ROZDZIAŁ 6.

Kolejna nocna zmiana towarzyszyła Sasoriemu w pracy, teraz w wakacje w dni jakby luzu od szkoły, nie przeżywał tego tak dotkliwie, nawet to mu odpowiadało, w nocy pracował, a dzień przesypiał. Koledzy zbytnio nie wtrącali się w jego teraźniejszy nastrój, za co był im wdzięczny, jednak wypad z Itachim i Shee nawet dobrze mu zrobił. Może powinien gdzieś wyjść, pospędzać trochę czasu z tą bandą kretynów. W końcu nie potrafił z nich zrezygnować dla już byłej dziewczyny, to chyba coś znaczy.

Czerwono-włosy siedział sobie przy stole, w pomieszczeniu ratowniczym i popijał spokojnie kawę, nie wadząc nikomu z towarzyszących osób. Do niego dosiadł się kierowca ambulansu, przy którym miał w tym tygodniu dyżur. Rozmawiali sobie na poważne medyczne tematy. Mężczyzna pracował już tutaj kilkanaście lat na tym samym stanowisku. Znał praktycznie każdego lekarza i zawsze w tajemnicy przed Sasorim bardzo go chwalił. Uważał, że szpital wzbogaci się czym prędzej awansując młodego na jakiegoś pielęgniarza.

- Coś cię trapi, Sasori? – zapytał z troską. Zachowywał się w stosunku do niego trochę, jak ojciec. Uśmiechnął się łagodnie, takie miłe uczucie.

- Nie, nic. Dlaczego pan pyta? – mruknął do niego.

- Wyglądasz na nieobecnego już od kilku dni – uświadomił, bo to prawda, nie mógł się zbytnio na niczym skupić, ciągle z głową w chmurach. Jednak wiedział, że chłopak jest osobą nieskłonną do jakichkolwiek wyżaleń ze swoich problemów.

- Pewnie dziewczyna go rzuciła – wtrącił Hideo, przechodzą właśnie przez próg pokoju. W czasie przerwy był na zewnątrz i palił fajki, jak zawsze. Sasori westchnął ciężko, nie przejął się tym, że trafił w sedno, po prostu jego osoba go wkurwiała.

- Sasori miał dziewczynę? – dopytał z niedowierzeniem starszy mężczyzna. No ej, co w tym dziwnego? Przecież nie jest brzydki… a to, że rudy to nic nie znaczy!

- Tak, widziałem was parę razy. Nawet ładna, a skoro teraz wolna to chyba potrzebuje pocieszenia…? – zakpił chłopak, Akasuna wstał ostro z krzesła i zmierzył go wściekłym spojrzeniem.

- Radzę ci się odpieprzyć, bo osobiście wyśle cię na OIOM – warknął, zostając natychmiast uspokojony przez kierowcę, wtedy rozbrzmiał telefon alarmowy. Posłał dwójce groźne spojrzenie, no jak oni mu się tu pobiją to ich chyba wychłosta, następnie ruszył odebrać.

Ratownicy natomiast wyciągnęli z szafy swoje odblaskowe kurtki jednocześnie łapiąc w ucho słowa swojego trzeciego członka jakby drużyny. Jakaś trzydziestoletnia kobieta, silne bóle brzucha, w dodatku od dwóch tygodni chora… tyle wyłapali z rozmowy, ale to im wystarczyło. Wszyscy udali się do ambulansu, jechali na sygnale, kobieta mieszkała dość daleko od centrum, a jednocześnie najbliżej ich szpitala. Studenci siedzieli razem w tylnym pomieszczeniu, czekali aż dojadą na miejsce.

- Jak miała na imię? – ciszę przerwał Hideo, naprawdę ten to ma momenty na prowokowanie ludzi.

- Nie interesuj się – warknął. Rany jeszcze jeden taki tekst a mu wpierdoli, naprawdę, przysięga na życie swojej babci, a to coś znaczy.

- I tak cię rzuciła – zaśmiał się pod nosem. – Fajna była, gorąca, długowłosa blondyna… - Sasori w końcu obdarzył go zdezorientowanym spojrzeniem. On chyba pomylił osoby. – trochę męsko się nosi, ale wygląda bardzo seksownie. Te zajebiście błękitne oczy dodają jej wigoru… - aaa, już czai, on mu pierdoli o Deidarze. Haha, kurwa mać, ale ciota. Jednakże…

- Lepiej się odpierdol, należy do mnie – uśmiechnął się delikatnie. No nie mógłby zareagować inaczej.

Dalszą dyskusje przerwało dotarcie do domu kobiety. Był to dom prywatny, zapukali do drzwi, lecz zamiast otworzenia usłyszeli głośne wołanie, zapraszające do środka, kobieta była w salonie, twarz miała załzawioną, cała była spocona i leżała skulona na rozścielanej kanapie. Obok niej siedziała mała dziewczynka, z zdjęcia leżącego na półce postawił fakt, iż była to jej córka.

- Witamy, jestem Hideo Fuse, a to Sasori Akasuna, jesteśmy ratownikami ze szpitala – przedstawił ich chłopak i od razu zabrali się do roboty.

Kobieta miała wysoką gorączkę, a do tego ujawniły się te nagłe bóle brzucha. Kobieta zaczynała majaczyć, trudno się było z nią dogadać, Sasori wyjął z torby niewielką latarkę medyczną i sprawdził aktywność źrenic pacjentki. Kątem oka zauważył, jak dziewczynka nieśmiało patrzy na przedmiot z niemałą fascynacją. Uśmiechnął się do niej i wręczył na chwilę „zabawkę”. Hideo przyłożył palce do jej tętnicy szyjnej, tętno było słabe, ale na szczęście, nie zagrażające życiu. Kobieta zaczęła powoli tracić kontakt.

- Nie jest pani w ciąży, prawda? – zapytał Akasuna, kobieta przekręciła głową.

- Może to jakieś zatrucie, jadła coś pani? – zapytał Hideo.

- Nie, po zażyciu antybiotyku nic… właściwie cały dzień mało jadłam. Nie miałam apetytu – jak się jest chorym, to ostatnie o czym się myśli to o jedzeniu. Kobieta z każdym słowem wyglądała coraz gorzej.

- To najwidoczniej z niedożywienia. Tak się też wtedy dzieje – uświadomił blondwłosy. Sasori przyglądnął się kobiecie, no zgadza się z przedmówcą, ale skąd takie niskie tętno…?

- Mogę rzucić okiem na te leki? Może pomieszała pani produkty… - rozmyślał, kobieta zgodziła się podając mu nazwy leków, które zażywa i gdzie one się znajdują. W kuchni, w półce w rogu prawej ściany. Jej trzyletnia córka, zgłosiła się, by pokazać czerwono-włosemu, gdzie znajduję się pomieszczenie.

Wziął ją na ręce i kierował się zgodnie z nakazami nawigatora. Posadził ją na ladę i pilnując przy okazji dziecka, patrzył na butelki z ampułkami, syropami i innymi takimi. Mała czarnooka blondynka od razu zaczęła z nim rozmawiać… że ma na imię Maki, że chodzi do przedszkola i ma sześć lat, że jej tatuś jest za granicą. Jakoś tak, słodko się z nią rozmawiało, w sumie nie miał do tej pory styczności z takimi dziećmi.. znaczy Matsuri się nie liczy, bo… oj, bo po prostu nie i kropka. Wtem zauważył coś na jednej z butelce, wziął ją i wraz z dziewczynką powrócił do salonu.

- Fuse – rzucił mu butelkę, którą ładnie złapał. Jedno co potrafi lepiej, niż on. On by nie złapał, jeszcze pewnie by się na jego łbie roztrzaskało. – ten antybiotyk jest przeterminowany. Zabieramy panią do szpitala – zwrócił się do kobiety, przytaknęła nieprzytomnie, ale potem zapytała.

- A co z Maki? Nie mam z kim ją zostawić…

- Dlaczego zażyła pani przeterminowane leki?! Nie umie pani czytać do cholery?! – warknął Hideo.

- Uspokój się. Ocena to nie twoje zadanie – Sasori zmierzył go wzrokiem, no przekląłby, gdyby nie obecność dziecka. No bo kurwa, denerwuje kobietę jeszcze bardziej.

- Nie wystarczy podać jej środku na wymioty…? – jakie to pytanie było jebnięte, ale czego się spodziewał… znaczy okej każdy mógł o to zapytać, ale do chuja, czy on w ogóle chodzi na te medycynę czy się tylko zgrywa?

- Nie, to nie jest bezpieczne. Może to zaburzyć rytm serca.

Hideo został z pacjentką i jej córką, a Sasori wybiegł szybko po nosze. Wspólnie ułożyli na nich kobietę, kierowca ambulansu zabrał małą dziewczynkę ze sobą. Maki siedziała w tyle ambulansu na kolanach Sasoriego, który miał służyć za jej pasy bezpieczeństwa. Obecny tam też Hideo, wstrzykiwał do załączonej do kobiety kroplówki, jakąś dawkę odtrutki, ale dokładniejsze badania wykonają lekarze.

Po dotarciu do szpitala, przewieźli zatrutą kobiet na odpowiedni oddział, lekarzowi oddano buteleczkę z przeterminowanym lekiem, by łatwiej mogli rozpocząć leczenie. Maki już nie zobaczył, została pewnie przekazana do jakiejś świetlicy w szpitalu z zastępczą opieką. Wezwania ambulansu nie ustępowały do końca pracy, jedne w sprawach bardziej poważnych inne w mniej, których leczenie mogli dokonać na miejscu.

W piątek zamienił się zmianą ze swoją koleżanką z pracy. Teraz pracował rano i kończył popołudniu, jego robotą na dziś było tak zwane przynieś, podaj, pozamiataj – innymi słowy praca takiego asystenta. Wyższy szczebel, ale lekarze są z niego zadowoleni. Przenosił właśnie jakieś dokumenty z recepcji na neurologię, jakoś po drodze zamajaczyła mu znajoma sylwetka. Uśmiechnął się do siebie i podszedł do osobnika, niewinnie czytającego plakaty powieszone na ścianie

- Siemasz Nagato – zawołał, lekko go przy tym strasząc. Spojrzał na jego reakcje rozbawiony.

- Hej, Saso… wystraszyłeś mnie – oznajmił, no nie, nigdy by się tego nie domyślił. W sumie ciekawił go jego pobyt tutaj w oddziale neurologii, badania mózgu i tych spraw. – co tu robisz? – kolejne głupie zdanie, coś z nim nie tak, chyba. Miał go za najinteligentniejszego z całej bandy Akatsuki, postaraj się trochę.

- Pracuję…? – odpowiedział głupio, manifestując mu przed oczami swój strój roboczy.

- Ach, no tak racja – uśmiechnął się.

- Co jest? Przeciążyłeś mózg matmą i czekasz na badania? – sarknął, zakładając ręce na piersiach.

- Hah, ależ to było śmieszne. Prawie jak jedzenie śniadania – bąknął Nagato. – kuzyn ma tomografie, bo przyjebał głową w drzwi… w sumie ja te drzwi otworzyłem…

- Lipa… - podsumował Akasuna. – który kuzyn? Ten od tej ciotki, w której bujał się kiedyś Kakuzu? – zaśmiał się pod nosem. Biedna kobieta, dobrze, że ten idiota nie słuchał Hidana i się do niej nie dopierdalał.

- Taa, ciocia Kushina… mam kuzyna na głowie na cały tydzień. Znaczy niby ma moja mama, ale wiesz jak to jest… znaczy – ugryzł się w język, przecież jego rodzice zmarli, cholera jak on zacznie pierdolić to nie ma hamulców. – wybacz.

- Hm? No weź, mogę postawić to w sytuacji babci, która mi czasem podrzuci Matsuri, wiem jak to jest – odparł, no co on myśli, że będzie mu płakał na środku korytarza? No człowieku, szanujmy się.

- Widzę humorek dopisuje, teraz bardziej do imprez będziesz skłonny?

- Chyba tak – odpowiedział. – dobra to ja lecę, trochę się opierdalam…

- Spoko, hej – zawołał go jeszcze, nim zdążył wejść do windy. Sasori obejrzał się za nim. – kiedy kończysz pracę? Może gdzieś wyskoczymy?

- Nie dzisiaj, spałem tylko dwie godziny – odpowiedział mu, oczywiście to była prawda, wszystko przez tą zamianę godzin pracy. Mógł to bardziej przemyśleć…

Przez całą ostatnią godzinę biegał po całym szpitalu, odnosząc wszystkie dokumenty na wybrane oddziały, nogi go już zaczynały boleć od tego wszystkiego. Na serio, pójdzie sobie na jakąś siłownie kiedyś i trochę potrenuje, nawet Dei jest od niego silniejszy, a tak nie może być. Kolejne piętro i kolejne zamknięte drzwi gabinetu. Westchnął ciężko, teraz musi szukać doktora po całym szpitalu, skaranie boskie. Na szczęście ledwo postąpił krok do przodu, a lekarz stanął mu przed oczami. Oddał mu papiery i ponownie udał się do lekarza, któremu asystuje.

- Dobrze, teraz zanieś to do gabinetu ginekologa i możesz wracać do domu – wskazał mu na papiery jednocześnie coś notując w dzienniczku.

- Ale jeszcze mam pół godziny pracy – uświadomił, może mu się coś pomyliło, a on jest sumienny.

- Wiem, ale na dzisiaj już cię nie potrzebuję – mruknął z uśmiechem, no nawet był pod wrażeniem, że się upomina. Cóż jest młody i głupi… w przyszłości będzie marudził na nadgodziny.

Posłusznie zabrał plik kartek, podziękował za dzisiejszą wspólną pracę i wyszedł z pomieszczenia. Ginekologia była dwa piętra niżej, sprawnie udał się na miejsce, zauważając na korytarzu Noriko. Serce mu się ścisnęło, wystarczył do tego jedynie jej widok. Siedziała na ławeczce z owiniętym wokół jej przedramienia i opadający od jej piersi w dół, swetrem. Wzrok miała znudzony, wbity w podłogę.

- Noriko… - zaczął, uniosła na niego swoje oczy. Była zakłopotana, nie chciała by jej tutaj zobaczył, nie kiedy obawia się, że jej przypuszczenia okażą się słuszne.

- Hej, Saso… - dyskretnie bardziej zacisnęła swój brzuch. – co tu robisz? Awansowałeś? – dopytała, no bo przecież wie, że on tu pracuje, ale z jej wyliczeń powinien mieć nocną zmianę i być w całkiem innej części szpitala. Mimowolnie zrobiło jej się gorąco, czuła się jak przyłapana na gorącym uczynku.

- Zamieniłem się tylko zmianą z koleżanką – odrzekł krótko. – a ty co tu robisz…? – normalnie kobiety chodzą do ginekologa, gdy…

- Badania profilaktyczne – odpowiedziała, wyciągając telefon z kieszeni. Teraz najbardziej chciała, żeby ktoś do niej zadzwonił, zajął ją czymś, by chłopak zostawił ją w spokoju.

- Przecież nigdy ich nie robiłaś – założył ręce na piersiach, to było podejrzane.

- Nie jesteśmy razem, nie muszę ci się z niczego spowiadać – warknęła, patrząc na niego spod przymrużonych powiek. Akasuna ukucnął przed nią.

- Chcę tylko widzieć co ci dolega… nie jesteś, aby w…

- Chłopak kazał mi się sprawdzić, czy nie sprzedałeś mi jakiegoś cholerstwa. Zadowolony? – przerwała jego wywód. Trochę wredne kłamstwo, ale skutecznie odwróciło jego uwagę. Odsunął się od niej gniewnie.

- Ode mnie niczego się nie na wabiłaś. Może w międzyczasie z kimś się puszczałaś, co? – zakpił obojętnie, nie mógł się powstrzymać skoro ona z takim chamstwem na niego wyskoczyła to nie chciał pozostać dłużny.

- Sugerujesz, że cię zdradzałam? – zaśmiała się pod nosem, wstając na równe nogi.

- Kto wie, może praca barmanki zaczęła zobowiązywać nie tylko do flirtów, ale i dawana dupy? – rozmyślal sarkastycznie, cała jego wypowiedź była taka. W sumie to cieszył się, że jej to powiedział, zawsze miał obawy co do wierności przez te pracę. W jednej chwili został mocno spoliczkowany, spojrzał obojętnie na jej zacięty wyraz twarzy.

- Nie mów do mnie, jak do dziwki! – uniosła się, też nie zachowała się w porządku, ale no… to ją bardziej dotknęło, takich domniemań jedynie spodziewałaby się usłyszeć od jego kolegów. – Nigdy cię nie zdradziłam i teraz się zastanawiam czy to nie był mój błąd.

- Przykro mi, że fakty mówią za siebie – odrzekł obojętnie, przecierając piekący policzek.

- Nie musisz się na mnie wyżywać, bo mam powodzenie. Też byś miał, gdybyś nie zachowywał się jak, jak to określają twoi koledzy, cipa – warknęła ostro. – zmężniej, dorośnij to pogadamy.

- Watabe Noriko! – zawołał lekarz, otwierając drzwi swojego gabinetu.

- To ja – zgłosiła się i ruszyła do pomieszczenia.

Nim zamknęły się drzwi, Sasori podbiegł do ginekologa i wręczył mu plik kartek. Skierował się do szatni, by przebrać się w swoje codzienne ubrania. Jego ruchy były nerwowe, umysł oganiała irytacja. Jeżeli chciała go wkurwić to jej się udało. Wyrzucił z siebie to co mu ciążyło, czuł się dobrze… do czasu. Nie zamierzał jej przepraszać, ignorował to poczucie winy kłębiące się w sercu. Potocznie.

Po wszystkich czynnościach wykonywanych w szatni, mógł już wrócić do domu. Wraz wyjściem na dwór zachciało mu się spać, tak organizm czasami reaguje na te słoneczne dni.

Noriko siedziała w gabinecie ginekologa i opowiadała mu o swoich w ostatnim czasie dolegliwościach, a przy tym podejrzeniach. Była niemal pewna, że jest w ciąży i w stu procentach pewna, że ojcem dziecka jest Sasori. Ze swoim obecnym chłopakiem spała dopiero nie dawno, niemożliwe by taki brzuch powstał przez kilka tygodni. Zgodnie z poleceniem lekarza, przeszła do sali obok, ułożyła sweter na łóżku, a potem się na nim położyła, zostawił ją chwile samej sobie, musząc na chwile wyjść za pielęgniarką.

Leżała tam, wgapiając się w sufit i pogrążając się w myślach o niedawno toczonej rozmowie. Sama do tego świadomie doprowadziła, ale było jej przykro, gdy Sasori tak się do niej odnosi. Do dupy z takim czymś, oby jednak nie była w ciąży, bo nie wie co zrobi. Naprawdę, nie wie. Drzwi ponownie się otworzyły, a tam pojawił się ginekolog, obdarzając kobietę uśmiechem.

- Proszę podciągnąć bluzkę – nakazał jej, wyjmując z szafki, wszystko co potrzebne do wykonania badania USG. Brunetka odetchnęła cicho, podciągając materiał. Lekarz pokrył jej brzuch tłuszczem mineralnym, w celu uzyskania pełnego kontaktu głowicy aparatu ze skórą i wyeliminowania pęcherzyków powietrza. – Proszę wziąć głęboki wdech – poprosił i przejechał sondą po jej brzuchu. Wpatrywała się w milczeniu w rozmazany obraz na ekranie, bądź na mimikę twarzy doktora. Z obu nie mogła nic wyczytać.

- I co?- zapytała w końcu, nie lubiła, gdy pogrywano z jej niewiedzą.

- Cóż… pani przypuszczenia były słuszne. Jest pani w ciąży, gratuluję – oznajmił z uśmiechem, jednak jego pacjentka bynajmniej na zadowoloną nie wyglądała. Patrzyła zastygle przed siebie, z przyłożoną do czoła ręką. Zastanawiała się co ona teraz zrobi. – Jeśli przyjdzie pani w przyszłym miesiącu poznamy płeć, póki co, to zaledwie jedenasty tydzień.

- Czyli za późno, by jeszcze to jakoś ominąć -  skrzywiła się, mówiąc do siebie samej.

- Coś się stało? Nie wygląda pani na szczęśliwą… - dopytał z troską, odwijając trochę papierowego ręcznika, aby się obtarła. Pochwyciła to i delikatnie wycierała brzuch.

- Dziecko to nie powód do szczęścia – syknęła cicho.

Lekarz jeszcze z nią porozmawiał na temat jej zdania, ale miała gdzieś co do niej ppierdolił, on nic nie wiedział. Jedyne co ją interesowało to przebieg ciąży, rzecz jasna zdecydowała od razu, że urodzi. Aborcja nierozwiniętego zarodka to mniejsze zło, niż już rozwiniętego płodu. Przynajmniej w jej sposobie myślenia… ale co dalej? Czy go wychowa? Rola samotnej matki nie bardzo jej się uśmiechała, a jak obecny partner się dowie o jej ciąży to na pewno z nią zerwie. Cóż, była z nim, bo on prosił i też nie chciała być sama. Może Sasori miał rację, zachowuje się trochę jak dziwka, ale jest pewna, że to jego dziecko.

Po wyjściu z gabinetu usiadła jeszcze chwilę na ławce, wyjęła z koperty zdjęcie USG widocznego płodu, no prawie, gdyby Sasori był przy niej, wszystko by wytłumaczył… taa, naszły ją myśli czy mu jednak powiedzieć o tym. Ma prawo wiedzieć…

- Powiedzieć? – zapytała, głaszcząc swój lekko wypukły brzuch.

Wstała z miejsca i skierowała się na oddział ratowniczy, włożyła wszystkie dokumenty z badań z powrotem do koperty. Mimo wcześniejszej kłótni uznała, że go powiadomi, jednak nie po to by do niego wrócić. Nie zamierza mieć z nim nic wspólnego. Nawet dziecka.

Zapukała do kantorka, w sumie nigdy tu nie była, nie lubi szpitali. Dla niej te medyczne chemikalia po prostu śmierdzą, nie lubiła takiego zapachu u swojego już byłego chłopaka. Po chwili drzwi się otworzyły, a wyjrzał przez nie jakiś wysoki mężczyzna, odrosty wskazywały, że blond  to nie jego naturalny kolor.

- Oo, w czym mogę pani pomóc? – oparł się ręką o framugę drzwi, jakby szykował się do podrywu.

- Mogę prosić Sasoriego Akasune – w sumie nie zapytała, a oznajmiła swqoje żądanie, będąc przy tym całkowicie obojętną na jego zaloty. Hideo skrzywił się na wypowiedziane nazwisko.

- Chyba wyszedł już, w szatni nie było już jego rzeczy. Może ja pani go zastąpię? – Noriko zignorowała to pytanie. Skoro Akasuny nie ma to zmarnował szansę, by się o tym dowiedział, nie zamierza za nim gonić. Bez słowa, zmierzała do wyjścia. – Hej, laska – zawołał za nią. – a może się umówimy na kawę?

- Kawę? – zaśmiała się pod nosem. – A jak się wabisz? – zapytała drwiąco, jakby był jakimś zwierzęciem.

- Hideo – jednak  odpowiedział… Noriko przypominało coś to imię, ach! Głupi kolega z pracy Saso, jakoś dopiero z nim rozmawia kilka sekund,  a ma podobne zdanie. – a t…

- Słuchaj Hideo… - uśmiechnęła się miło. – spierdalaj – warknęła i w jednej chwili odwróciła się do wyjścia.

- Suka – zawołał za nią. Pech chciał, aby właśnie przechodził tędy przełożony.

- Fuse, co to ma znaczyć? Jak ty się zwracasz do pacjentów? – skarcił go, brunetka jedynie się uśmiechnęła. Tępy chuj, niech dostaje sobie opierdol. Bardzo dobrze.

Zaczął się kolejny dzień, który mimo pięknej pogody, mianowicie słońca i towarzyszącego lekkiego wietrzyku, nie należał do tych najlepszych w życiu Sasoriego. Minęło już trochę od czasu jego rozstania z Noriko. Lecz było z nim lepiej, gdyż zaczął żywiej podchodzić do wszystkiego, choć na wszelakie imprezy nie miał ochoty. W sumie, nigdy nie miał, ale wtedy to było w odniesieniu do jego obojętnej na wszystko postawy.

Mył zęby w łazience, kiedy po mieszkaniu rozległ się dzwonek do drzwi. Wypluł to co miał w ustach do umywalki bez większego pośpiechu opukał szczoteczkę i schował ją do szafki.

- Idę! – warknął do dobijającego się gościa. No czemu dzisiaj? Kiedy ma wolne od pracy? Zasługuje na chwilę spokoju! Przekręcił zamek w drzwiach i szarpnął za klamkę. – No nie…

- Siemasz Akasuna – mruknął Hidan, wpraszając się do środka. – Jak samopoczucie?

- Yo – przywitał się Deidara, przybijając z nim jakiś typowy dla nich uścisk.

- Co wy tu robicie? – zapytał rozdrażniony, zamykając drzwi, kątem oka spojrzał na przyniesione przez nich reklamówki. – Co kombinujecie?

- Nie spinaj się tak – oznajmił Hidan, zarzucając mu rękę na ramię i prowadził go do środka. – Masz doła, nie to żeby nas to nie bawiło, ale wiesz… nie no, kogo ja chce oszukać? – zapytał siebie, a potem parsknął śmiechem prosto w jego twarz. Akasuna zmarszczył czoło i obtarł ręką twarz.

- Nie pluj mnie, debilu – warknął lekko.

- Jako dobrzy koledzy – zaczął Deidara, idący obok. – pomożemy ci się ogarnąć.

- Aha… - prychnął Sasori, zatrzymując ich. – a prawdziwa wersja?

- Mówię poważnie – obruszył się blondyna, no wątpić tak w niego. – martwię się – oznajmił sztucznie, odgarniając jego grzywkę, znaczy, takie miał zamierzenie, jednak go pacnął w łapę. Potem spojrzał wymownie na Hidana.

- Nie mam komu dokuczać – stwierdził szczerze, no w to uwierzy.

- Dobra… a czemu jesteśmy w moim pokoju? – kolejne pytanie zadał już trochę za późno. Chłopaki rozwalili się na jego łóżku, niszcząc jego idealnie wyścieloną pościel. Westchnął głośno i również usiadł na łóżku, oparł brodę  o zgięte w nodze kolano.

- Bo masz fajne łóżko – w końcu, po jakiś trzech minutach Hidan uraczył go odpowiedzią, przewrócił oczami. – w ogóle patrz co kupiliśmy po drodze – spojrzał znacząco na Deidarę, który od razu wysypał na łóżko kilkadziesiąt jakiś babskich czasopism dla nastolatek. Z drugiej torby wyjął kilka filmów łzawych romansów i pudełko z chusteczkami. Akasuna spojrzał na to wszystko z uniesioną brwią.

- Żartujecie sobie? – zapytał, biorąc do rąk jedną z różowych gazet. Tak samo uczyniła reszta, posyłając sobie ukradkowe głupie uśmiechy.

- Ooo „jak radzić sobie z dołem?” – przeczytał entuzjastycznie Hidan, zmieniając pozycję  z leżącej na siedzącą po turecku. – punkt jeden znaczy pierwszy. Zaproś… swoje najlepsze przy… przyjaciółki.

- Chyba już są obecne – odrzekł kpiąco, zerkając obojętnie na kolegów. Deidara wyrwał gazetę z rąk Hidana, bo ten idiota czyta gorzej niż dzieciak z podstawówki.

- Dwa. Pamiętaj, że na zszargane nerwy najlepszy jest wielki kubeł zimnych lodów… Hidan – zwrócił się do kumpla, a ten od razu wyjął z reklamówki pudło z lodów.

- Weźcie, czy ja wam wyglądam na zdenerwowanego? – zapytał retorycznie.

- Według magazynu „jestem kobietą” – zaczął rzeczowo Deidara, szukając odpowiedniej strony. Wie, bo jego matka to czyta, a on czasami nie ma co w kiblu robić. Sasori bąknął coś niewyraźnie pod nosem. – jesteś typem, który po prostu nie chcę pokazać innym, nawet najbliższym – złapał go teatralnie za rękę, jak to robią najlepsze przyjaciółki. – swojego wewnętrznego rozdarcia.

- Bzdura – fuknął Akasuna. – najlepszym dla mnie sposobem będzie samotność. Idźcie sobie.

- Dobra Rudy, wyluzuj – wtrącił Hidan i otworzył pudełko, w którym były kostki lodów chłodzące butelki piwa.  – aż tak babsko nie będzie – podał mu butelkę piwa.

Tak rozpoczęli poważne spotkanie. Nakazali Akasunie włączyć jeden z filmów, który tak naprawdę nie był romansem, tylko pudełka to sugerowały, bo w środku były filmy akcji czy przygodówki.  No jak mógł w nich wątpić. Co prawda w salonie miał większy telewizor, ale woleli zostać w sypialni, tu zawsze panuję jakaś taka lepsza atmosfera, jest chłodniej, czyściej i w ogóle lepiej. Zasłonił rolety potem na powrót wskakując do łóżka.

- Suńcie się, grubasy – mruknął do nich, przepychając się  na oparcie łóżka.

- Kurwa, nie rozpychaj się z tym swoim dupskiem – warknął Hidan, trącąc go mocno łokciem. Jęknął boleśnie, patrząc na niego krzywo. – Nie gap się tak, bo ci tak zostanie.

- Prawda. Uchihie zostało – prychnął Dei wspominając jego zmarszczki. Rzucił poduchą w Sasoriego, który oparł ją na brzuchu opatulając rękoma. – przesuń się – nakazał rudowłosemu, siadając mu miedzy nogami i opierając się o tą właśnie poduszkę.

- Nie za wygodnie? – sarknął widząc, że ten bez żadnych obiekcji zrobił sobie z jego ciała podparcie.

- Podaj piwo – wskazał na butelkę z pudła, którą w swej dobroduszności wręczył mu Hidan.

Potem już wrócili do oglądania filmu. Akasuna nic się nie odezwał, bo kazali mu zamknąć mordę, a jak mu się nie podoba to może wypierdalać. Co z tego, że to jego mieszkanie. Oczywiście, jak to oni zaczęli się jarać występującymi w filmie dziewczynami, a bardziej zachęcali do tego Akasunę, ale nie był tym zbytnio zainteresowany.

Po kilku godzinach na powrót zaczęli przeglądać babskie magazyny i śmiać się z dziewczyn wysyłających przygłupie listy do redakcji. Chociaż niektóre artykuły… nie no, żart, wszystkie były pojebane. Przynajmniej mają się z czego pośmiać, więc nie żal im straconej na to kasy.

- Ej, „chłopak cię rzucił? Najlepszym sposobem na to jest przypomnienie sobie wszystkich jego wad. Szczera analiza jego charakteru pokaże ci, że nie był taki dobry, jak myślałaś” – przeczytał Deidara. – prasowe gówno… ale spoko, Saso gadaj.

- Co? – zapytał głupio, odrywając wzrok od swojej gazetki. Hidan plasnął się w czoło.

- Wady Noriko, w czym cię wkurwiała – wytłumaczył mu, ale to nic nie dało, nie doczepił się do swojej eks, bla bla bla. – nie bądź cipa i tak cię nie usłyszy – Sasori spuścił wzrok, chciał już coś powiedzieć, ale mu przerwano zza wczasu. – dobra to Dei pierwszy.

- Co kurwa, Dei pierwszy? – warknął mrużąc oczy. – Może tak Hidan pierwszy

- Spierdalaj, nie mówimy o mnie.

- O mnie też nie – obruszył się, w co on go tu wrabia noo.

- No to pech, właśnie zaczęliśmy – nie wybuchaj Dei, nie wybuchaj. - Z czym cię Tsuki wkurwiała?

- Wkurwiała mi matkę… a potem matka mnie – burknął. To była poważna sprawa, Hidan poklepał go po plecach w uznaniu. Potem spojrzeli wyczekująco na Akasunę.

- No dobra… eee… była zbyt koścista… hmm… wkurwiała mnie, przerywając seks, nie obchodziło jej co myślę, czułem się niedoceniany, zawsze byłem dla niej niedojrzały – przerwał, gdy zorientował się, że trochę się zapędził. To wszystko przez to ostatnie spotkanie. – chyba tyle.

- No i starsza od ciebie była – dodał Hidan. – ty to jesteś rudy. Może i miałeś kilka dziewczyn, ale to one wszystkie cię rzucały – zaśmiał się. – jaki żal.

- Nie smuć się Saso. Dam ci buzi na pocieszenie – zaśmiał się Deidara pod nosem i zaczął przybliżać do niego twarz, aż po chwili się zatrzymał. – co jest? Czemu się nie opierasz?

- Może to nie głupi pomysł? Może zostanę gejem – stwierdził i zbliżył się do Douhito.

- Wypierdalaj! – warknął odpychając go od siebie. Hidan przyglądał się im z zadziornym uśmiechem, odpił łyk piwa i jebnął Dei’a w plecy tak, że poleciał na Sasoriego i złączył się z nim ustami. Oboje w jednym momencie wytrzeszczyli oczy, blondyn zerwał się w tył, tym samym wywalając się z łóżka. -  Kurwa mać!

- Ja pierdole, Dei! Ohyda! – zawołał rudowłosy przecierając gorączkowo usta.

- Jaki kurwa Dei? Hidan mnie popchnął – wskazał na niego oburzony.

- No, ale o co chodzi? Sami chcieliście – siwowłosy wzruszył ramionami.

- Przy tobie chyba nie wolno żartować – prychnął Sasori, rzucając agresywnie w niego poduszką.

- Patrz co chuju robisz! Oblałem się piwem – odrzucił poduchę, patrząc ze zmartwieniem na bluzkę. – w ogóle, jak było? – zaśmiał się szyderczo, dostając w tył głowy rulonem gazety. – Aua, kurwa Douhito, bo oddam!

- Patrz jak się trzęsę – sarknął na powrót siadając na łóżku.

- Przypierdol mu jeszcze ode mnie – poprosił Sasori, na co z chęcią wziął zamach i uderzył Hidana w łeb. Tym razem, jak groził, odebrał  mu rulonik i trzepnął go porządnie w głowę, aż zahuczało.

- Ostrzegałem – mruknął odrzucając gazetę. – To… jak było? – Sasori i Deidara spojrzeli na siebie, przecierając ostentacyjnie swoje wargi.

- Całkiem… spoko – mruknął Akasuna.

- Taa, trochę za krótko – dodał blondyn.

- Raczej…

- Ale ujdzie – zakończył upijając łyk piwa. Hidan spojrzał na nich, spodziewał się krytyki… teraz nie wie, czy oni tak na poważnie czy go wkręcają, no nie ważne i tak wynik jest jeden.

- Pedały – skomentował. Ci posłali sobie rozbawione spojrzenia i wrócili do przeglądania głupich czasopism. – Ej, Sasori ty masz znak zodiaku skorpion, nie?

- Noo – mruknął zgodnie. – a co…?

- Przeczytam ci twój horoskop…

- Nie wierzę w takie rzeczy – stwierdził obojętnie.

- Morda, pośmiejemy się. Czytaj – nakazał Deidara, ruchem ręki.

- Skorpionie. Niedługo w twoim życiu ktoś się pojawi – zaczął czytać i wraz z blondynem  jęknęli entuzjastycznie na to zdanie. – Ów osoba przewróci twoje życie do góry nogami, lecz mimo wszystko będzie twoim szczęściem, które otoczysz miłością… No stary, przejebane, znowu się zakochasz.

- Chujowo – dodał Deidara. – a zobaczmy pod kątem pracy – wyrwał Hidanowi gazetę i odchrząknął. – W najbliższym czasie, czekają cię spore wydatki…

- Zajebiście – westchnął Akasuna.

- … jednak powód będzie dla ciebie sporą motywacją. Twoja kariera niebywale szybko będzie się pomyślnie rozwijać… to znaczy, że twoja nowa laska będzie bardziej kochać twój portfel – zaśmiał się Douhito. – lipa.

- Spieprzaj – warknął i zabrał gazetę. – a przyjaźń…? – wyszukał wzrokiem, może pozna kogoś normalnego… - Nic się nie zmieni – przeczytał i ociężale położył się na łóżku.

Tak, nadzieja matką głupich jak to mawiają. Los nie darzy go zbytnią sympatią… w sumie cały świat się na niego uwziął już od urodzenia, kiedy się do tego przyzwyczai…? Jeszcze ten horoskop… boże co za idioci to wymyślają…

DATA

24.12.2013

28.12.2013

OD AUTORKI

Mamy kolejny rozdział, mam nadzieję, że się podobał xD SasoDei się pocałowali, chyba nie muszę mówić kto mnie do napisania tego przekonał :P :P No cóż, ma na mnie bardzo duży wpływ xD Serio myśleliście, że wyśle te trio na dziwki? No błagam xD Taką aluzje wam posłałam ostatnio xDD

Dziękuję za wszystko, odwiedziny, obserwacje, komentarze ;* Jesteście wielcy ;D

Znowu w tyle... nadrobię, przyrzekam!

Pozdrawiam ciepło ;D