ROZDZIAŁ 7.

Rankiem promienie słońca wdarły się przez nie zasłonięte okna i uderzyły w twarz śpiącego Hidana, tym samym go wybudzając. Po wczorajszej imprezie pocieszającej, zostali u Sasoriego na noc. On najwyraźniej usnął oglądając jeden z filmów ze Stathamem, ale teraz ekran był wyłączony. Odwrócił się do towarzystwa, zachował bezpieczną odległość od tych pedałów, on leżał na brzuchu w lewej dolnej części łóżka , a oni w przeciwległej. Saso robił blondynowi za podparcie na poduszkę i tam sobie smacznie spał, natomiast Rudy wyglądał przez okno. Postanowił dać znak, że już się obudził.

- Jebane słońce – wycedził przez zęby, podnosząc się do pozycji siedzącej. – Trzeba je spalić… - dodał, brązowooki spojrzał na niego jak na debila. Spalić słońce? Pozdro.

- Powodzenia – uśmiechnął się krzywo, prędzej on tam spłonie. – Słońca się nie da spalić…

- Wszystko się da – taa, zwalczaj ogień ogniem, a daleko zajdziesz. – to jedna z najbardziej wkurwiających mnie planet… - westchnął głęboko.

- Słońce to gwiazda, durniu… - ledwo zaczął rozmowę, a już go miał dość. Temu idiocie nic się nie da wytłumaczyć, nawet jak wyjaśni się to jakoś naukowo.

- Zamknij mordę. Wiem lepiej. Tak głosi Jashin! – zawołał, no to nie ma przebacz, jak Jashin tak mówi to tak jest i chuj ci w dupę, jeśli się nie zgadzasz.

- Co głosi? Że słońce to planeta? – dopytał, zaśmiewając się kpiąco. – Ja pierdole…

- Nie, kurewko – zaprzeczył spokojnie, opierając ramię o zgięte w nodze kolano. – głosi, że JA wiem lepiej.

- Sam sobie wygłaszasz taką herezje – warknął.

Miarka się przebrała. Hidan nigdy nie należał do osób spokojnych, cierpliwych i innych leszczy, jemu się potakuję inaczej dostanie po mordzie. Zbliżył się do Saso i zaczął z nim szarpać. Łokciem niechcący uderzył w żebro Dei’a, ale nie przejął się tym, z boleścią kolejny raz spadł z łóżka. Jęknął żałośnie, no co oni mu kurwa robią… podniósł się do góry, a wtedy ujrzał brutalnie piorących się kolegów. Uniósł brew do góry, czemu Akasuna się z nim pierze? Przecież wiadomo, że przegra… siwowłosy przewrócił go na brzuch, wykręcił na plecy rękę, jednocześnie dociskając go swoim ciałem do materaca. Niech się cieszy, że to materac. W każdym razie, Sasori mógł tylko ruszać nogami, co mu niewiele dawało.

- Przestańcie, kurwa mać – bąknął w ich stronę.

- To Rudy zaczął – chyba dawanie obelg nie było konieczne, ta jedna była zawsze najbardziej bolesna. Sasori wydymał usta, on przez te włosy nie zasługuje nawet na jakieś cięte riposty.

- Skarżypyta! Co ty, w przedszkolu jesteś, miernoto? – zapytał kąśliwe, a ręka została mu bardziej wykręcona, jęknął z bólu. Deidara nawet nie myślał o udzieleniu pomocy, bolały go ramiona i kark… Sasori, zacznij żreć.

- Hidan, weź go puść – nakazał mu, ale sprawiany ból to taka fajna zabawa. Przewrócił oczami. – idę do kibla.

- Nie! – zawołał siwowłosy i puścił Akasunę. W jednej chwili pobiegł do Dei’a i odepchnął  na łóżko. – Ja pierwszy! – no kurwa, zerówka. Trzasnął drzwiami od pokoju, a dwa obolałe ciała leżały bezwładnie na łóżku.

Sasori podniósł się na klęczkach, objął ręką swoje prawe ramię i tą kończyną, wykonał w boku okrążenie. Kość zestrzelała, dając tym upragnione ukojenie. Dei, leżał na placach i masował sobie szyję.

- Akasuna, jesteś strasznie niewygodny – syknął w jego stronę. - Teraz wszystko mnie boli…

- Nie kazałem ci na mnie leżeć, ba, ja nawet się sprzeciwiałem.

- Zamknij mordę, to i tak twoja wina! – zawołał gorzko, naprawdę, teraz każdy najmniejszy ruch ramionami lub szyją bolał. Sasori westchnął ciężko, dlaczego to jego oskarża…?

- Zdejmij koszulkę i połóż się na brzuchu – nakazał obojętnie. Dei spojrzał na niego dziwnie, ale wykonał polecenie, skulił się do ramion i w zgiętych w łokciu rękach ściągnął ją przez głowę. Jego mięśnie naprężyły się przez lekki dreszczyk wpraszającego się oknem, chłodu. Rudowłosy zbliżył się do niego na klęczkach.

- Chcesz mnie zgwałcić?  - zapytał poważnym tonem, powstrzymał się od parsknięcia.

- Nie bez gry wstępnej. Zrobię ci masaż – oznajmił wskazując mu miejsce na łóżku.

Blondyn ułożył się jak mu nakazał, po chwili przyjaciel okroczył  jego ciało siadając mu na tyłku. Polecił mu zamknąć oczy, odprężyć się, a przy tym śmiali się z tej sytuacji. Dotknął dłońmi ramion Deidary i zaczął wykonywać na nich przyjemne uciski. Rozcierał nadgarstkiem bok szyi chłopaka i nagle usłyszał… przyjemne jęknięcie. Parsknął głośno śmiechem.

- Dei, przestań jęczeć, bo mi stanie – upomniał, nie przestając się z tego śmiać.

- Nie jęczę! – burknął.

- Nie, wcale – sarknął, wałkując mu zdecydowanym ruchem ramiona.

- Kurwa, Sasori… wspaniale to robisz – mruknął ze śmiechem. – Robisz to zajebiście – zagryzał wargi, by nie jebnąć śmiechem.

- Wiem, Słońce. Rozkoszuj się tą przyjemnością – wymruczał mu do ucha, podniósł się i nadal masował mięśnie. – ale ty jesteś sztywny w tych częściach, kochanie – bąknął coś pod nosem na ten wywód.

- Ej, weź mocniej – poprosił, co posłusznie uczynił. – o kurwa, jak dobrze… dawaj mocniej – kolejny raz wypełnił rozkaz. – jeszcze… jeszcze… kurwa siły nie masz?!

- Nie mogę mocniej, bo ci naciągnę! – warknął, no jeszcze gorsze katusze, by przeżywał.

- Chuja mi naciągniesz! Ciśnij mocniej!

- Mówię nie, nie drażnij mnie, bo skończę!

- Pierdol się, Akasuna!

- Już jakby to robię, zajmując się tobą – bąknął, o ile synonimem pierdolenia jest męczenie się z masowaniem go, to się wszystko zgadza. Co za gość, on chce mu pomóc, a ten bardziej cierpieć.

- Ej, geje – rozległ się głos Hidana zza drzwi. – dajcie znać, jak dojdziecie! – powiedział do nich, no skoro taki dialog toczyli to jednoznacznie musieli coś niesmacznego robić.

Chłopaki mówili mu zgodnie z prawdą co się dzieje w pokoju, ale im nie wierzył. Masaż musiał trwać mniej więcej pół godziny, aby wszystkie spięte mięśnie zmiękły, wtedy im uwierzył. Rudy i Dei nie wytrzymaliby trzydziestu minut, w sumie nikt by nie dał, nawet on. Tak, nawet on.

Usiadł sobie niedaleko nich na łóżku, w ogóle nie byli sobą skrępowani, nawet przy nim… a potem wielce obrażeni, jak ich od pedałów wyzywa. Ignoranci. Saso spojrzał na niego kątem oka, widział, jak wgapia się w jego dłonie, które rozcierały się na plecach Deidary. Uśmiechnął się krzywo.

- Co jest Hidan? Ciebie też pomasować? – zaszydził, przerywając tym ciszę w pokoju.

- No chyba cię pojebało. Nie będziesz mnie dotykał – odparł z obrzydzeniem.

- Taa, ja też ci nie pozwalam – wtrącił Dei. – jesteś tylko moim prywatnym masażystą.

- Jasne, Słonko – zgodził się z uśmiechem.

Siwowłosy włożył sobie palec do ust i symulował wymioty. Potem już normalnie zaczęli gadać, wygłupiać się, cisnąć na siebie ciętymi ripostami. Sasori został przywrócony do formy, dzięki nim, podczas spotkania w ogóle jakoś głębiej nie pomyślał o Noriko. Może to też wina ich wcześniejszej kłótni. Wszczęli rozmowę na temat następnej imprezy w gronie Akatsuki.

- Wbijmy do Uchihy, miał robić imprezę u siebie – stwierdził Deidara, nadal leżąc, jak leżał, tylko Sasori z niego zszedł.

- Dobra, już dzwonię do niego i mówię, że wpadamy – oznajmił Hidan, Sasori zmrużył oczy.

- Hej, mnie nie uprzedzaliście, że się wpraszacie – wydymał usta w akcie pretensji, ale i tak został olany.

Siwowłosy nie będzie mu tego tłumaczył, no ile razy można powtarzać, że jest rudy. I ile razy można dalej nie kumać zależności między tymi zabiegami. Zadzwonił do Itachiego i powiedział o planie na parapetówkę u niego i że za jakieś trzy godziny będą. Gorszy kolega z oburzeniem wybijał im ten pomysł z głowy, gdyż musi się zajmować swoim bratem. Hidan zakończył rozmowę. No hej, dzwonił by go powiadomić, słowo nie, nie wchodzi w grę. Ech ten Uchiha, tyle się znają, a on dalej myśli, że asertywność w ich paczce jest możliwa…

Po południem poszli całą bandą do domostwa jednego ze swoich. Brunet na szczęście był na weekend jedynie z młodszym bratem, ale to oczywiste, że jak się dowiedzą o domówce to wywalą go  na zbity pysk… chociaż nie, do aż takiego czynu nie są zdolni. Bynajmniej nie Mikoto, złota kobieta – jedynie w roli nadopiekuńczej matki, bo jak się wkurwi to wszystkich potrafi rozsadzić.

Z Sasuke poszło dość łatwo, przez pewien proces dojrzewania, siedział zamknięty w pokoju i ani myślał z niego wychodzić, tym bardziej, że ta pojebana banda się tu zlatuje. Ustalił z bratem, że nie powie o niczym rodzicom, jeżeli nikt się nie będzie do niego dochrzaniał. To chyba uczciwa umowa.

Usadowili się w salonie, na dole. Wszyscy oczywiście przynieśli ze sobą trochę procentów, znali skąpstwo Itachiego do produktów alkoholowych. Idiota, zawsze mu się za to obrywa, ale słusznie, jak można gościowi odmawiać. Trochę kultury, nie?

- Ej, Uchiha. Gdzie twoja siostra? – zapytał zgryźliwie Hidan.

- A co? Stęskniłeś się? – odpowiedział pytaniem na pytanie. Nie zamierzał udzielać tej informacji, niech go zostawią w spokoju… inaczej mu się dostanie. Oni nie znają wybryków tej skarżypyty.

- On nie ma dzisiaj urodzin czy coś? – zadał pytanie Kisame. Itachi zmroził go wzrokiem, po cholerę to mówił?

- Ooo, złóżmy mu życzenie – Deidara uśmiechnął się cwaniacko.

- Nie! – zawołał do chcącej tam wyjść, trójki. Hidan, Deidara i Obito, trzej muszkieterowie, kurwa. Nie wiadomo, czemu dokuczanie temu wypierdkowi, sprawia im taką przyjemność. – Jest chory.

Ten argument zadziałał, nie ma nic gorszego, niż Uchihowskie zarazki… fuj. Rozmawiali ze sobą oddzieleni na grupy, jak to zwykle bywa. Niektórzy nie mieli ze sobą wspólnych tematów i ich rozmowa kończyła się na bardzo już sławnym „aha”. Sasori siedział samotnie na kanapie i popijał gorzki napój z butelki piwa, nudził się, ale jako że zawsze tak wygląda to nikt się tym nie przejął. W końcu zaczął z nim gadać Zetsu, głównym jego celem było wyciągnięcie go na podwórko na papierosa czy coś. Nie palił, znaczy zdarzyło mu się kilka razy, ale no, jako przyszłemu lekarzowi nie przystoi się w ten sposób truć. Jednak mógł towarzyszyć, do nich dołączył Kakuzu.

Yahiko rozmawiał sobie z Itachim i Obito na temat nowo poznanej dziewczyny. Nie żeby coś, ale liczył na to, że coś większego z tego będzie, dlatego prosił o rady, wszakże tworzyli sobie udane, szczęśliwe związki.

- Powiedz jej, że ją lubisz – mruknął Itachi.

- Tak otwarcie mam to powiedzieć? – zapytał, jak do głupka.

- Jasne, że nie. Może się wystraszyć, w końcu… no wiesz… - zaczął Obito, ale się w porę zahamował. Jak ma mu powiedzieć, że rudość zmniejsza branie? Gdyby był tu ktoś, kto wali prosto z mostu… - no, nie znacie się długo…

- Hej, gdzie Hidan…? I Douhito? – zapytał podenerwowany Itachi.

W sumie nawet nie czekał na odpowiedź, była wiadoma. Od razu skierował kroki na górę, do pokoju swojego brata. Przez lekko uchylone drzwi rozpoznał dwa głosy, które sobie szydziły z młodego.

- To co? – zaczął Dei, okręcając się na skórzanym fotelu przy biurku. – W ramach urodzin możemy cię zabrać do burdelu, nie Hidan? – puścił mu konspiracyjnie oczko.

- Raczej tam nic nie zarobi – zaśmiał się kąśliwie, oglądając książki na półce Sasuke. – ale jak mu zależy… aby się rozdziewiczy dziewczyna – chłopak zmroził ich wzrokiem, chamy. Dziwne, że nic się nie odzywa, muszą chyba być trochę ostrzejsi. – twój zeszyt? – młodszy Uchiha jedynie zareagował próbą zabrania mu przedmiotu z ręki, na próżno. Rzucił go do Hidana, ale ten był tak zaskoczony, że pozwolił, by zeszyt upadł na podłogę.

- Wohoho – zaczął Hidan, podnosząc zeszyt na całkiem fajnej stronie. Znajdował się tam wycinek z gazety, na którym widniała… - goła babka, to masz jakieś męskie odruchy – sarknął, a Sasuke cały czerwony ze złości i zażenowania wyrwał mu z rąk przedmiot.

- SpIErdAlAj…! – wypiszczał wszystkie samogłoski w wyrazie, po tym zakrył usta dłonią, żałując, że coś mu się wymknęło. Obecni w pomieszczeniu chłopcy zaczęli się śmiać do utraty tchu. Mutacja głosu, tak w urodziny, ale żal. Wtem do akcji wkroczył Itachi, nie może pozwolić by z niego szydzono… inaczej wszystko wygada rodzicom.

- Kurna! Nie umiecie współpracować? Po cholerę tu przyszliście?!- warknął, wymuszając na nich powagę.

- Nie kazał nam wyjść no to potraktowaliśmy to, jako zaproszenie – Hidan wzruszył ramionami.

- Na urodziny załatwiliście mu kastrację? – zaśmiał się Deidara. – Marzenie o byciu kobietą, powoli się spełnia – poczochrał włosy Sasuke, a ten mu pacnął po łapach.

- Taa, w reszcie modyfikacji może się skierować do ciebie, Dei – zaszydził szarowłosy.

- Hidan, kurwa, po czyjej ty jesteś stronie?! – zmierzył go pretensjonalnym spojrzeniem.

- Widać, że po mojej, idiotko – mruknął Itachi, zakładając ręce na piersiach.

- Gówno prawda! I nie jestem idiotą!

- Co się tak drzecie? – zapytał wchodzący do pokoju Obito, za objaśnia wziął się Hidan.

- Macie w rodzinie kastrata, nie wiem co mu kastrowali, bo co on by tam miał? Ale nie ważne, smark w zeszycie miał jakieś wycinki z świerszczyków, ale przecież teraz nie pofapie to na co mu one? -  zapytał, jakby Obito był studnią z wiedzą o całym wszechświecie. – W każdym razie, teraz się kłócą.

- Och, mam nadzieję, że Dei wygra -  mruknął, śledząc rozwój wypadków. Blondyn skrzywił się na to wyznanie, nie chce żadnego Uchihy, jako publiki. Hidan westchnął, jeszcze chwila i wszyscy będą lecieć na Dei’a.

- IdIOtką – poprawił Sasuke, ale jego piski tylko wzmocniły śmiech obecnych, nawet własnego brata.

- Nie pomagasz, Sasuke – stwierdził, gdy się już uspokoił. – w każdym razie, wypierdalać na dół!

- Kastrat też idzie? – dopytał Hidan, a gospodarz zmierzył go zimnym spojrzeniem.

- Stary! Zdecyduj się na kogo chcesz najeżdżać!

Ja pierdole, jakie fochy. I skąd pomysł, że jest po czyjejś stronie? No ludzie, jak jest okazja to sypnie ripostą, żadna filozofia. Zresztą chyba wiadomo, że jakby miał między nimi wybierać to nie wybrałby nikogo, są zbyt… chujowi, if you know what i mean.

Tymczasem na zewnątrz trwała luźna pogadanka, w sumie w domu byli tylko ci na górze u Sasuke,  inni  wdali się w rozmowy na poziomie, siedząc lub stojąc na schodkach przed wejściem do domu. Kakuzu razem z Zetsu palili fajki i truli przy tym powietrze, ale póki dym nie nachodził na towarzystwo, mogli to znieść. Jako że były wakacje, na dworze roiło się od dzieci, bezsensownie wrzeszczących na Jashin-wie-co.

- Aż ciężko mi się myśli, że też byłem taki pojebany  - skrzywił się Zetsu.

- Nie pozwalaj sobie, nadal taki jesteś – sarknął Yahiko. – Nagato patrz co cię czeka.

- Ja będę uczył licealistów i nie obawiam się. Ja sobie z każdym dzieckiem poradzę!

- Siedemnastolatki to raczej już nie są dzieci – oznajmił Kakuzu.

- A jak tam twój kuzyn, co mu rozwaliłeś głowę? – wtrącił Sasori złośliwie, no sorry, nie ma przechwalania się, nie tutaj. Nagato wydymał usta w złości.

- Dobrze. Już do mnie nie przyjedzie -  oświadczył cicho.

- Grunt, to wzbudzić w dzieciaku, szacunek do ciebie – mruknął Yahiko. – ale dobrze się to mówi, jak nie mamy synów.

- I co po niektórzy nie będą ich mieli w ogóle – powiedział Zetsu, on ich nie chcę, Kakazu też, a Rudzi są rudzi i chyba nie zrobią takiej krzywdy swojej pociesze.

- Ja bym chciał córkę – powiedział Sasori. Fajnie by było mieć swoją córeczkę tatusia, broniłby jej przed chłopakami. No nigdy by nie miała chłopaka, jakby miał być szczery.

- Saso, nie rozśmieszaj nas – bąknął Kakuzu.

Dalszą rozmowę przerwał warkot silnika samochodowego, który wjeżdżał na podjazd. Z pojazdu wysiedli rodzice Itachiego, no to po imprezie. Państwo Uchiha miło się przywitali z chłopakami chociaż byli zaskoczeni ich odwiedzinami, no nic. Ustalili, że trzeba już się zbierać. Jeszcze im każą sprzątać w domu, mowy nie ma! Niech sami sobie wszystko robią. Nie czekali na pożegnanie się z resztą lecz od razu udali się do domów.

Państwo Uchiha po wejściu do domu, skierowali się na górę, będąc lekko zaniepokojeni, dochodzącymi stamtąd wrzaskami. Fugaku otworzył na oścież drzwi, a wszyscy tam, ucichli.

- Co tu się dzieję? – zapytała zamiast męża, Mikoto.

- Itachi zrobił imprezę – powiedział Hidan. Patrząc w dół na matkę kumpla. Była od niego duża niższa i fajnie się ubierała, bluzeczka z dekoltem, ładnie, ładnie.

- Nie prawda! – zaprzeczył oburzony. No co oni wyprawiają, będzie miał przekichane. Jebany kapuś.

Chłopaki chcieli już wyjść i nie krępować swoim towarzystwem Itachiego, ale zostali zatrzymani. Fugaku nakazał im wszystkim posprzątać po sobie w salonie, bo wygląda tam jak w burdelu. Hidan zaśmiał się pod nosem, on chyba nie wie, jak burdel wygląda, chętnie mu pokaże, jak mu postawi. No, ale agresywne sprzeciwy gości, nic nie dały. Zeszli z oburzeniem na dół, znaczy najbardziej wkurzeni byli Daidara i Sasuke. Ten pierwszy to wiadomo, ma sprzątać dla Uchihy?  On?! Niedoczekanie! Natomiast Sasuke też niby w tym uczestniczył i to jest jego kara. Hidan miał to w dupie i tak jedyne co będzie robił, to się opierdalał. A Obito i Itachi przywykli do tego.

- No więc… - zaczął Fugaku, ale siwowłosy mu przerwał.

- Muszę do kibla, bo się chyba kurwa zesram – stwierdził i wyminął kolegów idąc do planowanego pomieszczenia. Otwierając drzwi, wydobył z kieszeni telefon komórkowy, czyli sobie tam posiedzi. Chujek.

Fugaku westchnął poirytowany i tak da mu nauczkę, zobaczy. Reszcie nakazał wszystko sprzątać i odszedł na górę. Deidara założył ręce na piersiach, nie będzie sprzątał… będzie nadzorował, Saauke oczywiście. Tak go tym wkurwiał, hehe, fajnie by było być jego szefem w przyszłości. Gnojek by mu buty czyścił.

- Ślepy jesteś? Pominąłeś papierek! – rzucił na blondyna wrogie spojrzenie, ale ukorzył się. Wolał nic nie mówić i nie dawać mu powodu do śmiechu. - Bardzo ładnie, ale widzisz? – podniósł jakiś papierek, którego sierota znowu przegapiła. – Śmieć – pokazał i rzucił mu w twarz. – taki jak ty.

- FajnIe, że jestEm po chIpsach, a niE rowerze – blondyn uśmiechnął się z przymrużonymi oczami. piski go śmieszyły, ale nie rozumiał kontekstu. – pEdał – wycedził do niego.

- Chcesz zarobić, jebany kastracie?! – szarpnął go za koszulkę i zbliżył do siebie. Wyrywał się.

- MniE niE rzuciła dziewczynA – uśmiechnął się drwiąco, odepchnął go mocno tak, że się przewrócił.

- Najpierw trzeba ją mieć – wyminął go, niechcący mocno zamachując nogą i go kopiąc.

- U mnie, będzie wiadomo kto nOsi spodniE w związkU – Dei już miał coś odpowiedzieć, ale zaniechał obelg. – żadna pIpa nie będziE mną rządzIć, ciotO!

- Sasuke! – zawołała stojąca za nim Mikoto. Dei się uśmiechnął niezauważalnie. – Jak to się odnosisz do kolegów, gówniarzu?! – kolegów?! No kurwa, przegięła.

- To niE jest  mój…

- Nie pyskuj! – krzyknęła, wyraźnie poirytowana zachowaniem syna. – Masz szlaban, młody człowieku. Zabieram komputer na całe wakacje! A teraz przeproś Deidarę!

- I tAk już dostałem szlabAn, nie będę tEgo durnia przeprAszał – fuknął, a Dei posmutniał, szkoda, hehe.

- Za to wyzwisko nie dostaniesz kieszonkowego w sierpniu!

- CiotA… - syknął do blondyna, wyłapując jego drwiący uśmieszek.

- Wrzesień – powiadomiła Mikoto. – wierz mi, z przyjemnością będę to ciągła dalej – odwrócił głowę w bok, nic się nie odzywając, a Dei w myślach dopingował go w dalszych wyzwiskach. Nic. No trudno.

- Nie musi mnie przepraszać – zaczął blondyn z pogardą, słyszalną jedynie dla Sasuke.

- Więc ja cię przepraszam, nie wiem co się z nim dzieje – rzuciła gniewne spojrzenie na syna. Douhito lubił te babkę i współczuł, musiała przyjąć te gówniane nazwisko Uchiha. – a jak tam twoja mama?- no i kumplowała się z jego matką. Tutaj też jej współczuł.

- Mama, dobrze… ach! O kur…de! Zapomniałem, że miałem jej zrobić zakupy! – nie miał, ale chyba nie będzie tego sprawdzać. – Mogę wyjść? Już trochę posprzątałem – wziął worek położony obok i do połowy zapełniony.

- Gówno prawdA! – pisnął Sasuke, denerwujący głos. – To mojE! On tylko za mną chodził i mniE wkurzał!

- Dlaczego kłamiesz? – Dei odgrywał oburzonego, Mikoto wydawała się uwierzyć. – Przypisujesz mi swoje zachowanie? Naprawdę, wstydź się, Sasuke…

Mikoto na serio kupiła wersje Deidary, synowi kazała sprzątać wszystko na błysk, a ta, niezbyt inteligentna, osoba, popukała się wymownie w czoło, zwracając się do matki. Prawie mu go żal… prawie… no dobra, wcale. Chciał  się  z niego zaśmiać, gdy dostał opierdol za ten gest. Brunetka szła odprowadzić Douhito do wyjścia i zobaczyła, jak Itachi wyszarpuję Hidana. Okrutne, myślał, że całą karę przesiedzi w kiblu.

- Hm? Dei wychodzi? – zapytał Uchiha, widząc, jak ten ubiera buty.

- Taa, jeszcze muszę mamie zakupy zrobić – westchnął teatralnie. Itachi spojrzał z pobłażaniem na matkę, jaka ona naiwna…

- Yo, Deidara – zwołał Hidan groźnie. – nie potrzebujesz pomocy? – spojrzał na niego obojętnie swoimi niebieskimi oczyma. Uśmiechnął się ładnie.

- Nie. To narka – mruknął i wyszedł z domostwa. Ma mu pomóc za ten najazd na niego u Sasuke? Phi! Takiego wała! Oddaliwszy się, wykonał znany gest w kierunku budynku. Wybuchnąłby go.

Tymczasem w domu, dalej trwała awantura z siwowłosym. No ile można zaprzeczać, on też chciał wyjść na chuja matki, potocznie zwanego ojcem… och, chyba ma pomysł.

- Hej, ale ja też muszę coś zrobić! – krzyknął, a wszyscy spojrzeli na niego z uniesioną brwią, kontynuacja wypowiedzi jednak nie nastąpiła.

- Niby co? – warknął Itachi.

- Muszę… Muszę zająć się bratem! – brunet spojrzał na niego spod byka.

- Ty nie masz brata.

- Mam!

- Nie masz!

- Kurwa jego mać, mam! – obruszył się. No jak nie ma, jak ma!

- To jak ma na imię?! – zapytał, kurwa, musi się z nim w jakieś pierdolone dyskusje wdawać. Hidan chwile milczał, chyba się zastanawiał. Ja pierdole, nawet imienia nie potrafi wymyśleć…

- Ya… Ya… Yacek, jakoś tak. Chuj, nie pamiętam – zdenerwował się. – pojadę do domu i go zapytam – oznajmił do niego. Itachi się zastanawiał czy wygląda na idiotę.

Rzecz jasna nie wypuścił go za drzwi, ma sprzątać, bo to był jego pomysł, jego inicjatywa i w ogóle wszystko jego wina. Wtem w przedpokoju rozbrzmiało pukanie do drzwi. Mikoto obsłużyła nowo przybyłego gościa i otworzyła drzwi. W progu stała Sheeiren, która milo przywitała się z gospodynią.

- Shee! Kochanie co tu robisz? – zapytał jej partner, mając w dalszym ciągu oko na Hidana.

- No, ja… ten no… eee… - uniosła palec wskazujący w akcie stopu i wygrzebała z kieszeni swój telefon komórkowy. Odgarnęła włosy w tył i zaczęła czytać. – przyszłam po Hidana i nie wiem wymyśl  coś – zakończyła, wkładając telefon z powrotem. Hidan wykonał na sobie facepalma, zaśmiała się. – a tak na poważnie, zabieram go, musi mi coś kupić – bo przecież nie pomaga mu za darmo.

- Dlaczego on? – wskazał brzydko palcem na kolegę.

- Bo ty masz karę, młody człowieku – wtrąciła Mikoto.

Twardym głosem nakazała wszystkim zbędnym gościom wyjść i pilnowała prac synów i Obito, jako ich kuzyn, mieszkał z nimi na okres wakacji, więc musi się dostosować do rygoru w ich domu. Rodzeństwo było na siebie wściekłe, młodszy był wkurzony, że musi sprzątać ten syf i dlatego się na nim  wyżywał, co z kolei denerwowało starszego. Pieprzona piszczałka, jakby ten dzień mu dostatecznie nie wpierdolił w dupę.

Wakacje powoli dobiegały końca był już jakiś środek września. Jednak praca nadal obowiązywała. Czas jednak szybko leciał, ciekawe co w tym momencie będzie robił za rok, zastanawiał się nad tym Sasori, gdy w wolnej chwili pracował w izbie przyjęć. Monotonna praca, ale mógł mieć przynajmniej od grona małych przerw. Jednak czekał na tą najdłuższą, dwudziestominutową, w czasie której może sobie zjeść lunch przed budynkiem.

Po kilku minutach, przyszło wybawienie, zastępstwo w białym fartuszku, ciemnych blond włosach i zielonych oczach. Zaczerwieniła się przez widok lekkiego uśmiechu Sasoriego. Nie ma co, podobał jej się.

Dziewczyna już otwierała usta, by zaprosić go na randkę, lecz w tym momencie ją wymijał. Otarł się lekko o jej ramię i wyszedł, kierując się do sklepiku, gdzie zakupi jakiś przysmak i coś do picia. Następnie usiadł sobie na murku przed wejściem, na sobie miał czarną koszulkę z nadrukowanym, białym logiem szpitala i spodnie tego samego koloru co góra z odblaskowymi dodatkami.

Przed budynkiem był pełen drzew park, gdzie spacerowali pacjenci, oprowadzani przez pielęgniarzy. Taka praca go trochę przeraża, trzeba w niej mieć cierpliwość i dobry kontakt z ludźmi, a on… no cóż, wytrzyma tak tylko parę minut, nie godzin. Popił sobie kawę, będąc zaobserwowany w pośpiech ludzi wokół. Z tego zajęcia, wyrwały go wibracje w telefonie. Sms od Deidary z pytaniem, co robi. No obija się na przerwie. Po tej wiadomości zadzwonił do niego. Oh god, why?

- Dei… -  zaczął posępnie. Zwolnią go, jak sobie będzie pierdolił w pracy przez telefon.

- Saso… co tam, słońce? – ten jego wyszczerzony uśmiech dało się rozpoznać nawet przez telefon.

- Nic. Nie boisz się, że cię wyjebią za gadanie przez fona?

- Spoko, ja już dzisiaj skończyłem, a ty kiedy kończysz?

- Szybko… ja jeszcze tu tkwię jakieś dwie godziny – stęknął, tak mu się nie chciało, to się w dupie nie mieści. – przyjdź po mnie, przejdziemy się… gdzieś – dodał z nutką tajemnicy.

- Hej Akasuna! – zawołał go ktoś z boku, jak się okazało był to Hideo. Czego on chce, do cholery…

- Czy to jakaś niemoralna propozycja, zboczeńcu? – zapytał z śmiechem, Deidara. Sasori, obudził się tym z amoku, nie może gadać z dwoma osobami jednocześnie. Wystawił rękę do chłopaka nakazując mu czekać. Bo przecież nie każę tego robić przyjacielowi.

- Możesz to nazywać, jak chcesz. Możesz nawet u mnie potem spać.

- Przygarniesz mnie do swojego królestwa? – zapytał Dei.

- Z dziką rozkoszą – uśmiechnął się, a rozmówca parsknął śmiechem.

- Gadasz z tą blondynką? – wtrącił Hideo, przysłuchujący się rozmowie. Sasori go zignorował, no kurwa, trochę kultury. On ma w dupie jego konwersacje. – Jak tak, to pozdrów ją ode mnie – powiedział zadziornie.

- No to…

- Masz pozdrowienia od jednego zjeba z mojej pracy – przerwał Deidarze wypowiedź, by przekazać mu te przyjemność. Hideo się zdziwił, że jednak to zrobił, chociaż niewłaściwie go przedstawił.

- Tego, co cię wkurwia i ukradł ci diagnozę? – upewnił się.

- Taa – przytaknął, no trochę dziwne, że mu jakieś pozdro podsyła. Nie znają się.

- To każ mu się pierdolić – Sasori zaśmiał się lekko.

- Masz się pierdolić – przekazał do Hideo, a potem zakańczał rozmowę. – Dobra Słońce, ja kończę.

- Spoks, lecę do domu po piżamkę i szczoteczkę i po ciebie biegnę. Pa, pa.

- I bieliznę – przypomniał mu złośliwie. – Czystą.

- Spierdalaj – warknął rozmówca.

- No pa – mruknął i się rozłączył. Schował telefon do kieszeni i spojrzał na Hideo, tego to nawet telefoniczny kosz od obcego FACETA boli.

Kiedy już wybudził się z letargu, począł się wydzierać na Akasune za samo istnienie. Niewzruszenie dokończał pić kawę, potem nakazał mu przejść do rzeczy. Serio, ma w dupie co on o nim myśli. Hideo nakazał mu iść na oddział ortopedy, a on zastąpi go za ten czas na recepcji.

- Wiesz może po co? – zapytał, choć nie liczył na odpowiedź.

- Jakiś starszy gość zechciał byś koniecznie ty, zdjął mu gips. Przyszedł tu rano, ale ciebie nie było, więc  przyszedł teraz, niedawno – wytłumaczył kierując się w tą samą stronę.

- Mnie? Czemu mnie?

- Nie wiem, może u się spodobałeś – zaszydził wrednie. – przykro mi zostawiać cię z pedofilem, ale taka praca – dodał z udawanym przejęciem i odszedł śmiejąc się głośno.

- Idiota.

Poszedł na salę i zapytał lekarza o pacjenta. Na końcu, w kącie… no dobra, trochę się bał, a co jak to serio jakiś zboczeniec? Nie, jebany Hideo, że też musi mu wciskać swoje paranoje. Podszedł do pacjenta i się z nim przywitał, od razu głupie przypuszczenia poszły w niepamięć. Pan Akaishi Kazama, bo tak się nazywał, był miłym gościem, przypomniał mu okoliczności wypadku i to, że on mu zakładał opatrunek. Szczerze? Nie pamiętał, o czym on mówi. Miał chyba słabą pamięć, do twarzy, do sytuacji do wszystkiego, co nie ma wpływu na jego życie. To dziwne? Raczej nie.

- I jak ręka? – zapytał Akasuna po zdjęciu przeszkody w ruchu.

- Jak nowo narodzona – oświadczył, poruszając ją swobodnie. – nareszcie mogę się podrapać.

- Racja, to najważniejsze – uśmiechnął się do siebie, kładąc na stolik grube nożyczki. – proszę nie nadwyrężać ręki i uważać już na siebie – dodał, wstając na równe nogi.

- Proszę poczekać – zawołał, a Sasori zatrzymał swoje kroki. – mam jeszcze jedną sprawę. Właściwie dlatego o pana poprosiłem.

- O co chodzi? – Akaishi wyciągnął ze swojej torby tabliczkę czekolady i podał ją czerwonowłosemu. Niepewnie wziął ją do rąk. – Czekolada? – zapytał głupio.

- Tak, chciałbym przeprosić za zachowanie córki, kilka miesięcy temu – oświadczył, ratownik podrapał się w tył głowy z zakłopotania. Co się w ogóle stało? Nie pamięta…

- Ale o co cho…

- Nalegam by pan to przyjął. Taka osłoda dnia – stwierdził z uśmiechem.

Sasori poczuł się głupio, nie pamięta żeby miał urazę do jakiegoś z pacjentów. Przyzna, że ledwo zapamiętuje ich imiona…jednak przytaknął i przyjął  słodycz. Szczególnie gdy zagroził, że wytarga tu córkę i zmusi do przeprosin. Choć wątpił, że ona pamięta o tym incydencie. Miyuki jest taka roztrzepana…

Odprowadził pana Kazamę do wyjścia, obok którego znajdowało się jego stanowisko pracy. Tam już zmienił Hideo, który porządnie mu namieszał na biurku. No rany, jaki chlew…

DATA

11.01.2014

OD AUTORKI

Siemka Słoneczka moje :D 

Jak wam się rozpoczął 2014 rok? ^^ Mi całkiem nieźle, ale wolałabym się zatrzymać w miejscu xD

Notka jest i już wam zdradzę, że jeszcze 2-3 rozdziały i wbija Naoki xD nie wiem, jak wy, ale ja się cieszę xD Potem pewnie będę marudzić, bo chcę już Miyuki, zobaczycie xDD

Dobra, błędów było w cholere, więc co nie poprawiłam - wypominajcie ;D

Pozdrawiam gorąco ;**