ROZDZIAŁ 17.

Jesienny spacer to był całkiem dobry pomysł. Uwielbiał szum wiatru, który wprawiał w ruch liście na drzewach i pomagał im upaść na ziemię. Oczywiście towarzyszył mu Deidara i niesiony na własnych rękach syn. Nie pomyślałby, że tak się przywiąże do tego malucha. Wszakże już minął rok odkąd się nim zajmuję i raczej tego nie żałuje. Uśmiechnął się sam do siebie.

- Humor ci się poprawił…? – zapytał blondyn, wkładając ręce do kieszeni. W końcu przed chwilą był świadkiem kłótni, którą urządziła mu babcia. Sam nie wie, jak ma ją rozumieć, bo okej martwi się o wnuka, ciągle się zapożycza, nie wyrabia z opłatami, nauką i teraz ma zdawać poprawkę, ale no, trochę zrozumienia. Ma na głowie dzieciaka, którego zdecydował się wychować.

- Jak widać – mruknął pogodnie. – nie żałuję, że go zatrzymałem – dodał obcałowując syna w czoło. Usiadł z nim na ławce, blondyn na jej podparciu.

Pochłonęli się dość poważnej, jak na nich rozmowie dotyczącej najbliższego rozpoczęcia edukacji, jutro Sasori ma egzamin poprawkowy, bo zawalił przez opiekowanie się Naokim. Natomiast Deidara cieszył się, bo przed nim ostatnie pół roku studiów i wreszcie zdobędzie tytuł inżyniera. Magistra nie chce, bo po co mu to, nie będzie się jeszcze dokształcał półtora roku, jak to mu do szczęścia niepotrzebnie.

- Idą twoi wrodzy – mruknął Sasori do przyjaciela, wskazując podbródkiem na widok za nim. Obejrzał się za amię i na widok Uchihowskich mord stęknął żałośnie.

- Spadamy stąd? Ich towarzystwo odejmie nam zajebistości.

- Już nas zauważyli.

- To tym bardziej stąd chodźmy. Nie ma nic  lepszego od sprawienia im przykrości – namawiał Deidara, ale z każdym słowem jego kompan posyłał mu coraz to bardziej litościwe spojrzenie.

- Cześć wam – zawołał radośnie Obito.

- Za późno… - szepnął do siebie ociężale. Wtem z boku warknął groźnie na niego jakiś pies, chyba policyjny, wnioskując, że był na smyczy u Itachiego, a oni byli w policyjnych mundurach.

- No już, spokój Rocky – powiedział do psa, który w dalszym ciągu warczał na Deia. – widocznie zna się na ludziach – mruknął wymownie.

- Macie przewagę… pies z psem zawsze się dogada – odbił ten słowny atak. I w tym momencie pies warknął potężnie na blondyna. Odsunął się lekko z grymasem na twarzy.

- Co robicie? – zapytał Obito.

- Nic za co moglibyście nas wsadzić – uśmiechnął się zaczepnie Sasori.

- Nosz kurde – mruknął żartobliwie Itachi. Naoki obserwował z zaciekawieniem pieska, ale podejść się bał. Strasznie warczał i w sumie bez powodu, bo przecież wujek Dei jest fajny.

– Gryzie? – dopytał, widząc, jak dziecko nieśmiało patrzy na zwierzę.

- Taa, ale tylko na komendę.

Obito ukucnął przed psem i pogłaskał go po głowie i zachęcił do tego Naokiego. Chłopiec wciągnął ku niemu rękę, ale ten natarczywie cisnął nosem w jego dłoń, aby go obwąchać. Przy zetknięciu z mokrym noskiem, dziecko pisnęło i schowało się w ramiona taty.

- Nie boj się – mruknął Sasori i sam pogłaskał psa, aby dodać dziecku odwagi. – widzisz? Chcesz spróbować?

- Ymm... – przekręcił stanowczo głową. W tym momencie Sasori dostał sygnał sms’a w komórce. Wyjął telefon z kieszeni i odczytał. – Poka, poka!

- Kto napisał? Operator? – uśmiechnął się kpiąco Dei.

- Nie… co roku na medycynie jest organizowana impreza dla studentów. Na początku studiów, kiedy nie ma jeszcze zbyt dużo nauki na głowie – odpowiedział i dał swojemu synkowi do rąk telefon, ale i zachował ostrożność, by mu nie spadł czy coś. – i wysłano mi zaproszenie.

- Heh, serio? – mruknął z rozbawieniem Itachi. – Tylko jedna impreza na rok? To my, prawnicy mamy lepiej, też mamy w cholerę nauki,, a imprez sporo.

- Widać, że żadnej nie przepuszczasz – wtrącił Deidara. – zaspane oczy, ogólnie morda jakaś wczorajsza i robisz za psa, a nie prawnika – trzymany w ryzach Uchihy pies, warknął na blondyna tak nagle, że go wystraszył, ale też Naokiego. Saso poczuł, jak mały się wzdrygnął.

- Ej, weź ucisz tego psa, bo Naoki się przestraszył – upomniał.

- Dei chcesz go przytrzymać? – uśmiechnął się z triumfem Itachi, ale Dei odpowiedział jedynie demonstrując mu swój środkowy palec. W sumie chłopaki powinni go zamknąć za obrazę policjanta na służbie, ale no kolegują się. – To Saso, wybierasz się na te imprezę?

- Nie.

- Dlaczego? – dopytał Obito.

- Bo ma dziecko…? – odpowiedział za niego Deidara, swoim drwiącym, przeznaczonym dla Uchihów głosem. Przecież odpowiedź jest oczywista, a te głupole pytają.

- To nie problem, mogę się z Shee nim zająć – oznajmił Itachi, ale widział, że kumpel nadal się nie kwapił do wyjścia. – Byłeś w ogóle kiedyś na takich studenckich imprezach?

- No… byłem.

- Kiedy? – na to pytanie przygryzł lekko wargi i bardziej ścisnął w ramionach syna.

- Na pierwszym roku... z Noriko.

- O ludzie. No to wszystko jasne, masz złe wspomnienia – stwierdził Obito.

- Nie, fajnie nawet było… znaczy… owszem byłem pod stałą kontrolą Noriko, ale mimo wszystko dobrze to wspominam. I tak nie lubię ludzi z uniwerku – mruknął Akasuna.

- Bo ich nie znasz, cioto – bąknął pod nosem Deidara.

- Zaproś sobie kogoś innego. Zaproś jakąś lepszą dziewczyną – zaproponował mu Itachi.

- Może masz rację… Dei pójdziesz ze mną? – zapytał z złośliwym uśmiechem. No jak dziewczyna to dostosuje się do wymagań zewnętrznych. Zgromił go wzrokiem.

- Sasori…

- Słucham słoneczko? – zapytał niewinnie.

- Wiesz, że nie mam się w co ubrać – założył ręce na piersiach, przyjmując na siebie role kobiety, wraz z ich stereotypowymi problemami i fochami.

- Masz w szafie masę ubrań…

- Chyba znowu są w swoim małżeńskim świecie, a my zostaliśmy wykluczeni z rozmowy – rzekł Obito do swojego kuzyna, on tylko przytaknął.

Kiedy skończyli swoją zabawę w mamę i tatę kontynuowali rozmowę. Obito wziął psa na większy teren trochę za towarzystwem, a Naoki odważył się iść razem z wujkiem. Itachi zobligował się do pilnowania małego Akasuny na czas tej imprezy i ogólnie powrotu Sasoriego. Potem zagadnął Dei’a, bo dlaczego przy nim nie zachowuje takiego dystansu co przy Saso? Może wtedy by się bardziej zakumplowali? Podali sobie czasami dłonie przy powitaniu, albo coś. Jednak ten tylko westchnął i oznajmił, że idzie na stronę.

- Jak ty z nim wytrzymujesz?

- Mimo wszystko nie jest kobietą – odparł z jednostronnym uśmiechem. No gdyby był to by było ciężko… nie, nawet nie chciał sobie tego wyobrażać.

Naoki przełamał się z pomocą wujka do Rockiego, teraz go głaskał i w ogóle. Podobało mu się jak piesek wykonywał komendy typu daj łapę, przeturlaj się i tak dalej. Po chwili powrócił już do swoich towarzyszy.

- Gdzie Deidara?

- Poszedł się odlać – mruknął Sasori.

- … w miejscu publicznym – uśmiechnął się szatańsko. – idę go zgarnąć.

- Powodzenia – rzekł Itachi. Wymienili rozbawione spojrzenia z Akasuną, to będzie niezłe. Chwilowo jednak skupili swoją uwagę na maluchu, który pokazywał tacie, jak bardzo się lubią z pieskiem.

- Śad! – zawołał, ale pies nie zareagował na jego głos. Itachi postanowił zainterweniować, by dziecku nie było przykro. Uniósł płasko rękę na wysokość swojej klatki piersiowej i wolno ją obniżał na ten gest Rocky posłusznie reagował siadem. – O!

- Brawo Naoki – poczochrał synka po głowie.

- Lubisz zwierzątka co Naoki? – zapytał z uśmiechem Uchiha.

- Tak!

- Tobi, kurwa mać, rozkuj mnie, durniu! – krzyczał Deidara, idąc przed kumple z zakutymi za sobą rękami. – Mogłeś mi przynajmniej dać dokończyć!

- Dawałem…

- Nie mogłem, kiedy gapiłeś się mi na ręce! – warknął ponownie, co za głupek. Tak do kumpla się zachowuje. No wstyd! Sasori i Itachi śmiali się pod nosem z oburzenia, które manifestował Deidara. – Nienawidzę was…

- Dla mnie to żadna nowość – oznajmił długowłosy Uchiha.

- Rozkuj mnie, słyszysz! – warknął do Obito. – To już nie jest śmieszne.

- Polemizowałbym…

- Och zamknij się Uchiha.

- Mandat za sikanie w miejscu publicznym wynosi jakąś stówkę, masz tyle, aby zapłacić, czy zgarniamy cię do aresztu byś przemyślał swoje błędy? – Douhito przygryzł wargi, nie ma przy sobie forsy i nie sądził, że jego kumple są aż tak chamscy i w ogóle nie znosi ich!

- Sasori zapłaci.

- Chyba cię posrało… myślisz, że mi się przelewa w pieniądzach?

- Weź, bo z tobą nie pójdę na tą imprezę – zagroził, jakby był jedyną opcją by z kimś mógł iść. Chyba mu się coś pomyliło…!

- No to nie pójdę – Sasori wzruszył ramionami. Naoki patrzył na tą całą sytuacje z zaciekawieniem. Wujek jest zakuty w dodatku przejedzie się radiowozem policyjnym… farciarz. – Chyba, że cię w ten sposób kupie – uśmiechnął się złowieszczo. – będziesz robił co ci każę.

- Jesteś pojebany, jeśli sądzisz że się zgodzę – prychnął Deidara, wiadomo co to oznacza – upokorzenie.

- Może się zastanów – wtrącił Itachi do rozmowy. – chyba lepiej zostać kupionym przez przyjaciela za stówę, niż przez obcego za paczkę papierosów.

Taka delikatna porada, oczywiście takie rzeczy się dzieją w więzieniu, a nie w areszcie, ale Dei jest za głupi, aby to rozróżnić. Oczywiście po zastanowieniu się przytaknął na propozycje Saso, więc na pewno nie zastanawiał się czy to możliwe. Sasori wyjął z portfela pieniądze i zapłacił za przyjaciela, rzecz jasna droczył się z nim i tak by zapłacił, no ale skoro się zgodził…

Przez resztę miesiąca się uczył do egzaminów poprawkowych. Akurat czasy poprawkowe nie są złe, wypadają gdy odpowiedzialni kumple mają wolne od szkoły i chętnie pomogą w opiece nad Naokim. Także z ich pomocą zaliczył wszystkie egzaminy na mocną czwórkę. Na początku kolejnego miesiąca odbywała się impreza akademicka studiów medycznych. W dalszym ciągu nie był co do tego pomysłu przekonany. Czy to przestępstwo, że chce siedzieć w domu na okrągło i poświęcać się trzem bliskim sercu rzeczom? Opieka nad synem, nauka i praca. Nic więcej się dla niego nie liczy.

Te rozmyślania i ubolewania nad własnym nieszczęsnym losem, przerwał dzwonek do drzwi. Westchnął ciężko, tak dobrze mu się siedziało… oglądał telewizje wraz z wtulonym w jego ciało synkiem. Co on takiego w poprzednim życiu zrobił? Zwlókł się z kanapy i poszedł otworzyć drzwi.

- Kto to, kto to? – zawołał nauki, stając na kanapie i spierając się rączkami o oparcie, zaczął po niej lekko skakać. – Ktoto, ktoto, ktoto…!

- Naoki siadaj! Bo spadniesz – okrzyczał go, na co posłusznie ukucnął, a właściwie schował się ciałem za oparcie ze zbolałą miną. Tata wrzeszczy od rana… dobrze, że wychodzi. Spojrzał nieśmiało w stronę drzwi, gdy usłyszał odgłos otwieranych drzwi.

- No, no. Sasori, wreszcie wyglądasz, jak przystojny mężczyzna – mruknęła na powitanie Sheeiren. Posłał jej krzywy, nieszczery uśmiech.

- Kochanie…

- No co? To przecież trudne, szczególnie dla niego – prawie niezauważalnie wskazała na to o co jej chodziło od początku. Rudość włosów. – jednak gratuluje końcowego efektu – na serio wyglądał nieźle, jak chce to potrafi. Granatowe sztruksy, koszula z ciemno szarymi i czarnymi pionowymi paskami i na to czarna kamizelka, ach i koszula nie włożona do spodni. Fajny efekt.

- Dzięki… no to, Naoki ogląda bajkę. Bardzo lubi czytanie bajek, kolacje ma w lodówce, wystarczy odgrzać… jak by co dzwońcie w każdej chwili z każdą byle pierdołą… dotyczącą Naokiego oczywiście.

- Jasne, spokojna głowa. Będzie dobrze – powiedział Itachi. – wyślę ci sms’a, że wszystko u nas w porządku.

- Dobra… to pa Naoki, bądź grzeczny i słuchaj wujka i cioci, dobra?

- Pa – zacisnął kilka razy dłoń w geście pożegnania, a Sasori ucałował mu czoło, po czym wyszedł z mieszkania.

Nie przejął się za bardzo tym, że tata gdzieś wyszedł. Przyzwyczaił się do jego częstej nieobecności, czasami widzi go jedynie rankiem, bo do domu wraca, kiedy śpi. Więc nie robi mu różnicy to, że teraz idzie, a nawet się cieszy, bo ciągle na niego krzyczał.

- Naoś, co oglądasz? – zapytał Itachi siadając obok niego na kanapie.

- Śmoka! – zawołał rozczulająco. I rzeczywiście, trwała bajka „jak wytresować smoka?” nawet spoko, da się ją obejrzeć. – Nie lata – powiedział smutno, patrząc na Sheeiren.

- Nauczy się…

- Nie spojleruj – rzekł Itachi z uśmiechem.

Sasori jechał metrem pod odpowiednią stację, z której najbliżej do akademika. Deidara był razem z nim tak, jak się umawiali. Również wyglądał nieźle, ale nie jest kobietą by mu komplementy walić, ani nie jest jeszcze tak pijany… zresztą on też mu nic nie powiedział i widzi, że nie jest do tego skłonny. No to bez łaski! W przedziale zaczęli gawędzić na temat akademickich imprez. Dei był na nich wiele razy, ale tylko na tych z jego kierunku.

- Podobno, u was jak się za dużo wypiję to dają darmową kroplówkę – oznajmił, ale czuć było w tym też nutkę pytania, potwierdzenia tej informacji.

- Nie wiem, może…?

- Przecież byłeś na takiej imprezie z Noriko.

- Taa, jakieś cztery godziny… - Deidara wolał  nie komentować tego, bo w przyjacielu ostatnio obudziła się jakaś tarcza obronna dla swojej byłej. To przez to przebywanie swego czas u jej siostry, Sui. – Co?

- Nic – odpowiedział, lecz spojrzał na niego podejrzliwie. – nie będę komentować, bo ostatnio zacząłeś tą szmatę bronić – podsumował swoje myśli.

- Wcale nie…

- Proszę cię. Twoja jedyna impreza medyczna była chujowa, przez kogo? Przez nią.

- Nie, tłumaczyłem, że…

- To ty zawiniłeś, bo nie lubisz ludzi z uniwerku, których w sumie nawet nie mogłeś poznać, bo cię dziewczyna pilnowała. W dodatku zawitałeś tam na AŻ cztery godziny przez które pewnie w chuj się wybawiłeś i w ogóle jesteś taki zły, a Noriko to anioł – sarknął blondyn.

- O co ci chodzi?

- O co mi chodzi? O to, że zachowujesz się jakbyś miał jakiegoś alzheimera i był jakimś kurwa Jezusem – stwierdził gorzko. – zapominasz i wybaczasz.

- Nie ma sensu cały czas trwać w żalu i nienawiści…

- Och nie pierdol! – zmrużył oczy. – rzuciła cię, bo nie chciałeś tańczyć jak ci zagra. Zaszła z tobą w ciążę i nic ci nie powiedziała, a potem ci oddała dziecko, jak jakąś zabawkę, którą się znudziła. Jak to nie są powody do trwałej nienawiści to ja już nie wiem…

Nastała cisza, nie to, że się na siebie obrazili, po prostu Sasori nie miał co odpowiedzieć, może i racja, za szybko przebaczył… ale czy nie lepiej właśnie oszczędzić sobie jakiegokolwiek wewnętrznego zniszczenia i  właśnie nie chować urazy i zapomnieć?

- Dobra, nie mówmy już o tym. Sam zobaczysz, jak drętwo jest na medycznych imprezach, będziesz chciał wyjść jak najszybciej – stwierdził z lekkim uśmiechem.

- Więc ci pokaże, jak można się dobrze bawić na imprezach.

Trochę głupio ułożył tą odpowiedź, zabrzmiało jakby nie był rozrywkowy, a to oczywiście nie prawda. Jednak nie zamierzał się poprawić. Oburzające. Po kilku chwilach trwania w ciszy, nie niezręcznej a takiej męskiej, wyszli z metra i skierowali pod adres akademika. Na miejscu Sasori przywitał się z kilkoma osobami, ale żadnej głębszej rozmowy z nimi nie przeprowadzał. Zamierzał stać pod ścianą i pilnować by się nie zawaliła.

- Pij – nakazał Deidara, podając koledze kieliszek wódki. Bez zbędnego gadania ujął naczynie, upijając zawartość. Skrzywił się, kryjąc swój grymas na twarzy dłonią.

- Strasznie mocna – stwierdził, czuł, że wypita ciecz pali jego cały przełyk. Chętnie by czymś przepił…

- Piwo? – machnął mu butelką przed oczami.

-  Nie chcę zbytnio mieszać w żołądku, wiadomo jak to może się skończyć – stwierdził, nie chciał się upić, nie na takiej imprezie, przecież te studenckie sępy tylko czekają, aby ktoś puścił pawia, lub co gorsza, zasnął.

Pierwsze godziny spędzili na piciu i gadaniu o ludziach na imprezie, tak nieświadomie nabierali większej odwagi i dystansu. Tak też Sasori zyskał znajomości u kilku osób, nie okazali się snobami jak sądził i mieli coś ciekawego do powiedzenia, coś co nie obniżyło ich inteligencji. W czasie, kiedy Deidara zostawił przyjaciela na rzecz pójścia do toalety, on postanowił zagadać do jednej z stojącej przy szwedzkim stole dziewczyny. Była całkiem ładna, pulchna twarz, kręcone czarne włosy z granatowymi pasemkami.

- Cześć – zaczął.

- Cześć.

- Chyba cię nie widziałem na uczelni… czyżby pierwszy rocznik? – zaśmiała się uroczo na ten wywód.

- Nie, ja tutaj z kimś przyszłam. Ale dzięki, byłabym pewnie niezłą pielęgniarką – mruknęła, a on nie zaprzeczył, pobawił by się z nią w jakiegoś doktora, czemu nie. – Kaoru - wystawiła mu dłoń do uścisku.

- Sasori – ujął dłoń. – kim jest twój chłopak, z którym przyszłaś?

- Nie przyszłam z chłopakiem tylko z bratem – uśmiechnęła się. – koniecznie chciał iść z jakąś dziewczyną, ale z tego co widzę nie było to obowiązkowe.

- Ja przyszedłem z przyjacielem – oznajmił odpijając łyk piwa. – ale nie jestem gejem – wytłumaczył się szybko, zawsze tak jest, że jak na imprezę przychodzą dwie przyjaciółki to jest okej, ale jak dwóch kumpli no to w ogóle uaktywniły się jakieś homo-podejrzenia.

- Co za ulga – odetchnęła teatralnie. – spodobałeś mi się i byłoby szkoda – uśmiechnęli się do siebie. No, łatwo poszło, wszystko przez te boskie geny.

- Kaoru słuchaj, bo… och, Akasuna! – zawołał Hideo, wstrząśnięty widokiem tej brzydkiej twarzy. Na serio, niech zainwestuje w jakąś papierową torbę i włoży sobie na łeb.

- Tak… tak się nazywam – odparł kąśliwie. – nie przeszkadzaj.

- Jasna cholera, a przez ostatnie trzy lata było tak cudownie. Wiesz dlaczego? Bo ciebie nie było – burknął, lecz nie zwracał na niego zbytniej uwagi. Kaoru jako towarzyszka, zasługiwała na sto procent uwagi. – Kaoru nie gadaj z nim, bo się zarazisz, jakąś sepsą czy innym kurestwem.

- Uspokój się, braciszku. My tylko roz…

- Braciszku? – powtórzył. Kurwa, wiedział, że coś jest z tym fartem nie tak. Nie mogło mu się udać, poderwać jakiejś ślicznej dziewczyny bez chociażby jednej wady. Zniósłby wszystko, ale chyba nie pokrewieństwo z takim debilem…

- Tak! To moja siostra!

- Współczuję – rzekł do dziewczyny, ta spojrzała na Hideo i westchnięciem kiwnęła głową, przyjmując słowa Sasoriego.

- Idziemy Kaoru, nie będziesz rozmawiać z tym prostakiem – złapał swoją siostrę za rękę i próbował odciągnąć jak najdalej od znajomego. Wtedy do Sasoriego podszedł Deidara, ale nie wdał się w dyskusję pod tytułem kim oni byli, o co im chodziło… wystarczyła chwila, aby sam mu to powiedział.

- To jest Hideo, znajomy z pracy.

- Pamiętam, nie cierpisz go – przytaknął jego kwestii i wyjął z kieszeni telefon, odczytując sms’a z informacją, jak się ma Naoki. Uśmiechnął się do siebie na widok synka widniejącego na jego wyświetlaczu. – a ta laska? – dopytał, kiedy zakończył oględziny swojej komórki.

- To jego siostra… idziemy już? – marudził, a ten spojrzał na niego z politowaniem.

- Ile ty masz lat? Weź się zabaw…

Jak na zawołanie ktoś zaprosił wszystkich imprezowiczów do zabawy. Wszyscy goście otrzymali kieliszek wypełniony wódką i zabawa polegała na tym, że ktoś wygłasza jakieś prawdopodobne wydarzenie, które może się przytrafić w życiu, a ten kto naprawdę to przeżył piję na zdrowie. Najpierw zaczęło się od lekkich intryg typu byłem na konwencie z jakiś gier, kto się całował z dziewczyną, nawet kilka dziewczyn wypiło. No proszę, znaczy co się dziwić, niektórzy lubują eksperymentować.

- No to pije ten, kto całował się z chłopakiem! – nie było dziewczyny, która nie wypiła. Deidara spojrzał znacząco na Sasoriego, w sumie mogą pić, ale no… powinni się przyznać? Raz się żyje, chlapnęli sobie po razie, ale nie tylko oni mieli takie przeżycie. Ktoś jednak musiał zapoczątkować to przyznanie.

Impreza po tej zabawie znacznie się rozkręciła, każdy był już przynajmniej lekko wstawiony, a nikt nie zamierzał kończyć. Nawet Sasori przestał zrzędzić i cichaczem podbijał do Kaoru, gawędzili sobie swobodnie nikomu nie przeszkadzając. Znaczy jednak Hideo nie był zadowolony z towarzystwa jakie sobie jego siostrzyczka wybrała.

- Ej, Fuse. Poznam cię z kimś – mruknął Sasori, chcąc przerwać to jego świdrowanie wzrokiem u pleców. Także trochę go upokorzyć przed samym sobą. Jednak on nie myślał żeby się do niego pofatygować. Akasuna z westchnięciem zrobił to za niego. – pamiętasz może blondynkę, o którą mnie ciągle w pracy męczysz?

- Być może…?

- Siedzi tam na parapecie – wskazał na Deidarę. – przedstawić was sobie?

- Pff, sam się potrafię przedstawić. Lepiej idź się mizdrz dalej do mojej siostry – prychnął wyniośle Hideo.

- Chyba jednak wole to zobaczyć – szepnął do siebie i udał się w tym samym kierunku, co rozmówca. Kiedy ten stanął przed Douhito, który pisał jakieś smsy na komórce, odchrząknął znacząco.

- Cześć – zaczął sympatycznie, Deidara spojrzał kątem oka na Sasoriego, który oparł się ramieniem o ścianę i obserwował sytuacje. Co ten koleś od niego chce? – nazywam się Hideo, a ty? – zamrugał zdezorientowany, który facet zapoznaje się w taki grzeczny sposób z drugim facetem…?

- Dei… - odparł niepewnie, dziwnie się trochę czuł. Sasori zaczął chichotać pod nosem, ten idiota jest chyba przygłuchy, skoro po barwie głosu jeszcze go nie poznał… albo był zbyt najebany, aby rozróżnić płcie.

- Długo się znacie z Akasuną? – zadał kolejne pytanie.

Nie wiedział co ma myśleć o tym gościu, jawnie go olewa na rzecz telefonu, odpowiada na pytania zdawkowo, a ten nadal do niego mówi. Skandal… po kilkunastu minutach wreszcie jego telefon zawibrował, ale nadawcą tekstowej wiadomości był Sasori. Nerwowo zaczął szukać go wzrokiem, jak go tu zostawił to ma wpierdol. Na szczęście jednak stał pod ścianą razem z podrywaną wcześniej laską. Ze spokojem odczytał sms’a.

Koleś myśli, że jesteś babą i na ciebie leci.

Deidara spojrzał zdziwiony tą wiadomością, potem spojrzał na ciągle coś mu gadającemu Hideo, no chyba zaraz się wścieknie. Wszyscy ludzie na tym świecie są jacyś ślepi?

- Hideo czy jak ci tam było – przerwał rozmówcy wypowiedź. – radzę się odpierdolić i może zacząć podrywać kogoś bez chuja w kroczu – syknął do niego.

- O co ci chodzi? – nie rozumiał, n głupi jest, a na takich nie ma mocnych.

- Nie jestem gejem! – krzyknął n tyle głośno, że wszyscy skierowali ku nim oczy. – Poderwij sobie kogo innego! – wyminął skołowanego i zażenowanego pomyłką chłopaka. Po drodze spojrzał porozumiewawczo na przyjaciela. Lepiej wyjść nie mogło.

Hideo… taki wstyd, jednak sam się pisał na takie rozczarowanie. Jednak ma tyle szczęście, że ludzie na imprezie są zbyt pijani, aby takie rzeczy pamiętać na drugi dzień.

Miesiąc później Sasori zawitał w czasie przerwy między szkołą a pracą do biblioteki, musiał wypożyczyć kilka książek, które bardziej naprowadzą go na temat, jaki właśnie przerabiają na praktykach. Dopiero potem zawita do domu chociaż na chwile, przywitać się z synem. W ostatnim czasie poznał się trochę bliżej z Kaoru. Może i trochę szybko, ale spali już ze sobą, ich relacje są raczej… no ograniczone. Nie mają wobec siebie zobowiązań.

W sumie ostatnio oznajmiła mu, że wyjeżdża za granicę na dwa lata. Więc ich drogi się rozchodzą, on nie czuł żadnego żalu w tej kwestii. Nigdy nie traktował jej zbyt poważnie. Właściwie.. przypominała mu trochę Noriko, dlatego z nią był.

- Nosz kurwa… - szepnął do siebie. – dlaczego ciągle o tobie myślę? – burknął i akurat w tym momencie rozbrzmiały wibracje w jego telefonie. Spojrzał na wyświetlacz, by się dowiedzieć kto się do niego dobija. – Co się stało babciu? Coś z Naoki? – zapytał nerwowo, staruszka chciała się małym dzisiaj zająć w sumie nieraz się zajmowała, ale nigdy nie dzwoniła, więc się zmartwił.

- Miałeś przyjść w czasie przerwy od szkoły do pracy do mieszkania. Gdzie jesteś?

- W bibliotece – odrzekł zdawkowo, kierując się do bibliotekarki. – stało się coś?

- Tatu, tatu, tatusiuuuu – rozbrzmiał radosny głosik Naokiego. Lubił rozmawiać przez telefon. Taki  prawdziwy, a nie ten co ma w pokoju, wśród zabawek.

- Hej Naoki, co tam mistrzu? – mruknął pogodnie, ten chłopak wie jak można mu w sekundę poprawić humor. Zaczął mu opowiadać trochę niewyraźnymi słowami i weseląc się przy każdym słowie. – Zaraz będę w domu to tam mi wszystko opowiesz, zgoda?

- Mm! Kosiam cię, pa pa! – zawołał słodko, usłyszeć takie słówka od syna są bezcenne, a jednocześnie wiele warte dla Akasuny.

- Też cię kocham, pa – mruknął do telefonu i schował go do kieszeni.

- Chyba pan się spieszy do syna, proszę, zamieńmy się miejscami – zagadał go jakiś starszy mężczyzna w kolejce przed nim.

- Nie, nie trzeba…

- Nalegam. Moje dzieci już są wyrośnięte, nie czekają na powrót taty do domu – rzekł z uśmiechem, ustępując mu miejsca. Z niemałym zakłopotaniem, ale przejął miejsce.

- Dziękuję.

- Nie ma sprawy.

- Jak ręka? – zapytał. Nie pamiętał gościa z imienia i nazwiska, ale z twarzy rozpoznał tego, co mu kupił kiedyś czekoladę w chyba podzięce czy coś w ten deseń.

Wtedy z nim się trochę nagadał, bo okazało się, że jeszcze zmierzali do innych celów, ale w tym samym kierunku. Opowiadał mu o córce, głównym założeniem tematu miało być, aby się cieszył, że żadnej nie ma. Życie bez problemów, jednak on by nie miał nic do córeczki.

DATA

29.03.2014

OD AUTORKI

OMG... wybaczcie za zwłokę, przed chwilą (1:50) skończyłam pisać rozdział, także nie jest sprawdzany, ale mniejsza, możecie mi wytknąć błędy :) taki tam niejaki rozdział, ale jednak musiał być, jest w nim kilka istotnych rzeczy, dzięki którym w przyszłych rozdziałach, nie będzie stwierdzenia "za szybko" :P  Co do tego to wiem, pominęłam wakacje, lecz! Wakacje byłyby jednym wielkim zapychaczem, albo nawet kilkoma,a ja chcę pisać istotne rzeczy, a nie się męczyć xD

Rany, uwielbiam was, dzięki wielkie za wyświetlenia, komentarze i za to, że czytacie ;* ;) Jesteście najlepsi! :D

I dam wam spojler...  następna notka nie będzie za wesoła :< 

xD Pozdrawiam Kochani :* :D