ROZDZIAŁ 55.

Dziewczyna o złocistych włosach otworzyła swoje oczy i zaczęła przyglądać się każdemu elementowi sypialni w której się znajdowała. To była w sumie jej pierwsza noc w tym domu, w tym pomieszczeniu. Spojrzała na swoją rękę, gdzie jeden z palców zdobiła srebrna obrączka, pamiątka po wczorajszym, bardzo szybkim ślubie. To było bardzo zabawne wydarzenie, a przynajmniej z jej punktu widzenia, bo jej stan cywilny nie robił różnicy, ale dla Itachiego to musiał być bolesny kopniak w dupę. Po podpisaniu papierów ślubnych odwieźli Deidarę do szpitala i Dan odstawił ją do domu Uchihów z trzema torbami rzeczy i ubrań. Mina teściowej była bezcenna. Itachi zaprowadził Kanę do swojego pokoju i tam się chwilę poznawali. Cóż, odkryła, że jej mąż lubił pornosy. Gazetki były pod poduszką, pod materacem, podejrzewała nawet, że znalazłaby coś w komputerze, ale nie pozwolił jej sprawdzić. Czyli jednak... Nie przeszkadzało jej to, bo ona też to lubiła. Itachi jednak nie chciał z nią rozmawiać o pornosach. Chciał ją poznać, więc mu pokrótce powiedziała o swojej zajebistości. W chwili, gdy stracił cierpliwość, sytuację uratował płód, rosnący w brzuchu Kany. Kopał ją, a ona od razu przywołała do siebie Itachiego. Wtedy dopiero wyszła rozmowa na temat przyszłości dziecka.

         Tej nocy Itachi z nią nie spał. Nie czuł się wystarczająco z nią zbliżony, aby dzielić z nią łóżko. To ją rozśmieszyło, bo pół roku wcześniej to go nie powstrzymywało. Itachi jednak wolał iść się przespać na kanapie, ale powiedziała mu, że jakby co, to zawsze mógł wrócić do łóżka. No chyba, że sama by go odesłała na kanapę. Z jej temperamentem mógł być pewien, że w jego życiu jeszcze nie raz dojdzie do takich momentów. Rankiem kobieta wstała z łóżka i pogładziła się po brzuchu.

- Głodny? – zapytała z uśmiechem. – Mama też. Chodźmy więc! Ale najpierw siusiu…

         Jak ona nienawidziła w ciąży sikać. Nie dość, że musiała to robić bardzo, bardzo często, to jeszcze wstawanie z muszli było cholernie trudnym zadaniem. Zeszła na dół do kuchni i pierwsze co spostrzegła to to, że wszyscy byli już w ubrani. Heh, a ona stała w czarnej koszuli nocnej z rękawami trzy czwarte i liczbą sześćdziesiąt dziewięć na środku. Mimo oburzonego spojrzenia Mikoto, nie przejęła się. Ba! Nawet zaśmiała się, siadając do stołu.

- A wy co? Śpicie w ubraniach? – spytała, zajmując miejsce obok męża.

Fugaku jakoś tak… Polubił jej prostotę. Jego zdaniem to była urocza dziewczyna. Sasuke zlekceważył jej wyśmianie. No co za wieś, doprawdy.

-  W tym domu do śniadania siadamy już ubrani – oznajmiła Mikoto. – Będzie nam wszystkim miło, jeśli się dostosujesz.

- Oj tam, oj tam. Chłopakom to by dopiero było miło, jakbym w ogóle przyszła goła – odrzekła ze skromnym uśmiechem, a Itachi zaczął krztusić się herbatą. Fugaku odwrócił zawstydzony wzrok na żonę, a Sasuke przerwał jedzenie. – Bo się udusisz, mężu. – Klepnęła kilka razy Itachiego po plecach.

- Wiesz, jestem pewny, że nie wszystkim by było miło – odpowiedział Sasuke dystyngowanie.

- Wybacz, jeszcze was za dobrze nie znam… Nie wiedziałam, że jesteś gejem. – Wzruszyła ramionami, a tym razem Itachi zakrztusił się ze śmiechu. Kana zmieniła temat. – Ja i dziecko jesteśmy strasznie głodni. Dostaniemy jeść? – Spojrzała znacząco na Mikoto, ale kobieta ani myślała jej usługiwać.

- W kuchni jest wszystko co potrzebne. Naleśniki gotowe, ale wybacz. Nie znam twoich upodobań.

- Jasne…

- Zaczekaj, Kana – zatrzymał ją Fugaku, gdy chciała wstać z krzesła. – Ja cię chętnie obsłużę. Z czym byś chciała? – zapytał uprzejmie. On w odróżnieniu od żony nie chował urazy.

- Z czymkolwiek, ja wszystko zjem –  powiedziała i wyszczerzyła się.

- Nie jestem gejem, idiotko! – warknął tymczasem Sasuke.

- Sasuke – upomniał go srogo Fugaku. – Zachowuj się.

- Nie będę siedział bezczynnie, gdy mnie wyzywają od gejów!

Kana parsknęła nagle śmiechem.

- Sorry, ale twój czas reakcji mnie osłabia. – Zabrała od Itachiego szklankę z herbaty i mu ją wypiła, czym był zawiedziony, bo to w końcu jego herbata, w jego kubku… - W ogóle wiecie co? Ostatnio czytałam artykuł, gdzie pisali, że co trzeci facet jest gejem. – Mikoto coraz bardziej złościło jej gadanie. – No więc, tata na pewno nie jest gejem – Fugaku uśmiechnął się na słowo tata. Fajnie posiadać córkę… to jest, synową. – Itachi też nim nie jest, więc… – Spojrzała wymownie na młodszego Uchihę. – Sasuke, masz dziewczynę?

- Idę stąd – burknął, wstając od stołu.

- Proszę. – Fugaku wręczył KanIe po dwa naleśniki z każdego rodzaju, z cukrem, dżemem i musem czekoladowym, czym była wręcz poruszona. – Zjesz tyle, ile będziesz mogła.

- Ja pierdolę – szepnęła i pogładziła brzuch. – No, kochanie, nie zawiedźmy dziadziusia! – Uśmiechnęła się wdzięcznie i zabrała w dłoń sztućce.

- Powinnaś dużo jeść. – Kana dokładnie tak robiła, jadła jakby ktoś ją gonił, a przy tym zachowywała się niechlujnie.

Itachi patrzył na nią jednak z ciepłem. Wyglądała uroczo, a on ścierał serwetką pozostałości na jej buzi, których nie obtarła dłonią, a którą potem oblizała. Mikoto patrzyła na to krzywo.

- Matka cię nie nauczyła, aby nie jeść jak prosię?

- Nie wiem – odparła, nie przerywając czynności. – Nie mam mamy.

Przez tą odpowiedź Mikoto zrobiło się bardzo głupio. To wiele tłumaczyło… Fugaku i Itachi spojrzeli na siebie a potem z powrotem na Kanę.

- Nie wiedziałem… - rzekł Itachi i dodał trochę niepewnie: – Jak to się stało?

- Itachi – upomniała go Mikoto. – Nie powinieneś o to pytać… Takie rzeczy powie ci sama.

- Masz bardzo nerwowego teścia – odpowiedziała z uśmiechem Kana, ale nie bardzo ją rozumieli. – Właśnie, odwiedzimy go kiedyś? W końcu mu się pochwalę brzuszkiem! Wcześniej nie mogłam, bo nie miałam męża…

- Jasne… a gdzie mieszka twój tata…?

- No mówię, że siedzi w więzieniu – burknęła Kana, bo ile można było powtarzać?

Rodzinka wytrzeszczyła oczy.

- Ale… Został niesłusznie osądzony? – dopytywała Mikoto, posyłając Itachiemu spojrzenie pod tytułem „Z kim ty się ożeniłeś?”

- Nie – odrzekła Kana. – Pycha te naleśniki. Chciałabym tak znakomicie gotować, ale brak mi chęci…  Itachi, umiesz gotować? – Skinął głową w odpowiedzi. – Rany… Małżeństwo z tobą to jak wygrana na loterii!

- Szkoda tylko, że to nie działa w obie strony – rzekła Mikoto.

Fugaku ją chciał uspokoić, ale zmroziła go wzrokiem. Kana spojrzała na teściową niezrozumiale.

– Mój syn na pewno jest szczęśliwy, że jego małżonka i matka dziecka ma rodzinę obarczoną kryminalną przeszłością. Czy ty w ogóle wiesz, że twój mąż jest na studiach prawniczych, a pracuje jako policjant? Rujnujesz mu swoją osobą reputacje!

- Mamo, przestań – zareagował Itachi.

- Niezmiernie mi, kurwa, przykro – sarknęła Kana. – Ale ja nie jestem gruba. – Wskazała na brzuch, a potem na Itachiego. – Tutaj rośnie dziecko. Jego dziecko. Jego PROBLEM, jak tak naprawdę chcesz to nazwać. Więc wybacz mamo, ale twoje zdanie mam tam, gdzie światło nie dochodzi.

- Nie bądź bezczelna!

- Mikoto, przestań – zawołał Fugaku. ¬– Wyjdźmy lepiej – poprosił i wyprowadził ją z domu.

         Kana nic sobie nie robiła z niechęci teściowej. Nie lubiła jej? No trudno. Itachi powiedział jej na pocieszenie, aby się nie przejmowała i najlepiej nie wchodziła matce w drogę. Wzruszyła ramionami, a on powtórzył to jeszcze raz, bardziej stanowczo. Przecież Kana nie mogła się denerwować, bo to zaszkodziłoby dziecku. Oczywiście z matką też musiał o tym porozmawiać, ale planował zrobić to wieczorem.

- Muszę iść do pracy… Wrócę wieczorem. – Wstał z krzesła i chciał ruszyć do drzwi, ale Kana zatrzymała jego rękę.

- Hej, nie zapomniałeś o czymś? – Również wstała z krzesła, a on nadal patrzył na nią niezrozumiale. Kana przewróciła oczami i wskazała na swój brzuch. – Pożegnaj się z dzieckiem.

Itachi chwilkę zastygł w bezruchu.

- Nie potrafię… Nie wiem co powiedzieć…

- No wiesz… Coś w stylu „Narka dzieciaku, idę pracować na zabawki dla ciebie, bądź grzeczny i nie kop mamy!” – zaproponowała.

Itachi się uśmiechnął. Po chwili dotknął brzuszka Kany i zaczął łagodnie.

- Do zobaczenia, urwisie. Wychodzę do pracy, więc pilnuj mamusi.

- Będzie albo chłopcem albo chłopczycą – powiedziała i skrzywiła się.

- Wszystko jedno, byleby było zdrowe.

         Sasori siedział w domu i oglądał razem z Naokim bajki w telewizji. Dziecko usadowiło mu się na kolanach i przytulało do klatki piersiowej. On obejmował syna ramieniem, ale mimo gapienia się w ekran, myślami był całkiem gdzie indziej. Nie wiedział dlaczego ostatnio się odsunął, gdy Miyuki chciała go pocałować. Zaczął się nad tym głębiej zastanawiać i doszedł do wniosku, że właściwie nic do niej nie czuł. To głupie, ale nie widział w niej nic ponad wspaniałe ciało. Pociągała go, ale nie w taki sposób, jakiego pragnęła każda kobieta, marząca o stałym związku. Czy to byłoby sprawiedliwe tak z nią pogrywać? Westchnął ciężko, a Naoki obejrzał się na niego. Uśmiechnął się do niego i dał buziaka.

- Wszystko będzie dobrze, tatusiu – mruknął Naoki.

Saso zdziwił się, usłyszawszy ten tekst od syna. I tak przecież nie wiedział o co chodzi.

- A co? Teraz jest źle? – zapytał z rozbawieniem, a Naoki objął tatę wokół szyi.

- Głośno oddychasz. 

- No i?

- To znaczy, że źle się czujesz – odpowiedział chłopiec.

Sasori lekko uścisnął ciałko dziecka i pocałował go w skroń. Takie dobre i kochane z niego dziecko. Lubił chwile, gdy spędzał z nim czas i miał nadzieję, że teraz będzie miał częściej do tego okazje. Wszakże teraz bronił się już na studiach i przechodził przez ostatnie egzaminy. Nadchodził koniec studiów i zawsze to jakieś odciążenie. Jedyne co, to skończyć się miały jego taryfy ulgowe w kwestii godzin pracy. Wcześniej nocne zmiany miał nieobowiązkowe przez wzgląd na studia, a teraz dupa z tego. Po chwili jednak ktoś zapukał i od razu otworzył sobie drzwi mieszkania. To była Matsuri, która od razu oświadczyła, że muszą pogadać w cztery oczy. Fajnie, że się przywitała…

- Cześć Naoś. – Matsuri zmierzwiła mu włosy. – Pożyczę sobie na chwilkę twojego tatę.

Nie traciła czasu i pociągnęła za rękę Sasoriego w ustronne miejsce. Do kuchni. Nie był zadowolony z tego powodu.

- Czego?

- Czemu Noriko myśli, że Naoki jest w domu dziecka? I dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? – Od razu wolała przejść do rzeczy. Sasori spojrzał na siostrę z drobnym zdziwieniem. – W ten sposób załatwiłeś to, by ci go nie odebrała?

- Mów ciszej – przykazał chłopak. Nie to, aby Naoki zrozumiał ich rozmowę, ale i tak wolał przy nim na ten temat nie rozmawiać. – Skąd wiesz o tej rzekomej adopcji?

- A jak myślisz? Powiedziała mi!

- Widziałaś się z nią? Gdzie? – Przecież chyba Yoshi i Sui by mu powiedzieli, że Noriko jest w mieście.

- Byłam na urodzinach u Daisuke… Zdaje się, że Noriko pracuje dla jego mamy. – Zamyśliła się na moment. – A tak w ogóle, to nie zmieniaj tematu! Dlaczego mi nie powiedziałeś? To nie sprawiedliwie Sasori, ja ci mówię wszystko, a ty mi nic.

- Powiedziałaś jej, że tak naprawdę Naoki jest ze mną?

Na piedestale postawił właśnie to zapewnienie, a potem wyjaśnienie. Matsuri to zdenerwowało, wszystko było ważniejsze od niej samej. Pokręciła głową, a Sasori odetchnął.

– Usiądź, Mats – powiedział, a gdy to zrobiła ukucnął przy niej.

- Rozumiem, że nie chciałeś stracić Naokiego, ale chyba trochę przegiąłeś z tym kłamstwem.

- Nie sądzę, ale nie o to chodzi. Nie sądziłem, żeby ta informacja była ci potrzebna.

- Czyli mogłam wygadać?

- Nie myślałem, że ją spotkasz… - Westchnął ciężko. Nie wiedział jakby zareagował, gdyby się wygadała, ale pewnie serce by mu stanęło. – Chyba wolę sam się zajmować swoimi kłopotami.

- Ale jestem twoją siostrą!

- Tak, ale ty jesteś młoda, nie masz chłopaka ani tym bardziej dziecka Matsuri. Co mi da wyżalanie się tobie?

- Więc wolisz, abym się nie wtrącała? – Sasori skinął głową bo tak, tak właśnie wolał. – Super, a ty uważasz, że możesz się wtrącać do mnie? – Spojrzał na siostrę niezrozumiale. – Nie nasyłaj na mnie kolegi, bo ja nie jestem dobra z matmy. Tylko mi zaszkodziłeś. Wykazałam się publicznie głupotą i czułam się cholernie upokorzona.

- Od kiedy przejmujesz się ocenami?

- Nie przejmuję, ale nie chcę zarabiać ciągle jedynek bez powodu.

- Jak sobie z czymś nie radzisz to mogę ci udzielić korków. Teraz kończę studia, będę miał trochę czasu. – Nie wydawała się być zadowolona z tej propozycji. – No ej, kiedyś ci pomagałem w nauce.

- Twoja pomoc opierała się na podawaniu mi odpowiedzi. – Matsuri przewróciła oczami. – Noriko mi pomagała w matematyce… - Sasori odwrócił wzrok w bok. Pamiętał. – Powiedziała, że żałuje oddania Naokiego… Wydawała się być szczera.

- To dobrze, że żałuje. Ma czego. – Uśmiechnął się w stronę Naokiego, który leżał sobie na kanapie nogami do góry.

- Spotkasz się z nią?

- Ja…?

- Nie, ten za tobą – sarknęła.

- Po co?

- No, pogadać? – odpowiedziała pytaniem.

- Nie ma o czym.

- Ale przecież powiedziała, że żałuje. – Matsuri nie do końca wiedziała czy chce bronić Noriko. Wiedziała, że to ona zjebała sprawę, ale… chyba powinna być sprawiedliwie osądzona. Należała jej się chyba szansa? Nie postąpiła fajnie, ale czy Sasori przez to kłamstwo okazał się lepszy? Kochała brata, ale Noriko też darzyła sympatią, chciała po prostu zgody.

- Mats, niektórych rzeczy się nie da tak po prostu wybaczyć.

No jak mógłby to zrobić? Przecież spieprzyła życie własnemu dziecku. Powinno się wychowywać w pełnej rodzinie. Pojęcia nie miał czego jej by brakowało w związku z nim. Kochali się i wystarczyło im zaledwie kilka tygodni, aby byli siebie pewni. Może wszystkim się to wydawało szybkie, ale to jednak była miłość. Sasori zaprosił Matsuri na obiad, na który powinni się z Naokim już zbierać, a skoro dziewczyna przyszła, to fajnie by było, gdyby im towarzyszyła. Sasori nie gotował obiadów,  nie potrafił. Dlatego zawsze jadali w pobliskiej  knajpie albo gdziekolwiek na mieście.

- W ogóle to… Czy Daisuke wie, że Noriko to…?

- Daisuke jest moim najlepszym przyjacielem. Wie wszystko. – Czasami musiała się komuś wygadać, a nie trzymać to wszystko dla siebie. Jemu ufała i on  nigdy jej nie zawiódł.

- Nie wygada? – dopytywał Sasori.

- Ta papla? Być może… Trzeba będzie go zabić… - stwierdziła ze smutkiem, a Sasori westchnął.

- Gdzie go zakopiemy?

         Wieczorem któregoś tam dnia, Hidan skończył swój trening na hali i gadał z Yoshim w szatni. Obaj wzięli prysznic i teraz spokojnie mogli się wygadać na ławce przy szafkach. Yoshi, mimo że był żonaty, lubił rozmawiać o innych kobietach, a Hidan też lubił, więc mieli wspólny temat. Teraz również o tym rozmawiali, bo Yoshi był instruktorem fitness, na który uczęszczały same dziewczyny, najczęściej młode, a zawód czasem wymagał poświęceń i musiał te dziewczyny nieraz złapać za tyłek czy za coś innego. Hidan zazdrościł, praca idealna, kurwa.

- Raz miałem sytuacją, że trzymałem laskę za biodra, a ona w rozkroku zrobiła kilka skłonów.

- Bajki pociskasz.

- Kurwa, prawdę mówię – zarzekał Yoshi.

- To jakim cudem ci nie staje w takich sytuacjach?

- Myślę wtedy o żonie – zaśmiał się.

Sui normalnie by go za taki tekst zajebała. Hidan też się zaśmiał, ale zaprotestował, bo raz ją widział i była niezła. Ale ręki uciąć by sobie nie dał, bo w końcu trochę wtedy wypił.

– Sui  jest ładna, ale no… Do Afrodyty jej się nie da porównać… Ale to zostaje między nami.

- Jasne.

- Serio mówię, masz nie wygadać, nawet Sasoriemu – zastrzegł poważnie. Nie chciał spać pod mostem, a to by się zapewne stało. Kobiety zwracały uwagę na wygląd, prawda je bolała. Może i jego żona nie była super piękna, ale miała w sobie to coś, co on kochał. Łączyło ich takie porozumienie dusz. Wtem usłyszał swój telefon, więc wygrzebywał go z szafki.

- Luz. Nie mówię Saso wszystkiego – prychnął Hidan. – Mówisz tak, jakbym się z nim przyjaźnił. – Co znaczyło, że go obraził.

Yoshi chwilowo przerwał z nim pogawędkę i odebrał telefon.

- No hej, Noriko. Co tam…? O, fajnie. Jak lot…? Aha… Ok…. Jak tylko wrócę do domu, to poszukam…

Hidan ubierał się i słuchał pogawędki z Panią Szmatą.

– Jasne, trzymaj się. Pa.

- Jak ty się możesz zadawać z tą purchawą…? – lamentował Hidan, a Yoshi jedynie się uśmiechnął.

Noriko była jego szwagierką i ciocią jego córeczki. Te dwa powody były dla niego wystarczające.

– Znajomość z nią ci odejmuje.

- No, nie wiem. Nie jestem aż tak zżyty z Naokim, aby ją całkowicie skreślić.

- Ona nawet przed tym wszystkim była szmatą. Wyrafinowaną Panią Szmatą.

- Od tamtego czasu się zmieniła… Pokażę ci coś.

Yoshi wyszukał na swoim telefonie folder ze zdjęciami i dał Hidanowi do przeglądania. Była na nich jego żona, jego córeczka albo jego córeczka z Noriko. Nieświadomy tego Hidan przyznał, że całkiem niezła laska. Bo na serio była ładna, wymalowana w delikatne odcienie, uśmiechnięta, włosy były gęste i fajnie się prezentowały, w dodatku cycki fajne, dupa fajna i nogi fajne. Jakież było jego zdziwienie, gdy okazało się, że to Noriko. Ciąża chyba całkiem nieźle się na niej odcisnęła. No, zaprosiłby ją w sumie do łóżka, gdyby nie zachowała się jak zachowała. Ech… Było czego żałować. W sensie ona, nie on.

- Szkoda, że jest szmatą… Ale jednego numerku bym z nią sobie nie odmówił. – Hidan oddał telefon i kontynuował swoje przebieranie się. – Chociaż Saso na nią narzekał.

- Ona w sumie też . – Pod wpływem spojrzenia mężczyzny, odchrząknął. – Kiedyś usłyszałem, jak mówiła Sui, że był strasznie nudny w pościeli. Jedna pozycja i w ogóle wszystko takie samo. Na misjonarza i dawaj.

- Ty to wiesz, kiedy podsłuchiwać – stwierdził Hidan. – Podoba ci się? – zapytał znienacka.

- Mam żonę Hidan, która w dodatku jest jej siostrą.

- Co z tego? Jesteś facetem. – Wzruszył ramionami. Niesamowity gość, żadne zboczenie nie było mu straszne. – Ja tam pieprzyłem kilka moich macoch.

- Znasz takie słowo jak „przyzwoitość”?

- Więc nigdy cię nie kusiła dupeczka Noriko? Skoro tak wygląda to żaden wstyd.

Yoshi chwilę milczał.

- Może raz… -  Wstyd mu trochę było z tego powodu. To były jednak czasy, gdy Sui nie mogła zajść w ciąże, a ich związek był taki płytki. – Ale to tylko w myślach. Jestem bardzo wiernym mężem

- Każdy tak mówi. – Hidan uśmiechnął się szyderczo.

- Mówi każdy, to prawda, ale ja to nawet praktykuje – powiedział dumnie.

- Taa jasne.

- Zakochaj się, to zobaczysz, że takie rzeczy się zdarzają. Miłość stopuje od takich głupich pomysłów czy pociągu – na ostatnie słowo włożył nacisk, sugerując tą zbereźną myśl. Hidan jednak śmiał się już przy pierwszym słowie.

- Ja i jedna dziewczyna? Zakochany Hidan? To brzmi, jak żart.

- No tak. Zapomniałem z kim rozmawiam. – Yoshi przewrócił oczami.

Po chwili ciszy Hidan kontynuował.

- Propos… Saso wie, że zdarzało ci się gwałcić wzrokiem jego eks?

Yoshi zaprzeczył ruchem głowy, a Hidan się zaśmiał. Wszyscy dymali tego Akasunę. Po chwili dalszej rozmowy, zobaczył Yosuke. Od razu go zawołał i zbliżył do niego. Yoshi od był w pogotowiu. Nie wiedział co temu debilowi strzeliło do łba. Nie byli na hali, a tam sobie mógł go wyzywać na pojedynek. Hidan jednak, ku ogólnemu zdziwieniu, zamiast kolejny raz nawtykać bokserowi, poprosił go o pomoc w załatwieniu jednego gościa, który śmiał mu bić kumpelę. Yosuke na początku był na nie, ale Hidan porównał tą kumpele do jego siostry i tym trafił w jego słaby punkt. Nie powiedział dokładnie, że jego siostra była bita, choć ten powinien skapnąć się po zobaczeniu kolesia. No, a wiadomo, nikt lepiej nie spuściłby mu wpierdolu, niż brat Miyuki. Yoshi westchnął, ale ostatecznie poszedł z nimi.

         Pod wieczór Deidara umówił się z Sasorim w jednym z pub’ów. Twierdził, że to mega ważne, więc Akasuna zapytał Miyuki czy nie zajęłaby się Naokim. Cóż, miała inne plany, wyjście z przyjaciółkami z uczelni, ale mimo wszystko się zgodziła. Choć była zła, a nawet bardzo zła za wcześniejsze odrzucenie pocałunku. Nie powiedziała tego na głos, bo to by było żałosne, ale jednak miała żal. Sasori może i to widział, ale nie chciał wnikać. Po prostu poszedł na miejsce spotkania, a po drodze sam się próbował zrozumieć. Czego on właściwie chciał, do cholery? Najpierw był chętny na związek z Miyuki, a teraz mu przeszło… Jak baba w ciąży.

         Westchnął ciężko i otworzył drzwi lokalu. Od razu po przejściu przez próg został zawołany… Jakież było jego zdziwienie, gdy przy stoliku zobaczył nie tylko Deidarę, ale i Itachiego. Uszczypnął się w rękę z myślą, że to jakiś pieprzony sen, ale to jednak była rzeczywistość. Podszedł niepewnym krokiem do stolika i pierwsze co zrobił, to wolał zapytać Dei’a o rękę. Nie czuł się gotowy na usłyszenie o ich sympatii. To by oznaczało koniec świata.

- Ręka, jak widzisz jest na swoim miejscu – mruknął Deidara, gdy Sasori przysiadał się do stolika. – Nie o tym zamierzam z tobą gadać.

- No domyślam się i trochę obawiam dalszego ciągu…

- Nie musisz, dzisiaj nie z ciebie będziemy się nabijać.

- Nabijać? Sądziłem, że zmieniasz mnie na Itachiego – oznajmił, a Dei zmrużył ślepia w gniewie.

- Ciebie chyba popierdoliło. – Co znaczyło, że jego stosunek do Uchihy się nie zmienił. Równowaga we wszechświecie zachowana. – Chcę ci coś przekazać, a ty mnie, kurwa, obrażasz. Szanujmy się, dobra?

- Okej, sorry. O co chodzi?

- No więc…

- Ożeniłem się – wtrącił Itachi do rozmowy. Sasori na tę wieść rozdziawił swoje usta w niedowierzeniu.

- Uchiha, ja pierdolę, ja to chciałem powiedzieć!

- Wiem. Wiem, że chciałeś… - rzekł spokojnie Itachi i uśmiechnął się w stronę wkurwionego Deidary. – Hmm, ups?

- Hej, hej, hej – zawołał Sasori, ale właściwie to chyba do siebie. – Nie rozumiem z czego tu się nabijać. Gratuluję Itachi. – Saso ścisnął dłoń kolegi. – Na pewno będziecie z Shee szczęśliwi.

- No… Raczej nie.

Na tę wzmiankę Sasori uniósł brew w geście niezrozumienia.

- Co?

- Nie ożenił się z Shee, tylko z laską, którą zaciążył – oświadczył Deidara.

- CO?! – Akasuna pomyślał, że ze zdziwienia mu oczy wylecą.

Od tej pory „Co?!” było stałym repertuarem płynącym z ust Sasoriego. Itachi został tu w sumie przymusowo zwerbowany, bo normalnie nie chwaliłby się swoją małżonką. Deidara od razu przytoczył felerne spotkanie w domu w dzień ślubu i wyżalił się, bo musiał na nim świadkować. Co znowu było szokiem dla Saso, to jemu miał świadkować Deidara, nikomu innemu. W każdym razie potem nastąpiły pytania zapoznawcze.

- Ma na imię Kana – zaczął Itachi, co dobrze się zapowiadało, bo w przeszłości znał jedną Kanę i była fajna. – Nosi moje dziecko… Jest w siódmym miesiącu ciąży – zakończył wypowiedź.

- Tylko tyle…? Serio?

- Nie znamy się zbyt dobrze.

- Imię i ładna buzia ci wystarcza do dymania, Uchiha? – sarknął Dei. Nawet on musiał wiedzieć coś więcej o tym z kim współżył.

- Widzisz, niektórzy nie muszą tracić czasu na rozmowy – zripostował mu Itachi.

A tak serio to z nią gadał przed pójściem do łóżka, ale był na tyle zalany, że nie pamiętał. O jej rodzinnie nie miał zamiaru mówić. To jej sprawa.

- Teraz też z nią sypiasz bez poznania się? – zaciekawił się Sasori. Wcześniej doszło mu zamówione piwo.

- Nie sypiam z nią. Śpimy oddzielnie… Może wcześniej potrafiłem z nią się przespać, ale teraz… Waham się.

- Musisz się z nią poznać, debilu – wtrącił Deidara. – Mieszkasz pod dachem z właściwie obcą babą… Frajer.

- Martwisz się o życie małżeńskie Itachiego? Nie poznaję cię.

- Spierdalaj. Żeby nie było, Uchiha – Zwrócił się bezpośrednio do Itachiego. – Daję ci porady, jako świadek ze ślubu, a nie przyjaciel! Nie przyjaźnimy się i nigdy nie będziemy się przyjaźnić.

- Uwierz mi, sam tego nie chcę.

Sasori po kilku chwilach picia i rozmowy zaczął podejrzewać, że go wkręcają. Itachi nie miał żadnych dowodów na swój ślub poza obrączką na palcu. Nie miał nawet zdjęcia tej dziewczyny, jednak z drugiej strony czy specjalnie dla niego pokonaliby swoją awersje do siebie? Wątpliwe. Kana stała się stałym tematem w trakcie ich spotkania.

         Późnym wieczorem w mieszkaniu Akasuny, mała pociecha poczęła zanurzać się w objęciach morfeusza. Miyuki właśnie zamknęła czytaną maluchowi książkę, a wraz z tym cmoknęła go delikatnie w czoło. Po cichu wyszła z pokoju, uprzednio uśmiechając się do śpiącego Naokiego i gasząc światło w pokoju. W kuchni spojrzała na zegarek, dochodziła już dwudziesta pierwsza. Niecierpliwość dziewczyny wzięła się z tego, iż była już poważnie spóźniona na imprezę z koleżankami ze studiów. To była jedna z ostatnich imprez studenckich tego roku. Chciała też się rozerwać, wynagrodzić sobie ostatni nieudany związek… Właściwie to dziewczyny na to naciskały, będąc w tym ekspertkami. Yoko także ją do tego namawiała, Wszystko, by tylko zapomniała o ostatnich przeżyciach.

         Wykręciła numer telefonu do swojego pracodawcy, lecz on nie odbierał. Nagle usłyszała jego dzwonek dochodzący z klatki schodowej. Zabrała swoją kurtkę ze stołu i podbiegła otworzyć drzwi. Takiego widoku się nie spodziewała. Jej pracodawca miał prawą stronę twarzy zakrwawioną, był z dwoma kolegami i wszyscy byli najebani w trzy dupy.

- O matko, Sasori, co ci się stało?! – zapytała, wpuszczając chłopaków do środka.

Sasori oparł się o ścianę, podzielając wesoły humor kolegów.

- Nazywam się, hep… - czknął, a koledzy zaczęli się jeszcze bardziej napierdalać. – Itachi Uchiha. Sasori testował swoją trzeźwość, przechodząc przez cienki murek.

- Niestety się wyjebał – stwierdził Deidara.

- Ale przeszłem! – wykrzyczał Sasori.

Miyuki widząc, jak on niestabilnie stoi na ziemi, posłużyła mu swoim ciałem jako oparciem. Nie oponował, tylko objął ją ramieniem.

- Przeszedłem, się mówi – poprawił go blondyn. – To jeszcze się pozbędę Uchihy… Spadamy! Wrzucę cię pod samochód.

- Nie, nie, nie, ja podziękuję. Twoje towarzystwo mnie wystarczająco zabija.

- To wypierdalaj! – wrzasnął Dei i chciał już sobie pójść, ale drogę zagrodziła Miyuki.

- Chwileczkę, musicie się zająć Sasorim – oznajmiła chłopakom, a ci się odwrócili do niego, a potem znowu do dziewczyny.

- Heh, dla jego dobra lepiej byśmy tego nie robili – mruknął z uśmiechem Deidara.

- Ale przecież jesteście jego przyjaciółmi – upierała się przy swoim.

- Oni bardziej zaszkodzą, niż pomogą – oznajmił Saso. – Spieprzajcie.

- Nara. – Dei machnął ręką i już go nie było.

- Sasori, a kto się niby tobą zaopiekuje?

- Sama możesz to zrobić – wtrącił lekko Itachi. – Miłego wieczoru. Do zaś.

Miyuki w szoku przypatrywała się zamykającym drzwiom. Zostawili go? Kiedy był spity i ranny? Nie znała się na męskiej przyjaźni najwidoczniej. Sasori przeszedł do salonu i usiadł bez słowa na kanapie, marzył o zaśnięciu, w głowie mu huczał nawet odgłos własnego oddechu. Wtem rozbrzmiała komórka młodej opiekunki.

- Cześć, słuchaj przepraszam, że się spóźniam. Czekałam na szefa – szeptała, będąc w przedpokoju. – Dajcie mi pół godziny, dobrze? Dzięki, pa. – Rozłączyła się, chowając telefon do kieszeni kurtki. – Sasori, ja będę już wychodzić. Poradzisz sobie?

- Taa, idź już – powiedział leniwie, z ułożoną na oparciu głową.

- Ale… Powinieneś odkazić sobie te ranę.

- Jestem lekarzem, nic mi nie będzie, jak zrobię to jutro – stwierdził obojętnie. – Idź już.

Dziewczyna przytaknęła głową i skierowała się niepewnie do drzwi. Przekręciła gałkę i otworzyła, a potem z hukiem zamknęła

- Pieprzę to – syknęła do siebie i rzuciła kurtkę na wieszak.

Pobiegła do łazienki i zabrała z niej apteczkę, po czym usiadła naprzeciw swojego pracodawcy, który już miał coś powiedzieć, lecz mu przerwała:

 – Będę się martwić, jak sobie tego nie odkazisz.

- Głupia jesteś – stwierdził obojętnie. – Daj to i wyjdź – nakazał oschle, jednak dziewczyna sama wolała się tym zająć. – Powiedziałem coś – syknął, zostając wtedy obdarzony dotykiem mokrej od wody utlenionej chusteczki. – Kurwa mać! To boli!

- Gdybyś się nie wiercił to by nie bolało! – odpyskowała wrogo.

Potem już oddał się w jej lecznicze ręce, chociaż wolał sam to zrobić. Prawdę mówiąc tak mu wirowało w głowie, że za pewne nie trafiałby w ranę. Miyuki natomiast świetnie sobie radziła, starając się zadać mu najmniejszy ból. Przybliżyła się do niego bardziej, niemal się na nim opierając i oczyszczając to dość spore rozcięcie. Mógł poczuć zapach jej perfum, który wprost uderzał mu do nozdrzy. Odsunęła się, szykując do nałożenia plastra i ponownie się nachyliła. On patrzył na jej nałożone błyszczykiem usta, które odruchowo rozchyliła, by precyzyjnie nałożyć plaster. Nie zastanawiając się dłużej, jak przy ich pierwszym pocałunku, zbliżył się płynnym ruchem i wpił w jej kształtne usta.

         Dziewczyna nie oponowała, ale też nie odwzajemniała gestu, a on zdawał się jedynie na to czekać. Nie posuwał się do niczego więcej bez jej zgody czy tam aprobaty. Miyuki za to siedziała w bezruchu. Tyle na to czekała… Może to idiotyczne, ale chciała się rozpłakać z tego szczęścia i może rzeczywiście polało jej się trochę łez z oczu w chwili, gdy objęła rękami szyję Sasoriego. Czuła się spełniona. Z całym sercem odwzajemniała jego pocałunki. Sasori naparł na nią delikatnie ciałem, aż ułożyła się na kanapie. Oderwał się od niej i posłał jej pełne troski i ciepła spojrzenie, otarł kciukiem jej drobny ślad łzy, która spłynęła po policzku. Bez słowa, kolejny raz złączył z nią wargi. Stopniowo coraz bardziej na nią naciskał, rozchylając jej słodkie usta i wsunął w nie język. Westchnęła przyjemnie, zatapiając palce w jego włosy. Kończąc mokry pocałunek, zjechał na jej szyję a ona chciała się w podnieceniu wygiąć lekko w łuk, jednak pociągnęła się za włosy. Jęknęła z bólu, na co Sasori od razu zareagował.

- Chodźmy do sypialni – zaproponował, albo raczej zadecydował, gdyż podniósł się i podał dziewczynie dłoń.

- Ale… - Nagle zaczęła trzeźwo myśleć. – Twój syn śpi… Chyba nie powinniśmy…

Akasuna mimo wszystko chwycił jej dłoń i pociągnął do góry. Musnął delikatnie jej usta.

- Właśnie. Śpi – mruknął, zabierając z kanapy koszulę i ciągnąc ją zdecydowanie za rękę do swojej sypialni.

- Ale co jak Naoki…?

Odwrócił się do niej i wymierzył bardzo subtelnego, a jednocześnie namiętnego całusa. Poprzez sam pocałunek potrafiła rozkosznie jęknąć.

- Chciałby braciszka.

         Mimowolnie uśmiechnęła się na tą wiadomość. Zapewniał ją, że gdyby się coś stało to on wziąłby odpowiedzialność. Wiedziała, że by to zrobił. Udała się wraz z nim do sypialni.       Weszła w głąb pokoju, a on zamknął drzwi. Miyuki była trochę zdenerwowana, wiedziała co ją czeka… Zaraz miało odbyć się jej pierwsze w życiu zbliżenie. Sasori ujął ją od tyłu w talii, zaczynając pieścić pocałunkami kark i ramiona dziewczyny. Czułym dotykiem ściągnął jej ramiączka czarnej, krótkiej sukienki, którą miała na sobie. Odwrócił ją pewnie do siebie i zdjął z siebie koszulkę, po czym jego dłonie spoczęły na jej biodrach, przybliżając ją do siebie. Miyuki stała niepewnie w objęciu Sasoriego, dokładnie czuła gorącą, które ją wypełniało. Drżącymi rękami objęła mu szyję i tym razem samodzielnie, podjęła pocałunek. Czuła jak jej krocze usilnie się zaciska. Ciało tego pragnęło, a ona… ona też. Dotyk Sasoriego naprawdę dodawał jej odwagi, a pocałunki sukcesywnie rozładowywały sytuacje. Ręce Saso zaczęły się unosić wzdłuż pleców, aż natrafiły na suwak z jej sukienki. Powoli go rozpinał, gdy Miyuki z lekkiego podenerwowania zajęła się jego szyją. Zacisnęła mocniej oczy w chwili, kiedy sukienka zsunęła się z jej ciała. Sasori ponownie naparł na dziewczynę, dzięki czemu ulokowała się na łóżku. Pocałował ją bardzo czule, a potem odsunął, by tylko na nią spojrzeć. Odgarnął jej włosy z twarzy. Uśmiechała się poprzez sam jego dotyk.

- Miyuki – zaczął swoim delikatnym głosem. słuchała jego słów z uwagą. ¬¬- jeżeli nie chcesz to powiedz. Możemy się jeszcze z tego wycofać.

- Sasori – dotknęła jego ramienia. – Tak długo na to czekałam… na jakikolwiek ruch z twojej strony – przeniosła dłoń na jego policzek. – chcę byś był moim pierwszym – przejechała mu kciukiem po ustach. – ostatnim i… jedynym – po tej wypowiedzi podniosła głowę, by móc go pocałować.

         Ten pocałunek wywołał w obojgu falę gorąca. Miyuki oddała w tym seksie nie tylko swoje ciało, ale i miłość, którą żywiła do Sasoriego. On z kolei dawał jedynie ciało, bo jedyne uczucia, jakie w nim wzbudzała to przyjacielska sympatia pomieszana z ogromną, namiętną żądzą. Składał wilgotne pocałunki na jej piersiach. Ciało Miyuki było, zwarte, naprężone i co najważniejsze mokre. Sasori nie musiał się długo starać w grze wstępnej, jej tłumione spełnienie w końcu się wydostało. Nieśmiało skierowała się dłonią do jego spodni, chciała się wycofać, ale zatrzymał jej rękę.

- Nie bój się. On nie gryzie – zaśmiał się lekko. Ten jej urok go tylko bardziej nakręcał.

         Miyuki nadąsała się wymownie, aby zrobić mu na złość, tchnęła w nią odwaga. Z łatwością odpięła guzik w jego sztruksach, a potem rozpięła rozporek. Przyjemny odgłos przeszył pomieszczenie. Delikatnie zdejmowała mu spodnie, a w chwilach, gdy niechcący się otarła o członka kochanka, ten stęknął cicho. Ale w pustym pomieszczeniu i tak ten gest był słyszalny. Po jej ruchu, ucałował jej płaski brzuch, następnie jego bok. Jęknęła głośno, bowiem trafił w jej czułą strefę erogenną. Uśmiechnął się do siebie, po czym powrócił do ust i namiętnie się w nie zassał. Jego ręka powędrowała do jej majtek i wsunęła się pod materiał. Zaczęła jęczeć w momencie gdy przecierał jej intymne miejsce. To było takie przyjemne. Po chwili podniósł się na rękach.

- Gotowa? – zapytał, przerywając ciszę. Jego głos doprowadzał ją do przyjemnego szału, leniwy i obojętny ton tak bardzo dawał do wiwatu jej uszom. Przytaknęła bez zastanowienia, a ten jeszcze wyjął z kieszeni leżących niedaleko spodni, portfel.

- C-Co robisz? – zapytała, nic nie rozumiejąc. Sasori posłał jej złośliwy uśmiech.

- Ile bierzesz za noc?

- Słu-Słucham?! – oburzyła się, miała nadzieję, że się przesłyszała.

- Żartuję. Gumek szukam – powiedział obojętnie. No o co ona go oskarżała?

         Po nałożeniu na siebie prezerwatywy, ponownie skupił na niej swoją uwagę. Dotknął jej nóg i wodził palcami po jej piszczeli, rzepce, udach. Rozchylił je delikatnie. Miyuki podobała się ta czułość, jak cierpliwie wprowadzał ją w tajniki seksu. Sam prowadził w tym miłosnym akcie, nie wymagając od niej jakichś uciech, które musiałaby sama wykonać. Pocałował ją w czoło, a potem poczuła, jak w nią wszedł. Oczy jej się poszerzyły, poczuła ból, jęknęła głośno. Sasori wyszeptał jej do ucha najczulej jak potrafił, że zaraz przejdzie. Kolejne jego wejścia bolały coraz mniej. Ból zamienił się w rozkosz, słodka łaskota, od którego chciało się jęczeć, i stękać. Miyuki wbiła paznokcie w plecy Sasoriego. Nie zaprzestawał się w niej posuwać, a każdy ruch tyko ją napędzał w niedosyt. Czuła jak krew lała się po jej udach. Dowód jej cnoty, dziewictwa został tej nocy zażegnany. Nie przejęła się tym, nie w jego ramionach. Był czuły i delikatny… nie wyobrażałaby sobie lepszego, pierwszego razu.

          Kiedy było już po wszystkim ułożyli się pod kołdrę naprzeciwko siebie, bez zbędnych słów patrzyli sobie w oczy. Sasori zaczesywał jej palcami włosy, a przy każdym jego dotyku partnerka wprost promieniała. W końcu złapała go za rękę i po prostu trwała w uścisku. Z uśmiechem patrzył, jak ta bawi się jego ręką. Nachylił się ku jej twarzy i obdarzył łagodnym muśnięciem kącik jej różanych ust.

- Zaśnij.

Miyuki na te słowa zaczęła potrząsać przecząco głową.

- Nie chcę, żeby to się skończyło.

- Oboje tego nie chcemy – złapał ją za rękę i przekręcił, przytulając jej plecy do siebie. Ucałował jej policzek. – śpij.

- A jeśli to sen? Nie chcę się budzić nie mając ciebie u boku.

- To ja się powinienem o to martwić, w końcu z nas dwóch to ja dzisiaj piłem.

Miyuki zaśmiała się lekko.

- Co zrobisz, jak ta noc okaże się snem? – odwróciła się, by spojrzeć mu w oczy.

- Nie miewam często snów o tej samej tematyce.

         Zaśmiała się lekko po czym odwróciła twarz, aby wymierzyć mu buziaka w usta. Cieszyła się, że dzisiaj zasypia w jego ramionach. Czuła się spełniona. Oby tyko ten piękny czar nie prysł następnego dnia. Ujęła w dłonie jego rękę, która niedawno spoczywała na jej biodrze. Pod tym wpływem Sasori natychmiast się zbliżył do jej ciała jeszcze bardziej.

         Nazajutrz Sasori obudził się z bardzo dobrym nastrojem. U swojego boku miał ciało opiekunki. Uśmiechnął się do siebie na wspomnienie wczorajszej upojnej nocy. Mimo tego, iż było zarówno jej, jak i jemu wspaniale, to czuł, że jednak popełnili bardzo duży błąd, dając ponieść się chwili. Sasori w odróżnieniu od dziewczyny nie kierował się wtedy sercem. Miał świadomość, że ona tak i czuł się z tym źle. Skrzywdził ją, ale to nie ona miała być najbardziej poszkodowana… Naoki… Był za mały, by zrozumieć to postępowanie. Chciałby powiedzieć „Niech się dzieje co chce”, ale obawiał się konsekwencji. Uniósł głowę, zerkając na anielską twarz Miyuki. Sam siebie nie rozumiał, dlaczego nic do niej nie czuł? Opisując ją zapewne łatwo by mu poszło wymienianie jej zalet. Poczuł mocniejszy ścisk swojej dłoni i delikatne wodzenie po niej opuszkami palców.

- Obudziłaś się? – zapytał łagodnie, a ona odwróciła się do niego z uśmiechem.

Pod jej wpływem zawsze mu było lżej na sercu. Dotknęła jego czoła, w celu uszczelnienia nałożonego plastra. Zupełnie zapomniał, że go ma.

- Jakiś czas temu się obudziłam… Jak ci się spało?

Wziął w swoją rękę jej dłoń.

- Miyuki… Wiesz, że nie powinno między nami do tego dojść…

- Wiem. Ja niczego nie żałuję. Gdyby wczorajszy wieczór rozpoczął się tak samo, to bez zastanowienia tak samo bym go zakończyła… Kocham cię, Sasori – powiedziała i zaczęła zbliżać do niego usta. Przymknęła oczy, a ich usta dzieliły ze dwa centymetry.

- Ale ja ciebie nie – zaryzykował i powiedział to na głos.

Miyuki zatrzymała swoją twarz i otworzyła oczy.

- Ale się ze mną przespałeś.

- Tak, bo pociągasz mnie, ale tylko cieleśnie… Wybacz.

- Dla mnie to dobry początek. Dobre pierwsze wrażenie opiera się przecież na wyglądzie. – Zamknęła oczy i wpiła w końcu w jego usta.

Może i był zaskoczony tą odpowiedzią, ale nie chciał z tego powodu przerywać pocałunku. Odwzajemnił go, łaknąc jej subtelnych ust, naparł na nią lekko, przez co mogła się wygodnie położyć. Objęła jego szyję, będąc mu całkowicie uległą. Nagle usłyszeli szczękniecie klamki u drzwi i Sasori natychmiast odsunął się od Miyuki, zakrywając jej twarz kołdrą, aby dziecko jej nie zobaczyło.

- Cześć, tato! – zawołał od progu z uśmiechem. – Mamy pięęęękny poranek! – skomentował, tak jak to robiły postacie z kreskówek, które oglądał.

- Cześć Naoki…

- Hm? Co ci się stało w głowę? – zapytał, zauważając plaster.

- Uderzyłem się… Chciałeś czegoś?

- Przyszedłem się przywitać. Mogę puścić sobie telewizję?

- Jasne, ale zamknij mi drzwi – poprosił.

- Po co? – spytał, ponieważ włączyła się ta jego upierdliwa, dziecięca ciekawość.

- Bo… Chcę jeszcze pospać, a dźwięk z telewizora mi przeszkadza. – Jakoś się zasłonił akustyką, oby to zadziałało.

- Mogę wziąć sobie nutellę z lodówki?

- Nie, bo pewnie zjesz cały słoik – burknął Sasori. – Masz tam jakiś jogurt.

- Ja chcę nutellę. – Chłopiec tupnął nogą.

- Dobra – zgodził się skrzywiony, musiał skończyć te gadkę z nim.

Miyuki mogłoby braknąć powietrza pod tą kołdrą.

– A teraz wyjdź i zamknij za sobą drzwi.

Tak zrobił, ale był lekko podejrzliwy co do tej rozmowy. Tata się za łatwo zgodził… W dodatku  w momencie, kiedy Nao zamknął drzwi, uwolnił Miyuki z nakrycia.

– Wybacz, nie chciałem, żeby Naoki cię zobaczył…

- Chcesz przed nim nas ukrywać? – zapytała, a jemu nie spodobało się słowo „nas”. Chyba nie zrozumiała, w jaki sposób podchodził do tej nocy i jak chciał, aby ona to potraktowała. Wiedział, że dużo od niej wymagał, a nawet, że wcale nie powinien wymagać, by kobieta poczuła się przy nim jak jednorazowa przygoda… Jak dziwka.

- Miyuki, nie rozumiesz. – Trudno mu było ją uświadamiać w takich przykrych rzeczach. – Boję się akurat z tobą budować związek. Jesteś zbyt… Wartościowa dla Naokiego. Nie chcę przez swoje błędy tego spierdolić.

- Rozumiem… Ale… Może nie zabrzmię, jak szanująca się dziewczyna, ale… Ale chcę być z tobą, przy tobie… Nawet jakbym miała być twoją zabawką… - powiedziała z wielkim zawstydzeniem. Po prostu go kochała, każda chwila z nim się dla niej liczyła. Kochała go tak bardzo, że nie obchodziło ją na jaką osobę wyjdzie.

- To nie będzie w porządku. Dziewczynę taką jak ty powinno się traktować jak trofeum, nie zabawkę.

- Ale ja chcę być tym trofeum tylko dla ciebie.

Sasori westchnął na te słowa. Co ten jego kutas narobił…. Spojrzał na jej zawiedzioną twarz. No tak, to jej pierwszy raz… Nie mógł zachować się jak skończony dupek, choćby z szacunku do niej.

- Dasz mi trochę czasu na zastanowienie? – Przytaknęła głową. – A… Możemy zachować w tajemnicy to, co się działo w nocy? Naoki… Nie chcę mu narobić nadziei.

         Zgodziła się, choć miała ogromną ochotę powiedzieć Naokiemu, że jest z jego tatą, że się kochają, że może do niej mówić „mamo”. Sasori chyba nie zdawał sobie sprawy, że ona go kochała jak własnego syna, nie znalazłby bardziej idealnej matki dla niego.

- To..

- Wiesz… - zaczęli w tym samym momencie.

- Mów pierwsza.

- Chciałam zapytać, czy wiesz jaki dzisiaj dzień?

Sasori zabrał z półki komórkę i sprawdził dzień na wyświetlaczu, od razu zrozumiał, że nie chodzi jej o dzień tygodnia. Zerknął na nią, a ona wyczekiwała odpowiedzi.

- Twoje urodziny.

- Cieszę się, że nie powiedziałeś „dzień seksu” – mruknęła. Podniosła się do siadu, uważając, aby kołdra nie zsunęła się z jej piersi, następnie nachyliła się do Saso, składając na jego ustach delikatnego buziaka. – Najcudowniejszy urodzinowy poranek w moim życiu.

- Sto lat - mruknął jedynie, a potem już zabrał się za ubieranie w ciuchy.

Przy okazji omówił plan, w jaki mieli się obejść bez wtajemniczania Nao w jej obecność w mieszkaniu. Miał zwyczajnie wyjść z nim z domu, a ona mogła tam sobie wszystko na spokojnie zrobić. Słuchała go uważnie, ale nie mogła powstrzymać się od wlepiania wzroku w jego ciało. Jego napięte mięśnie pleców cudownie eksponowały sylwetkę, kiedy zapinał swój pasek od spodni i w końcu na nią spojrzał. W jego czarnej pościeli jej osoba wyglądała naprawdę anielsko. Również się przebierała. Planowała w domu zażyć kąpieli, więc w tej chwili wkładała ubrania pod kołdrą, wciąż odczuwając przed nim krępację swoim nagim ciałem.

- Pomożesz mi zapiąć zamek z tyłu? – zapytała, czekając aż narzuci na bluzkę koszulę.

Podszedł do niej, jednocześnie zgadzając się jej pomóc. Wstała z łóżka i odwróciła do niego tyłem, zabierając swoje włosy na bok. Złapał za kawałek materiału, a drugą ręką ciągnął suwakiem w górę.

- Gotowe – odrzekł, a wtedy się już do niego odwróciła.

- Dzięki – mruknęła.

Sasori zamierzał już wyjść, gdy jeszcze na moment go zatrzymała.

– Proszę, rozważ nasz związek. Będziemy szczęśliwi, ja dam ci szczęście, a ty dasz mi.

- Nie jestem przekonany, zrozum. Jesteś bardzo delikatną dziewczyną, brak odwzajemnienia w miłości jest bolesny… Nie chcę, abyś w ten sposób przeze mnie cierpiała…

- Jestem ładna i młoda, mam dużo czasu przed sobą, więc nie martwię się tym, że może nam nie wyjść. Pogodzę się z tym, z pewnością… Jednak mam nadzieję, że mnie z czasem pokochasz.

- Nie wiem. – Westchnął głośno. Ta sytuacja go przerastała.

- Nie chcesz się zakochać? – zapytała, wpatrując się w jego czekoladowe oczy.

Nie wiedział co jej odpowiedzieć. Na pewno chciał się zakochać, znaleźć wybrankę na dobre i na złe. Jednak nie miał czasu takowej szukać… Chyba nie powinien narzekać, skoro kandydatka stała właśnie przed nim.

- Nie wykluczam tego – odrzekł po chwili.

- Więc co zamierzasz? – Miyuki czekała tylko na jego krok. Już wystarczająco powiedziała co nie bardzo miało pożądanego efektu, więc chyba pogodziłaby się z porażką… Sasori zastanawiał się nad swoimi zamiarami, nad wszystkim… Miyuki miała wszystkie cechy, które dobrze by im wróżyły. Kochała jego, kochała Naokiego, była dobra, miła i piękna. Tylko idiota by ją odrzucił, ale czy to uczciwe zaczynać tak jakikolwiek związek?

– Pozwól się kochać.

         Nie odpowiedział jej. Chciał to wszystko sobie przemyśleć, będąc zupełnie sam na sam ze sobą. Wyszedł więc z pokoju, udając się do salonu, aby przywołać do siebie Naokiego. Wtedy też rozbrzmiał dźwięk telefonu, bynajmniej nie jego. Jego syn, kierując się dźwiękiem, wygrzebał urządzenie z pomiędzy poduszek a kanapie.

- Daj to. – Sasori wystawił rękę po telefon. Od razu rozpoznali telefon Miyuki.

- To telefon Miyuki.

- Taa, pewnie go u nas zostawiła… Chodź, przebierzemy się i zjemy coś w knajpce na dole – zapowiedział, biorąc go na ręce.

- Nie odbierzesz? – dopytał chłopiec.

Saso skrzywił się na to pytanie. Dzwonił ojciec Mi, co miał mu powiedzieć…? Żeby jednak nie wzbudzać podejrzeń, odebrał.

- Miyuki, dzięki Bogu, odebrałaś. – Rozmówca po drugiej stronie odetchnął z wielką ulgą. – Gdzie jesteś, dziecko?

- Umm… Z tej strony, Sasori Akasuna. Miyuki zostawiła u mnie w mieszkaniu telefon – zaczął, pomagając swojemu dziecku się przebierać.

- Rany boskie, gdzie się podziewa ta dziewczyna...

Sasori zastanawiał się co ma odpowiedzieć, by dziewczyna nie miała przypału w domu. Wtem po drugiej stronie chyba odbywała się jakaś rozmowa.

– Dodzwoniłem, ale.. Nie, rozmawiam z jej szefem… Co ty…?!

Akasuna już wiedział, że dostanie reprymendę od Yosuke.

- Hej, ty! Skąd masz jej telefon?! Co zrobiłeś mojej siostrzyczce?!

W jednej chwili chyba ojciec mu wszystko wytłumaczył.

- Właściwie dzwoniła do mnie niedawno od koleżanki z pytaniem o telefon… – Wymyślił to kłamstwo, a Naoki spojrzał na niego karcąco. Nie wolno kłamać! Przyłożył palec do ust. – Nic jej nie było, więc pewnie niedługo wróci.

- Bądź w domu. Przyjadę po jej telefon! Gdzie mieszkasz?

- Ale ja nie mogę, bo… wychodzę z synem. – Taa jeszcze by zobaczył, że jego siostra jest u niego i śmierć na miejscu.

- Nie, nie kłopocz się. Przepraszam za syna…

         Ojciec Miyuki był zupełnym przeciwieństwem swojego syna. Był sympatyczny i spokojny. Inaczej rozegrał sprawę z telefonem i podziękował za wiadomości o córce. Po rozłączeniu się, schował telefon do kieszeni i wrócił do przygotowywania syna do wyjścia.

OD AUTORKI

Dobry xD Może zacznę od złych wieści, a więc... kochani... PRZYTYŁAM ;( ;( nie wiem co ja teraz zrobię, bo rano kupiłam sobie ciastka :( No coś mni strzeli zaraz... tak to jest po tych wszystkich głupich świętach... :< a teraz druga rzecz, ten rok powitał mnie cholernie skąpą weną. Niemniej jednak żeby nie robić żadnyc przerw pomyślałam, że o prostu zamiast normalnie rozdziału, na następny poniedziałek pojawi się tzw. rozdział 0 cz. 1. - tu będzie opisany początek związku Saso i Noriko - miały się pojawiać w soboty, ale za częste rozdziały to chyba też jest niewygodne :P no i ja tak zyskam czasu na pisanie, a więc za tydzień rozdział 0 cz. 1. za dwa tygodnie rozdział 56 i tak na zmianę ;)

Dalej, teraz zacznie się taki sezon 6 i z góry uprzedzam, że w nim bardziej się skupie na postaciach drugoplanowych, a nie SM, no sorry, ale będzie chociaż zabawnie xD znaczy taki jest plan, sami ocenicie :)

Szablon zmieniony - wykonany przez Emptiness :D bardzo dziękuję jej za zrobienie, a wam za wybór :P

Dziękuję też za to wszystko inne, za waszą aktywność :D :*

DATA

12.01.2015

SPOILER

???