uciszenia tego dziwaka, ale nie może ukryć, że zrobiło jej się bardzo miło. Poczuła się kobieco każda, by się tak poczuła słysząc komplementy od mężczyzny. To z ożenkiem było żartem, nawet lepiej i wywołało przyjemny skurcz żołądka.

            Nawet teraz Miyuki uśmiechała się patrząc obok siebie za okno. Może to głupie, ale ciekawe jakby wyglądało życie z Sasorim… dopiero poznała zalążek jego dobrej, pełnej troski i zabawy strony, a jej się już to podoba. Niemniej to zbyt mało plusów, by poważniej nad tym myśleć. Zresztą chyba nie jest w jego typie, wyraził się jasno, że widzi w niej jedynie opiekunkę. Westchnęła ciężko, a wtedy na jej stoliku została postawiona kawa. Ujęła kubek w dłonie i od razu wypiła jeden, drobny łyk.

- Cześć Miyuki – przywitał się chłopak z brązowymi włosami i naturalnie kręcącymi się loczkami. Uśmiechnęła się promiennie.

- Cześć Banri – uniosła się lekko na krześle, by wręczyć mu buziaka, jednak nie było jej to dane, gdyż ten w jednej chwili usiadł naprzeciwko niej. Zdziwiło ją to, usiadła więc z powrotem, zapominając o tym incydencie. Wyczuwała, że coś jest nie tak… - więc…?

- Więc… - powtórzył. Widać, że się strasznie stresował tym, co ma jej do powiedzenia.

- Zamówisz coś?

- Nie, ja nic nie chcę, ale tobie mogę zamówić – odpowiedział szybko, choć na chwilę chciał zmienić temat, ale przez swoje nerwowe zachowanie nijak mu to nie wychodziło.

- Ja już mam, Banri – wskazała na swój kubek. – hej – złapała go za rękę. – w porządku?

- Tak – wysunął się z jej uścisku i zakrył oczy, nabierając wdechu i robiąc wydech. – kochanie. To znaczy Miyuki – poprawił się szybko, to robiło się coraz dziwniejsze. – muszę ci coś powiedzieć… coś ważnego…

- Słucham cię – uśmiechnęła się do niego ciepło. kątem oka zauważyła też, wkraczającą do kawiarni, znajomą sylwetkę. Oby nie podszedł, oby nie podszedł, oby nie podszedł…!

- No więc, ostatnio bardzo rzadko się spotykaliśmy… ciągle byliśmy w innym towarzystwie… i… wtedy…

- Cześć wam! – zawołał podchodzący do towarzystwa mężczyzna i rzucił ostro torbę na stół. To było takie nagłe, że chłopak, aż podskoczył. – Ups, przestraszyłem cię? Hehe, nie chciałem hehe – zagadał, nawet nie kryjąc rozbawienia, jak ten mop się go boi. Ma się bać!

- Yosuke… - westchnęła Miyuki, ją to wcale nie bawiło, że jej brat wzbudza lęk w jej chłopaku.

- Witaj kochana siostrzyczko – nachylił się i cmoknął w jej policzek, następnie spojrzał na jej towarzysza. – Mopie – ukłonił głowę.

- Nie mów tak na niego – burknęła dziewczyna.

- Nie, nie Miyuki, wszystko w porządku przecież – uśmiechnął się sztucznie. Właśnie za to Yosuke go nie lubił. Prawdziwy facet powinien mieć jaja, a nie być ciągle wszystkim podporządkowany.

- Widzisz Mi? – klepnął go mocno w plecy. – Mop nie ma nic przeciwko, prawda? – poczochrał go dosyć mocno po głowie. Maskował ból uśmiechem.

- P-Prawda… co ty, co ty tu robisz?

- Trenuję piętro wyżej – uśmiechnął się zadziornie. – może się przyłączysz? Przyda mi się worek treningowy, hehe.

- Yosuke! - upomniała go Miyuki.

- Och Mi, tylko żartowałem – uśmiechnął się miło do siostry. – a wy co robicie?

- Banri ma mi coś do powiedzenia, Yosuke – syknęła wymownie, ale ten wolał strugać głupka.

- Och – złapał chłopaka za ramię i zaczął je coraz mocniej ściskać. – mam nadzieję, że chcesz przekazać mojej siostrze jakąś miłą wiadomość, prawda? – ścisnął na tyle mocno, że ten aż jęknął i próbował się wyswobodzić z uścisku. – Prawda? – powtórzył.

- Tak, tak, oczywiście – wyznał szybko, a wtedy Yosuke uśmiechnął się promiennie i puścił jego giętkie niczym galaretka ciało.

- No! – zawołał radośnie i jedną ręką przysunął krzesło do ich stolika i okroczył je siadając na tyle, by oprzeć się rękami o oparcie. – Więc słuchamy. Gadaj.

- Yosuke – Miyuki zmarszczyła brwi, ale ten tylko się wgapiał groźnie w Banriego. – on ma MNIE coś do powiedzenia. Zostaw nas, proszę, no!

- Dobra… dla ciebie wszystko, siostro – mruknął i wstał z krzesła odsuwając je do właściwego stolika. – Na razie – zabrał swoją torbę i odsunął się kilka kroków za Miyuki i pokazał Banriemu sygnał pod tytułem widzę cię. Przełknął głośno ślinę. Miyuki odwróciła się do tyłu, ale jej brat posłusznie ich zostawił.

- Możesz kontynuować. Skończyłeś na „ciągle byliśmy w innym towarzystwie” – przypomniała.

- Tak… inne towarzystwo… to mi uświadomiło… jak bardzo cię kocham i tęsknie za tobą – wykrztusił z siebie. Nie to chciał powiedzieć, ale brat Miyuki napędził mu wystarczającego strachu.

- Kochasz i tęsknisz – powtórzyła z dosyć ponurą aurą. Nie wydawało jej się to ani trochę szczere. – na pewno to chciałeś mi powiedzieć…?

- T-Tak, na pewno… coś nie tak? – jeszcze nigdy tak bardzo nie chciał zostać rzuconym.

- Nie… też cię kocham – wyznała z ciepłym uśmiechem i nachyliła się lekko do przodu, oczekując przypieczętowania wyznania pocałunkiem. – Nie pocałujesz mnie?

- Ni-No wiesz – poprawił się szybko. – to miejsce publiczne! – ten argument wydawał jej się głupi.

- Banri co się dzieję?

- Nic… ja tylko… czuję się w tym miejscu osaczony przez twojego brata – stwierdził, a w to już mu uwierzyła. Westchnęła ciężko i oparła się o krzesło.

- No tak…

DATA

12.07.2014

OD AUTORKI

Sorki za poślizg :P Po pierwsze chciałam nadrobić blogi, a po drugie odpisać wam na komentarze (możecie je przeczytać, miałam jakąś głupawkę w trakcie pisania xD) oklej, rozdział mi się podoba xD ale no... chciałam sobie akapity przed dialogami zrobić, i nie wiem czemu tak gównianie wyszło w notce, bo w wordzie jest elegancko :P a nie chce mi się ich usuwać... może jutro to zrobię xD

Okej teraz tak: Bardzo wam dziękuję za każde wsparcie :D czy to obserwacja, czy to komentarz, czy wyświetlenia :D Jesteście zajebiści ;) Napisałabym wam jakiś os w podzięce, ale jestem leniwą osobą, wybaczcie XD Kocham was, paa ;* Miłego tygodnia :D