ROZDZIAŁ 23.

Było popołudnie, słoneczko dogadzało dzisiejszemu dniu. Akasuna wyszedł dzisiaj na spacer wraz ze swoim już dwuletnim synem. Ojcostwo nie jest łatwe, tym bardziej, jak wszystkie życiowe sprawy należy pogodzić – studia, praca, dziecko. Na szczęście często może liczyć na pomoc znajomych, lecz nie czuł się zbyt dobrze wykorzystując ich. Opiekunki, które zatrudnił do tej pory trafiały do łóżka Hidana, a potem nie chciały już dla niego pracować, głupi debil.

- Tata! Tata! Tata! Pacz!

Spojrzał na Naokiego, wyrywającego się z wózka. Na szczęście przypiął mu pasy, nie tak, jak ostatnio – tak, nauczka na całe życie. Chłopiec wskazywał na niewielki plac zabaw, najwidoczniej chciał iść się pobawić.

- No widzę – mruknął uśmiechając się do siebie. – już tam idziemy, siedź spokojnie.

Usiadł sobie na pobliskiej wolnej ławce i pomógł dziecku wydostać się z wózka, odpinając wszystkie zabezpieczenia. Zabrał go pod pachy i pomógł zejść na ziemię. Posyłając tatusiowi uśmiech, żwawo pobiegł na placowe atrakcję. Sasori obserwował go z daleka, co jakiś czas wołając, by nie wchodził na poszczególne, niebezpieczne konstrukcję.

- Można się dosiąść? – z obserwacji wyrwał go melodyjny, kobiecy głos z boku. Zerknął na dziewczynę kątem oka. Brązowowłosa dziewczyna o szarych oczach. Chyba nerwowo trzymała obiema dłońmi pasek z jej naramiennej torby. Ubrana w białe trampki, czarne getry i kremową bluzkę na ramiączkach, niezaprzeczalnie mógł rzec, iż była ładna.

- Tamta ławka jest wolna – no kurwa wszystkie były, a ona musiała akurat do niego podejść. Wolał raczej samotnie posiedzieć, wszakże musi się skupić na pilnowaniu Naokiego.

- Tutaj pod fajnym kątem pada światło – oznajmiła z uśmiechem i przysiadła się do niego. – Nie będę panu przeszkadzać.

Żyłka mu drgnęła, jaki kurwa pan? On ma tylko dwadzieścia cztery lata! Do chuja… nikt nigdy nie mówił mu proszę pana, dzień dobry i takie tam, chyba że w szpitalu odznaczając się fartuchem lub innym pracowniczym uniformem, a ta co? No dobra, może chce być miła. Wyjęła z torby jakąś książkę, zbiór jakiś tam wierszy i zaczęła czytać. Akasuna spojrzał na dwulatka, który wbrew zakazowi wszedł na drabinki.

- Naoki! – wydarł się groźnie, a dziewczyna obok, aż podskoczyła ze strachu.

Chłopczyk momentalnie zszedł z konstrukcji i naburmuszony poszedł do tych bezpiecznych, nudnych rzeczy.  Głupi tata nie pozwala mu na nic fajnego, oczywiście mu nie powie, że jest głupi. Wujek Hidan by mu pozwolił się bawić gdzie chcę, a jak tata i tak by nie pozwalał to by go okrzyczał. Eh… niech wujek już wróci…

- Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć – zwrócił się do dziewczyny, nie obdarzając jej swym spojrzeniem.

- To nic. Od teraz będę wiedzieć, czego się spodziewać.

Jej przydługie odpowiedzi, uśmiechy, chichoty sugerowały, iż chcę z nim porozmawiać, ale to zignorował. Nie chciał zaczynać nowych znajomości. Oparł się o ławkę, widząc jak syn bawi się z jakimś kolegą. Kątem oka spojrzał na osobę obok. Pisała jakieś notatki, pewnie interpretacje ów wierszy. Wtem rozbrzmiał dzwonek telefonu, dzwonek ślubnego hymnu. Rany, jakie to idiotyczne. Dziewczyna zacisnęła usta, zerkając na Sasoriego. Po tych trzynastu setnych sekundy skrzyżowanego spojrzenia, ponownie wbiła wzrok w kartkę.

- Możesz odebrać ten telefon. To mnie irytuję.

- Ale… to nie mój telefon… - odrzekła pewnie. Sasori zmrużył oczy, a potem wyjął swój telefon z kieszeni u wózka. Tak, to jego telefon dzwonił… odebrał prędko.

- Cześć Deidara… no co długo? Długo bo dzwonisz, a mi tu dzwonek z kurwa, hymnem ślubnym… pewnie ten pojeb Hidan mi podmienił dzwonek – po chwili ciszy zaśmiał się do wtóru z rozmówcom. – taa, kawał śmieszny ale i tak dostanie wpierdol – mruknął i ponownie zaśmiał się lekko. – dobra, po co dzwonisz…? Aha… Luz, za dwie godziny u mnie… no spoko… spoko… nie pierdziel… dobra to nara – w jednej chwili parsknął śmiechem. – jesteś pedał… nie, spierdalaj… dobra, też kocham, pa – rozłączył się i zaśmiał do siebie. Od razu zaczął zmieniać dzwonek, no kurwa, kiedy ten cwel mu zapierdolił telefon? Nagle ogarnął, że cały czas siedzi obok dziewczyny. – Sorry za moją nagonkę.

- Wybaczę, a postawisz mi kawę w zadośćuczynieniu? – mruknęła na jednym tchu, a brązowooki spojrzał na nią zdziwiony. – no, chyba, że pana chłopak będzie zły… - odwróciła niewinnie spojrzenie. Spojrzał na nią zaskoczony odpowiedzią.

- Nie mam chłop… aaa… - ogarnął, że taki wniosek wysnuła z rozmowy. – nie jestem gejem. To kumpel, to było dla zgrywy – na powrót patrzył przed siebie, urywając temat.

- Oczywiście – rzekła z drwiną. – więc postawisz? – zapytała ponownie. Spojrzał na nią obojętnie.

- Nawet się nie znamy – odparł, a ona uśmiechnęła się promiennie. Czekała, aż to powie.

- Miyuki Kazama – wystawiła dłoń do rudowłosego. Ten zerknął kątem oka, nie chciał się z nikim poznawać. I tak ma za dużo znajomych. Dużo, jak na kogoś rudego. Z westchnięciem uścisnął jej dłoń.

- Sasori Akasuna.

- Ładne ma pan imię – mruknęła, ale nie zareagował. Dlaczego dalej zwraca się do niego per pan? No dobra, nie ważne, niech zapadnie cisza. – teraz mi postawisz kawę?

- Przykro mi, jestem z synem.

- Nie ma sprawy, zajmę się nim – oznajmiła, chowając książkę do torby. Następnie wstała i skierowała się na plac zabaw. – rozpuszczalna i półtorej łyżki cukru.

Po tej informacji posłała mu bardzo słodki uśmiech, Sasori zmarszczył brwi. Co to ma być? Myśli, że zostawi ją z dzieckiem…? Chociaż, nie wydaję się jakaś… nie, ni chuja, nie zostawi dziecka. Prychnął pod nosem, bacznie obserwując dziewczynę. Zapoznała się z Naokim, który nieśmiało się co do niej zachowywał. Hm, zastanawiające, skąd ona wie, który to jest jego syn? Jeszcze bardziej zaczął być podejrzliwy, ale wraz z mijającymi chwilami wzrastało jakieś takie zaufanie do szatynki. Zostawiła torbę na ławce, chyba martwiłaby się o swoje rzeczy osobiste. Bez oporów weszła do piaskownicy i bawiła się z nim jak i innymi dziećmi. Wydawały się nawet ją znać… no dobra, skoczy szybko do kawiarni niedaleko. Było to trochę nieodpowiedzialne, ale jeszcze był  za młody, aby do samego końca trzeźwo myśleć.

Szatynka kątem oka zobaczyła, jak Akasuna w końcu się ruszył z ławki. No dość długo ją testował, choć niepotrzebnie. Wróciła do zabawy z dzieciakami, robiąc im babki z piasku, za pomocą pożyczonej foremki. Naoki ładował piasek do wiaderka za pomocą łopatki, potem Miyuki zwaliła przedmiot do góry nogami.

- No Naoki, chodź postukaj! – pociągnęła chłopca na kolana, pomagając mu uderzać. – Babko-babko-udaj się-bo-jak-nie-to-cię-zjem! Am-am-am! – wołała niczym dziecko, w ostatnim wersie, łaskocząc chłopca.

- Nie! Nie! – krzyczał zaśmiany, a inne dzieci zdawały się mu zazdrościć. Miyuki zaczęła delikatnie unosić wiaderko, odkrywając ładną  babkę. – Mi, oć tam! – zawołał, wskazując na drabinki i ignorując budowle. Spojrzała na nie, Sasori zakazywał mu się tam bawić.

- Dobra, ale na chwilkę, okej? – nic się nie stanie, a Akasuny i tak nie ma. Wzięła dwulatka na ręce i szła w kierunku konstrukcji. – Ale jesteś ciężki, ile masz latek? – zapytała z uśmiecham, a chłopiec pomagając sobie drugą ręką, pokazał w dłoni dwa paluszki. – Dużo.

- Puść mnie, Mi! – zawołał szarpiąc się, aby zejść.

- Nie, kolego. Jestem Mi-yu-ki, powtórz.

Nakazała z uśmiechem, chłopiec próbował wypowiedzieć jej imię, ale nijak mu to szło. Nie odpuszczała gdyż bez problemu powtórzył sylaby imienia, więc wystarczył moment i dobra manipulacja, aby dostosował się do jej prośby. Po chwili już ładnie wypowiedział jej imię, co za bystry dzieciak. Ciekawe co się stało jego matce, Sasori nie nosi obrączki. No i chyba powinien na spacery z dzieckiem, wychodzić z partnerką.

- Miyuki! Duzio, duzio! – zawołał radośnie, chcąc się wspiąć.

- Nie dużo tylko wyżej – poprawiła z uśmiechem i uniosła go na wysokość swojego pasa, wciąż asekurując. – Ale jesteś dzielny! Ja bym się bała – oznajmiła teatralnie, by wzbudzić w chłopcu taki podziw do siebie. To dobrze robi kształtowaniu psychiki takiego malca. Po kilku minutach ten już postanowił zejść. – To na co ma panicz teraz ochotę? – położyła ręce na biodrach, łagodnie się uśmiechając.

- Siusiu!

- Ech? Och… uch… a nosisz pieluszki? – przekręcił energicznie głową. – Dobra… - rozglądnęła się wokół. Nie może się z chłopcem jakoś oddalić…

- Twoja kawa – oświadczył znajomy jej głos, odwróciła się do niego krzyżując z leniwym spojrzeniem. – jakiś czas temu, spadł z tej konstrukcji i rozwalił głowę, dlatego nie chciałem, aby znów się tutaj bawił. Nie jak jest taki mały. Teraz, jak mu to pokazałaś cały czas będzie chciał na to wychodzić.

- Przepraszam… nie wiedziałam – zakłopotała się. Ten jego głos był taki suchy, nieprzyjemny, a jednak ją trochę pociągał. Przybliżył jej kubek z kawą, który pochwyciła z lekką krępacją. – pilnowałam go, jak należy…

- Widziałem – odrzekł obojętnie.

Dziewczyna się zmieszała, czyżby jakoś źle się zajmował małym? Tak trudno go odczytać, to nawet działa urzekająco… zaraz. Stop, on ma dziecko i pewnie narzeczoną, a ona chłopaka. Nie może myśleć o innych mężczyznach. To nieprzyzwoite.

- Tata, siusiu! – wtrącił Naoki, trzymając się krocza.

- Dobra, to wracamy do domu,  chodź – oświadczył i podał mu rękę.

- Miyuki tesz? – zapytał, Sasori trochę się zdziwił, że tak ładnie wypowiedział imię szatynki. Może to trochę dziwnie zabrzmi, ale on sam jakoś  nie baczy na mowę dziecka, sam się przecież nauczy, nie…? po drugie Hidan kiedyś chciał chłopca nauczyć zwracać się do ojca po imieniu i wyszło jakieś siusiory i Hidan się z niego śmiał przez kilka następnych dni…

- Nie – odpowiedział, a chłopiec wyrwał od niego rękę i podszedł do wspomnianej przez siebie dziewczyny, wyciągnął ją ponownie na metalowe drabinki. Westchnął ciężko. – Naoki, chciałeś siku.

- Nie chcie do domu, chcie na lączki! – wyciągnął ręce do Miyuki, aby go podniosła. Szarooka uśmiechnęła się ciepło.

- Naoki, zsikasz się – mruknął z dezaprobatą, czemu oduczał go noszenia pampersów…

- Ekhm… a może w krzaczki…? – wtrąciła nieśmiało. Akasuna spojrzał na nią spode łba. – Inaczej może się zmoczyć... – odpiła łyk kawy, uciekając wzrokiem na boki.

- Żartujesz?

- Nie… no sam pan był, kiedyś małym chłopcem, wiesz jaka to frajda sikać w miejscu publicznym – mruknęła czując jak się zaczyna czerwienić.

- Dobra, Naoki, chodź wysiusiasz się w krzaki – oznajmił rudowłosy. – Miyuki tu zaczeka… zaczekasz? – dopytał, a ona przytaknęła energicznie głową.

- Tata tesz? – podrapał się w tył głowy, jemu nie wypada, a jak nie zrobi z nim to pewnie nie zechce sam siusiać, spojrzał na szarooką chcąc porady, lecz ta się cicho śmiała. No kurwa zabawne.

Oddalił się z dzieckiem, a Miyuki skierowała się na ławkę. Cieszyła się, że Akasuna jeszcze trochę tu zostanie, nawet przyjemnie się z nim rozmawia, znaczy jest trochę straszny, oschły i obojętny, ale syna ma fajnego. Cała postura ciała po ojcu i ta twarzyczka, leniwe spojrzenie – jest taki uroczy. Z uśmiechem odpiła kawę, wtem zerknęła przed siebie, gdzie biegł do niej mały Naoki, a zanim bacznie szedł ojciec, nie chciał, aby syn się przewrócił. Odstawiła kawę obok siebie, biorąc chłopca na kolana, jak chciał, natomiast Sasori usiadł obok.

- Skąd wiedziałaś, który dzieciak to mój syn? – zapytał, a ona spojrzała pytająco, ale potem się uśmiechnęła.

- Pomagałam panu pod sklepem – mruknęła, a on spojrzał na nią, prosząc telepatycznie o szczegóły. – wyciągałeś wtedy klucze spod samochodu.

- Ach, racja. Pamiętam – oświadczył. – sorry, ale nie przyglądałem ci się.

- Rozumiem… - odrzekła, ona mu się przyglądała bardzo dokładnie, a nawet odniosła wrażenie, jakby się już kiedyś spotkali. – miał mnie pan pewnie za porywacza dzieci? – zaśmiała się, by trochę rozładować sytuację. W międzyczasie podrzucała na kolanach Naokiego, którego bardzo ta zabawa cieszyła.

- Być może – mruknął z lekkim uśmiechem.

- Miyuki, dasz mi? – wskazał na kubek kawy po boku.

- Nie, nie. To jest takie fuj dla dorosłych – powiedziała, odsuwając dalej kubek.

- Fuj?

- Fuj – uśmiechnęła się ciepło. – zero cukru i bardzo mocna – dodała z wyrzutem, patrząc na Akasunę, który porządnie się zakłopotał. Będąc w sklepie zapomniał jakie chciała to strzelał.

- Jak ci nie smakuję to wyrzuć – odparł obojętnie, a szatynka bez wahania wzięła kubek i wyrzuciła do kosza. Co za… nie, nie wybuchaj, sam jej to zasugerowałeś.

- Ma pan coś do picia? – spojrzał na nią kpiąco. – Dla Naokiego – dodała trochę nerwowo. Chyba się obraził…

- Nie, idziemy do domu jeśli chcesz pić – zwrócił się do małego.

- Nie chcie – burknął wtulając się do dziewczyny.

- Chodź, zaraz wujek Deidara przyjdzie – mruknął, ale to nie zachęciło chłopca, przeciwnie, nasiliło uścisk do ciała Miyuki. Dziewczyna objęła delikatnie plecy dwulatka i zaczęła szperać w swojej torbie, po chwili wyciągnęła soczek w kartoniku.

- Pije z rurki? – zapytała, a brązowooki wzruszył ramionami. Nigdy mu nie dawał… Miyuki westchnęła i wbijając rurkę do kartoniku, podała troszkę chłopczykowi. Spodobał mu się taki rodzaj picia. – Samotny ojciec, nie?

- Taki wniosek z tego, że czegoś nie wiem? – zapytał drwiąco.

- Raczej z obserwacji – spojrzał na nią z przekąsem, a ona w odpowiedzi się uśmiechnęła. Zaczęła skupiać się na dwulatku. – Hej, Naoki. Patrz, tam jest wiewiórka.

Chłopiec od razu spojrzał za siebie i wyrywał się, aby pójść i złapać gryzonia. Miyuki chciała podejść wraz z nim, jednak zadzwonił jej telefon. Sasori ją zastąpił, lecz przedtem dała mu kilka orzechów, które na pewno zwabią na trochę wiewiórkę, potem już odebrała komórkę.

Naoki bardzo usilnie chciał podbiec do stworzenia i go złapać, jednak tata mu nie pozwalał. Dosyć nieporadnie kazał mu kucnąć i czekać, gdyż chłopiec się rozpłakał. Czuł na sobie spojrzenia nie tylko ludzi obecnych w parku, ale i zwierząt. Zajebiście, może niech zrobią zdjęcie?

- Kurwa… Naoki cicho bądź, wystraszysz wiewiórkę – powiedział oschle, nie tak miało wyjść, ale no, on już tak ma. – Przestań wyć do cholery.

- Ekhm – odchrząknęła szatynka, kucając obok. – przy dziecku się nie przeklina, bo zacznie czuć się przez pana nie kochany – upomniała go, a ten spojrzał na nią obojętnie. Czy ktoś jej się kazał wtrącać? Pieprzona małolata, będzie mu się tu wymądrzać i wpierdalać w wychowywanie.

- To może sama spróbuj to opanować – sarknął.

Miyuki bez krępacji odebrała mu syna, a Sasoriemu gestem ręki kazała się odsunąć. Zmrużył oczy, za dużo sobie pozwala… znaczy dobra, to on takie sugestie daję, ale no… chociaż musiał przyznać, że świetnie sobie radziła. Wystarczył moment by uspokoiła Naokiego i wyuczyła go cierpliwości. Pokazała jak dać zwierzęciu orzecha, a potem Naoki już sam ze spokojem i cierpliwością dosuwał im jedzonko. Po chwili już Miyuki pożegnała się z towarzystwem i udała do domu.

Całą drogę powrotną dwulatek go męczył pytaniem czy dziewczyna jutro też przyjdzie. Spoko, ale skąd on ma to wiedzieć? Trzeba było zapytać. Przed budynkiem natrafił na Deidarę, który już na początku westchnął. Będzie musiał mu pomóc wynieś się na górę.

            Po powrocie do domu, nakazał synkowi iść umyć rączki do łazienki. Powoli zbliżała się pora do przyszykowania mu kolacji, a następnie Naoki powinien już iść spać. Przyszykował sobie wszystko w ramach kolacji, wystarczyło odgrzać w mikrofalówce. Jednak wpierw sprawdzi co się dzieje w łazience. Maluch jest tam po pierwsze za długo, a po drugie zdecydowanie za długo tam siedzi. W momencie, gdy miał wkroczyć do korytarza prowadzącego między innymi do łazienki, w mieszkaniu rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Nie, najpierw sprawdzi toaletę.

- Naoki co tutaj robisz? – zapytał wchodząc do pomieszczenia. Słysząc jego oschły głos, chłopiec się przestraszył i wycofał od umywalki. – Co zrobiłeś? – zapytał jeszcze raz, ale dziecko przekręciło główką. Nie było skłonne do rozmowy, czy tam przyznania się do tego czegoś co zrobił… a coś zrobił! Na pewno!

- Nic… - zmrużył na dziecko oczy, co on ukrywa?

- Yo! Saso! – zawołał w jego stronę Deidara. Wchodzi sobie jak do siebie… co za typ… no, ale w sumie ile mógłby stać pod drzwiami.

- W łazience jestem! Rozgość się – powiedział, choć chyba nie trzeba mu tego mówić. Spojrzał na Naokiego nerwowo zerkającego na podłogę, obok półki z umywalką. – Co tam jest?

- Psiepasiam… - jęknął zakrywając swoje oczy. Zerknął na podłogę, co też jego syn mógł zrobić…? Długo mu zajęła próba ogarnięcia o co chodzi, aż doszedł do wniosku, że chodzi o mokrą plamę z wody.

- Rozlałeś? – dopytał dla pewności, a Naoki przytaknął będąc bardzo bliski płaczu. – Nic się nie stało… - mruknął, trochę go  to wkurza, że w własnym dziecku wzbudza taki lęk. Owszem zdarza mu się go ostro opierdolić,  ale bez przesady. Nie o taką pierdołę.

            Aby chłopiec nie czuł się źle z tą wielką zbrodnią. Wraz z nim przetarł jakąś szmatą te drobną kałuże, a potem wziął dziecko na ręce i wyszedł z łazienki. Deidara w salonie już się rozgościł ze swoim sprzętem… laptopem, myszką i innymi bajerami. W końcu dzisiaj chcieli się dzisiaj spotkać w ramach zrobienia sobie maratonu kultowego serialu Gry o Tron. Zapraszali jeszcze resztę osób, ale nie pasował im termin spotkań. No to nie! Deidara to zawsze się chętnie wybierze do kolegi, bo mieszka sam i nikt mu nie truje dupy, chociaż teraz jest ten  smarkacz… ehh… oby nie zepsuł im zabawy.

- Naoki ogląda z nami? – zapytał kpiąco. Nie rozumiał, dlaczego Akasuna go jeszcze nie uśpił.

- Serial dozwolony od szesnastu lat? Staram się go wychowywać na normalnego człowieka – oznajmił tym samym tonem. – Zaczynamy dopiero za dwie godziny, więc o co się burzysz?

- Nie burzę się – zaprzeczył Dei, a Sasori postawił dziecko na podłodze i podszedł odgrzać małemu kolacje. – Co tam słychać?

- Po staremu, no a u ciebie?

- Też. Zaczynam przyjmować do wiadomości, że niedługo sesja. Przed ostatnia i koniec tych studiów. Szef i obiecał pracę na umowę i pełen etat jako inżynier. Jak skończę studia.

- Kurde, gratulacje. Twój szef to równy gość.

- Nienawidzę idioty. Wiesz ile musiałem się nacierpieć nim mnie docenił? Prócz wysiłku, trochę się musiałem podlizać tej tłustej świni, by mnie polubił i już widać efekty.

- Kolejna osoba, która stosuje taką zasadę – westchnął ciężko, mówiąc bardziej do siebie.

- Czy tamtej osobie też wszystko idzie łatwo?

- Taa – burknął.

- No to też spróbuj. Pochwal pracę przełożonego, zrób kawę czy coś… ach, i nie podawaj komuś zasług na tacy – stwierdził z założonymi rękoma. Wie jaki jest jego kumpel, ale sam sobie dołki kopie, a potem marudzi na swój los.

- Wujku… - zawołał do niego nieśmiało Naoki, spojrzał na dzieciaka. – źbudujemy domek? – ostatnio jak się bawili wraz z tatą układaniem lego to wujek mu zbudował takie fajne konstrukcje… domki, zamek, szpital, szkołę było tak fajnie! Jednak wujek nie zawsze ma taki dobry humor i nie zawsze lubi się z nim bawić.

- Nie chcę mi się – bąknął Deidara, a potem ponownie zwrócił się do kumpla. – nie szukasz jakiejś opiekunki dla niego? Chyba nie zamierzasz marnować wakacji na nieustannej opiece nad nim? – Naoki starał się tego po sobie nie poznać, ale Sasori widział jak mu było przykro, bo wujek go olał. Tylko, że… nie może zmusić kolegi, aby bawił się z jego synem. Przyszedł tu do niego.

- Nie uważam tego za marnotrawstwo, ale muszę poszukać, bo nie będę miał z kim go zostawić… nie mogę ciągle wykorzystywać kumpli, babcię lub siostrę…

- Co się stało, że dopiero teraz na to wpadłeś?

- Tato… - znowu Naoki się wtrącił w ich rozmowę. Doprawdy, jak to dziecko denerwuje blondyna… tylko zawraca ludziom dupę. – oćmy na pole… - wtulił się ojcu w nogi, unosząc głowę, aby spojrzeć rodzicielowi w oczy.

- Dzisiaj już nie, Naoki… jutro, dobrze?

- Bedźie Miyuki? – dopytał. Fajnie się bawił z dziewczyną, poświęcała mu tyyyle uwagi i wymyślała różne zabawy. Chciał się z nią pobawić, bo nikt inny nie chce…

            Wujek znowu ma jakieś muchy w nosie, wujka Hidana nie ma, a tata no… zabawy z tatą nie trwają zbyt długo, bo zawsze coś. On chce się z kimś pobawić tak na sto procent.

- Nie wiem…

- Hm? Co za Miyuki? – blondyn spojrzał ciekawie na Saso.

- Taka dziewczyna… poznaliśmy się na placu zabaw…

- Podrywasz ją?

- Co? – zapytał zdezorientowany, co to za wniosek kurde! Skąd on takie domysły bierze. – Nie. dzisiaj się z nią poznałem… chciała pobawić się z Naokim, no to czemu nie...

            Rzecz jasna Douhito potrzebował miliarda szczegółów. Jaka jest, jak wygląda, czy przyjaciel nie poczuł, że coś zaiskrzyło. Obstawił Miyuki w roli opiekunki Naokiego, to by było takie korzystne. Dla wszystkich, całej ludzkości. Dei by odzyskał przyjaciela na wyłączność i przestał mieć poczucie winy w związku, że jest jakby współwinny z zawaleniem związków przyjaciela.

- No to zaczynamy?

            W końcu nadeszła chwila, kiedy mogli rozpocząć swój już długo planowany maraton, byli z Grą o Tron na bieżąco, ale chcieli obejrzeć wcześniejszy sezon, niebywale trzymający ich w napięciu. Naoki już położył się do łóżka i zasnął snem głębokim. Bardziej zasnął z nudów, zabawa samemu go nie bawiła, a tata tylko rozmawiał z wujkiem. Wujek zabierał mu uwagę taty, gdy przychodził w odwiedziny, więc nie lubił jego wizyt. Wolał jak przychodził wujek Hidan, on chciał się z nim bawić, albo wyjść w jakieś fajne miejsca. Tylko, że tata mu nie pozwalał, bo to na pewno głupie niebezpieczne i głupie… niszczył wszystkim przyjemność.

            Kiedy blondyn włączył odtwarzacz filmów w swoim laptopie, to musiał zadzwonić telefon, po prostu musiał. Wyciągnął go z kieszeni modląc się, by to nie była matka. Uff… to na szczęście tylko Hidan. Zaś się pewnie będzie żalił, jak mu jest źle w pracy.

- Czego tym razem, Łosiu? – zapytał na wstępie.

- Spokój szmato. Mam dla ciebie dobre wieści – Douhito mruknął w zapytaniu. – załatwiłem ci zlecenie, w projektowaniu jakiegoś sklepu czy czegoś dla mojego starego.

- Cooo? Pierdolisz czy poważnie?

- Oczywiście, że pierdole, kto by zatrudnił takiego amatora? – zaśmiał się.

- Pojebany jesteś.

- Jest ktoś obok ciebie i widział twoją głupią minę?

- Jestem z Saso, mamy zamiar oglądać GOTa, więc nie dzwoń już – nakazał.

- Czekaj… Grę o Tron? Beze mnie? Ale z was dupki! – warknął zły. Tyle fajnych rzeczy go omija! Nienawidzi świata.

- No peszek – zadrwił Deidara.

- Cersei jest zajebista no nie? Brałbym – stwierdził Hidan.

- Weź, proszę cię. Cersei jebie się z własnym bratem, a jej syn to skurwiel.

- Można jej wybaczyć, bo ma niezłe cycki.

- Oczywiście – przewrócił lakonicznie oczami.

- A twoja ulubiona postać, cwelu? – warknął Hidan. Jak można tak lekceważąco przyznać racje w sprawie Cersei? Ta zniewaga krwi wymaga, Jeffrey by go zajebał.

- Tyrion jest spoko.

- Przecież to facet w dodatku karzeł! – Cersei ma być gorsza od tego krasnala?!

- No i co z tego? On nienawidzi tej lafiryndy tak jak ja i chwała mu za to.

- Ale jest karłem – i na wpół mężczyzną. W dyskusji nie burzy się wypominaniem charakteru Cersei, ani niczym takim tylko, że… no kurwa dlaczego on wybrał kolesia? Gej, gej, gej… - przejebane być karłem.

- Taa… ludzie mają o nich dość NISKIE mniemanie – zaśmiał się Dei tworząc taki czarny humor.

- Dei… - zaczął Hidan. Jaki z jego kumpla dzieciak, to nie jest śmieszne. – to było PONIŻEJ poziomu – jednak przyłączył się do tej gry słów.

- Masz racje, NISKO upadłem.

- No strasznie – nie wiedział jakie jeszcze może zastosować określenia z podtekstami, więc pora zakończyć. – jeszcze propos karłów, co u Saso?

- Nie wysilaj się. Nao już śpi i wszystko u niego okej… dobra stary, kończę.

- Spoko, fajnie się gadało. Dziękuję, dobranoc.

- Kłaniam się NISKO. Nara.

            I w końcu się rozłączył. Teraz mogli już bez niczego zasiąść do oglądania. W czasie, kiedy Deidara rozmawiał przez telefon z Hidanem przyszedł dostawca pizzy, którą zamówili. Pogasili światła i oglądali. Laptop był podpięty do telewizora w salonie, a on nie miał małego ekraniku… w każdym razie czuli się lepiej niż w kinie. Dlaczego częściej się w ten sposób nie spotykają? Siedzieli przed telewizorem już…. Sami nie wiedzieli, stracili poczucie czasu. Było tak zajebiście! Śmiali się razem, agresywnie wypowiadali swoje nie do końca zgodne poglądy, albo razem nakurwiali z postaci.

- Ja pierdolę, jak ten Jeffrey mnie wkurwia…

- Nie tylko ciebie – przyznał Sasori i w napięciu oglądali następną scenę. Odcinek się już kończył, a jak to było w tego typu serialach najgorsze było nagłe ukazanie napisów końcowych.

- Tato…

- Kurwa, czego? – odwrócił się w prawo, gdzie został szturchnięty lekko w ramię. Momentalnie umilkł ogarniając co właśnie powiedział. Zrobiło mu się strasznie głupio. – Dei, zatrzymaj na chwilę... co się stało, mistrzu? – zaczął łagodnie do syna, który przetarł ze zmęczenia oczy. Chciało mu się spać, ale było stanowczo za głośno.

- Bo… ja… - nie chciał nic złego mówić, wujek Deidara i tak już go wyganiał wzrokiem i w ogóle czuł się tutaj taki niechciany, gdy wujek nie zwracał na niego uwagi.

- Odeślij smarka do pokoju. Przeszkadza nam.

- Dei, przestań – spojrzał na przyjaciela z pretensją. – Chodź Naoki – wziął syna na ręce i ruszył z nim do pokoju.

- Ej! Ja oglądam dalej! – zawołał na niego, ale Saso tylko machnął na to ręką.

- Czemu nie śpisz? Wiesz, która jest godzina? – zwrócił się do syna, nawet Sasori nie wie, ale na pewno nie jest to pora by sobie urządzał spacery po domu.

 - Pocitasz mi? – chłopiec zmienił temat wskazując na swoją biblioteczkę w pokoju. Sasori ułożył syna w łóżku i przycupnął obok niego na łóżku, zakrywając go kołdrą.

- Nie, mistrzu. W nocy się nie czyta, bo oczy bolą. Połóż się – poprosił delikatnie, ale chłopiec przekręcił głową, przytulając się do boku taty. Pogłaskał go po ramieniu. – Dlaczego nie śpisz? Śniło ci się coś brzydkiego? – ponownie zaprzeczył ruchem głowy. – Więc o co chodzi…?

- No kurwa, zabijcie go, bo mnie wkurwia…! – usłyszał głos Deidary dochodzący z salonu, plasnął się w czoło… no oczywiście. Naoki nie mógł zasnąć, bo są zdecydowanie za głośni. – Jak można tak zajebiście zagrać takiego skurwysyna…!

- Poczekaj Naoki, zaraz przyjdę, dobrze? – odsunął od siebie chłopca. Musiał zainterweniować i uspokoić kolegę. Naoki odprowadził tatę wzrokiem, bardzo nerwowo wyszedł z pokoju, trzaskając za sobą drzwiami. Zszedł z łóżka,  kierując się po książkę do biblioteczki. – Deidara, zamknij ryj!!!

- Ej Saso, siadaj i oglądaj, zaraz uśmiercą…! Hej… kurwa mać, co robisz…! Ałaaa, co ty… - dalej nie słyszał  toczonego dialogu, ale pewnie nie mówili nic fajnego. Wpakował się do łóżka wraz z książką, tata mu na pewno przeczyta jak wróci, na pewno!

            Kiedy Sasori wrócił do pokoju zastał syna na miejscu, ale jeszcze dodatkowo z książką w ręku. Westchnął ciężko, chyba nie ma wyboru i będzie musiał mu przeczytać te książkę. Zaświecił stojącą na półce lampkę nocną i położył się wraz z synem na łóżku. Podczas czytania maluch uwielbiał pokazywać na ilustrację, gdzie jest pies, kot i inne rzeczy, które zgadzały się z czytaną fabułą.

            Po przeczytanym ostatnim zdaniu z książki, zerknął na Naokiego. Spał głęboko, tyle dobrze… jednak musi coś w sobie poprawić, mianowicie nie przeklinać przy nim, albo chociaż się hamować, jak i swoich kolegów, chociaż będzie ciężko. No, ale da radę. Deidara się tam uspokoił, a przynajmniej nie było go słychać tak potężnie co przed chwilą. Chwała Bogu, że się dostosował.

- Jestem – zakomunikował, wchodząc do pokoju.

- Idealnie, właśnie się skończyło – sarknął Deidara.

            Jednak była już późna pora, bo dochodziła czwarta rano, a choćby te trzy czy tam cztery godziny trzeba było sobie dobrze sobie pospać. Blondyn zamknął matryce laptopa, co wiązało się z prawdziwą treścią zdania. Dziecko wymaga poświęceń, wie o tym, ale jednak był trochę wkurzony, że zamiast obejrzeć z przyjacielem serial, na który umawiali się już od dłuższego czasu to musiał się zajmować Naokim. Takie sytuacje go kosztują sporo nerwów. Chciał mieć trochę czasu dla siebie.

DATA

 24.06.2014

OD AUTORKI
Nie wiem czy rozdział się opublikuje... nie robię tego własnoręcznie xD 

Pierwsza sprawa - nie oglądam gry o tron, ale wszyscy to robią, w każdym razie mam nadzieje, że nie zawaliłam z tym wątkiem i faktycznie akcja w serialu trzyma do ostatniej sekundy xD Druga sprawa - blogi... ja zalegam, ja wiem, ale najpierw mnie naszła jakaś mega wena na pisanie rozdziałów, a teraz mam osobiste zmartwienie... ale nadrobię na pewno!

Dziękuję wam pięknie za każdy wasz wkład w bloga - wyświetlenie, obserwowanie, czytanie, komentowanie :) Jesteście świetni i na pewno zajebiście się uśmiechacie :D

Pozdrawiam was gorąco ;) ;*