ROZDZIAŁ 5.

W ciągu kolejnych dni, na studiach trwał okres nauki powtórkowej do sesji. Do tego nie wystarczyło jedynie przeczytanie poprzednich notatek, ale i zarwanie nocy. Za ten czas Sasori wziął sobie wolne w pracy. I tak nie nadawał się chwilowo do pracy, nauka też mu zbytnio nie szła, ale w ten sposób odreagowywał swojego doła po zerwaniu. Choć tęsknota za Noriko jakoś się nasilała.

To żałosne, wie… ale kilka razy do niej zadzwonił. Nie odbierała, a jemu tak  brakowało jej głosu, to było nawet trochę nienormalne, chciał się otrząsnąć… w końcu nie byli ze sobą jakoś strasznie długo by miał teraz cierpieć, a jednak…nie potrzeba dużo czasu by się do czegoś lub kogoś przywiązać, jeżeli tylko istnieje jakieś porozumienie, jakaś więź. A on na pewno coś takiego odczuwał do Watabe. Tylko chyba nie nastąpiło odwzajemnienie, a przynajmniej nie takie ogromne. Fakt, on też nie zachował się jak oddany mężczyzna, ale to bolało…

- Sasori Akasuna! – usłyszał wywołanie do sali, gdzie miał przebiec jego już ostatni, tym razem ustny egzamin.

- Już idę…

Całą rozmowę denerwował się, jak jeszcze nigdy. Zwykle był pewny siebie, gdy poświęcał sporo czasu nauce, tak jak to było teraz, ale jednak myśl o dziewczynie stanowczo za bardzo wryła się w jego umysł. Odpowiadał na pytania poprawnie, egzaminatorzy byli pod wrażeniem jego wiedzy i to nie tylko książkowej. Zaliczyli mu to na piątkę, praca w szpitalu też mu wiele dawała. To taka dodatkowa rekomendacja.

Wyszedł z sali wypuszczając z płuc dwutlenek węgla. Poprawił na ramieniu torbę, ruszył do wyjścia z budynku uczelni. Po drodze spotkał jeszcze Kakuzu, który zatrzymał go na pogawędkę, on zaczynał swój egzamin za kwadrans i potrzebował jakiegoś odstresowania. Wieść, że Akasuna dostał pięć, bardzo pomogła, bo jak on dał radę to on naturalnie także.

- Jak się w ogóle trzymasz? – zapytał od niechcenia, tak by podtrzymać rozmowę. – Hidan mi powiedział – dodał widząc jego pytające spojrzenie. No cóż, już całe akatsuki wie.

- Wiadomości widać szybko się roznoszą. Szczególnie te na mój temat – wydymał usta, zakładając ręce. – w każdym razie jakoś daje radę.

- Następna będzie lepsza. Dobra, idę. Trzymaj się.

- Taa – odwrócił się na pięcie i otworzył drzwi prowadzące na zewnątrz.

Zszedł po kilkunastu schodkach i umiejscowił się na pobliskiej ławce, położył na niej swoją torbę i zdjął z siebie czarną bluzę, której rękawy związał wokół bioder. Rankiem było chłodno, teraz nie było nic wiatru. Dla niego skwar to była udręka, nienawidził lata, jedyne dobre to to, że jest wolne od nauki. Trochę rozluźni mu się grafik… ach, no tak, zapomniał że już nie ma dziewczyny. Teraz wolne mu nie jest potrzebne.

Wyciągnął z kieszeni telefon komórkowy, w dalszym ciągu miał na wyświetlaczu swoje wspólne zdjęcie z Noriko. Spojrzał na nie z kłębiącym się w oczach smutkiem. Rzucił okiem na godzinę i schował telefon. Niedługo ma autobus do domu, więc musi się spieszyć.

Po godzinie był już na miejscu, jego własne mieszkanie nigdy nie wydawało mu się bardziej puste, niż teraz. Na początku mieszkał sam, prawie pół roku. Teraz najwyraźniej przyzwyczaił się do dzielenia swoim zakątkiem i czuł się troszkę samotny. Cisza w pokoju potęgowała, a on nie lubił słyszeć swoich kroków, swojego oddechu i ogólnie dźwięków jakie wydawało jego ciało. Załączył radio z jakąś przyzwoicie grającą stacją i w tle tych dźwięków, wylegiwał się na kanapie, starając się myśleć o wszystkim tylko nie o niej.

Kolejnego dnia wychodząc z pracy postanowił udać się do klubu, w którym pracowała Noriko. Tęsknota za dziewczyną po prostu wzięła górę. Nie chodziło o to by ją przekonać do powrotu, w jednej z książek do psychologii, którą znalazł w kantorku ratowniczym i przeczytał w czasie przerwy, znalazł pewną radę. Podobno widok swojego byłego partnera w jakiś sposób poprawia samopoczucie i pozwala pogodzić się z zaistniałą sytuacją. Brzmi idiotycznie, żałośnie i sztucznie, ale czemu by nie spróbować? Nie ma nic do stracenia.

Rzecz jasna poszedł sam, no jeszcze czego, żeby z kumplami iść. Wyśmialiby go, wie bo też by tak postąpił, to chyba było jasne.

Przed wejściem założył kaptur na głowę i pokazując wcześniej ochroniarzowi swój dowód, wszedł do środka. Usiadł gdzieś z daleka od baru, ale też mając na niego doskonały widok. Jak taki film akcji, czuł się jak szpieg. Chyba na serio czasami jest przesadnie dziecinny. Noriko obsługiwała klientów przy barze. Była… rozpromieniona, rozdawała uśmiechy, które zawsze przeznaczała tylko dla niego.

Telefon zawibrował w jego kieszeni, na wyświetlaczu pojawiło się imię i nazwisko jego najlepszego kumpla, jednak nie chciał z nim rozmawiać w sumie to z nikim nie chciał.

- Sorry Dei – powiedział, jakby ten miał to zrozumieć poprzez odrzucone połączenie.

Ponownie wbił wzrok w swoją ukochaną, której widok w objęciach jakiegoś kolegi zza lady, złamał mu serce. No tak jakby… był wkurwiony i to porządnie. Miał ochotę podejść tam i mu wpierdolić. Wstał i twardym krokiem ruszył w ich kierunku, jednak z każdym zbliżeniem tracił tą swoją pewność siebie. Jedno wiedział na pewno, nie chciał żeby ona była szczęśliwa z innym, nie tak szybko. Przecież to pojebane, by się tak zachowywać, tak beztrosko. Miłość Noriko była po prostu fałszywa, czyż nie tak?

Skręcił jednak w stronę wyjścia, pozostając niezauważonym. Tak przynajmniej by chciał, ale nie los, los sprawił, że zderzył się z jakąś kelnerką, która niosła opróżnione już szklanki z napojami na tacy. Oczywiście wszystko to wypadło i stłukło się na podłodze, a dziewczynę zdążył w porę złapać w pasie.

- Przepraszam bardzo – powiedziała dziewczyna, gdy wypuścił ją z objęć. Jako koleżanka Noriko, rozpoznała Sasoriego, w sumie tym wypadkiem zwrócił na siebie uwagę niemal wszystkich.

- To ja przepraszam – odrzekł obojętnie i wraz z nią zbierał szkło z podłogi. Już go zobaczyła, więc co mu tam.

- Nie musisz mi pomagać – dodała, nie byli na ty, ale przecież się znali. Pracuje z jego już byłą dziewczyną, spała z jednym z jego kumpli, który nawet nie oddzwonił, ale to nic. Nie pamięta nawet jego imienia, coś na H...

- Ale chce – mruknął uśmiechając się do niej delikatnie, resztę szkła pozbierał w dużej mierze sam i potem dosłownie na ułamek sekundy skrzyżował się wzrokiem z Noriko i wyszedł z klubu bez zbędnych słów.

Potrącona przez niego kelnerka podeszła pełnym gracji krokiem do baru i położyła na jego ladzie tace ze stłuczonymi szklankami. Jeden z pracowników poszedł z tym do kosza.

- Noriko, twój były chłopak ma świetny chwyt. Można poczuć się przy nim bezpiecznie – mrugnęła do niej wścibsko. – zerwanie z nim, nie było zbyt mądrym posunięciem.

- Co ci do tego? – prychnęła. Potem poczuła skurcz w brzuchu, przytaknęła rękę do ust i od razu wybiegła w stronę toalety. Chłopak, z którym się minęła, spojrzał na nią zmartwiony, a potem spojrzał na koleżankę.

- Hm? Jest w ciąży? – zapytała szatynkla. Watabe wykazywała już dużo ciążowych objawów, więc się nie zdziwi.

- Nie! Jeszcze tego nawet nie robiliśmy – odpowiedział jakby zlękniony.

- Ach, rozumiem – uśmiechnęła się do siebie. Pozostałości byłego chłopaka, ech Noriko. Było zrywać...?

- Ale co? – spojrzała na kolegę niczym na durnia. Biedny, nieświadomy…

Tymczasem jedną z tych ciemniejszych uliczek dreptał sobie Akasuna. Powinien wrócić do domu, ale wyznaczył sobie za cel spaceru, brak celu. Ambitne, wie. Nikomu tym jednak nie wadził. No przynajmniej tak mu się zdawało.

Niedaleko przed nim stała jakaś grupka nastoletnich chuliganów, którzy krzywo spojrzeli na kolesia z rękami w kieszeniach jakiejś markowej czarnej bluzie i wlepionym w chodnik, obojętnym i przymulonym wzrokiem. Sasori nie szukał zatargu, ale oni musieli podejść, no po prostu musieli się przypierdolić.

- Hej koleś, chcesz wpierdol? – warknął jeden z młodzieniaszków. Podniósł na niego wzrok. Prawie jego wzrostu, zakapturzony chłopiec o czarnych jak smoła oczach i lekko zdartym nosie.

- Nie – odparł krótko i chciał go wyminąć, ale chłopak zatarasował mu dalszą drogę. – kurwa, czego?

- Ściągaj bluzę – rozkazał, Akasuna parsknął mu śmiechem w twarz. Aha, już oddaje.

- Chyba sobie jaja robisz, gówniarzu. Idź do domu, bo cię matka woła – mruknął i ponownie chciał go wyminąć, jednak tym razem dostał mocny cios w brzuch. Skulił się na wpół. – kurwa… zajebie cię gnoju.

- Patrz jak się trzęsę, dupku – sarknął, zaśmiewając się ze swojej mega zajebistej docinki.

- I dobrze.

Gdy ból zrobił się bardziej znośny, Sasori bez zbędnego gadania dał kolesiowi po ryju. Chłopak, aż się cofnął, a z jego nosa leciała krew. Jego koledzy stali z boku i najwyraźniej nie myśleli by się wtrącać, nawet dobrze. Znaczy poradziłby sobie z trzema gnojami na raz, ale to kosztowałoby znacznie więcej wysiłku. Jego rywal w walce spojrzał groźnie na zobojętniałą postawę Akasuny. Podbiegł do niego i zamierzał ponownie przywalić w brzuch, jednak tym razem uniknął tego i kopniakiem przywalił centralnie w żołądek. Napastnik, aż się porzygał, a on rozluźnił blokujący go ścisk i pozwolił mu upaść na własne wymiociny, a sam się cofnął. Skrzywił się na ten obrzydliwy widok.

- Skurwiel – warknął kolejny z typków. Podniósł na nich leniwie spojrzenie. – co mu zrobiłeś?!

- Ma to na co zasłużył – stwierdził oschle. Nie chciał się bić, ale skoro sprowokował… cios w jego żebro nadal dosyć bolał, będzie siniak. Chciał ich wyminąć pozwalając pozbierać kolegę z chodnika. Nadal leżał ściskając żołądek i naciągając się do kolejnych zwrotów tego co dzisiaj zjadł.

- Nigdzie nie idziesz chuju, tobie też się dostanie – stwierdził hardo i wyjął z tyłu swojej kieszeni nóż.

Sasori uniósł brew, spodziewał się, że mają przy sobie jakąś broń. Strachliwe kurwy, nie dość, że z bronią to drugi kolega postanowił mu asystować w bójce. Westchnął ciężko, jest medykiem, zna słabe punkty ciała człowieka, w końcu jednym precyzyjnym ciosem, rozłożył tamtego idiotę. W dodatku nieraz bili się w swojej bandzie, można powiedzieć, że jakoś specjalnie go ci gówniarze nie przerażają.

- Nie radzę. Odłóż to, daj mi przejść i puszczę wasze wszystkie zaczepki w niepamięć.

- Strach cię obleciał, co? – zaśmiał się chłopak, przekręcając w dłoni nóż. – Nie ty ustalasz tutaj warunki!

Kiwnął głową na towarzysza, dając tym znak, by go trzymał. Sasori uśmiechnął się delikatnie, co za dziecinada. Koleś… nazwijmy go numer dwa, bo pełni role pomocnika, podszedł do czerwonowłosego i otwarcie złapał go za rękaw bluzy. Miał chwyt ze stali, dlatego na próżno by się szamotał i tracił energie. Na szczęście zamek był rozpięty, więc wystarczyło by się wycofał, tracąc przy tym ubranie. Teraz to już m nie odpuści, póki nie odzyska własności. Numer dwa, rzucił bluzę na chodnik i przystąpił do ataku, przyszykował jedną pięść w brzuch, którą brązowooki pochwycił i zablokował, druga pięść poszybowała w jego twarz i trafnie uwaliła mu pysk. Jego kość policzkowa zaczęła nieprzyjemnie piec, a jego dotyk tylko nasilał ból.

- Teraz to mnie wkurwiłeś – warknął na niego Sasori. Taa, bo potrzebna mu jakaś śliwa pod okiem. Jebane skurwysyny, zadarli nie z tym co trzeba.

Wcześniej pobity koleś, uniósł się z wolna na nogi, w dalszym ciągu trzymając za brzuch, z jego oczu spływały łzy spowodowane wykończeniem. Nie miał siły pomóc kolegom. Numer dwa, patrzył na przyjaciela z troskliwym pytaniem wbitym w twarz. Wykorzystał jego chwilową dezorientacje i chwycił go mocno wokół szyi. Szarpał się mocno, by się odblokować, lecz to tylko pogarszało jego sytuacje. Sasori zmusił go, aby przykucnął na chodniku i trzymając cały czas, równie mocno szyję. Można pomyśleć, że go przyduszał, jednak jedynie go usypiał. Tracił z wolna siłę, opadając na chodnik. Przy końcu z krzykiem podbiegł chłopak z nożem, dlatego puścił szybko numer dwa i odskoczył w bok, chroniąc się przed ostrym narzędziem.

Napastnik numer jeden był wściekły, jego kumpel leżał na ziemi, jednak był przytomny. No nie mógł przytrzymać go dłużej, nie pozwolono ma na to. Gość z nożem, zaczął nim histerycznie machać, starając się trafić w Akasunę. W pewnym momencie złapał go za nadgarstek, ścisnął go tak potężnie, że broń wypadła napastnikowi z dłoni, a on sam, aż ukląkł z bólu. Jednak nie zamierzał mu to odpuścić. Przekręcił jego rękę, żeby była bliżej niego. Jęknął żałośnie z bólu.

- Zamknij mordę - warknął. Pozostała dwójka nawet nie śmiała podejść i mu pomóc. Brązowooki uśmiechnął się cynicznie, ależ żałosna zgraja durni. – było nie zaczynać…?

Tak zakończył dyskusje z nimi, wziął rozmach nogą i kopnął mu kolanem w łokieć. Kości chrupnęły, a chłopak zawył z bólu, złamanie gwarantowane. Puścił jego rękę i odkopał na bok nożyk, aby nie miał do niego zasięgu. Cóż za paradoks, szkoli się na lekarza, powinien leczyć, a nie ranić ludzi. Znaczy może będzie miał te przyjemność, zakładać gówniarzowi gips, życie jest przecież pełne niespodzianek.

Okroczył jego walające się po chodniku ciało i ruszył w kierunku bluzy. Nachylił się i podniósł ją z chodnika. Ta pożal się banda bała się ruszyć z miejsca, by pomóc koledze, śmieszne. Strzepał z ubrania opiłki piasku.

- Nie chcecie mu pomóc? – zapytał ich z sarkazmem. To ich jakby wybudziło z transu, to i sygnał nadjeżdżającego policyjnego radiowozu. Szybko nabrali sił, aby zbiec z miejsca.

Okręcił szyją, trzymając się za kark, kości przyjemnie zestrzelały, dając uczucie mrowienia. Nie uciekał przed policją, przecież nic nie zrobił, zmrużył oczy pod naporem święcących reflektorów samochodu. W sumie ta bójka dobrze mu zrobiła, jakoś tak odreagował wszystko co mu ciążyło na sercu.

- Sasori? Co tu robisz? – zapytał jeden z policjantów, jak się mu przyjrzał, rozpoznał w nim ojca Itachiego. Fugaku Uchiha… lubił go, z wzajemnością. Starszy mężczyzna uważał go za jednego z normalniejszych w Akatsuki. Czy to nie oczywiste?

- Przechodziłem tędy i jakiś trzech gówniarzy mnie zaatakowało – oznajmił, wzruszając ramionami. Włożył rękę do rękawa bluzy i pociągnął ją na wysokość ramienia.

- Stąd ta śliwa pod okiem – nic nie odpowiedział, no a co by miał… może chce zdjęcie z autografem, kurwa. – chcesz złożyć oskarżenie na tych chuliganów?

- Nie, wracam do domu. Do widzenia – odparł, zapinając do połowy, już ubraną bluzę.

- Może cię podwieźć? – dopytał Uchiha.

- Nie, dziękuję – mruknął oddalając się w stronę swojego miejsca zamieszkania.

Było popołudnie, Itachi właśnie wrócił do domu po ostatniej zdanej już sesji. Oczywiście najpierw musiała się dowiedzieć o tym Sheeiren, a jakżeby inaczej. Dopiero w domu, w salonie powiadomił o tym rodziców. Pogratulowali mu, zdanie sesji na mocną czwórkę, na prawie, wcale nie jest takie łatwe. Chciał wrócić do pokoju, ale rodzice mieli jeszcze do niego jakąś sprawę.

- Za tydzień wyjeżdżamy z mamą do babci, bo zachorowała – oznajmił Fugaku, ten ton głosu mu się nie podobał, oby nie… - Zajmiesz się wtedy Sasuke.

- No nie, czemu ja…? - nadąsał się. Odpowiedź była oczywista. – Mam inne plany…

- Jakie? – zapytał, choć każda odpowiedź będzie zła.

- Nieważne, dobra… zajmę się nim – no może był z bratem w dobrych rozejmowych stosunkach, ale trochę mu on ciążył na prywatnym życiu. Ma dwadzieścia lat w końcu, nie będzie bawił się klockami.

- Jeszcze jedna sprawa…

Starszy syn zaczął się przysłuchiwać słowom, gdy padło w nich imię Akasuny. Chyba trochę się przejął sytuacją, dlatego opowiedział ojcu o pseudo-problemach rudzielca. Fugaku chyba jedynie lubił Sasoriego wśród całej bandy akatsuki, wydawał mu się najbardziej ogarnięty i rozważny. Taaa.

- To może mu jakoś pomóż? – zaproponował, nie no, po co on mu to mówi, oni nie są, AŻ takimi super kolegami. – Zabierz go na naszą strzelnice w policji. Wyżyje się na czymś co nie jest człowiekiem – mruknął z uśmiechem, a przechodząc obok niego poklepał go tylko po ramieniu.

- Jasne – przeciągnął to słowo. Może mu pomóc… rzecz jasna upiecze dwie pieczenie na jednym ogniu. Jakkolwiek to brzmi. Udał się do pokoju po telefon.

Był piątek, dzisiaj miał wolne w pracy, a nieróbstwo w domu tylko męczyło bardziej Sasoriego. Chciał zrobić dzisiaj coś pożytecznego, co zajęłoby jego myśli. Taa, przydałoby się posprzątać w domu. Choć od tego jest sobota, ale to najwyżej sprzątnie drugi raz. Zaczął od swojej sypialni, zaścielał ładnie swoje łóżko, jakby wszystko było mierzone od linijki. Lubił precyzje. Następnie zabrał się za układanie w szafie, znaczy taki był plan, ale… wszystko było w niej idealnie. Jak nie u normalnego chłopaka.

Właśnie ścierał kurze z mebli, gdy rozległ się dźwięk dzwonka od drzwi, wrzucił ścierkę do miski z napełnioną wodą i płynem, cieczy i ruszył leniwie do drzwi. Musiał trochę przyspieszyć, gdyż gość zaczął się niecierpliwić i dzwonek był bardzo uporczywy. Gdy chwycił za klamkę, została ona pchnięta z zewnętrznej strony.

- No ile można czekać, Akasuna?! – zawołała zirytowana Sheeiren. Nie żeby co, ale dojście do drzwi zajęło mu kilka sekund, więc no… nieważne.

- Nie wiem, w końcu do drzwi dzielą mnie kilometry – zadrwił Sasori i mruknął im na przywitanie. Im, bo dziewczyna przyszła w asyście Itachiego, coś kombinują… - co tu robicie?

- No tak. Zbieraj się, idziemy razem postrzelać – mruknął delikatnie się uśmiechając i obejmując ramieniem szatynkę. Czerwono-włosy spojrzał na nich pusto, jakoś tak, patrząc na nich, szczęśliwych, robiło mu się żal.

- Nie chce mi się nigdzie wychodzić – oznajmił obojętnie.

- A co niby będziesz robił w domu? – zapytała Imai. Nie żeby coś, ale ona chce postrzelać i nie ma kurwa nie. Akasuna już otwierał usta by coś powiedzieć, ale zrezygnował. Przecież nie powie, że sprząta, będą się nabijać… jeszcze bardziej, niż normalnie, a więc nie.

- Obejrzę telewizje, pouczę się albo nie wiem…

- Pomasturbujesz się przed laptopem – zakpił Itachi, a kolega zmrużył na niego gniewnie oczy. – no weź, chodź z nami. Trochę się wyżyjesz za zerwanie.

- Aha… o to chodzi – westchnął ciężko. – słuchajcie, dzięki za troskę, ale nie mam ochoty.

- Kurwa – warknęła Sheeiren i złapała Sasoriego za bluzę, brutalnie go do siebie przybliżając. – idziesz z nami, Itachi marnował paliwo by tu po ciebie przyjechać, więc nie masz prawa odmówić. Zresztą jemu nie wolno odmawiać, jest zbyt przystojny – mrugnęła do Uchihy, słodko się uśmiechając. Brązowooki przewrócił oczami, co to za argument… taki, nie dla niego. – Idziemy, nie będziesz marnował takiego pięknego dnia na sprzątanie – puściła go, poprawiając wytarmoszony ciuch.

- Nie sprzątałem…

- Śmierdzisz płynami do podłóg czy czymś tam – stwierdziła dziewczyna.

- N-Nie prawda! – burknął.

- Kochanie, jak on nie chce to… - zaczął, ale posłała mu groźne, władcze spojrzenie, pod jego naporem oboje z mężczyzn aż przełknęło ślinę. – nie, nic… Sasori idziesz?

- Już ubieram buty – stwierdził, zakładając adidasy.

Dziewczyna uśmiechnęła się dumnie do siebie. No chyba nikt nie potrafi tak rządzić, jak ona nad akatsuki. Nie ważne, że to ogólnie opiera się na zastraszaniu ich, no życie. Wyszli z mieszkania chłopaka, do samochodu Uchihy. Strzelnica umiejscowiona była dosyć daleko, znajdowała się na podwórku, przy lesie. Gdy dojechali na miejsce, Sheeiren od razu dobiła z przytuleniem do Itachiego, Sasori szedł za nimi z rękoma w kieszeni i obojętną miną. Obojętny był przynajmniej na zewnątrz. Co za ludzie, swoim szczęśliwym widokiem chcą mu pomóc czy bardziej zdołować…? Bo chyba to drugie.

Po drugiej stronie podwórka, ale już na terenie strzelnicy, zapoznawali się z wszystkimi procedurami bezpieczeństwa i broniami, które znajdują się na stoiskach. Itachi zaproponował koledze strzelenie do tarczy z pistoletu o kalibrze pięciu centymetrów, taka tam lekka broń. Nie chciał, ale stwierdzenie, bo nie umiesz, robi swoje. W kabinie, założył na ręce rękawiczki bez palców, przeźroczyste gogle i szczelne słuchawki na uszy.

- Ale trzymaj ten pistolet porządnie… - jęknął Itachi, jak można tyle błędów robić w zaledwie trzymaniu broni.

- No przecież kurwa trzymam – burknął. No niech nie wymaga od niego cudów.

- Raczej nie, trzymaj mocno tą rękojeść – ja pierdole, nie dość, że broń trzyma dwoma rękami to i tak licho ją ściska.

- A wydaje ci się, że jak trzymam?! – warknął, nie lubił, jak się go poucza, a tym bardziej jak robi to ktoś z jego kumpli. To takie upokarzające jest.

- No, jakbyś się bał, że zaraz złamiesz paznokieć…

- Uchiha, debilu! Bo ci kurwa jebnę!

- Hej, hej! Nie gróź mojemu debilkowi na mojej zmianie – zawołała władczo.

- Dlaczego nazwałaś mnie debilkiem? – fuknął, nie wolno tak no.

- Cicho, przecież cię bronie! – no jeszcze ma do niej jakieś pretensje… Sasori tylko prychnął na ich wymianę zdań i ustawił się do wykonania strzału. Przymknął jedno oko, by skupić się na lufie i w końcu wystrzelił.

- O kurwa mać! - zawołał Sasori łapiąc się pod pachę. Odrzut z wystrzału był taki silny, że aż go cofnęło. – Cholera jasna, jak boli…!

Uchiha śmiał się pod nosem, no przecież, że trochę boli, co on myśli, że to zadziała tak jak na filmach? No ludzie, broń jest ciężka, siła odrzutu spora i prócz tego spluwa się nagrzewa. Shee zadecydowała, że ona też spróbuje. W końcu nie można zostawić tarczy z takim żałosnym wynikiem. No i było pięć naboi, a Akasuna wykorzystał tylko jeden. Stanęli sobie trochę dalej, brązowooki masował sobie obolałe ramie, a Itachi stał obok i patrzył na niego z kpiną.

- Nie gap się tak – burknął.

- Niezła śliwa pod okiem – mruknął w końcu poruszając ten temat. – mój tata mi powiedział, że się wczoraj biłeś. Rozumiem, że zachowałeś pamiątkę.

- Nie biłem się tylko broniłem. Zaatakowali mnie – uświadomił. No smarował to maścią, ale tak szybko to się nie zagoi. – szkoda, że nie widziałeś, jak wyglądali tamci.

- Mhm, jasne.

Jak to się można spodziewać, nie uwierzył mu. Normalka, przecież to tylko Akasuna z ładną twarzą, no już nawet nie. Ich rozmowę przerwał odgłos strzałów w kilkusekundowym odstępie czasowym. Może i Sheeiren marnie strzelała do celu, ale strzelała! A Sasori po jednym strzale wymiękł… on nie chce już tu z nimi być. Zamiast pocieszać to go dołują…

Para wyściskała się radośnie, Uchiha gratulował jej… no, nie powiedział czego, a ona nawet nie zapytała. Wtedy zmieniła się z chłopakiem, on poszedł strzelać, a ona stała sobie obok Sasoriego. Pytanie o rękę tylko go rozdrażniło, ale ma pecha no. Zamiast kibicować Uchihie, pociągnęła rudego do stoiska ze strzałami.

- Strzelałaś kiedyś? – zapytał, patrząc jak stara się naciągnąć strzałą cięciwę.

- Nie – mruknęła.

- To odłóż to, zrobisz sobie jeszcze krzywdę, sieroto - bąknął chcąc zabrać jej broń. Wycofała się do tyłu twardo i w tym momencie pocisk z broni został wystrzelony, jednak nie do tarczy, a w przeciwną stronę.

- A! fuck…! – słysząc i widząc Itachiego z strzałą w dupie, parsknęli śmiechem. Oboje. – Zajebie tego kto to zrobił! – oświadczył i zaczął szukać osobnika wzrokiem. Akasuna śmiał się po nosem, aż w ręce nie zostały mu wepchane narzędzia zbrodni. Spojrzał na koleżankę z uniesioną brwią. – Sasori! Masz wpierdol! – zawołał brunet, a ten przeciągnął pierwszą literę alfabetu, bo go oświeciło.

- Ale nie! Czekaj! Nie zrobiłem tego! – zawołał, gdy się do niego zbliżył. Strzała była cienka i zakończona czymś niezbyt szkodliwym, dlatego ból był prawie nieodczuwalny, ale no… to strzała w dupie! Parsknął śmiechem.

- Nie zrobiłeś, a się śmiejesz?

- No bo to śmieszne, coś ci stoi od dupy strony – zaśmiał się głośniej.

- To nie jest kurwa śmieszne! – warknął Itachi.

- Jest. Shee też się śmieje! – wskazał na dziewczynę za nim, która natychmiast spoważniała.

- Ale o co cho…?! Itachi, Boże jedyny jesteś cały?! – zaczęła aktorzyć scenę, a Sasori rozdziawił buzię. Mała wredota! – Co on ci zrobił? No pokaż, pokaż.
- No przecież nie będę ci machał tyłkiem przed nosem! – obruszył się Itachi, starając się usilnie stać do niej przodem. Już i tak jest mocno zażenowany tym incydentem.
- Wczoraj w nocy jakoś nie miałeś co do tego większych zahamowań – mruknęła uśmiechając się zalotnie.
- Właśnie. W nocy!
- Ekhm. Ja też tu jestem... – wtrącił Sasori, nie chciał wiedzieć jak się zabawiają w nocy, a do tego niechybnie prowadziła ta dyskusja.
- No i? Zobacz co narobiłeś! – uniosła się Imai z pretensją. Godne podziwu jak ona mogła się jeszcze nie roześmiać, nawet jej kąciki ust nie drżały. Twardziel… znaczy twardzielka.
- No właśnie – dodał brunet. Oskarżony prychnął rozbawiony.
- Na co mi niesprawny facet, co? Zastanowiłeś się nad tym przez moment?!
- Ej! Zostawisz mnie, bo jestem niesprawny?! – upomniał Itachi. Co to ma być za argument. Jeszcze przez Akasune też zostanie sam i będzie płakał do poduszki, jak ten frajer.
- Cicho siedź, matole. Negocjuję – warknęła do chłopaka, zaraz mu jebnie no. Cały czas jej przerywa.
- Kiedy to boli! – jęknął, dotykając lekko patyczka ugrzęzłego w tyłku.
- Ćśśś kochanie, potem będziesz się żalił. Więc, Akasuna? – zwróciła się ponownie do jakby-winowajcy tej całej sytuacji. – Od razu mówię, że nie kręci mnie twoje zastępstwo.
- Nawet nie miałem tego na myśli! – zawołał oburzony. No… nie! Po prostu nie! Nawet sobie nie wyobraża  życia z tą nerwuską, Itachi zasługuje na to… szczęście.
- Tylko byś spróbował, draniu. Nazwisko Uchiha nękałoby cię do końca życia! – zagroził mu wyniośle. Sasori przewrócił oczami z uśmiechem. Wydobył z kieszeni telefon komórkowy. – Tak, zadzwoń po pogotowie… - wtedy usłyszał dźwięk pstrykniętego zdjęcia. Spojrzał na kolegę, który zaśmiał się pod nosem. – Akasuna, do chuja!

- No już idę, tylko do tego tylnego. Przedni zostawię dla Shee – mruknął drwiąco i obszedł go.

- Te, te, te! Swoje homo popędy realizuj z Deiem, bo Itaś to stuprocentowy hetero! – stwierdziła.

Zmrużył gniewnie oczy, chwycił za strzałkę i szybkim ruchem wyciągnął ją z tyłka Uchihy, a ten stęknął żałośnie. Niech cierpi za wyszczekaną dziewczynę! Znaczy… mimo wszystko im zazdrościł. Ten ich dystans do siebie, i ogólnie chęć spędzania czasu nie koniecznie sam na sam… swoboda towarzyska, że tak to ujmę.

Wieczorem, a wieczór obowiązywał jedynie pod względem godziny, bo na dworze jeszcze towarzyszył blask zachodzącego słońca. Dwaj kumple spacerowali sobie po mieście, by wyszukać jakiejś inspiracji, by zgotować jednej rudej ofierze losu fajną poprawę nastroju. Deidara razem z Hidanem włóczyli się bez celu, ruchliwość ulicy ich trochę zagłuszała, więc poszli do podziemia, gdzie było metro. I tak większy tam spokój, ławki były zajęte, więc śmiało usiedli na podłodze pod kolumną.

- Wymyśliłeś coś? – zapytał Deidara, nie było odpowiedzi, bo oczywiście jakieś lalunie w mini były czymś bardziej wartym zawieszenia oka. Normalnie by go ojebał… ale był tylko facetem.

- Która, Dei? – mruknął Hidan, patrząc na te apetyczne dupcie.

- Nie wiem, chyba wpół do ósmej – odpowiedział nie odwracając wzroku od długich ładnych nóg dziewczyn. Nagle coś go jednak strzeliło w tył głowy. – ała, kurwa mać! – zgromił Hidana wzrokiem.

- Pytałem która tak ci zawróciła w głowie, że się ślinisz? – zaśmiał się do niego cwaniacko.

- Nie ślinie… - przetarł usta, ale na serio były suche. – Nie ślinie się, debilu! – warknął, ale nie przestawał się śmiać. No ha, ha, ha bardzo zabawne.

- No przecież, że nie. To nie Sasori – stwierdził.

- Do niego też się nie ślinie! – warknął kolejny raz. Jak on go wkurwiał, no jak on go wkurwiał! Zawsze spływa po nim te docinki ze strony chłopków o „SasoDei’u” ale u Hidana to szydzenie jest takie wkurwiające.

- Cześć Hidan, żebrzesz? – zawołała jakaś dziewczyna o niebieskich włosach znad chłopaka.

- Ja? Pomyliłaś się, siostro – rzekł, wstając z podłogi. – robię coś większego… i tajnego… - zarówno ona, jak i Deidara mruknęli zainteresowani. – myślę – parsknęła śmiechem, a blondyn prychnął. – W ogóle poznajcie się Konan to Dei, Dei to Konan.

- Hej – blondyn oddał jej gest powitania, skinięciem głowy. – to co robicie?

- Myślimy, jak pocieszyć kumpla po zerwaniu z głupią Szmatą – odpowiedział Hidan. – a ty?

- Jadę do kumpeli… a ten kolega… to Yahiko?

- Nieee, ale też jest rudy. Chociaż.. Yahiko aby nie łamie stereotypów.

- To znaczy? – ona już za nim nie nadąża. Jedno wie na pewno, fajna z nich paczka.

- Typ forever alone – uświadomił Deidara. – Yahiko nie ma dziewczyny. Możesz brać – powiedział, dopiero chichot kolegi uświadomił go o dwuznaczności wypowiedzianych słów. Zawtórował mu i przybił z nim żółwika.

- Zastanowię się – mruknęła zadziornie.

- Ej, a może masz jakiś pomysł? – dopytał Deidara.

- Pomysł…?

- Jak poprawić nastrój po zerwaniu.

- No nie wiem, ja to bardziej z przyjaciółkami miałam takie doświadczenia. Z laskami jest inaczej… wiecie, kobiece pisma, wyciskacze łez, obgadywanie byłego czy tam lody – Hidan ożywił się na ostatnie słowo.

- Chyba miała na myśli te do jedzenia – uprzedził kolegę, blondyn. Konan mu przytaknęła.

- Faceci to chyba idą do klubu, podrywać nowe dupy – uśmiechnęła się do nich. – dla was to chyba najlepszym rozwiązaniem po zerwaniu jest jakiś seks.

- Ja tam nie muszę w tym celu zrywać – pochwalił się siwowłosy. Takie plusy bycia w wolnym związku, czemu przysłowie, głupi ma zawsze szczęście, tak bardzo boli…?

- Dobra, ja się będę zbierać – oznajmiła, patrząc na zbliżający się jej pojazd powrotny.

Chłopaki stali, tak jak stali i odprowadzili wzrokiem dziewczynę. Spojrzeli na siebie zgodnie, dlaczego nie wpadli na to wcześniej? Toż to pierwsze co powinno im wpaść do głowy.

DATA

21.12.2013 <- matko, ale ten czas zapierdala, nie chcę stycznia...

OD AUTORKI

Trochę ten Saso smęci, ale tak to jest po zerwaniu, zrozumcie go xD w ogóle pierwszy raz napisałam jakąś taką poważną scenę walki, pewnie okropnie mi wyszła, ale SPOKO xD Nigdy więcej tego się nie zamierzam chwytać :3 Ogólnie chyba ten rozdział był trochę beznadziejny, ale aby jest xD

Dziękuję za wszystko oczywiście, kolejna porcja nadrabiania u was mi się szykuję :3 Przygotujcie się ]:->

Pozdrawiam gorąco ;D ;* ;*