ROZDZIAŁ 2.

Następnego dnia, kiedy wszyscy już się pozbierali do domów, zostawili go samego z tym całym syfem. Nie chciało mu się sprzątać, w sumie była dopiero piąta rano… kimnie się na dwie godziny i wysprząta wszystko, nim wróci Noriko. Tak, to dobry pomysł. Nastawił budzik w komórce i położył się na kanapie, wystarczyły sekundy, aby Morfeusz zabrał go w swe objęcia.

Po jakimś czasie zestrzelał zamek w drzwiach, a do pomieszczenia weszła brunetka. Zdjęła z siebie płaszcz i zajrzała do salonu. Tak jak podejrzewała, wszędzie syf z wczorajszej pożal się imprezy. Westchnęła ciężko i postąpiła krok na przód, nie zamierza tego po nich sprzątać. Kątem oka zauważyła swojego chłopaka smacznie śpiącego na kanapie, podeszła cicho do oparcia i położyła na nich swoje łokcie. Uwielbiała obserwować jego spokojną twarz, równy oddech i w ogóle całokształt. Wysunęła jedną rękę do jego twarzy i odgarnęła mu grzywkę w bok, to podrażniło przyjemnie jego twarz, lecz się nie obudził. Jedynie przekręcił się na bok i skulił infantylnie. Uśmiechnęła się do siebie i wyjęła ze schowka w pufie ciepły koc, którym go okryła.

Następnie ruszyła do łazienki z zamiarem wzięcia ciepłego prysznica, niestety to postanowienie zostało zniweczone przez postąpiony do przodu krok. W bosą stopę dziewczyny wbił się jakiś odłamek przezroczystego szkła, jęknęła głośno i upadła na podłogę, wybudzając tym Sasoriego.

- Co się stało? – zerwał się do dziewczyny, przeskakując oparcie kanapy. – Krwawisz?

- Taa, chyba wbiło mi się coś w stopę… cholera – syknęła wymownie. Sasori od razu zareagował i przeniósł ją na kanapę, jak najdelikatniej usunął wbite szkło z jej nogi. - skąd się to tam wzięło?!

- Poczekaj tu, pójdę po apteczkę – nakazał, całkowicie ignorując jej pytanie. Udzielenie jej prawdziwej odpowiedzi jest adekwatne do kolejnej awantury na temat znajomych.

Oczyścił jej ranę i począł owijać bandażem stopę, uprzednio delikatnie podnosząc jej nogawkę od rurkowych spodni. Patrzył na to z profesjonalnym skupieniem, jak to przystało na lekarza. Po chwili uśmiechnął się do niej delikatnie na znak, że gotowe i poszedł zanieś pudełko z przedmiotami potrzebnymi do udzielenia pierwszej pomocy. Następnie już zabrał się za sprzątanie pozostałości z imprezy.

- Pomóc ci? – zapytała czarnowłosa, gdy złość za wybór imprezy jej przeszedł pod naporem zmęczonej buźki chłopaka. Przekręcił głową, zbierając do czarnego worka na śmieci odpadki z wczoraj. – Na pewno?

- Tak – odpowiedział, szukając wzrokiem śmieci, a walały się one w różnych miejscach, jakby chowali butelki z browarów by ich nie znalazł. Tak na złość jemu, więc ta opcja była wysoce możliwa.

- Co dzisiaj będziemy robić? – zapytała miło.

- Nie wiem – czuł się jak w jakiejś grze logicznej szukając tych pierdół. Następnym zrobi, jak Nagato ostatnio, nie pozwoli nikomu wyjść z domu póki nie posprzątają po sobie. I od niego nie uciekną przez okno w kiblu, taki plus mieszkania w bloku na drugim piętrze.

- To pomyśl – warknęła Noriko, dopiero teraz zorientował się, że jest zła… co zrobił?

- Co to za ton? – zaśmiał się lekko, może uda mu się na foch kobiety zadziałać żartem? Jednak chyba tylko ją rozjuszał, postanowił się zrehabilitować. – To może… pooglądamy coś na DVD?

- Jesteś beznadziejny, wiesz? – zapytała gniewnie.

- No… nie, nie wiedziałem – uśmiechnął się, ale ta żartobliwa odzywka zadziałała na nią, jak płachta na byka. Wstała ostro na równe nogi i lekko kulejąc zamknęła się w łazience, trzaskając mocno drzwiami.

Kobiety. Czasem wstępuje w nie istny diabeł, a facet nie może ogarnąć o co im chodzi, jak pyta to odpowiadają jakże wkurwiającą sugestią – domyśl się. A wygińcie będzie święty spokój! On też nie miał dobrego humoru, spał raptem kilka godzin, nie ma szans na odespanie i musi sprzątnąć ten syf. W dalszym ciągu nie chciał pomocy, sam bierze odpowiedzialność za to do czego doprowadził i tyle.

Związał pełny wór w kokardkę i położył w przedpokoju, jak będzie wychodził to wyniesie śmieci. Teraz przydałoby się sprawdzić i zająć kochanką. Wpierw przysłuchał się odgłosom z pomieszczenia, długo panowała cisza, aż w końcu nastał dźwięk spuszczonej wody. Zapukał lekko w drzwi.

- Noriko…

- Odejdź! – warknęła po drugiej stronie drzwi, ale on i tak bez przeszkód wszedł do środka. Podszedł do umywalki, gdzie przymierzała się do umycia rąk. - Pozwoliłam ci wejść?

- Nie – odpowiedział zgodnie z prawdą. – co się stało? – odgarnął jej opadające na twarz kosmyki włosów, które z tyłu były spięte w niechlujny kok. Skrzyżowała się z nim spojrzeniem, te jej było groźne.

- Domyśl się – wycedziła, na co zmrużył oczy.

- Przestań się bawić ze mną w kotka i myszkę – warknął. – Powiedz o co ci chodzi, naprawdę nie czytam ci w myślach – zirytował się, tak pewnie działało to zmęczenie, które go ogarniało.

- Dobra – rzuciła ręcznikiem w niego, gdy obtarła ręce. – jestem wściekła, że mnie zaniedbujesz!

- Nie zaniedbuję – odwiesił spokojnie materiał na wieszak.

- Och, proszę cię. Wczoraj już ci odpuściłam ten dzień, ale dzisiaj chcę z tobą go spędzić w stu procentach, a ty nie masz mi do zaproponowania kompletnie nic, prócz powtórki filmów na DVD. W ogóle cię nie obchodzi moja obecność, mogłam nie wracać – stwierdziła i chciała go wyminąć, lecz złapał ją w porę za ramię, czule obejmując jej ciało.

- Przepraszam, jestem po prostu zmęczony – prychnęła na ten komunikat i oderwała się od niego. – nie gniewaj się – westchnął ciężko.

- Jak mam się nie gniewać? Rzadko mamy czas dla siebie, dzisiaj jest jesteś zmęczony, wczoraj był wybrałeś kolegów. Wiesz jak się czułam? – zapytała. Akasuna patrzył na nią ze standardowym spokojem, wysłuchując dziewczyny z należną uwagą. – Pojęcia nie masz, bo ci na mnie nie zależy.

- Zależy – odparł przejęty. – ale to moi kumple, nie będę przecież urywał z nimi kontakt – z drugiej strony tego się nie da zrobić, już podpisał z nimi pakt, mówiąc im cześć.

- Ale mógłbyś ich ograniczyć – zasugerowała pretensjonalnie, na co zmrużył oczy.

- Całą grupą spotykamy się raz lub dwa razy w miesiącu. Pojedynczo spotykam się czasami na uczelni, o co ty masz do mnie pretensję? Bardziej ograniczyć to się chyba nie da.

- Mogliby cię uprzedzić, nim się wpierdolą do mieszkania – warknęła zakładając ręce na piersi. – tacy kumple, a nie umieją uszanować twojej prywatności – odparła, a wtedy zapadła kilkusekundowa cisza.

- Dobrze, masz rację – rzekł spokojnie i objął ją w pasie. – przepraszam. Gdzie masz ochotę dzisiaj wyjść? – zapytał w dużej mierze zmuszając się do tego. Naprawdę nie chciał wychodzić, chciał posiedzieć w ciepłym domku, wypocząć ewentualnie się pouczyć.

- Zjedzmy coś na mieście.

Zgodził się, muskając ją w czoło ustami. Dopiero po jej oddaleniu się, westchnął ciężko, jednak miłość skłania do poświęceń, a on zdecydowanie ją kochał. Nie liczyło się, że czasem się na nią wkurwi, w prawdzie czasami jej fochy są uzasadnione. Po jakimś czasie oboje się przebrali w świeższe ubrania i wyszli z domu.

Noriko cieszyła się wyjściem, poszli razem do knajpy w porze obiadowej, a potem do teatru. Sasori był ucieszony jej szczęściem i tylko dlatego mógł zaliczyć ten wypad do udanych. Nawet nie zorientowała się, że zasnął na jakiejś tam scenie, jak dobrze. Przez tydzień w ogóle się z nią nie zobaczy, do szkoły wyjdzie wczesnym rankiem, gdy będzie spała, potem praca i wróci przed północą. Obowiązki…

W szkole radził sobie bardzo dobrze, nauka o wiele lepiej idzie, gdy pasjonują cię tematyki. Uczył się w pracy, gdy nie mieli obowiązków, a wbrew przekonaniom zdarzało się to nawet często. Bo ratownicy byli wydzieleni na dwie grupy, więc dzielili się pracą, a jak na stolicę kraksy z uszczerbkiem na zdrowiu człowieka zdarzały się rzadko. W tym tygodniu został przydzielony jako ratownik w karetce. Funkcje dzielił z kolegą ze szkoły Hideo, włosy zafarbowane na blond, oczy jasno niebieskie – nie znosił go. Był arogancki i wielce dumny, nie słuchał Akasuny nawet w sugerowanych radach – myśli, że młodszy to głupszy. Sam jest głupi.

Na zapleczu pisał pracę na uczelnie, zawsze tak robił. Nikt się nie czepiał, byli pod wrażeniem samodzielności chłopaka, gdy poznali jego historie. Większość w końcu korzysta z pieniędzy rodziców. Po chwili rozbrzmiał szpitalny telefon, jak zwykle odebrał kierowca karetki i zaczął o wszystko wypytywać, Sasori wraz z Hideo już zakładali swoje odblaskowe kurtki i słuchali w skupieniu rozmowy.

- Znowu się uczysz? Nie możesz tego robić w domu? – warknął pogardliwie. Zignorował to, co się będzie jakimś dupkiem przejmował. – Nie ignoruj mnie gnoju – szarpnął go za kołnierz.

- Nie, nie mogę się uczyć w domu  - odepchnął go, rzucając krótką odpowiedź.

- Niby dlaczego? Taka patologia u ciebie panuję? – zapytał drwiąco, jedyna osoba, która gówno wie na temat Sasoriego, a najwięcej się wypowiada.

- Nie – uśmiechnął się przymykając lekko oczy. – mam głupiego kolegę i muszę za niego myśleć w pracy – znowuż szarpnął go za kurtkę.

- A chcesz w ryja? – warknął wściekle.

- Hej, hej! Spokój! – wtrącił kierowca, rozdzielając ich. – W centrum handlowym kobieta nagle zasłabła, doszło do utraty przytomności. Migiem do karetki! – zawołał do nich, posłusznie wykonali rozkaz.

Zapakowali się do pojazdu i popytali o szczegółowe informacje. Jechali na sygnale, więc na miejsce dotarli po dziesięciu minutach. Musieli pobiec do środka centrum handlowego, obładowani medycznymi przyborami pierwszej pomocy, przepchali się przez tłum gapiów w sklepie z obuwiem. Nikt nie zaczął reanimacji, ale to nawet dobrze, u kobiet w ciąży to trochę inaczej przebiega.

- Jesteśmy ratownikami ze szpitala. Sasori Akasuna i Hideo Fuse – przedstawił siebie, jak i kompana, a potem, gdy skinieniem głowy pozwolono im na wykonywanie pracy, ukucnęli przed ciężarną blondynką. Sprawdził jej puls.

- Który miesiąc ciąży? – zapytał Hideo.

- Szósty – odpowiedział jakiś chłopak, bacznie przyglądający się poszkodowanej. – jestem jej bratem.

- Płód już się rozwinął, Akasuna – napomknął mu mężczyzna.

- Wiem. Potrzebna jest resuscytacja. Podaj klin – poprosił, a po otrzymaniu przedmiotu, włożył go pod prawy bok kobiety, by płód nie uciskał żyły głównej. – Wykonam masaż serca – przyłożył dwa palce pond mostek, by wycelować miejsce, następnie ułożył tam dłoń odginając palce do góry, drugą ułożył na grzbiecie pierwszej i nachylając ramiona prostopadle do klatki piersiowej, zaczął trzydzieści ucisków.

- Pobiegnę po nosze – uprzedził Hideo.

Nie odpowiedział mu, w skupieniu odliczał uciski, a po nich sprawdzał bicie serca. Dopiero po czwartej próbie nastąpiły pożądane oznaki. Ułożyli kobietę na ruchome nosze i czym prędzej zawieźli do karetki. Brat naturalnie pojechał z nimi, dlatego jedynie Sasori jechał w doczepce ambulansu z kobietą i jej bratem.

- Podaje pana siostrze kroplówkę, by uzupełnić ewentualny niedobór wody – powiadomił, wykonując ów czynność. Trzeba było informować, by tym uspokajać pacjentów lub ich bliskich.

- Co z nią? Już raz straciła przytomność jakoś na początku ciąży, ostatnio mi mówiła o częstych zawrotach głowy i senności – poinformował nerwowo.

- Nie nam to oceniać, podejrzewam jakieś nieprawidłowości serca, ale szczegółów dowie się pan w szpitalu. Jak coś to może pan poprosić o badanie rytmu serca – odpowiedział spokojnie, podpinając rurkę kroplówki do wenflonu. – Ile pana siostra ma lat? – dopytał, aby rozluźnić atmosferę, tak go uczono.

- Piętnaście… - odpowiedział niepewnie, jednak żadnej krytyki nie usłyszał. Czerwono-włosy miał obojętną minę.

- Rozumiem – odparł krótko.

Po chwili już dojechali do szpitala, zawieźli kobietę na odpowiedni oddział i wypytani o szczegóły przez lekarza zajmującego się piętnastolatką, odpowiadali możliwie jak najlepiej.

- Dobrze, wykonamy badania neurologiczne mózgu – stwierdził bardziej do siebie, patrząc na dziewczynę, potem zwrócił do chłopaków. – możecie odejść – powiedział mężczyzna w fartuchu. Sasori odwrócił się i wolno kierował na zaplecze.

- Doktorze – zawołał jeszcze Hideo. – jeżeli mogę coś zasugerować to proszę zbadać dziewczynę pod kątem badań serca, jego praca, rytm – Akasuna odwrócił się gwałtownie, przecież to jego diagnoza. Pierdolony słowny kleptoman, zresztą co za bezczelność, dawać rady wykwalifikowanemu lekarzowi.

- Tak zrobimy – odparł po chwili i klepnął go po ramieniu na znak pochwały. Kiedy debil, chciał wyminąć Akasune ścieli się mordującymi się spojrzeniami.

- Chuj z ciebie – warknął na Hideo, a ten posłał mu rozbawiony uśmiech.

- Korzystam, gdy jest okazja – odrzekł perfidnie.

Jak on go nie znosił, no kurwa jak on go nie znosił! To się po prostu w dupie nie mieści. Odszedł spokojnym krokiem na zaplecze, dokończyć zadanie na uczelnie. Dobra, niech mu podpierdala diagnozy, by lizać dupę szefom. Niech go awansują, aby nie będzie widział już jego mordy.

Weekend minął bardzo spokojnie i przyjemnie, zrobili sobie lekki męski wypad z Tobim i Deidarą do baru na parę piw. Nie żeby się uchlać, a zwyczajnie pogadać, pośmiać się. Noriko też była u swojej przyjaciółki, która dotkliwie przeżywała jakieś rozstanie. Więc weekend, a właściwie cały kolejny miesiąc przetrwali bez jakiś większych awantur, ale też z mniejszym czasem dla siebie. Aż w końcu nadszedł dzień, kiedy to miał wolne od uczelni i od pracy. Ale nie jego partnerka. Noriko pracowała jako barmanka w jednym klubie, co nie bardzo mu pasowało, roiło się tam od tandetnych podrywaczy, nachalnych pijaków i psychicznych ćpunów. Dlatego wybrał się tam wraz z Deidarą i Hidanem, bo on to się jawnie wpierdolił w ich plany.

Sam nie wie, czy siwowłosy zamontował im w telefonach jakieś szpiegowskie pluskwy, że wie gdzie, kiedy i po co się wybierają, ale nie chcą sprawdzać. W końcu taki czyn byłby genialny, a Hidan no cóż, taki nie jest. Smutne, lecz prawdziwe. No dobra, sprawdzi! Siedząc przy barze Akasuna rozłożył swój telefon na części. Nie ma pluskw.

- Co robisz? – zapytała Noriko z uniesioną brwią, przygotowując jednemu z klientów popularny drink, mojito.

- Chwila zwątpienia – odrzekł z lekkim uśmiechem. No jak on śmiał myśleć, że Hidan jest genialny. Chyba za dużo wypił, tak to musiało być to. – Kiedy kończysz pracę?

- Heh – uśmiechnęła się sztucznie. – mam uwierzyć, że przyszedłeś tu po mnie? – przytaknął obojętnie głową, składając swój telefon. – Razem z tą bandą w asyście? – wskazała na nich podbródkiem.

- Oni… sami też się dobrze bawią – mruknął, byli już wstawieni i podrywali jakieś łatwe laski. Pewnie małolaty, nałożyły sobie tonę tapety, by wyglądać na pełnoletnie i wleźć do klubu na legalu. – więc to nie asysta. Przyszedłem tu dla ciebie, ostatnio tak rzadko cię widzę… przytomną – dodał, a ona zaśmiała się rozkosznie. No tak, jego wybywanie i przybywanie przesypia.

- Oni nie pójdą z nami? – upewniła się.

- Nie – a przynajmniej miał taką nadzieję. Noriko oparła się łokciami o ladę barku i złączyła z nim w namiętnym pocałunku. Wzajemnie rozkoszowali się tą przyjemnością… jakieś trzy sekundy.

- Jaaakie obrzydliwe – mruknął Hidan, przysiadając obok Akasuny, z drugiej strony usiadł Deidara. Para jednak nie zaprzestała pieszczoty, więc siwowłosy szarpnął go w tył. – weźcie, nie przy dzieciach.

- Tu nie ma dzieci, czopie – warknął Sasori, spojrzał przepraszająco na swoją partnerkę, a ona to olała. Kurwa, zaś ma przez nich przejebane.

- Jak to nie? Tamte małe dziwki mają po czternaście lat – wskazał Deidara. – jedna dała mi nawet swój numer – rzucił go triumfalnie na ladę, a Noriko z ciekawości zajrzała. – trochę za wysokie progi na jej nogi.

- Nie szczyć się tak, głupi – uśmiechnęła się kąśliwie. – czy twój mały móżdżek sądzi, że 663 to jej numer? – sarknęła a on sprawdził, razem z kumplami. Faktycznie były tylko trzy cyfry.

- Kurwa – westchnął ciężko. – zapomniała dopisać reszty numerów – jęknął żałośnie, na co koledzy się zaśmiali. No ej, niezłe wytłumaczenie. Głupie, ale powiedział je Dei, więc okej.

- Tak, to na pewno to – sarknął Sasori i poklepał go współczująco po plecach. – Dam ci swój numer, jak chcesz – zaśmiał się kąśliwie. Co tam, że już mieli swoje numery. Napisał go i mu wręczył.

- Och, na pewno zadzwonię – odrzekł z jawnym, ciut przesadzonym szczęściem.

Wtedy zaczęły się gejowskie rozmówki z wiwatującymi wtrąceniami Hidana. Brunetka patrzyła na nich spod byka, nie lubiła tych ich gierek. Inni klienci też byli tym wszystkim dość obrzydzeni. Cóż za nietolerancja, no wstyd.

- Nalej nam piwa – nakazał Hidan. A ona spojrzała na niego sceptycznie. – no przecież ci zapłacę.

- Sasori już nie pije – oznajmiła mu, a oni spojrzeli na chłopaka, który przez chwilę również okazał zdziwienie.

- Taa, ja już podziękuję – przytaknął jej słowom, choć złocisty nektar niebywale go dzisiaj kusił. No, ale skoro taka jest decyzja to znaczy, że zaraz spadają do domu, więc warto. Posłała mu uśmiech i oddaliła, by napełnić dwa kufle piwa.

- Ej stary – zaczął Deidara. – Co ty odpierdalasz?

- Nie wiem o co ci chodzi – odparł obojętnie czerwono-włosy.

- Zachowujesz się jak cipka, weź się jej postaw – wtrącił Hidan. – co jest? Masz tu siedzieć przy barze, jak jakiś pierdolony alkoholik na odwyku? – sarknął.

- Nie, skoro tak powiedziała to znak, że już kończy pracę i sobie idziemy – oznajmił beznamiętnie, w ogóle niech się nie wtrącają, prosił ich ktoś o to? Nie ich biznes. Wtedy postawiła przed mężczyznami gorzkie napoje.

- Kończysz już pracę? – zapytał Dei, spojrzała na niego z wyższością, swoimi grubo podkreślonymi oczami.

- Nie – odburknęła wrogo i odeszła do innego klienta, przyszykować mu cztery drinki z dodatkiem wódki. Chłopaki spojrzeli na Akasunę, był dość mocno skołowany, ale nic nie powiedział, za to Dei i Hidan przewrócili oczami i spojrzeli na siebie porozumiewawczo. Przywołali do siebie barmankę, pstrykając na palcach. – Czego?!

-  Złość pię… a nie, już za późno – poprawił się blondyn, przybijając żółwika z siedzącym dwa krzesła obok, kolegą. Sasori zgromił go spojrzeniem. – a tak serio, dlaczego Saso nie może pić?

- Bo ja nie chce – stwierdziła beznamiętnie.

- No kurwa, spierdalaj – fuknął. – jest z kumplami.

- Przyszedł tu dla mnie – wskazała na siebie. Nienawidził, jak odnosiła się do niego z taką wyższością. Raz na prośbę przyjaciela był dla niej miły, ale ona go wkurwiała tym tonem najbardziej.

- Hah, taką bajkę jej wcisnąłeś, Akasuna? – zagwizdał Hidan, gdy dobroć zawodzi trzeba przejść do bardziej radykalnych metod, kłamstwa.

- Nic jej nie wcisnąłem – warknął, nie da się wrobić w żadne intrygi.

- Bez obaw Sasori, prędzej wstąpię do klasztoru, niż im w coś uwierzę – prychnęła, była ateistką i na pewno to się w niej nie zmieni, więc wypowiedź z klasztorem go uspokoiła.

Potem oddaliła się do innych klientów, a chłopaki dostawali opierdol za głupie konkluzje. Bardzo się tym przejmowali, tak bardzo, bardzo mocno.

- Osiem – stwierdził Hidan, przerywając wywód rudzielca.

- Co? – zapytał z uniesioną brwią. No kurwa, on im wygarnia, że niszczą jego szczęście, a ten jakieś osiem…

- Ja bym dał sześć – mruknął Deidara, teraz skumał, chodzi o ocenianie przechodzących dziewczyn, no ręce opadają. Po cholerę im cokolwiek mówić? Z westchnięciem ułożył głowę na ladzie. Dopiero wtedy, gdy się zamknął, zwrócili się do niego. - Jesteś za miły. Weź każ jej spierdalać. Będziesz szczęśliwszy.

- Ona chyba też – zaśmiał się pod nosem Hidan. – będzie miała wolną drogę do tego kolesia, z którym flirtuje.

- Nie flirtuje, musi być miła dla klientów – odrzekł nie szczycąc jej wzrokiem, nagle za pociągnięciem włosów, jego głowa została poderwana do góry i zwrócona w kierunku dziewczyny.

- Dotykać ich mięśni też musi? – sarknął Deidara, przy okazji zemścił się za cucenie jego włosów.

Brązowe oczy wpatrywały się w zanadto śmiałe wyczyny Noriko. Ogarnęła nim złość, bo przymila się do innego, nie ma przy tym jakichś skrupułów i robi to gdy jest całkiem niedaleko. Wstał ostro z krzesła i podszedł do tego gogusia, może i jest bardziej napakowany… z tą łysiną wyglądał, jak nazista… tatuaż na twarzy… i przyszedł z gorylimi kumplami… ALE to nie czas na okazanie strachu!

- Wybacz, ale ta dziewczyna jest już zajęta – warknął, wyszarpując go w tył.

- Ziomek, odpierdol się – odepchnął go, ale nie pozostał dłużny. Ha! Zaraz zginie, znaczy jak przeżyje pójdzie na siłownie… kiedyś tam. – Klocków do zabawy ci brakuje, gnoju?

- Sasori, chodź, zostaw go – nakłaniała go Noriko wychodząc zza lady po chłopaka.

- Ej, dziewczynko. Może wymienisz tą rudą podróbkę wiewiórki – zawołał w jej stronę, ale zignorowała. Natomiast Akasuna musiał coś powiedzieć, no kurwa musiał!

- Wolę rudą podróbę wiewiórki, niż łysą podróbkę Tysona – prychnął, na co koleś się wkurwił.

- Dość, albo pan się uspokoi, albo zawołam ochronę – zagroziła, a wtedy potulnie odpuścił.

Sasori uśmiechnął się zwycięsko, lecz spojrzenie jego partnerki nie wróżyło niczego dobrego. Nakazała innemu barmanowi, by ją zastąpił i pociągnęła go za nadgarstek w zaciszne miejsce. Jego koledzy śmiali się i współczuli, że będzie reprymenda, niczym dzieci w przedszkolu. Wiecie, „uuu” i te sprawy. W końcu na korytarzu przy kiblach go puściła. Zdawał się mieć w dupie jej karcące spojrzenie.

- Można wiedzieć co ty odwalasz? – warknęła, zakładając ręce na piersiach.

- Też mogę cię o to zapytać. Jak mogłaś flirtować z jakimś innym kolesiem? W dodatku przy mnie – warknął, a ona przewróciła lakonicznie oczami. – i nie mów, że taką masz pracę, bo ona nie upoważnia cię do dotykania innych.

- Taki był wynik rozmowy. Masz mnie za idiotkę, co by kokietowała innych w obecności swojego faceta?

- Nie, al…

- No to pomyśl nim coś zrobisz. Zachowujesz się jak dzieciak, dorośnij – prychnęła rozdrażniona. – też ci miałam zrobić scenę jak zacząłeś tą pedalską grę? Myślisz, że mi nie wstyd przed kolegami z pracy, że dziele się chłopakiem z innym facetem? – uniosła się.

- Nie przesadzasz? Przecież to żarty, doskonale o tym wiesz – odparł obojętnie.

- Ja tak, ale osoby trzecie nie. Może od czasu do czasu powinieneś się przejąć tym, co myślą inni, a nie, mieć na wszystko i wszystkich wyjebane – poleciła i chciała już wrócić do pracy, ale złapał ją za nadgarstek.

- A czy mogę liczyć na odwzajemnienie? – zapytał, a ona spojrzała na niego nie zrozumiale. – Siedzę przy barze, jak ciul. Nie mogę się napić czy pobawić z kumplami, czuje się pod kontrolą.

- Nie chce byś pił, bo nie mam zamiaru odprowadzać cię pijanego do mieszkania. Myślisz, że mi nie będzie wstyd?

- Nie wiedziałem, że tak obchodzi cię opinia innych… - nie powiedział tego oskarżycielskim tonem, było mu po prostu głupio, że w milczeniu znosiła jego wybryki. Chciał być dla niej idealnym chłopakiem.

- Jesteś dziecinny – stwierdziła sucho. – ale dobrze, podam ci to upragnione piwo.

- Już nie chce… przepraszam.

Nie zareagowała na jego słowa, nadal była naburmuszona. Tak przez ostatnie godziny pracy. Akasuna był posępny, nie nadawał się na dobrego towarzysza przy szampańskich humorach Deidary i Hidana. To raczej podłe z ich strony, ale naprawdę z całego serca życzyli im zerwania. Czekał na nią do końca jej zmiany, popijając gazowany napój typu pepsi. Dopiero gdy wyszli, zachowywali się jak kochająca para.

W kolejny najbliższy wolny termin poszedł odwiedzić swoje wcześniejsze mieszkalne progi. Chiyo, jego stara babcia mieszkała wraz z jego młodszą siostrą, Matsuri. Przez telefon zaprosiła go do siebie na obiad, wziął ze sobą Noriko. Babcia, trudno powiedzieć czy ją lubiła, przy niej zachowywała się bardzo uprzejmie i sympatycznie, ale gdy byli sam na sam mówiła o jej wadach i wypowiadała o niej dość brutalnie. Jednak nie nakłaniała wnuka do zakończenia związku i tak by nie posłuchał.

Noriko pomagała odrabiać zadania siostrze swojego chłopaka, bo ten nie chciał. No sorry, przyszedł w odwiedziny, a nie korepetycji udzielać. Brunetka natomiast odpuściła i wyręczyła go w tym cierpieniu. Nie spodobało mu się to, znowu usłyszy, że zachowuje się jak dzieciak i co gorsza…został sam na sam z babcią. Nieśmiertelna zgroza całej rodziny Akasuna.

- Noriko przytyła czy mi się wydaję? – mruknęła pytająco kobieta. Była wraz z wnukiem w kuchni, gdzie pomagał jej nakryć do stołu. – Nie uważam, że to źle. Jestem ciekawa.

- Taa, ale nie mów jej tego – zastrzegł obojętnie, jak dla niego, partnerka stała się bardziej pociągająca, gdy nabrała kształtów, a nie chce aby jej kompleksy teraz wróciły.

- Więc lepiej ze mną nie zadzieraj, Sasori – pogroziła mu łyżką, no ale się boi… znaczy łyżki, bo co do jej warunków to już naprawdę trzeba się bać. – rozłóż talerze na stół.

- Zaraz – odrzekł wzdychając ciężko. Czas na bardzo ważną rozmowę w kwestii…

- Potrzebujesz pieniędzy? – wychrypiała. Dobra jest, ale nie wie jednego. – Pewnie na samochód…

- Taa… - kurwa, dużo wie. To się robi, aż podejrzane. – z mojej części po rodzicach chyba mi wystarczy.

- Na pewno. Dobrze, daj mi znać, ile będziesz potrzebować – orzekła, to ona zajmowała się spadkiem po rodzicach, dlatego Sasori był od niej zależny. Jednak spojrzał na nią zdezorientowany, trochę za szybko się zgodziła. – przecież masz już zdane prawo jazdy.

- Możesz przestać… czuję się jakbyś czytała mi w myślach – burknął oddalając się z talerzami do jadalni. – w ogóle jestem pełnoletni, dlaczego ty dalej zarządzasz należnymi mi pieniędzmi.

- Bo jesteś zbyt młody i zbyt głupi – stwierdziła lekko. – roztrwonił byś wszystko na kolegów, czy tam swoją dziewczynę. Przekaże ci pieniądze, jak zmądrzejesz, ale chyba wcześniej zejdę z tego świata.

- Kiedy zamierzasz to zrobić? – dopytał lekceważąco.

- Jak mój wnuczek się ustatkuję – stwierdziła, szczypiąc go za policzek. Nie znosił tego. Ustatkować? No to trochę minie, bo dla niego numerem jeden jest, jak na razie medycyna. – Pójdziesz ze mną na zakupy, po piętnastym – powiadomiła, nie chciała słyszeć o jakimkolwiek sprzeciwie, tak ma być i kropka. – muszę kupić kilka rzeczy i potrzebny mi do tego pomocnik.

- A Matsuri? – marudził.

- To będzie dość ciężka rzecz – powiedziała tajemniczo i uśmiechnęła krzywo.

- Trumna? – dopytał z nadzieją za co zdzieliła go w łeb. Kurwa no, jak chce pomocy to niech będzie miła. – Na żartach się nie znasz? – przewrócił oczami, tak nie znała się, a udawanie martwej nie jest śmieszne. Człowiek robi sobie taką nadzieję, jest taki szczęśliwy a tu chuj z tego.

- Myślisz, że nie znam własnego wnuka. Wiem, kiedy żartujesz łobuzie – łobuzie… co za pradawne słowo. Tyle książek czyta, a taki niedobór słów. Płakać się chce. – jakbyś ty to powiedział… - zamyśliła się. – złośliwość rzeczy martwych. Nie planuj sobie nic wtedy, inaczej nici z samochodu.

- Głupia baba – szepnął kąśliwie.

- Słyszałam, młodzieńcze – zawołała surowo z pomieszczenia obok. Co jest? Ma jakieś wzmacniacze w uszach czy ki cholera? Dobry słuch, dobry wzrok, długowieczność… nawet w niebie czy tam piekle jej nie chcą. Rozumie.

Westchnął ciężko, rany boskie, wyprowadził się od tej staruchy, a nadal czuje, że jest od niej zależny. Ma nadzieje, że po studiach to się skończy. Poszedł do pokoju siostry i zawołał kobiety na obiad, jednak musiał poczekać, aż Noriko skończy coś tłumaczyć jedenastoletniej Matsuri. Podyktowała jej działanie, nad którym się nieźle głowiła. Takie łatwe, a ona nie wie, jaka głupia. Nie chcąc czekać w nieskończoność, za plecami swojej dziewczyny pokazał jej palcami wynik. Może i nie jest taki super z matmy, jak Nagato – ten to zdaję matmę na studiach prze-kurwa-chuj, ale takie podstawy z kolejnością wykonywania działań zna.

W ogóle on w szkole musiał się uczyć, inaczej babcia mu ładny opierdol urządzała. No i uczył się SAM, bez żadnej pomocy korepetytorów, czy rodziny – więc da się? Da się, trzeba tylko chęci, albo dobrej motywacji. Jego motywowało, nie słuchanie zrzędzeń Chiyo.

- Sasori! Przestań podpowiadać, bo niczego się nie nauczy – naburmuszyła się. Z uśmiechem nachylił się cmoknąć ją w policzek. W ogóle nie speszył się obecnością siostry.

- Ale szybciej skończy – powiedział, mógł w sumie sam przyjść podać jej wyniki i wrócić, a ta chce jej wszystko tłumaczyć, w dodatku z matmy. Szkoda czasu. – to nauczyciele są od tego, by uczyć.

- Moi są tacy denni, że tego nie potrafią – bąknęła Matsuri.

- To ty jesteś za mało inteligentna po prostu – uśmiechnął się kpiąco. – słuchasz w ogóle na lekcjach? Bo z tych twoich odpowiedzi śmiem wątpić.

- Słucham – fuknęła. Taa, jakieś trzy minuty, nim odleci, ale tego akurat nie musi wiedzieć.

- To skąd takie niskie stopnie w dzienniczku, co? – zapytał obojętnie. Podał rękę dziewczynie i gdy ją pochwyciła, pomógł wstać z drugiego krzesła przy biurku.

- Nauczyciel wpisał…? – zapytała ironicznie.

- Nie pyskuj – wzburzył się, mała niewdzięczna gówniara. Jakie to rodzeństwo potrafi być wkurwiające, jeszcze gdyby te riposty były bardziej wyszukane, doprowadzające do tego, by przyznać im zwycięstwo, płakać przez te słowa po nocach to by przeżył. Jego dziewczyna zachichotała delikatnie. –  Idź na obiad, gówniaro.

- Jesteś idiotą – bąknęła, kierując się do wyjścia.

- A pokazać ci swoje świadectwa? – odgryzł, ma się przecież czym chwalić, chyba taka tam jedyna zaleta tych papierków. Ich znaczenie rozpoczyna się jedynie w klasie maturalnej i o ile się zda ten egzamin dojrzałości. On zdał perfekcyjnie, dlatego nie miał się czego obawiać, by dostać się do planowanej szkoły.

- Cóż za podejście – mruknęła Noriko, idąc u jego boku do jadalni.

- Wiem, wiem. Niedojrzałe – rzekł obojętnie, tyle razy już to od niej usłyszał, że zaczął to olewać. I tak nawet jego starania, by to zmienić idzie na marne.

- Będziesz beznadziejnym ojcem.

Uśmiechnęła się złośliwie i pocałowała go w usta. Dołączyli grzecznie do obiadu i odbębnili towarzystwo reszty rodziny Sasoriego – dla niego samego była to istna katorga, a Noriko nawet przyjemnie spędziła ten czas.

 DAT

 30.11.2013

OD AUTORKI

Najpierw się z wami czymś podzielę... otóż ktoś... no dobra Tsuki xD znalazła zależność w moim opo pomiędzy SasoMiyu (SxM) a SadoMaso (S&M) bo...:

To nie ból fizyczny a psychiczny xD

"Miyuki zakochana w swoim szefie który tego nie zauważa i na każdym kroku ją rani... A ona dalej ma nadzieję ze coś zaiskrzyło i dobrowolnie zgadza się na to cierpienie i tęsknotę."

ja już nie patrze na to opowiadanie tak samo... xD

a teraz tak... dziękuję wam pięknie za wszystkie komentarze, odwiedziny i w ogóle za wszystko ;*

Jeszcze jestem zacofana na waszych blogach, ale mknę do przodu! ;D

Pozdrawiam gorąco~~