ROZDZIAŁ 4.

- Żartujesz, prawda? – upewnił się lecz widząc jej stanowcze spojrzenie, znał odpowiedź. Westchnął ciężko, mierzwiąc sobie włosy. Zerknął na nią, nie wiedział za bardzo czego ona oczekuje, że wybierze ją? Znał ją stosunkowo do kumpli, zdecydowanie za krótko. Choć uczucie było silniejsze, ale… nie powinna stawiać mu ultimatum. – Nie chcę między wami wybierać.

- A ja nie zamierzam dłużej tego tolerować – założyła ręce na piersiach.

- Nie jesteśmy małżeństwem byś stawiała mi warunki – powiedział mrużąc groźnie oczy.

- Więc zrywamy…? – zapytała prowokacyjnie. Sasori zamilknął, dopiero po dłuższej chwili przekręcił przecząco głową. Miał mętlik w głowie, nigdy     nie sądził, że będzie musiał wybierać. – W takim razie co?

- Nie wiem… - stwierdził zmieszany. Noriko prychnęła rozzłoszczona i ostrym krokiem skierowała się  do sypialni. Westchnął ciężko i przetarł twarz z irytacji, prawda była taka, że bił się ze sobą. Wiecie, rozum każe ją wypierdolić, a serce zatrzymać. Niepewnym wolnym krokiem udał się do sypialni, tam zastał widok dziewczyny, pakującej swoje rzeczy do torby. – Co ty robisz?

- Pakuję się – odpowiedziała równie durnie, jak brzmiało to pytanie. Akasuna podszedł do niej, ale nie zaniechał jej czynów, jedynie obserwował,  jak jej twarz nabiera coraz to bardziej zirytowanego wyrazu. – wynoszę się stąd, bo chyba tego chcesz – dodała, dała mu tym ostatnią szansę na jakąkolwiek reakcje, co znaczyłaby, że mu na niej zależy.

- Nie chcę byś odchodziła – złapał za jej rękę, wstrzymując dalsze pakowanie. – kocham cię, wiesz o tym. Nie widzę potrzeby wybierania, to z tobą chcę spędzić całe życie. Przyjaciele są przecież tylko na chwilę  - oświadczył, starając się pochwycić jej spojrzenie lecz była nieugięta.

- Ta chwila bardzo mi przeszkadza, wiesz? Nie chcę trwać w takiej sytuacji, dlatego wybieraj – nakazała, a na widok jego zakłopotanej miny, wyrwała dłoń i kończyła wkładać ubrania do torby. – tym milczeniem tylko potwierdzasz, że nie zależy ci na mnie.

- To nie prawda…

- W takim razie nie dorosłeś do związku – prychnęła, zasuwając zamek w torbie i spuściła ją na podłogę, wyciągając w górę uchwyt, dzięki czemu mogła wywieźć przedmiot. – nie potrafisz kochać.

- Na litość boską, kocham cię! Rozmawiamy ze sobą, kochamy się, okazujemy sobie uczucia słowami i czynami to chyba coś znaczy, nie uważasz? – zastąpił jej drogę, gdy chciała wyjść.

- Miłość skłania do poświęceń, czy jesteś skłonny dla mnie zrezygnować z kumpli, do których żaden rygor nie trafia? – zapytała, a ten znowu zamilknął. To przecież nie jest łatwa decyzja. Wyminęła go  przewracając wcześniej oczami, nie zamierzała tu zostać i być traktowana jak jakiś dodatek.

- Noriko, zaczekaj – usłyszała za sobą, gdy ubierała na siebie swój płaszcz. – daj mi czas do zastanowienie, dobra? Tylko o to cię proszę, o czas – dodał, widząc jej prześmiewczą minę.

- Zatrzymam się u siostry – oznajmiła, wkładając buty.

Sasori nie sprzeciwiał się jej wyjściu, chyba też potrzebowała spokoju, cmoknął ją w skroń wyznając jej miłość, ale nie zareagowała tak, jak tego oczekiwał. Z jej perspektywy te słowa były takie cholernie puste, kocha ją, ale nie widzi jak ją rani przy każdej jego ignorancji. Dla niej czasu nie ma, ale dla kolegów owszem i nawet nie zadzwoni, a ona tak się martwiła.

Czerwono włosy zamknął za dziewczyną drzwi, po tej kłótni był tak pogrążony w własnych myślach, że nie zważał na swoje zmęczenie. Usiadł na kanapie i zastanawiał się nad dalszym tokiem sytuacji.

Tymczasem do jednego z mieszkań w centrum miasta, w bardzo wesołej atmosferze szło trzech przyjaciół, czwarty z nich kroczył wolno lekko oddalony od nich. Boże, jaka siara, tak się wydzierają, że niedługo jakaś policja się tymi kretynami zajmie. W sumie powinien ich olać i w spokoju wrócić do domu, ale żal mu współlokatora, spisanie na policji to nie jego marzenie. Na szczęście, gdy się upije jest bardzo cichy, tak było i tym razem.

Klął pod nosem na dwójkę chłopaków co się przyssali, jak rzyć do srania. Oni to musieli nagle cieszyć się głośno z każdego mijanego elementu. Była już końcówka maja, ale zimno nadal się trzymało. Jednak najbardziej martwiła zbliżająca się sesja, przecież matma jako główny kierunek wcale nie jest łatwa. Nagato westchnął ciężko na rysujących po lekko zabrudzonych karoseriach samochodów, jakieś durne obrazki, kolegów.

- Zostawcie to – nakazał czerwono włosy. - będziemy mieli przez was kłopoty…

- Wyluzuj. Co złego w uświadamianiu kierowcy, że jego samochód jest brudny – zakpił Hidan, pisząc  na zderzaku tekst z prośbą o umycie, bo samochód jest smutny, czy coś w tym stylu.

- Ten tutaj, dostał mandat – oświadczy Zetsu, wyciągając papierek spod wycieraczki. Po posłaniu sobie porozumiewawczego spojrzenia z siwowłosym, rozerwał go na pół. Taki tam dobry uczynek.

- Zetsu, kurwa, tak nie można! – zbeształ go Nagato, ale tylko wzruszył ramionami. No nie mógł już z nimi… jak oni go tak potrafi wyprowadzić z równowagi to jak sobie poradzi na posadzie nauczyciela w szkole… chyba musi sobie jeszcze przemyśleć swoją przyszłość. – Gdzie Yahiko…?

Zaczął się rozglądać w poszukiwaniu kumpla, no cholera no! To na nim miał się skupić, a nie na tych dziwakach. Odbiegł trochę na tyły i zobaczył go, jak się przymierza do obsikania muru niedaleko przystanka autobusowego. Byłoby okej, ale ktoś tam stał. Jaka wiocha… ale trzeba go powstrzymać nim będzie za późno.

- Przepraszam. Dobrze się czujesz? – zapytała dziewczyna. Chłopak tak się zataczał pod tą ścianą, że aż się przejęła. Podeszła bliżej. – Hej, koleś…

Yahiko odwrócił się do niej nie przerywając czynności, skutkiem czego trysnął moczem na jej buty i nogawki, dziewczyna pisnęła i odskoczyła w tył, ale i tak za późno. Rudowłosy szybko ogarnął co zrobił i czym prędzej się poprawił.

- Kurwa, sorry – jęknął z przejęciem. – naprawdę, sorry!

- Sorry w niczym mi nie pomoże, idioto! – ryknęła patrząc z obrzydzeniem na swoje obuwie. – Niech to szlag… człowiek chce być miły empatyczny, a tu takie coś… - stwierdziła rozpaczliwie.

Wtedy do towarzystwa nadbiegł Nagato, a po chwili reszta, no bo słyszeli pisk dziewczyny tego nie można przegapić. Szczególnie, że dotyczy to samego przywódcy ich grupki.

- Co się stało? – spytał Zetsu, patrząc na dwie główne osoby.

- Ni-Nic… - odrzekł zażenowany chłopak, w jednej chwili zostając obdarowany wściekłem spojrzeniem dziewczyny o niebieskich włosach i jasno brązowych oczach.

- Usłyszeliśmy pisk – powiedział, a przecież nie piszczy się z byle jakiego powodu. W dodatku w środku nocy, a właściwie nad ranem. Nagato milczał, widział cały ten nietakt ze strony kolegi.

- Uch, ale laska. Pewnie ją molestował, na rudych zawsze się tak reaguje – Hidan zaśmiał się głośno, zawtórował mu jedynie Zetsu. Pozostali zmrozili ich wzrokiem, a dziewczyna jedynie się naburmuszyła.

- Nie molestował mnie – oznajmiła. – dupek mnie oszczał! – chłopaki spojrzeli na Yahiko, który z krępacji spuścił głowę w dół, a na policzkach pojawiły się rumieńce, doskonale widoczne przez latarnie.

- Nie złość się mała – zaczął Hidan. – on tylko zaznaczał teren – ponownie roześmiał się, tym razem nawet Nagato zachichotał pod nosem, ale czym prędzej odchrząknął i wrócił do poważnej postawy.

- Spierdalaj, Hidan – obruszył się chłopak, a potem zwrócił się do dziewczyny. Chyba ten incydent przywrócił w nim umysłową świadomość. – Naprawdę przepraszam za to, ja zapł…

- Ej, to tak późno też stoicie? – przerwał mu Zetsu. Niebieskowłosa spojrzała na niego dziwnie. On mówi do niej? I o co niby chodzi? Chłopak wskazał na latarnie. Dalej nie rozumiała.

- Za ile dajesz? – wtrącił Hidan, no cóż ładna była, szkoda nie zapytać.

- Wypraszam sobie! – warknęła oburzona, a Hidan się uśmiechnął. Gratis? – Nie jestem prostytutką! – oddaliła się od tego towarzystwa, co za… co za… matoły!

- Debile! Idźcie już, bo wam wpieprzę – dodał Yahiko, następnie pobiegł za dziewczyną. -  Ej! Ej, zaczekaj – stanął przed nią. – przepraszam za nich, za spodnie i buty – prychnęła i chciała go wyminąć, lecz zastawił jej drogę. – serio, nie chciałem.

- Eh… w porządku… - mruknęła, ale bardziej by dał jej spokój, a nie.

- Mogę ci za nie zapłacić…

- Nie trzeba – warknęła, gdy chciał wyciągać z kieszeni portfel. Chciała ponownie go wyminąć lecz był jakiś taki nieugięty. Westchnęła głośno, chcąc uświadomić o jej irytacji tym zatrzymywaniem jej w miejscu. – Czego! – krzyknęła wściekle, chłopak aż się wzdrygnął. Co za temperament.

- Nazywam się Yahiko, Yahiko Asano – wyciągnął do niej rękę, prychnęła.

- Naprawdę sądzisz, że teraz cię dotknę…? – zapytała z obrzydzeniem. – Nawet nie umyłeś rąk – kolejny raz zrobiło m się niebywale ciepło. Cholera, no tak, przecież go trzymał… boże, wyszedł na niechluja. – Konan Kamiya – odpowiedziała, w sumie nie wiedziała konkretnie dlaczego.

- To może dałabyś się zaprosić na kawę, bym mógł przeprosić? – zapytał z uśmiechem, oddała go i się zgodziła ruchem głowy. Wtedy została objęta ramieniem, obejrzała się napotykając kolegów chłopaka.

- No to… Konan – zaczął Hidan, jakby strzelał z wypowiedzeniem jej imienia, a powiedziała je kilka sekund temu… jak oni podsłuchują? W każdym razie przytaknęła głową. Spodobało mu się, że nie strzepnęła z siebie jego ręki. – ja, ten przystojny, to Hidan – uśmiechnął się pięknie. – Zielony to Zetsu, czerwony to Nagato – przedstawił na prędce resztę brzydszych kolegów, zgłosili się machając jej delikatnie na powitanie. Uniosła głowę w tym samym geście.

- Czekałaś na autobus? – zapytał Nagato. – Najbliższy będzie za trzy godziny i dwanaście minut, no osiemnaście jeżeli już mamy ufać kierowcy i jego  prędkości, średni pięćdziesiąt kilometrów na godzinę, jak to oznaczone są najbliższe ulice – dodał, śmiejąc się lekko pod nosem. Taki przepisowy kierowca.

- Yyy… no to sobie jeszcze poczekam – mruknęła, wkładając do lekkiego płaszczyka dłonie.

- Możesz zaczekać u nas – Yahiko wskazał na współlokatora. – mieszkamy niedaleko, właściwie prawie za rogiem – stwierdził, nie liczył, że się zgodzi. Wyglądała dość bezbronnie i była ładna, a oni… no faceci! – jak…

- Zgoda – mruknęła odważnie, znaczy zastanowiła się chwile, ale raz się żyje. Chłopaki spojrzeli na nią zaskoczeni… bardzo zaskoczeni. – no co?

- Równa babka z ciebie, Konan – stwierdził Hidan. – No to wbijamy do lidera! – zawołał ciągnąc ją przed siebie. Nagato jęknął zdezorientowany, a oni kurwa po co? No i jakiego lidera? On też tam mieszka… poczuł się… pominięty. Yahiko też, ich towarzystwo się mu nie uśmiechało.

- Ej, Hidan – zawołał Zetsu. – oni mieszkają po lewej – uświadomił, chłopak był zaskoczony. Serio? W takiej dziurze mieszkają? Ja pierdole, że oni nie wstydzą się tam KOGOKOLWIEK zapraszać, on by się wstydził. Rany z jakimi biedakami się zadaje, no żal.

- Spoko – powiedziała do gospodarzy mieszkania, którzy szli obok niej lekko skrępowani przez szydzenia Hidana i Zetsu. Nabrała ochoty ich pocieszyć. – ja mieszkam obok burdelu.

Tak, to zdecydowanie ich pocieszyło, a jednocześnie zszokowało. Hidan zazdrościł.

Weekend szybko minął, Sasori prawie w ogóle nie wychodził z domu, jego myśli krążyły tylko wokół książek z dziedziny medycyny, których znajomość bardzo pomagała na studiach. Drugą myślą była Noriko, ona i wytoczone przez nią ultimatum. Ciekawe co ją do tego pchnęło, jest tak pewna siebie, że zrezygnuje z kilkuletniej przyjaźni dla kilkumiesięcznego związku? Z takim Deidarą znają się już połowę swojego życia, są jak bracia. Jednak trochę jej planu się powiodło, nie chce jej stracić… kocha ją. Argh, jebany mętlik w głowie… schował głowę między ułożonymi na stole rękami, westchnął ciężko. Czuł się bezradny.

- Co jest, Akasuna? Nauka ci nie wchodzi? – zaśmiał się Hideo, ubierając białą bluzę, on już kończył swoją zmianę. Sasori zignorował jego beznadziejną odzywkę. Co za człowiek, Akatsuki by go zniszczyło ze swoimi ripostami, bo ich nie można ignorować je trzeba jakby odbić. – Ortopeda cię woła…

- Dzisiaj pracuję jako sanitariusz… - odpowiedział stanowczo, nawet nie podnosząc na niego wzroku. Gówno go obchodzi jego persona. Dzięki niemu zdobył szacunek u kilku lekarzy, niech dziękuje, że go nie udupił, bo mógłby.

- Ty potem dostaniesz opierdol, ja tylko cię powiadomiłem.

Po tym zdaniu wyszedł z pomieszczenia. Akasuna długo się zastanawiał czy iść, bo dużo by ryzykował, nie jest obecny na stanowisku i takie tam. Mogliby go zwolnić… jednak opiernicz też mu się nie uśmiecha. Dobra, pieprzyć to i tak ostatnio wszystko mu się wali. Wstał i podszedł do drzwi, po drodze jakaś jego koleżanka z roku go uświadomiła w sytuacji. Lekarz prowadzący zamienił dzisiaj jego dyżur sanitariusza z jakimś kolesiem robiącym jako pielęgniarz na oddziale. Cóż, dla niego to tam bez różnicy.

- No co tak długo? – warknął facet w fartuchu, przeglądając historie pacjenta.

- Przepraszam – odpowiedział krótko, chyba nawet nie wymagał wytłumaczenia, a nawet jeśli i tak miałby je gdzieś. Tak jak wszyscy na wyższym szczeblu z złymi dniami dodatkowo.

- Mamy dzisiaj od grona pacjentów. Potrzeba mi kogoś, kto szybko i sprawnie się wszystkim zajmie – odparł i wręczył mu niewielki plik kartek z postawionymi już diagnozami i innymi takimi. - Liczę na ciebie, Sasori.

- Tajes – mruknął od niechcenia. Doktor klepnął go w plecy i zabrał się za innych pacjentów.

Zabrał się od razu do roboty, nałożenie szwów czy szyn szło mu w mgnieniu oka, nawet pacjenci byli zaskoczeni. Jedna dziewczyna nie za bardzo była zadowolona, nakładał jej szynę wzdłuż przedramienia, a jako, że jej się spodobał zabawiała go anegdotkami swojej historii. Nie skończyła mówić, a on się podniósł, nakazał czekać pół godziny na zesztywnienie opatrunku i udał do kolejnej osoby. Jego historia wywołała uśmiech na jego ustach.

- Wszyscy tak będziecie reagować? – zapytał już tym znudzony i wystawił rękę do opatrunku.- Każdemu się może zdarzyć -  bąknął do niego.

- Jasne, wszyscy się masturbują do skręcenia nadgarstka – mruknął kąśliwie i zaczął uciskać mu rękę, by ją unieruchomić.

- Widzę, że mnie doktor rozumie – mruknął nadając mu tytuł, którego w sumie jeszcze nie posiada, ale jest mu miło. – przy jakim porno ostatnio onanizowałeś? – zapytał ni stąd ni zowąd. Sasori wybałuszył oczy.

- Przy żadnym – oznajmił, niech się cieszy, że w ogóle mu na to pytanie odpowiedział.

- Nie ma co się wstydzić, doktorku – trącił go znacząco ramieniem, przez co na nowo musiał usztywniać. – jestem prawie psychologiem. Według nas to nic złego, to jedynie drobna pomoc w przyjemnościach.

- Mam dziewczynę – odpowiedział konkretnie, co się z tym zboczeńcem będzie dogadywał. Posłusznie umilkł, rozumiał aluzje takiego wtargnięcia w słowa. Sasori spojrzał na niego, zastanawiając się przez chwilę. – co byś poradził osobie, która musi wybrać pomiędzy dziewczyną, a kumplami?

- Uhuhu, ale szmata… bez urazy – dodał chłopak, napotykając ostrzegawcze spojrzenie Sasoriego. Zacisnął mu mocno rękę. – na co komu dziewczyna skoro są porno – zaśmiał się, ale no właśnie. – szczególnie TAKĄ.

- Nie powiedziałem, że to ona dała mi taki warunek – oznajmił, no cóż, jak będzie to wiedział to nie będzie porada, która mu w jakikolwiek sposób pomoże. – coś cię boli? – zaprzeczył ruchem głowy.

- Masz racje. No to kochasz dziewczynę?

- Kocham.

- A kumpli?

- Nie cierpię – stwierdził, no sorry taka prawda! Jego pacjent uśmiechnął się krzywo, znał takie typy przyjaźni, chyba są najtrwalsze, bo opierają się na szczerości. Czasem brutalnej, ale wszystko, by dla siebie zrobili.

- Wiesz, wybrałbym tego, kto nie postawił mnie pod takim wyborem.

Przez chwilę kończył pracę nad opatrunkiem z nieobecnym wzrokiem. Tak to mu pomogło, ta rada. W sumie tak psychologicznie do tego podszedł, pewnie gdyby trochę dłużej z nim porozmawiał, podjąłby stuprocentową decyzję, jednak praca zobowiązuje. Podziękował i odszedł dalej.

Południem, kiedy miał wolne w pracy, a jutrzejszego dnia, także i na uczelni, pojechał do babci. Tak, jak prosiła mieli wybrać się na te głupie zakupy. To miała być ciężka rzecz, a jaka była prawda? Laptop dla Matsuri, no ludzie… kręgosłupa by sobie nie zwichnęła od tego, nawet jakby bardzo chciała. Dobra no, okazało się, że Chiyo nawet nie rozróżnia komputerów od laptopów. W jakim ona świecie żyje…?

- Masz powód do zejścia z tego świata. Nie nadążasz za nim – mruknął kąśliwie, sprawdzając wszystkie informacje przy promocyjnych laptopach. Wiecie, pamięć RAM, dysk twardy i inne.

- Wcale go nie gonię – stwierdziła i szczypnęła go w policzek. – mam przecież takiego mądrego wnuka – odsunął się od staruszki, rozmasowując sobie buzie. No nie publiczne! – Co cię trapi?

- Nic – odrzekł krótko, nie będzie jej  się zwierzał z problemów sercowych. Okej, są rodziną, ale nie. Nawet chłopakom o tym nie powiedział. Są rzeczy, z którymi trzeba się zmierzyć samemu.

- Chodzi o Noriko? – zapytała, ależ jej napastliwość była irytująca. Milczenie wnuka odebrała, jako przytaknięcie. – Skoro cię to męczy to to zakończ. Jesteś młody,  jeszcze znajdziesz kogoś. Kogoś bardziej odpowiedniego dla ciebie, za kim skoczysz w ogień.

- Nie męczy mnie – odparł sucho, czy ona musi o tym gadać? Nawet nie wie o co chodzi to wystarczający powód, aby zamilkła, jak nie na wieki to chociaż na chwile.

- Może to problemy na tle seksualnym, hm? Problemy z erekcją?

- Babcia! – warknął, a właściwie krzyknął, aż ludzie się obejrzeli. Jaki wstyd…

- Gdybyś powiedział od razu, nie bawiłabym się w zgadywanki

- Nie musimy o tym rozmawiać – uświadomił wściekle. Za jakie grzechy musi ją znosić? – Jaki Matsuri potrzebuje laptop? – Chiyo zastanowiła się, coś jej mówiła…

- Grafowy – stwierdziła, skleroza jeszcze ją zbytnio nie dotyka. Spojrzała na wnuka, który patrzył na nią, jakby uciekła ze szpitala dla obłąkanych.

- Jaki? – zapytał i zaśmiał się szyderczo pod nosem. -  Raczej graficzny       . Zrób sobie jakieś badanie akustyczne słuchu – dodał, szukając odpowiedniego modelu.

- Ty byś mnie tylko do szpitala wysyłał – fuknęła.

- Co za baba… to nie prawda – zaprzeczył niewzruszenie. – nie tylko tam… - bąknął pod nosem, ale i tak to usłyszała i trzepnęła go w ucho. Sytuacji przyglądała się jakaś ładna dziewczyna pracująca w obsłudze.

- Jak to się zwracasz do babci, gówniarzu – jedynie wydymał usta na tą uwagę, ale darował sobie brutalne komentarze. – przepraszam, mogłaby nam panienka pomóc?

- C-Co ty wyczyniasz, babciu? – szepnął do niej groźnie. Nie potrzebował pomocy w takiej lipnej sprawie, ale chce być dokładny, czy ona tego nie rozumie? Dziewczyna zbliżyła się do klientów, Chiyo od razu pchnęła ją lekko  do wnuka, na co zmroził ją wzrokiem.

Cóż ten wnuk od niej chce? Ładna dziewczyna, z pracą i miłym uśmiechem. Niech zobaczy, że istnieją inne kobiety na tym świecie. Jednak Sasori był obojętny na umizgi dziewczyny, stanowczo przystawał przy swoim zdaniu w wyborze laptopa. Nie będzie słuchał kogoś, kto mu poleca inny sprzęt, bo jest ładniejszy.

Po chwili odpuściła i poszła po żądany przedmiot, chłopak spojrzał na babcie z pretensją. Nie prosił o żadne swatanie do cholery, niech takie rzeczy sobie próbuje na Matsuri. Pieprzona pożal-się-boże romantyczka.

Kiedy już zapadł zmrok, wyszedł od rodzinnego domu. Musiał jeszcze zainstalować wszelkie pierdoły na komputer, bo oni się na tym nie znają, co tam, że instrukcje są szczegółowe i w ich narodowym języku, oni się nie znają. Baby, nawet potrafią udawać głupie, by mieć lekko.

Stał pod przystankiem tramwajowym, czekając na swój, z numerem cztery. Na uszach miał słuchawki, a z nich odtwarzała się muzyka bezpośrednio z telefonu, Simple Plan – taka godna dla ucha piosenka. Dzięki temu miał też idealny pretekst, by ignorować ludzi wokół. Ile razy można odpowiadać, gdzie teraz tramwaj ma jechać… rozpiska jest powieszona na tablicy. Ludzie, wysilcie się. Kilka minut później, jego spokój został zaburzony, ktoś z tyłu pociągnął jego kabelki ze słuchawek, wytrącając je z uszu. Natychmiast spojrzał w ów stronę.

- Co jest, nudzi wam się? – zapytał obojętnie, powracając wzrokiem na tory. Itachi i jego dziewczyna… jakoś ich widok go dołował. Sheeiren była lubiana przez Akatsuki, nie ważne, że niektórzy po prostu bali się jej nie lubić… no i razem z Uchihą tworzyli taką idealną, wiecznie szczęśliwą parę. Też tak chciał.

- Jaki miły… to już nie wolno zaczepić cię, bo się stęskniło? – sarknęła z uśmiechem i szturchnęła go lekko po ramieniu. Lekko miało być, a bolało… lecz nie pokaże swojego bólu, taka duma mężczyzny.

- Nie – stwierdził sucho.

- Co tam Akasuna? – wtrącił w końcu Itachi, obejmując dziewczynę ramieniem.

- Nic. Czekam.

- Rozmowny, jak zawsze – stwierdziła szatynka. – widziałam wczoraj twoją dziewczynę w parku… z jakimś kolesiem – tym zdaniem wzbudziła jego ciekawość, taksował ją wzrokiem, czekając na dalszy ciąg wypowiedzi. – spoko nic złego nie zrobiła, zachowywali się jak brat z siostrą – uśmiechnęła się uspokajająco.

- Nie mówiłaś mi o tym – oburzył się Itachi, no jak to, takie tajemnice.

- Byłeś przecież ze mną, głupku… - odparła… chociaż chwile zwątpiła. – a nie, jednak nie byłeś, ale szłam do ciebie – no to mogła się pomylić. Uchiha przewrócił oczami.

- Ale za głupka żądam przeprosin – oznajmił i nachylił do niej policzek. Uśmiechnęła się i ucałowała go w delikatny fragment twarzy. Ucieszył się, akcentując to delikatnym uniesieniem kącików ust.

- Rzygam tęczą przy was – mruknął zadziornie Sasori, potem nadjechał pojazd z numerem cztery. – spadam, nara.

Ruszył do pojazdu, może będzie wolne miejsce, może będzie wolne miejsce… jest!  Uszczęśliwiony usiadł na siedzeniu obok jakiegoś dziadka, który siedział z założonymi rękami i starał się nie przysnąć. Myśli czewonowłosego toczyły się wokół tego co powiedziała Imai… Noriko była z kimś w parku, brata na pewno nie ma, a kolegów… no ma, ale i tak ogarnia go jakaś taka zazdrość. Po chwili z jednego z przystanku weszła jakaś kobieta z dość pokaźnym brzuchem. Była przy nadziei, akcentowało to jej pełne ciepła i troski głaskanie tych okolic. Postanowił…

- Rusz się młodzieńcze i ustąp miejsca – nakazał mu staruszek obok, karcąc wzrokiem. – rodzice cię nie nauczyli kultury? – burknął retorycznie.

- Właśnie miałem to zrobić – wstał dumnie i trochę chwiejnie, bo tramwaj był w ruchu, podszedł do kobiety. Wytłumaczył jej zamiary i musiał nalegać, by tam usiadła. Dosłownie metr od siedzenia, miejsce zajął jakiś idiota.

Jednak to nic, staruszek wygłosił mu wystarczająco brutalną reprymendę, aby sobie poszedł. Potem stał obok tego państwa i wysłuchiwał, jaka to młodzież jest w dzisiejszych czasach, nadal trzeba ich uświadamiać w prawidłowych zachowaniach.

Następnego dnia po południem do mieszkania Akasuny przybyła Noriko. Miała klucze no i z racji, że dzisiaj miał wolne od studiów, nie wychodził z mieszkania. Wczoraj wieczorem do niej zadzwonił, ponieważ musieli porozmawiać, kobieta sama chciała przyjść do niego do mieszkania. Wyszedł z kuchni do przedpokoju, gdzie znajdowała się dziewczyna. Stała przed nim z towarzyszącą walizką.

- Cześć – przywitał się.

- Hej – odrzekła, odgarniając sobie włosy do tyłu.

- Noriko… nie wiem, jak ci to powiedzieć… - zaczął, miał taką nadzieje, że ona mu przerwie. Jednak pozwoliła mu kontynuować. Jak na złość… - nie będę wybierał między kumplami, a tobą. Nie chcę zrywać i nie chcę tracić przyjaciół, proszę zaakceptuj to – zakończył, wbijając w nią swoje brązowe oczy.

- Chyba trochę za dużo wymagasz Sasori. Nie ważne… - westchnęła cicho, zakładając ręce na piersiach. – nawet gdybym twoim wyborem byłam ja, to nie widzę dla nas przyszłości.

- Co to znaczy? Zrywasz ze mną? – zapytał mrużąc oczy.

- Tak, przyszłam tylko po resztę swoich rzeczy – oznajmiła i wyminęła go, kierując się do sypialni.

- Chodzi o tego faceta, z którym się spotkałaś dwa dni temu w parku? – zapytał, kiedy byli już w pokoju. Stał oparty ramieniem o framugę drzwi, dłonie miał schowane w kieszeni, a tam zacisnęły się w pięści. Na to pytanie dziewczyna spojrzała w milczeniu na trzymaną w ręku bluzę, chwile potem otrząsnęła się z amoku.

- Nie – rzuciła krótko i wciąż się pakowała.

- Jak to nie? Znajoma cię widziała, nie udawaj – stanął naprzeciwko niej, tarasując jej dojście od walizki do szafy. Był zazdrosny, liczył się z rozstaniem, ale utworzenie od razu nowego związku to za szybko. W dodatku to go boli.

- To nie przez niego się rozstajemy, a przez ciebie – warknęła mijając go do szafy. Odwrócił się, mrużąc oczy.

- Przeze mnie? To nie ja kazałem ci dokonywać wyboru.

- Sasori, gdybyś wybrał mnie od razu nie byłoby tego co jest teraz – wyjęła z szafy ubrania i kolejny raz go wyminęła wkładając je do torby. – chciałam się przynajmniej upewnić, że jestem dla ciebie ważniejsza, niż ci debile. Nawet gdyby to nic nie zmieniło.

- Znaczy, że to był tylko test? – dopytał. Nie mógł określić towarzyszących mu w tej chwili emocji. Czy był wkurwiony, że poddała go jakiemuś dziecinnemu sprawdzianowi uczuć, czy był załamany swoim zachowaniem, tym że jednak nie potrafił dokonać wyboru.

- Taa, bo wątpiłam byś faktycznie urwał z nimi kontakt, jak bym chciała.

Sasori milczał, ogarnęło nim poczucie winy. Przez niego samego rozpadł się właśnie jego związek, dużo razy zdarzały mu się zerwania, ale pierwszy raz, aż tak to odcisnęło się na nim. Nie przerywał jej w pakowaniu, nie śmiał jej nawet zatrzymywać, zachowałby się w końcu jak ignorant.

Noriko była niewzruszona stanem, do którego doprowadziła chłopaka. Nie widziała w sobie żadnej winy, to Sasori zaniedbywał ten związek zamiast go pielęgnować. Początki związku są przecież od tego, by pokazywać sobie, jak komuś zależy. Był zdecydowanie na to za młody, za młody na stały związek, a ona właśnie taki chciała stworzyć. Jak nie z Akasuną to z kimś innym.

- Zamieszkasz u siostry? – zapytał w końcu, patrząc jak wkłada ostatnie rzeczy.

- Na razie tak – odparła, czuła na sobie jego taksujący wzrok, ale nie chciała na niego patrzeć. W pewnym sensie dalej żywiła do niego ciepłe uczucia, bała się że zmięknie.

Ostatnimi czasy przeżywała  silne empatyczne emocje, widząc smutny wzrok Sasoriego, pewnie by się rozpłakała. W dodatku Sasori ma taki swój urok, ma coś takiego, że chce się do niego podejść i przytulić, potem by go zapewne pocałowała, a pod wpływem tej namiętności wylądowała by z nim w łóżku… kurwa, dość bo się samoczynnie napala. Otrząsnęła głową, wypuszczając z ust powietrze z rozgrzania, które ją nawiedziło.

- Nic ci nie jest?  Wyglądasz na rozpaloną – w chwili, gdy dotknął jej czoła, odrzuciła jego rękę. Docisnęła materiał torby i siłowała się z zapięciem zamka. – pomogę ci.

- Nie trzeba – stwierdziła, ale nie posłuchał jej. Sprawnym, spokojnym ruchem zapiął przedmiot. Spojrzał na jej twarz, była taka… bez wyrazu. Trudno ją było odczytać. – Dziękuję.

- Noriko… - zaczął biorąc do rąk torbę. – a czy możemy zostać chociaż przyjaciółmi? – gestem dłoni odprawił ją do przedpokoju, gdzie pomógł zanieść torbę.

- Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł – mruknęła cicho. W pomieszczeniu zaczęła ubierać buty. – facet, z którym widziała mnie twoja znajoma, to mój kolega z pracy – przytaknął jedynie głową było mu trochę lżej, że jednak z nikim się nie spotyka. – zaproponował mi… związek.

- Chyba się nie zgodziłaś…?

- Heh – zaśmiała się pod nosem. – a czemu miałabym odmówić? Przecież jestem wolna – wyciągnęła rękę po torbę, zerkając na niego znacząco.

- Nie sądzisz, że to za szybko? Wygląda jakbyś miała to gdzieś, czy jesteśmy razem czy nie – warknął oddając jej torbę. – a podobno to mi nie zależało – prychnął.

- Ja cię nie odtrącałam dla osób trzecich, które wpierdalały się bez zapowiedzi. Z nami koniec – wraz z ostatnim zdaniem otworzyła drzwi mieszkania, zastając widok Deidary, który nie wyhamował z ręką i puknął ją w głowę. Obrzuciła go morderczym spojrzeniem i odwróciła z powrotem do Sasoriego. – O tym między innymi mówiłam. – przepchała się obok blondyna. Odprowadził ją zdezorientowanym wzrokiem i spojrzał na kumpla.

- Co jest? Ma okres? – uśmiechnął się gorzko, niech cierpi, a co!

- Nie… - szepnął Sasori, a niebieskooki wszedł sobie do mieszkania.

- W… jest w ciąży?

- Nie.

- Uff – złapał się za serce i odetchnął. Jak dobrze. – No to o co biega?

- Zerwała ze mną – uświadomił załamanym głosem.

- Och… no to gratulacje stary! – uniósł otwartą dłoń, czekając z entuzjazmem na przybicie piątki, no nie doczekał się. Sasori spojrzał na niego z politowaniem, on cierpi! To nie czas na piątki… - Ej, nie łam się. Znajdziesz sobie lepszą, nie? Saso, kurwa nie bądź cipą, ogarnij się!

- Noriko była idealna – oparł się o ścianę. Żałosny widok.

- Jak ktoś lubuję się w egoistycznych, zadufanych w sobie kościotrupach to tak, była idealna – zakpił wyniośle.

- Wiesz, w ogóle nie pomagasz. Nie mam dzisiaj nastroju, weź wyjdź – otworzył drzwi od mieszkania i wypychał przez nie blondwłosego przyjaciela. – chcę zostać sam…

- Daj spokój Kochanie – odwrócił się do niego i złapał za ramiona. – Ja już ci nie wystarczam? – zapytał pretensjonalnie, chciał go rozśmieszyć, by poluzować atmosferę, ale to na nic. Usta nawet na nanometr nie uniosły się ku górze, a wzrok był w dalszym ciągu smutny. Jedynie westchnął ciężko. – Dobra… dam ci spokój. Dzwoń jak będziesz chciał pogadać – mruknął i skierował się długim korytarzem do schodów.

- Dzięki Dei.

- Luz - za sobą usłyszał delikatne trzaśnięcie drzwiami, spojrzał w tamtą stronę, jednocześnie wyciągając z kieszeni telefon. Potem schodząc wybrał kontakt, z którym wykonał połączenie. – no cześć Hidan, zgadnij co się stało…? Lepiej – uśmiechnął się do siebie, a potem ponownie wrócił do standardowej miny. – nie, w porównaniu z tym to gorzej… dobra, stul mordę. Saso i Noriko zerwali… No… Noriko, nie wiesz kto to durniu…? Tak, pani Szmata… Nie, nie opijamy, trzeba go pocieszyć jakoś… nie, nie tak…! Spierdalaj…! Nie wiem, coś się wymyśli… - uśmiechnął się do siebie.

DATA

14.12.2013

OD AUTORKI 

I jest nowy rozdział~! Mam nadzieje, że się wam spodoba xD Teraz, kiedy już ze sobą zerwali akcja będzie biegła trochę szybciej xD będzie coś w stylu "dwa miesiące później", bo ja tam już chcę zacząć pisać o Naokim, a musi mi się on wpierw urodzić xD 

Blogi, blogi - znowu się nie wyrobiłam z nadrobieniem, znaczy większość już przeczytałam, teraz tylko sklecić komentarz... spodziewajcie się mnie niedługo ;D

Ach i dziękuję wam pięknie za wszystkie komentarze, obserwacje i wyświetlenia :) :*

Pozdrawiam ciepło ;*